Prawie się znów roześmiał, chuchnął gorącym powietrzem w przylegający do warg materiał maseczki. Lokal nie należy do najtańszych. Szpikulec wszedł głęboko, naruszył wszytą w osobowość metkę, przypominając o jej niewygodnej, trącej obecności. Chciał mu powiedzieć, żeby przestał traktować go jak najgorszy finansowy sort, bo choć różnili się w kwestii posiadanych dóbr, stać go było na te cztery kolejki cholernej herbaty. I musiał to zaznaczyć. - Zapłacę za siebie. - Wtrącił więc, konfrontując z nim butne spojrzenie gryczanych tęczówek. - Jeżeli chcesz zrekompensować godziny czekania, możesz to zrobić w inny sposób. Machanie mi przed nosem plikiem banknotów albo kartą płatniczą nie robi wrażenia. Bo my - nacisk - tania siła robocza, cenimy inne nagrody. Mamy do tego całkiem bogatą wyobraźnię. Potrafimy nawet za dnia widzieć gwiazdy. Wystarczy dać komuś w pysk. - Jego ton, w porównaniu do rozmówcy, był szorstki, sprawiający wrażenie kompletnie niewystudiowanego; lekki, niezwracający uwagi na naturalne zachrypnięcie, które dla niektórych wydawać się mogło nieco aroganckie, w rzeczywistości brzmiało jednak kompletnie niegroźnie. Ten głos był docinaniem, był rozbawieniem, był dźwiękiem przewracanych w nastoletniej obojętności oczu i machnięciem nadgarstka zbywającego temat. Sam nie wiedział dlaczego nagle tak bardzo zaczęło mu zależeć, aby uregulować rachunek dzięki zawartości własnego portfela. Wcześniej sczytując menu krzywił się na widok cen, a po pierwszym łyku zamówionej herbaty te kwoty jeszcze bardziej wydawały się wygórowane. Nie dałby za to nawet połowy, a teraz kłócił się, aby wytracić tygodniówkę, byle tylko...

... byle co?

Byle się nie uzależniać. Wskazać, że przepaść pomiędzy ich poziomami to tylko złudne wrażenie, które można zakopać paroma suchymi garściami. Mógł wycisnąć go do cna, co nawet jawiło się na całkiem satysfakcjonujące, patrząc na to, że w ogóle mu nie zależało na dobru Ye Liana, ale jednocześnie wewnętrzna duma szarpała się i wyła w więzach. Wrzeszczała do zdarcia gardła, aby nie pozwalać na stałe walenie czołem w grunt, jakby musiał się kłaniać przed królami, wybijając sobie ze łba próby jakiegokolwiek buntu.

Urodziłeś się ubogim kundlem i jako ubogi kundel zdechniesz.

Pomimo wyłapywania - czasami bardzo subtelnych - nacisków otoczenia i stawaniu do tego w opozycji, dalej jednak zakrywał oblicze maseczką i, gdy nikt nie patrzył, zerkał ukradkiem w odbijające jego wizerunek powierzchnie. W witryny sklepowe, w lustra, w srebrną zastawę, w kałuże - sprawdzał czy z roku na rok wygląda coraz bardziej jak Ichiru. Kalkulował ile brakuje do ideału. Czy powinien bardziej zapuścić włosy. Czy barki ma tak samo wyrobione. Czy porusza się odpowiednio zwinnie, gdy wymaga tego sytuacja. Czy da radę śmiać się w podobny, beztroski sposób, chociaż w porównaniu do brata, wymuszał swoją wesołość. A ludzie i tak się nabierali. Bo widzieli ten roziskrzony, bezmyślny wzrok i uważali, że to objaw lekkodusznej charakterności. Nie zdawali sobie sprawy ile z tych gorących, temperamentnych płomieni, mylonych stale z hartem ducha i ambicjami, wzniecał kontrolowanie podsycanym gniewem. Starał się jednak na wiele sposobów - kamuflował więc to, co próbowało się z niego wydostać. Odtrącał na dno psychiki, jak łapie się za kark rozszalałe agresją zwierzę, i wciskał to gdzieś w kąt, barykadował czym popadnie, aby się nie wydostało, aby dalej mógł grać, uśmiechać się w ten szczególny, kompletnie niestosowny sposób, mrużąc powieki, ściągając nieco brwi, pozwalając na to, aby całe jego ciało wypełniło się drobinkami drżących, napiętych krwinek, żądnych akcji, zabawy i wyzwań. Krył wszystko, bo tak bardzo się starał, co raz jeszcze, u kolejnej osoby, było po prostu

- Widać.

- To dobrze.

- Jesteś dość ekspresyjny.

Chyba tak - mówiła jego reakcja, gdy wzruszył ramionami.

