Jego wrodzona wada wzroku nie ułatwiała zadania. Wszystko skąpane w ponurych odcieniach szarości, poszczególne barwy były niemalże nierozpoznawalne w ciemności rozświetlanej jedynie latarką. Dostrzegał ciemniejsze ślady brudzące nogawkę nieznajomej – ziemia, błoto, krew? Zęby pułapki zatopione w ciele wskazywałyby przede wszystkim na to ostatnie. Nie znał się na tych medycznych czarach, więc co, jeśli jakimś cudem już ją uwolni? Przecież nie miał ze sobą nawet kawałka bandaża, którym mógłby owinąć jej rany. Brać ją na ręce i szukać wiedźmy, z którą miał się spotkać? Zawrócić w kierunku miasta, licząc na to, że dotrze do skraju lasu nim nogi odmówią mu posłuszeństwa, a kobieta nie wykrwawi mu się w ramionach?
 – Głupi to są ci, którzy zostawiają takie dziadostwo gdzie popadnie – mruknął próbując pod innym kątem przyjrzeć się mechanizmom. Prześledził jakąś sprężynę, z jej ułożenia zrozumiał jednak tyle, że miała związek z płytką naciskową, na której najwyraźniej musiała stanąć ciemnowłosa. Nic nie podpowiadało mu, gdzie nacisnąć, żeby uwolnić kończynę od dalszego kaleczenia przez bezlitosny metal.
 – Panienko Umehara… jesteś tu sama? – zapytał, starając się jakoś utrzymać jej skupienie i przytomność za pomocą rozmowy. Wsunął latarkę między zęby, żeby mieć wolną drugą rękę. Jeśli przyglądanie się budowie tego ustrojstwa nic nie dawało, pozostawało chyba stare, dobre rozwiązanie siłowe.

Zawilgocony wzrok, o ile już wychylał się spomiędzy (przez większość zamkniętych) powiek, kierowała ku twarzy mężczyzny. Wargi drżały, stale zamykane, by nie wypuścić następnych pojękiwań i stęknięć; starczało jednak tyle, by odetchnęła trochę ciężej, a mięśnie twarzy napinały się w nowej dawce bólu.
- To nawet... - odezwała się po dłuższej chwili, łapiąc w drżące palce garść ziemi. - Nie są łowcze... tereny...
Jego spokój i cierpliwe podejście - być może - w pewnym stopniu przełożyło się też na nią. Nie tyle przestała się wyrywać, co zminimalizowała odruchy. Wciąż wsparta na boku, oddychała ciężko przez usta, wstrzymywała powietrze, znów wydychała je między zębami - i tak w kółko, zdana na łaskę nieznajomego. Na jego głos, który raz za razem ściągał ją do rzeczywistości, choć pierwotna energie zdecydowanie ulatywała wraz z krwią. Słabła, ale miała w sobie na tyle siły, aby odpowiadać.
- Nie - rzuciła więc wreszcie, kręcąc niemrawo głową. - Jestem... z przyjaciółką... Pobiegła po pomoc... Po kogoś... A ty? - Żałosne przełknięcie śliny. - Jesteś z kimś..?


Jasne włosy rozsypały się na futrze swetra, gdy Kubota potrząsnęła głową w niemym zaprzeczeniu. Nie była ranna - przynajmniej tyle dało się wyczytać z jej nerwowego ruchu. Drobne usta raz jeszcze pod wpływem zębów pokrył rubin czerwieni, ale wreszcie dziewczyna odetchnęła ciężej, ściągając z ramion wagę niepewności.
- Ludzie z miast zapominają, że to natura od zawsze ich chroniła. Dawała dach nad głową - szczupły palec uniósł się nad bark i choć celowała w niebo, dało się domyślić, że chodziło o czupryny szumnych drzew. - Oferowała plony, które zamieniano na jedzenie, czystą wodę z głębin źródeł. Lasy, góry i pustynie, kry blisko lodowych przestrzeni, deszczowe puszcze - to wszystko utrzymywało się bez zarzutu, póki człowiek nie zaczął ingerować. A teraz powoli karczują Kinigami. Już są głęboko. Tereny się uszczuplają. Zwierzyna ciaśni w centrum, bo gdzie ma uciekać? Miejsca tu coraz mniej.
Ludzie w swej stałej próżności... - Zatrzęsła się, ściskając dłonie w kułaki. - Oni swoimi żelaznymi maszynami potrafią powalać najstarsze cedry, a skoro tak, co ich powstrzyma przed uśmierceniem kolejnych bóstw? Przecież bogowie kryją się w cienkich gałęziach japońskich jeżyn i w wartkich potokach, które gniewnie szumią ostatnimi czasy. Cały las zdradza niepokój. A teraz jeszcze te pułapki...
Znów zamilkła, przytykając opuszki palców do ust, jakby wymsknęło jej się przekleństwo; rzecz rzucona w amoku, kompletnie niestosowna.
- Ona wpadła w jedną - powiedziała nagle, o wiele trzeźwiej, sięgając raptownie po dłoń swojej rozmówczyni. - Szybko, to nie tak daleko. Kilkanaście minut biegiem, skrócimy dystans, jeżeli pobiegniemy zboczem.
Ruszyła pospiesznie.


