Poprawił mankiety eleganckiej białej koszuli zaraz po tym, jak wyszedł z auta. Krótkim ruchem dłoni odprawił szofera, by odjechał zaparkować w bardziej stosowne miejsce, ale też by nie oddalał się za bardzo. Nie spodziewał się, że spotkanie z Nakashimą będzie się przeciągało; już wystarczająco sprawa została odkładana na później. Choć Shizuru z początku sam planował nieco przetestować cierpliwość wojskowego, okazało się to… zupełnie niekonieczne. Sprawa sama w sobie była wyjątkowo — i zaskakująco — problematyczna. Trudno było zyskać w jej przypadku poparcie na tyle duże, by przepchnąć ją bez większego wysiłku. Z drugiej strony czy było to aż takie dziwne? Z perspektywy zwykłych ludzi, którzy nie mieli świadomości istnienia złowrogich duchów, sytuacja rezerwatu mogła wydawać się zupełnie nieznacząca. Zwrócenie się akurat do Minamoto było zatem dobrym posunięciem ze strony dowódcy oddziału, jako że polityk bynajmniej nie uznał go za szalonego podczas przedstawiania problemu. Shizuru był jednak w stanie nagiąć rzeczywistość tylko do pewnego stopnia. Ponadto, konieczne okazało się przypomnienie paru osobom o ich niezużytych jeszcze przysługach dla Sagi, nawet jeśli nie byli zachwyceni z takiego przebiegu zdarzeń.
 Zegarek wskazywał dokładnie dwunastą pięćdziesiąt pięć — idealnie pięć minut przed ich umówionym terminem spotkania. Nie chcąc się spóźnić, ruszył do wejścia herbaciarni bez zwłoki. Można wiele było powiedzieć o Shizuru, lecz na pewno nie to, że zachowywał się nieprofesjonalnie.  
 Wszedł do budynku, w którym już na progu powitała go intensywna, aczkolwiek nadal bardzo przyjemna woń mieszanki serwowanych tu herbat. Nie był tu po raz pierwszy. Lokal słynął ze swojej bogatej historii i tradycji, więc był całkiem popularny w Asakurze czy może ogólnie w tej części Fukkatsu. Jedna z kobiet, która pełniła akurat rolę hostessy, zauważyła go zatem od razu i wykonała lekki ukłon w jego kierunku.
 — Panie Saga.
 — Dzień dobry — odparł, uśmiechając się uprzejmie i odpowiadając tym samym kulturalnym gestem. Rozejrzał się krótko po wnętrzu, jednak nie dostrzegł swojego przyszłego rozmówcy. — Czy pan Nakashima już się pojawił?
 — Tak, wybrał miejsce na zewnątrz — odpowiedziała, a następnie spytała: — Podać to, co zwykle?
 — Poproszę. Dziękuję. — I po kolejnym jej dygnięciu skierował się ku Yosuke.
 Tam już znalezienie go nie było wcale trudne.
 — Witam — odezwał się wpierw do odwróconego do niego tyłem mężczyzny, aby dać znać o swojej obecności, i wtedy dopiero usiadł nieopodal, również na kamieniu. — Przynoszę całkiem dobre wieści.

