TW: Self-harm, lęki, uzależnienie


I wtedy poczuł, że to za dużo. 
Dobijający ciężar odkładał się gęstą substancją na krawędzi gardła, wywołując do tablicy pochłaniającą duszność. Spadając wzdłuż kręgosłupa, więżąc obolałe od syzyfowej pracy synapsy. Myśl za myślą, mała, niewinna, rozpędzona jak kula pistoletu, trafiała prosto w serce raz za razem. To jego własny mózg celował ich mnogością między żebra, tak jakby jego pełny magazynek był studnią bez dna. Złośliwie nie dawał żadnemu z nich odpocząć, rażąc widokiem mrożącym krew w żyłach, zatrzymanym jak na taśmie z aparatu... W momencie w którym ciężar maszyny wartej tysiące, z winy tegoż aparatu wartego setki a może i więcej, gniecie jak bezwartościowy papier życie, które było tak bezcenne.
Ile takich żyć mogło skończyć w ten sposób? Ile takich wypadków mogło dziać się non stop? Kto jeszcze mógł tak skończyć? Czy wszechświat wybierał sobie wybrańców których zniszczy dla jakiegoś celu, czy nie można liczyć nawet na jakąś wyjątkowość? Bzdura. Czego miało uczuć to okrucieństwo nieszczęśliwego wypadku, który trafił tych kilka miesięcy temu na tak - w oczach Kou - niewinną osobę? 
Wszystko już minęło. Było dawno i może nie skończyło się najgorszym, jednak krew i syreny wciąż dudniły w głowie, gdy podczas napadów lękowych te wszystkie przeżycia wracały doń jak bumerang. Zupełnie tak, jakby miały miejsce wczoraj.
Nie czuł się na siłach by iść na umówione spotkanie z czarnowłosym mężczyzną, nawet mimo faktu że jego ciepły głos zdawał się jedynym co mogłoby go na tę chwilę uspokoić, pozwolić zapomnieć o przelatujących przez głowę migawkach. Zdał sobie z tego sprawę już wtedy, gdy obserwował auta zza okna mieszkania, orientując się że sam ich widok napawa go litrami nieuzasadnionego lęku. A do tego jeszcze ponad wszystko nadal czuł się winny. Bo nie zdążył. A wtedy...
Pies wbiegł na drogę wywołując małe zamieszanie na ulicy za oknem, rozeszło się po uszach trąbienie brzmiące jak płynąca pożoga pod kołami w centrum miasta tamtego cholernego dnia. Odwrócił się nagle o stro osiemdziesiąt stopni od szyb wytrzeszczając oczy i chwytając za usta jakby hamował nieuzasadniony krzyk, nieznośnie cisnący się na język. Rozszerzone źrenice trzęsły się w trwodze, choć za nimi krył się tylko i wyłącznie jeden obraz - Izaya, złodziej i rozpędzone auto. Czy to psa, czy jego tam przed chwilą widział? Gdzie był przed chwilą? Gdzie jest teraz? Czy to możliwe, żeby zapomnieć? Co się tu do cholery dzieje...
Huh, kiedy znalazł się na kanapie? Nie pamiętał żadnego jebanego kroku.
Lęk zalewał jego życie jak smoła, której niczym nie dawało się już usunąć. Nie dało się. Nawet współczesna psychologia nie zostawiała złudzeń, że zdrapywaniem tej smoły na siłę można się tylko poranić, a najwięcej co można dla siebie zrobić to zaakceptować jej istnienie i drażniące uczucie lania się obmierzłej substancji na każdą dziedzinę istnienia. Dla Kou to było jednak wciąż za mało i nie czuł, by kiedykolwiek miało być inaczej. Myśl o akceptacji, która miała być tak zbawienna, zdawała się zabijać go na zupełnie innym poziomie - dając myśl że nigdy nie będzie już czuł do końca normalnie, zaczynał wracać do intensywnej kontemplacji na temat istnienia i jego wartości. W końcu po co utrzymywać przy życiu tak uszkodzoną jednostkę, jak on? Zepsute rzeczy przecież się wyrzuca, więc czemu nie zrobić przysługi temu społeczeństwu i wyrzucić się zanim ono już do końca go zniszczy, odrzuci jak niedziałający organ?

Nie czuł się nic warty dla nikogo. Uparcie utrzymywał swoją sztuczną wartość schowaną w pewności siebie, ale niczym nie mógł zastąpić tej porażającej pustki, którą sam siebie otaczał. Dystans trzymany od ludzi którym okazywał tyle otwartości był jak poduszka bezpieczeństwa, która koniec końców zgniatała mu żebra, wbijając ich ostre zakończenia w miejsce z którego biły te wszystkie emocje.

A teraz, gdy wreszcie pojawiło się światełko w tym tunelu, w którego wpakowały go jego własne braki i wymysły, musiał żyć z tą świadomością że nigdy go nie dosięgnie.
Hiroshi był niedostępny w każdym tego słowa znaczeniu, a co gorsza nie był temu nawet odrobinę winny. W swej niewinności kłuł go nieświadomie faktem, że żadna sprawiedliwość nie mogła zostać wyciągnięta. Nie mógł go obwinić za własne złudzenia. A jednocześnie czuł jak wierci w nim coraz większą pustkę, za każdym razem, gdy się rozłączął. Za każdym razem, gdy kończyły się ich nocne wymiany zdań. Ale czuł, że nie był w stanie ich zatrzymać dla siebie, na zawsze.
W sumie, czemu go to w ogóle obchodziło? Przecież nic szczególnego nigdy między nimi nie było, a czarnooki od początku wydawał mu się jak na ironię dawać milion sygnałów, że to wszystko prowadzi do nikąd.
Rozbijał się o niego jak o chłodny mur.
Ale dlaczego mówił mu zza tej ściany tyle rzeczy, od których bijące ciepło zakotwiczało się gdzieś głęboko w miejscu, do którego jeszcze nikt inny w umyśle Kou nie dotarł?
Nie mógł się już oderwać. Uzależnił się. Nie mógł się doczekać kolejnej wiadomości tak bardzo, że nie sposób było zrobić sobie przysługi i to zakończyć, nim do reszty zwariuje od sprzecznych sygnałów. A później jak narkotyk wchodził w jego życie stając się jego integralną częścią, która po powiedzeniu "do jutra" miażdżyła wręcz nieustępliwym zjazdem, przywracając do kolorowego mieszkania coraz głębiej dobijającą samotność. 

Było tak źle. Niewiedza co się z nim dzieje nie była równie przejmująca, jak odwracające w poszukiwaniach głowę wrażenie, że wciąż słyszy świst palonych opon przy każdym jednym dźwięku w rurach czy na korytarzu. Miał już dość. 
Po własnym mieszkaniu chodził jak w zupełnie obcym terenie. Dość. Dość. DOŚĆ. 
Nie da rady już z walczyć z echem wszystkich niemiłych wspomnień. Tylko jedna tabletka. Spojrzał na nią, malutką, białą, okragłą, przedzieloną na dwie połowy, kręconą między długimi palcami.
Proszę pamiętać o dawkowaniu wypisanym na recepcie. Połowa. Dwie połowy w skrajnych przypadkach, nie więcej. Pamięta Pan lepiej, że to nie są cukierki.
Więc dlaczego zniknęła połowa opakowania? Jak cukierki?

Nie...

Nie wiedział czemu to zrobił.
Nie chciał do siebie tego dopuścić.
Porażającej myśli, że zrobił to z własnej desperacji i chęci odcięcia od wszystkiego, co nie dawało mu spokoju.
Tak bardzo się bał.
Ale nie było już odwrotu. 
Chwycił desperacko za telefon, widząc jak wszystko rozdwaja się niezliczoną ilość razy. Jak klatka po klatce widzi pisaną na ekranie wiadomość do Matsumoto.
Ni e
Ni e damm ra
Nie dam rady,gome
Wyślij. Gdzie jest przycisk wyślij.
Wysłał, prawda?
Delikatny palec zdołał tylko przelecieć po przycisku. 
Nie czyniąc niczego.
Zamiast tego dłoń bezwiednie tańcząca po ekranie zdołała omyłkowo wysłać tylko zdjęcie sufitu przysłonięte jej fragmentem. 
Delikatna twarz wylądowała bokiem tuż koło włączonego ekranu. 
Było tak błogo, nawet mimo huśtawki zmysłów. Wszystko wirowało, znikało, z rozumem włącznie. Ból opuszczał trzewia, wraz ze wszystkimi innymi odczuciami, wraz z kontrolą nad ciałem coraz mocniej wtapiającym swój ciężar w miękki materiał kanapy usianej tysiącem poduszek.
Dobranoc.
Szklana fiolka nagle uderzyła o podłogę, pękając i wysypując połowę pozostałej zawartości, gdy tuż koło niej szczupła dłoń opadła w zupełnym bezwładzie.
Zdaje się, że jeszcze chwilę próbował się podnieść, lecz sen, który go pochłaniał był silniejszy nawet niż lęk, a więc tym bardziej silniejszy niż Kou.
Wyrobił sobie odruch by doskonale stawiać się innym, za to nigdy nie umiał postawić się samemu sobie.
Zwłaszcza, gdy czuł się w potrzasku, zupełnie sam. 
Odpłynął.

- KOU?! -

Ktoś mnie wołał?

Nie wiedział, co się dzieje.
Spał głęboko, choć gdzieś pomiędzy obrazem zniekształconym surrealistycznymi marami pozbawionymi czasu i miejsca przebijała się maleńka struga świadomości. Sen rwał, ciągnął w swej bezduszności w czeluści z których powrót wydawał się nierealny. Narkotyk jak wir wciągał na samo dno rowu miariańskiego ekscentryczną jaźń, zostawiając na powierzchni jedynie pustą, nieruchomą skorupę. Choć obdartą z lęku, pozbawioną siebie.

Wybudzenie go musiało być niezwykle trudnym wyzwaniem; sen trzymał zamknięte na trzy spusty powieki na zupełnie innym poziomie niewoli. Mimo tego zdaje się, że dokładnie od momentu nadejścia nikłego poczucia że ktoś spazmatycznie woła jego imię, słyszał wszystko co się naokoło dzieje, a nawet poczuł na swojej twarzy, będąc na skraju dwóch przeciwstawnych stanów umysłu. Nie rozumiał słów ani żadnego sensu, jednak przyszpieszone bicie serca zareagowało na męski krzyk i płacz, rozpierający, przejmujący do skraju możliwości. Odbijał się zwielokrotnionym echem, niewyraźnie dla zakolczykowanych uszu, artykułującym kolejne dowody desperackiego żalu. Dźwięk ten - melodia wzbierającej rozpaczy, rósł w siłę nieubłaganie, tak jak rośnie chwast odbierający kwiatom wszelkie życiowe zasoby. Ten dwumetrowy kwiat niknął; więdł rozpływając się w dłoniach - czyich? -, mimo, że woda skapywała drobnymi kroplami na nieruchome istnienie. Była jednak tak samo słona, jak ocean duszącego go w tej chwili strachu.

Mózg poddany woli leku tworzył w jego umyśle coraz wyraźniejsze obrazy, lecz coraz mniej zgodne z panującą prawdą. O ile przez ostatnie kilkadziesiąt minut tworzył najsłodsze i najspokojniejsze wizje, teraz przykleił się jak rzep do sytuacji z zewnątrz, stając się jej integralną częścią.
Kazał myśleć, że to on sam tam krzyczał.
Patrząc na siostrę znikającą między ludźmi na peronie. Biegł, jednak nawet jego wysoka sylwetka wydawała się maleć, zabierając mu jej długie, czarne włosy z pola widoku. Coś trzęsło nim i łapało za ramiona, zatrzymując w miejscu, gdy zrozumiał, że ostre i głębokie Nie zostawiaj mnie pochodzi zza granic jego umysłu, zza granic rodzimego akcentu.