Komórki tracą zasięg.
SMS-y nie docierają do odbiorców.

|| STAN POSTACI
› NAKASHIMA
OBECNY POZIOM: 3/5.

› BLACK
w normie

|| MOŻLIWE RZUTY
› NAKASHIMA
rzut na siłę; sukces oznacza brak spowolnienia na następne dwie tury;
porażka to -1 do możliwości poruszania się;

możesz także rzucić na:
siłę - sukces oznacza uratowanie kobiety, porażka - większe poszkodowanie jej;
lub
inżynierię - sukces oznacza możliwość rozbrojenia pułapki w dowolny sposób, porażka - brak udzielonej pomocy, osłabienie kobiety w wyniku traconej przez nią krwi.
Możesz rzucać ponownie, ale na obydwie jednocześnie (gdzie użyć możesz tylko tej, przy której uzyskasz sukces).

› BLACK
Jeżeli nie przeciwstawisz się Kubocie i pójdziesz za nią - rzucasz k100 na lęk wysokości (droga, o której wspomina Kubota, wiedzie przez meandry wzniesienia z wąską drogą, z jednej strony zakończonego ostrym spadem - urwiskiem - na którego widok byłaby narażona postać Hecate).

Rzuty na tym etapie są dobrowolne.
Nakashima - brak rzutu z twojej strony oznacza utrzymanie poziomu 3.

 Niewiele znał się na łowiectwie – jak dla niego mogło już spokojnie wymrzeć śmiercią naturalną. Bo kto w obecnych czasach potrzebował strzelać do dzikiej zwierzyny? Jasne, niby można to uznać jako swego rodzaju kontrolę populacji, ale żeby od razu rozstawiać się z wnykami na prawo i lewo po całym lesie? To było tak prymitywne i barbarzyńskie.
 Zrezygnował ze swojego planu, przynajmniej przez chwilę. Odłożył na bok broń, torbę i rozpiął kurtkę, okrywając nią ramiona dziewczyny. Albo przynajmniej częściowo, na tyle, na ile był w stanie przez pozycję, jaką przybrała. Nie był pewien, ile jeszcze zajmie mu próba zdjęcia tego cholerstwa z jej nogi – o ile w ogóle kiedykolwiek mu się to uda. Chciał w jakikolwiek sposób zadbać o jej komfort, w jego oczach była tylko cywilem, który wpakował się w kłopoty.
 – Właściwie jestem sam. Miałem się spotkać z kobietą mieszkającą w lesie. Badam sprawę dziwnego, osłabiającego zjawiska, które pojawiło się w Kinigami. – Nie widział powodu, żeby to w jakikolwiek sposób ukrywać. Plotki o klątwie krążyły po mieście dość intensywnie, a sporo osób zrzucało winę na Wiedźmę. To żadna tajemnica.
 – Spróbuję założyć ci opaskę uciskową. Żaden ze mnie medyk, ale może chociaż odrobinę pomoże – stwierdził i rozpiął własny pasek, żeby zaraz przełożyć go ostrożnie pod udem Umehary, żeby zaraz je opasać i zacisnąć. Już od dawna nie musiał korzystać z wiedzy, którą nabył dawno temu podczas szkoleń. Na ogół był przeciwieństwem lekarza, takowego zwykle miało się gdzieś pod ręką w oddziale albo wpadało się do jakiegoś po wykonaniu zadania. Tu był zdany wyłącznie na siebie. Nie chciał jej straszyć, że zaraz może mu się tu wykrwawić, a tym bardziej przyznać się, że nie za dobrze idzie mu oswobadzanie jej nieszczęsnej nogi. Z trudem powstrzymywał wiązankę klątw na temat żelaznego mechanizmu.
 – Czy któraś z was może poczuła jakieś nienaturalne zmęczenie podczas przebywania w lesie? – Latarka znów wylądowała między zębami, kiedy Yosuke ponownie podjął się próby otworzenia pułapki. Z tak samo mizernym skutkiem jak wcześniej, co skomentował cichym warknięciem z niezadowolenia. Jak tak dalej pójdzie, to łatwiej ją będzie dobić niż uratować.