- Nie dziękuj - skwitował, unosząc sugestywnie brew. - Za to, że nie musisz się domyślać. - O co mi chodzi. Co odczuwam. Ile wkładam w to wysiłku emocjonalnego. Nie musisz stać z dłutem nad kamienną rzeźbą, próbując dobić się do jej środka, ale nie naruszyć ogólnego wizerunku.

Nie wmieszał w to pretensjonalności. Prawie tak, jakby tym razem to on pozwolił mu na przyszłe uregulowanie rachunku; zapłacenie za siebie, bo przecież po pewnym wysiłku powinno go być na to stać. Nie zdążył jednak dodać nic więcej, choć pierś urosła o kilka centymetrów. Ewidentnie nabierał tchu, ale słowa splątały się w gardle obszernym kłębkiem, a on sam obrócił odrobinę głowę. Słyszał jej kroki równie wyraźnie co słowa Ye Liana - schodzące do cichszych tonów, podobnie jak ona, zbliżając się, kładła ciszej stopy, jakby obydwoje nie chcieli się nawzajem zagłuszyć.

Albo jakby obydwoje nie chcieli, by ich usłyszano, jednocześnie pragnąc wychwycić dźwięki wywoływane przez oponenta. Coś w spojrzeniu Shin'yi zmiękło, kiedy zadarł odrobinę brodę, spoglądając na pracownicę - jakby skupienie w jego oczach zmieniło stan ze stałego na ciekły. Było bardziej płynne, gdy obserwował oszczędną, wyrobioną przez funkcję mimikę, kiedy wyłapywał barwy, której używała, a która różniła się znacząco od tej, którą z nim rozmawiała wcześniej. Bo obecnie brzmiała bardziej profesjonalnie i lakonicznie, recytowała uprzejme formułki.

Przepraszam...

Przekrzywił nieco głowę; zdziwionym, szczenięcym odruchem niezrozumienia.

... panowie...

Już nie prywatnie, wtedy było wtedy, teraz jest teraz.

Poproszę drugą filiżankę.

- Nie trzeba - tym razem on zaoponował, na krótki moment zerkając na Ye Liana. - Nie ruszyłem tej, szkoda, by się zmarnowała. - I znów wrócił do dziewczyny, nieco zmieszanej tą bezsensowną grą w ping-ponga. - Przeceniłem swoje możliwości biorąc jeszcze jedno zamówienie. Jest w porządku, nic nam nie trzeba. Może tylko trochę prywatności. - Chwila zawahania, jakby jeszcze nie był pewien czy dodać to, co osiadło na krańcu języka, ale ostatecznie, wypuszczając powietrze w niemym westchnieniu, dokończył zamysł z wyczuwalnym na ustach uśmiechem: odezwę się.

Skłoniła się, ale asekuracyjnie, spod ciemnych rzęs, mrugnęła jeszcze na Ye Liana; jakby niepewna, czy może odejść, czy nie wykaże się przez to nietaktem. Koniec końców rzeczywiście opuściła pomieszczenie, zasuwając za sobą shoji.

- Seiwa-Genji Teru raczej cię nie ugości, jakąkolwiek sympatycznością by się nie odznaczał. - Te słowa popłynęły od razu, kiedy za drzwiami ucichły kroki oddalającej się Idane. Równolegle z brzmieniem topaz ślepi osiadł na stałe na schorowanym obliczu mężczyzny. - Nie żyje. - Już się tak nie szczerzył.

Nie znał przedstawiciela Minamoto personalnie, ale odniósł wrażenie, jakby kilka razy go spotkał. Naprawdę się z nim przywitał, podał rękę, zajrzał w źrenice, a potem w różnych okolicznościach, gdy mijali się na ulicy, wpadli na siebie w sklepie, mignęli od przeciwnych stron na pasach ulicznych, kiwali sobie na przywitanie. Nic specjalnego; bez szczegółów, bez twardych konturów po których można ustalić kształt osobowości. A jednak ta godność wżarła się w Shin'ye jak kwas, bo dalej u dna ucha słyszał to słabe, złamane wołanie przez wymęczone gardło; czuł obrzydzenie do faktu, że raz jeszcze, nawet jeżeli w sennym amoku, trawiony gorączką i wyczerpany walką o życie, ktoś nadał mu cudze imię.

Ponieważ był podobny.

Ponieważ zawsze dało się go do kogoś porównać.

- Dowiem się o co chodzi? - Wyłożył dłonie na blat stołu, palcami jednej przykrywając pięść drugiej. Kciuk pocierał świeży, biały bandaż okrywający bliznę na niegdyś zranionej ręce; nawykowo. - Może dam radę pomóc w inny sposób.

- Kiedy?