Nie był w stanie oprzeć się jakiejś tajemniczej unoszącej go sile, ani nawet faktowi, że w tym momencie ta sama siła włożyła mu palce do gardła.
Był zupełnie zdany na łaskę losu, zdany na każdy ruch wyrzeźbionych sumienną pracą dłoni.
Dłoni, które nawet podczas pracy tylko dla niego sięgały po telefon z prędkością światła.

A teraz sięgały po jego życie.

Żołądek ścisnęło w niekontrolowanym odruchu tylko dlatego że to one, nieświadomie, tonące w wirze emocji, podjęły najlepszą decyzję z możliwych by przywrócić Pszczółkę do wyższych funkcji życiowych.

Gdy zielonowłosy mozolnie otwierał powieki klejące się ku sobie niczym zalane żywicą, ledwie wyrzucił z siebie całą zawartość żołądka, która mogla składać się conajwyżej z kilku(nastu?) nie do końca strawionych tabletek i goryczy nieprzyjemnej substancji, która dzielnie walczyła by zneutralizować je za wszelką cenę.
Nie jadł już, bogowie wiedzą, jak długo. Jakkolwiek nie byłby głodny, w takich stanach jak dziś, prędzej by się popłakał z głodu, niż wziął do ręki coś jadalnego. Nie mógł patrzeć na jedzenie, gdy kortyzol wypełniał organizm i ciągał go na mdłości, tym samym pozornie zabierając poczucie głodu. Tak było i tym razem; myślał, że gdy usłyszy trzask świadczący o minięciu progu zastawionego bannerami budynku, przebrnie kilka ulic i ujrzy swojego entuzjastycznie oczekiwanego towarzysza wszystkie troski znikną jak zawsze i odblokują bolący od nerwów przewód pokarmowy, a w zamian za tą niebywałą korzyść z towarzystwa Hiroshiego postawi mu coś na mieście. Nie żeby był to jedyny niosący się za nim atut, wykorzystywany przez pobudliwego draga w egoistycznym celu, choć gdyby Kou został o to zapytany z pewnością nie powiedziałby mu prawdy. Wciąż i wciąż łaknął kontaktu z nim, nawet jeśli wszystko co było przed samym spotkaniem i po, było okupem za tych kilka przyjemnych chwil, gdy zapominał o całym świecie. Chwil, które czasami zdawały się wiecznością, a czasem w perforze rozmarzenia nad każdym jednym słowem i pytaniem, pochłaniały godziny upływające szybko, jak sekundy.
Tym bardziej kłuła go wizja, której doświadczył wtedy, w parku rozrywki w Karafuruna. Ta, która rozbiła jego wymysły niczym lustro tylko po to, żeby znowu posklejać je papierową taśmą o okropnie niepewnej trwałości. Pamiętał jego wzrok gdy to wypowiedział, gdy patrzył nań niecierpliwie, pamiętał układ ust świadczący o już sam nie wiedział czym... Pamiętał gdy chwilę później usłyszał coś zupełnie sprzecznego, po czym zupełnie stracił zaufanie do własnych osądów. Przynajmniej względem czarnowłosego, który mógłby być zapewne idealnym szpiegiem, bo gdyby chciał ukryć choćby najmniejszą rzecz, powieka nawet nie śmiałaby mu drgnąć. Już dawno nie czuł się tak... zagubiony, błądząc po jego oczach wykutych z onyksu, który wedle swych magicznych opisów chronił, redukował stres, przynosił równowagę i inspirację. Za to niektórzy znawcy tego tematu stali przy swoim zdaniu, żeby z tym konkretnym kamieniem z rzędu ochronnych szczególnie uważać - bo jeśli nie ma się dość wewnętrznej siły by go dzierżyć, to on pochłonie wszelkie siły jego właściciela.
Tak się czuł nie wiedząc co dalej. Miał coraz mniej nadziei, sklejając ze sobą wciąż nowe kawałki rozbitego szkła, na przemian ogrzewany przez radiowy głos i schładzany przez porywisty wiatr rzeczywistości. Czuł się odtrącony, choć to on sam natrętnie łapał się każdej najmniejszej myśli, że a może jednak...
A jednocześnie nie chciał dać Hiroshiemu ani jednego dosłownego znaku, żeby nie zacząć znowu rozmowy po której usłyszy coś równie realistycznego i przebijającego wszelkie złudzenia na wskroś. Jeśli mógł z nimi żyć choćby jeszcze chwilę, rozmawiając z nim i dzieląc każdą pierdołą o najpóźniejszych porach dnia, to tego właśnie chciał. Mieć choćby wizję bycia odrobinę bliżej, nie ważne jak długo będzie kaleczył się o te wszystkie odpadające odłamki.

Dotyk palców na krawędzi gardła nie odpuszczał intensywnie walcząc do momentu, gdy kaszel sygnalizujący duszność doprowadził do jego rychłego uwolnienia.
Nagle odrzuciło go. Wsparł się o tył kanapy, z ogromnym trudem obracając do niej plecami. Oddychał jakby ktoś przywiązał mu do tchawicy kowadło. Zdawał się wręcz walczyć o każdy haust powietrza, gdy jego ciało po wyrzuceniu z siebie zatruwającej organizm substancji  przechodziło swego rodzaju restart.
Nie miał pojęcia co się dzieje przed oczami płynącymi w losowych kierunkach. Był zupełnie bezbronny, co zdradzały ręce wciąż bezwładnie opadające wzdłuż tułowia i głowa przytulona tyłem do oparcia, szyja nie dająca rady jej utrzymać.
Patrzył przed siebie pustym wzrokiem; ani nie miał założonych soczewek, ani sprawnie działającej tęczówki w której nie odbijało się żadne z obecnych wokół świateł.

- Kręci się... - Wymruczał wydając cichy, przeciągły dźwięk niezadowolenia, przypominający powolne, żałobne westchnienie. Rzeczywiście oszukiwał go własny mózg, dając wrażenie jakby wszystko dookoła zostało poderwane w powietrze przez huragan. Obracane w kółko jak kość do gry wewnątrz plastikowego kubka.
Oliwkowe oczy nienaturalnie powoli błądziły po pomieszczeniu, choć nie mógł unieść głowy, przesunął ją delikatnie, jakby była zrobiona z porcelany. Tak, by dostrzec choć odrobinę lepiej zarejestrowaną w tym chaosie ludzką sylwetkę.

- Hiroshi...? - Wydusił z siebie niemrawo, na jednym płytkim wydechu wybijającym się na tle odbijającego echa pomieszczenia. Nie miał jeszcze pojęcia kogo tak naprawdę widzi, jednak czarnooki był pierwszą osobą, która przyszła mu na myśl.
Powieki rozchyliły się nieco bardziej dosłownie na sekundę, by znowu opaść jakby nawet emocje okazywał - niezwyczajnie dla samego siebie - z wyczerpującym trudem.
Świadomość, że to nie kolejna senna wizja, spadła nań jak najcięższa kotwica, by pociągnąć za sobą postępujące coraz mocniej poczucie beznadziei. Gdyby mógł schowałby twarz w dłoniach, zakrył kocem odwracając w drugą stronę i powiedział że wszystko okej. Ale nie było. Za bardzo nie było. Nie ważne jak bardzo by chciał, nie mógł od tego uciec.

Dlaczego przyszedłeś?

Pytanie z tyłu głowy obijało się nie znajdując odpowiedzi, nawet nie był pewien czy powiedzial je na głos.
W zamian za to wywołało małe deja vu.

"Miałem zostawić cię samego?"

Ironiczny, absurdalny ton w niemal równie absurdalnej sytuacji, jak teraz.

A kto by nie zostawił?

Zdawało się jakby prowadził konwersację z samym sobą w głowie, a dopiero po chwili zorientował się, że prawdziwy Hiroshi nie potrafił na ten moment wykrzesać słowa.
Nareszcie otworzył usta.
Mrugał bardzo powoli, gdy światło ze świec zaiskrzyło się w oliwkowym spojrzeniu. Nie tak przejrzystym jak zawsze, wręcz przeciwnie - mglistym, zagubionym, rozpływającym się w niewiadomym kierunku.

- Co... Co ty tutaj... robisz? -

Pisałem tylko że dziś nie dam rady...

Widział mokrą twarz, rozpływającą się od tych pięknych, czarnych tęczówek aż po lekki zarost na silnie zarysowanej żuchwie. Ta twarz którą znał zdawała się dotychczas niezdolna do przekazania więcej niż ciężko odczytywalny kontakt wzrokowy, a teraz całą sobą wyrażała więcej niż tysiąc słów.
Chciałby mieć siłę zetrzeć je wszystkie. Chciałby mu powiedzieć, że cieszy się, że go widzi.
Ale nie mógł.
Nie mógł widząc jego pełną bólu twarz, nawet jeśli nie czuł wobec niej zrozumienia.

Dlaczego płaczesz... ktoś ci coś zrobił?

Czuł za to jak narkotyczny związek rozpływa się po żyłach w kierunku niepożądanych efektów.

- Co się stało?-

Nie obchodził go jego własny los, własne zdrowie, a nawet życie. Ostatnim, o czym chciał myśleć, było zobaczenie w oczach koreańczyka tak głębokiego zmartwienia. Odwrócił od nich własny wzrok. I to był błąd, bo już później tylko gubił je z pola widzenia.

Nie mógł jednak znieść myśli że płakał, nie mógł zamroczyć siły wspomnień, zabrać mu tego nieszczęsnego podarunku sprzed oczu, widoku którego nigdy w życiu nie chciałby mu dać. Nie jemu.
Jednak było już za późno.

- Już dobrze - Z dużym trudem wypowiadał słowa, jednak troskliwy ton wybrzmiał jak jeszcze nigdy wcześniej, skupiając się w zupełności na jego przyjacielu. Nie był zdolny do zbyt wielkich słów ani tłumaczeń, dopiero docierało do niego co się tak właściwie wydarzyło, ale nawet poprzez brak zrozumienia przebijała się niemożliwa do przeżycia myśl, że płacze.
Silny, męski i niewzruszony. Ten, który nigdy nie wyje bez powodu. Kou mógł się tylko zastanawiać, jak wielki ciężar aż tak go przygwoździł, nie chcąc nawet myśleć, że to przez niego.

Ciało walczyło z obejmującym bezwładem.
Chuda dłoń wysunęła się powoli dygocząc i przedzierając przez niewidzialną przeszkodę, powoli i bezładnie jak u wpół nieboszczyka. Blada, zimna, niezdolna do prawidłowych odruchów, zmierzała prosto w kierunku podłużnej twarzy, jakby jedynym jej celem było zostawić tam po sobie ślad i na końcu swej wędrówki rozsypać się w popiół.

- Wszy...stko będzie dobrze, słońce. -

Łza powoli spływająca po jego policzku zniknęła w starciu z dotykiem niemrawej dłoni zielonowłosego. Chwilę później opadła, wraz z postępującym brakiem sił z powrotem w ten sam dół z którego przybyła. Zahaczył paznokciami nieumyślnie o jego szyję i kołnierzyk pedantycznie wyprasowanej koszuli. Nawet jego ubiór był tak kojąco zadbany... i jak zwykle Kou ledwie przebywając w jego otoczeniu bez większego wysiłku burzył ten porządek.
Nadal nie był w stanie kontrolować swoich mięśni. Ani tego, że wizualizując w głowie wyraz twarzy który przed sobą zobaczył, a który był wciąż tak blisko niego, czuł się coraz bardziej winny.
Przymknął oczy, nie pozwalając sobie jednak by zupełnie je zamknąć - nauczony doświadczeniem, wiedział, że odpłynąłby po raz kolejny.
Pomagająca w takich sytuacjach logika wracała do niego dużo wolniej, niż dławiące poczucie wstydu za to, co zadziało się chwilę temu. Serce waliło jak młotem zakrzywiając czasoprzestrzeń pomiędzy nieregularnymi uderzeniami.
Mimo wszystko na zmąconej, zmęczonej twarzy kąciki warg wygięły się w smutnym uśmiechu, pod oczami szklącymi się z bezsilności.


