First topic message reminder :

Jiro

Wygoda to przywilej nielicznych, jednak to od standardów danych osób zależy jej próg. Dla Jiro kanapa na której leżał była rajem. Stara i ujebana w czterdziestu różnych plamach, ale własna i nic poza nim oraz Karmelkiem się w niej nie zalęgło. Skubaniec własną dziurę wygryzł. Znowu leżałeś w mieszkaniu zupełnie jakby powódź nigdy nie nastała i była jedynie paskudnym snem. Mimo wszystko cokolwiek poprzedniej nocy wypiłeś, musiało być na tyle mocne że położyłeś się w mieszkaniu a nie na dachu czy w piwnicy. Muliło Cię i szczerze to jebnąłbyś się jeszcze na drugi boczek. Wtem nadszedł... Brzuch zasygnalizował głód burczeniem, które zapewne usłyszałby nawet pewien Minamoto bez aparatów słuchowych. Coś Ci z tyłu głowy mówiło że Tosia ogarnęła od znajomego kubełek kurczaczków, a ty w Kaeru zrobiłeś mały podbój. Trzeba żreć póki jest! Jeśli odchyliłeś głowę na bok, widziałeś lodówkę. Ponętną i nęcącą swoją zawartością. Jej drzwiczki były lekko uchylone, a z niej samej wydobywało się delikatne złociste światło. Zupełnie jakby krzyczała "Ach weź mnie, całą, bejba!"
Nie była daleko. Wystarczyło do niej wstać i złapać pierwszą lepszą rzecz do wszamania, bądź... Wszystko jak leci.


O dziwo twojego snu nie zakłóciły dziś żadne koszmary. Można by wręcz rzecz że spałeś jak ululane przez mamuśkę niemowlę. Co innego że obudziłeś się - jak z resztą mogłeś się domyślić detektywie - w środku nocy, ponieważ... Było ciemno. Niepokojący mógł być dla ciebie fakt, że lampka przy której zawsze się kładłeś była zgaszona i pomimo jakichkolwiek prób zapalenia, nie dało się tego faktu zmienić. Telefon również rył rozładowany, więc jedyne światło jakie dochodziło do twojego mieszkania, to te rzucane przez księżyc, który usilnie starał się przebić przez chmury, które delikatnie przysłaniały nocne niebo. Samo miasto wydawało się za oknem nie żyć. Brak świateł i cisza jak makiem zasiał. Mimo wszystko byłeś jednak silnym Senkensha. Zdolnym do wyczucia że coś jest nie tak. Do wyczucia obecności w swoim mieszkaniu. I tym razem zdecydowanie nie była to siostra z Happy Mealem bądź składnikami na śniadanie. Chociaż... Możliwe że była, ale to raczej nie był ten typ aury. Ten był mniej złowrogi.
Tak czy inaczej jego obecność w sypialni była słaba. Smród nieproszonego gościa dobiegał z salonu.

Carei

Twój dzień od samego poranka zapowiadał się świetnie i zdecydowanie na nic złego się nie zapowiadało. Piękne czyste niebo, słoneczna pogoda i cudowny widok z okna. Obecnie siedziałaś przed szkicownikiem i przelewałaś ten piękny widok na niego. Każdy szczegół, każdy liść, każdy kwiat... Nawet pszczoły i motylki, które na tych drugich ochoczo przysiadały. Tak detaliczny rysunek zajął ci niemal całe południe, przez co powoli ogarniało cię zmęczenie. Zaczęło się od pojedynczego ziewnięcia. Potem dopiero poczułaś opór na całym ciele. Zupełnie jakby to stało się znacznie słabsze. Czy była to najwyższa pora aby położyć się do spania? Chociaż na dziesięć minut? Zanim jednak cokolwiek zrobiłaś poczułaś dłoń na swoim ramieniu i głos nadchodzący z tego samego kierunku. - Panienko Ejiri. Panienko Ejiri.. - Sam głos był Ci bliski i znajomy. Brzmiał jak nie kto inny, tylko Jiro. Z tą różnicą że brzmiał grzecznie, spokojnie, delikatnie... Jak dobrze wychowany chłopak z dobrego domu. Jednak kiedy spojrzałaś w jego kierunku, nikogo nie dostrzegłaś. W pokoju byłaś sama, a uczucie dłoni na ramieniu nie znikało.

Warui

Kac. To pierwsza rzecz jaka uderza cię jeszcze przed otworzeniem oczu. Po ich otworzeniu możesz dostrzec sufit własnego mieszkania oraz wyczuć unoszącą się w powietrzu ostrą woń alkoholu. Nie pamiętasz nic co się wydarzyło poprzedniego dnia, co wskazywało jednogłośnie na to że zabawa musiała być przednia. Kiedy się w łóżku obracasz na boczek drugi, dostrzegasz Yelonka w koronkowej bieliźnie oraz kilka butelek po różnych akloholach na stoliczku. Gdybyś siebie nie znał pomyślałbyś że obrabowaliście monopolowy.
Jeśli skusiło cię wstać i spojrzeć przez okna bądź by chociaż założyć jakiekolwiek ubrania, mogłeś dostrzec że nadal była noc, którą rozświetlał jedynie księżyc. Wszystko też wskazywało na to że nie było prądu w całej dzielnicy, a twój telefon nie działał. Do tego był zbity. Chyba nie naprułeś się do tego stopnia by włączać tryb samolotowy i rzucać nim z dachu krzycząc "Transformacja, dziwko"? Nie, raczej nie. W końcu nie byłeś z Hasegawów.

