Czy naprawdę mógł sobie na to pozwolić?
Na widmo, za którym wielokrotnie tak desperacko gnał, a które za każdym razem prześlizgało się przez jego palce? A gdy zdawać się mogło, że już je prawie miał, to tchórzostwo wgryzało się w jego umysł, kładło lepkie łapska na nim i ostatecznie sprawiało, że opuszczał dłoń, rezygnując z dalszego pościgu.
Bo ja nie mogę-
Od kiedy tylko pamiętał, w jego głowę wtłaczano jedną, zasadniczą myśl, która była niczym guma do żucia wciśnięta w miękkie kosmyki włosów. Niemożliwa do pozbycia się zwykłymi metodami, do której potrzebne były drastyczne środki w postaci obciętych włosów.
Głos yurei nakładał się z głosem jego dziadka, który rozbrzmiewał w podświadomości i wspomnieniach, zlewał w jedną całość, papkę o dwóch, różnych smakach. I choć jeden był słodki, kuszący, to Enma czuł, że drugi z nich był tym, po który sięgnąć powinien.
Powinien.
Powinien chronić klan. Każdą bliską mu osobę. Walczyć z yokai. Wywiązywać się z obowiązków. Spełniać z góry narzucone oczekiwania. Powinien. P o w i n i e n.
"Inaczej nigdy nie wyleczysz swojego wyczerpania"
A może właśnie dla odmiany, powinien zrobić coś dla siebie? Pomyśleć o tym, czego tak naprawdę chciał i potrzebował, on sam, a nie cała reszta jego otoczenia. Może właśnie tego potrzebował. A ten drugi smak był naprawdę kuszący...
Zawsze wszystko robił sam, i ze wszystkim mierzył się w pojedynkę. Shizuru był dla niego wsparciem, którego potrzebował w chwilach załamania, ale nawet on nie był w stanie mu pomóc. Przynosił tylko chwilową ulgę, a przecież nie było to rozwiązaniem narastającego ciężaru, jaki opierał się na jego barkach i który sukcesywnie ciągnął go w dół.
Machinalnie pozbył się balastu w postaci kolb kukurydzy, kiedy oparł nogę na splecionych dłoniach rudowłosego oraz podparł się o jego ramiona. Ruchy kierowane instynktem, bo umysł wciąż krążył dookoła słów Shin'a.
Prawda była taka, że Enma podświadomie wiedział czego chce. Czego tak desperacko potrzebował. Ale nigdy nie miał odwagi poprosić o to na głos, a i nie było nikogo, kto dostrzegłby w nim zwykłego człowieka. Kogoś, kto czasami czuje się zbyt słaby, aby podołać wyzwaniu.
Ciemny las, w którym krążył przez całe życie, zdawał się przerzedzać, a perspektywa oddania komuś przewodnictwa, chociaż na chwilę, nie była taka zła. Palce dotknęły jego własnej szyi, jakby chciał się upewnić, że nie oplata jej żelazna obroża a nadgarstki nie są obciążone łańcuchami. Naprawdę mógł sobie na to pozwolić? Ktoś taki jak... on? Rozmyty wzrok padł na drogę znajdującą się po lewej stronie od nich, a promienie słońca coraz mocniej podrażniały zaszklone oczy. Wziął głębszy wdech, a potem wsunął palce pod materiał czapki, pod którą do tej pory ukryte były rude kosmyki i gdy zeskoczył na ziemię, od razu założył zdobycz na swoją głowę, dzięki czemu cień daszka opadł na jego twarz, skrywając ją przed spojrzeniem wściekle miodowych tęczówek.
- Widzę


Uśmiechnął się na jego słowa. Ścisk w żołądku zniknął, a humor powrócił. Chociaż czapki nadal nie oddał, do której zaskakująco szybko przywykł.
- Tak, tak, wiem. - odpowiedział mu, nie kryjąc już rozbawienia. Odpalił samochód i po kilku sekundach, wreszcie, wyruszyli w dalszą trasę. Widząc jego ruch pocierania skóry, wzrok mimowolnie opadł na zaczerwienie na skórze Shin'a.
- Zraniłeś się? - zapytał, a w jego głosie było słychać wyraźną nutę zaskoczenia. Co rusz zerkając na trasę, wyciągnął lewą dłoń i zgięciem palca musnął zadarcie, jakby chciał się upewnić, że to nie iluzja, jednocześnie kontrolując dotyk, który przypominał bardziej ledwo wyczuwalny podmuch. Trwało to jednak krótko, bo już po chwili wskazał palcem w stronę drzwi samochodowych od strony mężczyzny.
- W schowku, tam przy drzwiach, powinny być chusteczki. - poinstruował go, na powrót skupiając w pełni wzrok na trasie.
- I tak, masz rację. Yokai z natury raczej nie lubią przebywać w towarzystwie ludzi. Zdecydowana większość zamieszkuje góry i lasy Yakkari, obrzeża miasta, Sawę. Jasne, są niektóre miejsca, gdzie odradza się chodzenie na spacery w samotności, ale znajdują się one zazwyczaj głęboko w lasach, w okolicach opuszczonych świątyń. I yokai prawie w ogóle nie ingerują z ludźmi. Mogą ich od czasu do czasu obserwować, z czystej ciekawości, ale to wszystko. To mi przypomniało. Od miejsca, gdzie się zatrzymamy, jakieś pięćdziesiąt kilometrów, jest pewna opuszczona świątynia. Będziemy mogli się tam wybrać któregoś dnia. Może jutro?


