Alexander Victor Berenson — 18 lat



uczeń Harrington High School


 Rozstawił szerzej łokcie, a głowa niemal opadła mu na lewe ramię. Oczy miał zamknięte, powieki lśniące i purpurowe — barwy astrów. Siedział w wielkiej przestronnej jadalni, przy stole, opierając się o zimną kafelkową ścianę. Przed chłopakiem stała niedopita herbata; ulatywał z niej jeszcze delikatny obłok ciepła.
 — Powiedziałem, może pan zabrać swoje rzeczy i najlepiej, abym nie zobaczył ich po przyjeździe do biura. Temat skończony.
 W pomieszczeniu panował rwetes. W uszach dudniły kroki — te same, które od dobrych trzydziestu minut krążyły po kuchni; zataczały koło jak mantra. W tle pogrywało radio. Miał wrażenie, że ciężkie obuwie ojca spowoduje w końcu ubytek w niedawno wymienianych panelach, ale czy to on naprawdę powinien się tym martwić? W zlewie trzasnęły naczynia — ostatnie filiżanki, które płukała pod bieżącą wodą gosposia Barbara.
  I kolejny raz (i z pewnością nie ostatni) tego poranka rozległ się dźwięk fabrycznego dzwonka telefonu.
  Zwykła codzienność.
  Rodzic odczekał trzy sygnały, zanim odebrał.
 — Dzień dobry, David Berenson — przywitał się obecny właściciel największej firmy transportowej w kraju.
 Chłopak zdążył przyzwyczaić się do służbowego tonu swojego ojca. Rozmówcy byli jednak inni — dziwili się czasem, że rozpoczyna rozmowę w taki sposób (zwłaszcza kiedy dzwonili prywatnie i nie dopytywali się o żadne sprawy biznesowe), ale wymagał tego jego osobisty savoir-vivre, który dla Davida miał fundamentalne znaczenie. Bez niego zachwiałby się cały styl bycia.
 Alex uchylił powieki. Znudzonym spojrzeniem otaksował kobietę, wypijając ostatni łyk herbaty; ta wycierając wilgotne dłonie w ręcznik, zniknęła za szerokim filarem. Chłopak odsunął się na krześle w momencie, kiedy ojciec przycisnął na smartfonie czerwoną słuchawkę.
 — Alexander.
 Na ten dźwięk odburknął coś pod nosem, jak to miał w zwyczaju. Nie znosił swojego imienia i bynajmniej się z tym nie krył. Przeciwnie, średnio raz na kwartał rozmowa schodziła na ten temat i Alex otwarcie wyrażał dezaprobatę dla niegdysiejszej decyzji rodziców.
 — Korzystałeś z mojego laptopa?
 Niebieskie oczy nastolatka spoczęły na mężczyźnie; na facecie w dojrzałym wieku sięgającym czterdziestki, o ciemnych, podsiwiałych włosach przystrzyżonych w modny styl. Kilkudniowy zarost na jego podbródku, wydawał się dopieszczony co do minimetra, a pozostała część twarzy idealnie gładka, jakby dopiero co zwilżył ją wodą po goleniu.
 Cisza. David zapewne przypuszczał, że syn formułuję w głowie niewybredne wymówki, ale Alexander był co najmniej rozbawiony. Blondyn poprawił rękawy szkolnego mundurka, chowając świeże poparzenia na nadgarstkach. Najlepiej było zapytać go o drogi sprzęt niż o to, co robił cała noc poza domem.
 — Niby po co? — wzruszył ramionami i sięgnął do plecaka, który leżał na krześle obok; złapał za jego ramię. — Wybacz, ale nie mam na to czasu.
 Ciężka ręka ojca opadła na ramię syna w momencie, gdy ten opuszczał jadalnie. Szarpnął nim tak silnie, że ten wyrwał się w momencie, gdy ich spojrzenia znów się ze sobą skonfrontowały. Blond grzywka opadała na zacięte spojrzenie, które bez krępacji wymierzał w kierunku rodzica; zaciemnione kąciki oczu sugerowały kolejną nieprzespaną noc.
 Gdzie David popełnił błąd w wychowaniu syna? Alexander wyrósł na przystojnego wysokiego chłopaka, o nienagannej, szczupłej sylwetce. Uczył się niemal wybitnie, jednakże wszystkie sprawy poza szkolne, w których się otaczał, były zamknięte w hermetycznym pudełku, do których dostęp miał tylko i wyłącznie on. Nikt inny. Wydawać się mogło, że David już dawno zrezygnował z karkołomnych prób nawiązania z synem nici porozumienia.
 — Alexander zważaj na słowa, chyba że chcesz pożegnać się z samochodem. Rozumiemy się? — skomentował sucho, wymierzając palec w jego stronę. — I popraw krawat, bo wyglądasz jak fleja. Tak chcesz wyjść na miasto? Spójrz jak wyglądasz.
 Ciemna zapinana koszula chłopaka była wepchnięta częściowo za pas, jednak druga strona swobodnie opadała na drugie biodro. Nikt nie zwróciłby na to większej uwagi. Nikt poza Devidem Berensonem. Lewe oko Alexandra zmrużyło się nieznacznie, jakby dostrzegł coś niebezpiecznego w surowych, bezlitosnych oczach ojca. Z żarzącym się spojrzeniem sięgnął palcami do przekrzywionego krawatu i zacisnął mocniej supeł — nazbyt silnie niż wymagała tego czynność.
 W kieszeni głowy rodziny znów odezwał się standardowy dzwonek najnowszego BlackBerry.
 — Rozumiemy — odparł drętwo. — Zaraz się spóźnię i ty najwidoczniej również — powtórzył ostentacyjnie i zniknął w przedpokoju.
 Drzwi zatrzasnęły się za Alexandrem, a radiowiec przeszedł do prognozy pogody, rzucił w eter krótką, pozornie nic nieznaczącą informację o pożarze pewnego starego domu, gdzieś na peryferiach miasta, jednakże David Berenson już dawno wdał się w kolejną telefoniczną dyskusję.

 Dochodziła godzina jedenasta. Berenson ledwo przekroczył próg boiska, a już zdążyło rozpadać się na dobre. Krople deszczu powoli spływały po przeszklonych szybach, ale szara aura wydawała się niebawem minąć. Gdzieś między ciężkimi, granatowymi chmurami przebijało się słońce. Deszcz nie był jednak żadną przeszkodą. Po rozbrzmiałym dźwięku szkolonego dzwonka większość i tak zdecydowała się opuścić mury uczelni, aby choć na chwile zaczerpnąć świeżego powietrza.