Przesadzona reakcja Ye Liana była jak trzask w podświadomości; naruszenie szyby oddzielającej jedną część od drugiej przeźroczystą ścianą, w tę ścianę uderzając pięścią i zostawiając na gładkiej powierzchni serię pajęczych pęknięć. Barki Shin'yi nie drgnęły nawet o milimetr, ale coś wewnątrz niego wręcz przeciwnie: szarpnęło się jak uwięziony na krótkim sznurze pies, którego nos wyczuł woń intruza. Sprzedana nonszalancko informacja wywołała w obserwowanym mężczyźnie coś, czego zdecydowanie nie dało się przewidzieć. Nawet jeżeli Warui wykalkulował, że rozmówca odpowie pewnym rodzajem zaskoczenia, to z pewnością nie wynalazł w swoim scenariuszu miejsca na aż tak żywą tego wersję. Oto ten zawsze statyczny, minimalistyczny w gestach hipokryta omal nie upuszcza imbryku z gorącym naparem. Te same smukłe palce o zadbanych, perłowych paznokciach parzą się od obudowy czajniczka aż do ostateczności.

Shin'ya w bardzo powolny sposób wyprostował się w barkach. Nie zdejmował chirurgicznie precyzyjnej uwagi z pobladłego oblicza. Wchłaniał każdą czającą się w załamaniach mięśni emocję. To jak drgnął kącik ust. Jak mocniej przymrużyły się powieki. Miał wrażenie, że naraz udało mu się zrozumieć system wgrany w pierwsze lepsze urządzenie. Działał w podobny sposób - jak robot. Zainstalowany program zakładał stały skan wyznaczonej części dysku. Tym dyskiem był Ye Lian. Jego tłumione od lat emocje, długie rzęsy rzucające cień na chorobliwie jasne policzki, jego pocieranie dłoni, co najwidoczniej miało pozbawić go resztek roztargnienia.

- Nie wiem dokładnie. To ktoś bliski?

Pytanie oblekł w ostrożność, której brakowało wcześniej. Zreflektował się jak ktoś, kto dopiero zrozumiał, że za mocno ściska wiotki nadgarstek jakiegoś chuchra; bo gdyby się nie powstrzymał byłoby za późno; o krok od tragedii, gdzie już niemal słychać strzyk łamanych kości. Nawet jego energiczna postawa jakby przycichła. Zachowywał się rzeczywiście jak urządzenie, tym razem takie, w którym zmniejszono obroty działania. Nie trząsł się jak wściekle ryczący samochód na pełnym gazie; nie miał w sobie tej gniewnej charakterności wprawiającej całe otoczenie w drżenie atomów. Niewiele różnił się od przycupniętego do podłoża drapieżnika - nieruchomego, czujnego.

Toksyczna żółć ślepi spotkała się ze stalą tęczówek Ye Liana. Jak kwas spuszczony na ostrze sztyletu, by z sykiem niszczenia stopić żelazo, tak i jego spojrzenie wydawało się przenikać przez ołowianą barykadę, docierając w głąb umysłu; przebił się do wspomnień, mogąc zaczerpnąć z pamięci mężczyzny przynajmniej tyle, ile sam, zapewne wbrew sobie, postanowił mu powiedzieć. Wieść o nowej postaci z przeszłości wywołała pierwszą widoczną reakcję. Shin'ya zmarszczył brwi, ściągając je pod rozwichrzoną niesfornie fryzurą.

Choć nigdy nie przyszło mu poznać Seiwy-Genjiego Teru to jego obecność pojawiała się co jakiś czas w rozdziałach codzienności jako migawki - niby pojedyncze błyski, ale mimo wszystko oślepiały. W najmniej oczekiwanych momentach, jak teraz, ten nieznajomy facet wkradał się w opowieść. Warui nie przypuszczał, że będzie bohaterem historii kogoś, kto zdawał się nie mieć żadnych retrospekcji, zbyt uzależniony od osobowości Ichiru, od jego inicjatyw, bez których każda kartka z kalendarza miała tę samą datę.

Obandażowana dłoń yurei dotykała płasko blatu, nie było tego widać, ale z siłą wbijał opuszki w stół, jakby właśnie w lewej ręce skondensował całą stłoczoną w organizmie złość. Bo gdzieś musiał, aby wzrok pozostał spokojny i czuły, pełen szczerego zainteresowania. Łaknął wiadomości i zwierzeń, nawiązania do siostry, o której zdawał się nigdy wcześniej nie słyszeć, o różnicach w chińskim nazewnictwie, o radzeniu sobie z klątwą senkenshy od siódmego roku życia.

Musiał być taki młody; taki przerażony.

Niewinny.

Też taki byłem, póki nie uszkodziłeś okablowania.

W źrenicy coś błysnęło, ale zniknęło przy ruchu głowy; brodę pochylił jak w ukłonie, kiedy napięta ręka osunęła się nad kolano, by za jej pomocą dźwignąć się z miejsca. Ściany pomieszczenia wciąż odbijały echo szeptliwych słów. Spowiedź dorosłego mężczyzny, który o własnych demonach opowiadał półgłosem, uciekając szklącym się spojrzeniem po kątach.

