Kiedy odłączył kabel suszarki, odłożył urządzenie na blat. Szeleszcząca nad głową mężczyzny wentylacja już dawno przeczyściła rozgrzaną łazienkę z pary, więc kiedy Ye Lian przyjrzał się sobie w lustrze, nie musiał doszukiwać się grafitowych oków w osiadłej mgle. Czystość zwierciadła pozwalała mu wręcz na wnikliwe dostrzeżenie zmizerniałego lica, zdecydowanie bardziej szarej cery, purpurowych cieni podkreślających zmęczony wzrok będącymi dowodem o serii nieprzespanych nocy. Pisarz próbował zatuszować opuchliznę kremem, nakładać na wysokie, szczupłe kości aksamitny koncentrat, a chwile później wmasowywać masę w oczyszczone pory. Czego jednak nie postanowił zastosować, ile pracy nie włożył w ułożenie włosów, to przez całe te wydłużone w minuty starania przebijała się jedynie prawda — spoglądała na niego z niepokojącą rezerwą. Poprawił w odbiciu czarną kamizelkę — dostrzegł jeden niezapięty guzik. I kiedy tak w zamyśleniu przewlekał go przez dziurkę, spoglądnął na leżący na blacie telefon komórkowy. Ekran zalewała czerń. Nieświadomie powrócił do ostatnich wysłanych Shin'yi wiadomości; do jego odpowiedzi okraszonej charakterystyczną obrazą i nie wiedzieć, w którym momencie poczuł jak jego kąciki ust delikatnie się unoszą.


Poszczęściło mu się. Pozostawił samochód na ostatnim wolnym płatnym miejscu i podszedł po bilet do najbliżej stojącego automatu. Do herbaciarni miał z niecałe trzy minuty pieszo. Kiedy spoglądnął na tarczę zegarka, okazało się, że jest piętnaście minut przed czasem. Domyślał się, że z pewnością nie o takie przyspieszenie chodziło Shin'yi, jednak ściśle zaplanowany harmonogram (jakiego na co dzień się trzymał), nigdy nie wymykał się mu spod żadnych ram; w tych okolicznościach naprawdę się spieszył, nawet jeśli skracał czas szorowania zębów o minutę, czy rezygnował z kilku dodatkowych psiknięć perfumą albo kiedy wybierał mniej obleganą miejską drogę. Nikt nie dostrzegał poświęcenia. Sam nigdy by również o nim nie wspomniał.

Południe przekładało się na ilość zatłoczonych ulic. Sylwetka Ye Liana przemykała w tłumie ludzi, niemal zlewając się z padającym ciepłym promieniem słońca — tak kontrastującym z podmuchem mroźnego powietrza. Przed wejściem do herbaciarni chciał ostatni raz sprawdzić telefon komórkowy, ale gdy uświadomił sobie, że zrobiłby to drugi raz z ciągu całej trzyminutowej trasy, zdążył się rozmyślić. Lekko otrzepał wypastowane buty i wtargnął do środka. Odwiesił płaszcz i pozbył się butów. W końcu złapał za rozsuwane shōji.

Ośrodek orgazmu zwykł uczulony na specjalnie bodźce rytmiczne. Przerywane. Może właśnie dlatego obezwładnił go przyjemny aromat ziół, rosnących doniczkowych roślin i rozpalonych kadzideł. Półmrok okraszony unoszącym się śladem białego dymu zachęcał do relaksu — dlatego też zwrócił uwagę na rozstawione puste stoliki, na rozłożone maty, po których poruszano się boso, na zawieszone papierowe lampiony, na bibeloty rozłożone na niskich półkach i w końcu też na jedynych znajdujących się w tym przedsionku osobach. Nie można było zresztą zaprzeczyć, ażeby ruda czupryna nie wyróżniała się w obejmującej przestrzeni piaskowych aranżacji. W pierwszej chwili mężczyzna, iż podświadomie pewny, że spogląda na Shin'ye, wcale go za niego nie brał — wszystko za sprawą obecności kobiety, która z jakiegoś powodu zaburzała mu całe postrzeganie; z powodu tych ciemnych okrągłych oczu, które uniosły się znad blatu i ust, które przyjęły kształt niewielkiej litery „o”; dłoni, która w subtelnym tknięciu musnęła zabandażowane knykcie, jakby obchodziła się z wrażliwymi strunami guqinu. Wszystko trwało o jedną chwilę zbyt długo. Ye Lian nie potrafił skupić się już ani na malowniczym tle, ani na rękodziełach ozdabiających ściany. Jego wzrok w dziwnym wstrząsie spoczywał tylko na tych dłoniach, na powoli unoszącej się smukłej sylwetce o kobiecych krągłościach.

Sytuacji nie poprawił kulturalny ukłon, nie pomógł pęd powietrza, kiedy przemknęła obok skamieniałej, męskiej sylwetki; nie pomógł nawet wyraz miodowych ślepi wyglądających ponad oszpecony kącik ust. Miał wrażenie, że stał się świadkiem czegoś, czego nie powinien nigdy zobaczyć, ale nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego wywołało w nim to tak wielkie otępienie. Nic nie wskazywało, jakoby się przed nim ukrywali. Świadczyła o tym przede wszystkim postawa pracownicy, na której twarzy srebrny wzrok nie dostrzegł cienia wstydu, żadnej emocji, która mogłaby naruszyć tę fasadę pewności i poczucia, iż została się na czymś nakryta. Ye Lian w porównaniu do niej odczuł zakłopotanie. Pozostawiony na tle zasuniętych shōji, czuł, jak zarzucony na ramiona sweter staje się dwa raz cięższy, jak guziki w czarnej kamizelce wrzynają się w mostek; nie zdradził się jednak niczym ponad niezręcznym odwróceniem wzorku, nie wiedział, gdzie powinien go zawiesić; błądził więc przeskokami po ręcznie malowanych obrazach, a stojącym na ciemnej tacy czajniczku, potem podłodze — wszędzie byle nie zatrzymał się na wpatrującym się w niego swobodnym spojrzeniu.

