Wyszedł na wieczorny spacer z Onim. Wciąż było jasno, tymczasem niebo zaczynało powoli zasnuwać się wieczornymi kolorami pomarańczu i czerwieni. Wszystko pięknie, elegancko, spacerowali sobie w najlepsze. Onigiri wąchał trawniki i oznaczał najważniejsze punkty psiego parku, by zostawić najświeższe informacje na swój temat innym psom. W tym samym momencie Yoshiro delektował się ciszą, spokojem i łagodną pogodą. Jak się okazało, nie na długo. W pewnym momencie psiak wykonał pełen zwrot w tył, szarpiąc za ramię mężczyzny, który nie spodziewając się tego, wypuścił smycz z ręki. Okazało się, że obiektem psiego zainteresowania był pudel, który natomiast gonił chłopaka. Ten natomiast w pośpiechu zostawił za sobą plecak i zwiał na pobliską wiśnię aż się za nim kurzyło. W sumie całkiem zwinny był, że tak szybko udało mu się wspiąć. Czarny pudel szybko stracił zainteresowanie pogonią, gdy tylko nastolatek znalazł się na drzewie, jednak na jego miejsce pod drzewo przybiegł Onigiri. Siadł i patrzył w górę, przekręcając łebek to w prawo, to w lewo. Co tu się właśnie, do jasnej anielki i motylej nogi wydarzyło? Jakim cudem jego pies jest w stanie zwiać mu nawet przypięty do smyczy? Przecież Oni zrobił dokładnie to samo zaledwie jakieś 3 tygodnie temu, gdy uciekł przymilić się do dziewczyny w parku. Isei zaczął iść szybkim krokiem w stronę drzewa, zgarniając po drodze zostawiony w tyle plecach. Na dodatek Yoshiro właśnie przeżywał kolejną powtórkę z rozrywki — w robocie również całkiem niedawno ściągał pewnego delikwenta z drzewa. Ale nic nie dzieje się bez powodu, nie?

@Yakushimaru Sakuya