First topic message reminder :

 Natsukashii Matsuri miało się w najlepsze, ale on daleki był od świętowania. Praca wymagała od niego całodobowej dyspozycyjności, niezależnie od tego, czy właśnie trwał jakiś huczny festiwal obchodzony przez dziesiątki tysięcy ludzi. Nie dla niego były zabawy, wieszanie życzeń na rozłożystym drzewie i radosna zabawa. Wiedział zresztą, że gry były ustawione i wygrana zależała od widzimisię właściciela stoiska, który raczej wolał zarobić niż pozwolić komuś na rozbicie banku.
 Wracał do siebie po kolejnej misji zakończonej sukcesem. Nienawidził nocnych akcji, powtarzał to za każdym razem, kiedy na taką go wysyłali. Ale jednocześnie był niezawodny i nie odmawiał, nie pozwalając, żeby jakaś błaha wada genetyczna przeszkadzała mu w egzystencji. Dawał z siebie wszystko, a nawet wyciskał nadmiarowe procenty w normie, byleby tylko udowodnić przed samym sobą, że się nadaje. Zupełnie jakby chciał pokazać drwiącym z niego dzieciakom, że wbrew ich przewidywaniom do czegoś doszedł. Samodzielnie, bez znajomości.
 Wzorzyste kimono utrzymane w ciemnej tonacji miało wtopić go w tłum, pozwolić przejść niepostrzeżenie na posterunek umieszczony wysoko ponad głowami obywateli. Likwidacja celu była szybka, czysta, przebiegła bez zakłóceń. Poinformował tylko o trafieniu, a resztą nie musiał się przejmować; ciało zostanie zabrane, miejsce uprzątnięte, a on mógł w spokoju wrócić do domu. Konto zasilone o jeszcze jedno odebrane życie, ale Nakashima już dawno przeszedł z tym do porządku dziennego. Już ich nie liczył, każda jego ofiara na to zasługiwała. Jeśli musiał chronić niewinnych zabijając przestępców, to najwyraźniej tak miało być.
 Zatrzymał się słysząc znajomy głos zza rogu pobocznej alejki. Zbliżył się do ściany, przylgnął do niej niczym cień, wytężając słuch. Co tu robił Shin? Zacisnął nieco mocniej palce na karabinie trzymanym wzdłuż ciała. Im więcej rozmowy do niego docierało, tym bardziej mroziła mu się krew w żyłach, a wszystkie podejrzenia wysnuwane w kierunku brata i dowody, które udało mu się zebrać, zaczynały wyglądać na prawdziwe.
 Nie miał pojęcia, jak długo tak trwał. Wreszcie z alejki wyszła dwójka mężczyzn, nie zauważając go wyłącznie przez skierowanie swoich kroków w stronę przeciwną niż jego wlepienie się w elewację budynku. Wciąż jednak słyszał jedną osobę. Wysunął się z cienia w wąską drogę między budynkami, Shin stał odwrócony do niego plecami. Yosuke trzymał broń w pogotowiu, wciąż łudząc się, że coś usłyszał źle, może nie zrozumiał kontekstu. Przede wszystkim chciał wiedzieć, co młody tu robi, jeszcze w tak szemranym towarzystwie.
 Rozmowa poszła źle. Gwałtowny ruch młodszego Nakashimy wyzwolił w dowódcy odruch, huk wystrzału niemal idealnie zbiegł się z wybuchem fajerwerków gdzieś ponad dachami budynków. Wytatuowany mężczyzna zatoczył się, cofnął i upadł, pozostawiając na polu boju jedną duszę oraz rosnącą plamę krwi pod sobą oraz szkarłatny rozprysk na ścianie za miejscem, w którym jeszcze przed chwilą stał. Poczuł w sobie zimną pustkę, która wydusiła mu z płuc resztkę powietrza. Widok go paraliżował, choć przecież dziesiątki razy widział trupy, widywał też rzeczy znacznie gorsze od bezwładnego ludzkiego ciała rozłożonego na ziemi jak rododendron. A jednak teraz zdawał się zaczynać dusić, w milczeniu patrząc na Shina. Chciał, żeby to wszystko okazało się tylko złym snem, z którego zaraz się obudzi. Przecież jego brat nie mógł być yūrei, to niedorzeczne.
