- Wiem, że proszenie kogokolwiek o tak prywatną przysługę zakrawa o nadużycie moich dowódczych możliwości.

Na ciężkim, metalowym biurku piętrzyły się chwiejne stosy papierów. Biurokracja zdawała się stopniowo pochłaniać i tak stosunkowo niewielkie pomieszczenie. Akta, nieposegregowane i niepowkładane wystarczająco równo do teczek, zajmowały przestrzeń, zalegając w jej rogach, opierając się o białe ściany. Wydawało się jasnym, że nawet lekkie uchylenie okna spowodowałoby nieuchronny efekt domina wśród niebezpiecznie powykrzywianych wieżyczek z kartek. Wśród wszystkich tych raportów nawet Kojiro Asahura, ze swoją potężną posturą, wyprostowanymi plecami i szerokimi barkami, zdawał się dziwnie mały i przytłaczająco ociężały. Odwracając się przodem do przybyłego uniósł jednak spojrzenie. Na dnie źrenic tlił się ogień, którego płomienie pochłaniały wszystkie zapisane wśród sprawozdań informacje.

- Przypuszczam jednak, że nie znajdę do tego lepszej osoby. - Wskazał ruchem nadgarstka prawdopodobnie jedyny niepodjęty inwazją arkuszy obiekt - niewygodne, proste krzesło. Nie czekał jednak na to, aby wezwany do gabinetu mężczyzna rzeczywiście na nim spoczął; może z góry założył, że zastosował tutaj jedynie wymaganą etykietę, wcale nie oczekując, że gość rzeczywiście skorzysta z okazji, aby dać nogom chwilę wytchnienia.

Zapewne obydwoje byli bardziej przyzwyczajeni do nadwyrężania się niż relaksu.

- Przejdę od razu do rzeczy, Nakashima Yosuke. - Dla wielu dowódca Shiroi Seifuku stanowił absolutny autorytet, jednak ci, którym dane było spędzić w jego towarzystwie więcej czasu, wspominali o wesołym, niemal łobuzerskim usposobieniu mężczyzny. Choć dźwigał na barkach przyszłość elitarnej jednostki, nie obawiał się eksplozji nieposkromionego grzecznościami śmiechu, nie stronił od kilku czarek sake po wieczornym dyżurze czy zabawiania wyjątkowo oczarowanych jego stanowiskiem dam. Tym jednak razem wyglądał na swój wiek. Pod powiekami kładły się bordowe cienie, zmarszczki na obliczu zdawały się pogłębić, drążąc w skórze rysy starości. Zwykle rozognione, pełne żarliwej odwagi spojrzenie, miało w sobie coś mętnego, jak gdyby ktoś wreszcie zanurzył rozpalone do czerwoności ostrze w grudach śniegu, powodując wybuch siwych kłębów dymu.

Wydawał się śmiertelnie poważny jak nigdy.

- Mój wieloletni przyjaciel, Takudome Tsurushi, dowódca oddziału II, przed paroma tygodniami stracił córkę w wyniku nieudanego egzorcyzmu. Akta do sprawy przekazałem już jego zastępcy. Makioka Hatake skróci więc potrzebne informacje w drodze do celu i odpowie na pytania z zakresu zajścia, nie tylko jako obeznany z treścią raportu, ale jako naoczny świadek wielu incydentów. Makioka uważa, że zachowanie Takudome drastycznie się zmieniło. W... obecnych okolicznościach nikogo to nie dziwi, jednak jak na pogrążonego w rozpaczy ojca, Takudome wykazuje najwyższą od miesięcy aktywność. Oddział II został za moją zgodą oddelegowany do siedziby w górach Yakkari, nie sądziłem jednak, że obowiązki dowódcy nie będą sprawowane przez niego osobiście. Zdawało się... - szukał słów; bardziej obiektywnych określeń, ale ostatecznie westchnął poddańczo, aż barki nie opadły o kilka wymownych, zmęczonych centymetrów. - Byłem przekonany, że odrobina więcej zadań dobrze mu zrobi. Po stracie, jakiej doświadczył ktoś o jego zapalczywości, siedzenie w cichym mieszkaniu mogłoby doprowadzić do obłędu. Jak wiesz, w Kinigami wciąż dzieją się nierozwiązane sprawy, ale na złość zarejestrowaliśmy wzmożoną agresję yokai również w górskich rejonach, każdorazowo w zamieszkiwanych okolicach lub schroniskach. Sprawdzenie tego i nadzorowanie wydarzeń przekazałem więc Takudome, ale, jak zapewne zdążyłeś się już domyślić, znalazł sobie widocznie inną misję do spełnienia. Powinności spadły na Makiokę Hatake, a ten zwrócił się więc o pomoc przy... sprawdzeniu motywów Takudome.