Pokonując w końcu ten upierdliwy ciężar, przesunął się w kierunku zajętego stolika (który faktycznie usytuowany był przy okazałej Pseudosasie). Bose stopy mężczyzny dotknęły maty, wydając pod jego ciężarem przyjemny szelest — współgrał z dźwiękami instrumentów grających gdzieś w tle.

Ye Lian zszedł na poziom kolan, uklęknął i przysiadł na piętach, prostując plecy. Cała jego postawa mogła szybko przypomnieć Shin'yi wszystkie te momenty, w których poruszał się jak manekin z wystawy, jakby bał się włożyć w krok odrobinę luzu, jakiejś wrodzonej swobody. Teraz pomimo dbałości o ubiór, fryzurę, a nawet łagodny aromat perfum dochodzących zza uszu, wyglądał słabo. Miernie. Chłopak z pewnością mógł pomyśleć, że to "niby niecelowe" unikanie spojrzenia ma za zadanie jak najdłużej zatuszować chorowity stan kryty pod nałożonymi kosmetykami.

— Witaj, śpiący książę, który woli wyrywać kartki z kalendarza zamiast mnie. Czym zasłużyłem na twój cenny czas?

— Nie powinieneś brzmieć, jak osoba, której tego brakuje.

Spoglądnął na chłopaka dyskretnie spod kurtyny czarnych rzęs. Nie wiedzieć czemu, nie mógł się powstrzymać przed skomentowaniem zaczepki w ten sposób. Głos miał jednak spokojny, tak samo aksamitny, jak sprzed miesięcy. Nie sprawiał wrażenia, jakby naprawdę stracił pewność siebie; zdeterminowany krok, gdy zaszeleściły papierowe drzwi. Nadal jawił się profesjonalnie.

Cisza stała się nieporęczna.

— Tencha — Zmęczony wzrok — przypominający ten u niewolnika, któremu w ramach kary nie pozwalano zmrużyć oka — spełzł na  gorące naczynie. Zaczął jak człowiek znajdujący się w niewygodnej przestrzeni; który nie wie, jak powinien zacząć rozmowę, złapać dobry kontakt. Wspomniał o herbacie, pomimo iż unoszący się zapach znad ręcznie malowanej filiżanki, nie pozostawiał w nim żadnych złudzeń. — Który to dzbanek?

Ye Lian wydawał się omijać wzorkiem kałamarz i spoczywający na blacie ozdobny papier, jakby w ogóle obawiał się zahaczyć o ten temat; jakby w jego głowie błąkały się inne pytania, które instynktownie uciszał rozsądny umysł, przez co trudno było mu się na czymkolwiek skupić. Cały scenariusz spotkania, który wałkował wejścia do wanny, znów niespodziewanie zmienił tor. Rozpraszała go nawet ta przeklęta blizna, która uśmiechała się do niego z lewego policzka — na której też ogniskował uważny, analityczny wzrok.

— Zazwyczaj nie ściągałeś jej nawet w restauracjach.

Jej.

Maseczki.

Co się zmieniło?

Długo zastanawiał się, co powinien zrobić z rękoma i w wyniku innych porzuconych rozwiązań wsunął je lekko pod stół. Wtarł wilgotne wnętrza w uda.

— Nie w tym rzecz — wtrącił niemalże machinalnie; na słabym wydechu. Jak się okazało, znacznie prościej było mu zaprzeczać, aniżeli potakiwać na prawdę. Przypominało to trochę pozostanie w znanej — starannej i dopieszczanej przez siebie — bańce. Jakby wszystko, co poza nią, co obce miało go zaatakować, pożreć i pozbawić rozumu. A wizja, która za nic nie znikała sprzed oczu — nawet kiedy szczeniak siedział już tak swobodnie pozbawiony kobiecego towarzystwa — wdawała się poruszyć świadomość na tyle intensywnie, że trudno mu było spoglądać na całe spotkanie jak dotychczas. Może to wszystko za sprawką tego, że za bardzo się wczuł; poczuł, jak to jest, gdy sprawy wyjątkowo kręcą się wokół niego; że w jego smutnym życiu pojawił się ktoś, kto chętnie wymieniał z nim wiadomości, pomimo prezentowanego niechętnego tonu, komu otwierał drzwi w wynajętym pokoju hotelowym (bo gdy jeszcze kilkanaście miesięcy temu zarzekał się, że to jednorazowa próba, tych okazało się więcej). Nie chwytał już za kalmkę z niepewnością, z zagryzaną między zębami dolną wargą. Zamiast tego z niecierpliwości krążył po pokoju. Poluźniał podstępnie sprzączkę paska, bawił się guzikami koszuli. Nawet jeśli uważał, że był w stanie oddzielać łączący ich cielesny układ od racjonalności, to w jakiś dziwaczny sposób zadziałał dla siebie całkowicie nieprzeciętnie. Kompletnie niezrozumiale. I choć umiejętność krążenia wokół tych prowokacyjnych zaczepnych spojrzeń opracował do perfekcji, tak trudniej mu było teraz przed nimi umknąć. Co chwilę więc wpadał w to czekające na niego — podkreślone jaskrawością wpadających promieni słońca — złoto tęczówek. Wtedy chłopak odnajdywał w szarych odpowiednikach nie tylko słabość, podobna do tej, którą widział na balu Halloween, ale również lęk przed tym, że byc może zdoła prześwietlić jego myśli. Dostrzec to, co nie chciał mu pokazywać, co potrzebował przetrawić w samotności. Jakby miał zasiąść do starego systemu w laptopie i zwyczajnie odinstalować aplikacje. — Nie wybrałbym tego miejsca, gdybym obawiał się wysokości naszego rachunku, Shin'ya. Nie spodziewałem się, że jest w twoim guście. Bądź co bądź, herbata ma charakterystyczny smak — wyjaśnił spokojnie, nie ujawniając sobą żadnych dodatkowych myśli. Jakby naprawdę działał wyłącznie poprzez praktykę; jakby nie mieściły się w tych zmartwiałych okalających czarną źrenicę szarościach żadne ciepłe emocje.