 Ułożył się wygodnie, rozprostowując wolno złą nogę. Zauważając, gdzie wcześniej spoglądał mężczyzna, sam zerknął na żywo pierzchające w wodzie karpie koi. Widok był wyjątkowo malowniczy - i uspokajający. Shizuru naprawdę lubił tę herbaciarnię za jej wyjątkową atmosferę, nawet jeżeli głównie służyła mu do spotkań takich jak dzisiejsze, a więc raczej o charakterze zawodowym. Chociaż Nakashima wydawał mu się jak dopiero co wyrwany z zamyślenia, Shizuru nie sądził, że - biorąc pod uwagę ich niezbyt zażyłą relację - byłoby na miejscu dociekać, co zaprzątało jego głowę. Nie zmieniało to jednak faktu, że Saga zauważył, że coś wpływało na zachowanie rozmówcy; coś mogło wyprowadzać go z równowagi, a tym samym istniała opcja, że wpłynie również na przebieg rozmowy. Taka bezwzględna analiza przychodziła mu ją automatycznie - nigdy nie zaszkodziło wiedzieć, w jakiej kondycji jest twój interesariusz, nawet kiedy uchodzi za sojusznika.
 Zaśmiał się lekko. - Cóż, z pewnością nie z powodu złamanego słowa. Rezerwat powstanie. - Oparł dłonie na kamiennej powierzchni i odchylił się delikatnie. Zauważywszy, że w ich stronę zbliżał się kelner z napojem zamówionym przez Shizuru, mężczyzna na razie nie kontynuował. Młody pracownik w tym czasie z ostrożnością postawił tacę na niskim stoliku, a na niej można było wkrótce dostrzec elementy potrzebne do ceremonialnego parzenia herbaty - chanoyu. Choć i tak proces, zwykle trwający nawet kilka godzin, tutaj został skrócony jedynie do samego momentu przygotowania naparu, nadal wykonywany był przez pracowników tego miejsca z niezwykłą dokładnością.
 Przygotowujący nalał do porcelanowej miseczki nieco wrzątku, by za moment zanurzyć w niej specjalny - szeroki i dość sztywny - pędzel, aby ten namoknął. Do kolejnej czarki wsypał z kolei najpierw proszek z liści zielonej herbaty, by i jego wkrótce zalać gorącą wodą. Teraz pozostało wymieszanie dokładnie proszku przygotowanym pędzlem tak, by na wierzchu utworzyła się charakterystyczna piana. Mimo że podanie naparu takim sposobem trwało dłużej niż zwykłe przyniesienie gotowego do klienta, Shizuru czerpał przyjemność z łagodności i spokoju całego procesu.
 Kelner podał mu czarkę w obu rękach. Ciepło rozgrzanej porcelany w momencie przetransferowało się na jego dłonie - lecz niewiele czuł różnicy, jako że otoczenie było niemal tak samo upalne.
 - Rezerwat powstanie - powtórzył, gdy chłopak wstał i odszedł z tacą. - Nie było to jednak łatwe zadanie. Musiałem wyciągnąć kartę Tsunami - to znaczy, powołać się na waszą instytucję. Prośba jednego człowieka miała tak niewielkie znaczenie, nawet jeśli ważna dla środowiska nie tylko naturalnego, ale i ludzi. Wnioskowanie z udziałem elitarnej jednostki po prostu miało większą moc sprawczą. - Wziął małego łyka, rozkoszując się wybornym smakiem naparu. - Nie mogłem, rzecz jasna, przedstawić innego wymiaru tego przedsięwzięcia z oczywistych powodów… - Kolejny łyk, po którym odstawił czarkę na stolik. - Poza tym okazało się dość kosztowne. Nie każdy zamieszkujący tamte rejony lub po prostu posiadający tam swoje ziemie chciał je tak po prostu oddać, jak się pewnie domyślasz. Konieczne było ich wykupienie.
 Zmierzył go uważnym złotym spojrzeniem.
 - Pozostaje zatem kwestia, w jaki sposób będzie teraz sprawowana opieka nad tym miejscem. Czy uważasz, że Tsunami jakkolwiek może w tym pomóc?
 Jeśli nie… Shizuru czekały kolejne żmudne negocjacje.