Przeszedł boso po szeleszczących pod jego krokami matach, okrążył niewielki mebel jaki ich dzielił. Poruszał się płynnie niczym cień, choć nie tak cicho i subtelnie. Nie miał w sobie za grosz gracji; był zbitą masą przemieszczających się mięśni, był hardością utkwioną w obręczy rogówki i brakiem jakiegokolwiek zawahania, kiedy zwalił się tuż obok blondyna; ciężko, jak wór utrzymujący w skupieniu stertę kamieni. Wszystkie wyrobione kilogramy tkanek opadły przy Ye Lianie wraz z dźwiękiem skrzypiącej pod uderzeniem deski podłogowej, dotyk w sekundę po tym sparzył szczupłe ramię. Temperatura Shin'yi zawsze była wysoka; w najgorsze śnieżne zamiecie emanował gorączkową ciepłotą i teraz również dało się to wychwycić, kiedy przechylił się wystarczająco, aby podkreślić obecność. Jedną z rąk oparł za Ye Lianem, pierś przysunęła się do wyprostowanego tyłu barku, nakrapiany piegami policzek zawisnął nad ramieniem, podczas gdy oczy uniosły się wprost na profil; prawie go nie widząc przez rozmywającą bliskość.

To komplikuje wszystko.

- Czytałem kiedyś... - zawahał się; z goryczą, jakby tym razem wyszydził samego siebie - to znaczy, właściwie przeczytano mi kiedyś jedną książkę. Kiedy byłem na sportowym obozie. Postać tam powiedziała, że jeżeli ktoś twierdzi, że coś jest zbyt skomplikowane to znaczy, że wcale nie jest, ale obawia się prawdy, która mu się nie spodoba.

Zapach perfum mieszał się ze słabym aromatem herbaty; Shin zdał sobie sprawę, że będąc w tak szczątkowym dystansie tylko jedna naprężona nić trzyma go jeszcze na dystans przed dotknięciem odsłoniętego skrawka szyi mężczyzny; u dna uszu słyszał charakterystyczny, wilgotny dźwięk pocałunku i cichy oddech umykający przez wargi i może to właśnie było powodem, dla którego przekrzywił głowę. Równie dobrze mógł wyglądać jak ktoś, kto próbuje wyrzucić z niej głupi pomysł.

- Seiwa-Genji Teru nie jest jedynym egzorcystą w historii znającym się na wrednych bytach, które nie chcą dać komuś spokoju. Przykro mi z powodu jego śmierci. - Szturchnął go lekko; ten nastoletni kuksaniec przypominał raczej zaczepkę gimnazjalistów niż prawdziwe pocieszenie, ale łatwo było zrozumieć, że Shin nie potrafił inaczej; wzniosłe wypowiedzi pokrzepiające serce się go nie imały. Pozostawała fizyczna, niemal przytłaczająca obecność; i wypowiadane asekuracyjnie słowa.

- Jego wątpliwej serdeczności dziadek nie za bardzo za mną przepada, ale brat twojego poległego przyjaciela chyba też się nada?

Dobrze wiesz, że bracia twoich przyjaciół mogą się nadać.

- Jest... naprawdę świetny w tym co robi. Powierzyłbym mu życie.

... albo osoba, z którą masz kontakt, jest z nim blisko.

- Bycie bratem nie jest wystarczająco bliskie? - wtrącił się; ale szeptem, lekkim tchnieniem osiadającym na warstwach ubrań przykrywających wyprostowane ramię Ye Liana. Nie zamierzał się narzucać; formą propozycji było wyłącznie to, co już mu podsunął, podobnie jak wcześniej podsuwał zdobioną jesienno-zimowymi ornamentami kartkę z zapisanym tam wierszem. Z błędami, których ciężko nie dostrzec, z krzywiznami, od których dało się zorientować, że wymagało to wysiłku, ale jednocześnie uświadamiało, że ten wysiłek nie był wystarczający, bo efekt w najlepszym wypadku plasował gdzieś w połowie skali; był średni, mierny. Rozmazany jak stworzone znaki - przez nieuważność rąk, roztargnienie, które zdawało się przylgnąć do niego jak psia sierść rzepu. Shin'ya trzymał się swojego nagłego wycofania. Wycieszenie nie pasowało kompletnie do znanej energiczności, na jałowym biegu stał się obcy i odleglejszy. Słowa kręcące się drażliwie po języku, łaskoczące podniebienie i trącące obramowanie gardła, od czego chciało mu się odkaszlnąć, byle pozbyć się ich natrętnej obecności, zdawały się rosnąć. Trzymał je za zamkniętymi szczękami, żuchwę oparł lekko o bark mężczyzny, kompletnie nie przejmując się tym, że shoji, które odcinało ich od natrętnych spojrzeń, było jedynie cienką warstwą papieru, całkiem transparentną, jeżeli przez uchylone z drugiej strony drzwi wpadało wystarczająco dużo promieni. Musieli w odpowiednich momentach rysować się na bladej płaszczyźnie cieniem i co uważniejsi dostrzegliby bliskość dwóch odbitych na fakturze, płaskich, pozbawionych szczegółów plam ciemności.

