Krótki, jesienny dzień chylił się ku końcowi. Pomarańczowe promienie zachodzącego słońca przebijały się między budynkami, oświetlając ulicę. Ruch robił się coraz mniejszy, a pobliskie sklepy przygotowywały się do zamknięcia. Z podobnym zamiarem Itou stanęła w drzwiach swojej galerii – nie oczekiwała już dzisiaj żadnych klientów. Stojąc za przeszklonymi drzwiami, obserwowała przechodniów. Jej uwagę przyciągnął chłopczyk.
- Dziwne, już chyba tędy przechodził... - szepnęła na głos do siebie, a w myślach pojawiło jej się pytanie – Gdzie są jego rodzice? Rozejrzała się dookoła, ale nikt nie wydawał się być jego opiekunem. Wręcz przeciwnie, parę osób również spoglądało z niepokojem w kierunku chłopca. On z kolei nie wyglądał na zagubionego czy smutnego. Miał może koło 6-7 lat i przechadzał się ulicą, z zaciekawieniem spoglądając na budynki, sklepy i ludzi. Mimo wszystko, żadne dziecko w jego wieku nie powinno przebywać same tuż przed zachodem. Otworzyła drzwi galerii i wolnym krokiem zaczęła iść w stronę chłopczyka. Malec akurat w tym momencie przyglądał się intensywnie jakiemuś kolorowemu przedmiotowi z wystawy jednego ze sklepów. Podeszła do niego delikatnie, tak, żeby go nie wystraszyć i przysiadła na parapecie wystawy.
- Podoba Ci się? Moim zdaniem, to całkiem ładna rzecz. - zagadnęła go swobodnie. Promienie gasnącego słońca pięknie odbijały się w jego czuprynie, której kolor przypominał teraz kolor mlecznej czekolady. - Przyszedłeś tutaj z rodzicami? A może któreś z Twoich dziadków robi zakupy, w którymś ze sklepów?

@Mamoritai Akari

Gdy skończyła mówić do chłopca, ten odwrócił buzię w jej kierunku. Twarzyczka brązowowłosego chłopczyka była zalana łzami, policzki i nosek czerwone od zimna, a oczy napuchnięte. Najwyraźniej rozglądanie się dookoła wcale nie było powodowane ciekawością, a strachem i próbą odnalezienia opiekunów. Być może po prostu starał się być dzielny, a łzy popłynęły dopiero, gdy niejako trochę ukrył twarzyczkę, patrząc w kierunku witryny.

Widok płaczącego dziecka poruszył sercem Itou i poczuła silną potrzebę zaopiekowania się nim. Choć może sama nie widziała się jako matka, to pewne uczucia i tak dobijały się do drzwi dojrzałej kobiety. Spokojnie zsunęła się z parapetu i przykucnęła naprzeciwko chłopczyka.

- Zgubiłeś się, rozumiem. To poważna sprawa. Wiesz co, ale właśnie Cię znalazłam, więc już nie jesteś tak całkiem zagubiony! - Ciałko dziecka podrygiwało w napadach szlochu i pociągania nosem. Zdawała sobie sprawę z tego, że dziecięce emocje są wszechogarniające i nie ma co z nimi polemizować. Są prawdziwe, ważne i godne uwagi.

- Nazywam się Alaesha i obiecuję, że Cię „od-zgubimy”, ok? - Położyła prawą rękę w geście uroczystej przysięgi i uśmiechnęła się. Jego długie rzęsy były mokre i posklejane, a po policzkach spływały wielkie grochy. Niejedna osoba mogłaby uznać, że nie jest zbyt dobrze wychowany i się niepotrzebnie maże. Jednak dla Alaeshy wyglądał całkiem uroczo. Stał taki bezradny, z zaciśniętą piąstką na końcu spiętego ramionka. Zerknęła w kierunku jego drugiej dłoni, zaciśniętej na prostokątnym przedmiocie... Telefon!

- Widzę, że masz ze sobą telefon! To bardzo dobrze! Czy już dałeś komuś znać, że się zgubiłeś? Bo wiesz, tutaj jest mój dom - Wskazała palcem za plecy chłopczyka. - i ja znam jego dokładny adres! Możemy napisać lub zadzwonić do kogo trzeba i powiedzieć, gdzie jesteśmy. - Chłopczyk dalej płakał, jednak chyba słuchał, co do niego mówiła. W razie czego powtórzy jeszcze raz, żeby wszystko dobrze zrozumiał i mógł się troszkę uspokoić.
- Możemy poczekać u mnie aż ktoś po ciebie przyjdzie. Jak będziesz potrzebował, to też będziesz mógł jeszcze popłakać – w środku mam chusteczki, które trochę ułatwią sprawę. - Zdawało jej się, że powoli udaje jej się przekonać chłopczyka. Sprawa, jakby nie patrzeć, nie była taka łatwa. W Japonii wprawdzie było normalne, że dorośli generalnie opiekowali się „wszystkimi dziećmi”. Mimo wszystko coraz częściej w mediach zwracało się uwagę na nieprzyzwoitych obywateli, którzy wykorzystywali zaufanie dzieci, by je skrzywdzić. Nie wiedziała, w jakim stopniu chłopczyk będzie skory jej zaufać.