Seiya

Sen był przyjemny i zdecydowanie jeden z lepszych. Śniło Ci się że ochoczo lejesz Bakina po ryju za to co zrobił. Prawdopdoobnie by się na tym nie skończyło i sen leciałby dalej w najlepsze gdyby nie twój własny cholerny telefon. Dzwonił przez kilka chwil, a kiedy w końcu nie odebrałeś... Nieznany numer zostawił wiadomość głosową. - Dzień dobry. Sakuya wdał się w jakąś bójkę i szybko kazał mi zadzwonić pod ten numer. - Wiadomość nagrlał jakiś nieznany Ci, ale widocznie zestresowany chłopaczyna mniej więcej w wieku twojego młodszego brata. Głos miał nieco ochrypły i oddychał szybko. Jeśli spojrzałeś na zegarek, mogłeś łatwo dostrzec że jeszcze kilka minut i wybije szesnasta. Wtedy nie było już wielu lekcji, a uczniowie głównie zajmowali się obowiązkami, bądź uczęszczali na spotkania kół zainteresowań. Nie było też wielu nauczycieli na miejscu, więc dla łobuzów była to okazja idealna by dorwać jakiś słaby cel. Daleko do szkoły Sakuyi nie było. Kilka minut metrem bądź autobusem i będziesz na miejscu.

Itou

Twoja pobudka zdecydowanie nie należała do przyjemnych. Jeszcze zanim otworzyłaś oczy mogłaś z łatwością stwierdzić kilka faktów. Po pierwsze do twoich nozdrzy docierał nieprzyjemny, metaliczny zapach krwi. Po drugie, leżałaś w nienaturalnej pozycji i coś mocno uwierało twoje kostki i nadgarstek prawej ręki. Po trzecie i najgorze, wszędzie poniżej twojej szyi czułaś wilgoć. W twojej podświadomości więc zrodziło się pytanie. Czy na pewno chcę otwierać oczy? Jeśli w końcu się na to zdecydowałaś, mogłaś dostrzec że leżałaś w wannie. Wannie pełnej krwi. Przykuta do rur kajdanami na łańcuchach. Ruszając nogami i wolną ręką mogłaś stwierdzić że na jej dnie z pewnością znajdują się jakieś bliżej niezidentyfikowane przedmioty. Jeśli zaś rozejrzałaś się po pomieszczeniu w którym Cię zamknięto, to mogłaś stwierdzić że przypominało ono piwnicę bądź kotłownię. Nie było wielkie. Mniej więcej pięć na pięć metrów. Drzwi do niego zdecydowanie były zakluczone i wykonane z grubej stali. Ściany za to już nieco mniej mogły się pochwalić. W wielu miejscach powstały zacieki i rozwijał się grzyb. Masz zdecydowane szczęście że nie jesteś ranna, bo zarazki czaiły się tu na każdym kroku. W prawej części pomieszczenia znajdował się stół a nad nim szyb wentylacyjny, jednak nie byłaś obecnie w stanie przyjrzeć się co się na nim znajduje.

Ciężki dzień, co? Budzisz się dziewczyno za kierownicą auta w jednej z uliczek Karafuny Chiku. A przynajmniej domyślasz się że w tej dzielnicy jesteś. Tak jak zazwyczaj nocą tętniła życiem, tak dziś pozostawała martwa. Na ulicach były pustki, a wszelkie światła zgaszone. Wyglądało na to że nie było prądu. Twój telefon jeśli postanowiłaś sprawdzić mówił to samo. Był całkowicie rozładowany. Tak samo z resztą jak akumulator auta którym jechałaś. Chyba ktoś zapomniał wyłączyć radio, kiedy poszedł w kimę...
Niezbyt kojarzysz czyje to auto ani co w ogóle w nim robisz. Twoja siędząca na siedzeniu obok przyjaciółka cytrynówka za to może wiedzieć na ten temat nieco więcej. Rozglądając się po aucie dostrzegasz kilka drobiazgów. Jak na przykład rozwalone miejsce na kluczyk z którego dyndały kable oraz otwarty schowek w którym było kilka klamotów. Zapalniczka, fajki, dezodorant... Bibeloty. A skoro o nich mowa, to pod lusterkiem zwisały dwie pluszowe różowe kostki. Kac był odczuwalny i nieco bolał cię łeb. Nie pomagał też zbytnio ten dziwny, oddalony szum, którego głośność powoli narastała.

