Wiedział, że na swój sposób tu utknął. Był śmiercią w naciągniętej na twarz ludzkiej skórze. Czuł niewygodę i coś, co z pewnością porównałby do odcisków, które ludzie nabywają podczas spacerów w za ciasnych butach.

ludzie

Był żywy

ale jakiś paradoks, niedowierzanie (odzwyczajenie?), wciąż nie dawało za wygraną, bo tak naprawdę...

był trupem.

Nie pamiętał, kiedy ostatni raz trzymał maszynkę; kiedy musiał przytknąć brzytwę do zaniedbanego zarostu. Nie mógł napatrzeć się na drobne, szczypiące cięcia widoczne w lustrze. Na niewprawną rękę. Spadający na facjatę półmrok nie pozwalał odkryć innym tych drobnych potknięć; niewielkich niedoskonałości. Przedzierający huk i wrzawa ludzkich okrzyków zatykała uszy, a przechylona nad szkłem butelka drogiego, przeźroczystego alkoholu uderzyła o blat. Męska niezgrabna dłoń wetknęła między unoszące się na powierzchni kwadratowe kostki lodu słomkę i plaster limonki, a spomiędzy czarnej grzywki zaglądnęły wreszcie ponure tęczówki, odbijające kolory lawirujących przez pomieszczenie świateł. Nikt nie domyśliłby się, że każdy ruch przewijających się przez parkiet gości śledzą głęboko skupione, brązowe tęczówki osoby, która od ponad pięciu lat spoczywa w grobie, której skórę i mięśnie z pewnością zżarły już robaki; że znajdujący się w spojrzeniu mrok niesie ze sobą historię o której wrzała cała telewizja i internet

że obserwuje ich niegdyś pochwycony w ciemnym zaułku przestępca.

Kobieta o krótko ściętych włosach uderzyła opuszkiem palca w słonkę, aż kostki lodu zatrzeszczały o cienkie brzegi szkła. Uśmiechnęła się infantylnie do barmana i mrugnęła, zostawiając na blacie mały napiwek. Nie spojrzał nawet, jak odchodzi, jakby już dawno przestała interesować go rzeczywistość i zależność ludzkich zachcianek. Spoglądnął na stojąca na blacie rozpoczętą butelkę whisky; zaswędziała go dłoń.

— Kamikaze. Trzy razy. Tak na początek.

Spoglądnął na łysego obcokrajowca bez zainteresowania; przecierał właśnie blat wilgotną szmatą. Nie odezwał się słowem.

— Czy możemy umówić się, że co piętnaście minut przyszykujesz nam ten sam zestaw? — przekrzykiwał muzykę. — Nie chcę tracić czasu na przedzieranie się przez ten tłum. Nie po to tu przyszedłem.

Fenrys przelewał sok z limonki do trzech niewielkich naczyń. Jego usta ściągnęły się w linie. Dla niego nie miało to żadnego znaczenia, tak samo, jak to, że typ wciąż przed nim stał, ale nie sądził, aby powinien dzielić się z nim tym egoistycznym przemyśleniem. Wszystko jednak zmieniło się w chwili, gdy mężczyzna zaczął układać zamówienie na tacy. Yurei właśnie się obracał, ale coś kazało się upewnić. Spoglądnął spod opadających na oczy pojedynczych smolistych kosmyków na ruch dłoni — precyzyjny i przemyślany. Dokładnie nad jednym z przygotowanych przez niego trunków. Skomentował to milczeniem, nie do końca pewny jak bardzo lasery barwnych świateł nagięły jego percepcję. Szum głosów i dudniąca muzyka umiejętnie obniżała koncentracje. Właśnie dlatego powstawały kluby, takie jak te — pełne ciasnych parkietów, ogłupionych, zwilgotniałych ocierających się o siebie ciał pragnących zapomnienia.

Nieugięty upór Fenrysa nie miał jednak problemu, aby śledzić przemykająca w stronę loży łysinę, której skóra migotała odcieniem jaskrawego pigmentu. Z tej odległości widział doskonale, jak facet kładzie tacę na stoliku, jak uśmiecha się i precyzyjnie stawia szkła przed towarzyszącą mu dwójką. Umbra ledwie zwrócił uwagę na potężnego faceta o wygolonych bokach, który z jakiegoś podejrzanego powodu wydał mu się znajomy. Jego uwagę przede wszystkim pochwycił tleniony blond, jasne lico i ekstrawaganckie ubrania, odbijające tak wiele neonowych błysków reflektorów, iż pomyślał, że muszą być uszyte z cekinów. Szczupła noga szybko stała się podporą dla męskiej zachłannej dłoni.