Dochodził wieczór, kiedy Enma przekręcił kluczyk (wcześniej znaleziony pod doniczką) i pchnął drzwi. Czuł narastające zmęczenie, ale też ekscytację, bo w końcu udało im się dotrzeć do miejsca docelowego. Odłożył torbę na bok, na ziemi i przeciągnął się, czując chyba każdy zastygły mięsień, mając wrażenie, że całego jego ciało odczuwa skutki wielogodzinnej jazdy.
- W końcu.. - wymamrotał, ściągając buty i wchodząc głębiej do pomieszczenia, dłonią odszukując włącznik światła. Chatka była utrzymana w czystości i w dość europejskim stylu, choć zachowała japońskiego ducha dzięki niektórym dekoracjom i zdobieniom. Dokładnie tak, jak Enma sobie wyobrażał.
I widział na zdjęciach.
Salon był sporej wielkości, połączony z kuchnią. Kanapa, dwa fotele z kocami i kominek z przygotowanym drewnem. Nawet dywan pod stopami wydawał się wyjątkowo miękki, jakby dopiero co zakupiony. Enma miał wrażenie, że w powietrzu unosi się nie tylko zapach drewna, ale i środków czyszczących i coś jeszcze, czego nie był w stanie określić. Odwrócił głowę do Shin'a, chcąc się upewnić, że jego towarzysz jest tuż za nim. Co jak co, ale ciemnowłosy miał dość obopólnego gubienia się. Za dużo jak na jeden dzień.
- Nie wiem jak ty, ale ja muszę wziąć pryszn-- och? - słowa urwane w połowie, bo uwagę przykuło coś znacznie lepszego. Dwubarwne tęczówki chłopaka zamigotały, kiedy wzrok padł na zawiniątko przed nim. Podszedł do stołu, gdzie znajdowały się dwie zalakowane butelki z sokiem, najpewniej malinowym, i przykryte ścierką ciasto.
- Od właścicielki. Mamy czuć się jak w domu. - Enma pomachał zostawioną przez kobietę kartką, jednocześnie sięgając po kawałek cytrynowego ciasta, bo przecież nie byłby sobą, gdyby nie skosztował słodkości.
- W tym czasie możesz wybrać sobie pokój. Na górze są chyba dwie sypialnie? A raczej jedna sypialnia i mniejszy pokój. A przynajmniej tak mi się wydaje, już nie pamiętam dokładnie co czytałem w ogłoszeniu. -[b] wzruszył ramionami, jakby rzeczywiście mało go interesowała autentyczność ogłoszenia. - [b] Jak wyjdę z łazienki to mogę przygotować nam kolację. Na co masz ochotę?

@Warui Shin'ya

Ciasto było pyszne, choć zdecydowanie nie było odpowiednie na pusty żołądek, dlatego też po zjedzonych dwóch kawałkach Enma rozegrał walkę sam ze sobą, aby nie sięgnąć po kolejny. Nie mógł sobie pozwolić na wpadnięcie w cukrzycową pułapkę, bo doskonale wiedział czym mogło to się skończyć: nocnymi wycieczkami do lodówki i podjadaniem wszystkiego, co zdawało się jadalna.
- Hm? A.... nie, nie. Ty zajmiesz większą sypialnię. - machnął lekko ręką jednocześnie łapiąc za zamek torby drugą, żeby ją otworzyć. - Nie oszukujmy się, ja się zmieszczę w każdym rozmiarze łóżka. - parsknął pod nosem, wyciągając świeże ubrania oraz ręcznik. I choć słowa te z ledwością przechodziły mu przez gardło, musiał spojrzeć prawdzie w oczy. Warui zdecydowanie bardziej wyśpi się na podwójnym łóżku, aniżeli na osobówce. Enma z kolei... no cóż. Wolał resztę przemilczeć.
- I jesteś pewien? To przecież sporo roboty. Najwyżej śniadania mi zostaw. Też przyjechałeś tutaj wypocząć, a nie pracować. - oczywistym było, że nie zamierzał tak łatwo odpuścić. Zarówno on, jak i yurei mieli wspólnie spędzić czas i wypocząć. A mycie naczyń przy przygotowywaniu posiłków wydawało się błahostką.