Shirshu

Łóżko na którym spałaś wydawało się być wyjątkowo twarde, a wręcz wykonane z drewna. Poduszka zaś była jak worek wypchany słomą. Kiedy otworzyłaś piękne oczęta spostrzegłaś że chyba nie jesteś już w Kinigami. Byłaś zamknięta w celi, a leżałaś na drewnianej pryczce. Poduszką faktycznie zaś był worek siana. Jednak cela do współczesności miała jeszcze dalej niż Nanashi do statusu porządnej dzielnicy. Kraty były stalowe, ale domek sam w sobie drewniany i zdecydowanie staroświecki. Po elektryczności nie było nawet śladu. Kinkiety zamiast elektrycznych lamp oraz gdzie nie gdzie rozpalone świece. Nie miałaś na sobie swoich standardowych ciuchów, a więzienne łachmany będące tak naprawdę niczym więcej jak zbiorem pozszywanych ze sobą zużytych szmat.
Przy twojej pryczce rodem z siedemnastego wieku stał czysty nocnik i talerz z gotowanym pasternakiem oraz czerstwym chlebem. Jeśli zechciałaś, mogłaś się na spokojnie rozejrzeć co jest poza celą i jeśli się na to zdecydowałaś to poza stolikiem na którym leżały jakieś papiery i książka. Zdecydowanie ciekawszy był obiekt ulokowany przy drzwiach wyjściowych. Malutki piesek, a na jego szyi wisiał klucz. Drzemał sobie słodko ignorując krzyki podjudzonych ludzi jakie rozlegały się na zewnątrz.


Budzący się w nietypowym miejscu Hasegawa. Ktoś zaskoczony? Jeszcze zanim otworzyłeś oczy do twoich uszu docierają niezliczone rozmowy wielu ludzi. O pierdołach takich jak sytuacja w pracy bądź film który chciałeś obejrzeć, a ktoś ochoczo go opowiada nie pomijając spoilerów i szczegółów. Kiedy już oczęta misiaczku otworzyłeś, to spostrzegłeś że jesteś w metrze zajmując miejsce obok jakiejś staruchy która spała oparta o ciebie śliniąc się potwornie. Na domiar złego cały wagon był wypełniony okropnym zapachem zgniłego sera i gotowanych skarpet. Co tu robiłeś? Prawdopodobnie łyknąłeś nie tę tabletkę zanim jeszcze wsiadłeś do metra i cię ścięło. Teraz metro zatrzymało się na kolejnym przystanku i drzwi do wolności przed metrowymi świrami stały otworem. Zwłaszcza że zaczynała cię boleć głowa oraz poznasz całą fabułę kolejnego już filmu. Twoja podświadomość - bądź piguła - praktycznie sama cię nosiła skłaniając do wstania i ruszenia w stronę wyjścia z pojazdu.

Kisara

Ding dong. To zegar z kukułką - prezent od jednego z pacjentów - wybił kolejną godzinę w twoim gabinecie. Tym razem skutecznie cię obudził. Obyła równo druga w nocy. Trochę późno gołąbeczku zważywszy na to że nadal siedzisz w swoim miejscu pracy. W szpitalu. Odziany w kitel. Kiedy podniosłeś głowę z biurka, początkowo nic nie widziałeś. Ale to tylko dlatego że jakaś kartka przykleiła Ci się do czoła. Po jej odgarnięciu z czoła i okazjonalnemu wyjrzeniu przez okno mogłeś dostrzec że prawdopodobnie w mieście nie ma prądu. Poza szpitalem który pracował na zapasowych generatorach właśnie na takie wypadki. Praktycznie nic cię nie trzymało w tym miejscu o tej porze. Wystarczyło zabrać rzeczy, wyjść, zamknąć gabinet i ruszyć do domu.
Jeśli tak uczyniłeś, mogłeś zauważyć nienaturalną pustkę na korytarzach i jeszcze dziwniejszą ciszę. Poza tym światło na korytarzach szwankuje, a w powietrzu unosiła się nietypowa dla tego miejsca woń słodkiej wanilii, ostrego chili i... rozkładu?

Śpisz i jest Ci przyjemnie i ciepło. I w sumie byłoby wspaniale gdyby nie komary uporczywie latające nad uchem i nieco twarde podłoże. Ziemiste. Po otworzeniu oczu dostrzegasz że nie leżysz w swoim łóżku, a gdzieś na ścieżce w lesie. Tuż pod drogowskazem wskazującym drogę do miasta. Co to robiłeś? Nie miałeś zielonego pojęcia, ale nie musiałeś być geniuszem żeby wiedzieć że coś ewidentnie było nie tak. Zwłaszcza że byłeś wciśnięty w jednoczęściową piżamę owieczki, która na domiar złego była utytłana krwią. I to o dziwo o naprawdę silnej woni. Niebo pokrywały chmury przez które księżyc ledwie się przebijał dając Ci nędzną namiastkę światła. Chociaż lepsze to niż próba poruszania się w absolutnej ciemności. Jeśli chciałeś sprawdzić godzinę bądź poświecić sobie telefonem, niestety nie miałeś wolnych dłoni do wyjęcia ich. Przyklejone były do dwóch nieco ciężkich pistoletów. Nie wiesz jakiego kleju użyto, ale zdecydowanie nie było to gówno za 20 yenów.