W tle tymczasem rozbrzmiewały kojące odgłosy dobiegające z wewnętrznego ogrodu; postukiwanie napełnionego krańca bambusa, stukającego w drewniane naczynie i jak huśtawka unoszącego ponownie ku niebu, gdy tylko ciecz wylała się z wydrążonego wnętrza. Szelest targanych wiatrem koron drzew, w tym niedługo kwitnącej sakury, która już teraz różowiła się zamkniętymi pękami. Gdzieś daleko poćwierkiwały ptaki nieznanego Shinowi gatunku; piskliwie, bez żadnego zahamowania przecinając milczenie, nadpisując dźwiękiem to, co mogło rozlegać się w wynajętym pomieszczeniu, w którego ścianach wciąż odbijało się gasnące echo stwierdzenia, że sam wspomniał, że nie są zbyt sympatyczni.

- Akurat ty byś im podpasował - odezwał się wreszcie, zadzierając głowę. Z tej perspektywy, gdy wreszcie ściągnął łopatki i przechylił się odrobinę naprzód, mógł na niego spojrzeć. - Mają ten sam poziom... - sztywniactwa, chciałoby się powiedzieć, ale wargi chłopaka zadrgały, zmieniając wyraz na bezpieczniejszy, bo przystępniej brzmiało, kiedy podkreślił, że łączy ich ten sam rodzaj: kultury.

Prawdopodobna wdzięczność wypełniająca źrenice Ye Liana, pełne powagi dziękuję i poczucie, że jest mu coś winien, rekompensowało nieprzemyślane w konsekwencjach zobowiązania. Shin'ya, jak ślepiec, nie dostrzegał mankamentów. Tego, że nie rozmawiał z Enmą od dobrych sześciu miesięcy, a jeżeli tylko się zdarzyło, wiadomości podkreślał chłód i zdawkowość. Pulsująca pod bandażem rana rozgałęziająca się po nazwisku dziedzica alarmowała o nadchodzącym niebezpieczeństwie, którego nie powinien ignorować, a już z pewnością nie powinien przekładać ponad tym trywialnych, personalnych problemów kogoś niezwiązanego z keiyaku suru. Dlaczego tak tracił przy nim rozum? Normalnie kalkulował z prędkością przeznaczoną wyłącznie dobrym systemom komputerowym; tymczasem wyrzucał z siebie niepodszyte faktycznymi możliwościami opcje, jakby był w stanie sięgnąć firmamentu i szarpnąwszy za jego błękitny materiał uchylić Ye Lianowi nieba.

- Możliwe, że potrzebowałbym czasu. - Zaznaczenie tego przyszło wraz z refleksją; do umysłu dobiła się przynajmniej ta jedna, walcząca o atencję uwaga, że przecież kontakt z Enmą był ograniczony. Na własne życzenie, ale być może szczerość zawsze prowadziła do właśnie takich efektów. Wyalienowania i odtrącenia, bo nikt nie był w stanie przyjąć drugiego człowieka w pełni. Dotykano, podziwiano i uwielbiano jedynie ładne powłoki, ale brud zalegający pod ich fasadą, okazywał się na tyle ohydny i obmierzły, że natychmiast się wycofywano. Tworzyły się coraz większe wyrwy, ludzie odstępowali wpierw jeden krok, a potem kolejny i następny, nagle zniesmaczeni wonią i widokiem gnijących od środka traum i kompleksów. Relacja tkana nawet teraz, w herbaciarni zdającej się tkwić w dawnych czasach, pewnego dnia się rozpadnie, uzewnętrzniając zatęchłe, jątrzące zepsucie, które było tam od samego początku. Wszystko zawsze budowano na pozorach; pozytywnych wydźwiękach, z biegiem lat, czasami nawet ledwie miesięcy, odpadających od zdegradowanego jądra jak płaty zaschłej farby. Nikomu nie chciało się już utrzymywać iluzji, non stop odmalowywać wyblakłych z chęci złudzeń. Pozwalali, aby na światło dzienne wychodził cały ten syf; bo było im już wszystko jedno. Nie mieli sił. Nie mieli powodów. Niech się dzieje co chce, nic nie trwało wiecznie, a przynajmniej łatwo było tak sobie wmawiać dla usprawiedliwień własnego poddaństwa. Shin'ya miał oczywistą świadomość, że podobny etap nastąpi; brnął przecież do niego jak walczący z nurtem topielec. Był jednak jakiś urok w tych etapach przejściowych - kiedy jeszcze w planach plasowały najszersze do zdobycia horyzonty i kiedy oczekiwało się, że oddając komuś przysługę, ta osoba spojrzy z rodzajem zachwytu, w którym można się pławić, bo na kilka sekund jest się wspaniałym. Kto nie chciałby swojego momentu chwały, nawet jeżeli fałszywej i niegodnej, działającej jak alkohol - toksyczny, ale wyciszający natrętne, prawdziwe myśli?

