Dłoń na jej brzuchu była obca. Zimna i nieruchoma, opierała się luźno w okolicy blizny, nie sięgając do niej bezpośrednio, nie naruszając jej osobistej historii; wspomnienia czego? Bólu? Wstydu? Tylko właścicielka tej skazy wiedziała, co niosła ze sobą skrywana pieczołowicie szrama, ile nienawiści i bezradności się z nią wiązało, jak bardzo pragnęła o niej zapomnieć i ile byłaby skłonna oddać, by i rana na psychice przestała krwawić, zabliźniła się i dała święty spokój. Opuszki muskały mięśnie skostniałym chłodem, zostawiając za sobą wilgoć - ale nie dotykały blizny, były tylko drażliwie blisko.
Dziewczyna nie widziała tego, nie mogła, bo jej oczy były zasłonięte, ale klęcząc na podłodze, z własnymi rękoma wspartymi o ziemię, czuła gęstą masę wcieraną w skórę tuż nad linią krótkich spodenek. Farba. Przy pozbawieniu najważniejszego dla malarzy i rysowników wzroku, angażowały się w bodźce wszystkie pozostałe elementy percepcji. Umysł wchodził na wyższe rejestry, sięgał zmysłów zwykle uśpionych - sięgał intuicji i stąd też wiedziała, że smuga tworzona na brzuchu przez napór kogoś nieznajomego - długa i paskudna - miała odcień ebonitu; była czarny jak tajemnica.
Powoli docierał do niej; do dziewczyny skulonej na podłodze; ogrom pozostałych sygnałów docierających z otoczenia. Pod palcami czuć dało się sztywność tkaniny; siedziała więc na niej, z pewnością od dłuższego czasu, bo kolanami wżynała się w szorstki splot rozciągnięty pod nią jak królewski dywan. Cierpły stawy, bolała naga tkanka stykająca się z siateczką włókien. Płótno - zdawała sobie z tego sprawę - było przeraźliwie białe. Jasne jak emanujący własną aurą księżyc, w którego blasku usnęła.
Teraz też spała?
- Nieważne - odpowiedź padła chwilę po tym, jak zwątpienie skrystalizowało się w obrębie przytłoczonego umysłu. Głos dobiegał znad ucha; był ciepły, ale niski, warkliwy jak zostawiony na mrozie motocykl z wciąż włączonym silnikiem. Drżał, muskając skórę dziewczęcej szyi, sięgając tyłu jej płatka ucha, gdy szorstkie usta wymawiały wyrazy. - Maluj.
Z brzucha zniknęła męska dłoń; kontakt przeniósł się wyżej, tuż pod pierś, gdzie krańce palców oderwały się od skóry, wyplątując spod materiału cienkiej koszulki. Ta opadła na swoje miejsce, zasłoniła ciemne barwy rozmazów. Tknięcie pojawiło się zaraz tuż pod ramieniem, leniwie przemknęło po łokciu, sięgając nadgarstka i dłoni, i między palce ślepej malarki, by wsunąć się tam własnymi paliczkami - większymi i mniej delikatnymi niż jej własne.
Uniósł pochwyconą rękę, by dziewczyna sięgnęła za siebie, nad własny bark, gdzie dopiero teraz odczuła nacisk cudzego ciała. Naga pierś oparła się o jej plecy, przylgnęła do nich twardością napiętego torsu, gdy nakierowywana dłoń, pod naporem siły, wsunęła się wprost na żuchwę mężczyzny.
- Barwy masz wszędzie dookoła - szept niósł ze sobą oczywistości, które nagle stały się dla niej niemal naturalne.
Miała pełną świadomość, że odcienie znajdzie wszędzie. Nie w formie farb utkwionych w puszkach, zadekowanych pod metalowymi pokrywami. Nie zanurzy włosia pędzla w tłustej masie, nie zabrudzi opuszek grafitem ołówków.
Po czerń sięgnie, dotykając blizny na własnym ciele; po czerwień wściekłą jak sok żurawinowy, gdy dotknie rany w kąciku ust znajdującego się tuż za nią chłopaka. Czuła, bo ta wiedza pojawiła się w niej nagle i kategorycznie, że łzy ściekające po policzkach to barwa pięknego, wyblakłego błękitu. Że liście kwiatu, którego woń odczuwała po prawej stronie, są szmaragdowe jak drogocenne klejnoty, a gdyby przyszło jej zapragnąć użyć do malunku złota, musnęłaby jego powieki.
Był tuż obok, wciąż wtulając szczękę we wnętrze jej dłoni; jak wtedy, gdy spotkali się w jej mieszkaniu; pierwszy raz widząc się na prawdę, bez zmąceń otoczenia zakrzywiających obraz ich charakterów.