- Przepraszam... -

To ile jeszcze muszę zjeść?

Jak powiesz mi że za mamusię, to się zgodzę.

Myślisz, że zmieszczę taki kawał mięsa? Kinky.

NIE PATRZ TAKIM WZROKIEM JAK JEM, BAAKA.

Dobrze, dobrze, oka-san.

Wciąż się z nim droczył, jakby szukał na oślep dziury w całym, zamiast zwyczajnie dostrzec jego troski.
Z pełną naturalnością wypowiadał najróżniejsze kurioza zakrawające o żart, bądź w swej istocie będące żartami,  gdy spotykając się z nim czuł się naciskany na chociaż jeszcze jednego gryza. Przekonaj mnie - najczęściej było przekazem płynącym zza granicy którą stawiał w momencie, gdy Hiroshi patrzył wymownie to na niego, to na jego talerz. A on wciąż nieugięcie testował jego cierpliwość, zdającą się najwyżej podczas drobnych sekund ledwie delikatnie wahać, gdy na podłużnej twarzy pojawiał się ten charakterystyczny dla niego, mikroskopijny odruch. Zdążył go zauważyć i usadowić na najważniejszej półce w swojej pamięci, zauważywszy, że trzeba było naprawdę dużego skupienia żeby go rozpoznać. Ukryty za fasadą niewzruszenia, choć Hiroshi był opanowany jakby musztrowano go przez całe życie - o czego prawdziwości Kou w zupełności nie mógł wiedzieć - dwumetrowy drag ciągle dolewał oliwy do ognia, próbując sprawdzić czy i jak dałoby się nim poruszyć. Wykorzystywał te sytuacje choć w zupełności nie rozumiał, dlaczego wciąż godził się na to wszystko, mało tego, samemu także proponując spotkania i próbując na niego wpłynąć. Tysiące myśli na temat tego, o co mu tak właściwie chodzi wciąż nie opuszczały jego głowy, jednak im dłużej go znał tym bardziej nie znajdował odpowiedzi. Może dla każdego taki był? Może miał potrzebę odpokutowania za coś, o czym nie chciał mu powiedzieć? Musiał mieć powody by ukrywać swoją przeszłość, a Kou robił wszystko, by wślizgiwać się przez jego mury coraz to różniejszymi gierkami, które tylko z zewnątrz wyglądały jak niewinna zabawa. Zawsze jednak, bezskutecznie, do momentu w którym poruszał te jedne, mosiężne drzwi, przez które skutecznie blokował jakiekolwiek desperackie próby dowiedzenia się czegokolwiek więcej. Momentami zaczynał się na to irytować, znowu wprowadzając go w swoje słowne pułapki, zachowując się jakby sądził, że za którymś razem w końcu wyjdzie z niego to coś, co nie dawało mu spokoju. Chciał na niego wpłynąć, dumny jak paw zdawał się stroszyć gdy układał włosy za uchem podnosząc podbródek po wypowiedzianych prowokujących słowach, mimo że ewidentnie to Hiroshi przejawiał więcej sprytu, kończąc jako ten, który rzeczywiście zmieniał coś w jego życiu.

Raz będąc w klubie poczuł jak na niego wpływa, nawet jeśli nie wiedział w zupełności że się tam znajdował. Było to niedawno, gdy standardowo podczas całonocnej zmiany poszedł na parkiet z wetkniętym za aksamitną, pstrokatą koszulę niemałym pliczkiem pieniędzy z jednym z frajerów od których zawodowo żydził drinki, wyłączając się jak to miał w zwyczaju i odgrywając swoją rolę. Karcąc się w głowie za zwiewne, nieuchronne myśli, że gdyby zamiast gościa łapczywie wpatrującego się w dwa metry chodzącego łapacza uwagi i tej całej kasy mógłby dostać w tym momencie towarzystwo Hiroshiego, zdecydował by się bez wahania.
Ale z drugiej strony, co by było jakby wiedział? Pamiętał tamtą reakcję, niestety, dość dobrze. Choć z czasem zdawało się, że czarnowłosy zwolennik casualu z coraz większą dozą cierpliwości przyzwyczajał się do każdego kolejnego breaking news'a na temat tego, jak bardzo abstrakcyjnym stworzeniem da się być na przykładzie Naiyi, wciąż obawiał się, że gdyby informacja o pracy jako drag queen do niego przypadkiem dotarła, to mogło być dla niego za dużo. Czy w ogóle byłby w stanie zgodzić się z nim pójść, skoro stronił od tłumów, mimo że ostatnimi czasy stał się częścią jego zatłoczonego świata regularnie odwiedzając Karafuruna?
Zupełnie nie rozumiał sam siebie. Jakim prawem on, zielonowłosy i z niekonwencjonalnymi dla japonii tatuażami, chodzący na codzień w makijażu i babskich ciuszkach, znany ze swojego bezpardonowego i ekstremalnie zdystansowanego podejścia do samego siebie, bał się czegoś takiego? Niedorzeczne.
A jednak prawdziwe.

To prawda. Lubił, gdy na niego patrzą.
Jednak wciąż zdawało się, że ta jedna wyjątkowa para oczu patrzyła na niego bardziej.
Z całej ogromnej widowni którą mógł się pochwalić, stąpając po świecie jak po swojej własnej scenie, tą jedną wyjątkową, nieco zgarbioną sylwetkę wychwytywał jakby była oświetlona najjaśniejszym reflektorem nawet wtedy, gdy uparcie trzymała się swojego ulubionego zajęcia, podpierania ścian. Światło biło swoim własnym ciepłem odbitym od materiału dopasowanej koszuli, głęboki głos przebijał się przez wrzaski tłumów które wyciągały ku Kou swe pazury. A ten jeden mężczyzna nie dołączał do tego catfightu, nie musiał. Stał z boku jakby czekał, łapał go jako pierwszy i jedyny gdy wypadał ze swojej roli w chwili takiej jak teraz, podczas gdy cała reszta tej widowni o ile nie była akurat zajęta liczeniem na jego porażkę, zawsze odwracała wzrok. Inni ludzie których znał z całą pewnością powiedzieliby tylko coś że im przykro, wtykając swoje o kant tyłka rozbić uprzejmości tylko po to, by niedługo później uciąć kontakt z kimś tak zepsutym, by psuć samego siebie. Dlatego zawsze wracał do swojego podlanego fałszem promiennego uśmiechu, nawet gdy w jego wnętrzu po prawdziwym płomieniu radości zostawały jedynie pogorzeliska.
A on tu był, tuż przy nim. Pojawił się z nikąd, tak po prostu zgładził poczucie samotności tak samo, jak rzucone w gniewie małe tabletki. Brzdęk, nagły choć ledwie słyszalny, rozbił się o ciszę dotychczasowo przerywaną tylko lekkim świstem zza nieszczelnego okna. Pogoda robiła się coraz bardziej paskudna, wiatr uderzał o okna wprawiając roletę w nieprzyjemny dźwięk drobnego drgania. A Kou widząc ten nagły, agresywny ruch ręki zareagował zupełnie niekontrolowanym wzdrygnięciem, przy czym przesunął paznokciami po materiale koca, jakby wybudził się właśnie z płytkiego snu w którym spadał w przepaść. Chude dłonie trzęsły się nieopanowanie, gdy swego rodzaju zjazd dopadał jego nadszarpnięty mózg, podsycony szczyptą swego największego lęku.

— Czy ty zdajesz sobie sprawę, z tego, co zrobiłeś? —

Słowa wypowiedziane w cichym tonie mimo wszystko wybrzmiały bardzo intensywnie w głowie zielonowłosego, który poczuł jak pewna odpowiedzialność spada na niego jak grom z jasnego nieba. Jak kroczy zadzierając twardymi podeszwami o jego infantylną ignorancję, zabiera niedojrzały w swej istocie spokój, zderza go z rzeczywistością której naprawdę nie chciałby w ten sposób widzieć. Patrzył przez dłuższą chwilę dużymi - jak na swą otumanioną powłokę - oczami na sylwetkę Hiroshiego, odruchowo ściskając ze sobą wargi.
Poczuł się... winny. Cokolwiek to w tej chwili znaczyło, same słowa zabrzmiały mu pretensjonalnie, przez co poczuł jak we krwi pulsuje mu wyczute w nich nasycone emocjami oskarżenie.

- Mogłeś... -

- Nie mogłem, okej...? - Prześwit świadomości walczył tylko o to, by pozostać wiernie przy wsparciu jakkolwiek Hiroshiego. Skłamał. Skłamał tak, jakby musiał, a więc być może niewystarczająco udolnie jak na to, ile mężczyzna potrafił sam się domyśleć, jednak liczył że choć minimalnie go tym uspokoi. Że nie jest świadomy tak jak wielu innych rzeczy które dla Kou były standardem, tego, czym naprawdę są te cholerne tabletki, ani że naprawdę mógłby otrzeć się o śmierć, jeżeli jego osobisty anioł stróż by się tu nie zjawił. Że jeszcze gdyby w tym samym dniu zdążył wypić jakiś alkohol, mógłby naprawdę się już nigdy nie wybudzić. Był zbyt otumaniony by dostrzec że to wszystko tylko czcze życzenia, że przeciętne dziecko mogłoby się połasić o równie idiotyczny tekst, by uniknąć kary, którą dla niego było coś dużo bardziej poważnego niż zamknięcie w pokoju czy zabranie ulubionej zabawki - mógł stracić Hiroshiego, jeżeli uznałby go za wariata, mógł sprawić że już więcej nie poczuje się bezpiecznie w jego towarzystwie, albo że długo będzie o tym wszystkim myśleć. Do niego samego dopływał coraz głębiej postępujący smutek, nie pozwalający na chwilę wytchnienia od trosk, które wręcz katastroficznie były w jego głowie nie do wyminięcia.

- Nie piłem. -

Gładko osunął się z oparcia kanapy, tonąc w poduszkach by być twarzą nieco bliżej niego, co było jednak pewnym błędem. Oczy znowu w przypływach zaczynały się kleić na przemian z wzbierającym monsunem duszącym jego nieznośnie kołoczące serce.

- Zostań ze mną. Tylko nie odpływaj... -

Zdziwił się słysząc te słowa, kiedy on sam chętnie wypowiedziałby za niego - zostań ze mną. Nie znikaj. Nie odchodź.

- Jestem... - Odparł zaspanym tonem wskazującym, że licho wypowiedziane jestem było zaledwie ulotną chwilą, po której mogłoby go już nie być.