 Był. I sam to potwierdził.
 Najbardziej bolało, że nie wyznał tego wcześniej.

@Hecate Shirshu Black

 Zawsze starał się dbać o młodszego brata, być dla niego dobrym przykładem, pomagać ze wszystkim. Z myślą o nim i siostrze kupował obecne mieszkanie – w razie jakby potrzebowali miejsca do zatrzymania się, jakiejś bezpiecznej przystani, bezterminowego lokum, za które nikt by ich nie kasował krocie co miesiąc. I o ile Reina faktycznie skorzystała, zmieniając się wkrótce w pasożyta egzystującego wyłącznie w swoim pokoju (choć nie miał jej tego za złe), tak Shin po swoim zniknięciu z domu odnalazł się dopiero całkiem niedawno… i to już nie był on, a onryō. Bodaj najgorszy gatunek yurei, którym Nakashima gardził najmocniej. Pomyśleć, że rozmawiał z nim ledwie parę miesięcy temu, objęli się, jak braciom po takiej rozłące należało. Teraz jeszcze bardziej mroziło go to, co zaszło. Dotknął obrzydliwego ducha.
 – Wszystko i tak jest jedynie odcieniami szarości rozpiętymi pomiędzy czernią a bielą. – Kolory drinków nie miały znaczenia. To, co jest w tych drinkach też na dobrą sprawę nie. Nie przepadał wybitnie za alkoholem, spożywając go dość okazjonalnie, w małych ilościach, niewystarczających nawet do tego, by lekko zaczęło szumieć w głowie. A czy był sens pić dla smaku, który w większości przypadków był ohydny i szczypał w przełyk, odbierając na moment dech? Teraz wyjątkowo jak nigdy miał ochotę po prostu złapać pierwszą z brzegu butelkę i ją wyzerować, nie dbając o to czy jego organizm wytrzyma taką dawkę trucizny.
 Jego wzrok padł na nogi kobiety, teraz siedzącej jak gdyby nigdy nic na stoliku. Wodziła na jakieś pokuszenie czy próbowała właśnie rzucić wiedźmim urokiem? Dłoń Yosuke zakreśliła lekki półokrąg trzymaną szklanką, którą z lekkim stuknięciem odstawił na stolik. Odwrócił głowę, żeby nie spoglądać w jej stronę, na zakolanówki kończące się przed udami, całkiem kształtne kończyny w podwyższonych butach. Nie, nie, nie. Póki co za mało wypił, żeby się tak przyglądać jakimkolwiek kobiecym wdziękom i niech nawet nie próbuje tu cokolwiek ugrać. Nie zaliczał się do grona tych, którzy pożerali samice wzrokiem, kiedy tylko mieli okazję.
 – Większość wojskowych i tak nie umie pić. – Wzruszył ramionami, tym razem samemu rozprostowując nogi, patrząc przez chwilę na ludzi świetnie bawiących się gdzieś w dole. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i obrócił się na pięcie. Sztywno, w wojskowej manierze, niczym na komendę w tył zwrot. Oparł się nieco o szybę, nie będąc pewnym jej wytrzymałości. Chociaż gdyby wypadł i się połamał, to może byłaby to jakaś ingerencja kami, wściekłych za unicestwienie własnego brata, własnej krwi. – Ja z kolei nie umiem tańczyć, więc nadrabiam przy szklance.
 Chrzanił. Potrafił tańczyć, tylko nie do klubowej muzyki. Przy tej ostatni raz jakikolwiek rytm utrzymywał przed siedmioma, może ośmioma laty, więc były to dość zamierzchłe czasy, po których wnioskował, że na trzeźwo nie da rady. Po kilkunastu drinkach zaś i tak już mu będzie wszystko jedno, bo będzie niczym marynarz na statku w trakcie sztormu. Gdzie go miotnie tam nogę postawi i tylko trzeba było mieć nadzieję na brak choroby morskiej. A kto go wie, może nawet szanty zacznie śpiewać? Byli miastem portowym, coś mu się kiedyś musiało obić o uszy.