Wyprostowana smukła sylwetka Ye Liana prężyła się za stołem, bystre, acz zmęczone oczy śledziły każdy następujący po drugiej stronie stołu ruch. Zwłaszcza skupiły się na zabandażowanej dłoni łapiącej za gumki leżącej nieopodal maski; słowa chłopaka przypomniały mu brutalną przeszłość, gdy ścisk żołądka wywrócił trzewia na widok tej młodej oszpeconej twarzy. Mimo iż kamienne lico nie wykazało wówczas obrzydzenia, rezerwy ani strachu, pierwszy widok zmroził krew w żyłach. Shin'ya od lat się do niego uśmiechał, jakby nabijał się z każdego zbyt sztywnego kroku, każdego potknięcia, każdego smutku gnijącego w fałszywym wnętrzu. Uśmiechał się nawet, teraz gdy usta ginęły za materiałem — oskarżycielsko wskazywał go palcem: "TY tego nie akceptujesz, TOBIE to przeszkadza", nawet jeśli przemawiał do ogółu.

— Blizna nie jest problemem Shin'ya — szept ledwie pokonał dźwięk dzielącej ich odległości. — To ty decydujesz się zakładać maskę. Sam selekcjonujesz ludzi na tych, którzy mogą ją ujrzeć i na tych, którym wolisz jej widoku oszczędzić. Zwyczajnie nie pamiętam, abyś kiedykolwiek ściągał ją publicznie. Tak ochoczo. Pozwalał zbliżyć się osobie, którą ledwo znasz, a tym samym ocenić się przez jej pryzmat. — czyżby w końcu wydobył z niego to felerne ukłucie, które samym przypomnieniem — jakby celowo — wymusiło szczerość myśli? — Czemu ktoś taki jak ty, wychodzący na przekór wszelkim ram, dostosowuje się do społeczeństwa i pozwala rodzić w ich głowie wyobrażenie tego, co może znajdować się pod materiałem? Osoba, która nie tak dawno sama kazała mi pozbyć się mojej osłony.

Gdyby nie podsunięta na połowę blatu ozdobna kartka długo odganiałby od siebie myśli o tamtej rozmowie; o słowach, które usłyszał w hotelu Hakuchō; o tym, że powinien być sobą niezależnie od oczekiwania innych; że nie powinien bać się własnej orientacji, bo jest przecież czymś więcej niż preferencja seksualną. Chciał mu to wszystko przypomnieć, ale obawiał się, że zdradzi się swoją wylewnością; tym, że czuł niepasujące do niego rozdrażnienie.

Dlatego, nie mówiąc już nic więcej, uniósł spojrzenie znad kartki, zderzają się z prześwietlającymi go ślepiami Shin'yi, z tym zachęceniem, które odbijało się w zaintrygowanym, niemogącym czekać na werdykt zwierciadle. Wiedział o tym nie tylko za sprawką tej iskry przewalającej się w oku. Zapytał go o opinie, gdy ledwie szczupłe palce sięgnęły papieru, nim zdążył przyciągnąć pięknie zdobiony świstek do siebie, unieść go jak szeleszczący na wietrze liść i w końcu spoglądnąć na krzywe znaki. Rozpoznał jego pism. Nie umknął jego uwadze rozmywany paluchem ślad, na którym odcisnął się nawet fragment linii papilarnych.

Długo milczał, jakby przez cały ten czas próbował rozczytać znaki. W rzeczywistości zastanawiał się, czy powinien zwrócić mu uwagę nabłędy, na schludność przedstawionych linii, na to, że przez decyzję o zmianie linijki zaburzył odbiór rozpoczynającego zdania. Każdy wiersz posiadał swoją interpretację. Autor zawsze kierował się przy tworzeniu jakimiś myślami, jakimś pojęciem, a odgadywanie myśli pisarza od wieków należało do wyzwań najbardziej intrygujących. Ile ludzi, tyle w ostatecznie było interpretacji; ile osób, tyle dostrzeżonych w tekście własnych smutków, życia i nadziei.

— ...bo za zamkniętymi wrotami marzeń, tylko zmyślność sprawić może, iż cień sięgnie słońca, sparzy się, rozbłyśnie, spopieli, ale przynajmniej prawdziwie obejmie  — dokończył miękko, unosząc wzrok; spotykając się z przesyconym miodem, tak innym od martwego srebra. Spoglądnął ponownie na kartkę, przypominając swoimi odruchami nauczyciela siedzącego za szkolnym biurkiem, który zastanawia się jaką ocenę powinien mu wystawić. Po chwili odłożył kartkę na blat. Paliczki dotknęły subtelnie wzoru. — Wierzysz, że można zmienić narzucony cykl? Że może go zaburzyć byle zachcianka?