Gdy opuszki długich palców dotknęły jego skroni jednak otworzył oczy ponownie, przypadkowo łapiąc w nich jego zbolały wzrok, gdy coś zakłuło go w okolicach brzucha. Był nieco niespełna rozumny przez wszystkie te substancje mieszające się w mózgu w formie nieopanowanego chaosu, ale mógłby przysiąc, że gdyby tylko miał większą kontrolę nad ciałem zbliżyłby się jeszcze bardziej, łasząc się po więcej. Zapewne w trzeźwości umysłu miałby ku temu więcej oporów, sam nauczony tak samo czułości poprzez kabel zawieszony w centralnym rogu pokoju, lecz w tej chwili poczuł się jak mały kotek, w gruncie rzeczy pozbawiony połowy swych wyuczonych doświadczeniem skłonności.
Chwilę później łza spłynęła także z zaszkolnych, wytuszowanych oczu, tępo spoglądających zza krat sennego więzienia, do którego sam się wpakował.
Jego reakcje, ból wyrażony w jego obsydianowych oczach. Zdawały się wręcz wnikać w jego duszę, łapiąc za gardło to, co nie pozwalało mu do tej pory zrozumieć, że naprawdę się o niego martwił. Czemu miałby to robić? To nic osobistego, gdyż do Kou nie docierało, czemu miałby ktokolwiek. Nigdy tak nie było, więc podświadomie bardzo bał się tego; unikając myśli o tym, że to wszystko było prawdziwe.
Teraz dopiero, nakierowany przez ciepło wypracowanych dłoni, nie mógł uciec od zobaczenia tego, czując się jakby patrzący na niego pełnymi cierpienia oczami wskazywał mu kierunek, z którego wychodziły wszystkie jego emocje.

Widział w nim jak w lustrze odbicie czegoś, od czego od lat uciekał, a czego w zasadzie tak bardzo potrzebował...

- Dlaczego płaczesz? -

Dlaczego?

Mamo, mogę ci jakoś pomóc...? Powiedz coś proszę
Przypomniał sobie. Przypomniał sobie nagle wszystko, co do reszty pomagało mu się rozbudzić każdej męczącej nocy, gdy sam siedział pilnując cudzego rozmytego rytmu serca, śledząc każdy oddech w obawie przed utratą jedynej iskry ciepła, jaką znał. Gdy wątła rodzicielka nikła w oczach tonąc w beznadziei, a on w swej postępującej dziecięcej bezradności, pragnąc by cokolwiek zrobić.

- To nic, kotek... po prostu się nie martw. - Głos załamał się najbardziej pod ciężarem ostatniego słowa, czując jak ledwie przechodzi mu przez gardło. - Nie ma o co. -

— Proszę, powiedz mi jak mam ci pomóc -

Jak daleko pada jabłko od jabłoni?

Zabolała go ta myśl, że wyrastając z pozycji ofiary teraz sam stał się winowajcą, którego każdy dech stał się sędzią decydującym o czyjejś każdej najmniejszej emocji. Gdyby tylko mógł nad nim zapanować, kazałby sobie choćby na siłę uspokoić wszystkie szargane przez wpływ benzodiazepin tkanki, nawet jeśli w zamian za to miałby męczyć się dopiero, gdy Hiroshi stąd pójdzie. Tak bardzo nie chciał czuć jego płynącego w powietrzu strachu i żalu który przecież doskonale znał, choć paradoksalnie naprawdę nie chciał by mężczyzna teraz stąd odchodził.

Trzęsąca się wychudzona dłoń znów powędrowała walcząc o otrzymanie choćby minimalnej siły, by spocząć na dłoni Matsumoto i zatrzymać ją przy swoim policzku. Zdawała mu się tak ciepła, że nie mógł się temu oprzeć, gdy jego samego oplatał dreszcz przenikającego chłodu. Nie był w stanie myśleć czy to co robi nie narusza zbyt mocno pewnych granic, za które także mógłby sobie uczciwie zasłużyć na odtrącenie. Bardzo powoli słabnące skołowanie miało swe przypływy i odpływy, w których rzucało jego świadomością jak samotną łodzią obijającą się o kamienisty brzeg.

Może to podpowiedź z zaświatów, a może koszmar przeżywanego przezeń rozpadu przypomniał mu ten zapach, który niemalże poczuł pod swoim nosem. Matcha. Uwielbiał ten smak, nawet jeśli czasami przypominał mu wszystkie te bezradne chwile. Zielony napar był czymś, co tak naprawdę pomagało bardziej jemu, niż matce której wszystko było jedno po kolejnym przedawkowaniu. Jego magiczne działanie także było zapewne zrodzone w sferze domysłów i zielarskich urojeń w zestawieniu ze sztucznie wytwarzaną substancją o silnie uzależniających skutkach, jednak gdyby poprosił w tej chwili zatroskanego czarnowłosego o kawę, czułby że serce mogłoby mu wysiąść. Nie żeby się tym przejmował, jednak nie chciał Hiroshiemu dokładać kolejnej traumy, widząc po jego zaczerwienionych oczach coraz mocniej, jak bardzo schrzanił sprawę. Nie chciał go jednak mierzyć go z prawdą - jaką było zwyczajne nie możesz. Sam bardzo dobrze wiedział, jak bezsilność  zgniata człowieka do cna, gdy serce pali się by pokonać wszystko, co stanie mu na drodze. Prawdziwy jednak problem pojawia w tym, gdy nie staje nic - człowiek porusza się po pustym placu bitwy, na którym nie może zranić nikogo, poza samym sobą. Nie chciał go zostawiać w takim miejscu, żywiąc nadzieję, że zrobienie czegokolwiek, choćby wydawało się głupie, pomoże mu choć trochę odzyskać wrażenie panowania nad zaistniałą sytuacją.

- Zielona herbata... - Wybełkotał znów odpływając oczami w kierunku stosu barw, który go oplatał. Uznał, że może jeśli pożegna choć na moment tą niewyobrażalną miękkość, ciężej będzie mu się w niej rozpłynąć. - Pomóż mi wstać. Pokażę ci. - Wydał nakaz nie czekając ani chwili, gdy poderwał się na rękach ze zwieszoną głową, zahaczając o nogę stolika gdy spuścił własną, długą nogę z kanapy. Wydawało się, że świat dookoła tylko bardziej wiruje kiedy zbliżał się do pionu, mimo że tak uparcie próbował się podnieść.
- Nic mi nie będzie. - Był zdesperowany, szukając ręką jak ślepy jego ramienia. Jeżeli Hiroshi próbował go zatrzymać, z pewnością oparł się temu, rzucając swoim tułowiem gdziekolwiek, byle utrudnić mu przeważenie jego ciężaru w kierunku kanapy.
Wtedy też znowu zaniósł się, jak na złość, kolejnym kaszlem wywołanym dusznością. Mimo wszystko wciąż uparcie próbował się dźwignąć, by ruszyć w kierunku kuchni, w której pozostawił otwartą jedną z szafek - choć nie miał zamiaru kierować się ku niej, nie pomyślał na czas, że mogło wyglądać to tak, jakby ten przebiegły wąż o ile nie miał po prostu kolejnych urojeń, szukał tylko okazji by do niej zajrzeć.

Wzrok chwilowo zawieszony jakby usłyszał największą brednię na tym świecie sprawił, że poczuł się tylko bardziej przerażony. Śmiechu warte. Z jednej zaś strony przecież wiedział, że coś takiego może nastąpić, ale poziom załamania i frustracji graniczących z rozbawieniem jakie zobaczył w reakcji czarnowłosego sprawiły, że wreszcie dotarło do niego, w jak dużym stopniu logika ucieka mu przez palce. Jak otumaniony umysł każe mu sądzić że działa bezbłędnie, by zobaczyć dopiero po efektach że przynosi skutek odwrotny od zamierzonego, że tak naprawdę błądzi wciąż po omacku. Tak jakby w ciemnym korytarzu starał się szukać wyjścia, bo nie chciał zapalić światła, którym było powiedzenie mu całej prawdy. Normalnie zawsze miał ze sobą latarkę pomagającą mu odnaleźć drogę do celu bez bycia przyłapanym na gorącym uczynku, ale pozbawiając się światłości umysłu za pomocą leków na ten moment stracił ją, będąc zmuszony ryzykować że w każdej chwili może wejść nie tam, gdzie trzeba. 
Poczuł się zagrożony gdy na niego warknął. Nie tylko przez niego, głównie przez samego siebie. Odbiło się to echem w jego oczach w które nagle wstąpiło więcej życia, gdy ręce i kąciki warg znów zaczęły nerwowo drżeć. Nie mógł opanować tego odruchu, wystarczyła ledwie iskra by go uruchomić. Jak się okazuje, nawet Hiroshi, nawet on mógł być tego zapalnikiem. Głęboko siedzące nieprzepracowane traumy, bóle które dawno przeminęły a jednak trwały wydawałoby się przez wieczność. Wystarczył męski ton zabarwiony choćby odrobiną złości, nawet jeśli paradoksalnie jego ciepła odmiana wywoływała w nim równie silne emocje, zupełnie w drugą stronę. To był główny minus jego atrakcji wobec męskiej części tego świata. Im bardziej się do jakiegoś zbliżał, tym bardziej czuł się, jakby miał dwubiegunówkę. Wypośrodkowanie tych dwóch skrajności było dla niego tak trudne, jak trudne jest złączenie ze sobą na stałę megnesów o dwóch odpychających się biegunach.


— Co to za tabletki, Kou? —


Cukierki. Niemal wypełzło z jego ust, w głupim odruchu nie traktowania niczego co go dotyczyło poważnie. Tak samo, jak gdy żartował sobie mówiąc z głodu jeszcze nikt nie pękł, skarbie będąc świadomym z jakiego powodu ostatnimi czasy nawet nie wchodził na wagę, o którym to powodzie przypominał mu jedynie ten jeden szczególny, niepojęcie zatroskany wzrok. Nie mogąc znieść tej strzały celującej do jego podświadomości, odpierał ją coraz to nowymi tekstami przekształcając wszystko w wojnę na dwuznaczności, ostatecznym ciosem posługując się gdy już naprawdę nie mógł dalej - pytaniem, które od kiedy tylko odkrył, używał perfidnie by zatrzymać każdą wojnę którą przegrywał. Hiroshi zaskakiwał go coraz bardziej tym, jak świetnie sobie radził z odpowiadaniem na jego zaczepki. Tak że nawet i Kou, ukształtowanemu przez swoje niepokorne artystyczne ja, zdarzało się nieraz nabierać wody w usta spoglądając na niego z nietypowym dla siebie blaskiem respektu.
Lubił, gdy pokazywał mu się od tej strony, choć z samego początku wydawało mu się, że w żadnej rzeczywistości nie byłby taki. Czy dostosowywał się do niego czy też nie, szło mu to naprawdę świetnie, irytując Kou a jednocześnie wzbudzając w nim coraz więcej zainteresowania. Ten mężczyzna był dla niego jedną wielką chodzącą niewiadomą - a wścibska potrzeba Kou by zgłębić każdy zakamarek jego umysłu wcale nie malała, wręcz przeciwnie, Hiroshi tylko dolewał oliwy do ognia próbując się przed jego mentalnym wzrokiem kryć. Determinacja rosła, rozpędzała się nieproporcjonalnie do ilości rzeczywistych nadziei jakie Nai pozostały. Ognisty znak jaki symbolizował parł jednak jak burza, nawet jeśli tak naprawdę to nie on był jego symbolem, tylko jego zatracenie. Jeżeli w czymś miałby chcieć doprowadzić się nareszcie do wyczekiwanej zguby, to tym czymś był właśnie Matsumoto, którego mógł przy sobie niewystarczająco bardzo mieć. Mógł tylko rozpłynąć się w wirze nadziei i wypalić się jak świeca która ma skończoną żywotność, zgasić swój blask dla chwili poczucia ciepła, jakie nieodłącznie się z nim wiązało. Nawet jeśli to jednak tylko ograniczone czasem chwile, chciał widywać go tak długo, jak długo koleje losu mu jeszcze na to pozwolą.