 – Tacy jak ja nie miewają wolnego czasu. – Z własnego wyboru pracował praktycznie non stop. Odbębniał zmianę, szedł na nocny patrol, rano brał prysznic w koszarach, krótka drzemka, albo i nie, kolejna zmiana. W mieszkaniu czasami nie pojawiał się przez kilka dni z rzędu, praktycznie mieszkając w garnizonie. – Ale jeśli nie wezmę dodatkowych godzin… Jeżdżę do Sāwy pomóc rodzicom, czytam coś, chodzę po parkach, ogrodach botanicznych, zoologicznych. Uciekam do natury. – Nie lubił tego miasta. Betonowa, duszna dżungla pełna hałasów, wątpliwej jakości zapachów, z mnóstwem ludzi i problemów. – Czasem jeżdżę motocyklem po bezdrożach. Denerwuję moje domowe hikikomori. – No cóż, dla zabicia czasu mógłby kolekcjonować jakieś znaczki czy monety, ale na pewno niezbyt by się sprawdził przy malowaniu figurek. Rękę co prawda miał bardzo pewną, ale kolorystycznie wychodziłaby mu czysta abstrakcja.

@Hecate Black

 Depresyjne myśli, hah, dobre. Nie miał ich chyba odkąd został senkenshą, albo przynajmniej ostatni raz naturalnie pojawiły się po tym jak odeszła od niego niedoszła narzeczona parę miesięcy po tymże właśnie zdarzeniu. Później już przestał się przejmować czymkolwiek, zamykając głęboko w sobie, wyzbywając resztek emocji, nie pozwalając, by zawładnęły nim uczucia. Tylko wpływy niektórych yokai były w stanie wzbudzić w nim nagłą rozpacz, lęk i niechęć do życia. Tę ostatnią na stałe wymalowaną miał na twarzy, wybrzmiewała w głosie pozbawionym jakiegokolwiek zabarwienia. Dopiero po chwili dotarło do niego, dlaczego mógł w opinii Shirshu zabrzmieć depresyjnie. Odprawił z tego świata bliską mu osobę i rzucał jakieś smętne teksty, które mu wydawały się normalne – Black nie była świadoma, że w jego życiu po prostu nie istnieje coś takiego jak kolory.
 – Żeby poczuć depresję, większości ludzi wystarczy spojrzeć na miejską betonozę w późnojesiennej, deszczowej aurze. – Przyjęcie pierwszej dawki alkoholu prawdopodobnie zaczęło się już ujawniać. Mówił więcej, ale bardziej filozoficznie. Nigdy zresztą nie miał skłonności do agresji pod wpływem procentów krążących po jego organizmie, należał raczej do tego grona, które stawało się wyluzowane, spokojne i bardziej skore do rozrywki. – Ja tak widzę przez cały rok. To nie problem tutaj – przyłożył palec do skroni, sugerując, że miał na myśli psychikę – ale tutaj. – Puknął opuszkiem tuż pod okiem, którego tęczówkę spowijała czerwień. Był genetycznie „zaprojektowany” do depresji – ludzie z nią mówili, że świat wydaje im się być szary i ponury, pozbawiony światła, radosnych detali, tracił nasycenie. Nakashima nigdy tego wszystkiego nie widział. Całość składała się z palety szarości, którą umiał jedynie podzielić na pomniejsze kategorie. Dawno temu próbował nazywać poszczególne odcienie, teraz nawet nie wiedząc po co to robił. Radości też już zresztą nie uświadczył od siedmiu lat. Cholera, może jednak miał tę depresję?