D r a ń.

Mogła wyczuć jego uśmiech - drażliwy w satysfakcji i swawolnej arogancji - rosnący u lewego zbiegu warg, dokładnie tam, gdzie ułożył smukłość ręki znającej artyzm we wszystkich jego możliwościach. Wypuścił ją z uchwytu powoli, niemal leniwie, pozwalając na to, by wyswobodziła się wedle własnego uznania.
- Nic cię nie ogranicza - przypomnienie niosło ze sobą coś więcej; prowokację, zachętę.
Pokaż swoje
myśli.

Nieskończenie szeroki potencjał; wyobraźnia bez przykrości ciasnych norm, bez ścian tak klaustrofobicznych, że tamujących przepływ tlenu. Zastanawiał się, patrząc na nią, czy dokładnie to udało się wskrzesić w rozrywanym przez emocje dziewczęcym wnętrzu. Czy na dłoniach poczuła parzącą karmazynem farbę albo chłód, gdy knykciem prześlizgnęła się wzdłuż błękitu łez. Czy to wszystko, skumulowane, rozsierdziło ją, aż wreszcie nie wytrzymała. Wyłamała okowy z głuchym, metalicznym trzaskiem kruszonego tworzywa; wyślizgnęła się z jego objęć. Może zwyczajnie jej na to pozwolił; wiedziony nietłamszoną ciekawością. Każdą cząstką percepcji sięgał jej istoty; nie umknęły mu dłonie, których oparcie na piersi wyczuł dwakroć mocniej, ani szept jak daleki pogłos echa.
Rzadko odznaczał się spokojem zakorzenionym aż po kości; widzieć go w bezbronnie odsłaniającej gardło, brzuch i tors pozycji to niecodzienna możliwość, to ryzyko, którego nie podejmował z przyczyn podbijanych nieprzerwanie wspomnieniami przeszłych kadrów. Tym jednak razem uległ uszczknięciu niebezpieczeństwa, przytaknął na dotyk odbierający wolność filigranowością dłoni. Krańce opuszek sunęły w furiackiej wenie po szorstkich fragmentach skóry i po wybiciach tam, gdzie znajdowały się ściągające cerę szramy. Nie odepchnął jej, nie wyrwało się z piersi przekleństwo nakazujące, by przestała, choć zaprezentowana energia wywołała początkowy opór; znikomy, objawiony niepokaźnym użyciem siły, gdy pchnięty na podłogę, nie przywarł do chłodnej posadzki. Wsparty łokciem utrzymał się w półleżącej pozycji, z dłonią w machinalności opartą o odsłonięte, dziewczęce udo, ledwie krańcem palca wsuwając się pod materiał krótkiej nogawki spodenek. Dotyk, ciepły w porównaniu z jej dotykiem, przywodził na myśl wygrzaną kocią skórę, muśniętą wielogodzinną pracą słonecznych promieni. Kierowały nim automatyczne reakcje, gdy gładził ją w czułym, sarkastycznym geście, pozwalając na to, by sięgnęła granicznej bliskości; by jej twarz znalazła się w dystansie, w którym oddechy mieszają się ze sobą, a jedno ciepło reaguje na drugie. Smakuj. Komenderowała mu? Wysunięty spomiędzy umazanych barwami warg język musnął wnętrze jej dłoni, gdy w artystycznym szale, w furii niemal, tworzyła kolejne smugi; wilgoć ciągnąca się przez linię życia dotarła aż do łączenia palców, do cienkiej błony, której sięgnęłyby zęby, gdyby ręka w porę nie umknęła poza ich zasięg. - Czego się bałaś? - Pytanie prawie nie zagłuszyło szelestu ubrań, cichego wiatru hulającego za niedomkniętym oknem; stopiło się z tchnieniem płuc, zupełnie od siebie różnych. Łapczywość i wściekłość napełniające jego organ głębokimi haustami kłóciły się z jej spokojną, nierzadko strachliwą odsłoną tej samej, trywialnej czynności, uwypuklając sprzeczności temperamentów. A jednak teraz nie było miejsca na lęk. Wyczuwał w dziewczynie zmianę, której nieoczekiwana charyzma wpłynęła również na niego w nieuzasadniony sposób, bo przecież tutaj, w niematerialnym otoczeniu, był panem. Mimo tego, bardziej pod wpływem psychicznej przewagi niż fizycznej, ugiął się do jej wcześniejszego żądania. Łokciem powoli przesunął po deskach, plecy zmniejszyły kąt, aż wreszcie przylgnęły płasko do podłogi, do płótna rozpostartego pod nimi jak olbrzymi, biały dywan - sięgnął wtedy oswobodzoną ręką do jej biodra, zsuwają się na udo, w lustrzanym odbiciu do drugiej, wspartej na szczupłej nodze dłoni. Przez moment dawał jej wolną wolę, wyrażając zgodę na wszystkie zabiegi, na które miała ochotę. Złoto ślepi, mrużących się od zaintrygowania, sięgało jasnej twarzy, stale powracając do ślepych odpowiedników o ciemnej, mlecznej barwie. Słodkiej jak postać, którą zapamiętał - w tamtej nieznajomej nie było jednak miejsca na tyle zawziętości. Na gniew wylewający się przez żyły prosto do tkanek, do mięśni napędzanych malarską wizją, których efekty odczuwał pod naciskiem wprawionych palców.