- Nawet do kilku tygodni - dodał z westchnieniem, obracając nieco twarz, ześlizgując się wzrokiem ku dłoniom mężczyzny, jakby miał tam trzymać coś konkretnego. - Pożarliśmy się z Seiwą jakiś czas temu, więc ignoruje moje wiadomości. Twoja przypadłość mogłaby tu jednak coś zmienić. To znaczy, może zmusiłaby mnie, abym ugiął karku i wreszcie przebił się przez jego upór. Zapewne po paru nieudanych próbach. - Podrapał się ramieniem po policzku; ciepłe słońce rozjaśniało piegowate oblicze, uwydatniało jednak cienie pod oczami, załamania między brwiami tam, gdzie zwykle je marszczył. Z westchnieniem padło niepohamowane: choć nie czuję się winny. - ale bardziej do siebie, bo szeptem, na granicy mowy, z wyczuwalnym jednak rozdrażnieniem kogoś, kto musi przeprosić tylko dlatego, że to wymóg rodziców, aby mógł wyjść na dwór. - Wytrzymasz tyle?

Nie odpowiedział; nie musiał. Wydawało się jasne, że chodzi o maniery; o rodzaj gestykulowania i odzywania się. O znajomość zasad savoir-vivre; statyczność, elegancję, o umiejętność dokonywania odpowiednio płynnych kroków, jakby poruszanie się było tańcem, a nie jedynie drogą dla zwalistych, kanciastych kamieni, staczanych wzdłuż równie ubitej pochyłej. Uśmiech rozluźnił rysy chłopięcej twarzy; osiadł w oczach jak ciepłe promienie wtaczane do wnętrza budynku. Ale szybko zgasł; zgasło też światło u dna miodowych ślepi. Słowa Ye Liana stały się jego smukłym, bladym palcem, opartym o włącznik, delikatnym naciskiem pstrykającym klawisz, przełączający w efekcie emocje.

- Raczej tak - przyznał bez ogłady, dostosowując się do wymiaru sztywniackiej tonacji. - Raczej powinieneś - domyślić się, że tak to będzie wyglądało. - Sądziłem, że to jasne, że... - zawahanie uwieńczone parsknięciem. - Dlaczego nie chcesz przyjąć pomocy? - Język, sklejony z podniebieniem, z trudem się od niego odrywał. - Bo propozycja wychodzi ode mnie? - Coś desperacko pretensjonalnego zagnieździło się w tym pytaniu; niechciana nuta przypisywana wyłącznie osobom, które w gardle duszą beznadziejne: dlaczego to mógłby być każdy tylko nie ja? - niewypowiedziane, ale realnie wybrzmiewające w narastającej ciszy. Łagodność młodego oblicza stała się odrobinę bardziej marsowa, choć wzrok wślizgnął się ponownie z dłoni, przez kruchy nadgarstek, zgięcie materiału w stawie łokcia, wzdłuż przedramienia, barku, łukiem szyi aż na brodę i wreszcie ostał na poziomie szarych oczu. Zyskany kontrast wyuczonego, srebrnego spokoju i złocistego napięcia.

- Niczego i tak nie obiecuję.

Za krótka smycz; czuł jak wżyna się w gardło przy każdej zmianie pozycji. Ye Lian stale ściągał sznur, nie pozwalał na swobodny ruch. Zapewne był to wynik nieświadomych natręctw; nie narzucał się, nie chciał stanowić problemu. A to cechy wyłącznie tych, którzy nie potrzebują pomocy - albo raczej takich, którzy chcą, by tak o nich sądzono. Shin'ya z wciąż przekrzywioną nieco głową przypatrywał się tym napiętym tkankom, zaciśniętym ustom, nieruchomemu spojrzeniu - i był pewien, że na poczekaniu wymyśliłby dziesięć całkiem solidnych argumentów, dla których kłopoty mężczyzny były tak ogromne, że to właśnie nieprzyjmowanie wsparcia oznaczało bycie problematycznym.

