- Mylisz się... - Rzucił z lekka desperacko, słysząc jego odpowiedź. Choć otworzył usta, snycerz nie dał mu się wtrącić, nim sam skończył swoją sentencję. Rozbudził tym samym umysł draga, który zgubił się we własnych myślach i przekonaniach. Analizował to wszystko przez chwilę niezręcznej ciszy, w której jego oczy uciekły w dół od stanowczego wzroku Hiroshiego. Niewątpliwie, słysząc to z początku zwątpił, czy jest w stanie odpowiedzieć na taki rozbudowany problem logicznie i czy w ogóle rozumie o czym w tej chwili rozmawiają. Postanowił jednak spróbować, odzywając się głosem łagodnym i ostrożnym, współgrającym z jego naiwną wręcz chęcią, by wszystko sobie tłumaczyć. Nawet mimo swojej hipokryzji, bo jego ognisty temperament nie był w ogóle tak samo wyrozumiały, gdy ktoś stawał przeciwko niemu, lub ważnym dla niego ludziom. Wtedy żadne z wytłumaczeń wydawałoby się, że się dla niego nie liczyło.
- Nie uważam, że każdy jest z natury wrażliwy i dobry. Są skurwysyny, których od małego niczym już nie naprostujesz. Ale nie spotkałem wielu takich ludzi... Większość po prostu zbłądziła. -
- Każdy, poza nielicznymi wyjątkami, od urodzenia ma w sobie jakieś uczucia. To rodziny i społeczeństwo uczą nas o nie nie dbać i przeradzać wrażliwość w nienawiść lub obojętność, żeby nie zostać więcej zranionym. -
- I tu się z tobą zgadzam, nie każdy ma taką wrażliwość, żeby samemu nauczyć się empatii. Co nie zmienia faktu, że wszystkim facetom wmawia się że powinni być nieczuli żeby być poprawnymi ludźmi. A to jedno z najgorszych kłamstw, które powoduje całą masę zła... u większości ludzi uczucia da się wyciszyć, jeśli wystarczająco wmówi się mu, że są złe i słabe. Jeżeli powtarza się małym chłopcom że nie mogą płakać, to jak potem będą widzieć kogoś, kto płacze? Przecież nie wolno tak robić.-

----

- Więc słaby z nich doradca. —
Zerknął w jego stronę, nadal lekko uśmiechnięty. Rzeczywiście jednak, w ogóle zapomniał w tym wszystkim o głodzie. Nie czuł go tak samo jak zawsze, gdy w jego krwi główne skrzypce odkrywał kortyzol. Nawet zahamowany lekami niezmiennie płynął w żyłach, odnosząc w chwili przedawkowania różne, dziwne skutki.
- Nie mam wiele w lodówce ale proszę, bierz co chcesz, aniołku. Ja nic nie chcę. - Odparł dopatrując się mimo wszystko w wypowiedzi snycerza jakiejś sugestii, samemu także nie dałby sobie w tym momencie nawet siłą niczego wcisnąć.i


- Kou... — Podniósł wzrok jak na zawołanie, zauważając że dłoń snycerza zmieniła swoje położenie.
Czując ten nagły dotyk na swojej dłoni otworzył szeroko oczy, w niewiedzy co ze sobą zrobić zagryzając dolną wargę. Nie sposób było tego skomentować, tak jak nie sposób było nie zareagować w ogóle. Patrzył mu głęboko w oczy próbując wciąż odgadnąć, co dla niego znaczy taki ruch. W końcu... widział wtedy, przez zaledwie chwilę jak splatał ręce z Alaeshą, czy naprawdę tylko dla Kou było w tym coś naprawdę szczególnego, wręcz intymnego? Tak, że nie dałby swojej dłoni trzymać w ten sposób nikomu, jeżeli nie chciałby czuć na niej bardzo daleko idącego uczucia? Wciąż go nie rozumiał, wciąż z lekka zamroczony nie umiał odczytać z niego zbyt wiele.
Mimo wszystko nie podał mu przysłowiowego flaka. Pamiętając wciąż o sytuacji która dopiero co miała miejsce, więc również z zawahaniem złapał dłoń koreańczyka - tak, by tym razem jej nie odsunął. W środku jednak gotował się cały, czując jak krew ponownie uderza do głowy, jak rozgrzewa jego policzki do czerwoności.
I wtedy to usłyszał...

— Nie bierz więcej tych tabletek. —

Nagle lekkie spłoszenie spowodowane tą porażającą wręcz bliskością, przeobraziło się w coś, co nie sposób było ukryć - oczy pszczółki zatrzęsły się w trwodze, słysząc ten delikatny, błagalny ton.

- Jeśli kiedykolwiek będziesz się bał, czegokolwiek... Zadzwoń do mnie, proszę. Nieważne czy dzień, czy w nocy. —

Ścisnął nieco powieki, nie w odrazie, a w bólu, który przeszył jego świadomość.
Nie... Nie mów tak.

— Wsiądę w pierwszą taksówkę i przyjadę tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. Tylko proszę, nie rób mi tego więcej. —

Proszę.

Nie rób mi tego więcej.