Aoi

Budzisz się... W sumie to sam nie masz pojęcia gdzie. Tupiąc nóżkami po ziemi z całą pewnością możesz stwierdzić że podłoże jest z kostki, a ty siedzisz na ławce do której najwyraźniej jesteś przykuty łancuchem. Niestety w poszukiwaniu patyczka który Ci służył za przewodnika na pełen etat od czasu pamiętnej rozłąki z pieskiem, nie trafiłeś na nic. Patyczka albo nie było, albo znajdował się poza twoim zasięgiem. Całkiem niedaleko słyszałeś szum płynącej wody, a w twojej kieszeni wściekle zawibrował telefon. - Masz nieodsłuchaną wiadomość od: Vance - I jak na zawołanie twój telefon zaczął ją odtwarzać. -Myślałem o tym i to nie wyjdzie. Jednak jestem Hetero. - To to tyle. Można by powiedzieć że to koniec, ale kiedy tylko odtwarzanie dobiegło końca, telefon kontynuował. -Masz nowe powiadomienia od: Bank Współdzielczy i Zakład Ubezpieczeń Społecznych. - Już wiesz... Że twój koszmar się zaczął.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Dziękuję wszystkim za wzięcie udziału w wydarzeniu. Każdy z was zaczyna osobno i w miarę postępów zaczniecie się łączyć w coraz większe grupki.
Liczę że każdy będzie się dobrze bawić
Czas na odpis 26.09.2023, 22:00
● Shibi[/size]

@Hasegawa Jirō @Seiwa-Genji Enma @Ejiri Carei @Warui Shin'ya @Yakushimaru Seiya @Itou Alaesha @Amakasu Shey @Hecate Shirshu Black @Hasegawa Izaya @Satō Kisara @Yakushimaru Sakuya @Munehira Aoi

Kalejdoskop myśli kołatał się w głowie, przypominając dzwonek w rękach nadpobudliwego dziecka. To, co uznawała za rzeczywiste, wywinęło kilkukrotne salto, by rozsypać się w palcach, i popłynąć, jak rozlana farba. Bo obraz, na który osiadło ciemne spojrzenie zdawał się jednocześnie wciągać i ją odpychać, mieszając z głosem Jiro, z czuciem ręki wspartej o ramię. Gdzie załamywała się granica poczytalności, by oprzeć się na prawdzie?
Wystarczyło mrugnięcie, zacisk w żołądku. Brzydka mdłość zawiązała oddech w przełyku, zacisnęła usta dłonią dostrzegając w końcu odsunięty rękaw... koszuli nocnej? Szpitalnej. Zdziwienie, źrenic, dokładnie to samo, lustrzane, jakie malowało się w spojrzeniu na obrazie. Ciężkość potrząsającej nią ręki zakotwiczyła się mocniej, kierując uwagę ku...
- Dlaczego, Jiro? - odezwała się bardziej niepewnie, mimowolnie dając się poprowadzić wytycznym, a kolejny raz powtórzone imię, magicznie zweryfikowało rzeczywistość. Robiło jej się coraz bardziej zimno, gdy do umysłu docierała świadomość - gdzie się znajdowała. Drobne palce zwinęła w pięści, przesunęła nimi niespokojnie, jakby szukała upuszczonego ołówka. Zadrżała. Czemu znajdowała się w psychiatryku? Konwulsje mdłości, podsunęły bardzo dawne wspomnienie, to, w którym rzeczywiście mogłaby znaleźć się na oddziale, ale... to było dawno. Skuliła się, gdy palce wczepiła w materiał kraciastego odzienia. Woń krochmalu zdawała się nieznośna - Dlaczego tu jestem, Jiro? - nagła, ulotna myśl. Czy brat był skłonny wejść do jej snów bez pytania? Zakpić, sprowadzić koszmar? Zadrwić z jej przeszłości? Niemożliwe.
Zwarła usta, czując jak w oku czai się wilgoć. Ale pokręciła głową, odpychając okrutną perspektywę. Obróciła się, spoglądając w końcu na mężczyznę, który łagodnie, rzeczowo przekazywał medyczne wyznaczniki - codziennej rutyny. Jej rutyny. Oddech spłycił się, gdy ciało spięła do ruchu. Chciała zejść z wózka, ale zanim mięsnie szarpnęły ją do pionu, znajome imię usadziło ją w miejscu - Shey - zwerbalizowała na głos imię przyjaciółki, smakując na języku znajome brzmienie. Nie rozumiała niczego co odsłaniała szpitalna sceneria, co wydawało się być rzeczywistością. Przerażała ja perspektywa pogrążenia w odmętach traum, leczenia ich w zamkniętym ośrodku, daleko od leczącej aury światła, które odkrywała w ludziach, w obrazach, w natchnieniu, burzącym się ciasnotą dłoni niedokończonego obrazu - Nie powinnam tu być - zdecydowała w końcu, spoglądając najpierw na drzwi pokoju, potem, gwałtownie wstając z wózka i zapierając plecy o ścianę - na brata. Chyba, brata.
- Nie przyjmę niczego dopóki nie wytłumaczysz mi, co tu się dzieje. - głos jej zadrżał, ale rozpaczliwie mocno, starała się zachować spokój, zerkając tym razem na korytarz do przodu i za siebie, czy były tu okna? Jakby cokolwiek, co zobaczyła, mogło jej coś podpowiedzieć, przypomnieć, albo - poprowadzić dalej.