Uwielbiał wiersze nie tylko przez fakt, że granica między nietypową interpretacją, a nadinterpretacja była niezwykle cienka, a ponieważ nigdy nie miało się stuprocentowej pewności o powodzie ich powstania.

— Postarałeś się — odchrząknął, przykładając zwiniętą pięść do ust, jakby chciał zachować przy nim ten luksusowy zwyczaj dobrego wychowania i oszczędności. — Mam wrażenie, że twoja nauczycielka z japońskiego nie tyle kazała wam wkuwać cytaty, co zasypywać biurko stosikiem poezji. — Uniósł brew; dopiero w tym momencie się zrelaksował i zapomniał o niewygodzie sprzed przyjścia. Nie chciał przyznać, że to za sprawką tej uwagi, której mu poświęcał; wzorku, który nie umykał nigdzie indziej. Jakby wszystko, co się między nimi działo, mogło być szczere.

Skinął z grzeczności i ściągnął wargi, aż usta uwypukliło wyraźne znamię. Jawił się tak subtelnie, tak łagodnie, jakby w tych dobrych jakościowych ubraniach nie znajdowała się krzta ludzkiego ciała, a jakaś wydmuszka, złożona z samych kości stworzonych z napalmu, gotowych rozsypać się w popiół. Nie podważył jego obserwacji. Wiedział, jak wyglądał, bo spędził dobre kilkanaście minut przed lustrem. I to nie tylko dzisiaj.

— Poniekąd z tego powodu chciałem się z tobą spotkać. — Bo podejrzewam, że to coś poważniejszego niż zwykłe przeziębienie, mówił podbity, zaczerwieniony wzrok. — Chciałem porozmawiać o kimś, kogo obaj — zdaje się — znamy. O kimś, kto mógłby mi pomóc. — Krótka pauza. — O Seiwa-Genji.

— Zaprosiłem cię — przyznał. — Zdaję sobie sprawę, że lokal nie należy do najtańszych, a zwykła herbata potrafi kosztować tu z kilka tysięcy jenów. Do tego czekałeś na mnie parę godzin. To normalne, że liczyłem, iż coś sobie wybierzesz. Co prawda nie spodziewałem się, że będą to aż trzy imbryczki Tenchy, ale postanowiłem już, że opłacę ten rachunek.

Ton Ye Liana był płynny, miękki jak aksamit, na pewno sprawiający wrażenie nieco wyuczonego; wyniesionego z dobrego domu, być może z podręcznika do savoir-vivre, podsuwanego dzień w dzień przez rodziców; chowanego pod poduszkę przed zaśnięciem. Oczy mężczyzny jaśniały, pomimo że za wilgotną powieką rozciągała się szarość – spopielone zgliszcza emocji, na które tak trudno było go stać. Spoglądając na jego poważną facjatę, wydawało się wręcz niemożliwym, aby wywołać na jego policzkach to samo znane sprzed kilku nocy zarumienienie, w tęczówkach ten błagalny i uległy akcent oderwania graniczący z utratą przytomności. Obrazy wspomnień, pełne nagich fragmentów ciała, ciężkich westchnień i potu spływającego spod roztargnionych włosów. Nie dało się przyrównać tego wyobrażenia do tej sztywnej, pełnej klasy sylwetki, która mimo osłabienia pięła się w górę; jak gdyby na jego ramionach spoczywał cały ciężar świata, a on w jakiś sposób starał się nie ugiąć, nie złamać w pół jak zapałka.

Nie uważał, aby wyjaśnienie Shin'yi usprawiedliwiało jego zachowanie, ale zamiast wdawać się w tę dyskusję, przeciągnął badawczo słabe spojrzenie, jakby chciał dać mu do zrozumienia, że jego wypowiedź go nie przekonuje. Bo według Ye Liana, nie był to bunt przeciwko obowiązującym ramom. Shin'ya nie chciał być oceniany przez pryzmat strzępka materiału. Zakładając maskę, mógł, zamiast obrzydzenia nadać swojej postaci tajemniczości. Bo czy jest coś bardziej enigmatycznego, niedostępnego i niebezpiecznego od prześwietlających czarnych jak dno studni źrenic otoczonych żółtawą barwą, nakrapianą miodową poświatą? Nie. Patrzał właśnie w te oczy i choć nie powinien — bo znał Shin'ye od lat — to w pochwyconej kontemplacji wciąż przejawiał ten niewytłumaczalny niepokój, jakby dwa błyszczące w zaciemnionym przez klimat lokalu punkty były jedynie Weneckim lustrem. Widział w ich odbiciu własne pragnienia, wszystkie odruchy, ale gdzieś za pierwszym impulsem gnieździło się coś, co z pewnością nigdy nie chciałby odkryć. Może właśnie dlatego kapitulował, stawiał krok w tył, bojąc się prawdy. Życie w ułudzie było prostsze. To, co się odkrywa, to co nagle staje się czymś prawdziwym, niszczy porządek, rutynę, schematyczność. A takie przecież było życie Ye Liana.