 Parking pękał już w szwach od drogich samochodów, skuterów i motorów. Wydawało się, że wszystkie miejsca (zwłaszcza te najbliżej drzwi wejściowych) zostały zajęte przez ekstrawaganckie marki, a mimo to na teren collage’u wciąż wjeżdżały kolejne. Koła piszczały na zakrętach, gdy młodociani kierowcy popisywali się przed swoimi dziewczynami.
 Jeden pociągły cień tworzył się na tyłach budynku, gdzie rozmowy i śmiechy nastolatków stawały się już nieco odległe. Przy małej dobudówce, z dala od głównych wejść kilka gówniarzy wyciągnęła z kieszeni fajki. Składowisko leżących na ziemi petów była godna podziwu — miejscówka bez dwóch zdań była jedną z najczęściej odwiedzanych. Dodatkowym atutem był zapewniony schron w postaci lekkiego zagiętego daszka, z którego teraz w krótkich odstępach czasu kapała woda.
 Alexander oparł się ramieniem o budynek i wyciągnął dłoń po szluga, którym został niebawem poczęstowany. Jak zawsze przyjął na twarzy pewny wyraz, godny konesera najlepszego piwa. Prawda była jednak taka, że papierosa w ustach miał tylko kilka razy, a po każdym zaciągnięciu dusił się niczym wieprz na sali uboju. Obejrzał używkę uważnie, przestawiając ja sobie w palcach, tak aby dobrze mu leżała — i tak, aby nikt z grupy nie dojrzał chwilowej konsternacji.
 — Masz ognia? — odezwał się niski głos w momencie, w którym Alexander przeszukiwał kieszenie. Był to Cyryl. Znali się od szkoły podstawowej i nadal się dziwił, że ten głąb zdołał zajść tak daleko. Policzki pokrywały mu młodzieńcze pryszcze tak intensywne, że z pewnością pozostaną po nich głębokie blizny towarzyszące przez kolejne lata. — Przejebałem ostatnią zapałkę.
 — Jakoś wcale mi cię nie żal — wyrzęził przez usta Berenson, wyginając podstępnie wargi.
  Chłopcy przystawili papierosy do ognia, kiedy Alexander pstryknął w automat. Pierwsze duszące dymy dobrnęły do płuc, a on poczuł intensywny ucisk w gardle — nie zdążył się nawet zaciągnąć. Zrobił to potem, pochylając ciało, ledwie dławiąc w sobie kaszel i okropny posmak śliny, jaka zebrała mu się pod językiem. Próbował oddychać normalnie i nie dawać po sobie znać, że coś utkwiło mu w przełyku, bo takie miał właśnie wrażenie.

— Czy to są te „słynne” fajki z Czech? Śmierdzą jak te kupowane w delikatesach za piątkę.
  Jean Havins podniósł brew, a wypuszczany dym osłonił mu twarz. Ostentacyjnie wpatrywał się w żarzącą końcówkę dopiero rozpalonej używki. Jako jedyny z całego ich towarzystwa miał w sobie namiastkę wschodnich korzeni. Jego karnacja była ciemniejsza, brązowo-złocista wręcz, a oczy optycznie węższe.
 — Gówno wiesz i gówno widziałeś, tyle ci powiem — obruszył się Cyryl, wciskając w usta papierosa. Żar rozpalił szarość rozlewającą się na powoli pustoszejący parking.
 Ciemnowłosy przyglądał się mu, jak prezenter programu telewizyjnego oceniający wybitnie idiotyczne sprawy medialne. Alexander nie znał osoby bardziej powściągliwej niż Jean Havins; rzadko się uśmiechał, a jego wypowiedzi zawsze miały podłoże stricte naukowe, nie było w nich miejsca na abstrakcje. Jego matka wykładała klimatologię i geografię na Uniwersytecie Stanowym w Kolorado, ojciec natomiast pływał na statkach, trzepiąc na rejsach ogromne pieniądze. Alex pamiętał jak pewnego ranka podczas rutynowych śniadań (w akompaniamencie wiecznie dzwoniącego telefonu i służbowego głosu ojca) natrafił na wywiad z Lin Evester (matką Jeana), która zapytana o sytuację klimatyczną zmrużyła oczy i zacisnęła usta w typowy Jeanowski styl, który Alex już doskonale znał. Chłopak robił dokładnie taką samą minę, kiedy zamierzał powiedzieć coś ważnego — z pewnością byłą to riposta posiadająca tyle zagadnień i aforyzmów naukowych, że jeśli chciałoby się je w jakikolwiek sposób odeprzeć, trzeba było (najlepiej już teraz) wyciągnąć za pasa notes i długopis, aby nie potopić się w potoku kolejnych napływających myśli.
 Czując gorącą, zalegającą gule dymu w przełyku, Alex kaszlnął i spojrzał na północ. Dokładnie ponad bramę wjazdową, za którą rozciągał się niewielki las iglasty; korony drzew poruszały się leniwie prowadzone wiatrem. W jednej chwili z krążących nad budynkiem granatowych chmur zerwała się ulewa. Deszcz lunął ze zdwojoną siłą, a kałuże, które już wcześniej wytworzyły się przy chodniku, zaczęły się powiększać;  struga wody upadająca z krótkiego daszka spływała do kratki kanalizacyjnej — słychać było, jak się napełnia.
 Było to najbardziej suche i upalne lato od tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego roku — przynajmniej tak twierdziła Lin Evester, a w poprzedni piątek poprzedzający weekend Święta Pracy i początek nowego roku szkolnego, nawet nawłoć pospolita na polach i poboczach dróg wyglądała na wyschniętą i karłowatą. Było chyba ponad trzydzieści siedem stopni w cieniu. W tym roku nikt nie zebrał obfitych plonów i sterty słoików, i pojemników nadal stały na wystawach supermarketów gromadząc jedynie kurz; nikt nie robił przetworów, nie pomogły nawet siedemdziesięcioprocentowe przeceny. Nikt nie spodziewał się cudu, żadne prognozy pogody nie bębniły o przełomie, który miałby w końcu pomóc gospodarce. Czy był to swojego rodzaju fenomenu?
 W czasie kiedy Cyryl niezręcznie przekomarzał się z Jeanem, Alex usłyszał jak ktoś szybko, wychyla się za rogu małej dobudówki. Czyjaś, nieznana twarz wyłoniła się z mroku.
 Wielu szamanów z pewnością nie zlekceważyłaby tego przypadku; chłopak pojawił się nagle — jak czerwony diabeł wyskakujący z demonicznego pudełka. Kiedy zgięty w pół blondyn, wyprostował się i oparł z powrotem o ścianę, załzawione, krystaliczne niebieskie tęczówki spoczęły na postaci, która w pierwszym odruchu nie wyróżniała się niczym nadzwyczajnym. Niczym prócz wściekle rudych włosów, które pokropione deszczówką wydawały się miejscami nabierać marchewkowego odblasku. Skryte za okularami jasne oczy spowodowały, że wcześniej pełna profesjonalizmu twarz Alexa, wydała się blada jak papier; nieobecna.