— To dla ciebie, śliczny. — Oddech zawisł przy delikatnych pasmach, sparzył odsłonięte ucho. Rozległ się brzęk; kilka kropel napoju pociekło po lustrzanym brzegu. Palce kryminalisty przesunęły się łapczywie w górę, marszcząc opięty materiał spodni; z satysfakcją obserwował, jak jego pozbawiony włosów towarzysz prostuje się i siada po drugiej stronie dzisiejszej atrakcji. — Gwarantuję, że będziesz się wyśmienicie bawić.

Zastanawiał się, kim tak naprawdę był. Czy odbiegał zachowaniem od pozostawionego w grobie pierwowzoru? Czy w innych okolicznościach — w tłumie zgrzanych tańcem osób — zapatrywałby się równie nieugięcie w tę jedną lożę i doszukiwał mankamentu? Przecież nie należał do osób biorących odpowiedzialność za decyzje całego świata. Jemu samemu brakowało zdrowego rozsądku, gdy na skraju wszelkich pozostawionych w umyśle wspomnień sięgał zakrwawionym palcem i kreślił znaki własnej godności. Ślepia pochłaniała wtedy najczarniejsza otchłań, ale to w żołądku buchał niedogasający ogień. Ile tak naprawdę dzieliło go wtedy od całkowitego zatracenia; od pozostania w Kakuriyo, ile potrzebował, aby ozdobić szczękę w długie kły, dłonie w wyostrzone pazury, których nie połamałyby ludzkie zęby?

Turkusowe lasery, błyski nasiąknięte magentą i głęboki bas nie pasowały do jego świata. Nie był tymi frywolnymi smugami. Nie był również tym mięknącym w kolanach ciałem niesionym tonem wibracji. Żył w świetle, ale nosił w sobie mrok. Pochłaniał i umiejętnie niszczył wszystkie witraże otaczających go wielobarwnych scenerii. Gdziekolwiek się nie pojawiał, pożerał lśnienie, jakby włóczący się za nim cień był silniejszy od sztucznego oświetlenia, od pulsującego krwiobiegu miasta. Podtrzymywany ujednoliconym celem, nie był w świecie żywych, nikim innym jak pasażerem na gapę, który przeżywszy już swoją podróż, na siłę starał się trzymać ram odjeżdżającego pociągu. Chciał zawrócić. To nie było przecież możliwe. Nie miał biletu. Nie mógł tak wytrzymać aż do końca trasy. Kiedyś pęd miał osłabić napięte mięśnie. Miał odpuścić i wreszcie wpaść pod rozpędzone koła.

Nie dosłyszał trzasku — nie mógłby — ale nieruchomy wzrok wychwycił wszystkie odłamki szkła, które wysypane u podstaw stołu i miękkiego siedzenia błyszczały w pryzmacie brokatu; spoglądał wtedy na odkrytą szyję, tę prężącą się w uwielbieniu, ekstazie dawkowanej rozkoszy ściskającej organy, widział wilgotne usta łaknące czułych słów, ślinę przyozdabiającą pełny kształt warg, oczy całkowicie nieprzytomne, ciało wiotkie i uległe. Fenrys często odwracał wzrok — za każdym razem gdy spoglądał w tamtą stronę wyglądał, jakby spoglądał za nich. Gdzieś poza ściany rozgorączkowanego klubu. Nie pozwalał pozostać tej czystej tafli na granicy ciemnego spojrzenia, jakby z przezorności; dla pieczołowicie dokarmianego przez niego potwora. Obawiał się, że rozproszy go wzniecona fala lazurowego przypływu

i zostanie sam.

— Dokąd idziesz?

Fenrys odrzucał właśnie szmatę do zlewu i unosił ciemne spojrzenie; kontrastowało z nasyceniem wiszącego nad głową neonowego szyldu i żarówek zamontowanych w wyrastającej za jego plecami półce pełnej alkoholi. Odpowiedział głosem tak niskim i chrapliwym, jakby garść żwiru utknęła w strunach:

— Posprzątać.

Nie skłamał.

Nie czuł się obarczony powinnością do składania większych wyjaśnień, choć wiedział, że członek Shingetsu odprowadza go niezadowolonym wzorkiem. Nie ufał mu. Jak wszyscy. Szybko pojął w co się wplątał, ale trudno było mu myśleć o konsekwencjach. Przynajmniej robił to, co umiał. W bezbarwnym kłębku życia wiła się przecież szkarłatna nić przestępczości, a jego zadaniem stało się utrzymać ją jeszcze przez moment między zaciśniętymi palcami.