Nie rozumiem.
Nachylona do etapu, w którym pół centymetra dzieliło ich od strefy kompletnie zakazanej, mogła wyczuć, jak się porusza, jak przechyla niego głowę w niewyrażonym nigdy głośno zwątpieniu. Czego nie rozumiała? Jeszcze nim zdążyła odpowiedzieć, nim spomiędzy głosowych strun wyplątały się ostatnie zgłoski, sięgnął rękoma niżej, w pół ud, nagłym naciskiem przyciągając ją do siebie; ciaśniej przytwierdzając do sylwetki, w prowokacyjnej zachęcie ścierających ze sobą ciał.
Dlaczego Ty?
- Ejiri. - Uciął ostro. W kategorycznym zakończeniu tematu zdawało się jednak rozbrzmiewać również rozbawienie. Dotyk znów się przemieścił, błądził zapalczywością ślepca, zelżał dopiero natrafiając na materiał krótkich spodenek, na ciasno zapięty pasek i wetkniętą zań koszulkę. Pozostał jednak na biodrach ciężarem, objęciem wystarczająco obecnym, by nie wkradły się wątpliwości, czy dalej naruszana była prywatna przestrzeń. - Zadam ci teraz pytanie, retoryczne. Nie oczekuję odpowiedzi. Nie masz mi jej udzielać. Wsłuchaj się tylko w treść. - Pauza zawisła nad nimi jak naelektryzowane burzą powietrze; jak ciemne, niskie chmury, wiszące nad miastem w paskudny poranek. Świst słów nie różnił się zresztą od zimna wiatru. - Wiesz, że łaciński rdzeń od słowa "decydować" to cis albo cid? - Bezczelnością przerwał jednocześnie jedyną barierę jaka odgradzała od nagiego ciała; kciuk prawej dłoni, zabliźniony, w poszarpanych, zagojonych przed wiekami rysach, wemknął się pod materiał, pod cienką bluzkę zbrudzoną plamami najszerszego wachlarza barw. Kość biodrową smagłym łukiem zarysował paznokieć - płynnie, naciskiem, choć wciąż bezboleśnie; jeszcze nie zależało mu, aby wywołać w niej impuls niewygody, by zniechęcić do siebie następnym wykonanym w arogancji błędem. Chwyt jednak wzmocnił bezmyślnie, w ostrzeżeniu; nie mogła uciec, jak miała już w zwyczaju. Wśród pobitych luster i karykaturalnie rozciągniętych odbić potrafiła odsunąć się i spłoszyć, ale w jego gestii należało, by więcej do tego nie dopuścić. Nie, kiedy sama doprowadziła do obecnej sytuacji. Znów nabrał powietrza; uniosła się pierś wraz zaczerpniętym tlenem. - Znaczy dosłownie "ciąć" - usłyszała jak się uśmiecha - lub "zabić". - Łapczywość zaintrygowania nie pozwalała spocząć; dalej, bez ustanku hamowanego dobrym wychowaniem, odrobiną chociaż dżentelmeństwa, drażnił miejsce niedaleko blizny, nie wiedząc jednak, że dokładnie tam jest. Nie mógł jej wykreować w śnie na jasnej, gładkiej cerze nie znając realiów, niewspomagany jej rzetelną myślą. W pamięci odbił się jednak obraz, gdy ochronnie osłoniła ten punkt - siedział wtedy półprzytomny, lecz rozmazanie na kilka chwil zelżało, wyostrzyły się drobne detale, dając szansę, by zarejestrować muśnięcie fałd ubrania, kiedy, na widok oszpecenia, jakie ujrzała, w naturalnej odezwie organizmu tknęła okolice brzucha. Autentyczność reakcji dawała więc podłoże pod opcje, ale samo istnienie skaz nie gwarantowało wiedzy. - Przyszedłem poznać twoje decyzje. - Leniwość zmieszana z agresją, oddech sięgający dolnej wargi. Ruch z jego strony; ubarwiony otarciem skóry o płachtę, dźwiękiem gniecionego płótna. Nos musnął jej policzek, jeszcze zanim mogła zdać sobie sprawę, że zniknęło ciepło spod ubrania i balast oparty na biodrze. Że zamiast tego znów musiał wesprzeć się na łokciu, dla równowagi i wygody, w nieobecności sięgając też jej karku, kamieniejącym chwytem utrzymując wciąż blisko siebie. Blisko wystarczająco, by każde słowo odpowiadało lekkiemu dotykowi ust na jej ustach, szorstkością kładąc