@Mamoritai Akari

Po początkowym wybuchu płaczu okazało się, że chłopczyk jest całkiem rozmowny. Alaeshy spadł kamień z serca, gdy zauważyła, że słucha jej coraz uważniej i potakuje kasztanową główką. Grochy przestały spadać z jego długich rzęs, a rękawy ubrania szybko sobie poradziły z wilgotnymi policzkami.
- No pewnie, że nie jesteś już zagubiony. Powiem więcej - w tym momencie jesteś już prawie-znaleziony! - Na jego twarzy pojawił się uśmiech, który skutecznie rozjaśnił spłakaną buźkę. W chwilę potem powtórzył jej imię, używając uroczego zdrobnienia. Zwrócił się do Alaeshy jak do starszej siostry, czym całkowicie ją tym kupił i chwycił za serce.

- Miło mi Cię poznać Akari-kun! - Ponownie się uśmiechnęła i schyliła głowę w powitalnym geście. - To świetnie, że już dałeś znać Orvillowi, że się zgubiłeś. Zaradny z Ciebie chłopak. - Imię wypowiedziane przez Akariego nie wskazywało na Japończyka, jednak mogła się mylić. Sam chłopiec natomiast wyglądał całkowicie „japońsko", więc raczej nie miał na myśli swojego ojca - gdyby był kimś z zagranicy.

- Nie wątpię, że Orville jest super. W końcu napisał Ci, że po Ciebie przyjedzie, więc nie mogłoby być inaczej. Orville się Tobą opiekuje? - Wolała dopytać, żeby mieć pewność, czy oby na pewno rozmawiają o osobie dorosłej.

Tymczasem Akari-kun chwycił Alaeshę nie tylko za serce, ale również na dłoń - niemal gotowy, aby iść z nią do domu. Malec jednak przystanął, najwyraźniej zastanawiając się nad swoją ufną reakcją. Podzielił się z Itou wątpliwościami, co było tym bardziej urocze, bo w ten sposób pokazał, że i tak już zdobyła jego zaufanie. Niemniej, najwyraźniej ktoś przykładał dużą wagę do tego, aby nauczyć go bycia grzecznym i rozważnym.

- Masz rację, to bardzo mądre, co mówisz. Mam jednak pomysł, jak sobie z tym poradzimy. To jest mój dom, ten caaały budynek. - Wskazała ponownie w kierunku domu, kreśląc ręką linię w powietrzu od samego dołu budynku, aż po czubek dachu. - Natomiast tutaj na dole jest moja galeria. O tu, gdzie są te duże przeszklone drzwi i okna. To jest taki jakby sklep z obrazami, do którego każdy może wejść. Tutaj Orville bez problemu Cię znajdzie, bo będziesz po prostu w sklepie. Wiesz, chciałabym, żebyśmy już nie marzli, bo zrobiło się już naprawdę zimno. - Demonstracyjnie objęła się ramieniem, udając że zadrżała z zimna. - Co myślisz o takim rozwiązaniu? Jak tylko wejdziemy do środka, to pokażesz mi numer do Orvilla i do niego zadzwonię, ok?

@Mamoritai Akari

Słowa kobiety i malutki teatrzyk prezentujący, jak jest jej zimno, zadziałały. Prawdopodobnie chłopcu było chłodniej niż jej. Malec od dłuższego czasu musiał być sam na dworze — aczkolwiek Itou podeszła do niego bez kurtki, wychodząc jak najszybciej z galerii.
— Dobrze, więc chodźmy do środka i zaraz zadzwonimy do taty. — Nie polemizowała ze słowami chłopca, jedynie wyciągnęła palec wskazujący i żartobliwie, delikatnie dotknęła dziecięcego noska. Najwidoczniej nie był on jego biologicznym tatą, jednak było to zrozumiałe, że chciał tak kogoś nazywać. Alaesha natomiast nie chciała, żeby malec się smucił i chciała jakoś odciągnąć jego uwagę.