 Przesunął z wolna opuszkiem wokół krawędzi rozgrzanej porcelanowej czarki. Z poprzednich ich spotkań i rozmów dowiedział się z grubsza co wydarzyło się w Kinigami i jakie mogłyby być konsekwencje tych zdarzeń dla miasta. Jako że ich natura była przede wszystkim związana z duchowością tego miejsca, dość skomplikowane wydawało się wymyślenie innych - brzmiących na równie istotne - powodów dla tworzenia tam rezerwatu. Jego naturalnymi sprzymierzeńcami byli, oczywiście, inni członkowie klanu Minamoto związani z polityką jak i sprawami administracyjnymi miasta, którym mógł zdradzić zdecydowanie więcej bez krążenia wokół istoty sprawy. Shizuru był jednak świadomy, jak delikatnie trzeba było prowadzić wszelkie negocjacje zahaczające o istnienie Kakuriyo - ludzie słysząc o duchowym świecie mieli tendencje natychmiastowego wręcz odrzucenia nawet możliwości istnienia takich stworzeń, więc jedyną opcją zdawało się być powoływanie się na religię, jeśli nie chciało się zbytnio odchodzić od prawdy. Z drugiej zaś strony częste wspominanie o religii w rządzie zawsze ostatecznie kończyło się źle, szczególnie gdy jej temat poruszało właśnie Minamoto, znane - i niejednokrotnie wyśmiewane - ze swojego tradycjonalizmu. W tym przypadku, z punktu widzenia Shizuru, było zatem lepiej poruszyć kwestie dotyczące bardziej przyziemnych spraw, takich jak ekologia, ochrona środowiska, chęć zachowania wyjątkowego krajobrazu Kinigami. Co było w tym wyjątkowe, i co zainteresowało Sagę w pierwszej kolejności, był fakt, że to domyślnie stosunkowo wrogo nastawieni do yurei członkowie Tsunami zwracali się z taką prośbą. Choć może słuszniej byłoby powiedzieć… jeden członek.
 Z gracją skinął głową na krótkie pochlebstwo. Cóż, istotnie na takiego też trafił, lecz gdyby Nakashima był w pełni świadom, że w dużym stopniu nie tylko konieczne kłamstwo było siłą napędową jego sprawy, a także pociąganie za mniej… moralnie akceptowalne sznurki, mógłby mieć inne zdanie na jego temat. Na szczęście nie miało to znaczenia i mieć nie będzie. Shizuru nie zdradzał swoich sekretów, a tajemnice innych miały niesamowicie wysoką cenę.
 - To brzmi obiecująco - podsumował, chwytając raz jeszcze za czarkę i biorąc łyk ciepłej herbaty. - Lecz nie mogę polegać tylko na pięknych obietnicach, a tym bardziej, gdy brzmią tak dobrze. Mimo że zajmujesz wysoką pozycję, to nie najwyższą. W końcu konieczne będzie ustalenie szczegółów z Kojiro Asahurą… I lepiej, by był dobrze poinformowany - rzekł, spoglądając na mężczyznę znacząco. Następnie zniżył głos tak, by usłyszał go tylko Yosuke, a dla reszty gości jego słowa utonęły w szumie wody. - Na tym etapie nie możemy pozwolić sobie na niedopowiedzenia. Obawiam się, że jak pieczę nad rezerwatem obejmie organizacja zwykłych ludzi, to problem prędzej czy później powróci, a tak może obecność wojska zniechęci innych. - Mimo że wojsko było potrzebne i długo można by dyskutować, czemu strzeżone przez nie miejsca były raczej bardziej bezpieczne - jego widok powodowało także niepokój. Bo czy jest tak źle, że jest potrzebne aż wojsko?
 Dopił swój napar i powędrował wzrokiem tam, gdzie akurat spoglądał też Yosuke. Gdy powiał lekki wiatr, Shizuru uświadomił sobie, jak ciepło mu jest. Odgarnął długie blond włosy na jedno ramię i poczuł natychmiastową ulgę, gdy powietrze musnęło jego kark. Od razu powrócił spojrzeniem na Nakashimę, kiedy ten zaczął ponownie mówić.
 - Przykro mi, że się nie udało - rzekł po chwili łagodnie, choć w większości umiejętnie kłamał. Tak jak sam Yosuke określił, nikt nie przejmuje się jednostkami, a Shizuru z natury nie był bardzo współczującą osobą. Jego praca była jednak przepełniona takimi pustymi słowami wypowiadanymi z pełnią uczuć; miał wprawę. - Nie widzę większych przeszkód, żeby tak go nazwać. Na pewno mogę spróbować taką nazwę przepchnąć.
 Splótł dłonie na swoich udach. - Dobrze… Czy jeszcze jest coś, co musimy omówić?

 Kiwnął głową na znak zrozumienia. Zdecydowanym plusem w załatwianiu spraw z wojskowymi - przynajmniej z jego doświadczenia - był właśnie ich konkretyzm, zwięzłość, najczęściej idące w parze ze stałością słowa i poglądów. Choć naturalnie nie ufał mu na słowo, tak był w stanie się tymi słowami póki co zadowolić.
 - Z pewnością znasz go lepiej. Miejmy nadzieję, że się nie mylisz - podsumował. Całe szczęście, że na tym etapie negocjacji sprawy się tylko dopinało, a nie wymyślano sobie nowe. Na ogół.
 Przekrzywił lekko głowę, zaciekawiony. Miał wrażenie, że wcześniej albo umknął mu ten szczegół, albo Yosuke wcześniej nie powiedział mu tej informacji, że był tam sam i to właśnie było powodem dalszych wydarzeń. Cóż, odnosił też wrażenie, że skoro temat był delikatny, Nakashima nie dzieli się z nim łatwo i powszechnie. Szczególnie że był to poniekąd jego błąd - i to o takich tragicznych skutkach, kiedy ktoś niewinny zginął z powodu jego decyzji.
 - Błędy zdarzają się każdemu - rzekł, czując samemu ciężar tych słów. - Nawet te poważne. Jedyny ich plus jest taki, że w następstwie za wszelką cenę staramy się ich nie popełnić kolejny raz. - Nie sądził, że powinien go bardzo pocieszać; nie uważał, że to było jego miejsce - w końcu ich relacja pozostawała niemal całkowicie biznesowa.
 Uśmiechnął się lekko na następne słowa, po czym także wstał ze swojego kamienia. Ukłonił się w odpowiedzi. Sporo ich to kosztowało, ale ich współpraca miała wreszcie przynieść owoce. - Ja również - odparł. Gdy się wyprostował, poczęstował go bystrym spojrzeniem. - Zgodziłem ci się pomóc bez żadnego wynagrodzenia. Mam jednak nadzieję, że gdy przydarzy się coś, w czym twoje wsparcie byłoby nieocenione… nie zawahasz się.
 Odbiorę swoją przysługę.
 - Jesteśmy w kontakcie. Do usłyszenia - rzucił jeszcze, uśmiechając się. W następnej kolejności raz jeszcze skinął lekko głową, po czym skierował swoje kroki w stronę wyjścia.