Wiedziała, że musi wyjść z wanny, jednak nie było to takie proste. Paskudna, obślizgła krew otulała jej ciało, a ona była dosłownie przykuta do tego miejsca. Jedyna myśl, która dodwała jej otuchy była taka, że przynajmniej nie była to jej krew. Wciąż nie było za późno, a ona żyła. Żyła! Więc musiała zrobić wszystko, by się uwolnić. Raz już umarła i na razie nie miała zamiaru tego wybryku powtarzać.
Zaczeła dokładniej sprawdzać przedmioty na dnie wanny. Przy czym pierwsze znaleziska wcale nie były przedmiotami, a... jarzynami. Marchewka... ziemniaczek... pietruszka.
- No pięknie, czy ten wariat szykuje mnie na danie główne? - Jednocześnie odkryła, że to właśnie od dna bije ciepło, niemal jakby było podgrzewane.
- Czyli raczej mial w zamyśle zupę. -Chyba czerninę, bo innej zupy na krwi nie znała.
- A może jakiś sos...? Od razu przypomniał jej się syndrom gotującej się żaby. Ale ona już wiedziała, że jest podgrzewana, więc zostaje jej już tylko wyskoczenie z garnka. Zrobi to zaraz po tym, jak jej myśli przestaną odpływać w przedziwnych kierunkach! Czy naprawdę musiało jej się to zdarzać nawet w takich sytuacjach?
Wzięła się w garść i dalej macała dno lewą dłonią. Wyciągnęła mokry notes, dlugopis, gumową kaczuszkę z dziurą w kuprze. Zaczynała już wątpić w swoje żywieniowe przeznaczenie. Wyglądało to jak zbiór losowych rzeczy. Nieoczekiwanie znalazła też śrubokręt i piłę. Na ich widok Ala uśmiechnęła się szeroko. Te przedmioty same w sobie nie oznaczały jeszcze wolności, ale znacznie ją do niej przyspieszały.
Podniosła nogi w dybach na krawędź wanny. Krew bryzgnęła na ścianę i chlusnęła na podłogę. Kropelki krwi trafiły również na twarz Alaeshy, ktore odruchowo otarła ręką, zapominając, że jest ona cała we krwi. Zapach szkarłatnego płynu na twarzy mocniej uderzył w jej nozdrza i zmotywowal do działania. Obejrzała dokładnie dyby, szukając ich słabych punktów. Znalazła metalowe śruby, ktore zaczęła odkręcać śrubokrętem. Po kilkunastu minutach pracy w niewygodnej pozycji, operując swoją słabszą ręką, udało jej się rozbroić to ustrojstwo. Uczucie było doskonałe. Ból w kostkach zelżał, a możliwość swobodnego poruszania nogami była niemal upajająca. Mogła usiąść wygodniej i spojrzeć nieco za siebie. Widziała wielką plamę, którą przed chwilą sama stworzyła na podłodze, jednak na podłodze znajdowały się jeszcze inne ślady. Ślady łap. Ogromnych łap. To było chore i surrealistyczne. Takie zwierzęta przecież nie istnieją!
- Być może jestem piękną, którą porwała bestia. On okaże się słodziakiem, zakocham się, a potem zamieni się w kurwa księcia. Bla, bla, bla. Chory pojeb, lub pojebka, kto wie. A te wszystkie stare, szowinistyczne i przemocowe bajki, należalo by już włożyć tam, gdzie ich miejsce. Między bajki. - Mówiła do siebie pod nosem z sarkazmem, przypatrując się wielkim szponiastym łapskom z krwi, które urywały się tuż przy drzwiach. Szarpnęła się w wannie do góry, żeby stanąć. Jednak nie zdążyła, bo w tym momencie na powierzchnię wypłynęła kobieca dłoń i gałka oczna. Upadła na kolana, ksztusząc się od wstrzymywanego krzyku. W tej sytuacji nie mogła sobie pozwolić na wrzaski. Jakim, do cholery, cudem, nie wypłynęły one wcześniej? Nie tak działa fizyka!
To naprawdę było o wiele za dużo. Nie zalazła nikomu za skórę tak bardzo, aby zasłużyć na coś takiego. Najwyraźniej musi być ofiarą jakiegoś pomyleńca. Tu nie było z czym dyskutować, prosić o wypuszczenie, czy liczyć na oprzytomnienie zmysłów porywacza. Trzeba było stąd po prostu spierdalać. A w razie konfrontacji, rozegrać to mądrze.
Usłyszała odległe dudnienie, jakby kroki. Miała ogromną nadzieję, że nie idzie do niej. Po nią. Mogła w końcu wyraźnie spojrzeć na swoją przykutą rękę. Kajdanki były dosyć luźne, na szczęście zawsze miała drobne dłonie. Złapała za łańcuch, żeby nie robić hałasu. Gdy ręka była blisko tafli czerwieni, sowicie ją oblała. Kajdanki zaczęły się ślizgać po nadgarstku. Możliwe, że za chwilę uda jej się oswobodzić. Jeśli dłoń nie wyjdzie sama, to wyłamie sobie kciuk.