Malec nie miał zamiaru przestać jej rozczulać, przedstawiając swoją dziecięcą logikę. Dobrze, że to jej udało się go znaleźć, ponieważ był naprawdę ufny i zdawał się nie widzieć żadnego zagrożenia w ludziach. Co zresztą było raczej całkowicie normalne dla dzieci w jego wieku. Postanowiła nie odpowiadać na jego wątpliwości dotyczące „zabrania go do złego pana” i jedynie ciepło się do niego uśmiechnęła. Gdyby zaczęli omawiać głębiej ten temat, to możliwe, że jeszcze nabrałby podejrzeń i próbował uciec.
— O, to świetnie, że lubisz rysować! Bardzo chętnie zobaczyłabym twoje obrazki. Wolisz kredki czy farbki? — Szybko go zagadała i  trzymając za dłoń, podprowadziła go do drzwi pracowni. Otworzyła je na oścież i puściła Akariego przodem. W środku było przyjemnie ciepło i przytulnie. Tutaj nie był im straszny chłód ani wiatr.
Wciąż stojąc w kurtce, pokazał jej numer telefonu do swojego opiekuna. Spojrzała na ekran komórki trzymanej w niewielkiej rączce. Ponownie rozczuliło ją, w jaki sposób miał zapisanego swojego opiekuna — ksionże orivilee. Czy ten chłopiec był zrobiony z cukru? Zapis ten jednak utwierdził ją w przekonaniu, że mężczyzna nie jest ojcem chłopca, ponieważ inaczej zapisałby go jako „Tata”. Przepisała numer do własnego telefonu, aby za chwilę zadzwonić.
— Dobra, zaraz zadzwonię. Ściągnijmy tylko Twoją kurtkę, bo zaraz będzie Ci zbyt ciepło, ok? — Kucnęła przed nim na wypadek, gdyby potrzebował pomocy przy rozpięciu lub ściągnięciu ubranka.
Pytanie chłopczyka, które padło później, nie pasowało do ich wcześniejszego toku rozmowy, więc najpierw uniosła brwi w górze, a potem się roześmiała.
— Nie, nie mam męża. Dlaczego pytasz? — Itou przeszło przez myśl, że może chciał wiedzieć, czy ten dom należy tylko do niej i czy ktoś tutaj zaraz nie przyjdzie.

— Wskakuj na tamtą kanapę i powiedz mi, czy jest wygodna! — Wskazała stojącą pod ścianą sofę z puchatymi poduszkami, przed którą stał stolik kawowy. Było to miejsce, gdzie sadzała klientów, gdy potrzebowała więcej czasu na omówienie zlecenia. W jej galerii zazwyczaj przebywali jedynie dorośli, więc widok dziecka w tym miejscu był dla artystki wyjątkowy. Akari-kun wyglądał na jeszcze drobniejszego, niż był w rzeczywistości, w tym przestronnym pomieszczeniu.
Na razie nie proponowała chłopcu zajęcia — był zdeterminowany, żeby skontaktować się z Orvillem, więc pewnie wolał przysłuchiwać się rozmowie. Po chwili sama usiadła na sofie i wybrała wcześniej zapisany numer. Przyłożyła aparat do ucha, usłyszała sygnał i czekała aż „Książe Orville” odbierze słuchawkę. Uśmiechnęła się do chłopca, który patrzył na nią z wyczekiwaniem i nadzieją.

@Mamoritai Akari

Malec rozglądał się po galerii, a na jego drobnej buźce ukazywały się różne emocje. Itou przez chwilę pozwoliła sobie na przyglądanie się zmieniającemu się wyrazowi twarzy chłopca, zerkając za siebie, które malunki, jakie sprawiają na nim wrażenie. Dla niej ta galeria była codziennością, tak samo, jak obrazy i ogólna artystyczna otoczka, w której czuła się jak ryba w wodzie. Tym samym próba spojrzenia na obrazy oprawione w drewniane ramy dziecięcym wzrokiem zdawała się jej fascynująca.
— Widzę, że oglądasz moje obrazy. Jeśli Ci się któryś spodoba, to mogę Ci potem o nim opowiedzieć. — Przyjrzała się szczupłemu chłopczykowi, sprawdzając, czy dałaby radę go unieść i dodała. — Mogę Cię nawet wciąć na ręce, żebyś mógł się lepiej przyjrzeć. No, chyba że nie lubisz się przytulać, to mogę też przysunąć Ci krzesło. — Wskazała na wysoki hoker, na którym zazwyczaj siedziała w oczekiwaniu na klientów. Choć nie zawsze na nim siedziała w ciągu dnia. Zdecydowanie częściej kręciła się po pomieszczeniu: sprzątając, pielęgnując rośliny, zmieniając aranżację wnętrza czy wystawione obrazy. Wykonywała też wstępne szkice do zamówionych prac lub, gdy weny brakło, czytała książki. Gdy już jednak wszystko wydawało się nudne, to po prostu patrzyła przez okno.