Potrafił wniknąć w otoczenie. Tym razem nie musiał używać mocy, bo tańczący wokół tłum nie zwracał na niego uwagi. Ogłupione zbiorowisko miało pewne właściwości: przede wszystkim potrafiło stać się scenografią, której potrzebowała upubliczniona przed laty twarz. Teraz jego włosy były o wiele dłuższe, zapuścił również zarost — nie sądził, aby ktokolwiek zdrowy na umyśle oskarżał go o powrót z martwych. Ofiary postrzelone w łeb zazwyczaj nie wygrzebują się z trumny, nie zawierają kontraktu z gangiem i — co najbardziej groteskowe — nie nalewają obcym kieliszków wysokoprocentowej wódki. Więc dlaczego ławica podpitych ciał się przed nim tak posłusznie rozstępowała? Może to była jedynie iluzja stworzona z tego nieopuszczającego męską sylwetkę mroku, który wedle zachcianek właściciela pożerał wszystko. Nawet padające na czarne ubranie rozbłyski wściekłego różu.

Nie miał trudności, aby ruszyć ich śladem. Na jego oczach tleniona blond czupryna zniknęła w rozpostartych do łazienki drzwiach (widział, jak brunet uderza go raz jeszcze miedzy łopatki), ale gdy chciał wtargnąć zaraz za nim, przejście automatycznie się przymknęło. Spojrzenia obu mężczyzn ulokowały się w barmanie, od którego jeszcze jakiś czas temu masywny mężczyzna zamawiał drinki. Nen mógł widzieć tylko wetknięty w przejście ciężki but; niepełna rozmazaną sekwencje rozgrywającego się za drzwiami obrazu.

— Co jest, kurwa?

— Człowiek nie powinien pożyczać więcej, niż może spłacić. Przy czym zdrowy rozsądek winien podpowiadać, aby w takich okolicznościach nie zjawiać się na terenie windykatora i grać na własnych zasadach.

— O czym ty pierdolisz? Dostali swój hajs.

(Nie dostali)

W którymś momencie przy twarzy Umbry wyłoniło się gołe ramię. Wtedy też trzasnęły drzwi, a któryś z mężczyzn uderzył plecami o drewno.

(Fenrys)

Nen nie miał pojęcia, że po drugiej stronie zaatakowali go pierwsi, że członek Shingetsu wyciągnął broń i przytknął ciemnowłosemu lufę do mostka, że w akompaniamencie dyskotekowej wrzawy rozległ się cichy trzask odbezpieczającej broni, na który łysy mężczyzna zatrzymał się w półkroku, zawieszony w swoim niedawnym zamierzeniu.

— Jutro o północy. Wiadukt Arasaka. To ostatni termin. Znajdę cię. Was. Albo znów sami do mnie przyjdziecie.

Seijun nie wiedział, że niespełna chwilę temu dyszący mu w ucho podniecony mężczyzna poczerwieniał na twarzy; że mimo iż byli tak dużymi chłopcami, nie mieli tyle czelności, aby wszczynać awanturę w lokalu należącym do najmroczniejszego półświatka Karafuruna Chiku. Niestety nie mógł zobaczyć też, jak wytatuowany facet ostrożnie unosi ręce (w geście przecież nic się nie stało) i robi krok w tył; że broń na powrót zniknęła za paskiem. Mógł za to dojrzeć — dopiero ułamek chwili później — barmana otwierającego wejście do toalety; jak w zamglonym spojrzeniu wnętrze ogarnia dziwny kontraktujący z neonowym wystrojem mrok.

(Ale przecież nikt nie zgasił światła?)

Jak grube podeszwy pokonują pierwszy metr, jak zatrzaskują się drzwi, a później, jak dłoń łapie go sprawnie pod ramię i przytrzymuje ku stabilnej, prostej postawie — jak gówniarza mającego zaraz upaść na podłogę. Świeży zapach perfum mieszał się z alkoholem i z dymem papierosowym, który przyniósł ze sobą. Z pewnością zauważył ślad na policzku. Zaczerwienienie po felernym uderzeniu. To tam w pierwszym odruchu przeskoczyły brązowe ślepia. Spadający cień na twarz Fenrysa podkreślał twardy zarys zapuszczonej szczęki i zaciśnięte usta. W chwili, gdy na moment zogniskował wzrok z tym czystym lazurem, zjechał w miękką, jaskrawą nicość — do momentu, aż w końcu wargi się poruszyły; gdy głos pokonał kołatanie serca i oddech utknięty pod językiem:

— Jesteś z nimi?

I wcale nie miał na myśli relacji partnerskich.