Trzymał to jednak dla siebie; podobnie jak starał się zdusić niechęć na myśl, że Ye postanowił poszukać innych rozwiązań. Przytaknął krótko, przeświadczony o tym, że nie daje po sobie poznać jak bardzo go to uwiera, nawet jeżeli gdzieś podskórnie doskonale wiedział, że całość wyrytą ma w mimice. Był prosty. Oczywisty.

Może celowo.

- Od kiedy zadajesz mi tak prywatne pytania?

Może nie.

Mimo przytyku wzruszył lekko barkami, prostując się w swojej pozycji i - tym samym - zwracając mężczyźnie wcześniej skradzioną przestrzeń. Nieświadomie zrobił to w sekundę po tym jak senkensha drgnął; sznurując usta yurei w kwestii rzewnej historii na temat pierwszego spotkania z wielkim dziedzicem rodu Minamoto.

Powinieneś wrócić na swoje miejsce.

- Po co? - w porównaniu do niego nie szeptał; mówił głośno, bez skrupułów i konspiracyjnych aranżacji. - Tu jest w porządku. - Ale nie domyślił się, że chodzi o nią, nie do ostatniej chwili; do momentu, kiedy element wpadł na brakujące miejsce, a on sam wybuchnął śmiechem. Drgnęły wyrobione harówką barki, poruszył się nadgarstek, unoszony ku ustom, jakby chciał je zasłonić, ale w porę przypomniał sobie, że nie ma takiej potrzeby. Palce zatrzymały się gdzieś na wysokości obojczyków, nieco zagięte, otoczone białym, czystym bandażem. - Bałbym się, że chciałaby dołączyć - przyznał z przejęciem; duszonym przez nową falę rozbawionego chichotu. - Takie potrójne schadzki jednak by przeszkadzały. - Odchrząknął nagle, zdobywając się na resztki powagi; wątłej. - Nie lubię się tobą dzielić. Na etapie naszych kontraktów biorę to całkiem na serio. - Rzeczywiście tak było? Wszystkie wiadomości, planowane spotkania i niezapowiedziane wizyty? Na ile w tych wieczornych szarpaninach za ubrania, byle zedrzeć je z siebie jak najprędzej, było wymuszonej improwizacji, a ile ładowania pewnej gamy uczuć, byle jedynie nadać temu autentyczności? - Gdybym miał wybierać pomiędzy nią a tobą, wybrałbym oczywiście ciebie. Ponieważ umówiliśmy się, że masz zrozumieć jak to jest. A ja wywiązuję się z założeń. - Klepnął się w kolano; dźwięk rozniósł się po cichym pomieszczeniu tłumionym echem. Zaraz po tym wzbogacił się o szelest mat i ciuchów, kiedy Shin podnosił się z miejsca, najwyraźniej skory, by wykonać polecenie. - Co do tego... jak idą sprawy z Ichiru?

- Nie powiedziałem, że nie chcę przyjąć twojej pomocy Shin'ya.

I jednocześnie omijasz proste "tak" cholernie szerokim łukiem; zarzucasz ile robię i że tego nie wymagasz. Wytykasz brak obowiązku; o którym wiem. Nie jestem idiotą. Nie mam pięciu lat. Widzę, że na wszystkie moje "mogę spróbować" od razu wystawiasz każde swoje "nie ma takiej potrzeby". Skutecznie robisz wszystko, by nie odmówić i nie wyjść na niewdzięcznego, ale na przytaknięcie też nie ma co liczyć. Zacięliśmy się pomiędzy jedną a drugą opcją i będzie to trwać tak długo aż nie odpuszczę. I zrobię to uważając, że to moja decyzja. Że tak będzie lepiej, bo przecież dasz sobie radę; musisz. Trzymasz coś w ramionach i przyciskasz do piersi jak najcenniejszy skarb. To twoje sekrety opakowane w byle jaki papier, żeby nie rzucały się w oczy. Wiesz tylko co jest śmieszne? Że kiedy się potykasz to wolisz upaść na kolana, wolisz obić sobie bark, przyjąć każdą formę wierzchnich obrażeń, byle tylko dalej mocno trzymać ładunek. Mógłbyś oczywiście wyciągnąć rękę i nim runiesz na dno złapać cudzą - moją - ale wtedy istnieje zagrożenie, że nie utrzymasz przy sobie paczki. Że przypadkiem wyślizgnie się z mniej pewnego uchwytu i wszystko to, co do niej zapakowałeś, wysypie się po chodniku. Każdy to zobaczy. I pożałuje, że w ogóle chciał cię ratować.