się na zakazanej miękkości. - Dowiedzieć się, od czego pragniesz się odciąć, bo to przyjemne patrzeć na cudzy upadek, na chwilę zwątpienia i masę wrzasku, po którym nie zostaje nic prócz zdartego gardła i cholernej ulgi. Jako artystka znasz ten stan zbyt dobrze. Twórcza blokada, a potem bolesne przełamanie, potrzeba, by sięgnąć po pędzel, węgiel, ołówek zakończony grafitem. Chory amok, podczas którego pracujesz bez przerwy, nie nawadniasz się, nie spożywasz jedzenia, nie odbierasz telefonów. Znikasz ze świata, walcząc tak długo aż z pulsującym nadgarstkiem wyrywasz się ze stuporu. Ścierpnięta, niewyszykowana, ubrudzona atramentem i zaschłymi pręgami farb. Przed tobą jest obraz, wizualizacja tego, co nie dawało ci spokoju ostatnimi czasy. Koniec malunku oznacza apatyczne odprężenie. - U zbiegu jej warg załaskotał oddech. Dlaczego Ty? - Wolałabyś kogoś innego do dzielenia zadania? Wrażliwego ideała? Mężczyznę, który z czułością sięgnie twoich włosów, by porządniej je zapleść? - Dłonie między czarnymi pasmami tworzące splot. - Stoika, który stanie się oparciem, gdy najbardziej tego potrzebujesz? - Bluza subtelnie nasuwana na zziębnięte ramiona, ciężar materiału oddanego w przypływie chłodnej troski. - Obrońcy, czuwającego nad tobą nawet wtedy, gdy zdaje ci się, że nie ma w pobliżu znajomej twarzy? - Badawczość spojrzenia rosłej postaci; oddalonej, ale wciąż nadzorującej scenę, wypatrujący zagrożeń. - Mogę stać się, dla twojej wygody, każdym. Ale. - Ujął jej szyję; palce wsunęły się pod żuchwę aż do sięgnięcia płatku ucha; kciuk w nienatarczywej zachęcie spoczął na brodzie, tuż pod dolną wargą, naporem ją rozchylając. - Chcę w zamian ujrzeć obraz, z którym walczysz. Na jakie odcienie musisz się zdecydować?

Sny nadzorowane przez yūrei, niezliczoną ilość razy przez niego samego, prowadziły do chorych analogii - wielokrotnie zastanawiał się na ile rzeczywiście są jedynie krótkimi fazami głębokiej nieświadomości, której pomaga nadać pewien kształt, a na ile naruszeniem wszelkich praw. Dotykał cudzej psychiki jak otwartej tkanki, wystawionej na ból, zimno, bodźce wywoływane brutalnością nacisku albo lekkością tknięcia. Połączenie jakie zostawało wtedy zawiązywane między nim a ofiarą w równym stopniu mieszało logikę. Nagle, rozszczepiony na dwa miejsca, czuł się jak odbiorca filmu. Częściowo siedział wygodnie w fotelu, ze wzrokiem wbitym w ekran, ale jego uwaga umykała poza ciało, wsysana przez wir kinematograficznych wydarzeń. Oddawał się im bez reszty. Włókna żył wypełniały emocje związane z tym, co dostrzegały oczy. Buzowała krew, zalewająca poczytalność cynobrem czerwieni; odrywał się od organizmu, odrzucał go bez zawahania, w pełni ulegając sile wrażeń.
Szeptom.
Jak mam malować, kiedy mnie rozpraszasz?
Znał takich co walczyli. Wyrywali mu z chwytu żyłki uczepione własnych kończyn; toczyli bój o wolność, o zmianę. Stawiając opór, wywoływali jedynie rozbawienie - nie spotkał jeszcze ani jednej ludzkiej psychiki, której nie udałoby się złamać paroma wizjami, kilkoma słowami, zaczerpniętymi z powieszonego w pokoju obrazu kadrem rodziny. Ukochanej. Zmarłego brata. Działało za każdym razem, różnicę stanowił wyłącznie czas, ilość energii, niekiedy pomysłowość.
Przy niej też musiał się wysilić. Nakazywał, aby uległa, wydała wraz z tchnieniem sekret, który stale trącał. Koniuszkami palców zahaczał o tę tajemnicę, jak o wysuniętą z szeregu książkę, paznokciem wciskał się w grzbiet; ale wtedy miękki dotyk opadał na nadgarstek i odsuwał go poza zasięg. Subtelnie, ale stanowczo. Nie.