Podświadomość brała to pod uwagę. Mrocznię odciętą od wysokich tonów; pogłos niosący się zza drzwi, cienkich ścian, w oddalonym na metry tunelu, w wygłuszającym basie niosącym do tańca dziesiątki strutych alkoholem osób. Nie był pierwszy. Takich liczył w dziesiątkach. Miał wrażenie, że przydzielone mu miejsce za barem poniekąd stało się jego budą, której łańcuch nie sięgał dalej aniżeli szyby, w którą wpatrywał się od miesięcy. Może dlatego w tym bliskim spotkaniu, spojrzenie Fenrysa nie było przeżarte zdumieniem, ani nawet zgorszeniem. Było chmurne i trochę przerażające w swojej beznamiętności. Widział przecież to wszystko. Ludzi snujących się po parkiecie niczym zombie, dziewczyny podparte o ścianę, słaniające się w obcych objęciach, w dłoniach wkradających się pod przykrótkie topy, pod fiszbiny biustonoszu. Nie był jedynie świadkiem upokorzenia wymykającego się spod tych upojonych trunkami ust. Widział śmiech i łzy zbierające się w zaczerwienionych kącikach oczu. I wściekłość też. Wiele zdeterminowania. W końcu nawet ośli upór można było obrócić na własną korzyść — wtedy mówili o żelaznym, niestępionym charakterze.

Sztywny nadgarstek Fenrysa okazał się opozycją dla zacieśniających się wokół klamry cienkich palców. Nawet w tej ciążącej w powietrzu martwocie, odciętej od głośnych wrzasków i elektrycznych tonów muzyki, usłyszał szarpiąca przy pasku igłę; dźwięk słabnących słów niosących się od granic grdyki, wspinających wraz z zadarciem podbródka i napiętych palców stóp. I gdyby nie stał przed nim cherlawy chłopak, ledwo utrzymujący się na nogach, z pewnością dawno pętający drobne kości nadgarstka uścisk nie omieszkałby sięgnąć drogich ubrań, gniotąc je tuż przy wyeksponowanej kości obojczyka (pokrytej purpurą rosnącej malinki). Drugie ramię mężczyzny uparcie podtrzymywało go pod pachą, nawet jeśli w wyraźnie zakreślonym dystansie.

— Odpuść.

Chropowaty baryton przedarł się przez powietrze wibrujące dźwiękiem klubowego utworu. Uniósł szczupłą dłoń na wysokość prawego policzka i wygiął spętany nadgarstek. W zacienionej łazience — o ścianach pokrytej fluorescencyjnymi graffiti — w wątpliwym blasku wiszącej nad ich głowami żarówki, zamiast odkrywać wszystkie tajemnice skryte pod piaskowymi pasmami, upchnięte w ugrzecznionych ślepiach, dostrzegał jedynie brud. Syf tego całego chaosu, wystroju odbijającego się w pajęczynie potłuczonego lustra; przydymiona tafla ujawniała zbliżające się do umywalki sylwetki. Prowadząc go nie wkładał nawet wiele siły — chociaż jej źródło bez wątpienia znajdowało się w napiętych strukturach mięśni.

Z mocą kontrastował dziwny spokój potrafiący okiełznać nacierający problemem, który pomimo wiotkości kończyn, nie zamierzał odpuścić. Był też ten tytoniowy ciężki aromat, wirujący w oddechu; choć kanciasta szczęka była podstawą dla linii napiętych ust. Któraś podeszwa zapiszczała na klejącej podłodze, któraś weszła w niewielką kałużę, pozostawiając na posadzce ślad kauczukowych żłobień. Mrok rozgaszczał się na pokryty wilgotnością akryl. W tym cieniu zniknął również zarys twardych konturów twarzy, które uprzednio malował poblask jaskrawego światła; ciemność kawowych oczu i blizna przecinająca prawą, sztywną brew.

— Przemyj twarz.

Puścił go, gdy lędźwie chłopaka przywarły do śliskiej umywalki. Mimo klimatycznego półmroku nie trudno było zauważyć pozostawione na jej wierzchu aluminiowe zwinięte papierki i pokrzywioną igłę. Drzwi do toalety się otworzyły. Mężczyzna zasłonił chłopaka swoim ciałem tak, że stali twarzą w twarz. Automatycznie poniosły się głośne przekleństwa i zachrypnięty śmiech; któreś z oczu — zanim zniknęło przy pisuarach — odbiło się nawet w zwierciadle opalcowanego lustra.

— Jesteś naćpany. I niezbyt rozsądny. — Suche spojrzenie ześlizgało się po wątpliwej posturze, jakby próbowało zapamiętać każdy szczegół ciała albo szukało jego słabych punktów. Przebiegając wzorkiem po pogryzionej szyi (której ślady musiały być co najmniej kilkudniowe) dostrzegł fragment tatuażu i wżynających się szelek (miejsce w które wbijał się skórzany pasek było lekko zaczerwienione). Mięsień na jego szczęce zadrgał raz. Potem drugi. Trzasnęły drzwi. Do łazienki wdarł się jazgot muzyki. — Choć okupujesz się w markowe metki. Czego chcecie?