Zawahawał się, jakby skanował to pytanie odrobinę za długo. Chwilę temu był o wiele mniej chętny odpowiadać, jednak to właśnie to, ten ton wchodzący w swe spokojne nuty zdejmował jego opory.
Widząc go jednak nagle nad sobą z tabletką tuż przed swoimi oczyma, przykurczył dłonie do obojczyków, znowu wyglądając jakby dysocjował, z oczami jakby zobaczył ducha.

- Odpowiedz... -

- To tylko... - moje leki. Uniósł się chwilowo łapiąc odrobinę wigoru, po czym znowu opadł z sił przez jedną, maleńką myśl, trapiącą jego paranoiczny umysł. - ... to nic o co musisz się martwić. -

I znowu to zrobił. Odkrył się, błądząc wzrokiem odpływającym i szukającym jego twarzy, z miną wyrażającą miliony zbędnych nadziei i lęku. Że uwierzy, że przestanie pytać, że nie będzie zły. Czuł się coraz bardziej beznadziejnie wiedząc że szczere reakcje wypływają z niego zupełnie niekontrolowanie, zły na siebie że nie może zwyczajowo ich powstrzymać, nie może się zirytować ani zaprzeć w sobie, ani wymyśleć żadnego równie dwuznacznego co uszczypliwego żartu, którym mógłby się zamaskować. Czuł się tak odkryty, że jedna z roztrzęsionych dłoni posunęła się powoli bliżej ust, nadal szukając ucieczki od prawdy.

- Nie jest ci zimno? -

Zdziwiło go to pytanie, które po prawdzie uświadomiło mu właśnie, do jakiego stopnia czuje na sobie dreszcz. Nie do końca jednak łatwo przychodziło mu rozstrzygnięcie, czy jest to prawdziwe wychłodzenie, czy tylko mu się to wszystko wydaje.
Zwłaszcza, że ciepło jego głosu znowu poczuł wręcz na sobie, niemal fizycznie.

- Nie... - Zupełnie przypadkowo dostrzeżony strach przeszył go na wskroś. Nie mógł mu powiedzieć, po prostu nie dał rady, widząc jak cały tonie w strachu. Nie miał pojęcia co więcej mógł z tym zrobić, nie ważne jak bardzo chciał. Zrobił więc tyle, ile umiał. Znowu skłamał, tym razem wkładając w to jedno małe Nie tyle siły, ile tylko mógł.
Wychodził z założenia, że największym oszustwem tego świata było powiedzenie, że prawda boli mniej.

Gdy poczuł delikatny dotyk na swoim czole, zwyczajnie oniemiał. Sparaliżowany jeszcze bardziej niż sekundę temu, niemal tak samo mocno jak gdy spał, a mimo wszystko na tych kilka szokująco długich sekund rozbudzony bardziej niż wydawało się to możliwe. Nierówny rytm serca wzbił się nagle niczym wburzony nieokiełznanymi siłami natury, niczym fale powstałe po uderzeniu w ocean pioruna, świetlnego młota zesłanego przez samego Thora. Poczuł jak jego klatka zapada się i drętwieje gdy na moment zabrakło mu powietrza. Mimo zajmującego go od wewnątrz zimna czuł na sobie każdy powiew ciepła, tak jakby przez zaróżowione makijażem policzki przechodziło wzmagające mrowienie, gdy słyszał jego pełen przejęcia ton i czuł na sobie jego ciepły oddech.

— Bredzisz, dzieciaku... Po prostu nie rób mi tego więcej. -

Bredzę?
Dzieciaku?
MI? JEMU?

O ile chwilowe zakłucie w środkowych partiach ciała chwilę temu wydawało się już wystarczająco mocne, teraz miał poczucie że wróciło że zdwojoną siłą. Jakby chciał się poruszyć, odepchnąć z wrażeniem że nie wytrzyma tego dłużej, choć w rzeczywistości obezwładniał go już nie tylko narkotyk, a emocje kotłujące się w nim jak burza.
Nie może być... 
Jego emocje były tak nieadekwatne do sytuacji. Tak niepowstrzymane i wyczulone, mimo a może nawet i przez stan, w którym się znajdował. Tak, że nie mógł wydusić słowa, żeby się nie zdradzić, bo sam czuł przez siebie przepływający wstyd.
Czuł też jego zapach. Mieszanka drewna i słonych łez wzmocnionych przez wilgotne powietrze z zewnątrz, które stało się integralną częścią jego kruczych włosów opadających siłą rzeczy na jego skronie. 
Ich porażająca bliskość zamieniła puls w czyste palpitacje, poczucie że zaraz bliskość tej wyjątkowej nuty ohry i gęstego rzędu czarnych rzęs przyprawi go o zawał. 
Co robić? Odwrócić się? Odepchnąć go? UCIEC? COKOLWIEK?

A jednak nie mógł się ruszyć.

Nie chciał. 

Jak czarna dziura wywoływał w nim niewyobrażalnie wysokie ciśnienie, pochłaniające go bez reszty, bez siły by się przeciwstawić. Umysł nie znający takiej bliskości stał jednak przy zatrwożeniu, pragnąc poczuć płynącą z tych słów troskę a jednocześnie odrzucając, nie mogąc jej znieść. Nawet, jeśli podobna sytuacja zdarzyła się już około miesiąca temu, gdy jego serce stawało równie mocno, jakby było najściślej ze wszystkich chwil w życiu połączone z oczami. Gdy wisiał nad nim pijany, ledwie trafiwszy na klamkę chudą dłonią, a chwilę później w niewyjaśniony sposób wylądował z nim na ziemi. Gdy jego bliskość sprawiała że podobnie jak teraz nie mógł wycelować w jego oczy swoim własnym spojrzeniem, lecz wtedy gdy w nie spojrzał, nie ujrzał czegoś w ogóle podobnego do tego, co widział teraz... Obrazek tak głębokiego przejęcia nawet mimo senności w zaledwie chwilę wyrył się w jego umyśle.
Miał wrażenie, że zimny pot oblewa jego kark. Tysiące myśli nie znajdywało w żaden sposób ujścia. Walka, by nie zacząć się dusić stała się tym trudniejsza, im dłużej Hiroshi pozostawał w tej pozycji i tylko i wyłącznie dlatego gdy poczuł jak się odsuwa, na to miejsce wstąpiła tak wyzwalająca ulga.
Spuszczenie z tej smyczy wiążącej go przy nim nie było rzeczą przyjemną, jednak narkotyczna substancja, która wzmagała każde jedno odczucie, stała ponad nimi z czerwonym przyciskiem mówiąc, że jeszcze chwila wystarczyłaby, by wysadzić go od środka.

- Serce ci kołacze... - 

Patrzył nań nieruchomo z niebywałym zdziwieniem, nie wiedząc jak powiedzieć cokolwiek innego niż CZEMU CIĘ TO DZIWI? TO TWOJA... 
Cieszył się że otrzeźwiło go to wszystko na tyle, by utrzymać język za zębami. O  mało nie powiedział tego na głos.
Naprawdę tego nie widział?
Czy to Kou za bardzo już zgłupiał, by dostrzec choćby najmniejszą wskazówkę, o co mu tak naprawdę w tym wszystkim chodzi?
Obserwował go szukając odpowiedzi, której nie doczekał.
A wtedy położył dłoń na jego piersi.

- N-NIC MI NIE BĘDZIE. - Zamknął oczy i wydusił z siebie dość szybko jak na swój zły stan, odwracając twarz na bok. Nie trwało jednak długo, aż znowu zarejestrował, jak uparcie czarne tęczówki przyglądają się zielonym, szukając choćby jednego, najmniejszego znaku.

— Dlaczego...? —

Dlaczego?

Nagle na zapudrowanej twarzy pojawił się pewien wątły grymas, kąciki uniosły się ku górze i znowu opadły, jak gdyby miało to zastąpić wzruszenie ramionami, które tak ciężko było mu unieść.
Czuł jak na niego napiera. Nie tylko nachylając się nad nim, ale całym sobą, przewieracając go emocjonalnie, co najmniej jakby MUSIAŁ znać odpowiedź. Gryzł się z myślami i niemyślami, ze wspomnieniami i ze swoimi niespełnionymi potrzebami, ze swoimi nadziejami i niewyobrażalnym lękiem, a wreszcie z własnym wyparciem, które jak rozlany atrament wżarły się w zwój na którym spisano historię jego życia.

- Ja... -   nie wiem. A jednak, nie mógł mu tego powiedzieć. Bał się reakcji takiej jak wcześniej, tak samo jak bał się zajrzeć wewnątrz siebie czując ku temu coraz większą presję. Nie mógł ruszyć w żadną stronę, chciał uciec. Nie odpowiedział.

Tym uparciej próbował znaleźć jego ramię, pragnąc chociaż zejść z kanapy.

(...)
- Pomóż mi wstać. -

Tym większe odnalazł ukojenie, gdy poczuł pewny chwyt na swojej dłoni. Poczuł się... tak bezpieczniej. Chwycił go delikatnie, mimo że miał od niego więcej siły i Kou niebywale to doceniał. Oplótł chude palce wokół jego dłoni.
Może to dlatego poczuł się dostatecznie komfortowo, by oprzeć o niego opadającą w bezsile głowę.

Droga du kuchni także dla niego wydawała się o wiele dłuższa, niż zwykle. Stawiał jednak chwiejnie krok za krokiem, dziękując boginiom tego świata, że nie miał żadnych butów na sobie, jakkolwiek noszenie butów w domu w Japonii nie byłoby samo w sobie absurdalnym pomysłem. Widząc wysiłek Hiroshiego nieco się speszył, gdy kolejna świadomość docierała  do niego jak przez mgłę. Gdyby posłuchał go trochę bardziej w kwestii żywienia, Hiroshi nie musiałby teraz przejmować aż tyle jego ciężaru, który pod wpływem przedawkowania stał się zbyt duży dla jego własnych, wybrakowanych mięśni.

Wytchnienie przyniosło im obu posadzenie go na krześle. Kou nie zdołał nawet spostrzec, bo z pewnością o nich nie pamiętał, nożyczek w szafce które tam pozostawił. Tym czasem zastanawiał się, dlaczego Hiroshi świdruje go od góry do dołu.

- Tu jej nie znajdziesz, honey. - Uśmiechnął się, zwyczajnie uznając, że jest trochę overprotecting po całym zajściu, gdyż myśl, że dostrzegł coś czego nie powinien zwyczajnie do niego nie docierała. - Tam. - Wskazał delikatnie palcem inną szafkę, wypełnioną najróżniejszymi herbatami z opakowaniami zapisanymi w przeróżnych językach od góry do dołu. Mogło być ciężko się w tym harmidrze połapać, tak jak to było w całym jego mieszkaniu, tym bardziej że unoszące się z szafki herbaciane zapachy uderzały całą gamą kojących woni. Kuchnia nie była za wielka, więc i on to poczuł, próbując ukoić szargane zmysły skupiając się na czymś z tej plątaniny. - Po prawej, japońska. -

Zerknął ze zdziwieniem na zmoczoną ścierkę. Zmarszczył brwi nie rozumiejąc najpierw o co chodzi, dopiero gdy ten ruszył w stronę salonu rzeczywiście przypomniało mu się, jak to się stało że się tu w ogóle obudził. Wstyd. Ten, który raz kolejny zapulsował, wstrząsając jego sylwetką, podnosząc jego rekę jakby chciał go zatrzymać. Nie, nie, nie, błagam. Conajmniej, jakby zaledwie kilka chwil temu nie trzymał jego bezwładnego ciała, gdy wymiotował.