Naginanie reguł, prawda Shin'ya? Jak prosto dało się przewidzieć, że dla chłopaka nie istnieją żadne; nie było też dystansów, które dzielą ciało od osiągnięcia celu — jakby mógł przebiec nawet sto mil; ale czy sama wytrwałość ma jakikolwiek sens, czy mają sens marzenia, kiedy istnieją sprawy, których nie da się przeskoczyć mimo stóp? Ludzka determinacja nie nagnie praw, a co dopiero fizyki. Nie mógł mu jednak odmówić jednego. Zawziętości. Wielokrotnie wydawał się stawiać wszystko na jedną szalę. Jakby życie nie miało żadnych krawędzi, z których mógłby spaść, a przecież kiedyś o mało się to nie stało. Czy to zdarzenie naprawdę zmieniło tak wiele? Nie. Zmieniło na pewno. Sam przecież był tą przyczyną.

— Nie widać, że zawsze się staram?

— Widać.

Nie bez powodu wrócił wspomnieniami do niedawno wymienianych wiadomości tekstowych, to jak stał pośrodku białej, sterylnej łazienki o wilgotnych włosach, ciele rozgrzanym gorącą kąpielą, w zarzuconym na ramiona beżowym szlafroku i patrzał się w te zapisane znaki, zastanawiając się, co powinien mu odpisać. Zdawał sobie bowiem sprawę, że z reguły nie komplementował nikogo. Nie dlatego, że nie doceniał niczyich starań, ale dlatego, że struny związywało sznurowadło; dziwna trema, przed ujawnieniem własnych odczuć względem obcych działań. Wtedy tracił fasadę — zbudowany mur na surowych fundamentach. Może gdyby chwalono go w dzieciństwie częściej, może gdyby zapewniany był o swoich umiejętnościach w zwykłej codzienności, dzisiaj nie musiałby jawić się jak ta muzealna zamknięta za witryną rzeźba. Mógłby z łatwością mówić to, co myśli; inaczej – żyć.

— Jesteś dość ekspresyjny — dodał po chwili; w momencie, gdy wzrok spełzł już z tych lisich obwolut i przemknął po zapełnionym stole. A właściwie po stojącym na niskiej tacy gorącym czajniczku; po jednej zapełnionej herbatą filiżance — jakby jego obecność od samego początku była tajemnicą, jakby okazała się czymś niespodziewanym, jakby chłopak naprawdę miał spędzić to popołudnie w pojedynkę.

(Czego od nich potrzebujesz? Nie są zbyt sympatyczni).

Ye Lian przesunął do siebie ozdobny — zapisany krzywymi znakami — papier i podparł na nim palce, na tym jesiennym akcencie jego płytka paznokciowa sprawiała wrażenie zbudowanej z perły. Usta zwinęły się nieznacznie, jakby przegryzał wnętrze policzka. Jego postawa jednak wydawała się przemyślana. Mimo tej dominującej chorowitości, która zdawała się zaraz posłać go do łóżka, dawał z siebie wszystko byle dobrze się prezentować.

— Kiedyś poznałem kogoś o tym nazwisku. Wydawał się sympatyczny — zaoponował. Zaprzestał poszukiwania drugiej filiżanki, teraz musiał skonfrontować się ponownie z roziskrzonym figlarnym spojrzeniem. Szary grafit zawiesił się na osłoniętej maską twarzy. Gdzieś za podkręconymi rdzawymi kosmykami dostrzegł sylwetkę pracownicy, która wcześniej zajmowała miejsce przy Shin'yi. Zbliżała się do nich. Chłopak mógł dostrzec, że uwaga mężczyzny delikatnie się rozjechała; płochliwie szukał zaczepienia na pasemkach opadających na czoło włosów, nosie, piegach stole i w końcu na krótko — w złotych oczach. — Niezależnie, jaki był wytłumaczył mi otaczający świat, dokładnie w momencie, w którym najbardziej tego potrzebowałem, kiedy widzenie tych wszystkich zjaw — ściszył ton — było już nie do zniesienia. — Twarz mężczyzny niespodziewanie zmiękła. Nigdy nie spodziewał się, że będzie odkrywał przed dzieciakiem szczątki prywatnej, przykrej przeszłości. Czuł się z tym trochę niezręcznie. — Czuję się dziwnie, prosząc cię o pomoc. Czuję się dziwnie nawet z tym, że po tylu latach szukam z nim kontaktu. Ale powiedz mi, Shin'ya. Czy znasz Seiwa-Genji Teru-

— Przepraszam, że przeszkadzam. Czy może chcieliby panowie coś domówić?

Po długiej chwili odezwał się pierwszy.

— Poproszę drugą filiżankę — głos Ye Liana zaszedł dziwną chrypą. Odchrząknął ją, ale wzrok nawet nie powędrował na stojącą przy ich stoliku kobietę. Nie powędrował nawet na Shin'ye. Skrywały go te długie ciemne enigmatyczne rzęsy.

Gdyby tylko wiedział, że to zmarnowane lico było chłopakowi tak na rękę; te ciernie bezsenności, skażone fioletem żyłki pod papierowym naskórkiem, zaczerwienione rogówki. Gdyby tylko sam Ye Lian wiedział, co krył za niewinną aparycją siedzący naprzeciwko dzieciak; przede wszystkim, gdyby wiedział, że chował prawdziwego demona pławiącego się w tym widowisku cierpienia i zaszczucia. Gdyby tylko...

Żył przy nim w poczuciu bezpieczeństwa. Mógł za każdym razem spoglądnąć w złote tarcze i poczuwać się do podporządkowania nawet w tak błahej sprawie, jakim była ta sarkastyczna wymiana zdań przy skonfundowanej kobiecie — choć tak naprawdę wcale nie było mu jej żal. Nie spoglądnął na nią ani razu. Skupiony był na badaniu mimiki Shin'yi. Jakby był tylko obserwatorem ze stolika obok, a nie towarzyszem dzielącym blat. Nie umknęły mu te marszczące się fałdki skóry przy kącikach, uśmiech, który zasłonięty materiałem z pewnością wykwitł na młodzieńczych wargach.