 Pusta.
 — Wszystko gra?
 Nastała cisza. Jean skierował swoje zimne spojrzenie w kierunku przybyłego; bariera lodu skrupulatnie wyznaczyła granicę, jaką z pewnością szybko nie zamierzał przekroczyć. Cyryl ze wciśniętym papierosem w usta przekrzywił tylko głowę w zaciekawieniu. Alex nie musiał na niego patrzeć, aby wiedzieć, że durny tekst już kiełkuje w jego ograniczonym umyśle. Cyryl mimo wysokiego statusu społecznego nie był zbyt inteligentny i często nie rozumiał sytuacji ani tego, co się do niego mówi. Przez ostatni rok miał dużą zajawkę na transmitowany program telewizyjny z niebezpiecznymi, ekstremalnymi zadaniami, a co za tym idzie od ponad roku, robił dziwne rzeczy, takie jak podpalanie trawników, lub koszy albo strzelanie do ptaków na czas. Cyryl był chyba najgłupszym chłopakiem, z jakim zadawał się Alex. Każdego kolejnego roku zadawał sobie pytanie, czym zasłużył sobie na jego zainteresowanie.
 Zamiast jednak jakiegokolwiek słowa, powitała go cisza. Wydawać się – trwająca wieczność. Twarz nabrała wcześniejszej koncentracji. Kiedy w końcu uznał, że to długie spojrzenie jest nazbyt zawoalowaną sugestią, aby się odezwać, usłyszał głos Cyryla; zaśmiał się głupkowato:
 — Poza tym, że chciałbym, aby mój kumpel w końcu nauczył się palić szlugi, to wszystko gra.
 —  A ja chciałbym, żebyś umarł na krwotok wewnętrzny, ale nie sądzę, żebyś to dla mnie zrobił.
 Cyryl zmarszczył brwi, spoglądając sugestywnie na blondyna, a potem parsknął tym irytującym piskliwym śmiechem. Był zbyt głupi, aby rozumieć, że tkwił w tym soczysty przytyk. Czasem miało to swoje plusy.
 Brązowowłosy przybliżył się do rudzielca i wyciągnął w jego kierunku modny pokrowiec na papierosy. W półcieniu, jaki rzucał nad ich głowami zakrzywiony daszek, Reece był w stanie dojrzeć wszystkie blizny po młodzieńczym, obfitym trądziku.
 — Jak już tu jesteś, to może zapalisz w naszym przyjaznym gronie?
 Alex opierający się o ścianę, patrzący na nich w skupieniu spod opadającej grzywki i milczący, bijący chłodem na odległość Jean nie mogli być przykładem wesołej grupy ekstrawertyków chętnych do zabawiania nieznajomych, ale Cyryl widział wszystko zawsze w różowych barwach.
 Berenson przysunął do ust papierosa, nie rozumiejąc czemu jego spojrzenie, nie potrafi zignorować tego rudzielca. Otaksowywał go od góry do dołu, nie krępując się, że ten go na tym przyłapie — był zbyt dumny, aby się tego obawiać. Bodaj po raz pierwszy poczuł niewytłumaczalną niepewność, która kiełkowała w jego żołądku i rozrosła się na pobliskie organy wewnętrzne. Czemu czuł ten cholerny niepokój?

 Deszcz nie przestawał padać, przesuszone liście szeleściły pod ciężarem kolejnych kropli. Natarły na niego miliony zapachów — ostre, miodowe, i te metaliczne, niebezpieczne, ogromne jak wieżowce, mikroskopijne jak ziarna piasku, potężne jak kamienie, delikatne i skomplikowane jak mechanizm drobnego urządzenia. Powietrze zamarło, zrobiło się grube, wykrystalizowały się w nim krawędzie, płaszczyzny, kąty, ostrosłupy i przez to wszystko trzeba było się przedzierać, jak w majakach sennych przez ciemny zagracony antykwariat, pełen staroświeckich mebli. Jak przez zapach tysięcy książek, potężnych bibliotek, i tę jedną w poszukiwaniu lektury dla niego, [kogo?]. To nie był odmienny świat — to był świat mu doskonale znany, codzienny. Tylko zwrócił się ku Alexowi inną, niebezpieczną stroną.
 Dzisiaj przestraszył się postaci wyłaniającej z dymu papierosa, który nagle wrócił odbity od ściany i wypłynął nad ramieniem jak szybki cień dłoni. Co będzie następne?
 —  Z jakiej klasy jesteś? — Głos napłynął z boku, jak się okazało z ust Alexandra. Znów przyłożył fajkę do warg. Żył w przekonaniu, że w pewnych sytuacjach nikotyna stymuluje myślenie. Na przykład w takich sytuacjach jak ta. Wciąż się na niego patrzał, jakby próbował rozwiązać trudną zagadkę matematyczną. Chłopak był szczupły, o jasnych blond włosach, których prawa część była subtelnie zaczesana w tył, a lewa opadała zmierzwioną grzywką na drugą część twarzy; były jasne, niemal platynowe, falujące się u końcach — z pewnością efekt ten uwydatniła wilgoć.
 Nazywał się Alexander Berenson i (jak do tej pory sądził) był całkowicie zdrowy na umyśle.

Cisza nasilała się. Niespokojne myśli błąkające się po głowach chłopaków, wydawały odbijać blaskiem od tęczówek; błyskać niezdrowym zainteresowaniem porównanym do tych, które widzi się w ślepiach dzikich kotów, gdy nieświadoma ofiara przybliży się o jeden metr zbyt blisko.
 Czy Reece również popadł w tę niezauważalną pułapkę? Może zdążył usłyszeć zardzewiały rygiel, który osunął się wraz z wykonaniem ostatniego kroku?
 Deszcz nie przestawał szumieć — odbijał się od metalowego daszka, niosąc ze sobą coraz wyraźniejszy zapach wilgoci; woń mokrej ściółki i kory, który zawiewał od wschodu. Las wydawał się coraz mniej widoczny. Ulewa nie słabła. Upadające krople zrobiły się tak gęste, że cały krajobraz rozmazywał się i ginął za białą półprzeźroczystą płachtą. Wszystko stawało się odległe jak sen, który przypomina się zaraz po przebudzeniu, ale jest niejasny, irracjonalny i trochę głupkowaty — nie posiada żadnego początku, ani końca. Przed oczami Alexa wciąż majaczyła ta niezrozumiała zasłona. Wszystkie słowa, które do niego docierały, zaczynały z wolna tracić sens, niczym krople przyklejone do chodnika. Deszcz umiejętnie zniekształcał czas i rzeczywistość.