Odetchnął pod nosem, nie ruszając się z miejsca nawet po tym, jak zakręcił kurek od wody. Ciepłe krople leniwie spływały po jego skórze, znacząc sobą nieregularne kształty. Wiedział, że Shin'ya czeka na niego, a mimo to nie mógł zmusić się do poruszenia. Czuł się, jakby niewidzialne pnącza owinęły się dookoła jego nóg i skutecznie unieruchomiły go w miejscu. Wątpliwości nadal szargały jego trzewiami za każdym razem przynosząc ze sobą nową falę mdłości.
Chciał zacieśnić z nim więzy.
Poprawić relacje. Otworzyć się.
Bał się jednak, że gdy yurei pozna jego prawdziwą naturę i wnętrze, tak bardzo niedoskonałe i pełne rys oraz defektów; kiedy ściągnie te wszystkie maski, które zakładał każdego dnia - to Shin'ya zniknie. Bo przecież komu potrzebny jest wadliwy produkt?

Na zegarku wybiła właśnie dziewiętnasta i choć letnią porą mrok spływał dopiero bliżej północy, to w lesie natura rządziła się swoimi własnymi prawami. Przez okna można było dojrzeć jedynie ciemność z ledwo widocznymi konturami drzew oraz gór w oddali, skąpanych w blasku nieśmiało wychylającego się zza chmur księżyca. Enma wolnym krokiem pokonywał kolejne metry, zostawiając za sobą mokre ślady jednocześnie wycierając świeżo umyte włosy ręcznikiem. Ujrzawszy prawdziwą ucztę, przystanął nagle, otępiały, nie wiedząc na czym zawiesić spojrzenie. Wszystko prezentowało się niesamowicie smacznie, a zapachy, które unosiły się w powietrzu wcale mu nie pomagały. Jak na zawołanie jego żołądek wydał z siebie paskudny dźwięk anielskich trąb wzywających do posiłku, a ślinianki zaczęły intensywniej pracować, przez co jego grdyka poruszała się ze wzmożoną częstotliwością, gdy raz po razem przełykał ślinę.
- Co ty.... Tak... tak.. sam?! - wyjąkał, przenosząc zaskoczony wzrok to ze stołu, to na rudowłosego. Jasne, wiedział, że Warui potrafi gotować, ale nie miał pojęcia, że chłopak posiada taki talent kulinarny. - Oświadczyłbym ci się, gdybyś był kobietą. - dodał po chwili, chcąc jak najszybciej doskoczyć do talerza jak na wygłodniałego żarłoka przystało. Nie zrobił tego jednak, choć w środku płakał i zwijał się w kłębek, gryząc samego siebie, aby powstrzymać się przed tak haniebnym i pozbawionym kultury czynem.