Dłoń Kuboty grzała w nienaturalny, zwierzęcy sposób - podobnie jak u psów, temperatura zdawała się działać na zupełnie innych zasadach, nie do końca zależnych od warunków atmosferycznych. Przypominała zatem chwyt trawionego gorączką ciała, gdy szczupłymi palcami oplatała o wiele chłodniejszy nadgarstek Wiedźmy z legend - a jednak ciemne spojrzenie podkreślała pełna determinacja.


Zmalała pod okryciem jak kurcząca się w wyniku przesadnie podkręconego ognia potrawa. Struchlałe ramiona, pomiędzy którymi ukryła głowę, drgnęły lekko na ciężar kurtki i minęło wiele przelanych krwią myśli, nim dziewczyna nie uniosła ponownie wzroku, sięgając nim do twarzy nieznajomego. Traciła na kolorach, co oczywiście z perspektywy Nakashimy nie miało znaczenia, ale nawet mimo wady był w stanie dostrzec różnicę w odcieniach - Umehara bladła z chwili na chwilę, stanowiąc żywy zegar wyznaczający tylko jedną godzinę: ostatnią.
- Dziwnego zjawiska... - powtórzyła za nim schrypnięcie, wciąż jednak wystarczająco przytomnie, aby panika nie zagrała pierwszych skrzypiec.
Jeżeli chciała coś więcej powiedzieć, to nie dała rady. Zęby zwarły się, ledwo tamując kolejny krzyk. Przeciągłe jęknięcie przedarło się przez szum liści, gdy pas zamknął się silnie na spiętym w gwałtowności udzie.


Nadała trasie żwawego, niemal nerwowego kroku, ale zdecydowanie wiedziała, którędy podążać. Po leśnych meandrach, nieznających udeptania ścieżkach i po niewidzialnych drogach, przedzierała się przez dzikie gęstwiny. Gałązki krzewów, w które wpadały, haczyły ubrania, ocierały się o cerę czerwonymi smagnięciami.
Brnęły naprzód, ale prędko podłoże nabrało ostrzejszego kąta - wchodzenie pod górkę stanowiło już niemałe wyzwanie dla ludzi o słabszej kondycji, a wkrótce tereny stały się niemal niebezpieczne. Gdyby nie stałe połączenie z Kubotą, której dłoń spoczywała w zamknięciu na przegubie niczym żelazne kajdanki, przejście stromym zsypem zakrawałoby o cud. To ona doskonale wiedziała, w którym miejscu postawić stopę, aby wraz z lawiną drobinek, kamyków i piachu nie zsunąć się w przepaść; znała stabilne i wadliwe elementy, instruowała w oszczędny, ale wystarczający sposób.


Jasny snop latarki odkrywał ciemne plamy z drżącej konwulsyjnie tkanki - noga Umehary, mimo zapewne jej szczerych chęci, stale dygotała, ocierając się nieprzerwanie o żelazne zęby. Reakcja bardziej spowodowana lękiem i bezsilnością niż zimnem, a jednak okrycie, które jej podarowano, zadziałało uspokajająco. Ręką, na której nie wspierała wagi ciała, złapała brzeg odzieży, by przycisnąć ją bliżej siebie, szczelniej wtulić w męski zapach, który z niespokojnym westchnieniem wdarł się do jej płuc wraz z tlenem.
- Byłyśmy bardzo zmęczone... - wyznała, policzek wspierając o ramię, ocierając się jego alabastrową powierzchnią o materiał czarnej kurtki. - Ale ja bardziej... może gdyby nie wyczerpanie, zauważyłabym pułapkę w porę i wtedy...
Nagły krzyk zamknął usta Umehary.