Po łazience niosły się kroki kolejnej osoby; gdzieś na drugim krańcu ktoś odkręcił kurek z wodą. Trzasnęły w geście przywitania dwie spocone dłonie, ale wszystkie te dźwięki wydawały się nienaturalnie wyodrębnione, jakby znajdowały się pokój dalej, jakby nie pilnowała chłopaka rosła sylwetka — najpewniej gotowa oddelegować go przed drzwi klubu, przy najbliższej okazji. Mężczyzna przytłaczał swoją obecnością, fizycznie przecież go nie dotykał, ale tajemnicza aura, zdawała się osiadać na skórze, jak prawdziwy dotyk. Fenrys nie miał właściwie pewności czy faceci naprawdę odpuścili, czy nie czekają na zewnątrz. Ich pełne zainteresowanie skupione na Nenie przekuwało się teraz w milczące otaksowywanie barmana, który wydawał więcej przemyśleń — w odróżnieniu do nich — zostawiać dla siebie.

Nie widział siebie w tej sytuacji. Nie widział swojej sylwetki ulokowanej pośrodku klubowego syfu, smrodu palonych używek wiszących ciężką chmurą przed oczami; osiadłej na opalcowanej powierzchni lustra zapisanej kolorowymi mazakami; na jasnej twarzy pełnej sprzeczności, których narastające wątpliwości najpewniej nie miał zobaczyć nikt. Zwłaszcza on. Wraz z zawarciem kontraktu, z otrzymanym ciałem stał się pełnoprawnym członkiem Shingetsu. Niewolnikiem, który nie miał żadnego wyboru, ani wobec siebie, ani wobec rysującej się przed nim bliskiej przyszłości. Stał się narzędziem; bronią, która wedle zachcianek najwyższych miała ugiąć kark za sprzeczne idee; miał zostać barmanem, napełniać kieliszki ćpunom i kryminalistom; miał bez zająknięcia ryzykować własne życie. Rezygnować z obranych celów.

W tym przepełnionym narkotykami miejscu trafiał na różne osoby. W podobnym stanie — do tego, który jawił się tuż pod nosem — widział jedynie kobiety. Prostytutki Shingetsu były główną atrakcją tłumów — to one podchodziły do nich pełne wdzięku; eksponowały szczupłe ciała, sprzedając się rozpalonym i na wpół zamroczonym źrenicom niczym niedostępne, limitowane przedmioty, które musieli posiąść. Odbierając swoje drinki, wielokrotnie zasiadały na wysokim hokerze i stukały ostrymi paznokciami w blat; próbowały flirtować ze skamieniałą, niedostępną twarzą, nigdy nie otrzymując uwagi większej niż ułamek chwili, gdy męska dłoń przesuwała w ich stronę zabarwione szkło, a beznamiętne oczy odnajdowały pozostałości z ordynarnych iskier tlących się jeszcze po niedoszłej erotycznej chwili intymności. Wszystkie te kobiety usługiwały Shingetsu za darmo. Nie miały prawa odmówić, a członkowie gangsterskiego półświatka wykorzystywali każdą okazję, aby rozładować kumulujące się w nich zachcianki, fantazję; bo czy Taira nie wspominał, że należy się im wszystko?

Teraz kiedy dłonie chłopaka wzniosły się na wysokość męskich obojczyków, facet wprawił w ruch jedynie tęczówki — te w zapyziałej ciemnej łazience stały się czarne jak onyks. Rejestrował każdy etap przebiegającej przez lico emocji, z wyraźnym zainteresowaniem skupiając się nie tyle na jaskrawych i zagubionych oczach, ile na śladzie odbitych na kości jarzmowej palców. Policzek chłopaka poruszył się, a nabierający purpurę siniak musiał z pewnością zapiec. Fenrys nie był przekonany, na kogo dokładnie patrzy; co kryje się pod nasuwanym na wargi uśmiechem, za słowami rozrywającymi ostatnie więzy łączące go z racjonalnością, godnością i poczuciem bezpieczeństwa. Wbrew swoim zasadom pozwolił wspinać się tym chudym palcom ponad twardą pierś, marszczyć materiał odzienia, dotykać przez tkaninę rozbudowanych ramion, marszczyć pod paliczkami zwinięte poły. Już dawno zrozumiał, że nie stać go na nikogo więcej. Jakby zachowana w ludzkich umysłach trzeźwość deklasowała go bez najmniejszego rozmysłu; jakby gorszyła wszystkich ta ciężkość wzroku ulokowanego pod plątaniną grzywki i ta kanciasta szczęka, zwarta w wiecznym szczękościsku. Coś mu to przypominało. Siedemnaście lat temu też poznał kogoś w klubie. Nachylał się nad tym kimś w brudnej łazience, tuż nad migoczącą, popękana żarówką oblepioną pozostałością fruwających owadów.

Wtedy skończył w nałogu razem z nią.

— Sądzisz, że byłeś powodem, dla którego się tu znalazłem?