  Nagłe uderzenie drzwi o framugę sprawiło że drgnęła zaskoczona, kierując zmrużone ślepia ku wchodzącemu do środka mężczyźnie. Jego styl ubioru również dalece odbiegał od ustalonych obecnie norm, a sztuczność ułożonych na głowie włosów niemal wołała o pomstę do nieba. Czyżby trafiła na zgromadzenie jakichś roleplay'owców? Nie podejrzewała miasta graniczącego z Kinigami o podobne zabawy, w zasadzie to nigdy o podobnych spotkaniach nawet nie słyszała. Nie wspominając już o tym, że...
  — Plugawa Wiedźma.
  Brwi ściągnęły się ku sobie w wyrazie konsternacji. Czego jak czego, ale tak płynnej angielszczyzny zdecydowanie się nie spodziewało i to właśnie ona rozpaliła wiele czerwonych lampek buzujących obecnie cichym odgłosem w głowie Black. Zniknął jednak równie szybko co się pojawił, nie marnując nawet sekundy na siedzenie w budynku. Dziewczyna westchnęła więc głęboko, zastanawiając się o co tu w ogóle chodziło i jakim cudem znalazła się w tej zapadłej dziurze, skoro ostatnie co pamiętała, to leżenie z zamkniętymi oczami we własnym łóżku w domu w przestronny lesie.
  Rozwierając ponownie powieki znów skierowała wzrok na siedzącego naprzeciwko psiaka. Teraz, gdy był już w pełni świadom otoczenia i świdrował ją wzrokiem, mogła rozpocząć to, do czego od początku dążyła. Błądzące oczy zwierzęcia sprawiły jednak, że znieruchomiała w połowie wyciągania ręki, zaraz przechylając też głowę delikatnie na bok. Nie zastanawiając się nad tym zbyt wiele powiodła spojrzeniem z powrotem w głąb... czego tak właściwie? Wszystko wskazywało na to, że celi.
  Mięśnie zadziałały samoistnie, spinając się jednym konkretnym prądem i unosząc ciało wiedźmy w górę. Wróciła do poprzedniego miejsca — do obskurnego łóżka, do ledwie stojącego na czterech nogach stolika tuż obok. Raz jeszcze przyjrzała się zimnemu posiłkowi, starając się ocenić czy tak właściwie nadał się do spożycia dla kogokolwiek, nie chciała wszak czystym przypadkiem otruć ani siebie ani jedynego w tym padole towarzysza. W moment później znów westchnęła, w jedną dłoń chwytając miskę, a w w drugą kawałek czerstwego chleba. Kilka krótkich chwil wystarczyło, by na powrót usiadła tuż przy kratach, wystawiają miskę tak blisko nich, jak tylko się dało.
  — Jesteś głodny, hmm? — mruknęła w kierunku psiaka odrywając — odłamując? — część kromki. Kawałek wylądował ułożony na otwartej dłoni, wiedźma zaś wyciągnęła rękę poza kraty, oferując zwierzęciu poczęstunek. Nie pospieszała go, nie wykonywała też żadnych gwałtownych ruchów, zamiast tego mówiąc do niego łagodnym głosem. — Nie zrobię ci krzywdy, wiesz o tym. Wyczuwacie takie rzeczy, prawda?
  Oczekując aż psinka wykona ruch obróciła twarz, starając się dojrzeć wnętrze pozostałej części chatki. Barwne ślepia otaksowały wpierw drzwi, których wcześniej użył mężczyzna, później omiotły pozostawione same sobie papiery. Rozejrzała się również w poszukiwaniu jakiegokolwiek innego okna prócz tego, które odbijało odcienie ognia. Nerwy pnące się w górę kręgosłupa starał się na razie ignorować, lecz wewnętrzny instynkt jeszcze nigdy jej nie zawiódł — musiała się stąd czym prędzej wydostać, znaleźć drogę inną, niż główne wejście, które zapewne zaprowadziłoby ją przed oblicze wcześniejszego faceta. Ucieczka mijałaby się z celem, gdyby otwierając drzwi stanęła przed jego zmarszczoną od złości twarzą.
  Ciche tuptanie stawianych na ziemi łap wybudziło Black z ciągu myśli. Zerknęła niespiesznie w kierunku podchodzącego psa, przyglądając się uważnie węszącemu w powietrzu ciemnemu nosowi, uważnym ślepiom doszukującym się śladów podstępu. Zaoferowała mu wpierw kawałek chleba, a następnie, jeśli na to pozwolił, sięgnęła bardzo powoli kudłatego łba, przemykając delikatnie palcami za kosmatym uchem. Ciepły uśmiech rozjaśnił twarz wiedźmy, gdy na moment udało jej się oderwać myśli od wszystkiego dookoła, skupić na głaskaniu zwierzęcia.
  — Będziesz tak miły i pozwolisz mi zabrać klucz, kochanieńki? — mruknęła przyciszonym głosem, nie zauważając nawet, ze angielszczyzna naznaczyła również i jej słowa. Spróbowała wplątać paliczki pod sznurek opleciony wokół karku zwierzęcia i zdjąć go na tyle delikatnie, by nie spłoszyć psiaka. Wolną ręką zaoferowała mu również miskę wypełnioną pasternakiem.