- No, gotowe. - pochwalił samego siebie i otrzepał dłonie, kiedy ogniste języki zaczęły pochłaniać kolejne porcje dorzuconego drewna. W sumie to niezwykle zaskakujące, że tak mała rzecz jak kominek potrafiła nadać pomieszczeniu wyjątkowo przytulnego nastroju. W takich momentach jak te Enma naprawdę żałował, że mieszkał w wysokim wieżowcu w samym centrum, zamiast gdzieś na obrzeżach miasta, w małym domku.
Jego głowa co chwilę uciekała w stronę korytarza, który prowadził do łazienki. Shin'a nie było już sporo czasu, a przynajmniej tak mu się wydawało. Zresztą, biorąc pod uwagę głód, jaki zawitał w jego ciele, każda minuta wydłużała się okrutnie, a czas zdawał zatrzymać w miejscu.
Ile to jeszcze potrwa..., pomyślał, kiedy krążył od ściany do ściany, nie mogąc usiedzieć spokojnie na tyłku. Zgarnął po drodze szklankę z nalanym sokiem, który sączył już od jakiegoś czasu. Wyraźnie było czuć maliny, ale w napoju było coś jeszcze, czego Enma nie był w stanie zidentyfikować. Ale przynajmniej fajnie rozgrzewało od środka.
I już miał zacząć kolejne kółko, kiedy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Jak na zawołanie doskoczył do stołu, gdzie grzecznie usiadł bo przecież nie pokaże po sobie, że czekał na Shin'a i się niecierpliwił. Spojrzał na wchodzącego do salonu chłopaka, próbując wyglądać na naprawdę znudzonego, chociaż nie mógł wyzbyć się wrażenia, że akurat teraz można było czytać z niego jak z otwartej księgi.
- Nie spieszyłeś się - odchrząknął, chcąc wzmocnić tonację głosu, by brzmiała pewnie, a nie zdesperowanie - Chodź, bo jedzenie stygnie.
Podsunął mu drugi kubek, który wypełnił niemal pod sam brzeg szkarłatnym płynem i gdy tylko yurei zajął miejsce przy stole, Enma wreszcie mógł przystąpić do jedzenia. Wystarczył jeden kęs, a momentalnie poczuł się, jakby trafił do samego nieba. Na jego twarzy pojawiła się błogość wywołana miękkością i soczystością posiłku.
Cholera jasne. To naprawdę było pyszne.
- Dobra, Shin'ya. Cofam co powiedziałem wcześniej. Gotowanie jednak zostawiam tobie. - uniósł swój kubek w niemym toaście, po czym jednym haustem opróżnił go do końca.
Przez większą część czasu milczał, w pełni poświęcając swoją uwagę na kolejnych porcjach, które pochłaniał. I o ile ktokolwiek wcześniej mógł wątpić w to, czy aby na pewno całość jedzenia zniknie, tak po chwili spoglądania na chomikowe policzki Enmy wszelkie wątpliwości powinny zostać rozwiane. Kiedy skończył, odchylił się lekko do tyłu i klepnął w brzuch, czując, że chyba już się nie ruszy z miejsca.
- Ależ pożarłem. - westchnął z zadowoleniem, ale też i ze smutkiem. Bo dobre żarełko się skończyło. W głowie lekko mu się kręciło, zapewne z nadmiaru jedzenia, bo kto to widział, aby upychać się jak świnia na noc. Pójście spać w tym momencie mogło skończyć się naprawdę tragicznie, dlatego musiał spożytkować energię na coś innego.
Nawet wiedział na co.
- Zagrajmy. - odezwał się po chwili, pochylając nieznacznie bardziej do przodu. - Znasz grę pytanie i wyzwanie? Zmienimy jednak nieco zasady, żeby było zabawniej. Będziemy przeplatać pytanie z wyzwaniami. Na przykład ja zadam pytanie i ty na nie odpowiadasz. Jak nie odpowiesz, piję. Jak odpowiesz, ja piję. Potem ty zadajesz pytane i sytuacja się powtarza. Następnie daję ci wyzwanie i tak dalej. Rozumiesz? Tylko błagam, nie karz mi biegać na golasa dookoła domu po szyszkach. - rozlał sok po równo do obu kubków i spojrzał na Shin'a.
- Zaczynasz. I możesz wybrać. Pytanie albo wyzwanie.