Nierealnie ścięte wzniesienie zostawiły za sobą raptem dziesięć minut temu, ale dopiero teraz dotyk Kuboty puścił, a ona sama przyspieszyła jak gończy ogar. Przeskakiwała ponad nierównościami ściółki, przemykała nad starymi kłodami i pod bohomazami gałązek - a potem nagle stanęła. Blond pasma opadły nieruchomo na wyprostowane plecy, na uniesione barki.
- Nie... - szept stopniowo narastał w mowę: nie, nie, nie. To ci ludzie... to jeden z tych, którzy wtedy...
Chciała się obrócić, widać to było po nagłym przesunięciu nogi, po odchyleniu korpusu w bok, w stronę Black - ale nie potrafiła oderwać wzroku od leżącej wśród zarośli rannej dziewczyny, której łydka pochwycona została przez tropicielską pułapkę - i kucającego tuż obok mężczyzny. Na ramionach ofiary spoczywała ciemna kurtka, ewidentnie za duża na nią samą - i to właśnie jej materiał zmarszczył się, gdy przez las poniósł się krzyk:


- Zostaw ją - warknięciu towarzyszył trzask łamanych gałęzi, pękających pod wartkim krokiem jasnowłosej dziewczyny - młodszej od tej, która odniósłszy obrażenia leżała w grudach nocnej ziemi. - Zostaw ją natychmiast albo będę zmuszona...
Nie słyszała bądź nie chciała usłyszeć zbyt słabego: "Kubota, nie" - prośby wydartej z gardła osłabionej walką poszkodowanej. Jeszcze nim dobrze dobiegła do mężczyzny dało się dostrzec w przebijających pomiędzy lukami koron drzew blaskach księżyca jak zadbane paznokcie nastolatki wyrastają do miana wpierw pazurów, a następnie szponów - długie na dziesięć centymetrów uniosły się ponad jej blond pasma, gdy była już raptem dwa kroki od Nakashimy.
Zamachnęła się, celując w twarz.


Komórki tracą zasięg.
SMS-y nie docierają do odbiorców.

|| STAN POSTACI
› NAKASHIMA
OBECNY POZIOM: 3/5.

› BLACK
reakcja na lęk - niewygodne uczucie niepokoju, nieznaczne odrętwienie ruchów; możliwe rozdrażnienie (na następne 2 tury);

|| MOŻLIWE RZUTY
› NAKASHIMA
rzut na siłę; sukces oznacza brak spowolnienia na następne dwie tury;
porażka to -1 do możliwości poruszania się;

Jeżeli chcesz rzucać na unik, rzucasz na zręczność z dodatkowym minusem w postaci 15 punktów do wyniku za spowolnienie dolnych kończyn.

Jeżeli natomiast postanowisz wykonać rzut na siłę, który:
- będzie sukcesem: omijasz w/w minus (tj. wynik jest zależny wyłącznie od twojego obecnego poziomu zręczności);
- będzie porażką: w wyniku większego spowolnienia "15 punktów" zamienia się w "35 punktów" jako dodatkowy minus.
Rzut na siłę, o ile się na niego zdecydujesz, musi być wykonany przed rzutem na unik.

Rzuty na tym etapie są dobrowolne.
Nakashima - brak rzutu z twojej strony oznacza utrzymanie poziomu 3.

