Chociaż jesień powoli nadchodziła do Fukkatsu, Yakushimaru nie zrażały chłodne wieczory. Nawet nocą, gdy wracał z jednej ze swoich bezcelowych wycieczek, skusił się na lody na patyku w jednym z całodobowych sklepów, które mijał. Korzystał z ostatków lata, choć szczerze mówiąc dużo lepiej czuł się, gdy nie był zmuszony zdychać z gorąca. Chociaż już dawno pochłonął zimną przekąskę, cienki patyczek wciąż wystawał z kącika jego ust, a on w zamyśleniu od czasu do czasu przerzucał go zębami i językiem ku drugiemu kącikowi. Blade światło ekranu telefonu komórkowego oświetlało jego twarz, gdy przesuwał kciukiem po ekranie, co rusz przewijając kolejne filmiki. Gdy tylko coś wywołało uśmiech na jego ustach, który żłobił w policzkach płytkie dołeczki, opuszką palca machinalnie celował w ikonkę w kształcie serca; czasem podawał link dalej, gdy uznał, że ktoś z kręgu jego znajomych także doceni ten sam rodzaj humoru. Od czasu do czasu zerkał na drogę dla zasady, ale o tej porze było już całkiem spokojnie, nie licząc krzyków zapijaczonych nastolatków lub studentów, którzy wracali z imprezy i których czarnowłosy bez trudu ignorował. Mijanie takiego towarzystwa bywało niekomfortowe, ale nie dla niego. Seiya – niezależnie od pory dnia – zawsze poruszał się tak, jakby ulice miasta należały do niego, co często już samo w sobie pozwalało mu uniknąć niepotrzebnych zaczepek. Nawet jeśli się zdarzały, wiedział jak sobie z nimi radzić.
  Poruszył ramieniem, poprawiając przewieszony przez nie pasek plecaka, gdy przystanąwszy na chwilę, rozejrzał się na skrzyżowaniu. Od akademika dzieliło go jeszcze kilka przecznic i wydawało się, że dziś nie spotka go już więcej niespodzianek, nawet jeśli brunet robił się całkiem znany z przyciągania kłopotów. Lekko zaczerwienione knykcie dłoni nie były aż tak widoczne w ciemności, ale było więcej niż pewne, że podczas swojego pobytu w klubie zdążył komuś przyjebać. Chłopak, który niefortunnie go zaczepił, był na tyle pijany, że zobaczył gwiazdy już po pierwszym ciosie. Yakushimaru zdążył jednak zapomnieć o tym incydencie – tak jak zapomniał o wielu innych, jakby wymykały się z jego głowy, gdy następował odpływ chwilowej fali agresji. Większość tych konfliktów i tak nie miała znaczenia, zwłaszcza że dotyczyła drobnostek.
  Te nie drobnostkowe sprawy zapamiętywał na bardzo długo.
  „No, no. Jakiś dupek, nie?”
  Głos, który dobiegł do jego uszu był jeszcze mętny, gdy skręcał w jedną z uliczek, skąd poza śmiechami dobiegało jeszcze dudnienie basów, które dobiegało zza zamkniętych drzwi klubu karaoke. Właściwie uniósł wzrok znad telefonu tylko po to, by niedługo wyminąć rozweselone zbiorowisko, ale gdy spojrzenie chłopaka uchwyciło pełną grupę, mimowolnie zwolnił kroki. Zmrużył oczy, chcąc wyostrzyć obraz, który miał przed sobą. Z początku sylwetki stojących chłopaków nieco przysłaniały mu widok, ale wystarczyło, że jeden z nich przestąpił z nogi na nogę, chichocząc w najlepsze z całego zajścia, by drobniejsza sylwetka mignęła mu przed oczami. Był jeszcze o kilka kroków za daleko, by stwierdzić, że na pewno zobaczył osobę, którą wydawało mu się, że zobaczył. Trudno jednak było mu zignorować całe to zajście, gdy miał dziwne przeczucie, że nie było to tylko towarzyskie spotkanie. Zablokował telefon i wsunął go do kieszeni, gdy cały czas brnął naprzód, coraz uważniej przypatrując się grupce nieznajomych, jak mu się z początku wydawało.
  Reszta była już chwilowym impulsem.
  Yue.
  „To czy coś czujecie tam na dole?”