Nie pasował tutaj. Nie pasowała jego rozciągnięta, stara bluza o włóknach dawno wyblakniętych. Sportowa, skórzana kurtka. Nie pasowały buty, których podeszwy kładł na nagich, drewnianych panelach, stawiając je obok kroków drobnych, dziewczęcych stóp postukujących tradycyjnymi, japońskimi sandałami. Nie pasowała ruda grzywa - rozwichrzona, potargana, wpierw traktowana machinalnymi ruchami dłoni, wkrótce zostawiana sama sobie, jak zawsze. Nie pasowała czarna maseczka okrywająca wargi i nie pasowały tu też oczy w kolorze gryczanego miodu nie wiedzące gdzie zogniskować swoją uwagę. Na barwionych, papierowych ścianach? Na niskim suficie? Na kimonie, którego pstrokate, pięknie zdobione tkaniny oplatały wąską talię prowadzącej go do pokoju pracownicy? Kierował się posłusznie według instrukcji; trochę zauroczony aurą bijącą od tego przybytku, trochę szczerze zrezygnowany. Nigdy by tutaj nie wszedł z osobistej inicjatywy. Nieswojo się czuł. Peszyły go te oszczędne, ale niesamowicie solidne kulturowo akcenty. Każdy zostawiony za plecami detal jeszcze moment zatrzymywał się u krańca pamięci, bo nie dało się nie docenić trudu włożonego w utrzymanie nieskazitelnej czystości czy zignorować pracy tych, którzy zajmowali się żywą roślinnością.

- Proszę.

Wszedł do pomieszczenia mijając lekki ukłon. Nawet nie zauważył, w którym momencie kazano mu zdjąć adidasy i pozwolono zostawić bagaż (torbę, którą brał albo na trening, albo do pracy, ładując w jej zdecydowanie wysłużone odmęty zapasową odzież, butelkę wody, drugie śniadanie, ręcznik) w zamykanym schowku. Przypomniał sobie, że rzeczywiście odkładał wszystko do szafki dopiero wtedy, gdy zasunęły się za nim drzwi, bo w palcach wyczuł gorący metal, spojrzał na niego i ujrzał kluczyk. Nie wiedział co z nim zrobić, stojąc jak ostatni idiota tuż przed matą, niskim stoliczkiem i subtelnym menu, otoczony przytłaczającym zapachem naparów i świeżych kwiatów. Był jak czarny, krzywy szew na białym obrusie - psuł go, paskudził. Wydawało mu się, że jest za brudny na to pomieszczenie, za dziki, może po prostu za młody, zbyt niecierpliwy? W pomieszczeniu wszystko spowolniło. Brakowało choć jednego zegara, dźwięku systematycznych tyknięć. W tylnej kieszeni ciążyła komórka, ale jeszcze jakiś czas miał jej nie wyciągać; bo ona też w jakiś pokrętny sposób bezcześciła to miejsce i musiała minąć wystarczająco uciążliwa chwila, aby się nieco rozluźnił, przejrzał ofertę, skubnął kilka listków z gałązek tak niskich, że szturchających mu ramię. Później podobało mu się już coraz bardziej; zapominał o tym, że ma na lewej dłoni bandaż, a pod jego śnieżnobiałą szorstkością kryje się nazwisko dziedzica klanu Minamoto - że ten znak zapulsował ostrym, gorącym bólem akurat podczas przenoszenia jednej z belek, zaburzając mu równowagę i prawie przygniatając palce. Zapomniał, że nie potrafi ułożyć swojej fryzury, aby choć trochę przypominać brata i że nie ma wystarczających funduszy, by odwiedzać lokale takie jak Yōkina ha.