Szybko zrezygnował z dalszej batalii. Opuścił wzrok na przepychaną w kierunku dłoni pustą filiżankę, zastanawiając się, dlaczego w ogóle zwraca uwagę na te wszystkie szczegóły. Jakby umysł samoistnie wytwarzał w głowie obraz wszystkich chwil, w których dostrzegał te drobne zmarszczki rozbawienia bez dodatkowej materiałowej osłony; jakby to, co zapamiętał jedynie kąt oka, utrwaliło się i zaczęło go uwierać. Na niebotycznie chłodnej fasadzie nie kryła się jednak ani jedna emocja. Chłopak nie uświadczył żadnej, nawet gdy mężczyzna sięgał po naczynie, drugą ręką po czajniczek i zaczął przelewać aromatyczny płyn do ceramiki. Ciche brzęczenie naparu muskające każdej ze ścian ucichło wraz z oddalającymi się krokami, wraz z zasunięciem shoji.

—  Seiwa-Genji Teru raczej cię nie ugości, jakąkolwiek sympatycznością by się nie odznaczał.

Dziwne napięcie wkradło się na ramiona, gdy pełna szlachetnej gracji dłoń obejmująca imbryk, zawisła nad tacą.

—  Nie żyje.

Rozległ się trzask. Nie był hukiem mogącym rozbić naczynie na tysiące krzywych kawałków. Był to odgłos podkreślający niezdarność, ogłupienie i szok, bo w przypływie tej prostej informacji został nieumyślnie wytrącony z równowagi; jakby w końcu jakaś skrywana od początku tego spotkania emocja znalazła ujście i wyślizgnęła się z ciała o charakterystycznych kamiennych żłobieniach.

Milczał. Zbyt uparcie trzymał się rączki czajnika, jakby nie był do końca świadomy czy chce go odstawić, czy może wstać od stołu i wrócić z nim do domu. Ocucił się dopiero gdy wrzątek sparzył opuszki. Oderwał paliczki wtedy dość gwałtownie i wtarł we wnętrze dłoni. Szukając wcześniej zgubionej maniery, wyprostował się w swoim miejscu. Shin'ya nie musiał siedzieć ramię w ramię z mężczyzną, aby wyczuć ten brak komfortu, załamanie się gruntu, dziwną niepewność. Doglądanie Ye Liana od tylu lat musiała dostarczyć chłopakowi już pewnych instrukcji, jak odpowiednio powinien czytać mowę jego ciała, a że miał możliwość przyglądać się każdemu napinającemu mięśniowi z bliska, z pewnością wytworzył w głowie już jakiś schemat: stąd milczące spojrzenie utkwione w kubku, mogło mówić o potrzebie zebrania myśli, palce obu dłoni obejmujące filiżankę, choć na pierwszy rzut oka nieruchome i martwe, przy wnikliwszej obserwacji pocierały paznokciami naczynie. Denerwował się.

— Kiedy?

Zapytał, pozwalając lekkiemu obłokowi na sięgnięcie twarzy, na spoglądnięcie przez białą mgłę zmęczonemu wzorkowi, niemogącemu już dłużnej kryć się w nieruchomej cieczy.

— Wybacz dociekliwość, chciałbym po prostu wiedzieć, o ile się spóźniłem.

Chciał wiedzieć, jak bardzo spóźniła się doganiająca go przeszłość; jakby mądrzejsza postanowiła zaatakować, gdy będzie całkowicie bezbronny, bez żadnego zewnętrznego wsparcia. Wieść o śmierci Seiwa-Genji Teru wzbudziła w nim niepokój. Nawet jeśli dusza Teru już dawno opuściła Utsushiyo, czuł do siebie dziwny żal, zawód i smutek, który nigdy nie odznaczyłby się łzą, gnieżdżąca w kąciku oka, jakby już dawno wyczerpał limit wszystkich, jakie w sobie posiadał. I choć w chwilach takich jak ta, kiedy przyszło mu wysłuchiwać żałobnych prawd, wciąż odgrywał nieczułego włodarza, którego bardziej martwiły zagięte poły ubrania, aniżeli życie osoby, odgrywającej ważną rolę w okresie dojrzewania. Nie potrafił pokazać, że go to dotknęło, że lodowy szpikulec przebił organy, że gdzieś w umyśle narodziła się świadomość, że — w innych okolicznościach — mógł ktoś mówić podobnie o nim.

— Dowiem się o co chodzi?

Ye Lian przegryzł wnętrze policzka i gdyby był bardziej ekspresyjny, zapewne westchnąłby z emfazą jak zapędzone w ślepy zaułek stworzenie. Teraz jednak wydawał się zagubiony w swojej stateczności. Gdzieś drgnęła rzęsa, gdzieś napiął się mięsień policzka na wysokich kościach jarzmowych.

Gdyby to było takie łatwe Shin'ya...

Dzieliło ich zbyt dużo kłamstw i przemilczanej prawdy, aby teraz mógł wyłożyć przed rudzielcem przyszłość niczym talię kart. Świadomość tego, jak było naprawdę nie pomagała. Wpędzała go w jeszcze większe zmętnienie, tak wielkie, że musiał końcu przymknąć powieki i rozchylił lekko usta, wypuszczając szelestem zgromadzone w płucach powietrze. Musiał nabrać lekkości słów. Uporządkować sobie to wszystko w głowie.