Ubiór: Szare spodnie dresowe i czarny top z takim nadrukiem

@Warui Shin'ya

Zaróżowiona barwa powoli naznaczała sobą naturalnie blade policzki chłopaka, kiedy alkohol sok z malin coraz odważniej wypełniał jego krwiobieg. Nieświadomy pułapki, którą skrywały butelki, ochoczo sięgał po nie, co jakiś czas rozlewając po równo do kubków napój koloru płynnego rubinu. Podparł brodę o dłoń, nieświadomie wkradając się spojrzeniem pod płaty materiału bluzy rudowłosego, sunąc wzrokiem po nagiej skórze z odciśniętymi piętnami przeszłości w postaci blizn. Każda niosła ze sobą jakąś historię, większą bądź mniejszą, bardziej tragiczną albo nawet i zabawną. Ciekawość parzyła podniebienie, łaskotała wnętrzności i złośliwie szeptała, aby zapytać o nie.
Ale słowa nie opuściły gardła, bo ich historie nie były dla niego. Czuł całym ciałem, że niektóre puzzle z życia Shin'a nigdy nie zostaną odkryte, na zawsze pogrzebane we wspomnieniach yurei. Enma wciąż wiedział bardzo niewiele o swoim kontrahencie. Warui bardzo ostrożnie odkrywał karty na swój temat, dawkował wiedzę małymi kroplami, zwilżając nimi jedynie spierzchnięte wargi i nie pozwalając na ugaszenie pragnienia.
Nawet nie wiem, kiedy obchodzisz urodziny.
Dwubarwne tęczówki powędrowały wyżej, sunąc z oddali po napiętej skórze szyi, muskając mocno zarysowaną szczękę, zatrzymując się o sekundę za długo na bliźnie przy ustach, aż wreszcie dotarły do wzroku pełnego intensywnego bursztynu.
Odpowiesz, jak zapytam?
Odwrócił spojrzenie w bok, dławiąc się skruchą i zażenowaniem, niczym mały szczeniak przyłapany na rozrabianiu. Na czymś, czego mu zakazano, a po co i tak niesfornie sięgał. Wsunął palce we wciąż mokre kosmyki i odgarnął je do tyłu w nerwowym geście. Zauważył jego wcześniejsze, nachalne spojrzenie?
Chyba nie.
Oby.
Odchrząknął, odszukując palcami kubek do połowy wypity, wracając wzrokiem do Shin'a, skupiając się tym razem na jego słowach. Wyzwaniu, które brzmiało tak absurdalnie, że Enma był pewien, że bez problemu sobie poradzi. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Jego ego nie pozwalało mu na przegranie pierwszej rundy poprzez ucieczkę. Jedyną przeszkodą okazał się film sam w sobie, bo w całym swoim życiu Enma widział dość niewiele kinematografii. Czy na dobrą sprawę miał w ogóle jakiś ulubiony film?
- Dobra. - odpowiedział wreszcie, po dłużących się sekundach, i emanując pewnością siebie oraz nieokiełznaną dumą, podniósł się z pozycji siedzącej na równe nogi. Dziwne, ale czuł się zaskakująco lekko, choć głowa była nieco cięższa, niż zazwyczaj, a spojrzenie zbyt błyszczące, jak dwa kruszce, wydobyte wprost z kamiennych czeluści.
Spojrzał na Shin'a i... zamarł. W jednej sekundzie każda pozytywna emocja prysnęła niemal jak zgnieciona ciężkim butem mrówka. Trema wylała się z jego żołądka z taką gwałtownością oraz tak bardzo niespodziewanie, że poczuł ból zesztywniałych mięśni, a w ustach mu zaschło. W głowie rozpoczął monolog sam ze sobą, dla uspokojenia nerwów, ale fałszywy spokój tylko pogorszył nieporadność jego ruchów, kiedy uniósł obie dłonie zginając je w nadgarstkach. Prezentował sobą karykaturę kota bądź innego zwierzęcia namalowanego przez Picassa w ostatnich chwilach jego życia. A scena ta była daleka od tej, którą miał w głowie, próbując przypomnieć sobie coś z wybranego wcześniej filmu. Policzki pokraśniały jeszcze bardziej, a ciało drgnęło niespokojnie w narastającym przerażeniu, aż wreszcie po pomieszczeniu przetoczył się dźwięk kości uderzających o dywan, gdy Enma zajął swoje miejsce na ziemi. Nie spojrzał na swego towarzysza. Nie odnalazł w sobie na tyle odwagi po tak druzgocącej przegranej. Od razu, bez słowa, sięgnął po kubek i opróżnił go jednym haustem. Nie podołał, a teraz musiał spijać konsekwencje swego ugodzonego ego.
Gra, która początkowo wydawała się przyjemną odskocznią i miłą rozrywką, bardzo szybko przekształciła się w coś, czego Enma nie chciał kontynuować. Przegrana, zwłaszcza ta z wyboru, smakowała wyjątkowo gorzko i zimno.
Teraz jego kolej. Musiał wymyślić coś takiego, czego Warui nie zrobi, czemu nie podoła. Albo nie udzieli odpowiedzi. Skoro Enma przegrał tę kolejkę, to przecież nie mógł być w tym osamotniony. Ta złośliwa, zazdrosna i paskudna strona charakteru przejmowała nad nim kontrolę.
- Moje imię. - słowa, które spały gdzieś głęboko, nagle przebudziły się zlęknione, choć przecież to nie była jeszcze pora na nie. Refleksje miały pozostać stłamszone do momentu, aż Enma będzie gotowy poruszyć ten tematu, który niczym trucizna zalegał w jego głowie i truł myśli swym niebezpiecznym jadem. Zaskoczony własną bezpośredniością, uniósł dłoń i ułożył ją na swoim karku, który nerwowo zaczął pocierać i naciskać, szukając odpowiednich słów, by kontynuować podjętą myśl. - Chciałbym, abyś dalej zwracał się do mnie po imieniu, a nie po nazwisku.
Bo lubię wydźwięk swojego imienia w twoim wykonaniu.
- Tak, jak to robiłeś dawniej, a nie wiem czemu....
... nagle przestałeś.
- To nie jest wyzwanie czy pytanie, po prostu taka dygresja. Ostatecznie zrobisz i tak jak chcesz. - wzruszył ramionami, jakby w rzeczywistości w ogóle go to nie interesowało. Nie dotyczyło. Kłamstwo jednak straciło na wadze już w pierwszych sekundach, kiedy jego usta poruszyły się wypowiadając słowa dotyczącego tego tematu. Wiedział o tym doskonale. On, i Shin'ya.
- A twoim wyzwaniem będzie opowiedzenie czegoś na twój temat, czego nikt inny nie wie. - uśmiechnął się zadziornie, próbując zmazać cień poprzedniej porażki oraz niepewności cichej prośby. Musiał odzyskać rezon.
Wiedział, że Shin'ya nie odpowie i będzie jeden do jednego. Zaczną od nowa.
Nie przegra tym razem.

