Kiedy psy rwą cię niczym padlinę, to boli jak skurwysyn. Zdychasz jak ich nagie kły wbijają się w płaty czołowe, czyli w zasadzie w całego człowieka, bo w potylicach neurony a my niczym innym. Poza neuronami nas nie ma. Więc rwą ząbkami twoje ciało, skórę, rwą całego a z ich pysków leje się piana tak gęsta, że zdajesz się być pokryty niczym innym a drugą juchą. To też zabawne, bo choć krwawisz w życiu nie raz — na ciele się krwawi i z ran się krwawi, ale też emocje ci rozdzierają raz za razem, chuje — to gdy już cię całego szarpią, to tej juchy jakby więcej. Więcej, bo wlewa się prosto w gardziel i pełznie za kolejnym oderwanym fragmentem mięsa. W resztkach świadomości pamięta, że umierając nawet nie załkał, bo nie miał czym. Ciało odcięte od posłuszeństwa, wybite ze swojego działania. Nie tyle wcześniej potłuczone, co całe złamane. Do ostatniej kości, do kurwa ostatniego ścięgna rozdarte. Wiedział, że to boli. To. Umieranie. Wiedział, bo nieraz mu się pod butami wili ludzie jak poczwary niegodne ostatniego słowa. Mimo to pozwalał im mówić. Wielkodusznie schylał się ku słowom szeptanym w pół oddechu, jakby z nadzieją, że ich ostatnia sylaba zmieni bieg wydarzeń. Nie zmieniała. Nie był przecież filmowym mordercą, który mordując — kochał.
  Ty kurwa szmato nieczysta. Pies ci matkę jebał, chuju pierdolony, krzyczał na kilka godzin przed śmiercią. Dorwali go w piątkę, bo zawsze im powtarzał, że pięć jest liczbą magiczną. Tak, jak pięć jest palców u człowieka dłoni, tak w ostatniej chwili dobić idzie ofiarę i w pięciu mocnych uderzeniach. Zresztą, nieważne. Istotne, że dorwały go ryje zgoła nieznajome, ale już znaczone spojrzeniem nowszego dowódcy. Wzrokiem przynależącym do Tairo. A facet łypał zawsze z mgłą idiotyzmu zasłaniającą zdrowe rozumowanie. Zdrowe, bo prawdziwsze. Szlachetniejsze. Kiedy więc Tairo przejął dowodzenie — a było to lat temu dwa, trzy? — w Shingetsu, to i wszyscy postradali rozumy. Jak te spragnione, jeszcze nieopite kleszcze rzucili się ku doczesnym dobrom ziemskiego świata. Zachciało im się ruchać, pić, ćpać. Nie ludzie, nie wyrafinowani kryminaliści a banda półidiotów, bo drugie pół mózgu już martwe. Zdaje się, że kiedyś im to powiedział i być może owe słowa przechyliły szalę ku jego porażce. Kiedy więc pierwsza, faszerowana gwoździami podeszwa obuchowo uderzyła jedno z żeber, wpierw stracił oddech a później zacharczał rozbawiony. Przypomniało mu się, podczas drugiego pierdolnięcia, że mu jeden z umierających typów palnął non omnis moriar. Jest przekonany, że celował w memento mori, ale jeden z drugim neuronem powiedziały myśleniu stop i niedoszły trup wybulgotał, przy wylewającej się z ust krwi, szlachetne nie wszystek umrę. Nic dziwnego, że i jemu cytat powracał pod czaszkę, gdy dawał światu ostatnie oddechy; gdy mu głowę rozpierdalali zapewne obleczonym w drut kijem do bejsbola. Amatorzy. Pierdolone pieski preriowe, co ich nikt jeszcze do ściany nie przyszpilił i podbrzusza paralizatorem nie potraktował. Paralizatorem, kłami, uderzeniem, czymkolwiek. Rosła więc wtedy złość jak nagle rosną wybrzuszone fale i wzbierają się w mocnych porywach, by zaraz zalać całe miasta. Ale jak tu niszczyć, jak tu siłą wdrapywać się w szkielety budynków, gdy ciebie zalewa nic innego a własna krew.

  Potem rzucili go psom na pożarcie, bo w ich rechot wkradła się nastoletnia koncepcja psoty. Jak ty im, tak oni tobie. Przecież uczył sprytu. Tego, że piękno bólu kryje się w jego finezji a wtedy boli najbardziej, gdy człowiek wpada we własną pułapkę. Nawet ich docenił, gdy mu w mięśnie demony nie psy wpuszczały własne zęby. Kły tak ostre jak skrupulatnie rzeźbione sztylety. Od zawsze był jednak wytrwałym kundlem, więc mu świadomość odcięło przy samej końcówce, chociaż w ostatnich chwilach już nie ciało a czuł jedynie rozdzieraną duszę. To tak się czuły? Te wszystkie jego duchy, które ze szponami chciwymi kontraktów własną krwią sięgały pergaminów.
  Z początku jego przeciwnikiem byli wszyscy sprzed. Sprzed śmierci, to jest całość parszywego, skorumpowanego zgrupowania o ideach tak miałkich, że sięgających czubów spiczastych oficerek Tairo. Potrzebował czasu, by pozbierać siebie — dosłownie, bo i ciało miał w rozsypce, i duszę jakoś nieludzko rozjebaną — ale też rozpisać plan działania. No dobra, może nie rozpisać, bo on chuj a nie profesor akademii, więc w głowie ułożył najważniejsze punkty a później oswajał je tak, jak oswaja się najgorsze bydle. Z nienawistną czułością. Tą, która choć mocną ręką sięga wystraszonych acz spiętych mięśni zwierząt, to zaraz bóle wynagradza czymś słodkim. Przeszłość i ludzi rozwałkował na cienkie plastry, by później ściągnąć z mord szarpniętych głupotą istotne fakty. Kto jest za kim i dla kogo, i komu mógłby z szyi spić najostatniejszą kropelkę strachu. Zaszył się więc jak szczur, ale każdy drapieżnik potrzebuje czasu, by językiem wsiąknąć w rany i zeń wyciągnąć nauczkę. Nie jest przecież idiotą, by zaraz porywać się na rewolty, gdzie te — szarpane prymitywnymi pobudkami — w pojedynkę zawsze skazane są na niepowodzenie.
  Wróci, bo wszystko, co oswojone, wraca. Szkoda tylko, że gdy wyrwą ci ogon to nie sposób go podkulić. Mimo to jest uparty, wciąż pewny siebie, za pewny, więc wlezie w to samo gniazdo i, jak postanowił, rozpierdoli je od środka. Kawałek po kawałeczku. Skrupulatnie i do celu.
  Och, i jest wegetarianinem.