Zatracił się w staromodnym nastroju, już nawet wygodnie było siedzieć na poduszkach i upijać herbatę łyk za łykiem z drobnych, kruchych naczyń, które wyglądały na jeszcze delikatniejsze w jego męskich, zdaje się, że zbyt mało ostrożnych, dłoniach. Telefon koniec końców zmaterializował się na samym brzegu stolika, raz po razie rozświetlany tapnięciem palca w ekran. Ale Ye Lian wpierw nie odpisywał, a potem i tak przyznał, że nie przybędzie prędzej, co było oczywiste, więc po co w ogóle się łudził, że nagnie żelazne zasady? Z biegiem czasu zniknęła z jego ramion kurtka, leżała wpierw obok, a później została zabrana przez tę samą szczupłą piękność, która go tutaj przyprowadziła. Dziewczyna pojawiła się trzykrotnie przynosząc malutką, drewnianą tacę, na której nie zachybotała się żadna filiżanka i nie szczęknął ani jeden talerzyk. Shin'ya był pod wrażeniem, więc w końcu jej to powiedział, a ona się uśmiechnęła i przyniosła album z upiększonymi stronami, pędzelek i czarny atrament w kałamarzu. Wytłumaczyła o tym drobnym urozmaiceniu, podsunęła kilka pomysłów.

- Dziś dzień poezji - oznajmiła, po zaproszeniu siadając obok niego.

Wiedział już o tym święcie, ale teraz przynajmniej wiedział też jak nazywa się pracownica i jak męczy ją powolne wykonywanie obowiązków. Lokal był utrzymany na należytym poziomie i najwidoczniej już samo to sprawiało, że gości miewali stosunkowo niewielu, zawsze zresztą wymuskanych, staromodnych, zwykle w podeszłym wieku.

- Bywa tutaj sama głowa klanu Minamoto - szepnęła w pewnym momencie, pochylając się w stronę odsłoniętego policzka Waruiego. I zrobiła to bez zawahania, bo materiał maseczki spoczął tuż obok komórki, ale u brzegu lewego kącika nie odznaczała się szpetna blizna. Skóra była normalna, pigmentowana cynamonowymi, bladymi plamkami. Chłopak uśmiechnął się z uznaniem, kiwając głową. Głównie jej słuchał, a ona opowiadała - powoli i nienachalnie, bawiąc się krańcem swojego rękawa, oglądając tworzone przez niego znaki, raz jeden dotykając palcem drewnianego uchwytu pędzla, bo wyciągnąłby go za szybko i na pewno ubrudził papier szkaradnym kleksem. Wyszła jeszcze dwa razy - za pierwszym przywołana przez przełożoną, później z własnej inicjatywy, tłumacząc się obowiązkowym obchodem. Zakładał, że musiała sprawdzić, czy jej zniknięcie, nawet jeżeli trwające godzinę, a wydające się kwadransem, bo prawa rządzące upływem chwil tutaj przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, nie przysporzy kłopotów.

- Wszystko w porządku - zadeklarowała, przynosząc zamówienie i stawiając napar w tym samym co poprzednio miejscu. Herbata nie smakowała mu jakoś szczególnie; nie był jej wielkim fanem, ale prędko się zorientował, że nikogo to tutaj nie obchodziło, więc tak czy siak prosił o następną porcję, byle móc się czymś zająć. Czymś pomiędzy studiowaniem historii ładnej Idane a próbą wymyślenia treści listu.

- Oh.

Rozległ się dźwięk rozsuwanych shōji, a zaraz po nim to krótkie, szeptliwe zaskoczenie. Idane unosiła wzrok gdzieś w stronę wejścia, ale nie wydawała się naprawdę zszokowana. To raczej wyrobiony nawyk kogoś, kto pragnie podkreślić, że zamierza się zreflektować, naprostowując swój nietakt.

Shin zdążył kątem oka dostrzec zarys sylwetki i z żadną inną by jej nie pomylił. Więc wybiło południe. Jedną z rąk miał zajętą - leżała obok odwróconej zdobieniami do góry kartki, na jej grzbiecie palce trzymała Idane, lekko, jak więdnący kwiat, opadający płatkami na kamienną skałę. Drugą chciał już sięgnąć po maseczkę, ale dziewczyna nagle podniosła się, skłoniła i bez słowa wyszła, wymijając Ye Liana i rozwiązując problem. Kiedy Shin'ya zwrócił się twarzą do mężczyzny, lewy policzek marszczyła na powrót ohydna szrama.

Poczekał aż się przybliży.

Usiądzie.

Przyglądał się mu uważnie, powoli dostrzegając zmiany, o których powód chciał zahaczyć. Trzymał te pytania na krańcu języka, ale wpierw, jakby nie mogąc wypaść ze swojej naturalnej roli, skrzyżował ramiona na piersi.

- Witaj, śpiący książę, który woli wyrywać kartki z kalendarza zamiast mnie. Czym zasłużyłem na twój cenny czas?