Dlaczego? - poruszył wargami, nie zdobywając się jednak na słowa. Dawkowała mu odpowiedzi, jak wygłodniałemu zwierzęciu rzucając ochłapy, które i tak przygarnie z posłuszną beznamiętnością, bo instynkt podpowiada, że inaczej zdechnie strawiony głodem. Myśl, że dotyk był dla niej obcy, nie ścierała się szczególnie z wizją jaką w samolubności zdążył wykreować. Wprawdzie echo uderzenia, wciąż wybrzmiewające w cieniu obecnych sytuacji, kazało sądzić, że nie była bezbronną ofiarą; popychadłem losu, ale prezencją nie odbiegała od delikatnych waz, ustawionych w gablotach, otoczonych grubymi sznurami blokad.
Podziwiać. Nie ruszać.
Z niechęcią odsunął rękę; skrócił smycz pożądliwej ciekawości gwałtownym szarpnięciem. Trzymaj gardę - nakazywał wewnętrzny głos, gdy dłoń kładł, w zamian, na dziewczęcej szyi. Zewrzyj ryj, nie rób tak wiele wbrew woli.
Pilnował się. Miał wrażenie, że cały czas na coś uważa. Na to, aby nie złapać jej za mocno. Aby nie zostawić sinych pręg na jej chudych nadgarstkach. By nie przegiąć i nie złamać o jednej zasady za dużo. Zadowalał się cichym westchnieniem, raz za razem ulatującym z drobnych płuc, chłonął zapach wiśni wymieszany z wonią farb i kwiatów doniczkowych, dawał się ponieść atomom gestów, które mu serwowała. Temu, jak zacisnęła uda, jak wsparła się na jego piersi.
Złoto tęczówek, jak na komendę, poszybowało w górę. Co zabiłeś? Uśmiech zaległy w kącikach warg miał w sobie coś lisiego. Rekiniego. Za dużo zębów, za mało radości. Dlaczego przyszedłeś do mnie? Po co ci to? Co chciał osiągnąć? Trzymał odpowiedź za zaciśniętymi zębami; cierpką jak agrest, rozlewającą się po podniebieniu w toksycznej szczerości. Przełknął ją jednak wraz ze śliną, przytłoczony wagą następnej kwestii.
Spiął się na ten dźwięk, jakby zamiast mowy użyła bicza. Smagnięcie wywołało reakcję - mięśnie pod dziewczyną stężały, jedna z nóg mimowolnie się poruszyła, jakby szykował kończyny, aby wstać. Powietrze, wcześniej przyjemnie rześkie, świsnęło arktycznym tchnieniem. Nie możesz być po prostu sobą?
Nie.
- Mogę - odpowiedział zamiast tego, przywołując się do porządku, zgarniając w pięści resztki silnej woli, której rozproszenie zaczynało wybijać go z rytmu. Zwilżył dolną wargę językiem, ślizgając nim wzdłuż szorstkości powierzchni, w przygotowaniu sam do końca nie ustalił na co. Wzrok ogniskował się to na ślepych oczach figurującej tuż przed nim postaci, to na spąsowiałej cerze policzków, na wymykających z warkocza włosach, cienkich jak nici. Nie zawieszał się na niczym konkretnym dłużej niż na sekundę, dwie, chłonąc każdą część. Mógł stworzyć plener, zasady fizyki, gamę aromatów i suwak temperatury, ale jej nie mógł w żaden sposób nadpisać. Była plikiem, do którego zabroniono mu dostępu i choć zainstalowane programy dawały opcję pewnej modyfikacji, musiała wpierw dać mu zgodę.
Otrzymał ją wraz z wyznaniem. Chcę ciebie. Zadarł brodę, by wyciągnąwszy się, przysunąć jeszcze trochę. Łapał z każdym wdechem jej powietrze, palcami sunąc po szczupłej szyi, po ciepłej skórze, gładkiej niczym szkło. Też miałabym być kimś innym? Zatrzymał się, opuszką kciuka dotykając dziewczęcej, dolnej wargi; miękkiej i wilgotnej jak zroszone strony nowej książki. Chciałbyś? Nie odezwał się na to, ale nagła  nieruchliwość ciała miała w sobie coś, w pełnym paradoksie, agresywnego. Zadawała za dużo pytań; zbyt wiele chciała wiedzieć, zbyt małym kosztem. Gdy sam dotykał interesujących go punktów, odtrącała dłonie jak namolne roje owadów. Kazała nie dotykać. Prosiła, by pozwolił zachować arkany przeszłości nieodsłonięte. Włożone w szkatułkę, do której klucz trzymała blisko piersi, poza zasięgiem irytujących interesantów. A potem, w obrocie wydarzeń, nazywała go draniem; jakby naprawdę był jedynym prowokatorem. Nie mógł już patrzeć; rejestr przysłaniała drobna dłoń, co nie przeszkadzało w niczym. Tak jak ona, nie potrzebował wzroku. Jej prezencję znał na pamięć, jak wyryty słowo po słowie wiersz, linijka po linijce recytowany bez choćby zająknięcia - aż do wersu, który, ilekroć starał się go nauczyć, przy którym mówiono, by przestał.
