Matsumoto Hiroshi, a właściwie Lee Shin-Yun jest jedną z niewielu osób, którym udało się uciec z najbardziej zamkniętego kraju świata. Ponad 20 lat spędza w najbardziej hermetycznym miejscu na ziemii, nie znając słów takich jak wolność czy prawa człowieka. I choć urodził się w uprzywilejowanej rodzinie związanej z reżimem (ojciec wysokiej rangi oficer, matka urzędniczka państwowa). Jego dzieciństwo z wiadomych względów nie należało do łatwych. Każdy jego dzień wygląda tak samo. Szkoła, pranie mózgu, w domu apodyktyczni rodzice, obowiązki, oglądanie publicznych egzekucji ku przestrodze, które powodowały koszmary. Każde okazanie nadmiernych emocji było natychmiast gaszone. Liczyły się tylko surowe zasady, których bezwzględnie musiał przestrzegać. Krnąbrność i zadawanie zbyt wielu niewygodnych pytań kończyło się karaniem ciężką dłonią ojca i reprymendą matki.
Głęboki kryzys gospodarczy kraju nastawionego na wieczną wojnę pod sankcjami pogłębiał problem głodu i ubóstwa. Obowiązek pracy zaczął spoczywać także na dzieciach-również tych, którym reżim był "przychylny" ze względu na pochodzenie czy status. Jego rodzinne miasto Hyesan będące ośrodkiem przemysłu drzewnego daje mu możliwość uczęszczania do warsztatów snycerskich i uczenia się fachu. Ma więcej "szczęścia" od mniej zamożnych rówieśników i nie musi trudzić się pracą w kopalniach.
Szybko okazuje się, że chłopak ma talent i zajmuje się snycerką przez kolejne kilkanaście lat. Żyjąc według twardych zasad dyktatury, nie może puścić wodzy fantazji. Każda aktywność na rzecz kultury i sztuki musi być apolityczna lub nasycona propagandowym przekazem reżimu. Staje się tym samym precyzyjnym narzędziem, a jego twórczość skupia się głównie na zdobieniu mebli, renowacji i rzeźbieniu ozdobnych ornamentów.

Nadzieja na zajmowanie się snycerstwem zawodowo znika, gdy po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej ku wielkiej radości otumanionych propagandą rodziców, zostaje skierowany do pracy w plutonie egzekucyjnym. Grunt osuwa mu się spod nóg. Wątpi, że jest w stanie zabijać. Egzekucje były zabójstwem, aktem gwałtu na naturze. Wie natomiast, że nie ma prawa odmówić, bo zostanie posądzony o niesubordynację.
Pamiętał pierwszą egzekucję, jaką wykonał. Tamtego dnia ciężar karabinu spoczywającego w jego dłoniach był nie do zniesienia. Mimo, że w wojsku nosił go niemalże nieustannie.
Odruch wątpliwości i zawahanie szybko ustąpiły miejsca woli przetrwania, kiedy broń obecnych na placu żołnierzy skierowała się w jego stronę, gdy zbyt długo zwlekał oddaniem salwy strzałów w kierunku skazanego. Zabił - by nie zostać zabitym, grzebiąc tym samym bezpowrotnie jakąś część samego siebie. Z każdą kolejną egzekucją czuł jak coś, umiera w nim, ale nie pozwala odejść, a konać. Choć paradoksalnie czuł się martwy z chwilą, gdy pociągnął za spust i zabił po raz pierwszy.
Reżim nie oszczędzał nikogo. Nawet starców, kobiet w ciąży czy dzieci. Gdy przyszło mu stracić 8-letniego chłopca z sąsiedztwa za samo posiadanie południowokoreańskich gier, wiedział że dłużej nie wytrzyma.

Ucieczkę rozważał już jako nastolatek i żałował, że zabrakło mu wówczas odwagi. Wiedział o uciekinierach i trasie wiodącej przez rzekę na granicy z Chinami. Wystarczyła odpowiednia łapówka dana strażnikowi i wydostanie się-także z Chin, niezauważonym. Nikt o tym nie mówił, ale każdy wiedział. Ludzie po prostu znikali. Wielu z nich wracało wbrew woli na publiczne procesy bez szans na obronę i w efekcie na śmierć za zdradę kraju, jakim było dla reżimu opuszczenie Korei Północnej bez zezwolenia.
Dwa dni po przekroczeniu granicy zostaje przechwycony przez chińskie wojsko. Grozi mu ekstradycja. Bez życia, pogodzony z własnym losem oczekuje w areszcie na swój rychły koniec-powrót do Hyesan i rozstrzelanie. Jednak ten sam los, który tak okrutnie z niego zadrwił, powołując go na świat w Hyesan, nieoczekiwanie dał mu szansę.
Lee Shin-Yan zostaje wysłany do Korei Południowej, gdzie w ośrodku dla uchodźców pod Seulem spędza w zamknięciu trzy lata. Trzy spokojne lata, kiedy uczy się życia na nowo. Z dostępem do wiedzy, elektroniki, technologii i prowizorycznej wszak strzeżonej wolności.
Czas poświęca też nauce języka japońskiego, bo wie, że w Korei nie ma nikogo ani niczego co mogłoby go tam trzymać.
Kiedy wychodzi, porzuca własne nazwisko, z którym nie chce być kojarzony. Przyjmuje japońskie, pospolite. Nie chce się wyróżniać. Przenosi się do Fukkatsu, gdzie wynajmuje niewielkie lokum, w którym prowadzi także pracownię scycerską. I choć sprawia mu to wielką radość to na próżno szukać na jego twarzy jakiejkolwiek oznaki szczęścia. Charakteryzuje się wyuczoną przez lata powściągliwością w ekspresji emocjonalnej i niebywałym pragmatyzmem. Chroni swoją prywatność i nie dopuszcza do siebie niemal nikogo. Boi się zdemaskowania. Ma obsesję, że ludzie Kima go dopadną. Obawia się też społecznego ostracyzmu i osądu, za zbrodnie jakich zmuszony był dokonać.
Posiada pozwolenie na pracę i tymczasowy azyl. Stara się o pozwolenie na pobyt stały.