  Patyczek upadł na ziemię. Cichy dźwięk odbijającego się od bruku drewna był dla niego, jak sygnał do startu, gdy przed oczami zamachano mu czerwoną płachtą. Fala wróciła, ale tym razem uderzyła z większą intensywnością, gdy zdał sobie sprawę, że zaczepki nie były rzucane ku komuś zupełnie przypadkowemu. Nie zastanawiał się nad tym, co jasnowłosa robiła tu o tej porze, bo wszystko działo się zbyt szybko. Ciało znów ulegało emocjom, które szarpały nim, jakby było połączone ze sznurkami. Nie biegł, ale przyspieszył kroku na tyle, że stukot obijających się o beton podeszew nie był w stanie umknąć uwadze, ale dla jednego z chłopaków było już za późno na spojrzenie za siebie, gdy palce Seiyi zacisnęły się kurczowo na kołnierzu jego bluzy. Szarpnął nim do tyłu, robiąc sobie miejsce obok drugiego z nich, na którego bezmyślnie zamachnął się przedramieniem, chcąc wycelować w jego żuchwę. Tamten zdołał jednak zblokować cios, co wyglądało jedynie na zwyczajny fart, pomimo wyraźnego podchmielenia. To jednak nie powstrzymało chłopaka od odepchnięcia go tak, że zatoczył się do tyłu i zatrzymał na ścianie budynku, w zdezorientowaniu spoglądając na niszczyciela dobrej zabawy. Yakushimaru wpatrywał się już jednak w kucającego obok wózka ciemnowłosego spojrzeniem, które wyrażało dosłownie wszystko. Sei nie słynął jednak z trzymania języka za zębami, gdy wkurwienie brało nad nim górę, dlatego jeśli nie przemawiała do niego mowa spojrzeń, słowa z pewnością miały wyjaśnić mu dosłownie wszystko.
  — Co tam pierdoliłeś o posuwaniu? Może zaraz przetrącę ci kurwa kręgosłup i opowiesz nam wszystkim, co czujesz, gdy przeleci cię jeden z twoich kolegów, jebany pedale — syknął, bezpardonowo opierając nogę na jego biodrze, by od razu pchnąć go nogą. Wykorzystał niestabilną pozycję nieznajomego, by przynajmniej częściowo odepchnąć go od dziewczyny. — Nie będziesz się już kurwa musiał nad niczym zastanawiać. Co ty na to?

Ty kurwo! – im więcej krzyczeli, tym lepiej. Głos dobiegający zza pleców zaalarmował go, jeszcze zanim nieznajomemu udało się go dopaść. Ciało w instynktownej reakcji okręciło się bokiem do napastnika, który zaledwie zaczepił palcami o materiał kaptura, który jednak zdołał umknąć chwytowi. Ten i tak nie zdałby się na wiele, gdy obie ręce Yakushimaru pozostały niczym nieskrępowane. Tyle w zupełności wystarczyło, by jego przedramię błyskawicznie wystrzeliło w górę i naparło na wnętrze przedramienia chłopaka, by odepchnąć je na bok; z dala od swojej twarzy. Skłamałby, gdyby powiedział, że chciał załatwić to pokojowo, bo wyraz jego twarzy świadczył o czymś zupełnie odwrotnym – pierwszy wyprowadzony w jego stronę cios był jedynie jasnym sygnałem, że to już; że się zaczęło. Że wreszcie miał okazję spuścić nagromadzoną wewnątrz parę, której mógł się pozbyć jedynie za sprawą prymitywnej agresji. Mimo tlącego się w dwubarwnych tęczówkach gniewu, jego ruchy zdawały się w pełni przemyślane, jakby mimo wszystko ta racjonalniejsza część – ta, która w walce była przygotowana na każdą ewentualność – wiedziała, że w starciu z czterema osobami, musiał być znacznie ostrożniejszy. Albo przynajmniej wyeliminować wszystkie pionki i zająć się głównym przychlastem. Gdy wyprowadzał cios drugą ręką, nie uderzał pięścią. Rozczapierzone palce przysłoniły całą twarz chłopaka, gdy wnętrze ręki z impetem grzmotnęło o jego nos, którego perspektywa złamania nie robiła na czarnowłosym wrażenia. Łapanie za mordę przestało być jedynie metaforą, bo wcisnąwszy opuszki palców w jego czoło i policzki, faktycznie chciał zatrzymać go na trochę dłużej. Dodatkowy ułamek sekundy, by raz jeszcze okręcić ciało na tyle, by nieprzyjemnym kopnięciem potraktować zgięcie kolana i wytrącić napastnika z równowagi. Rozluźnił palce i cofnął się o dwa kroki, pozwalając mu upaść na beton z krwawiącym nosem.
  „Trzymajcie go!”
  Syknął pod nosem i ściągnął brwi, zwiększając dystans pomiędzy nimi o jeszcze jeden krok. Nie uciekał – potrzebował szerszej perspektywy, by uważnie przyjrzeć się całej trójce, która jeszcze trzymała się na nogach i temu, który najpewniej jeszcze zwijał się na chodniku z obolałą mordą. Pasek plecaka swobodnie zsunął się po jego ramieniu, kończąc w pewnym uścisku palców. Zważył go w ręce i chociaż żal było mu reszty zrobionych zakupów, czteropak piwa ciążący w środku z pewnością miał sprawdzić się doskonale w roli broni obuchowej.