Proszono, aby nie dotykać. Nie tam.
Usłuchał, wiedziony świadomością, że biorąc ją gwałtem, niczego by nie wskórał. Gdyby nie chciała, nie ukazałaby mu tego, co kryje cienki materiał koszulki; bliznę? Tatuaż? Znamię? W śnie nie mógł zmusić. Pozostało mu nakierowanie, subtelna propozycja. Muśnięcie jej warg na ułamek chwili wybiło go z równowagi, wyrzuciło poza granicę wersję, w której bez końca analizuje warianty. Delikatność i nieśmiałość niesione wraz z chwilą przypominały o innym zwierzeniu. Nie znam innego niż tego, co ranił.
Dźwignął plecy do pionu, siadając, napierając torsem na filigranową dłoń, gdy w motylim popłochu tknęła jego usta. Odetchnął, przyzwalając na więcej, wplątując palce w pasma czarnych włosów. Głaskał po karku, ale wiedziała, czuła przynajmniej, że gdyby się cofnęła, napotkałaby opór; silne ujęcie, trzymające blisko. W tej chwili arogancja zmieszała się w mężczyźnie z pragnieniem, gdy ciało reagowało samo i mózg przestawał się z nim łączyć. Mgliła się psychika, wzrok skrzył pod przymkniętymi powiekami jak upojony alkoholem. Entropiczny wyraz nałogowca.
- Dokończ - mówił o obrazie; wszystko kazało tak sądzić, gdy wokół zaczęło szumieć od napływających fal, tryskających spod tworzonego dzieła Ejiri. Czarne, mętne wody zalewały pracownię, sięgnęły listew, zimnem wsiąknęły w ubrania, obmyły chluśnięciem kolana zetknięte z płótnem. Przez onyks lśniącej tafli przebijała się rozedrgana czerwień dna. Szkarłat jak krew wtaczana do krystalicznej cieczy, barwiąca wszystko odcieniem zbrukania. A może chodziło o dokończenie tego, co zaczęła; o przełamanie granicy obcości i strachu. Język musnął dolną wargę senkenshy; wpierw badawczo, oczekując akceptacji, nim nie wślizgnął się lekkim rozchyleniem ku dziewczęcemu odpowiednikowi. Napierając koniuszkiem na wilgoć śliskiej powierzchni ośmielał do dalszego ciągu, do ruchu z jej strony, bo to wciąż jej sen, jej przestrzeń, jej wlewające się do wewnątrz pokoju tajemnice. Coś, między szmerem wzbierającej wody, trzasnęło jak rozłupywana deska, jak grunt załamujący się pod ciężarem. Kilka linii jarzącego się złota przebiło czerwień - cienkie kreski rozgałęzień zamigotały tam, gdzie prędzej stworzyła je Ejiri w artystycznym, pozornym nieładzie. Ciche cmoknięcie uwieńczyło pocałunek, gorącem oddechu kładąc się na brodzie malarki, ale nim zdążył coś powiedzieć, nim zastanowił się nad tym, co ta pragnie usłyszeć, a czego nie, dotyk spoczął na jej plecach, wąskim wcięciu tuż nad paskiem do spodenek; przyciągnął ją do siebie stanowczym ruchem, opierając ściślej o pierś, wtulając własne usta w łuk jej gardła. Pod sobą, u zbiegu ud przywierających do mężczyzny, czuła kontrastujące z oceanicznym zimnem pulsowanie ciepła; mrowienie pobudzenia, od którego z rozdrażnieniem niecierpliwości odetchnął przez nos. Świadomość, że walczył, by się powstrzymać, że zamiast gwałtownych czynności, zmuszał się, by czekać, była dla niej równie klarowna jak to, co czuła w opuszkach palców - dudnienie, potrzeba malowania. Mus tworzenia, ukończenia obrazu, pasja wiedziona natchnieniem, ciągnąca dłonie, teraz błądzące po jego sylwetce, ku ołówkom, akwarelom i węglom.