Wprowadził w wypowiedź nutę wątpliwości. Choć przepalone fajkami gardło dodawało pytaniu wyraźnej chrypy, facet brzmiał na opanowanego. Przypominał nauczyciela testującego swojego ucznia; świadomie zadawał podchwytliwe pytania, wypełniając wytworzoną między nimi przestrzeń tytoniowym oddechem. Chłopak był ledwo przytomny; ledwo stał na nogach. Nie mógł wiedzieć, co dokładnie się wokół niego dzieje. Z jakiegoś powodu nie zamierzał wyciągać go z błędu. Wciąż taksował go w tym obolałym półmroku, stając się kolejną szpetną ozdobą zwandalizowanej łazienki. Wszystko wokół nich ociekało wulgaryzmem. Czuł pod palcami jej lepkość, a przecież tylko na moment pochylił ciało, zamykając uścisk po obu stronach szczupłych bioder — na powierzchni wilgotnej umywalki. Jedynie podręcznikowa ciekawość nie pozwalała odpuścić, jakby karmił ją przypuszczeniami co do możliwych ludzkich granic. Jak daleko sięgały te słowa?; kto tak ochoczo mógł łapać go za skórzany pas, świadom, że byle ruch uwolni igłę i poluźni sprzączkę; że może trafić na kogokolwiek?

Przemykający z tyłu gość podparł się na sztywnym ramieniu Fenrysa (musiał stracić równowagę). Zmusił go do przysunięcia się bliżej. Niespodziewanie wykonał krok naprzód, wpadając torsem na wyprężone ciało. Szybko zdał sobie sprawę z drobnej aparycji, chowanej pod wygniecionymi ubraniami. But otarł się o boczną podeszwę, wypychając jego lewą nogę na zewnątrz; nos zawisnął minimetry od sterczącego zaczerwienionego koniuszka. Czy naprawdę w tym krótkim zbliżeniu, w mroku spojrzenia jasnowłosy mógł dostrzec... przerażenie? Poczuł na podbródku sięgający go zapach owoców i alkohol — były opozycją dla ciężkiego nikotynowego aromatu pożerającego ostatnie gorące fale ich niezgranych oddechów. Krótka chwila, a jednak pozwoliła zlekceważyć ból spinających mięśni, które w reakcji na dotyk skamieniały i doszczętnie zmarzły. Pozwolił przekroczyć jedną z granic. Musnąć opuszkami okrytych zarostem policzków. Były szorstkie jak papier ścierny. Ogłupiający pogłos głośnej muzyki wwiercał się w głowę, wdzierał do podświadomości

(nie wstyd mi, weź mnie bez pohamowania)

paraliżował kończyny

(będę chciał tylko ciebie)

nalegał, aby się uwolnić, aby...

— Tak miałeś spłacić ich dług? — zapytanie wyrwało się w momencie, gdy stanowczy uścisk oplótł szczupłe nadgarstki; wyczuł każdą chrupiąca kostkę. Nie miał trudności oderwać ich od swojej skóry, a tym bardziej wyprężyć się i lekko odchylić głowę. Twarz mężczyzny była nieczytelna, acz przez zaskoczenie wkradające się po same smoliste źrenice, walczył z utrzymaniem profesjonalizmu. — Powinni domyślić się — ciągnął — że to na mnie nie zadziała.

Krytyczne spojrzenie osiadło na znamieniu na twarzy, a chwilę później w wyobraźni na tym samym policzku spoczęła niezgrabna dłoń; to ten wykwitły czerwony ślad musnął starty opuszek kciuka. Walczył z pokusą, aby to urzeczywistnić, byle udowodnić sobie, że to również bujda. Dziwne. Nie dotykał go, a jednak niemal czuł pod cienką powłoką skóry jego dziąsła i zęby.

— Pracuję w niepełnym wymiarze godzin, pobierając pełne wynagrodzenie. Możesz wysłuchać, chociaż połowy tego, co mam do powiedzenia. A mam dla ciebie radę, której z pewnością nie znajdziesz w Księdze Racjonalnego Postępowania — głos przedarł się przez gwar; przede wszystkim przez czyiś śmiech. Utrzymujący cherlawe przeguby chwyt zaczął słabnąć. — Odejdź. I nie wracaj, o ile nie chcesz pozostać częścią tego miejsca. A gwarantuje ci, że ten dla kogo pracujesz, może cię już nie odzyskać.