  Rozważał zrobienie kanapki z tego, co pozostało w lodówce - półek i światła.
  Tosia kotłująca się w łazience dawała nadzieję, na szykowanie się do wyjścia, a co za tym szło, na pójście po zakupy i przyniesienie staremu ojcu jakiegoś żarełka. Chyba, że młoda szykowała się już do spania i ani myślała ruszać zadu na zewnątrz. Jiro stłumił kolejne ziewnięcie, orientując się, że nawet nie wie jaka jest pora dnia. Całkowicie stracił poczucie czasu.
  Z rozmyślania wyrwał go dźwięk tuptania, w kierunku którego od razu mimowolnie spojrzał. Spodziewał się wszystkiego, przemarszu kocich duszków, korowodu szczurów czy nawet ostentacyjnego protestu karaluchów, które nie chciały żyć w takich warunkach. Wszystkiego, ale nie warzyw. Drepczących i drących się w niebogłosy, co właśnie urządziła mu marchewa.
  Hasegawa zmrużył oczy z bólu i od razu osłonił uszy przed tym skowytem.
  – Akurat ty pizdy nie drzyj, nikt nie lubi marchwi – warknął, żałując tego w chwili, w której niektóre z warzyw przypuściły atak.
  Teraz już nie wiedział czy nadal był pijany, czy te małe cholerstwa były yokai. Żadna z opcji nie była tą lepszą. Obawiał się też, że Toshiko mogła mieć rację, mówiąc mu, żeby w końcu wyniósł śmieci, bo te niedługo same stąd wyjdą.
  Bez zastanowienia walnął pięścią w pomidora, który ośmielił się zagrozić Karmelkowi, i rozpaćkał warzywo na kuchennym blacie. Odebrał keczupowym zwłokom nóż do masła i wycelował nim ostrzegawczo w ziemniaka, który jeszcze przed chwilą próbował ustrzelić go z bananowej armaty.
  – Każdy, który wyda mi tą pyrę, będzie mógł stąd odejść. Reszta podzieli los pomidora.

Czy był jakiekolwiek szanse, że nie znajdywał się aktualnie w śnie? Sprzęt do wirtualnej rzeczywistości pozostawał poza jego finansowym budżetem. To z pewnością odpadało. Może był to po prostu sen, w którym nie był w stanie niczego kontrolować? Tylko dlaczego miałby pojęcie o tym, że śpi? Kolejny pytania pobudzały tylko myśli nastolatka, który często słuchając rodzinnych kłótni na uboczu nasłuchał się już miliona możliwych, życiowych scenariuszy. Rozważanie opcji porwania, czy jakiś nadnaturalnych cudów-dziwów i magicznych transportacji pomiędzy wymiarami za pomocą ciężarówki musiało jednak zaczekać. Nie zdążył też przyjrzeć się samej broni lub przetestować jej użyteczność. Nie. Kiedy do jego uszu dobiegł niekoniecznie najprzyjemniejszy odgłos - zastygł w bezruchu. Na samą myśl dosłyszanym odgłosie, pobladł na twarzy. Jego oddech przyspieszył, a nerwy na swój sposób zaczęły wygrywać z jakimkolwiek opanowaniem. Nie patrząc więc za siebie, ruszył w kierunku zupełnie przeciwnym do źródła dźwięku przyspieszając z niemrawego, ledwo zauważalnego tempa do niemal panicznego biegu. Po co leczyć rany, jeśli można im zapobiec? Nie miał w tym momencie chwili na to, aby upewniać się, czy coś za nim nie podążało. Nie miał też chwili na to, aby myśleć o jakimkolwiek planie. Do tego wszystkiego, drogowskaz powinien doprowadzić go do miasta, czy czegokolwiek, co mogłoby jakoś stanowić jakieś schronienie dla jego osoby. Wilki, czy psy raczej zdmuchiwały budynki tylko w bajkach, które miały straszyć dzieci, nie?

Serce boleśnie zakuło, a w płucach zabrakło powietrza. Czas zamarł, a zamazane wspomnienia skumulowały się w jedną masę, uderzając chłopaka z każdej strony.
Myśli chaotyczne, niepoukładane i nieposegregowane kąsały jak tysiące żmii. Drżał z zimna, jednocześnie czując gorące krople potu spływające wzdłuż kręgosłupa. Nie był w stanie się ruszyć, nawet wtedy, kiedy w pomieszczeniu pozostało jedynie echo stworzenia. Istoty. Yokai.
Czas ponownie ruszył.
I choć zdawało się, że trwało to wieki, w rzeczywistości minęło zaledwie kilka nic nie znaczących sekund. Serce uspokoiło się, oddech powrócił. Wystarczyło jedno spojrzenie w oczy.... tego czegoś, aby Enma poznał prawdę.
To nie był Teru.
Doskonale pamiętał chłód ostrza na swej szyi. Gorąc języków płomieni. Zapach palonego, ludzkiego mięsa. I jego spojrzenie. Spojrzenie, które było tak daleki od obłąkania.
Nie czuł złości. Nie czuł wściekłości. Ani też tęsknoty. A jedynie czystą gorycz obrzydzenia, że jakiś zapchlony yokai śmiał spróbować imitować jego brata. I do tego zrobił to tak nieumiejętnie. Teru nie było na tym świecie. Nawet w postaci yurei. To była prawda, którą Enma przyswajał do serca od jakiegoś czasu.
Podszedł do miejsca, gdzie jeszcze parę sekund temu stało to coś i schylił się po wypuszczone zdjęcie. Przyjrzał mu się pobieżnie, a na ustach pojawił się uśmiech. Gorzki. Nieprzyjemny. Zdegustowany. Zgniótł papier i rzucił go za siebie, podchodząc do szafek w salonie. W pierwszej poszukał latarki, którą spróbował odpalić, jednakże jeżeli ta nie działała - postawił na bardziej tradycyjne rozwiązanie. Świeca. Najpierw spróbował zapalniczką, potem zapałkami. Miał nadzieję, że chociaż drobne światło rozegna mrok.
Następnie sięgnął do kolejnej szafki, skąd wyciągnął zapasowe aparaty słuchowe. Ale jak się mógł spodziewać - również i one nie działały. Zaśmiał się gorzko.
- Pierdolone żarty. - powiedział pod nosem, pozwalając sobie na większy uśmiech. Skoro yokai chciał zagrać w grę, to Enma zostanie graczem.
Wrócił do pokoju, gdzie przebrał spodnie, zarzucił podkoszulek a potem ciemną bluzę oraz trampki. Jego ruchy były pospiesznie, ale też nie chaotyczne. Wychodząc z pomieszczenia chwycił jeszcze po katanę, którą zamocował u boku paska. Wróciwszy do salonu, skierował kroki w stronę kuchni, skąd zabrał małą, metalową latarnię, którą kiedyś otrzymał od Hecate na Halloween, a której nie schował, przez co stała mu cały rok. Otworzył drzwiczki i wsadził do środka świeczkę, o ile ta płonęła. Do kieszeni bluzy wrzucił jeszcze jedną świeczkę oraz zapalniczkę i pudełko zapałek. Nim jednak wyszedł na zewnątrz, musiał zrobić jeszcze jedną rzecz. W przedpokoju zgarnął opaskę do włosów, która założył, odgarniając tym samym zbyt długą grzywkę do tyłu. Skoro nie słyszał to nie mógł pozwolić, aby cokolwiek przeszkadzało mu w uważnym obserwowaniu otoczenia.
A potem wyszedł z domu z zamiarem zapolowania.