— Spotkałem się tu z tobą Shin'ya, bo ilekroć przebywałem w twoim towarzystwie, przeszywało mnie wspomnienie tego nazwiska. Seiwa-Genji. Zawsze zastanawiałem się, czy to czasem nie on. Ale nie miałem na tyle taktu, aby się upewnić. Nie wiem, czy wiesz, ale dużo podróżował. Spotkałem go po raz pierwszy w wieku trzynastu lat. Miałem wtedy — zamilknął na chwilę; gdzieś za shoji niosły się głosy wchodzących gości, których cienie rysowały się na cienkich ścianach — problem z pewnym bytem.

Czuł, jakby to była jego spowiedź, a raczej początek do całej skrywanej od lat prawdy. I choć nie zamierzał sięgać historią tak daleko, samo zahaczenie o problem, który przyczynił się do zniszczenia życia nie tylko Ye Liana, ale i Ichiru, Shin'yi, Sue i ich rodzin, wzbudzały w nim mdłości; nawracające poczucie winy, z którym mierzył się w każdym nawiedzającym go koszmarze.

— W Chinach nie ma yurei, są gui. Nie ma yokai, są mo. Jednakże pomimo odmiennego nazewnictwa wszystko jest równie synergicznie. To wciąż niespełnione dusze ciągnące swój żywot na marnej granicy. Niewiele różniącej się od spaceru pod gilotyną. — Głos mężczyzny przeszedł w szept, delikatny i terapeutyczny. Rozchylił powieki i spojrzał na zamaskowaną twarz. Wilgotne tęczówki wyglądały na tej zbielałej cerze jak dwa błyszczące diamenty. — Widzę je od siódmego roku życia. Widziałem już każdą przerażającą sylwetkę. Wszystkie postacie niemające głów, rąk, nóg, pokaleczone, obdarte z ubrań, oblane szkarłatnym płynem. Wiele z nich zdawało się domyślać, że je dostrzegam, bo przerażony, drżałem, gdy te próbowały złapać mnie za ubranie i mną potrząsnąć. Wrzeszczały mi w twarz, błagały, a ja zziajany, oblany zimnym potem docierałem do domu, zamykałem się w pokoju. Kryłem pod kołdrą.

Ta opowieść nie była dla niego łatwa. Ale z jakiegoś powodu, kontynuował, wciąż tym swoim charakterystycznym półszeptem zmuszającym drugą stronę do pochylenia się w celu lepszego dosłyszenia.

— W każdym razie. Nauczyłem sobie z tym radzić, a raczej udawać, że mnie to nie dotyczy, że nie znajduję się na granicy życia i śmierci, że nie dostrzegam odstępstw, nawet gdy wygłodniałe Borei wisiało mi nad karkiem ze ściekającą z pyska ślina. Pojawił się jednak inny problem, którego nie mogłem już ignorować. Uczepił się mojej rodziny. Dokładnie siostry — dopiero kiedy powiedział o niej na głos, uświadomił sobie, że z pewnością chłopak nawet nie zdawał sobie sprawy, że ma rodzeństwo. — Wtedy poznałem Seiwa-Genji Teru. Z nikim dotąd nie mogłem o tym szczerze porozmawiać, bez ryzyka, że zostanę okrzyknięty szaleńcem. On był taki sam. Przede wszystkim pierwszą osobą, która uświadomiła mi, że osób o tym piętnie jest więcej. Pouczył, że są też tacy, którzy urodzili się, aby trzymać nad tym szaleństwem pieczę. Niczym prawdziwi obrońcy.

Ye Lian podczas swojej mowy, nie umiał utrzymywać nieruchomego wzorku wyłącznie na wżerających się w niego tęczówkach chłopaka, stąd szarość przemykała raz po odgiętych kosmykach, czarnej maseczce, a drugi raz po ubraniu i naczyniach. Najdłużej zawiesił wzork jednak na nakrytym stole.

— Wiem, że mój stan nie jest podyktowany zwykłą chorobą, Shin'ya. Poszukiwałem go, ponieważ wiedziałem, że byłby w stanie mi pomóc. Ale to, co mi powiedziałeś komplikuje całą sytuację. Komplikuje wszystko.

Taki mógł się wydawać. Przecież nigdy nie walczył z pozorami rysującymi się na płótnie świadomości społeczeństwa. Dla tych, którzy mijali go poruszającego się drętwo w stronę biblioteki, albo dla tych ustawiających się obok smukłego ciała — wyprostowanego na granicy zatłoczonej ulicy — był zawsze obcokrajowcem, który mimo niezbyt różniącej go aparycji, unikał spojrzenia; lokował wręcz te srebrne obręcze ponad wszystkie głowy, ponad uliczny, niegasnący gwar, jakby te zaklęte w lodzie potrafiły wyłącznie oceniać: dystans, cele, możliwości. Nikt z obserwatorów tego perłowego oblicza nie był świadomy, że to fałszywa fasada; że pod kamienną płytą nagrobkowej twarzy kryje się mężczyzna pełen kompleksów i wątpliwości; pełen pragnień, ale i obaw czy całe to szczęście mu się w ogóle należy, czy nie lepiej odpuścić i wkroczyć w przeciwną uliczkę, nie podejmować zbędnego ryzyka, nie rozczarowywać się po raz kolejny.