Zdawał sobie sprawę, co rosło pod paznokciami tej splugawionej dzielnicy. Wystarczyło kilka miesięcy za barem, kilkaset przelanych kieliszków wódki i stos wysłuchiwanych głupot. Był niczym straceniec, w którym zachowała się cząstka natury filozoficznej, którego życie okazało się pasmem niepowodzeń, a każde kolejne przyjmował bardziej refleksyjnie od poprzednich. Pracę miał wręcz wprost stworzoną dla siebie. Nieudacznik obsługujący innych nieudaczników w klubie w centrum kolorowego Karafuna Chiku, w zawszonych i krwawiących zaułkach dzielnicy brutalności; w wypełnionym dymem piwnicach, kryjącym pod lśniącym parkietem niezliczone zasoby szlugów, prochów, gnatów i dziwek. Czasem się zastanawiał: czy ktoś kiedykolwiek rozpoznawał tę ponurą twarz wisząca nad barowym blatem, czy ktoś poczuł się w jego towarzystwie zbyt niezręcznie? Czy ktokolwiek rozpoznał w nim zniszczonego i zapuszczonego Fenrysa Umbrę – niegdyś znanego na całe miasto i okolice Kelda Nielsena, seryjnego mordercę babrającego się w organach własnych ofiar? Kiedyś natknął się na zestarzały artykuł na popularnej stronie. Pisano o dziesiątce. Nie grzebał głębiej. Niepamięć czyniła z jego życia czystą kartę i choć teraz mógł zapisać ją, jak tylko tego chciał, skończył w tym samym grobie — surowym i nieodwiedzanym; na którym od lat zalegały połamane drewniaka wypalonych kadzideł.

Niektórym pasowało bycie wyrzutkiem społeczeństwa, ćmą barową, ale on... ten chłopak — był barwnym motylem. Nie współgrał z wulgaryzmami dobiegającymi z kąta łazienki, ze stęknięciami wyrwanymi z którejś z kabin; dźwiękiem upadającej deski sedesowej i szelestu wypadającego na ziemię plastikowego opakowania. Dlatego tak zawzięcie zapatrywał się w jego oczy, w ten niezłomny lazur, który pomimo półmroku odbijał feerię barw – jakby koloryt tych narkotycznych ślepi był fluorescencyjny. Nieznajomy miał na sobie ekstrawagancki strój, o wiele bardziej luksusowy od tego, w którym widział go niespełna tygodnie temu. Jakieś piórko zaplątało się w złote pasma. Tajemnicze światło odbijało się od nitek jak od okna pokrytego mżawką. Wszystkie reakcje Fenrysa kryły się zza napiętą linią szczęki, w ciemnym kolorycie tropiących źrenic nakłuwających niczym igły, w słabnącym uścisku wolno wypuszczających zaczerwienione nadgarstki.

Powinien już dawno złapać go za rozpięty kołnierz koszuli i wywlec z kibla, przeprowadzić przez zatłoczmy parkiet, wspiąć się z nim na schody prowadzące do klubu Tsuki i wypchnąć jego zataczająca się sylwetkę na chłodną noc. Czemu tego nie zrobił? Czuł na brodzie nieprzyjemne mrowienie, jakby jego dotyk nadal go sięgał; jakby te drobne, wolno opadające dłonie wciąż obejmowały go za kark. Szukał odpowiedzi na jego twarzy, w poruszających się ustach. Uśmiechał się. Czyżby czekał na jego zdanie, gdy tak subtelne zwiększał ich bliskość? Jakby pragnął znaleźć się właśnie pod nim. Coś było w tych iskrach błądzących przy źrenicy. Dostrzegł to. Nigdy nie widział tego w spojrzeniach dziwek usługujących Shingetsu; jakby ciałem był przy nim, a myślami za drzwiami toalety.

Uścisk na przegubach go zaskoczył. Paliczki zgniotły ozdabiającą skórzaną bransoletkę, jak gdyby była z papieru. Skryte — pod cieniem opadającej grzywki — źrenice podążyły za tym osuwającym się spojrzeniem; zmrużył powieki, tworząc w kącikach głęboką sieć kurzych łapek, ściągnęły się również gęste, czarne brwi.

„Poczekaj”

Czekał. Nigdzie się nie wybierał. To nie on powinien. Co próbował mu udowodnić? Na kogo właśnie patrzał? Te pogryzione usta poruszały się w przytłumionym hałasie niemalże bezdźwięcznie. Facet przechylił łeb, a przydługie włosy załaskotały kark, parę osuwających się z czoła kosmyków ujawniły ukośną szramę przecinającą lewą brew; przypominała strzałę, bo przy końcu (tuż nad kącikiem oka) wyróżniał ją ostry haczykowaty kształt.

„Pieprzysz o jakimś długu, grozisz mi...”

— Nie muszę ci grozić — przerwał. — Ale wiem, że czasem to ułatwia życie.

Chłopak nie wiedział nic o tym miejscu. Nie zastanawiał się, z kogo składają się ochroniarze, kim są bogaci faceci zalegający w vipowskich lożach, ani kto stoi za barem i przygotowuje mu drinka. Nie miał pojęcia, że personel miał tu absolutną władzę, każde życie na tej sali zależało od ich decyzji. Można powiedzieć, że czuli się jak bogowie, którzy mogli zadecydować, kto umrze, a kto przeżyje.

