Dni bycia imprezowiczem minęły bezpowrotnie lata temu. Teraz zmuszał sam siebie, żeby wyjść gdzieś na miasto i nie siedzieć w domu, kiedy miał wolne – głównie ze względu na siostrę, która okupowała mu mieszkanie i potrafiła być irytująco niewdzięczna za darmowy dach nad głową. Nie miał serca oddelegować jej na własny kawałek podłogi czy tym bardziej z powrotem do domu rodzinnego, ale mając do wyboru słuchanie roszczeniowej gówniary lub udanie się do pierwszego lepszego publicznego miejsca rozrywki, wolał tę drugą opcję. Na obcych bardziej działało mordercze spojrzenie pozbawione emocji, Reina zdążyła się uodpornić. Była też kwestia wmawiania sobie, że nie wypada takich spotkań urządzać w swoim mieszkaniu, nawet jeśli żadnemu z wojskowych by to nie przeszkadzało. Czasem po prostu było trzeba wyjść do ludzi.
 Musiał się zresetować. Uciec przed obowiązkami, pracą, stosem papierów, rozgryzaniem spraw, które wydawały się utknąć w martwym punkcie albo były przypadkami beznadziejnymi. Kiedyś na takie wypady zabierała go Kitamuro, ale odkąd gdzieś przepadła, nie za bardzo miał z kim rozmawiać o poważnych, dręczących go tematach. Niby były dwie osoby, przed którymi trochę się otworzył, z czego przed jedną tylko ze względu na wcześniejsze wlanie w siebie sporych ilości alkoholu, ale to nie było to samo co przyjaciel. Trzeba więc było korzystać z tego, że Sugiyama trochę oderwał się od własnej pracy.
 – Tego akurat jestem pewien – rzucił od razu. – Ale jeśli jakość ich baru upadła, to przysięgam – idziemy po prowiant do najbliższego monopolowego. – Nie interesowało go czy regulamin zabroni im wniesienia własnych trunków. Czasami wystarczyło machnąć odznaką, żeby przekonać tych bardziej stawiających się, a w najgorszym przypadku mogli równie dobrze rozsiąść się gdzieś w parku i liczyć na to, że policja przyjdzie się przyczepić o spożywanie alkoholu w miejscu publicznym. Na szczęście doświadczenie z dawnej pracy udostępniało mu wiedzę o tym, gdzie patrole pojawiają się najrzadziej, a dwóm reprezentantom Tsunami i tak raczej nie próbowanoby wlepić mandatu. Gorzej tylko jakby trafił się wyjątkowy służbista i raport o ich niecnych występkach wylądowałby u Asahury.
 – Większość lata użerałem się z biurokracją i polityką. – Westchnął jakimś udręczonym tonem. To była chyba jedna z nielicznych wad, jakie widział w byciu dowódcą: konieczność składania różnorakich wniosków osobiście, a potem pilnowanie, żeby nikt ich nie zamiótł pod dywan. – Sprawa tanuki w Kinigami właściwie jeszcze się trochę ciągnie. Wiesz, ta, przez którą musiałeś szyć mi rękę. Nanashi nadal zalane, ale nikogo z naszych tam nie wysyłają, żeby nie drażnić gnojków z Kyoken. Do tego plaga pomniejszych egzorcyzmów, a ostatnio znowu dużo osób ma koszmary. – Bał się powtórki z zeszłego roku. Nadal nie mieli żadnych informacji o istocie, która zrobiła im wybuchowy festiwal, po którym dochodzili do siebie miesiącami, a Nakashima tak bardzo nie chciał znowu wylądować w takiej sytuacji, że robił wszystko, żeby tylko nie mieć snów. Z braniem nadgodzin i nocnych patroli na czele. – Jakaś masakra. Też mamy dużo roboty, a za mało ludzi. Chociaż ostatnio szkolę rekrutów, może będzie lżej.
 Dobrze wiedział, że lżej nie będzie. Nawet gdyby mieli całą jednostkę pękającą w szwach od chętnych do pomocy, a na każde miejsce w oddziale czekałoby kolejnych pięciu kandydatów, nadal byłoby za mało osób. Kakure przeżywało ostatnio jakieś oblężenie istot z zaświatów, a poza wyspą też nie było lepiej.

@Sugiyama Nobuo