Kiedy oparł się o brzeg biurka tylko cudem nie przewrócił najwyższej kolumny; zatrząsała się niebezpiecznie, koniec końców utrzymując swój pion. Być może z Kojiro Asahurą było teraz podobnie. Stał prosto, choć wszystko wokół zdawało się doprowadzać do jego ruiny.

- Oczywiście, jestem skłonny założyć, że Takudome ma swoje powody, dla których zachowuje w tajemnicy te dziwne, rzekomo służbowe czynności, jednak dla świętego spokoju lepiej dmuchać na zimne. Przy takim sposobie myślenia jestem jednocześnie nieprzydatny w rozgryzieniu incydentu i stąd przekazuje wodze tobie - komuś kto nie jest związany z akcją w bezpośredni, prywatny sposób. Poza tym... - zawahał się, ale choć przeciągnął wzrokiem po ścianach, jakby szukał tam jakiejś podpowiedzi, najwidoczniej postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Wbijając więc ponownie podkrążone, wilcze ślepia w Nakashimę, głos miał potężniejszy; cięższy. - Podczas, że tak ujmę, zmiany warty wśród dowódców IV oddziału, przekazywane są sekrety nieznane pozostałym żołnierzom jednostki. Aby nie dopuścić do rozpowszechnienia najbardziej niebezpiecznych informacji, całość odbywa się na specjalnych zasadach. Nie jest natomiast niczym nowym, że wiele ważnych faktów spoczywa zadekowana w różnych zakamarkach. Pięć dni temu przez to biuro - wskazał je ruchem nadgarstka, jakby nie było wiadomo o jaki obszar chodzi; w rzeczywistości zamierzał pokazać jak niewielka jest to przestrzeń i skąd tu taki bałagan - przeszło prawdziwe tornado. Każe nam to sądzić, że wszedł tutaj ktoś, kto zna nasz system bezpieczeństwa. Kamery na niecałą godzinę zostały wyłączone, mój gabinet przetrząśnięty w poszukiwaniu cholera raczy wiedzieć czego. Nadal przeglądam papiery, aby zorientować się, co dokładnie zostało zabrane. O ile rzeczywiście coś. Tak słabo chronione miejsce nie kryłoby oczywiście wielkich sekretów, ale nawet pojedynczy skrawek mógłby nam dać wskazówkę odnośnie motywów i tożsamości włamywacza. Tak czy inaczej naszym priorytetem jest założenie, że mamy wewnątrz szeregów jakiegoś sabotażystę. - Zdrajcę. - Być może obydwie te sprawy wcale się ze sobą nie wiążą. W przekazanym przez Makiokę raporcie odnośnie zachowania Takudome wyczytałem jednak, że Takudome zniknął z siedziby w Yakkari na kilka dni - od zeszłego piątku do niedzieli wieczora. Widełki czasowe by się zgadzały, ale kto wie czy nie szukam argumentów na siłę.

Zaśmiał się.

- Jeszcze przed jutrzejszym wschodem będzie czekał na ciebie transport w okolicy strzelnicy garnizonu. Pojedzie z tobą Sugiyama Nobuo jako wsparcie medyczne oraz Makioka Hatake. To ma być cicha akcja, ilość osób została zawężona do niezbędnego minimum. Według pierwotnego planu Takudome został poinformowany o przybyciu dodatkowej pomocy uargumentowanej brakiem rąk do pracy. Będziecie udawać, że przybyliście tam jedynie po to, aby nadgonić zaległości z górskimi yokai, w rzeczywistości obejmiesz dowództwo nad całą sprawą. Makioka zaraportował mi dzisiaj całe zajście słownie, co po ostatnim wtargnięciu wydaje się jedyną słuszną decyzją. Póki nie wyłowimy zdrajcy, proponuję formę kontaktu wyłącznie twarzą w twarz. Odmaszerować.