 Cyryl wyszczerzył dziarsko zęby i z pełnym zainteresowaniem odsunął się krok od młodzieńca. Otaksował go wzorkiem, przyglądając się z fascynacją jak ten, już po chwili sprawnie wypuszcza dym z ust. Wyglądał jak kot, który wywęszył mysz — wyjątkowo podpadającą w jego gusta. Jednak wcale nie wyglądał drapieżnie. To spojrzenie przypominało bardziej oczy dziecka, któremu wspomina się o niechybnie zbliżających urodzinach. Od kiedy tylko Alexander sięgał pamięcią, Cyryl ekscytował się każda najmniejszą rzeczą, tak szybko, jak i tracił później do niej zainteresowanie, odrzucając w ślepy, zapomniany kąt. Rozwijająca się z wiekiem cecha u dzieci, które od najmłodszych lat nauczone były życia w dostatku i luksusie.
 — Przyznam, że spodziewałem się, że odmówisz. — Cyryl zastukał palcem w nasadę swojego nosa. Oczy zmrużyły się, eksponując delikatne kurze łapki, marszczące się na bliznach. Nie spuszczał z nieznajomego spojrzenia. — Częstuj się. Z najnowszej linii produkcyjnej w Czechach. Mają trochę łagodniejszy posmak, ale darowanemu koniu nie zagląda się w zęby. Osobiście wole mocniejsze.
 Wypuścił gęsty dym, aby po chwili mlasnąć i zmarszczyć brwi w głębokim zadumaniu.
 — Bo filtr, jaki został tu użyty, to Perlit.
 — Per… co?
 — Nie uważałeś nigdy na petrologii?
 Cyryl obrócił się wzburzony w kierunku Jeana, który trzymając papierosa, przyglądał się jego strukturze. Nawet nie spoglądał na chłopaka, któremu twarz w jednej chwili zapłonęła na czerwono niczym nadciągający wóz strażacki. Tamten westchnął znudzony.
 — Minerał pochodzenia wulkanicznego, idioto.
 — Skąd niby miałem o tym wiedzieć? I jak miałby powstać z niego filtr do papierosa, mądralo. Rusz głową. — Zastukał palcem w czoło. — To tylko skała. Ej, Xan. Znasz się na minerałach, czy to jest możli…
 Słowa pogubiły się w nadciągającym letnim wietrze. Poczuł jak mżawka, pokropiła jego gładkie policzki. Kiedyś usłyszał, że jeśli wystarczająco długo patrzy się na deszcz i nie myśli o niczym, ogarnia człowieka uczucie, że ciało się uwalnia, otrząsa z rzeczywistości świata. Jednak w tym przypadku nie był to deszcz. Przemoczona postać, której jasne usta obejmowały papierosa i zmuszały dym, do opuszczenia płuc hipnotyzowała Berensona. Miał wrażenie, że jego prawa ręka drgnęła, gdy wcześniej zawieszona wzdłuż ciała, zaciskała wypaloną do połowy używkę.
 — Nazywany jest również szkłem wulkanicznym, ponieważ powstaje na skutek hydratacji stygnącej lawy — blondyn odpowiedział sucho, bez wyrazu, nieobecnie, jakby recytował definicję wykutą z książki. Jego myśli nie krążyły teraz przy perlicie. W plątaninie toczących się wokół niego głosów odniósł przedziwne wrażenie, że zna osobę stojącą tuż przed nim. Czy to możliwe?
 Alexander skrzyżował ręce na piersi wciąż oparty ramieniem o ścianę, toczył wewnętrzny bój. Chłopak wyglądał na jakieś osiemnaście lat — co wcale nie ułatwiało sprawy. Ilość poznanych rówieśników z różnych zakątków świata była zbyt wielka, aby móc wyselekcjonować potencjalnych kandydatów. Mógł być to każdy. A może nigdy wcześniej się nie spotkali? Może. A może nie. Jakie to w ogóle mogło znaczenie? Odwrócił wzrok, spoglądając na przemoczony budynek szkolny. To tylko umysł płata figle i sprawiał, że ten człowiek wydaje mi się znajomy — powtarzał w myślach. Umysł usiłuje odwrócić twoją uwagę tak samo, jak próbował odwrócić kiedy...
 — Przenieśliśmy się tutaj z Saint Paul, z Minnesoty. Niecałe dwa tygodnie temu. Ktoś mi kiedyś powiedział, że Harrington High School to jedyny słuszny wybór, a ja lubię wyzwania.
 Nagle poczuł zimny dreszcz przebiegający po plecach, dokładnie jakby wszedł do przeklętej rudery, w której roiło się od duchów i mar.
(z Saint Paul, z Minesoty)
 W ustach poczuł mocny, kwaśny smak — smak strachu zmieszanego z adrenaliną i gorącym pulsowaniem krwi. Zrobiło mu się gorąco. W jednej chwili rozbolała go głowa.
 (Harrington Hight School to jedyny słuszny wybór)
 — Oczywiście, Harrington Hight School. Tam dostają się tylko najlepsi.
 Elita.
 (ktoś mi….)
 W jednym momencie spoglądał na niego z niedowierzaniem, z twarzą biała jak papier. Poczuł się tak, jakby te słowa dostarczyły mu klucz pasujący do klatki jego umysłu. Tylko zamiast człowieka w środku znalaz się wąż, wijący i wystawiający język gotowy rozszarpać rozum.
 (kiedyś powiedział)
 Zatruć jego ciało. Sparaliżować; unieruchomić.
 (a ja…)

 — Lubię wyzwania. To jak?
 Cykady pobrzękiwały w akompaniamencie delikatnie zawiewającego wiatru. Szmer obuwia, wkopującego się w żwirowaty teren zakończył niedawno rozpoczętą wędrówkę. Dwójka dzieciaków stała właśnie przed dużym tunelem wyłaniającym się ze wzgórza w samym środku lasu. W powietrzu unosił się zapach wilgoci i błota, którego musiało być pełno wewnątrz rozciągających się przed nimi ciemności.
 — Sam nie wiem. Nie mamy nawet latarki.
 Dziesięciolatek stojący obok niego przekrzywił głowę i się zaśmiał. Bez żadnego ostrzeżenia sprzedał mu uderzenie w ramię, na co drugi spojrzał na niego urażony.
 — Nie będzie nam potrzebna. Tylko się rozglądniemy. Może w środku czai się dobrze ukryty skarb?
 Alexander nie był co do tego przekonany. Jasne włosy opadające na śniadą cerę wydawały się niemal jednolitej barwy. Jedyne niebieskie oczy błyskające spod tej kurtyny, nadawały twarzy wyraźniejszych kształtów. Chłopiec bez dwóch zdań nie mógł wyrzec się francuskiego pochodzenia.