- Ej... Nie musisz tego robić -

Widział jednak, że to na nic, a Hiroshi i tak powędrował w tamtym kierunku.

— Mów do mnie cały czas, okey? Cokolwiek. —

Ciało rozluźniło się, poddając poczuciu ujmy moralnej zmieszanej z pewnym rozczuleniem, które szybko przykrył nieuzasadniony lęk i załamanie.

Jeżeli teraz po tym wszystkim mnie nie zghostuje... to będzie cud. Bogowie...

Co ja zrobiłem...

Miał ochotę zapaść się pod ziemię, albo złapać go i nie puszczać. Pomyślał jednak, że za to wszystko zdecydowanie zasługiwał na większy szacunek i przynajmniej uchylenie rąbka prawdy, choć Kou paradoksalnie sądził, że byłoby im obu łatwiej gdyby Hiro nic na ten temat nie wiedział. 
Otworzył tym samym puszkę pandory. Wystawił dłoń w kierunku chwytającej go sieci, dołożył materiału do wznoszonej przez snycerza drabiny. Zagryzł wargi spoglądając w dół i czując, że zaraz sprzeniewierzy się samemu sobie. 

Mówienie nigdy tak bardzo jak do tej pory nie sprawiało mu problemu. Wysoki drag miał w sobie pewien talent - od zawsze potrafił mówić tak, by słowa płynęły z niego jak z rajskiego wodospadu, obdarowywującego jego rozmówcę czymś szczególnym. Nie zawsze to coś było pozytywne, ale niebywale można stwierdzić, że to było to coś uchodzące z jego wnętrza. Dzielił się słowami, dzielił się sobą, jednocześnie mówiąc o prawdziwym sobie prawie nic. Przy ludziach których cenił zawsze skupiał się na tym, czy jego wypowiedź może kogoś w ogóle zainteresować. Jego własne wnętrze nie należało w jego mniemaniu do tej kategorii, stąd też tym bardziej omijał ten temat.

Jednak teraz było inaczej, nie był jak na samego siebie w ogóle naturalny. Zagubione gdzieś w odmętach niknącej trzeźwości oczy przypominały żarówkę kończącą swój żywot, a nawet charakterystyczna maniera została z niego zdarta pozostawiając tylko kruchy, zwiewny głos, jaki mogła mieć tylko osoba obdarta ze swojej świadomej części tożsamości.

- Przepraszam, że cię to dotyka. -

Wsparł głowę o ścianę, w zrezygnowaniu lustrując sufit wysoko podniesionymi, zmąconymi źrenicami. Westchnął ciężko.

- Pytałeś dlaczego, kotek. - Niemal stwierdził, przebodźcowany bawiąc się własnymi palcami.

Czy to gęsta atmosfera tej dojmującej chwili, czy starania Hiroshiego, a może własna nietrzeźwość umysłu wprawiła go w chęć, by otworzyć się właśnie teraz? Czy chciał się choć trochę wytłumaczyć? Nie. Gdyby miał wybierać, wolałby zostawić to bez echa. Ale jednak... coś podkuszało go, by dać czarnowłosemu który z niewyjaśnionych powodów zajmował się z najwyższą uwagą każdą najmniejszą rzeczą, chociaż minimum wyjaśnienia.

- Kiedy byłem bardzo mały, myślałem, że herbatę można zrobić z liści rosnących na każdym drzewie.

Uśmiechnął się.

- Mieliśmy mały ogród, w którym co roku kwitły wiśnie. W całej okolicy było ich z resztą pełno.

- Wmówiłem to mojej siostrze.

- Powiedziała wtedy "Kou-nee! Zróbmy taką dla mamy!". Zawsze nazywała mnie siostrzyczką, zabawne, co?

Znowu ciężko odetchnął.

- Była taka niewinna... robiłem co mogłem, żeby tak zostało. Zawsze jej wmawiałem, że wszystkie mamy tak długo śpią. -

Zatrzymał się na dłuższy moment wymownie, przekręcając delikatnie głowę w stronę schylonego czarnowłosego, nie mogąc jednak i tak skupić się na jego wyrazie twarzy z tej odległości. Nie miał z resztą swoich soczewek. A żałował. Naprawdę chciałby móc wiedzieć, czy uświadomienie Hiroshiego że ma do czynienia z takim kłamcą jak Kou, spotka się z odczytywalną po jakimś drobnym ruchu mimiki pogardą.

- Parę lat później znałem to na pamięć. Nazwę, substancję, dawkowanie, przeciwwskazania i działania niepożądane.

- Gdy wypisano mi receptę, nie mogłem nic powiedzieć... za dużo czasu spędziłem w gabinecie u tego słodziaka od siedmiu boleści, dyplomowanego szarlatana.

Kopnął szafkę.

- Chciałem tylko wyjść.

- Spojrzał na mnie i kazał się nie bać, tylko przeczytać tą cholerną ulotkę. Tłumaczył mi ją jakbym jej nie znał, a to było dosłownie to samo gówno, które zabierało mi ją... Czulem się jakby ktoś chciał się mnie pozbyć, przecież widziałem na własne oczy jak to "pomaga".

- W aptece miałem ochotę zapytać ich czy wiedzą co do cholery robią, dając mi to... Ale wydano mi to opakowanie, tak po prostu, bez większych problemów.

- Minęły miesiące, ale pewnego dnia było źle, wiesz...

- Zaufałem mu, tak jakby ten fartuch i ciepła posada o czymś świadczyły. Szybko pożałowałem. -

Przełknął ślinę, wyraźnie wyglądając jakby łamał się pod ciężarem własnych słów.

Morze senności znów miało swój przypływ. Mimo emocjonalnego wydźwięku słów które wypowiadał, przy jego głosie teraz zupełnie zrezygnowanym, niemal gardłowym, straciły na swojej wartości. Brzmiały więc tym bardziej niepokojąco, nie mając w sobie swej pierwotnej natury. Tak jak niepokojący jest śmiech dziecka w opuszczonym domu, tak jak niepokojące są słowa wypowiadane przez lunatyka. Jego oczy były zamglone, wszystko sprawiało wrażenie jakby znów balansował na granicy, w której światło zawieszone na suficie nawet nie razi martwo rozszerzonych źrenic, otwierających Kou ponowny widok na wszystko to, o czym w tej chwili mówił. Jakby senna wizja mieszała się z jawą. 
Gdy rychle zdał sobie z tego sprawę potrząsnął głową, wspierając czoło na dłoni, bezsilnie opartej o stół. Może i był wsparty, ale to wsparty jak marionetka, która nie posiadając siły żadnych mięśni zapadała się pod ciężarem własnego drewna. Nagle uniósł się drugi nadgarstek. Że też na stole znowu zostawił elektroniczną jednorazówkę, nie mogło mu się bardziej poszczęścić. Sięgnął po nią, orientując się jak serce na nowo zalewa jego żołądek i gardło duszącym kortyzolem. Znał ten stan, ale zawsze zapominał, jak złe myśli i wspomnienia wpływają na to, w jaką stronę hormony potoczą narkotyk do mózgu. Robiło się coraz gorzej i wyglądał jakby ostatnią nadzieją aby sobie w tym pomóc była nikotyna. Pociągnął długo powietrze o owocowym smaku, czując tylko jak kręci mu się w głowie jeszcze bardziej. Zdał sobie sprawę że chyba miał coś mówić, ale i jego pamięć zaszwankowała w tym momencie, choć nie była to żadna amnezja. Spojrzał więc w kierunku salonu zagubiony, patrząc nań jak dziecko obudzone w środku nocy przez gałąź bijącą w szybę. Odetchnął z lekką dozą ulgi dalej widząc tam swojego przyjaciela. Okej. Spokojnie. Nie przyśniło mu się to wszystko, co było przed chwilą. A zdążył już prawie zwątpić.

Tak jak zwątpić zdążył jego mózg, znowu odcinając zasilanie.
Wciąż słyszał bulgot czajnika, trzymający go przy świadomości. A może to też był tylko sen?

Oczy przywykłe do patrzenia na oprawcę, zdawały się utkwić gdzieś między zubożałymi, godnymi pogardy wspomnieniami a rzeczywistością. To nie w Hiroshim widział oprawcę, widział i słyszał go tam, gdzie go nie było. Wystarczyła jedna wskazówka, jedna myśl odpalająca kolejne, budząc uszkodzone komórki nerwowe do ciemiężnej pracy. Były wytresowane do włączania tego jednego jednego, podłego odczucia - lęku, natychmiastowo, jak na rozkaz. Nie miał pojęcia, że Hiroshi mógł przez to czuć się, jakby został zrównany z własnym ojcem, a szkoda, bo może ta świadomość pomogłaby mu wtedy go zrozumieć. Nie mógł tego wiedzieć, lecz nie tylko w tym rzecz. Rozstrojony emocjonalnie przez wpływ przedawkowania widział wroga również we własnym odbiciu. Nic co mogło teraz pogarszać jego stan nie było realne, nie było czymś, co można by respektować jako coś logicznego. Bo to nie z mężczyzny, a nawet jego podniesionego tonu wypływała groźba. Ona wypływała z samego Kou, każąc mu myśleć, że to otoczenie wbija w niego szpile, a nie on sam. Nie miał nad tym wszystkim kontroli, nie potrafił rozdzielić od siebie czegoś, co zawisło we wszystkich komórkach ciała, powodując regularnie powracające nierówne bicie serca i postępującą duszność. Tylko te leki, które otępiały jego umysł potrafiły to zrobić na pewien krótki okres czasu... doprowadzając go ostatecznie do sytuacji wręcz odwrotnych, gdy desperacko rzucał się w toń mechanicznego odcięcia od cierpienia, tylko po to, żeby po wyjściu na światło dzienne skutków ubocznych, męczyć się jeszcze bardziej. Czy była to bezmyślność? Jakaś zapewne tak. Lecz kto wie z jakim pozbawieniem światłości rozumu wiąże się ogromny lęk, wie też, skąd takie sytuacje mogą się brać. Czasem człowiek oddałby całego siebie dla zaledwie chwili poczucia spokoju, a im częściej dostawał taką możliwość, tym bardziej się w tym poczuciu zatracał. Gdy stan który winien być normalnym stawał się zbawieniem, była to prosta droga by zapłacić za niego wszelką cenę. Czyż ślepy nie oddałby czasami części siebie, by móc znowu zobaczyć zatroskane oczy osoby którą kocha? Na pewno nie każdy byłby do tego skłonny, jednak zasmakowanie tej chwilowej możliwości dającej wrażenie normalnego życia wciągało wystarczająco bardzo, by osoba pozbawiona powodu by o siebie zadbać, dała się ponieść takiej możliwości. Nie miał w sobie na tyle siły, motywacji by odłożyć leki tak po prostu, wiedząc że są na wyciągnięcie ręki. Choć wydawał się uparty jak najbardziej krnąbrny osioł, to ludzie i ich myśli były jego jedynym powodem, by znaleźć inną drogę, nie sięgać do szafki. W ten oto sposób najczęściej kończył na trasie polanej procentami, gdyż ani on, ani jego znajomi najwyraźniej nie znali innego kierunku ujścia swoich trosk. A może po prostu ich nie mieli, chcieli się z nim dobrze bawić, nie ważne. Kou nigdy nie mówił za wiele o swoich problemach, co najwyżej obracając wszystko w żart, co było odbierane tak, jak gdyby nie robiły na nim nawet najmniejszego wrażenia. Jakby do wszystkiego podchodził z pozytywnością na toksycznym wręcz poziomie. Jakby był nieczuły, przez swój dystans dający znajomym przestrzeń by wynieść na światło dzienne ich własną obojętność tak, by nie musieli czuć się osądzani. To z kolei podobało się tym wszystkim ludziom, dla których brzmiało to jak zwyczajnie nieco brutalne poczucie humoru. Wyglądali wtedy jak spragnieni igrzysk, brutalnej rozrywki, a Kou im tego wszystkiego dostarczał bez mrugnięcia okiem. Bo tylko tak mógł to wyrazić, nikogo nie męcząc.
W końcu kto chciał słuchać czyjejś smętnej prawdy w świecie, w którym niemal każdy robił co mógł by uciekać od własnej? Nie bez powodu większość Japończyków z natury nigdy nie pytała co u ciebie, będąc świadomymi że mogą usłyszeć odpowiedź - a wiesz co, jest źle.