 Zaczynał już rozważać próbę wlezienia na drzewo i zajęcia się samym łańcuchem, żeby nie pogarszać stanu nogi ciemnowłosej. Była na tyle drobna, że powinien dać sobie radę z podniesieniem jej, nawet mimo uczepionej do niej pułapki. Zaniesienie jej na miejsce umówionego z Shirshu spotkania lub tam, gdzie według Eri znajdował się jej dom, mogło zwiększyć jej szanse na przeżycie. Co by zrobił, gdyby otworzył metalowe zębiska? Umehara zaczęłaby wykrwawiać się znacznie szybciej, jak w sytuacji, gdy ktoś dźgnie cię nożem i wyciągnie broń z rany, pozbywając się tamującego upływ krwi żelaza. Nie miał przy sobie nawet głupiego kawałka plastra opatrunkowego, a gdzie tu mowa o środkach odkażających czy bandażu. Nie przewidział takiej sytuacji.
 Słuchał odpowiedzi z uwagą, na tę krótką chwilę tylko trzymając latarkę w lewej dłoni i spoglądając na nieznajomą. Smugi krwi na jej łydce i kłach wgryzionego w ciało metalu zdawały się lśnić lekko w jasnym blasku, naśmiewały się z jego bezradności. Znalazł się w naprawdę kiepskiej sytuacji – każdy jego ruch mógł pogorszyć stan dziewczyny, ale bezczynność też nie była tu specjalnie pomocna. Ile czasu jej pozostało? Minuty? Pewnie mniej niż godzina. Jak daleko mógłby ją w ogóle zanieść, biorąc pod uwagę pogarszający się stan jego kondycji? Nawet teraz, klęcząc przy niej, czuł jakby po kolana znajdował się w grzęzawisku.
 Suche trzaśnięcie gałęzi odwróciło momentalnie jego uwagę. Wraz z następującym krzykiem od razu wyrzucił z głowy myśl o kolejnym zwierzęciu przebiegającym nieopodal. Sarny raczej się nie wydzierały. Nakashima chyba miał też jakiegoś pecha do kobiet – niby się na niego rzucały, ale od razu z pyskiem albo pazurami, zamiast na początku porozmawiać, zaprosić na kawę albo spacer. I pewnie dlatego jego preferencje utknęły na tych spokojnych i łagodnych, a on w tej wybredności osiągnął trzydziestkę stając się powoli starym kawalerem.
 Był za wolny. Próbował poderwać się i jakoś odchylić, żeby uniknąć szponów znajdujących się na kursie kolizyjnym z jego głową. Pozycja, w której się znajdował, w połączeniu z osłabiającym wpływem lasu zadziałały jednak wyjątkowo silnie na jego niekorzyść. Jedyne, co udało mu się zrobić, to unieść latarkę, żeby błysnąć napastniczce po oczach i odrobinę ukryć twarz za ręką, wciąż niestety pozostawiając odsłoniętą całą prawą połowę. Wolna dłoń automatycznie ruszyła w kierunku leżącego zaraz obok karabinu, a przez myśli przebiegła wiązanka przekleństw związanych z faktem, że ochronna świeca znajdowała się w kieszeni kurtki, która teraz ogrzewała Umeharę. To nie był zwykły człowiek. Yūrei? Yōkai? Druga opcja brzmiała jakoś tak lepiej i bardziej pasowała do sytuacji.

Impet jej uderzenia byłby znacznie większy, gdyby blask z latarki nie oślepił zbyt wrażliwych ślepi dziewczyny. Nie wyhamowała w dosłownym znaczeniu - nie trafiła jednak tam, gdzie chciała, gdy trajektoria ciosu ześlizgnęła się z głównego łuku, hacząc ostrymi pazurami nie o twarz mężczyzny, a jego wyciągniętą ochronnie dłoń.

Nakashima
Poczułeś jak ciepło krwi zalewa skórę; do uszu dotarł dźwięk dartego materiału kombinezonu, który na siebie założyłeś. Gdzieś w tym wszystkim był jednak przeraźliwy impuls bólu - o wiele ostrzejszy niż podczas konfrontacji z pazurami zwierzęcia. Miałeś wrażenie, że przez tkankę przeszedł naostrzony, kuchenny nóż - gładko rwąc napotkane nicie żył i zbitych mięśni. Żyletkowe szpony drasnęły kość przedramienia - i być może to był moment, w którym zapiekło przeraźliwie.
Miałeś jednak szczęście - wprawna reakcja, wojskowe wyuczenie i zdolność do natychmiastowej konstrukcji planu sprawiła, że atakująca cię dziewczyna nie była w stanie sięgnąć twarzy. Zaraz zresztą cofnęła się spłoszona, z głośnym syknięciem.
Na ugiętych, rozstawionych dla równowagi nogach wpatrywała się w ciebie wściekle. Jej lewy but opierał się tuż przy ramieniu dyszącej Umehary - osoba, którą starałeś się ocalić nie miała już sił, aby protestować, choć jej dłoń opadła milimetr od podeszwy prowodyrki całego zamieszania, jakby w ostatnim akcie powstrzymania jej.
Kubota jednak nie wydawała się chętna, by odpuścić.
Uniosła ramię, odgradzając dłonią z palcami ostrymi jak wystawa sztyletów Umeharę od ciebie i...