 — Kto pierwszy?
 Spoglądał jak rudzielec z szerokim uśmiechem na twarzy rusza w głąb niezbadanego wcześniej tunelu, jak przeskakuje susem nad pierwszą pojawiającą się na jego drodze kałużą i wciska nos głębiej, w połowie okrywając się cieniem. Blondyn ruszył niepewnie za nim, patrząc pod nogi. Zatrzymał się tuż u wylotu. Z niesmakiem na twarzy zaczął pochylać się nad pajęczynami, które powitały go na wejściu. Musiał wyglądać komicznie stojący na granicy brudu i kurzu, w najnowszej, szarej kamizelce i zapiętej pod nią po ostatni guzik niebieskiej koszuli.
 Rozległ się metaliczny huk, jakby zestaw garnków runął z szafki na wykafelkowaną podłogę. Nie dało się nie przypuszczać, że chłopak, pędząc przed siebie, potknął się o zalegające rupiecie.
 — Reece? — zawołał Alex; głos mu się zalamał.
 W odpowiedzi usłyszał tylko szczery, wesoły śmiech.

 — Reece Hardnike.
 — Reece — powtórzył szeptem. Alexander miał trupio bladą twarz; jego błękitne oczy pociemniały, były teraz ciemne jak burzowe chmury nad Atlantykiem.
 Siedem sekund. W takich chwilach każdy z pięciu zmysłów staje się wyostrzony. Poczuł zapach błota i tamtego lasu; poczuł jak przyjemny gorąc promieni słonecznych, praży jego odsłonięty kark. Głos Reece’a już na stałe zapisze się na dnie jego umysłu, stając się jego nieusuwalną częścią. Wystarczyło tylko siedem sekund, aby zrozumiał, że ta część jego przeszłości już nigdy nie odejdzie, że choćby krył się na drugim końcu kontynentu, ona będzie podążać za nim jak cień. Będzie przypominać mu, kim tak naprawdę jest.
Nikt nie zdawał się go usłyszeć. A może on sam nie zauważył podejrzliwych spojrzeń? Miał wrażenie, że ogłuchnął, dokładnie jakby wpadł pod głęboką wodę. Towarzyszył mu jedynie ociężały głuchy pisk.
 — Co z waszymi historiami? Nie uwierzę, że jedynymi ambicjami miałoby być palenie za przybudówkami liceum.
 — Cyryl Baker — przedstawił się szatyn i uśmiechnął z papierosem w ustach. Szybko zapomniał o krótkim spięciu z Jeanem. — Jestem testerem, koneserem, masterem jak zwał tak zwał — zażartował, a jego twarz rozpromieniła się bardziej. Mrugnął i gdyby nie trądzik, może i wyszłoby mu to nawet czarująco. — A w przyszłości najskuteczniejszy prawnik, więc lepiej, abyś zapamiętał to nazwisko, kiedy wpadniesz w tarapaty. To Jean Evester — skinął na ciemnowłosego głową. — Z pewnością kojarzysz jego matkę Lin Evester. Udziela wywiadów z dziedziny klimatologii.
 Meteorologii, cisnęło się Jeanowi na usta, ale chłopak nie pozwolił mu dojść do słowa, kontynuował:
 — I nasz geniusz finansowy o idealnej twarzy…
 Alexander zbyt sparaliżowany zaciągnął się kolejny raz; kolejny raz za mocno, tak, że zapiekło go w gardle. Oczy zeszkliły się w afekcie, ale on nie starał się tego ukryć. Za wszelką cenę próbował odzyskać jasność rozumu, pozbyć się naboju tkwiącego w czaszce. Czuł jak zduszony w przełyku kłąb dymu, łaskocze mu migdały, jak rozrasta się w płomień, dokładnie jakby połknął rozżalony węgiel. Wyrzucił papierosa na ziemię i zgniótł go czystym, wypolerowanym obuwiem. Zdusił kaszel.
 — Hej! A ty dokąd? Leje jak diabli! Nie widzisz?
 Cyryl nawet nie zdążył dokończyć, urwał w połowie zdania, patrząc jak Berenson, obraca się na pięcie i wychodzi spod daszka na srogi, chłodny deszcz.
 — Muszę coś załatwić.
 — Alexander!
 Na dźwięk swojego imienia serce załomotało Alexandrowi w piersi, a usta stały się pełne kwaśnej, żrącej śliny. Zdemaskowany. Na miękkich nogach kierował się w stronę parkingu. Słyszał za sobą krzyk Cyryla, ale był słaby, zagłuszało go dudnienie krwi w skroni. Nie wiedział, kiedy przyspieszył. Czuł jak już wcześniej pofalowane, niesforne włosy stają się ciężkie przez spadający deszcz, jak mundurek robi się ciemniejszy i mokry. Torba z zeszytami, jaką miał przewieszoną na ramieniu, poruszała się u jego boku jak wahadło. Wszystkie kłębiące się myśli rozpoczęły teraz przemarsz przez jego głowę. Jak to możliwe?
 Jakim cudem chodzi do tej samej szkoły?
 Dlaczego musiał znów pojawić się w jego życiu?
 Czemu chce je zniszczyć?

Brzęk przeskakującego w mechanizmie zamka i łoskot przekręcającego klucza w drzwiach zaradnie odsunął wpatrujące się w siebie twarze i skierował je w kierunku dźwięków dochodzących z przedpokoju. David siedzący przy dużym dębowym stole wydał stężeć i wyprostować się w oparciu krzesła. Odłożył do niedawna dzierżony kubek ciepłej herbaty. Już niebawem łuk prowadzący z jadalni do głównego holu ukazał cień poruszającej się naprzód postaci; nie zdawała się nawet skierować wzorku w kierunku jadalni, jakby niewzruszona zapachami, które unosiły się od progu z gorących potraw na talerzach.
 Za oknami trzasnęła błyskawica. Półmrok okrył całe luksusowe wnętrze; jasne intymne światło oświetlało wyłącznie kawałek zapełnionego stołu, wyrysowując sylwetki na tle ciemniejącego wnętrza.
 — Alexandrze — zagrzmiał doniośle David z zamiarem zwrócenia na siebie uwagi. Ciemne brwi uniosły się w asymetrycznym układzie, który zawsze sugerował pełną, skrupulatną powagę, którą Alex z pewnością odziedziczył po nim. — Sądziłem, że kończysz zajęcia o szesnastej. — Ostentacyjnie uniósł ponad blat lewy nadgarstek i spoglądnął na tarczę mechanicznego zegarka kwarcowego. — Tymczasem jest godzina dwudziesta i masz wyłączony telefon.