 – Cóż, w kuchni też jestem beznadziejny. – Przymknął na chwilę oczy, czując za plecami delikatne drżenie szyby wywołane głośną muzyką po drugiej stronie. Może trochę się nie doceniał, bo mimo wszystko gdyby postawić go przy garnkach, zapewnić składniki i przepis, to zrobiłby coś nie paląc przy tym połowy domu. – Shinowi szło z tym dużo lepiej… – Rozchylił powieki, wbijając pusty wzrok w podłogę. Nie chciał dopuszczać do siebie wspomnień. Próbował zamknąć przed nimi umysł, ale te wślizgiwały się przez szczeliny, zalewając głowę wizerunkiem wesołego nastolatka. To jak założył garnek na łeb, przewiesił ścierkę przez ramiona i z drewnianą łyżką w garści udawał rycerza, to, w którym siłował się z otwarciem paczki mąki, którą ostatecznie zmasakrował tworząc w kuchni widok jak po eksplozji magazynu z kokainą. Było też świętowanie „dnia bez wypadku w kuchni”, podczas którego młody zrzucił z półki dwie szklanki, jedną łapiąc i rozbijając ją o blat podczas próby pochwycenia tej drugiej. Ale poza losowymi wypadkami były też chwile, gdzie naprawdę coś mu wychodziło.
 – W Tsunami najczęściej zabija głupota – podsumował krótko, nadal pamiętając sytuację jednego oddziału sprzed roku. Chyba tylko cud uchronił ich przed zwolnieniem kilku wakatów, na które nie tak łatwo było znaleźć chętnych. Och, nie. To nie był cud. To była interwencja IV oddziału ratującego im dupska. – A jakby duchy były łaskawe wypierdalać do siebie, to miałbym fajrant – warknął. Zwykle hamował swój język w obecności dam, jednak yurei stanowiły element zapalny, temat, który przełączał w nim jakiś pstryczek odpowiedzialny za agresję. Yokai zresztą nie były wiele lepsze, chociaż ich natura była bardziej określona. Kitsune knuły, zwodziły i zajmowały się swoimi lisimi sprawkami, otoroshi pozbywały się szkodników z okolic świątyń (to, że zarówno zwierzęcych, jak i ludzkich to już kwestia osobna), kappy potrafiły się zachowywać przyjaźnie, ale głodne równie dobrze mogły dobrać się człowiekowi do wnętrzności. Wiadomo było, czego się po nich spodziewać, przez stulecia obserwacji niewiele zmieniło się w charakterystyce poszczególnych gatunków. Z duchami nigdy nic nie było wiadome. Były równie nieprzewidywalne co ludzie, których miejsce próbowały sobie zająć. Niebezpieczne. Yurei powstałe ze spokojnej za życia dziewczynki równie dobrze po śmierci mogło wpadać w szał mordercy. Podłe wywłoki manipulowały, kłamały, kryły się w społeczeństwie udając jak najbardziej normalnych jego członków. Do momentu, gdy nie mignęło im coś, co stanowiło trigger do aktywacji trybu masakry. Nakashima wyznawał zasadę lepiej dmuchać na zimne tudzież inne przezorny zawsze ubezpieczony. W końcu nie trzeba będzie przejmować się stratami, jeśli do tych strat nigdy nie dojdzie.
 W milczeniu odprowadził wzrokiem kelnera, śledząc go spojrzeniem odkąd tylko wszedł do pomieszczenia. Faktycznie obsługa uwijała się tu szybko, choć, sądząc po ilości ludzi na parkiecie, można się było spodziewać jakichś opóźnień. Gdyby bardziej się tym przejmował, może nawet wystawiłby lokalowi jakąś pozytywną opinię w sieci. Podszedł bliżej, stając naprzeciwko niej i krzyżując ręce na piersi.
 – Mam pani wypielić ogródek, pani Black? – Uniósł lekko w górę jedną brew. Nie przejmował się tym, jak bardzo skaleczył wymowę jej nazwiska. Tu nie wystarczyłaby po prostu pani Shirshu, po nazwisku brzmiało wymowniej. – Obawiam się, że w większości przypadków nie rozróżniłbym chwastów od czegoś użytecznego. A mój brak poczucia estetyki nie pomoże przy ewentualnym sadzeniu nowych roślinek. – Na ogrodnictwie znał się tyle co głuchy na śpiewaniu. Może coś z tego by było, ale nadawałoby się najwyżej na paraolimpiadę. Ziółka znał na ogół już w wersji ususzonej, pęczkowanej, gotowej do rytualnego użytku, często w mieszankach, w których skład osobiście za mocno nie wnikał. Różnice między mleczem a mniszkiem lekarskim znał tylko od strony ich właściwości, a nie wyglądu – oba by uznał za chwasty, gdyby zobaczył je w ogródku. – Ale parę dołków wykopać mogę. Na nowe sadzonki, na zwłoki kogoś, kto się za bardzo narzucał, zrobić wykopki ziemniaków. – Wzruszył lekko ramionami. Za dzieciaka pomagało się sąsiadom w ogródkach, sadach i na polach, żeby dorobić na jakiś weekendowy wypad do miasta. A że wolał przebywać blisko przyrody, to i jakaś chatka w sercu lasu nie brzmiała jak zły pomysł.