@Warui Shin'ya :serduszek:

Kropla niemego niezadowolenia wpełzła w jego umysł niczym robak, który w przyszłości miał pozostawić po sobie trujące spustoszenie, jeżeli nie zostanie dostatecznie szybko usunięty. Enma poprawił swoją pozycję unosząc jedno kolano, o które oparł łokieć, czując jak napięcie w plecach maleje, choć w rzeczywistości zabieg ten był bezcelowy, a służył jedynie po to, aby zmazać iluzję zamiany w posąg, gdy uważnie lustrował oblicze młodego mężczyzny na przeciwko siebie, zauważając detale, na które wcześniej nie zwracał najmniejszej uwagi. Gra cieni rzucanych przez blask ogniska uwypuklała lekko podkrążone oczy, piegi rozsypane po naturalnie bladej cerze, przypominające konstelacje z najodleglejszych galaktyk i delikatnie poskręcanych, rudych kosmyków.
To nie był dobry pomysł? Pytanie echem odbijało się w jego głowie, a gorzka odpowiedź paliła gardło. Chciała wyrwać się na wolność, ale Enma skutecznie walczył sam ze sobą, raz po raz mieląc ją i przełykając, by sczezła w czeluściach zapomnienia. Jego rozsądek podpowiadał, aby odpuścił tym razem. Aby porzucił ten temat, i być może, w innych sprzyjających warunkach powrócił do niego, ale alkohol sok malinowy odgradzał logikę od reszty, uciszając ją i skrywając za cienką warstwą szumu w głowie. Zamiast tego na wierzch wypełzały inne, bardziej chaotyczne cechy, z przodującymi emocjami, a te bywały najgłośniejsze i najbardziej egoistyczne. I niebezpieczne. Próbował zrozumieć skąd ta nagła zmiana w stosunku do jego imienia, bo zdawać się mogło, że nastąpiła po pamiętnym styczniu, kiedy to Enma wpadł do wody. Zresztą, od tamtego czasu pojawiło się bardzo wiele zmian między nimi. Oboje się starali, aby ich relacja stała się silniejsza i stabilniejsza, pomimo niezwykle burzliwego początku. A mimo to, Enma nie potrafił wyzbyć się z głowy uporczywej myśli, która siedziała głęboko niczym drzazga, że w tym wszystkim Shin'ya nie do końca jest z nim szczery. A raczej nie tyle co z nim, a ze światem, kryjąc swe prawdziwe oblicze za stabilną maską. Wcześniej wystarczył mały zapalnik, by różniące ich zdania doprowadziły do wojny na słowa, a teraz? A teraz cokolwiek nie powiedział, Shin w większości się zgadzał. Albo milczał.
I to milczenie było przerażające na swój pokrętny sposób.
Nadmiar myśli i założeń sprawiał, że Enma coraz bardziej tonął i dusił się. Na ratunek, o dziwo, przyszły kolejne słowa wypowiadane przez rudowłosego, choć równie burzące wcześniejsze założenia Enmy, co pierwsze. Bo był pewien, że wygrał. Że tym razem to on przechyli szalę na swoją korzyść, zapominając w tym wszystkim, że Shin'ya tak łatwo nie odpuszczał, i to on będzie zmuszony przełknąć gorzkie uczucie porażki.
Milczał krótszą chwilę, bez słowa muskając opuszkami ceramiczne naczynie, jakby chciał zbadać jego strukturę, zahaczając paznokciami o wypustki i kształty układające się w lamerskie kwiaty. Jednakże w rzeczywistości myślami krążył dookoła słów, które padły. Oczywiście nie było mowy, aby tym razem wywiesił białą flagę i nią zamachał. Pochylenie głowy przy kolejnej porażce było ostatnią rzeczą, na jaką mógłby sobie pozwolić. Wystarczyło, że raz przełknął gorycz urażonego ego. O raz za dużo. A alkohol sok malinowy, który na dobre zagnieździł się w jego krwiobiegu, zdecydowanie zaczynał oddziaływać sobą na umysł chłopaka, rozluźniając spięte mięśnie, rozplątując język i krusząc bariery.
- Nie, nie zgadzam się. - wreszcie przerwał milczenie, a kąciki ust niczym pociągnięte za sznurki powędrowały ku górze, pozwalając sobie na figlarny błysk w dwubarwnym spojrzeniu nieba o zachodzie słońca.
- Jasne, moje słowa mogły zostać w ten sposób zinterpretowane, przyznaję, i najpewniej użyłem złego sformułowania, bo "zaprezentuj" byłoby o wiele bardziej trafione, ale czasami nawet milczenie jest pewnego rodzaju dialogiem. "Opowiedzenie" niekoniecznie musi zostać zrobione za pomocą 'słów'. - odchylił się lekko ku tyle jakby w ten sposób mógł opleść wzrokiem całą jego sylwetkę, a jego uśmiech mimowolnie poszerzył się - Możesz pokazać jakąś ukrytą bliznę, o której nikt nie wie. Albo znamię. Albo zaprezentować jakąś umiejętność. Zademonstrować figurę akrobatyczną, cokolwiek, czego istnienie możesz skrywać przed światem. Do tego nie są potrzebne słowa, a jednak do ich prezentacji wystarczy, że się ruszysz. - przechylił ledwo zauważalnie głowę w bok, czekając na ruch ze strony towarzysza. Czy czuł, że wygrał? Cholera, jasne że nie. Z każdym innym, być może, ale nie z Shin'yą. Po nim właściwie mógł się wszystkiego spodziewać. Ale tego wieczoru chciał, aby choć raz wypił z tego przeklętego kubka. Jeżeli nie tym razem, to przy następnej kolejce już tak. A Enma nie zamierzał już uciekać od pytań i zadań, choćby miał biegać na golasa dookoła chatki bosymi stopami po szyszkach.