 Zjawa przesuwająca się mozolnie naprzód zatrzymała się niespodziewanie. Przez moment się zastanawiała. Rekapitulowała wszystko, co powiedział. Po prostu milczała, pozwalając mokrym kroplom spadającym z blond włosów błądzić po twarzy.
 — Musiałem odebrać książkę do zajęć z makroekonomii.
Kobieta, która siedziała po lewej stronie Davida, w końcu spoglądnęła na oblicze głowy rodziny. Ten wciąż bez emocji wpatrywał się w swojego syna. Alex doskonale znał ten wzrok, był on zarezerwowany dla wszystkich pracowników, którzy zbierając się u niego w biurze, przedstawiali program, jaki udało im się zrealizować w nadziei, że nie będzie to ich ostatni dzień pracy. Wzrok zimny, oschły jak przymarznięte liście do ziemistego, zimowego podłoża. Oceniający, dominujący — taki jaki znał od najmłodszych lat.
 Chłopak zerknął kątem oka na kobietę, która na powrót otaksowała go spojrzeniem. Alice była nową kobietą jego ojca i oboje nie musieli ukrywać, jak bardzo za sobą nie przepadali. Choć… to kiepskie określenie. Brak akceptacji wywiązywał się głównie ze strony młodszego Berensona, który od pierwszego dnia wydawał się nie wdać z nią w żadną dłuższą rozmowę. Na jej nosie spoczywały modne okulary, choć doskonale wiedział, że nie ma żadnej wady wzorku.
 Mętlik, który od ostatnich godzin szarpał jego myśli, wydawał się spotęgować. Rozdrażnienie jeszcze nie osłabło, a w aktualnej sytuacji nie wiedział co dzisiejszego dnia zdenerwowało go najbardziej i na co powinien się bardziej wkurzać. Zrezygnował ostatecznie ze zdrowego rozsądku i postanowił trwać w stanie ogólnego poirytowana.
 — Jak w szkole? — zapytała niespodziewanie.
 — Spokojnie.
 — Może byś się do nas dołączył i zjadł kolację?
 — Mam dużo pracy domowej.
 — Wciąż czytacie Excalibura?
 Miał wrażenie, że po raz pierwszy dostrzegł pełnie kolorów jej zielonawych oczu. Kobieta z opiętym czarnym kokiem i spadającym niesfornym kosmykiem uśmiechnęła się do niego czule. Nie uzyskała jednak odpowiedzi.
 — Będę na górze — rzucił obojętnie, chłodno, a jego wzrok uciekł w głąb długiego holu.
Za bordowymi zasłonami, znów rozjaśniała błyskawica, a jadalnia, choć skąpana w delikatnym miodowym świetle, wydała się odrobinę mroczniejsza, gdy cień zakrzywionej jabłoni wyrysował się na przeciwległej ścianie.
 David uchylił usta.
 Drzwi pokoju Alexa zamknęły się dźwięcznie.

 Zdążył oprzytomnieć. Z konsternacją obserwował krople wypełniające powierzchnię okna. Deszcz dudnił o parapet, a większe fale ulewy przelewały się przez zewnętrzne rynny. Miał wrażenie, że nie zmrużył oka; podpuchnięte powieki uchyliły się na powrót, a błękit tęczówek spojrzał na stojący na komodzie elektroniczny zegar.
 Była północ.
 Sięgnął po kołdrę, która zsunęła się z jego ramion i naciągnął ją pod szyję, czując nieprzyjemny chłód wkradający się na odsłoniętą skórę.
 Czy jego umysł podświadomie próbował go z czegoś obudzić? A może zawsze próbował? Teraz czuł jednak, że tonął w zamęcie, a gdzieś wysoko ponad mim tańczyło światło na powierzchni. Po drugiej stronie czekało powietrze.
 Czekało, tylko aby wziął oddech.
 To jedna z największych życiowych niesprawiedliwości: można wziąć się w garść, coś osiągnąć i być szczęśliwym, ale gdy tylko spotka się dawnych przyjaciół, człowiek od razu staje się tym, kim był, a nie tym, kim jest. Tak długo pracował na reputację nieczułego potwora, który niczego się nie boi i którego nic nie obchodzi, a dzisiaj?
 Czemu nie może zostać sam?
 Czemu uciekł jak ostatni tchórz?
 To był on.
 To był Reece. Reece Hardnike.
 Czuł się dziwnie odrętwiały. Co właściwie czuł i czy cokolwiek? Przewrócił się na plecy i osłonił przedramieniem oczy. W uszach szemrał mu deszcz, ale nawet on nie był w stanie zagłuszyć jego myśli. Jednak to, co minęło, powraca. Wchodzi jak igła w serce. Wystarczy szczegół. Dźwięk, zapach, obraz, chwila, dostrzegasz się coś kątem oka i to, co minione powraca z niespodziewaną siłą. Słyszał dobiegający do niego śmiech Reece’a, szum fal i dźwięk chlapiącej wody, gdy oboje siedzieli na pomoście i moczyli stopy w lodowatej wodzie. Nie wierzył, że dopuścił się myśleć o rzeczach tak odległych i nieważnych. Odwieczne instynkty toczyły w nim walkę ze wszystkim, co wyuczone, z tym, co przez wieki kultura tworzyła jako twarde zasady obowiązujące człowieka cywilizowanego. Próbował myśleć o czymś innym, o zajęciach, o drodze, jaką pokonał do domu, o krytych mostach, po których błądził i przejeżdżał dzisiaj bez celu po stokroć. O czymkolwiek, tylko nie o tym, jak przez te wszystkie lata zmienił się Hardnike.
 A deszcz padał. Jak sen, deformował kształty i barwy, ukrywając wszystko, co znajome, grzebiąc wszystko, co prawdziwe. Gdzieś w oddali były lasy, dom, świat dzieciństwa. Ale deszcz wirował tak intensywnie, że już żadnej z tych rzeczy nie widział.

 Kiedy zaterkotał dzwonek, Alexander już siedział w sali. Na swoim stanowisku miał wyłożonych parę książek do rachunkowości pełnych cyfr, zawiłych skrótów i równań. W zeszycie przekrzywionym pod kątem zdawał się dopisywać ostatnie równanie, jakie miało znaleźć się w ciągu tych kilkuliniowych obliczeń. I choć nigdy wcześniej nie zdarzało mu się zapomnieć odrobić pracy domowej, tak dzisiaj, pomimo tej drobnej usterki wydawał się przejawiać taką samą fachowość jak zawsze. Nieprzespana noc nie pozostawiła na jego twarzy większych znamion, oprócz delikatnych bordowych znaczeń w okolicach kącików.
 Ciężka ręka opadła na jego ramie, a te w odpowiedzi, mechanicznie ugięło się pod dotykiem, pozbywając się niechcianego ciężaru.