W tym zmieszanym przez Shin'ye dystansie znów zastosował na chłopaku wyuczona przez ciało iluzoryczną sztuczkę — bo tylko za takim ziąbem źrenic mogła skrywać się szklana, wyszczerbioną dusza, pełna pęknięć i niewinności niemogącej z jakiegoś powodu się do siebie przyznać. Wyprostowane ciało nawet nie drgnęło, gdy zwalisty krok nacisnął na sztywno ułożone deski, kiedy rozległ się leciutki powiew powietrza opadającego przy napiętych jak struna mięśniach; który połaskotał kark niefizycznym tknięciem ust. Wzdrygnął się, gdy opuszki przetarły jedynie smukłe ramię obleczone dwoma warstwami materiału. Bo przy dźwięku — subtelnym w tym szczeniackim brzmieniu — w końcu oderwał spojrzenie od tafli uwiezionego w ceramice napoju. Zamknął ich w chwili niewypowiedzianych dźwięków; oddechów, które umykały pomiędzy strzelinianami lekko rozwartych warg, w okowach okrągłych źrenic, które jak dwa ciemne punkty pochwyciły ten spaczony miodowy koloryt, łapały się go i niemoralnie przyciągały w swoją stronę — w głąb wykwitu zaskoczenia, zaburzonych ciągów matematycznych równań, prawdopodobieństw, wzorów, które w jednej chwili trafił szlag, bo żadne z podjętych wyliczeń nie przyniosło oczekiwanej odpowiedzi. Zaniepokojony wpijał się w tę patokę całkowicie oderwany. Musiał przypominać chłopakowi to autystyczne, wisielcze oblicze. Dokładnie, jakby zbliżenie to okazało się jakimś uderzeniem głowy; dokładnie, jakby usłyszał brzęk rozbijającego szkła zwierciadła, umożliwiającego dotrzeć w końcu do malowidła pełnego nieudanych linii, śladów gumowania.

To z tego tytułu obrócił drętwo głowę i spoglądnął przed siebie; delikatnie pod kątem sięgającym na blat. Wyraźnie wyrysowana grdyka mężczyzny poruszyła się, choć wcale nie przełknął śliny; zaszczypiał go odsłonięty kark, a bliskość, jaka ich ponownie połączyła, odetchnęła z ulgą, że zmamiono pulsującego kontraktu skryte za przydługim pasmem (za uchem), znajduje się po drugiej stronie. Palce zacisnęły się na obejmowanym gorącym naczyniu. Wyglądali groteskowo. Ye Lian nad wyraz zdystansowany i nieruchomy — bliżej mu było wyciosanej w marmurze rzeźby; Shin'ya bezceremonialny i szelmowski jakby reguły nie obowiązywały go nigdzie, nawet w pełnej o tradycję herbaciarni.

— Teraz obaj już znamy prawdę.

Skomentował półszeptem, nie znajdując rozwiązania dla swojego problemu. Przez lata nie myślał o Seiwa-Genji. Ten nastoletni chłopak znajdował się gdzieś głęboko w umyśle, w szufladce podpisanej „przeszłość”. Wraz z nim znajdowały się tam rozciągłe pola, przewrócony konar spróchniałego drzewa, mała szemrząca rzeczka obfita w uciekające w popłochu ryby. Przez wszystkie lata znajdował się gdzieś tam, jak pozostawiony artefakt, do którego można było wrócić każdego dnia. Teraz cała wizja dziecięcych ślepi wpatrujących się tą cnotliwą nieśmiałością w oświetlane promieniami nastoletnie lico stała się jeszcze bardziej odległa, jakby strony wspomnień pożółkły, a on nie walczył już z oślepieniem. Nie musiał. Zamiast jasności, warczały burzowe chmury, które w innym scenariuszu nabiegły nieboskłon; miały zaraz zrzucić na ich młode sylwetki lodowate krople deszczu. Ye Lian opłakiwał przeszłość na swój własny sposób. Może i Teru nie należał do postaci najważniejszych w jego życiu, towarzyszących mu przez całą ścieżkę egzystencji, to był z pewnością ogniwem rozświetlającym okres dojrzewania i karkołomnych prób poszukiwania własnej akceptacji. I choć nigdy nie przeszło mu przez myśl, aby po wielu cichych latach wkroczyć w jego życie, teraz świadomy, że być może docierając do Japonii, Teru już tutaj nie było, poczuł dziwną niesprawiedliwość. Jakieś poczucie, że nie zdążył się nawet odwdzięczyć.

Wyraźnie spięty obserwował zasunięte shoji — jakby lada moment, ktoś miałby przez nie przejść, a oni musieliby odskoczyć do siebie jak sparzeni wrzącą woda. Delikatny kuksaniec w ramię pozostawił na ciele pisarza pulsujące odczucie, na które jedynie na moment oderwał wzrok od ceramiki, upewniając się, że oczy Shin'yi nie rozpala rozbawienie; sam nie wiedział, dlaczego w ogóle rozważył taki scenariusz.

Brat.

— Nie wiem, czy powinien naruszać ich spokój, Shin'ya. Nie znam ich. Nie sądzę, aby mieli powód, aby mnie wysłuchać. To renomowany klan, nie schronisko. Jeśli mam być z tobą szczery, prościej było mi zakładać, że znasz Seiwa-Genji Teru, albo osoba — z którą masz kontakt — jest z nim blisko. Nie wyklucza to oczywiście oporu, jakie mógłbym poczuć przed pojawieniem się w progu niczym zjawa przeszłości, która wyskakuje z weselnego tortu. Zawsze mógłbym jednak ryzykować odruchem, że mnie rozpozna, że na chwile powróci do tego samego miejsca we wspomnieniach i przypomni sobie dzieciaka, którego uczył niegdyś żyć. — Zamilkł na moment, najwidoczniej zbierał myśli. — Sam wspominałeś, że nie są zbyt sympatyczni.