Dolne zęby mężczyzny otarły się nagląco o twardość wystającego obojczyka, gdy rozwarły się szczęki. Dłonią krążył wzdłuż jej pleców, lędźwi, bokiem ręki stale natrafiając na granicę spodenek, zaczepnie ocierających się o nadgarstek; przeszkadzały w oczywistościach, których nie wstydziło się rozgrzane, męskie podbrzusze. Obniżając głowę, przesunął włosami po nagiej fasadzie, wzdłuż szyjnej tętnicy, łaskocząc ją delikatnością, której nie znały kły.


Zegar tykał; w klatce żeber dziewczęcia trzepotały skrzydła uwięzionego weń ptaka. Drobność kończyn odznaczana łamliwością zderzała się w ciasnej celi, w takt rozszalałego serca. Metaforyczność wróbla wydawała się jednak zbyt realna, jakby w piersi naprawdę ugrzęzło zlęknione stworzenie. Płoche, śmiertelne. Atramentowoczarna woda sięgnęła już linii bioder Ejiri; dopasowała się do ciemnych plam na jej brzuchu, rozsmarowanych wieczność temu; na samym początku, gdy wszystko leniwie się rozpoczynało.
Czas uciekał, uszczuplał się. Nie starczy na dwie z opcji; jedną z nich trzeba będzie odrzucić, przekreślić. Cel uświęca środki. Dokończ - rozbrzmiewało szeptem wzdłuż ścian pracowni.
Dokończ, co zaczęłaś.
Dokończ przełamanie, sięgnij po sprzączkę jego spodni, pozwól, aby fale zalały dwie sylwetki po czubki głów, unosząc wytrącone z warkocza kosmyki jak zwiewne wstęgi na wiosennym wietrze. Pozbądź się oporów, wykorzystaj go, aby udowodnić sobie, jemu, światu, że nie jesteś zepsuta jak nadłamana zabawka. Zasługujesz na to, by ktoś potraktował cię jak kobietę, jak cudowną postać wartą szacunku. Nie poniżenia. Pozwól, aby doprowadził cię do bezdechu szaleństwa. Zdejmij mu z przegubów krępujące swobodę kajdany; niech pozbawi cię ubrań, niech wygodniej na sobie usadzi. Niech między szczupłość ud wniknie mieszanka bólu i tętniąca wiernością pożądliwość. Niech czarny płyn dotrze do sufitu, pogrążając was w błyskach czerwieni; niech jego ręka sięgnie biodra, od którego stale była odpędzana.
Albo dokończ malunek. Udowodnij kim jesteś; kim zawsze byłaś. Artystką. Malarką. Autorytetem. Byłaś władczynią barw, faktur, płócien, wizji. Zsuń dotyk z niespokojnie unoszącej się i opadającej, męskiej piersi, odepchnij od siebie trywialność fizycznych potrzeb, zwierzęcość natury. Padnij na kolana, bo tylko przed obrazem - przed dziełem - powinnaś móc się kłaniać. Zamknij powieki, przesuń opuszką wzdłuż podłoża, nakreśl kolejne kształty, obrysy, tchnij detale w rozmazane plamy. Zatrzymaj tym wzrost wody, uchroń raz jeszcze fruwającego wewnątrz wróblika. Zachowaj go. Nie pozwól mu utonąć. On nigdy nie pozwolił, aby ktoś zranił cię kolejny raz.

Dwie szanse.
Czas starczy na jedną.
Którą?

Łowił jej ślepe spojrzenie oczami błyszczącymi spod zmierzwionych włosów; włosów wyglądających jak sekunda po wybudzeniu się, gdy pasma odstają, zawijają się tam, gdzie skroń przygniotła je do poduszki wielogodzinnym odpoczynkiem. Przypatrywał się rozchylonym w płytkim oddechu ustom i smukłej szyi napiętej od niepewności; jej filigranowym dłoniom szukającym dla siebie pasującego miejsca, ostatecznie opartym o jego pierś w walce między odepchnięciem a podparciem się do nachylenia.
Wrażenie, że stali na granicy, wrażenie przypominające rausz człowieka próbującego przejść po wąskiej belce po zbyt upojnym wieczorze, atakowało nieprzerwanie, szemrało jak napływająca zewsząd czerń. Szum wzbierającej wody zdążył sięgnąć bioder, później górnych żeber, obmył barki jak chłodna, wstrętna tkanina lepiąca się do skóry.