@Warui Shin'ya

Wzmianka o kontrakcie zadziałała jak ostry szpikulec powoli wsuwany pomiędzy jego żebra, torując sobie drogę prosto do jego trzewi, w których poczuł lodowaty ścisk. Dotkliwie przypominała o niewidzialnej i nieprzekraczalnej linii, która oddzielała ich osoby. Shin'ya był pierwszym yurei, z którym Enma nawiązał kontrakt. Cała ta sytuacja była dla niego nowa, a tereny nadal niezbadane. Powoli uczył się konsekwencji, jak i obowiązków, jakie wiązały się z podpisanym przez nich cyrografem. Pomimo naturalnego dla niego zagubienia w sytuacjach, z którymi normalnie na co dzień nie miał do czynienia, od samego początku był szczery ze swymi intencjami i był przekonany, aż do teraz, że Warui je zaakceptował.
Aż tak się pomylił? Nie, nie pomylił. Zapomniał się.
Cała ta otoczka zacieśniania więzów i relacji była niczym klapki na oczach, które ukierunkowały go ku ściśle określonej ścieżce, którą podążał, skupiając się na wyznaczonym celu. Ale kontrakt, tak samo jak znaki imienia i nazwiska yurei, które permanentnym tuszem odznaczały się na porcelanowej skórze miały mu przypominać, że w rzeczywistości pochodzili z dwóch różnych światów i nigdy nie było im przeznaczone kroczyć ramię w ramię. Bliska relacja i przyjaźń miały pozostać w sferze naiwnych mrzonek i niespełnionego pragnienia. Świat i naturalny ład wymagał od nich dystansu oraz trzymania się zasad, które zostały z góry narzucone. Tak powinno być. Tego od nich wymagano.
Tylko dlaczego nieokiełznany bunt naznaczał sobą myśl?
Jedna myśl nie dawała mu jednak spokoju, toksyna, która paraliżowała od wewnątrz, kradnąc ostatki zdrowego rozsądku.
Dlaczego przestałeś mi ufać?
Nie, to nie to.

Czy kiedykolwiek mi ufałeś?