Nawet jeśli były w jego życiu inne jednostki, zazwyczaj odpychał je od siebie w przerażeniu. Nie mówił im żadnej prawdy o sobie, trzymając ciasno zaznaczoną granicę tak by myśleli, że jest bananowym dzieckiem bez problemów i nie widzieli w nim niczego więcej. Bał się tego, podświadomie czując się zbyt przygnieciony, by móc ten ciężar przerzucać na kogoś, kogo mógł on rzeczywiście dotknąć. Podobne podejście miał z Hiroshim, ciągle omijając prawdę żartami albo nie dając mu odpowiedzi, choć jego wyraźnie okazywane zainteresowanie było doprawdy czymś łapiącym za serce. Ze wszystkich ludzi na tym świecie miał w sobie coś wyjątkowego. Czarny wzrok, tak nieprzenikniony, chował w sobie tak wiele, że Kou nigdy nie wiedział, z której strony uderzy w jego mur. Ilekroć nie szukał drogi ucieczki, prędzej czy później znajdował do niego drogę, jakby w tych oczach miał schowaną nieograniczoną ilość wiedzy i empatii. Zielonowłosy drżał już wewnętrznie na myśl, co jeszcze jest w stanie z niego wyciągnąć. Nim go poznał był bardzo pewny siebie co do swojej umiejętności ukrywania wszystkiego, a pojawienie się w jego życiu towarzysza nocnych rozmów rozgniatało tę arogancję w drobny mak. Tylko jeden most za sobą spalił i nie miał zamiaru dać mu nigdy choćby cienia szansy by się o nim dowiedzieć - tak, jak z resztą, nikomu. Nie był w stanie mówić o tym, co działo się gdy za zamkniętymi drzwiami starego domu w dzielnicy kwitnących wiśni rozlegało się głuche echo uderzenia. Nie chciał nawet myśleć, co się stanie, jeżeli Hiroshi otworzy kiedyś i tą bramę. Czuł się, jakby musiał wówczas runąć razem z nią.
Ale czy był w stanie schować wszystkie odruchy pozostałe po wiecznie ciągnącej się historii, która szła przez życie razem z nim?

Choć byli różni jak ogień i woda, ucieczka ich obu nigdy się nie kończyła. Ściskała żołądek, wracała w snach, w uciśnionym oddechu, przywoływana przez klątwy które nie chciały pozostawić ich dusz w spokoju na wieki.

Oboje odganiali myśli pogrążając się w swoich zajęciach, bo oboje potrzebowali tego samego. Nawet, jeśli jeden wydawał się być z Marsa, a drugi z Wenus, im obojgu brakowało tego samego powietrza. Widząc się w połowie drogi, zdawali się obydwaj schodzić na Ziemię, by z jeszcze większym bólem wracać do swoich samotni.

- Dlaczego się boisz? -

I znowu nie zawahał się tego zrobić. Zapytać o jego emocje, o coś o do czego z trudem przychodziło mu się przyznawać. Choć nie miał mu tego za złe; kim by był, gdyby miał? Nie był aż tak emocjonalnie niedojrzały, ale chyba nadal niezbyt dojrzały, żeby otwarcie przyznać się jaka jest prawda. Z resztą... o tym właśnie nigdy nie chciał mówić. Dać mu choćby wskazówki, skąd wychodzi jego trwoga.
Wzruszył tylko ramionami, powoli i wpół bezwolnie odwracając wzrok.
Nie miał na to w tym momencie kontry. Coś czuł, że skoro dostał już takie pytanie, powiedzenie nie boję się nie wchodziło w grę. Domyślał się jak musi wyglądać, z czego ogólnie nie był zbytnio zadowolony.
Wskazał tylko pustym wzrokiem na rozsypane tabletki, zwalając na nie całą winę. Poniekąd niezupełnie skłamał, chcąc tylko odwrócić jego uwagę. Nawet jeśli chwilę później sam sobie zaprzeczył, mówiąc że to nic takiego.

— Jak mam się nie martwić, skoro nałykałeś się tego dziadostwa tyle, że ledwie ogarniasz, co się wokół ciebie dzieje? —

- Po prostu kotek... Samo przejdzie. -

— Wykończysz mnie kiedyś. —  Gdy wypowiedział to zdanie, wyczerpanie pomieszane z lękiem na zapudrowanej twarzy wzbogaciło się o niemałe zdziwienie.

- ...dlaczego? - Nie mogąc się oprzeć by powiedzieć to na głos, zapytać niemrawym głosem pełnym szoku. Wczuwał się w każdy delikatny ruch dłoni na swojej twarzy, wyglądając wciąż jakby w niego nie dowierzał. Nikt nigdy... z resztą, nie ważne. Otworzył usta jakby miał coś więcej powiedzieć, pytać dlaczego go to wszystko aż tak przejmuje, że miałby go tym wykończyć. Dlaczego nie obejdzie tego w głowie tak jak inni, dlaczego siedzi z nim teraz i głaszcze po policzku zamiast wezwać karetkę i zostawić go z tym wszystkim samego? Oczywiście, że by tego nie chciał. Oczywiście, że doceniał każdy z tych gestów, oczywiście nie chciał odchodzić nawet, gdy zbliżając do niego swoją twarz wywołał w nim gąszcz sprzecznych emocji. To wszystko było tak oczywiście nieoczywiste, tak magiczne w pewnym tego słowa znaczeniu, a zarazem tak trudne do zrozumienia, jakby przekraczało wszystkie jego procesy obliczeniowe. Jakby jego program nie był dostosowany do poznania prawdziwej bliskości i doznawał czystej awarii, gdy tak duża doza troski docierała do jego zamroczonych oczu i uszu. Czuł się jak szczeniak, czasami wręcz jakby drugi raz przeżywał swoją utraconą nastoletniość. Miał w tym wieku już za sobą długą i nieudaną historię miłosną, ale przy tym snycerzu pierwszy raz jego wydawałoby się zamknięte na cztery spusty serce zostało poruszone, gdy znajdował się tak blisko.
Dlatego odwrócił głowę, nie dając temu rady, czego szybko pożałował.
  Gdy usłyszał ciche Przepraszam... poczuł, jak grunt osuwa mu się spod nóg, choć te i tak związane były grubą liną z pogrążającą niemocą.

- Nie, nie... nie przepraszaj. -

Nagle strach i głęboko sięgające emocjonalne pobudzenie przerodziły się niemal zupełnie w poczucie winy, które wymalowało się w oczach również przepełnionych troską. Czy Hiroshi mógł to zobaczyć kiedy sam wbił wzrok w podłogę? Czy mógł, jeżeli oczy Kou które próbował usilnie kontrolować dalej bezwiednie gdzieś błądziły? Szukały go tak, że jak gdyby tylko mogły, złapałyby czarnookiego zanim na dobre ucieknie myśląc, że zrobił coś złego.

- To nie twoja wina. - Znów odwrócił wzrok zawstydzony samym sobą, nie zdając sobie sprawy że Hiroshi może nawet nie wiedzieć o jaką winę chodzi. Jak było już widać wcześniej procesy myślowe wielkoluda nie działały do końca poprawnie, także zrozumienie że jego ruch został opacznie odebrany przychodziło z trudem. Pociągnięta sztucznym różem twarz za to wydawała się przez chwilę znowu stać nieco bardziej czerwona gdy wypowiadał te słowa, zupełnie jak wtedy, gdy podczas ich ciętej wymiany zdań zdawał się chwilami tracić rezon. I to tylko i wyłącznie przy jednej osobie, którą był czarnowłosy snycerz.


Ten uśmiech który w nim pochwycił nim pokazał gdzie znajdują się herbatki, jako odpowiedź na jego własny, zdawał się na ten moment delikatnie pomóc mu się uspokajać. Nawet jeśli był o wiele bardziej skromny, o wiele bardziej subtelny niż jego, sprawiał, że coś na duszy Kou doznawało niewidzianego już od lat rodzaju ciepła. Tak czułego, tak... bliskiego, będącego tak rzadkie i cenne jak najczystszy diament.


- Wybacz mi, proszę, moje karygodne zachowanie. —

Skanował go przez dłuższa chwilę niewyraźnie. Zrobił dziwną minę nie mając pojęcia o co mu chodzi. Nie zauważył. Nawet na moment nie pomyślał o butach, choć sam ze wszystkich olewanych przez siebie konwenansów, tego przestrzegał zwykle niemal odruchowo. Tak jak wychodząc z pomieszczenia gasił światło, tak para butów, jedna z conajmniej miliona które posiadał, znajdowała się zawsze w tym samym miejscu, przy wejściu, bądź w szafie. Za to nie był na tyle zaślepiony własnymi zwyczajami, by będąc w tym stanie zwrócić w ogóle na to uwagę. Za to jego ukłon mimo całej tej panującej atmosfery zaprzeczenia wszelkiej kulturze nieco go rozbawił, nawet jeśli był to tylko promyczek radości w tej świszczącej lękliwości przepływającej przez jego ciało. Urocze. Kąciki ust ponownie wygięły się, unosząc klejące się powieki.

- Nie tak nisko. Nie jestem twoim szefem ani kochankiem, sweety. - Wydukał zmęczonym choć lekko rozczulonym głosem, próbując tym przytykiem rozluźnić nieco atmosferę. Zauważył co prawda te parę centymetrów w jego opinii za dużo, samemu przez lata będąc tresowanym by te różnice zależne od pozycji rozpoznał nawet po ciemku z zamkniętymi oczyma, jak każdy Japończyk któremu wmawia się od małego by unikać choćby najmniejszego nietaktu. Jednak wcale nie mówił poważnie, chyba był ostatnią osobą która rzuciłaby takim komentarzem, bo tak szczerze w ogóle go to nie obchodziło. Mrugnął jednym okiem próbując to podkreślić, lecz nie wiedział czy Hiroshi to w ogóle zauważył, gdyż chwilę później wychodził już z kuchni, zadziwiając Kou po raz kolejny.

— Wiem, że nie muszę. —

Nie mógł tego wiedzieć, ale coś zabłysnęło w poszarzałych od zmęczenia oczach.
Jakie to... miłe. Pomyślał, choć w rzeczywistości ciągle czuł się z tym niezręcznie, płynąc w morzu negatywnych myśli. A co, jeżeli tylko teraz tak mówi?

— Daj spokój, nie ma o czym mówić. —

Uciszył się, przyjmując to do siebie, choć naprawdę chciałby tak po prostu w pełni w to uwierzyć. Nie rozumiał i nie wiedział o nim, ile smętnych obrazów przewinęło się przez te pełne ciepła oczy. Może byłoby inaczej, gdyby wiedział... jednak oboje mieli wciąż swoje sekrety, budujące między nimi mur ciężki do pokonania. Ciężki do zauważenia, zacieniony ciężarem własnych trosk. Łatwy do rozbicia się o niego, gdy chciało się przemieszczać prostą drogą.