„[...] dawno by skończyli”.

Wtem odbił się od jego torsu zamaszysty cios. Ledwie poczuł te słabe dłonie na twardej piersi. Nie oponował. Odsunął się i zwiększył między nimi dystans — nie miało to nic wspólnego z siłą, jaką włożył w uderzenie, bo ona praktycznie nie istniała. Dawał mu ostatnią szansę na odwrót. Nie miał pojęcia, co z tym zrobi, ale wiedział jedno. Coś było z tym chłopakiem nie tak. Nie potrafił jednak określić co. Coś w jego zachowaniu i sposobie bycia? A może w jego słowach? Niemniej coś było karykaturalne. Rzucało mieszane światło, jak gdyby kłóciły się pod tą pergaminową skórą dwie sprzeczności, a Fenrys chciał je przechytrzyć, dostrzec w tej kłótni moment dla siebie.

Nie miał pojęcia, że w tym czasie w mózgu blondyna działy się dziwne rzeczy; że obraz się kompletnie rozmazał, gdy wyprowadził pierwszy z kilkunastu planowanych chwiejnych kroków, że otoczenie ściemniało, jak nadchodzący zmierzch, że krew w jednej chwili dosłownie spłynęła mu z mózgu i stracił przytomność. Złapał go w ostatniej chwili, nim padł na wznak jak martwy. Chwycił go pod pachę, ale zwiotczała szyja nie miała siły unieść głowy — nos wetknął się więc w znoszony, czarny męski materiał, napełniając płuca smrodem nikotyny, wywietrzanych perfum i potu. Zgniecione ubranie chłopaka uwydatniło nagą, gładką pierś, fragment założonej uprzęży, na której zawiesił nieodgadniony wzrok. Wtedy też trzasnęły drzwi.

— Kansatsusha — głos był ostry, niemal apodyktyczny; kąciki ust Fenrysa drgnęły ostrzegawczo. — Zgubiłeś drogę za bar? Nie obchodzi mnie, jak pilna musiała być ta sprawa, ale... — nagły wybuch śmiechu; zacmokał. — Zachciało ci się gejowskich schadzek podczas pierdolonej roboty?

Umbra obserwował zbliżającego się mężczyznę; w ślepiach szalał tłumiony mrok. Facet miał ze sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu i blond włosy przystrzyżone w przykrótkiego irokeza. Pracowali razem za barem, jakby nawet tam musiał ktoś nieustępliwie patrzeć mu na dłonie.

— Załatwiłeś go dla Tsuki na tę noc?

— Zabierz rękę.

Członek Shingetsu roześmiał się i ściągnął palce z ramienia Fenrysa. Uniósł je rozczapierzone ponad własny korpus; za zaciśniętymi wargami chował ledwie powstrzymywany wybuch śmiechu. Gdyby nie wiążące stalowe więzy, pomyślał, nie musiałby znosić tej drwiny, nie musiałby czuć się jak ofiara, trzymana na smyczy przez swojego rygorystycznego pana.

— Jak dalece musiałbyś być zdesperowany, aby zadowalać się ludźmi z odpadów, od których nie potraficie po dziś dzień wyegzekwować zapłaty?

Fenrys nigdy nie rozmawiał z członkami gangu jak więzień (którym z pewnością był). Zwracał się do nich, jakby byli sobie równi i nie trzeba było być geniuszem, aby domyślić się, że nikomu się to nie podobało. Przerzucił ciało chłopaka przez prawe ramię, kładąc dłoń powyżej zgięcia nóg. Usłyszał parsknięcie.

— On nie należy do Zugaikotsu.

A więc załapał.

Fenrys w tym czasie ruszył do wyjścia. Złapał za klamkę. Rozsypane blond kosmyki nieznajomego falowały na tle czarnej koszulki jak ochlapywane przez morze plażowe piaski.

— Załatw go. — Usłyszał, gdy delikatna szpara w otwartych drzwiach wpuściła pulsujący gwar. Kansatsusha nie odwrócił wzorku — tkwił zapatrzony w migający, rozgrzany tłum. Wyglądał, jakby tymi słowami zniszczył jego plan. — To kurwa. Widywałem go w Akai tōri. Zdaje się, że wiem dla kogo pracuje. — Uśmiechnął się; słyszał to w jego tonie. — Chyba nie muszę wspominać, że nie podoba mi się, że po naszych kompleksach szwendają się obce szmaty? Chcę tę kurwę w Tsuki. Dla Shingetsu. I nie obchodzi mnie, jak to zrobisz. Ludzie zaczęli o niego pytać.

— Coś jeszcze? — zakpił Fenrys; miał nieodparte wrażenie, że rzuca mu wyzwanie.

— Masz tydzień.