Żarzący się bezdech wtulił mocno w jego klatkę piersiową, dusząc wszelakie słowa, które przepychały się przez jego gardło. Zadrżał, nieświadomie, jak od podmuchu wiatru, którego nie było. Palce chwyciły za niesforny, ciemny kosmyk i potarły go między sobą w bezmyślnym odruchu. Bełkot chaotycznych myśli stopniowo milkł, gdy umysł chłopaka powrócił do rzeczywistości. Wyciągnął dłoń przed siebie, ujmując lekko kubek.
- W takim razie musisz się bardziej postarać, Shin'ya. - wzrok odszukał jego spojrzenie, intensywne, jakby chciał zajrzeć wprost w jego głąb. - Jeżeli chcesz mieć nade mną przewagę. - ledwo zauważalny uśmiech ujął jego wargi, a ciało wyprostowało się o zaledwie dwa centymetry. Sam już nie wiedział, czy nadal mówi o grze.
- Zamierzam dziś wygrać. - pewność siebie, nawet jeżeli delikatnie stępiona przez procenty soku malinowego, nie pozostawiała żadnych złudzeń, że Enma podejmie się wszystkiego, aby zatryumfować dzisiejszego wieczoru.
- Niech będzie. Układ brzmi dobrze. Ale ostrzegam, nie przestanę dopóki niczego nie znajdę. - uniósł kubek i wziął łyk słodkiego napoju, który rozlał się po jego ciele zaskakująco szybko. Odczekał chwilę, chcąc się upewnić, że yurei podąży jego śladem i wreszcie sam posmakuje babcinej mikstury.
Podniósł się z ziemi, a świat zdecydowanie za mocno przechylił się w bok a może to on się przechylił? Dłoń z głuchym stuknięciem opadła na blat stołu podpierając drobne ciało i wyszarpało z wnętrza Enmy stłamszone parsknięcie zaistniałą sytuacją. Niby Japończyk, a kolana mu ścierpły od niewygodnej pozycji.
Bo przecież to właśnie był powód nagłego zawrotu w głowie, prawda?
Wyprostował się, omijając mebel, wzrokiem drażniąc sylwetkę yurei, zastanawiając się nad miejscem, w którym powinien szukać. Logika podpowiadała mu, że to, czego szukał z pewnością skryte jest pod połami materiału i od tego najlepiej zacząć. Ale ciało nie chciało współpracować ani z logiką, ani z umysłem. Zamarło sparaliżowane samą myślą, że miałby rozbierać własnego yurei, nawet jeżeli sytuacja tego wymagała a intencje były szczere i niewinne.
Ocknął się, zdając sobie sprawę, że nie porusza się zdecydowanie o dwa uderzenia serca za długo.
Zaszedł go od tyłu i wpierw kucnął, a potem oparł kolana o miękki dywan.
- Szczerze powiedziawszy nigdy się nad tym nie zastanawiałem. - odpowiedział podejmując wcześniej zadane pytanie, gdy uniesione dłonie z zaskakującą delikatnością nacechowaną nieśmiałością wkradły się pomiędzy rude kosmyki yurei. - Ale myślę, że pewnie dotyczyłby Teru. Żadne zaskoczenie. Chyba niczym nie różniłoby się od aktualnego celu. - odgarnął włosy na boki, próbując wypatrzeć cokolwiek, co wyróżniałoby się na tle struktury skóry. Cokolwiek, co mógłby dostrzec gołym okiem. Jego ruchy były niepewne i pozbawione zdecydowania, jakby bał się, że sam jego dotyk może być czymś złym i niebezpiecznym. Jakby robił coś nielegalnego.
- Chciałbym poznać prawdę, dlaczego tamtego dnia Teru zrobił to, co zrobił. Sądzę, że to byłby mój cel. - miękki szept zakończył odpowiedź w chwili, gdy opuszka musnęła ciepłe miejsce za uchem Waruia, gdy dostrzegł małą bliznę. Albo coś, co mogło ją przypominać, bo gra światła i stan, w jakim aktualnie się znajdował nie pozwalały mu na stuprocentową pewnością.
Bingo, pomyślał pełen satysfakcji, gdy odsunął się od ciała yurei, zajmując miejsce przy stole obok niego. - Moja kolej. - stuknął dwa razy palcem o stół, gdy myśli gorączkowo rozpoczęły próbę wymyślenia odpowiedniego pytania. Potrzebował czegoś, co zmusi Waruia do uniknięcia odpowiedzi.
Czegoś trudnego.
Czegoś, co przybliży go do zwycięstwa. Pomyłki nie wchodziły w grę. Już nie.
- Co chciałbyś zrobić, gdyby było to akceptowalne przez społeczeństwo, ale wiesz, że nie jest i dlatego nie możesz tego zrobić? - uśmiechnął się. Jak kot, który właśnie zrzucił doniczkę. Z satysfakcją. I w wyczekiwaniu.

@Warui Shin'ya