Był rzeczywiście niecierpliwy; tak jak zapytała i choć nie odpowiedział jej słownie, wymowny ruch stał się potwierdzeniem samym w sobie. Nie ruszał jej i nie przejmował inicjatywy, pamiętając, że otrzymała wybór i to jej przyjdzie w udziale podjęcie jednej z decyzji. Spektakl należał do niej, ona tu królowała, ona ściągała wzrok publiczności, jak przystało na główną postać. Starał się nie wychodzić poza rolę, przyjętą z odpowiedzialnością, o którą próżno go podejrzewać, nie wychodził więc poza ograniczenia, nie dawał sobie szansy, aby przełamać nałożone bariery. Ściągnął cugle. Dopiero, gdy miękkość kobiecej dłoni musnęła szczękę, gdy opuszki wsunęły się głębiej, przemknęły po szorstkiej skórze, tknęły płatka ucha; gdy równocześnie z tym dało się odczuć dotyk pod ramieniem, opadający na łuk pleców, lekkie wbicie płytek paznokci, znaczących cerę chwilową czerwienią - wtedy dopiero krążące wzdłuż boków dłonie zatrzymały się, napierając gwałtowniej na dopiero co lekko uniesioną, dziewczęcą sylwetkę, sadzając ją ponownie, jeszcze mocniej, bliżej, przywierając wnętrza ud do siebie w szerszym dla niej rozkroku.  
Kość obojczyka ocieplił gwałtowny wydech, niemal równie nieoczekiwanie przerwany, gdy zwarł usta, przekręcił głowę. Nie miał jej zmuszać. Przeczyły temu napięte mięśnie, tkanki zbite w marmurowe bloki. Twarde palce wżynające się w biodra niby wąskie, metalowe pręty. Rozluźnił chwyt. Po wargach krążył uśmiech, przemykał z jednego kącika do drugiego, co chwila wykrzywiając je naprzemiennie w dziwnym, niepotrzebnym niezdecydowaniu, w minie między rozbawieniem a znużonym rozgniewaniem.
Nie mogę.
Fala wody obmyła mu grdykę. Poczuł słony, kwaśny smak napływający na zamarłe przy obojczyku usta. Oczywiście, nie mogła. Wymówka serwowana z najniższej szuflady - prosta i praktyczna. Dostępna dla każdego w formie perfekcyjnego wybronienia się. Nie mogę znaczyło, że coś ją blokowało, coś jak kij werżnęło się w zębatki mechanizmu i uniemożliwiło dalszą pracę. Nie mogę brzmiało jak szept dziewczynki skarconej przez matkę, odmawiającej koledze dalszej zabawy. Bo musiała wracać. Bo nie miała władzy nad życiem.
Wysunął się z jej objęć. Lodowata, atramentowa ciecz chlupnęła tuż pod brodą, igiełkami chłodu szczypiąc we wcześniej dotykaną w czułości żuchwę. Jasne spojrzenie od razu spoczęło na obliczu Ejiri; nie mogła w ślepocie dostrzec uważnych źrenic mknących meandrami tras po jej twarzy, ale z pewnością wyczuła oczekujące na odpowiedź pytanie. Na pewno? Jedna z dłoni zsunęła się z jej biodra, opadła na podłogę, na chropowatą powierzchnię płótna, aby przytrzymać sylwetkę. Ciało odchyliło się, wsparło na ramieniu, by poszerzyć perspektywę percepcji. Linia wody mokrym szumem otarła się o skórę tuż pod uchem. Poziom nabiegającej do pomieszczenia cieczy rósł w żwawszym tempie.
- Dokończę.
- Dobrze.
Schrypnięty od niemówienia ton. Płytki oddech zastąpiony na powrót naturalnym. Ręka opuszczająca się na udo, na kolano, a później pozwalająca, by ta drobna kończyna wymknęła się spod palców, by znalazła sobie inne oparcie - na podłodze.
Ucinała zdania, nie dając dojść do głosu szczerej spowiedzi - w pewien pokrętny sposób to rozumiał. Uzewnętrznienie się było ciężkie; trudne tak bardzo, że umysł nagle pustoszał i nie dało się znaleźć odpowiednich słów. Sam bardziej obawiał się tego, że gdy wreszcie przełamie własne fortyfikacje, odepchnie uprzedzenia i zwierzy się z koszmarów, te koszmary, od lat sekunda po sekundzie odbierające mu życie, okażą się niewarte wcześniejszych walk. Małe i żałosne, pozbawione grozy. Niebędące żadnym tak naprawdę wyzwaniem. Czy ją też to powstrzymywało?
Miała sztukę.
Przyglądając się ruchom dłoni, nowym barwom i wyrwom pękającym spod palców, wnękom, nad którymi tworzyły się już niewielkie wiry, bo woda znajdowała ujście i jej mętna, nieprzeniknięcie mroczna barwa ściekała kanałami, odsłaniając na nowo pomieszczenie, dostrzegając jak warkocz muska tkaninę niby dodatkowy pędzel, uznał, że była przynajmniej jedna rzecz łącząca go z Ejiri.
Obydwoje nadawali własnym życiom kształty.
Ona przez sztukę.
On...