 Dlaczego korytarz był tak cholernie długi?
 Kisara miała wrażenie, że już dawno powinna dotrzeć do jego końca i przejść w kolejne skrzydło szpitala. Tymczasem zdawało jej się, że im szybciej szedł, tym bardziej się rozciągał, przez co narastała jej nagła panika. Raz myślała już, że dotarła do źródła mieszanki zapachów ze względu na jej natężenie w danym miejscu, lecz ostatecznie nic z tego — w szpitalu panowała cisza, nie była w stanie dostrzec żywej duszy… i martwego ciała również nie. Gdy więc rozległ się niespodziewanie niepokojący dźwięk, odznaczał się on od milczącego otoczenia jak smoliście czarne litery na nieskazitelnie białej kartce papieru.
 Jego charakter spowodował, że w żyłach zamarzła jej krew. Jego płacz był utwierdzony w jej głowie licznymi sytuacjami, w których to pomagała mu się uspokoić, ale też które — świadomie czy nie — powstawały z jej winy. Chęć niesienia ukojenia była niezwykle silna w Kisarze, a w przypadku drugiej opcji tym bardziej podsycana okropnym poczuciem winy. I teraz pragnęła odnaleźć Kurou i go natychmiast pocieszyć. Nie docierała do niej wcale absurdalność tego, że głos mógł należeć tylko do dziecka, którym od dawna chłopak już nie był, a w dodatku Kisara, choć o parę lat starsza, pozostała w tej rzeczywistości dorosłą. Myśli miała zaprogramowane tylko w tych kilku konkretnych kierunkach: odnaleźć; zaopiekować się; dowiedzieć się, co się stało — logika zeszła zatem na bardziej odległy plan.
 Głos ugrzązł mu w gardle, gdy wreszcie go dostrzegł. Nie zdziwił się nawet, gdy jego oczom ukazał się jednak dorosły mężczyzna, a nie — tak jak się spodziewał — małe dziecko. Od pewnego czasu Kisarze zdarzało się… widzieć pewne dziwne rzeczy; prawie jakby miał halucynacje. Tak przynajmniej mu się wydawało; zauważał postaci, których inni już nie byli w stanie dostrzec. Gdy kolejny raz ktoś odpowiedział „nie” na pytanie „czy ty też to widzisz?”, Kisara nieco przestał ufać samemu sobie. Aż do chwili, w której okazało się, że to wcale nie były przywidzenia.
 ...och.
 Dotarło do Kisary, że sylwetka chłopaka nie wygląda normalnie. Prawie jak… ducha.
 I wtedy dotarła do niego rzeczywistość — a raczej przypomniał sobie o niej — że Kurou istotnie przecież zmarł. Poczuł bolesny ucisk w trzewiach, napędzany zarówno cierpieniem z tej straty, jak i potężną antycypacją. Czyżby— czyżby wreszcie dane mu było go spotkać? Po takim czasie? Po tylu poszukiwaniach?
 Intensywność tęsknoty za bratem, która rozlała się w jego sercu, ale też bólu, jakie spowodowało zadane przez niego pytanie, niemal ścięła do z nóg. Bez chwili wahania, pomimo mrocznej aury, podbiegł do brata.
 Nareszcie, nareszcie, nareszcie…
 — Przepraszam, Kurou, wybacz— wybacz mi, błagam. — Nie zauważył nawet, jak łzy popłynęły mu po policzkach. — Tak się cieszę, że w końcu cię znalazłem…
 I sięgnął dłonią, by położyć ją na ramieniu chłopaka i obrócić go przodem do siebie.