  „Zostawcie go! Jest was więcej, nie wstyd wam?!”
  — Yue, do chuja. Nie wtrącaj się — rzucił odruchowo, zanim zdążył zastanowić się nad odpowiednim doborem słów. Jasne, był wściekły, a gniew zawsze odbijał się rykoszetem we wszystkie strony, zwłaszcza gdy usiłował zaplanować wszystko po swojemu; gdy już ściągnął na siebie całą uwagę, by odwrócić ją od białowłosej. Gdyby przyszło co do czego, był skłonny pobiec gdzieś dalej, ciągnąc za sobą ogon tych głupich kundli. Dałby jej czas, by zebrać się z tego miejsca.
  Ale na upominanie było już za późno.
  Mógł jedynie się przyglądać, jak drobna sylwetka dziewczyny zsuwa się z wózka. Słuchać, jak ten tępy chuj każe jej się odwalić, a potem niespodziewanie wymierza kopniaka prosto w twarz Chishiyi. Rysy jego twarzy stężały, gdy zacisnął zęby. Knykcie zbielały od zaciskania pięści. Rozszalałe wewnątrz fale kruszyły tamę, która i tak zdążyła popękać już wcześniej, a teraz nie była już w stanie zatrzymać nadciągającej furii, która złowrogim błyskiem w oku czarnowłosego przywitała swój nowy cel. Nieważne, że był uzbrojony – w amoku nie interesowało go własne dobro.
  — Teraz kurwa jesteś już martwy. Ciekawe czy bez jebanego noża też będziesz taki cwany — wycedził, podrzucając lekko plecak w ręce, by mocniej owinąć sobie jego pasek dookoła dłoni; czuł, jak szorstki materiał wgryza się w jego skórę i nieprzyjemnie wgniata w palce ozdobne sygnety. Słyszał, że Yue krzyczała, ale nie słuchał, bo nawet jeśli policja była w drodze, to on był na miejscu. A skoro był na miejscu, zamierzał załatwić to szybko i po swojemu. Wyrwał się naprzód, jak sprowokowany do ugryzienia kundel, który już za długo pozwalał sobie na dźganie kijem, i choć wydawało się, że skupi się wyłącznie na uzbrojonym przeciwniku, po drodze zamachnął się swoją prowizoryczną bronią, celując w jednego z dwójki pozostałych chłopaków. Nawet jeśli miał małą szansę na trafienie, zależało mu przynajmniej na tym, by utorować sobie drogę. Wypuścił plecak z ręki, a ten z przytłumionym, ale wciąż głośnym hukiem upadł na bruk. Potrzebował obu rąk i krótkiej chwili do wytrącenia nieznajomemu scyzoryka z ręki. Rzucanie się prosto na niego wydawało się nieodpowiedzialne, zwłaszcza że trzymał broń na wysokości jego brzucha. Jeden błąd oznaczał nieprzyjemną wizytę na oddziale intensywnej terapii, a był to dość optymistyczny scenariusz. Trudno było powiedzieć, czy Seiya zdawał sobie z tego sprawę w tym momencie. Wydawał się inny od wersji, z którą miała do czynienia Chishiya. Nawet jeśli potrafił w jednej chwili się zirytować i rzucać nieprzyjemnymi komentarzami, tamten stan był niczym w porównaniu z gniewem, który wzbudził w nim nieznajomy.
  Czy to działo się, gdy ktoś za mocno nadepnął mu na odcisk?
  Chłopak wystrzelił ręką do przodu, a Yakushimaru płynnie obrócił się w bok, jednocześnie już szykując się do wyprowadzenia kolejnego ciosu. Zdążył trzasnąć go pięścią w nadgarstek z taką siłą, że czuł rozlewające się na dłoni ciepło. Scyzoryk upadł z brzdękiem na ziemię, a on, nie tracąc czasu, posłał go kopnięciem w stronę dziewczyny.
  — Wyjeb t- — głos urwał się, gdy jeden z trójki zaszedł go od tyłu, zarzucając przedramię na jego szyję i usiłował ściągnąć go do swojego poziomu. Nie szarpał się, choć w pierwszym odruchu miał ochotę to zrobić. Na pewno byłoby znacznie prościej, gdyby wcześniej pozbył się całej reszty. Teraz miał za sobą jakiegoś natrętnego słabiaka, a przed sobą wkurwionego śmiecia, który właśnie został pozbawiony swojej zabawki, a zamiast tego zerknął ku dziewczynie, upewniając się, że cisnęła przedmiot gdzieś dalej. W ciemnościach i tak szybko go nie znajdą.