@Hecate Black

 Rzadko mówił o sobie więcej niż było to konieczne. Nawet część współpracujących z nim osób nie miała pojęcia o niektórych rzeczach – dla niego było to rozwiązanie o tyle bezpieczne, że potencjalny wróg nie miał łatwego dostępu do wiedzy o jego słabych stronach. W kwestii monochromatyzmu z kolei… żył z nią trzy dekady, był przyzwyczajony i wiedział jak obchodzić niektóre mogące go dotykać utrudnienia egzystencji. Za dzieciaka czy nawet jeszcze nastolatka, nie wyskakiwał z tą informacją przy rówieśnikach, żeby go nie odtrącili, nie traktowali jak atrakcji turystycznej (wystarczało, że oczy zwracały na siebie uwagę), czy jak dziwoląga, któremu trzeba wyłącznie współczuć. Dlatego też w dorosłym życiu ta informacja również wypływała w znajomościach dość późno, o ile w ogóle. Jego ubieranie się wyłącznie w czerń lub biel była akceptowana jako jego styl i nikt nie doszukiwał się głębszego powodu.
 – Jeśli nasze życie miałoby zależeć od wyboru koloru skarpet jakiemuś skarpetowemu yokai, to na mnie nie ma co liczyć. – Rozłożył lekko ręce w geście bezradności. Aż dziw brał, że raz wciągnięto go w koszmar dotyczący właśnie barw. I że nie zginął tam w pierwszą godzinę, ani też nie przyczynił się do czyjejś śmierci, fałszując nie intencjonalnie jego wynik. Na szczęście w teren egzorcyści zwykle wybierali się grupami. Chyba, że byli Nakashimą, który pchał się w gips solowymi popisami. Na przykład w lesie po ciemku, gdzie jego skuteczność malała do minimum i to pomimo zabrania wojskowego sprzętu.
 Poza kopaniem dołków czy grabieniem liści, raczej nie widział innego zastosowania dla siebie w jej ogrodzie. Chyba, że jako nawóz pod nowe sadzonki, ale to byłby już wieczysty wypoczynek i całkowite zrelaksowanie się. O ile nie uwięziłaby jego duszy w jakiejś pułapce, nie wiedział na ile można było ufać wiedźmom, jeszcze takim spoza granic ich pięknego kraju. Nie znał się za dobrze na obcych zwyczajach, a jeśli była to jakaś aluzja, to raczej była niewielka szansa na to, że ją wyłapie.
 Nie poruszył się, gdy stanęła przed nim, ani tym bardziej gdy jej palce zaczęły przesuwać się w górę ubrania. Patrzył jej w oczy z twarzą pozbawioną jakiegoś konkretnego wyrazu, obojętną. Zastanawiał się, co ona właściwie u licha w tej chwili robiła, choć to nie pierwszy raz, jak ktoś naruszał jego przestrzeń osobistą – ta zwykle sięgała na odległość wyciągniętej ręki. Nie odsunął się, jedynie wyprostował niemal jak na baczność, odchylając nieco głowę w tył i patrząc z góry. Na tyle, na ile jeszcze zezwalała różnica w ich wzroście minimalizowana przez jej obcasy.