Z przyjemnością oglądała, jak chłopiec wspiął się na kanapę, a potem radośnie zamachał nóżkami nad ziemią. Rozczulał ją tak mocno, że aż zaczęła się zastanawiać, dlaczego w zasadzie nie chce mieć dzieci. Choć może to nie tak, że zupełnie nie chciała. Życie po prostu nie rozpieściło jej na tyle, aby mogła zdążyć ich zapragnąć.
Dotychczasowa egzystencja Itou składała się z ciężkiej pracy i wiecznej gonitwy. Musiała szybko dorosnąć po śmierci matki, a w zasadzie już wcześniej. Gdy rodzicielka zachorowała, niczym nie różniła się w swoim zachowaniu od roszczeniowej gówniary. Potem została sama, z początkowym drobnym wsparciem dalekiej rodziny i z comiesięcznymi przelewami od nieznanego jej ojca. Zrobiła co tylko była w stanie, aby zatrzymać dom — uczyła się, pracowała, brała zlecenia na rysunki i obrazy. Dopiero od niedawna jej finanse porządnie się stykały i miała więcej czasu dla siebie. Własnie teraz, gdy mogłaby w końcu zaznać trochę spokoju, życie zaśmiało się z niej, sprawiając że została senkenshą. Potrzebowała oddechu; wpierw chciała odzyskać choć trochę ze straconego dzieciństwa i wczesnej dorosłości. Niemniej te chwile spędzane z uroczym malcem sprawiały jej wiele radości. W zasadzie spokojnie mogłaby być jego mamą. Kilkuletni chłopiec jak najbardziej wyglądałby na synka ponad trzydziestoletniej kobiety. Dosiadła się do chłopczyny, chwilę jeszcze z nim rozmawiając, zanim wykręciła numer do jego opiekuna.
— Naprawdę, namalowałbyś coś specjalnie dla mnie? Byłabym zaszczycona! — Uśmiechnęła się od ucha do ucha. Chętnie popatrzy na dziecięce zmaganie z rysunkiem. Będzie musiała się tylko gryźć w język, żeby go specjalnie nie poprawiać — to w końcu tylko dziecko.

Wykonała telefon i przez chwilę rozmawiała z opiekunem Akariego. Musiała przejść na angielski, ponieważ najwyraźniej japoński sprawiał nieco trudności jej rozmówcy. Gdy odłożyła słuchawkę, zganiła się w myślach — w zasadzie mogła spodziewać się tego, że osoba o tak nietypowym imieniu będzie pochodziła z zagranicy. Jako że malec zapewne nic z tego nie zrozumiał, powiedziała do niego z uśmiechem.
— Orville niedługo po Ciebie przyjedzie! W tym czasie przyniosę i kredki, i farbki dla nas! Pójdę po nie, chyba że chcesz się przejść ze mną? — Zaczęła wstawać z kanapy, ale zatrzymała się, żeby posłuchać, czy chłopiec ma coś do powiedzenia. Możliwe, że nie chciał zostawać sam po tym, jak się zgubił. Jednak równie dobrze mogło być mu wygodnie na tej kanapie albo nie chciał przegapić przechodzącego ulicą ojca, którego mógłby dostrzec przez wielkie, przeszklone okna galerii.

Roześmiała się w duchu na komentarz chłopczyka, że Orville nie ma męża. Jednak nie chciała go ani poprawiać, ani tego faktu komentować. Co ją to w zasadzie interesowało, czy opiekun malucha jest żonaty?
— Do zoo, mówisz? Tak, tam jest mnóstwo wspaniałych zwierzątek.  Może w takim razie narysujemy żyrafę albo pandę? Albo lwa? Na co miałbyś ochotę? — Rozmowa o zwierzętach od razu podsunęła jej pomysł na to, co mogliby stworzyć wspólnie na kartkach papieru. W zasadzie sama kochała zwierzaki, a tak rzadko miała okazję je malować.
— Lwy kiedyś widziałam — właśnie w zoo! Są rzeczywiście trochę straszne, ale też piękne. Mimo wszystko mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiał mnie bronić przed lwem. Panowie lwy mają takie wielkie grzywy, prawda? —  Zatoczyła ramionami dookoła głowy szeroki krąg. Oglądanie zaróżowionej od emocji buzi chłopca sprawiało kobiecie przyjemność. Dlatego dała mu przez chwilę pomówić więcej o zwierzakach. Niech w zasadzie mówi do woli, w jej galerii i tak zazwyczaj było cicho. Trochę za cicho.
— Tak? To jakie masz supermoce? — Zachichotała leciutko, wiedząc, że dzieci potrafią zmyślać zupełnie niestworzone rzeczy i była ciekawa, co maluch wymyśli.

@Mamoritai Akari