Myśli Shin'yi galopowały, wzbijając z każdym uderzeniem kopyt tumany kurzu. W ich kłębach czaiły się kadry dawnych czasów; takich, gdy jeszcze dostrzegał w Ye Lianie wzór do naśladowania niemal równy autorytetowi Ichiru. Mając raptem kilka lat wszystko i wszyscy wokół wydają się nienaturalnie wyciągnięci w górę. Olbrzymi, niezdobyci. Później jednak dziecko zaczyna rosnąć; nabiera centymetrów, a wraz z nimi doświadczeń. Wyrabia sobie opinię jak wyrabia się mięśnie ramion i nóg. Z czasem nic więc dziwnego, że zmienia się perspektywa. Nie wiedzieć kiedy ten sam blat, do którego ledwo sięgało się czołem, figuruje na wysokości bioder. Już nie trzeba zadzierać brody, unosić spojrzenia rażonego światłem nieboskłonu. Żadne promienie słońca nie rozmywają obrazu. Idzie wreszcie przyjrzeć się detalom, rzucając na nie własny cień. I podobnie było z Shinem; z jego postrzeganiem Ye Liana. Kiedy ten silny mężczyzna okazał się dla niego tak mały, tak tkliwy?

Przyglądając się chorowitym reakcjom potrzebował wszelkich pokładów samozaparcia. Nawet pomimo maseczki zakrywającej usta Ye Lian mógłby dostrzec rozbawienie. Do tej i wielu podobnych sytuacji przygotowywał się od wielu etapów. Panował nad mimiką; nad całą szopką. Dał więc radę, zamiast wykrzywienia miny w szyderczym wyrazie, lekko ściągnąć brwi. Może w zmartwieniu. W niepewności.

- Więc mam wolną rękę? Do działania równolegle. - upewnił się, poprawiając rękawy zmechaconej bluzy. Wydawała się nieco przetarta, a gdyby przyjrzeć się jej bliżej, rzeczywiście dostrzegało się nadwyrężone tu i ówdzie włókna - prawdopodobnie każdy z tych obszarów był efektem mocnego tarcia i nietrudno wyobrazić sobie chłopaka, który w ciemnej łazience szoruje plamy w misce pełnej chłodnej wody, klnąc na kolejną awarię prądu; na brak wystarczająco mocnych środków, które wystarczą, gdyby dosypać ich do pralki. Ktoś o takiej aparycji sprawiał raczej wątpliwe wrażenie odpowiednio wykwalifikowanego. W tym rzecz? Bo się nie prezentował odpowiednio dobrze, aby móc wtrącić się w rozwiązywanie jego spraw?

Przez chwilę walczył z pytaniem czy gdyby pomoc zaoferował Ichiru to również zostałby od razu skreślony. Czy w jego przypadku Ye Lian, w ten swój uprzejmy, dorosły sposób, ale tak aluzyjny, że tylko ośli upór był w stanie utrzymać konwersację na tym temacie, by mu odmówił?

- I ja mam to wiedzieć?

Odepchnął od siebie natłok denerwujących, pszczelich myśli, na powrót koncentrując uwagę na rozmowie. W tym czasie znalazł się po drugiej stronie stoliczka, bardziej zwalając się na poduszki, niż po prostu na nich siadając. Zero subtelności. Zero taktu. Ale gdyby nie te cechy, dawno straciłby złotą rybkę, która uczepiła się przynęty.

A przecież przede wszystkim zależało mu na tym, by znajdujący się naprzeciwko mężczyzna spełnił kilka prostych życzeń.

- Możesz do niego napisać i sam się dowiedzieć. My nawet nie rozmawiamy, nie mamy o czym. Ale wy to inna sprawa. - Machnął nadgarstkiem, jakby chciał dodać: proszę bardzo, zrób to w tej chwili. Umieścił w tym jednym ruchu coś rozdrażnionego; jakby wetknięto drzazgę w newralgiczny punkt. - To nie tak, że ludzie stale będą czekać aż wreszcie się zdecydujesz na ryzyko. Może to jest twoja prawdziwa klątwa, Ye Lian?

Odetchnął; przez nos. Straceniec, który ma już dość tortur. Radzić sobie z batalią to jedno, jeżeli ma się moment na odpoczynek, regenerację. Bycie pod stałym ostrzałem to jednak druga strona kija. Towarzystwo Ye właśnie takie było; wzmagało czujność, nie odprężało. Trzeba stale się przyglądać, stale uważać co się mówi i kiedy. Tworzyć przy tym wystarczająco solidne argumenty, by oschłe, ostre odpowiedzi nie zdołały ich przebić jak balonów. Niekiedy zdawało się, że nie ma na to rady.

A mimo tego, jak teraz rękę, Shin stale mu coś podsuwał.

Palce opadły na drewno mebla; na blat po jego stronie. Naga, nieobandażowana skóra, nosząca jeszcze zaschnięte ślady atramentu, dotknęła zimnej, śliskiej powierzchni stolika, nim nie obrócił dłoni wnętrzem do góry. Knykcie poruszyły się naprzód; przemknęły aż do zestawu imbryka i filiżanki; blokady umieszczonej dokładnie na środku trasy.

- Daj mi komórkę, napiszę za ciebie.