 – Aż tak zły nie jestem. – Jego głównym problemem było doprawianie dań i sam fakt nieznajomości przepisów kulinarnych na pamięć. W siedzibie w górach często musieli sami sobie organizować posiłki – i to nie tylko te wzywane na misję, więc znał się na podstawach, kompletnym minimum potrzebnym do przetrwania. No i musiał coś do jedzenia robić siostrze, bo inaczej żyłaby wyłącznie na rzeczach zamawianych w dowozie i półproduktach ze sklepu. Były to jednak raczej niziny niż szczyty kuchennych wyczynów, nie było się czym chwalić. Makaron z sosem ze słoika czy torebki też raczej każdy potrafiłby zrobić.
 – Cóż, ma pani mój numer. Dostępny prawie całodobowo. Bylebym nie musiał wchodzić do Kinigami po zmroku, bo kilka tanuki może żałować swojego ataku. – Nie musiał ich od razu odstrzeliwać i traktować w najbardziej brutalny z możliwych sposobów. To, co obiecał Byakko, wciąż było sprawą rozwojową i tempo nie zależało już od niego. A póki istoty żyjące w lesie przeszkadzały ludziom, mógł traktować je jak potencjalnych wrogów. Dlatego jednak wolał unikać konfrontacji.

@Hecate Black

 Nawet teraz nie za bardzo istniały okoliczności do żartów, przynajmniej z jego strony. Próbował jednak ze wszystkich sił nie poddać się tej beznadziei, która próbowała go pochłonąć. Uciekał od wyrzutów sumienia, uciszanych co chwila jakimiś kiepskimi wymówkami. Shin był mściwym duchem i musiał skończyć jak każdy inny. To, że był młodszym bratem Nakashimy nie dawało mu taryfy ulgowej. Może nawet oczekiwania wobec niego były wyższe… chociaż kiedy Yosuke miałby mu powiedzieć „nawet nie próbuj wracać zza grobu”? Kiedy ostatni raz widział go żywego, wszystkie opowieści o dziwnych istotach były dla niego tylko mitami, a kiedy raz czy dwa miał okazję zobaczyć go w Nanashi, było już najpewniej za późno. Do samego końca młody nie wiedział czym zajmował się żołnierz.
 Przechylił lekko głowę. Wieczór był na tyle młody, że mógłby zaskoczyć ją wszystkim. Odpowiednio upojony może nawet uśmiechnąłby się na dłużej niż sekundę, bez wymuszania zmiany w wyrazie swojej twarzy. Musiał tylko odpowiednio zapomnieć o wszystkim. Tym, kim był, co zrobił jeszcze niedawno, co go w życiu spotkało. Kiedy jego świadomość znajdowała się na cienkiej granicy pomiędzy rzeczywistością, a wyższym stanem zapewnionym przez używkę czy długotrwały brak snu, miewał przebłyski dawnego siebie. Rozrywkowego, wesołego, przyjemnego w obyciu i dobrego kompana do rozmów. Nie mógł przewidzieć, w którą stronę się to wszystko potoczy.
 Tym razem to ona go zaskoczyła. Dwubarwny wzrok Nakashimy spoczął na własnej dłoni, opartej teraz o bok kobiety. Z niewzruszoną miną spojrzał w oczy Hecate, jednak gdzieś w głębi czerwonej i zielonej tęczówki kryło się niewypowiedziane pytanie. Pytań było właściwie więcej, ale wylądowały zmięte gdzieś w kącie, skazane na wieczne niewybrzmienie.
 – Mam nadzieję, że urzędasy nie cisną papierów w kąt, zapominając o sprawie – mruknął, zaciskając lekko palce na talii Wiedźmy, starając się jej nie podeptać. Przy wolnym tańcu nie miał większego problemu, umiał zachować jakiś tam rytm, ale wychodziła z niego ta wojskowa sztywność, którą czuć było w ruchach. – W przeciwnym razie sam chyba wyprawię ich na nocny spacer po lesie.
 Dotrzymywał danego słowa, zawsze. Zamierzał zrobić co w jego mocy, żeby zamieszkujące las istoty nie czuły się atakowane przez mieszkańców miasta, w nadziei, że same przestaną być wobec nich agresywne. Jeśli prośby i miłe rozmowy z politykami nie przyniosą skutku, mógł też wykazać swoje racje w mniej przyjemny dla nich sposób. Na szczęście była to absolutna ostateczność i jak na razie współpraca szła dobrze.