Black
Ciemny wzrok Kuboty przeskoczył wprost w twoje oczy jak pingpongowa piłka. Źrenice, wcześniej pomniejszone, nagle urosły do niebotycznych rozmiarów, wchłaniając rogówkę o barwie gorzkiej kawy.
- Ty... - cedzone słowa okrasiła ponurym prychnięciem, lekko opuszczając przy tym brodę, pozwalając, by spomiędzy blond pasm wysunęły się uszy podobnego, piaskowego do fryzury koloru, zaś spod plisowanych warstw spódnicy wychynął gruby, pasiasty ogon. - Miałaś chronić Kinigami ceną własnego życia, a zamiast tego wolisz stanąć po stronie mieszkańców miasta? - Zęby przemieniły się; zaokrąglone, niegroźne szczęki dziewczęcia przeobrażały się powoli w paszczę yokai. Zamknęła usta, nie potrzebowała ich już, abyście słyszeli jej głos. Odbijał się od lasu, targany wiatrem wślizgiwał przez uszy wprost do umysłów.
- Oni są prawdziwym wrogiem. Kalają tereny egoizmem, zaskarbiając sobie ziemie, które nigdy nie należały do nich. Po co im tyle przestrzeni, gdy potrafią wznosić schrony wyższe od drzew i tam się kryć przed pogodą? Po co im nasza zwierzyna, gdy tyle jedzenia wyrzucają? Nie zasługujesz na protekcję lasu, nie zasługujesz nawet na moją.
Twoje nogi oplotły niewidzialne sznurki wełnianego kłębka - nie stanowiły jeszcze problemu, którego nie dało się przezwyciężyć samozaparciem, czułaś jednak z cała pewnością, że powoli obwiązują kostki, wspinają się na uda, okręcają się tuż pod i nad stawem kolanowym.
- Odłóż

Nakashima
- broń.
Spojrzała na ciebie od razu, gdy dotknąłeś smukłej powierzchni snajperki. Czułeś się ociężały przez sam fakt tego jak wpływał na ciebie las - klątwa nagle zdawała się jeszcze cięższa, gdybyś postanowił poruszyć nogami i zmienić pozycję do oddania strzału. Ranna ręka nie pomagała w utrzymywaniu stopu metali, ale treningi latami wykonywane w garnizonie, masa misji osiadających jak bagaż przepełniony tobołami doświadczeń - to wszystko sprawiało, że byłbyś w stanie oddać jeden celny strzał.
Kubota zmarszczyła nos.
- Lub zabij wiedźmę Kinigami - rozkaz, jaki wydała, nie miał w sobie nic z łagodnej prośby. Wolną dłonią wskazała na Hecate, nie zaszczycając jej już spojrzeniem. - Klątwa zadziałała dzięki niej i tylko na jej krzywdę zostanie zniesiona. Możesz zabić mnie, możesz zabić Umeharę - nie ma to żadnego znaczenia. Takich jak ja są tu miliardy.
Gdzieś w tle rozległ się trzask łamanej gałęzi - ktoś, być może, skradał się w waszą stronę.
- Oni podtrzymają klątwę.


|| STAN POSTACI
› NAKASHIMA
- głęboka rana na przedramieniu; po wydarzeniu konieczne jest rozegranie wątku w szpitalu, lazarecie garnizonu w Hairro bądź bezpośrednio z medykiem innego gracza. W przypadku dwóch pierwszych możesz założyć, że lekarzem jest NPC. Wątek musi mieć min. 3 posty na głowę. Brak interwencji w ciągu dwóch najbliższych fabuł oznacza wdanie się zakażenia, które automatycznie daje ci -15 do rzutu na siłę i wytrzymałość, a po kolejnych dwóch bez zainteresowania się stanem ręki - konieczna jest amputacja (kalectwo znaczące).
OBECNY POZIOM: 2/5 - w wyniku bezpośredniej interakcji z Kubotą.

› BLACK
OBECNY POZIOM: 4/5 - z powodu zdrady Kuboty tracisz opcję na brak spowolnienia.
- reakcja na lęk - niewygodne uczucie niepokoju, nieznaczne odrętwienie ruchów; możliwe rozdrażnienie (na następne 2 tury); (1/2)

|| PROPONOWANE RZUTY
› NAKASHIMA, BLACK
rzut na siłę; sukces oznacza brak spowolnienia na następne dwie tury;
porażka to -1 do możliwości poruszania się;

Rzuty na tym etapie są dobrowolne. Brak rzutu z waszej strony oznacza utrzymanie poziomu obecnego.