 — No tak, zapomniałbym! — Cyryl zaśmiał się wesoło i uniósł obie dłonie w obronnym geście. Zdążył przywyknąć do tej osobliwej natury Berensona. — Szukałem cię od dziesięciu minut, mogłeś powiedzie-— Czy ja dobrze widzę. — Zmrużył niespodziewanie oczy jak człowiek z potężną wadą wzroku, wyłaniając się niczym duch nad jego ramieniem. — Zadanie domowe? I to odrabiane w szkole?
 — Wydaje mi się, że twoje stanowisko znajduje się siedem miejsc dalej.
 — A może by tak zrobić wyjątek?
 — Nie widzę takiej potrzeby.
 Subtelnie wsunął pod biurko wcześniej odsunięte krzesło miejsce obok.
 Cyryl nabrał powietrza w usta, zdumiony bezczelnością Alexandra. Nadąsany założył dłonie na biodrach.
 — Dupek.
 — Proszę zając swoje miejsca, zaraz zaczynamy — gdzieś w tym całym harmidrze słychać było profesora, który zagadywany przez uczniów starał dostać się do swojego biurka. — Dobrze, zaraz to ustalimy, a teraz proszę usiąść – tu ściszył doniosły głos, najwyraźniej kierując słowa do jakiegoś ucznia.
 Cyryl spojrzał w kierunku samotnej dziewczyny, która z notatkami w dłoni, zdezorientowana szukała wzrokiem wolnego miejsca. Jego uśmiech poszerzył się; rozpromienił wręcz.
 — Do zobaczenia później — uniósł dłoń, chcąc klepnąć go przyjacielsko po ramieniu, ale zmitygował się w ostatniej chwili, kiedy ta uniosła się już parę centymetrów nad jego dopasowanym, wyprasowanym mundurkiem. Nie wiedząc co zrobić, schował po prostu dłonie do kieszeni i poszybował w kierunku niewiasty, która szybko zwróciła ku niemu swój zagubiony wzrok.
 Alexander spoglądnął na nich znad zeszytu. Na krótko. Potem ponownie wrócił do swoich zajęć. Pióro zatrzymało się w miejscu ostatniej cyfry. Może wszystko było wytworem jego wyobraźni i tak naprawdę nie ma żadnego Reece’a? Bo czy to możliwe? Czy to na pewno on? Czy to może zjawa pragnąca go prześladować i gnębić, nawiedzając wspomnieniami, które już dawno wcisnął w pudło i cisnął na środek oceanu?
 Zatrzasnął zeszyt, a głos, jaki nawiedził go zza pleców, wydawał zamrozić już i tak ledwie ruchome szare komórki w jego głowie.
 — Udało ci się wszystko załatwić, Alex?
 — Mówią, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła.
 Plecak runął przy nogach biurka, a ciało opadło na miejsce, które wcześniej pozwolił tak śmiało ukryć przed spojrzeniem Cyryla.
 Pstryk.
 Komputer chłopaka rozpoczął swoją pracę, a siedzący obok niego Alexander wyprostował się w krześle. Zdawał się wcale na niego nie patrzeć, choć prawda była inna. Nie mógł powstrzymać krótkich, dyskretnych, profesjonalnych spojrzeń, które w tych ledwie momentach śledziły znajdujące się obok nastoletnie oblicze.
 Zaczął mieć wątpliwości.
 — A może powinienem do ciebie mówić per panie geniuszu finansowy o idealnej twarzy?
 Kiedy Hardnike obrócił głowę, ich spojrzenia się spotkały. Alexander wpatrywał się w niego poważnie i zagadkowo, nie kryjąc się i nie uciekając. Nie zamierzał popełnić tego samego błędu dwa razy z rzędu.
Wściekła rudość włosów zdawała się tą samą jaka zapadła mu w pamięć, kosmyki kontrastowały na tle jasnej karnacji i niebieskich tęczówek schowanych za oprawkami grubych okularów. Okularów? Nawet jeśli przypominał Reece’a, przypominał również żywego trupa. Trudno było mu uwierzyć, że to ten sam człowiek, który przesiadywał z nim godzinami nad brzegiem jeziora i jadł kanapki z kurczakiem.
 Berenson odwrócił wzrok. Przymknął oczy i uśmiechnął się krótko. Cały ten grymas angażował jedynie kąciki ust. Oczy nie zmrużyły się, nie pojawiły się kurze łapki. Uśmiech ten bez dwóch zdań był fałszywy, nawet jeśli utrzymał się na jego wargach zaledwie drobną chwilę.
 — Czemu tak naprawdę tu wróciłeś? Aby udawać, że wszystko jest w porządku? A może, aby prawić mi komplementy?
 Sięgnął do zamkniętego zeszytu i odłożył go na bok. Pióro spoczęło przy stercie naukowych materiałów. Miał wrażenie, że palce niespodziewanie mu zmarzły. Skostniały w lód.
 — Każdy ma już swoje miejsce? — nauczyciel wychylił się w krześle, aby to sprawdzić. — Doskonale. Amber Anderson? — Jakiś dziewczęcy głos wydobył się z ostatnich stanowisk. — Braun Apper. — Obecny, ktoś krzyknął.
 — To nie twój świat. Nie potrzebnie sie wychylałeś.
 — Alexander Berenson.
 Chłopak siedzący tuż obok Reece’a, blondyn o zadbanej fryzurze, której prawda strona była subtelnie zaczesana w tył, a grzywka delikatnie opadała na nos, położył dłoń na myszce i wpatrując się w ekran, odpowiedział niespodziewanie:
  — Obecny.