Później odezwał się. Zdecydował wrócić do małego wycinka swoich wspomnień, i tak jednych z lepszych względem tego co wracało do niego gdy tylko mrużył zbolałe niewyspaniem powieki.
Zwątpił momentalnie widząc jak Hiroshi opada w trwodze przełykając ślinę, a może tylko mu się to wydawało...? Jednak kontynuował, pozwalając nieokiełznanym oczom znowu zbłądzić, by nie musiał dłużej się wahać. Zaczął, więc musiał skończyć, choć poczuł w brzuchu pewne ukłucie niepewności, czy nie odważył się powiedzieć za dużo, bądź też zbyt mocno. Przecież nie chciał mu dokładać stresu... a mógł po prostu siedzieć cicho, powiedzieć coś inaczej, okroić historię jeszcze bardziej albo w ogóle ją zmienić. Bił się za to w myślach.

Dopiero jednak krótki, acz przecinający powietrze dźwięk, zbudził go na chwilę z tego kręgu myśli. Nie zauważył jednak, że pyta co się stało? jedynie w swojej głowie, która w rzeczywistości zsuwała się już w tym momencie w dół.
Później niewiele już słyszał. Jedynie jak coś twardego z impetem uderzyło o podłogę, a w chwilę później poczuł niewyjaśnione turbulencje.

— Kou, słyszysz mnie? Tylko nie odpływaj. -

Dopiero słowa przebijające się przez te wszystkie warstwy snu dały mu zrozumieć że rzeczywiście nie znajduje się w realnym świecie. Otworzył oczy kierując je ku górze, ku miejscu z którego wychodził głos. Znowu mu to zrobił. Znowu wywołał w nim niepokój.

- Ah, przepraszam... - Speszył się, probując nawrócić do pozycji prostej, gdy jego wzrok automatycznie wręcz zwiesił się wraz z ciążącymi mu powiekami. A wtedy dostrzegł coś, co rozbudziło go nieco bardziej, element układanki którą chwilę wcześniej próbował rozwiązać. Czyli to nie był sen. Znowu.

- Arigatō... C- co ci się stało? - Zapytał uparcie wodząc wzrokiem za jego dłonią gdy stawiał przed nim zielony napar, mrużąc oczy, czując jak jakiekolwiek światło zaczęło go razić. Składając ten przyćmiony obraz zerknął w kierunku szafki w której winny znajdować się plastry i wtedy go zmroziło. Po takim czasie dopiero zauważył że wciąż widoczne w niej były niedoczyszczone w afekcie nożyczki, tuż obok miejsca które jeszcze sekundę temu chciał mu wskazać. Dylemat przed którym stanął był nie na jego głowę w tym momencie. Spojrzał na swoje kolana z wyraźnym szokiem którego nie umiał ukryć, z bólem wyboru który stanął przed nim w tym momencie, o którym Hiroshi nie mógł wiedzieć. Nie miał pojęcia, że spostrzegawcza pustułka zdążyła je już dostrzec, a nawet jeśli, to czy przyjrzenie temu z bliska nie sprawi nagle, źe domyśli się WSZYSTKIEGO? Tak bardzo chciał a tak bardzo nie mógł tego rozstrzygnąć, czując jak panika zalewa jego żyły tak, że znowu zrobiło mu się niesłychanie słabo. Z drugiej strony ostatnie czego chciał, to zignorować jego skaleczoną dłoń na korzyść tego co dla niego samego byłoby wygodne. Czuł się jak śmieć w ogóle mając w tym temacie jakiekolwiek wahania, a tak bardzo nie potrafił zrobić kroku w przód, żeby to wszystko rozwiązać.
  Trwając tak w tym zabierającym dech rozdarciu, nie zauważył że zastanawia się odrobinę za długo. Pytanie znienacka zadane przez Hiroshiego nagle wybudziło go z transu, by nieświadomie dołożyć mu jeszcze większego ciężaru na głowę.

— Czego się boisz, Kou? —

Podniósł oczy trzęsące się znów w przeciążeniu od docierającej do niego adrenaliny. Czuł się jak głupi, jak podwójnie otumaniony, nie chciał odpowiadać na takie pytania. Nie chciał widzieć nad sobą jego skanującego spojrzenia, dokładając samemu sobie obaw, że jak tak dalej będzie, to wszystko się wyda.

— Mam na myśli, czemu musisz brać te tabletki? —

Chude ramiona nieco opadły w wątłej uldze, że chyba jednak nie musi mówić niczego dosłownie. Tak, chodzi o tabletki, spokojnie, easy. Więc dlaczego wciąż czuł się taki wyprany z sił?

- Tak mi powiedział... Przepisał mi je. - Wydusił z siebie nie mogąc przełknąć słowa psychiatra, nerwowo uderzając paznokciem lewej dłoni w blat stołu, na którym spoczywała. Zdradzał też zupełnie nieumyślnie całe swoje podejście do sprawy własnego zdrowia, nawet na sekundę nie myśląc o powiedzeniu mu o diagnozie nerwicy lękowej. Nie chciał w sumie myśleć nawet o tym, że ją ma. Jak to z resztą brzmiało? Nie chciał mówić o tym tak, jakby się tym chwalił albo tłumaczył. Uznawał to za nie ważne. Było źle, brał je. Po co dalej ciągnąć temat...

- Jesteś blisko z siostrą? -

- Nie. - Odparł niemal od razu, ucinając szybko, gdyż zupełnie co innego w tym momencie chodziło mu po głowie.

- Kotek, tam są plastry. Weź sobie, proszę. - Wypalił niespodziewanie, nie mogąc dłużej o tym myśleć. Wskazał na tą cholerną szafkę. Wiedział, że już i tak zachowywał się dziwnie, że mógł to wszystko inaczej rozegrać, ale nie był w stanie. Gdyby teraz rzucił się do niej stając na równe nogi by mu te plastry podać zapewne nie skończyłby stabilnie, a wzbudziłby tylko jeszcze więcej podejrzeń gdyby Hiroshi zauważył w nim aż taką desperację. Wiedział, że nie jest głupi, że to wszystko będzie mu później ciężko wytłumaczyć, ale trudno. Zmartwienie o jego zranienie, nawet jeśli niewielkie, zdecydowanie wygrało.

— Ja nie mam rodzeństwa... —

Nagle podniósł głowę z zainteresowaniem, znowu opierając ją o ścianę. Huh? Czyżby jego wyznanie poskutkowało czymś więcej, czyżby wzbudziło w nim tą samą chęć? Patrzył na niego pytająco gdy tak bezwiednie rzucił tą informacją, czekając aż powie coś więcej.
Już drugie zdanie jednak spowodowało, że poczuł jak coś zabiera mu powietrze. Tak jak i Hiro dał mu swobodnie mówić, tak i Kou trwał w tej ciszy, probując zapamiętać każdy szczegół, każdą informację którą mógł się o nim dowiedzieć. Nawet, jeżeli nie był w stanie by jakkolwiek logicznie myśleć, chciał mieć tą część niego wyrytą w pamięci. W zasadzie, ten głos zdradzający swoje historie dużo bardziej pomagał mu nie odpływać, niż jego własna spowiedź.

Mój ojciec.
Argumenty wpajane pięścią.
Za każdym razem, kiedy...

- Nie... - Wyrwało mu się, gdy po sekundzie dotarło do niego, co próbował mu przekazać.
Poczuł jak serce staje mu mimowolnie słysząc te słowa. Przykrość, współczucie na najgłębszym poziomie, koszmarna wyobraźnia przywołująca jego własne "za każdym razem". Te wszystkie idiotyczne w swej istocie tłumaczenia; ojciec nie jest złym człowiekiem, Kou, on tylko chce tylko żebyś był siłniejszy.

  Tak bardzo rozumiał Hiroshiego na tym polu, a jednocześnie tak bardzo nie chciał, aby tak było. Usiłował skupić wzrok w jego tęczówkach, choć niejednokrotnie chłodnych i zdystansowanych, równie nieprzeniknionych co głębiny oceanu, to również tak ciepłych i pełnych troski, gdy patrzył na niego z bliska. Gdy mówił żeby zjadł jeszcze, gdy uśmiechał się z tą swoją ostrożnością i gdy pytał go, czy nie jest mu zimno. W sumie to, co mówił wiele wyjaśniało... ale dodawało także milion innych pytań, na które nie sposób udzielić żadnej odpowiedzi. Wiele rzeczy jest względnie wyjaśnianych, jak głupie decyzje rodziców myślących że robią dobrze, jednak jednej rzeczy za cholerę nie mógłby dać nawet cienia zrozumienia. Nie mógł zrozumieć, jak można patrzeć w te oczy i zapragnąć w nie uderzyć. Na samą myśl zrobiło mu się niedobrze. Na myśl, jak wielkim trzeba być potworem.
Zwiesił głowę. Nie miał sił się nawet zasłonić dodatkowo dobity emocjami, gdy tym razem cały ten ciężar ciągnął kąciki ust na samo dno. Złamał się. Nie mógł utrzymać tego dłużej. Łza jedna za drugą popłynęły po bladym policzku, skapując na ściagnięte w pięści dłonie, leżące wciąż bezsilnie na jego własnych nogach.

- Jesteś wspaniały, Hiroshi. - Powiedział łamiącym się głosem.

- Nie będziesz jak on. Nigdy. Nie będziesz, rozumiesz? - Potrząsnął głową z przejęciem tak silnym, jakby chciał przekazać mu to samo, co sam chciałby niegdyś usłyszeć.

- W dupie mam co oni sobie o tobie myśleli, okej? Oni nic nie wiedzą. Nic nie rozumieją i nigdy nie zrozumieją. Nie ważne jaką rodzinę miałeś, jesteś zbyt dobry żeby się tym przejmować. Nie zasłużyłeś na to. - Niezbyt niski głos, łączył w sobie już nie tylko płacz, ale i niewypowiedziany gniew, gorycz wylewającą się z niego jak z rozbitego dzbana.
Szczupła dłoń sięgnęła w kierunku kubka z nadrukiem, zaciskając się w swej złości na ceramicznym uchu. Jakby chciał sugestywnie powiedzieć ostatnie słowo bez użycia aparatu mowy, bądź utopić te emocje zielonym naparem w nerwowym odruchu. Nie trwało to jednak długo, gdy podnosząc kubek spostrzegł, jak jego dłoń ponownie telepie się, wytracając energię mięśni, co do reszty go już dobiło. Opuścił kubek z powrotem na miejsce gdy za jego brzegów popłynęła pierwsza kropla, która spoczęła z impetem na stole. Bezradnie wsparł czoło na dłoni, wracając do równie rozpływającej się pozycji co wcześniej, dalej roniąc łzy. Zasłonił oczy wyobrażając sobie jak żałośnie musi w tym momencie wyglądać, czując jak maskara spływa mu po policzkach. - Po prostu... - Usiłował coś dodać by odwrócić uwagę od tego procederu, gdy zamęt w jego głowie ponownie został wzburzony, ucinając jego niedoszłą wypowiedź. Uniósł głowę czując jak delikatny ruch na swojej skroni, łudząco podobny do tego który poczuł niedługo po tym, jak się wybudził. To był on. On tak subtelnie odgarniał jego włosy, lekko zahaczając skórę przy uchu paznokciem, by upewnić się że nie będą wpadać mu dłużej do oczu. Zorientował się po zaledwie chwili, że Hiroshi sam przystawił kraniec kubka do jego ust. Z jednej strony czuł się tym zawstydzony, swoją niemocą, swoją niedołężnością. Z drugiej... patrzył na niego rozedrganymi we wzruszeniu złotymi oczyma.
Zamknął je, czując jak kojące ciepło i głęboki aromat wypełnia jego ciało.