@Hecate Black

 – Jak chyba każdej boskiej istocie – stwierdził beznamiętnie. Choć białą lisicę zaliczyć można było do stworzeń raczej dobrych z natury – bez wątpienia przy okazji wciąż zdolnych do psotnego podstępu – to jednak nadal była jednostką wykraczającą poza standardowe ludzkie rozumowanie i nie dało się przewidzieć jaki kaprys zawidzi jej się za pięć minut. – Pewnie znajdzie sposób na bawienie się nami, nawet jeśli idealnie wywiążemy się ze zobowiązań.
 Nie ufał żadnemu yokai, nawet takiemu o statusie bliskim bycia kami. A bogom już w ogóle nie dało się zaufać. Mieliby się niby przejmować jakimiś ziemskimi robakami, które w dużej mierze nawet w nich nie wierzyły? Za niewielki przejaw sprzeciwu byliby pewnie zdolni do starcia ich w proch, bo właśnie taką mieli zachciankę. Żeby pokazać innym śmiertelnikom, że są w stanie zerowym nakładem energii zrobić dosłownie wszystko. Bez wątpienia lubili chwalić się swoją potęgą, której ludzie nie byli w stanie zdobyć, choćby w ułamku procenta tego, czym dysponowali wszechpotężni gdzieś tam „na górze”. Czy gdziekolwiek znajdowała się zamieszkała przez nich kraina.
 – Wciąż nie byliśmy nawet w połowie tych zadeklarowanych piętnastu – oznajmił nieco szorstko, zabierając dłoń z jej talii i krzyżując ręce na klatce piersiowej. Był poniekąd zmuszony do tego tańca, choć skoro jeszcze miała obie nogi całe i nie zadeptane, to może nie był jeszcze tak tragiczny w tej sztuce. Może właśnie odzywały się jakieś ukryte zdolności nabyte podczas corocznego doglądania balu na terenie rezydencji rodziny Aikiryu. Albo nadal gdzieś głęboko w nim siedziało coś, co umiał bardzo dawno temu, a do czego nie chciał już się przyznawać nawet przed samym sobą.
 Zmrużył oczy, słuchając dalszej wypowiedzi kobiety. Na ile w ogóle powinien ufać wiedźmie i jej tajemniczym sposobom? Już i tak podstępnie zwabiła go do klubu, choć nie znosił tłumów, głośnej muzyki tego typu i ogólnej atmosfery panującej w takich lokalach. Za dużo desperatów, nietrzeźwych ludzi, a jakby się odpowiednio pokręcić to i dotarłoby się przez ćpunów do kilku dealerów, których takie miejscówki przyciągały nie gorzej niż krew w wodzie zwabiała głodne rekiny. Na dodatek zmusiła go też do tańca bez jakiegoś wybitnego wysiłku z jej strony. A niby taki był asertywny.
 Nie spuszczając z niej wzroku, przeszedł powoli do damskiego płaszcza. Dopiero przy nim odważył się opuścić spojrzenie, żeby móc skupić się na wskazanej kieszeni. Sięgnął tam ostrożnie, ledwie dwoma palcami, jakby w obawie, że coś może stamtąd na niego wyskoczyć i go pogryźć. Przyjrzał się z podejrzliwością temu, co wydobył, obracając pakunek w dłoni i posyłając pytające spojrzenie w kierunku Black.
 – Czy to nie aby pogranicze legalności? – Nieznana, nieoznakowana substancja mogąca zarówno być trucizną, narkotykami domowej produkcji, jak i zwykłymi ziołowymi suplementami, które nie zawierały w sobie nic szkodliwego. Nakashima podszedł do stolika i rzucił pastylki zaraz obok siedzącej Hecate. – Kiedyś samo posiadanie czegoś takiego byłoby dla mnie podstawą do zatrzymania. – Oparł dłonie na biodrach. W jego wzroku było coś groźnego, choć mina pozostawała tak samo niewzruszona i zmęczona jak zawsze. Nie był łatwy do rozszyfrowania, zwłaszcza dla osób, które nie znały go za dobrze w prywatnym życiu.

@Hecate Black