Nauczyciel niestrudzenie wyczytywał, wydającą się ciągnąć w nieskończoność, listę obecności. Co jakiś czas w zapełnionej sali lekcyjnej czyjaś ręka wystrzeliwała w górę, odzywały się rozmaite tony głosu, ale Alexander zdawał się nie uczestniczyć w tym, trwającym co lekcje, rytuale. Po tym, jak zgłosił swoją obecność, miał wrażenie, że palące spojrzenie siedzącego tuż obok niego chłopaka rozbiło wszelką możliwą skalę — rozgrzało się niemal do ponad pięćdziesięciu stopni, powodując, że skóra na jego policzkach i osłoniętej, niebieskim kołnierzem szyi, zaczęła irytująco swędzieć i wręcz prosić się o załagodzenie. Dawno nie czuł się tak przytłoczony, jak dzisiaj. Zwłaszcza że siedzący obok niego chłopak był TYM Reece Hardnikem, którego znał za dziecięcych lat. Nie mieściło się to w jego głowie. Mimo iż całą noc walczył z tymi myślami, względne opanowane na nowo zerwały się ze smyczy. W sali jakby w jednej chwili zepsuł się klimatyzator, a pogoda na zewnątrz zmieniła się w czterdziestu stopniową patelnię, na której można byłoby smażyć jajka — nieprzyjemne ciepło rozlało się po jego karku; grdyka drgała lekko, gdy przełykał ślinę, w pełnym skupieniu wpatrując się w ekran. Nie chciał na niego patrzeć, wiedząc, że ten niestrudzenie wwierca mu dziurę w skroni. Jakkolwiek żałośnie to nie brzmiało, obawiał się konfrontacji z tymi jasnymi niebieskimi tęczówkami, które okrywały szkła okularów. Wiedział, że jeśli na niego teraz spojrzy, w tym pełne ufności oczy ujrzy swoje największe słabości, a przecież zakopał je wraz z ostatnimi nadziejami na odzew Hardnike. Nigdy nie spodziewał się, że będzie mu dane kolejny raz stanąć z tym rozczarowaniem twarzą w twarz, że będzie mu dane powrócić do dziecięcych beztroskich dni, w których był prawdziwie szczęśliwy. Do dni, w których nie siedział nocami nad podręcznikami, nie budził się z myślą, o zaplanowanym grafiku i nie stresował się swoim pierwszym spotkaniem firmowym. Wszystkie te dziecinne plany i obietnice kolejny raz staną przed jego oczami, wybijając swoje sękate dłonie z ziemi, niczym żarłoczne zakopane od lat zombie. Nie chciał tego. Oderwał się od tamtej przeszłości, nauczył się żyć bez niej — droga, do której prowadziła, zastawił wielkim szlabanem z napisem: „Brak wstępu, grozi zawaleniem.” I groziło. Niebezpieczeństwo było tak spore, że nie pragnął nawet obracać głowy w tył.
  A jednak coś wciąż ściskało go w żołądku.
 Teraz zdał sobie sprawę, że wszystko, co tworzy więzy międzyludzkie – wspólne plany, upodobania-marzenia, przyszłość, lęki z przeszłości jest w społeczeństwie bardziej kruche i w większym stopniu należy do strefy wstydliwości niż pójście z kimś do łóżka. Gdyby nie spokojny, opanowany wyraz twarzy, z pewnością, skrzywiłby się z niesmakiem, jednak Alexander przez cały ten czas wydawał się niewiarygodnie oschły i obojętny. Pomimo iż przedzierał się przez postrzępione kujące knieje, raniąc swoje dłonie w ucieczce przed niewidzialnym wrogiem, twarz była sucha i matowa, można byłoby rzecz, że bez głębszego wyrazu. Nawet gdy rozległ się przy nim dźwięk odsuwającego krzesła, mięśnie jego twarzy zdawały się nie poruszyć.
  Obrzucił rudzielca jedynie krótkim ostrzegawczym spojrzeniem, które mówiło: „lepiej tego nie próbuj”. Ale Hardwike nic sobie z niego nie zrobił. Alexander wyczuwając jego obecność, zdecydowanie zbyt blisko siebie, wyprostował się. Jego błękitne spojrzenie wpatrywało się w ekran, na którym znajdowało się parę ikonek – nic poza tym.
 — Wściekasz się za tego geniusza?
 Brak reakcji.
 — To przestań. Przybyłem jedną czwartą Ameryki, żeby znów cię spotkać. Nawet nie jestem zły, że zignorowałeś wszystkie moje listy.
 Wątła, blada dłoń Berensona spoczywająca na myszce, drgnęła lekko, zaciskając urządzenie silniej — na pewno mocniej niż było to w ogóle potrzebne. Delikatne białe ścięgna podkreśliły lekko uwypuklone kości przy nadgarstku.
 Kiedy Reece mógł spodziewać się, że blondyn nie zaszczyci go już żadnym spojrzeniem, ten niespodziewanie na niego spojrzał. Jego twarz była blada — równie blada co jasne, niemal platynowe blond włosy, ale wzrok... wzrok był przeraźliwy. Tęczówki chłopaka w świetle wpadającego do pomieszczenia słońca mieniły się, jakby były osłonięte szklaną powłoką i przez to sprawiały wrażenie chłodnych, niemal lodowatych oraz odległych, znajdujących się za granica, której nie należy nigdy przekraczać. Jak tak delikatna uroda mogła posiadać tak obojętne, niedosięgalne spojrzenie? Tęczówki drgnęły, kiedy kurtyna jasnych rzęs pozwoliła odrobinę zmrużyć oznaczone niewyspaniem powieki.
 — Imponujące — zaczął spokojnym tonem, choć było w nim czuć powiększający się niesmak. — A więc przybyłeś „jedna czwarta Ameryki”, aby zgrywać ofiarę? Przybyłeś, aby udowodnić swoje słowo dane mi osiem lat temu, obwiniając mnie za brak odpowiedzi? Czego oczekujesz? Chcesz, abym grzecznie pochylił głowę i z pokorą pozwolił sobie wepchnąć twoje kłamstwa w swoje usta? Czy ty masz w ogóle wstyd...
 Miał już dokończyć, kiedy w sali rozległ się dźwięk jego imienia. Był ostrzegawczy, krótki — niemal pytający. Chłopak w jednej chwili wyprostował się w siedzeniu i spojrzał w kierunku profesora, który stojąc z flamastrem w ręku, wpatrywał się w niego w dość niecodzienny, zaskoczony sposób – wydawał się oszołomiony, że to właśnie jego imię musiał przywołać, nigdy przecież tego nie robił. Alexander był jednym z pilniejszych, cichszych uczniów. W końcu z tak wpływową rodziną nawet jego dzieci miały ustawione życie. Skonsternowanie trwało jeszcze chwilę. Nauczyciel nie wiedząc, co powinien jeszcze dodać, wrócił do wypisywania tematu dzisiejszych zajęć.
 Alexander usłyszał rozrastający się za jego plecami szmer niewyraźnych słów. Miał wrażenie, że cała sala szeptała przeciw niemu, a gdy wyłapał w tych niekształtnych odgłosach słowa "biedak" i "Alexander", poczuł, że niewidzialna dłoń wykręca mu wnętrzności i powoduje wzrastające w nim obrzydzenie.
  Berenson poczuł rosnącą frustrację. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz czuł się tak wytracony z równowagi, tak zagubiony, tak rozproszony, jak przez ostatnie dwa dni. Zaciskał zęby i nie patrząc nawet na Reece'a, jakby był skażony chorobą. Otworzył program, o którym wspomniał belfer, mówiąc ciszej:
 — Za kogokolwiek mnie bierzesz, to już bez znaczenia. W końcu nie można zapewnić nieśmiertelności zmarłym, wspominając o nich, czyż nie?
 Łypnął spod jasnych brwi na nauczyciela, stając skupić się na zajęciach i ruszyć za jego instrukcjami.