Słowa w głowie zielonowłosego odbiły się stanowczym echem.
Choć to wszystko, co powiedział było niezwykle kochane i wzruszające, wbił wzrok w miękki koc, mając problem cokolwiek powiedzieć. Ciężar kolejnego kłamstwa, które miał ochotę wypowiedzieć by zakończyć ten bolesny moment, wydawał się być zdolny go w tej chwili rozsypać. Nie chciał wciąż w to wierzyć, że Hiroshiego aż tak przejmował jego los, mimo że, na ironię, tego zawsze w ludziach poszukiwał. Błąkął się od człowieka do człowieka, ciągle poszukując w nich wszystkich - bezskutecznie - uwagi dla swoich uczuć, a nie tylko ciała. A gdy wreszcie stanął przed nim ten wyjątkowy człowiek, który płakał nad jego ryzykownym wybrykiem, nie umiał tak po prostu przyjąć tego do wiadomości. Czuł, że na to nie zasługuje, że powoduje tym tylko smutek wylewający się z głębii tego melodyjnego głosu. Nie chciał tego. Nie chciał go ranić. A jednocześnie... kłuła go niemiłosiernie ta durna świadomość, że nie jest w stanie mu niczego obiecać. Czuł się w potrzasku między czymś co okrutne, a czymś, co niemożliwe. Przynajmniej tak to widział, w końcu od dawna już karmił swoje krytyczne momenty xanaxem. Czy byłby w ogóle w stanie tak po prostu z tego zrezygnować, już nigdy nie wziąć ani jednej tabletki? W jego życiu codziennym nie było wszakże ciepła, które tak jak dziś mogło by wziąć go za rękę i za każdym razem poprowadzić w stronę upragnionej ulgi. Ale, przecież też... czyż nie to mu właśnie Hiroshi obiecał? Że będzie zawsze, o każdej porze? Czy w ogóle można komukolwiek w takie coś uwierzyć?
Patrzył na niego wciąż poruszony, zastanawiając się, jak zareagować.
- Postaram się. - Skruszony pokiwał głową twierdząco, ściskając lekko wargi. Tylko tyle mógł mu obiecać. Choć była to dla niego już doprawdy wielka obietnica, zdawał sobie doskonale sprawę, że jest to także obietnica niesamowicie felerna. Nie chciał patrzeć mu dłużej w oczy, widzieć jak sam szatkuje jego nadzieję w ten jeden, paskudnie prosty sposób.
Bał się. Bał się, że go tym uderzył. Spodziewał się zmiany, jakiegoś podniesionego tonu głosu, albo karcących słów niezadowolenia. Bardzo z resztą słusznych, więc poniekąd, liczył na to. Czuł swoją winę bardzo głęboko, przecież doskonale wiedział jak jest po drugiej stronie barykady, gdy ktoś bliski za pomocą leków odbiera sobie pełną świadomość i nie jest w stanie przestać. Dlatego też, jeszcze ciężej było mu wypowiedzieć zbawienną, ale fałszywą obietnicę, że na pewno przestanie. Bo dobrze wiedział, jak trudna jest to walka. Czuł się słaby wobec małej, okrągłej tabletki, jakby to nie do końca od niego zależało. Że jeśli nadejdzie moment słabości i zrobi to znowu, może na zawsze utracić zaufanie snycerza i zranić go bardzo dogłębnie. Tak jak wiele kłamstw przychodziło mu z łatwością, tak to jedno było dla niego zbyt osobiste, bo sam przecież nieraz je już słyszał. Zawsze bolało tak samo mocno, gdy nadzieja, którą żywił, była łamana na pół.

Ponadto trzeba zaznaczyć, że wciąż nie był świadomy, że wszystkie pozostałe mu tabletki snycerz zabrał by je przed nim schować.

Chciał jednak mimo wszystko spróbować choć odwrócić uwagę, dokładając choć jeszcze coś od tej pozytywnej części siebie, omijając trudność która toczyła się za nim jak kula u nogi.
- Hiro... - Czuł, że się powtarza, jednak tak samo powtarzało się to niepodważalne uczucie, grzejące od środka. Dłoń ujęta w dłoni snycerza zacisnęła się mocniej, instynktownie pragnąc schować się w tej jego pełnej ciepła, wyczuwalnej sile.
Podniósł znowu głowę, spoglądając mu głęboko w oczy. Wyrażając szczerość i wzruszenie nie do opisania, które wylewało się z całej jego mimiki.
- Dziękuję. -
Zmieszał się czując że to jedyne co potrafi w tej sytuacji powiedzieć, choć chciałby wyrazić tym tysiąc uczuć nie do opisania, jak cholernie był mu wdzięczny, za całą okazaną troskę.


— Ależ skąd. —
Z początku się zawahał, jednak  jego uśmiech opuścił dłoń, zatracając się w naiwnej myśli, że serio jest wszystko okej. Kukiełkowy uśmiech ćwiczony latami nie był czymś, co Kou potrafiłby z łatwością rozczytać, zwłaszcza będżc w tym stanie. Snycerz nie uśmiechał się jakoś szczególnie często, a więc gdy już to zrobił, dał się nabrać, że za każdym razem jest to równie szczere. Po co miałby z resztą kłamać? Nie miał zielonego pojęcia co ukrywał pod tą maską. Widząc go nigdy w życiu nie przeszłoby mu nawet przez myśl, że nie mógł spać po nocach, po tym jak został zmuszony, by pozbawiać niewinnych ludzi życia.


Nie zrozumiał też, co miał na celu jego brak odpowiedzi w temacie kart. Nie wiedział, co chodzi mu po głowie, gdy spuścił wzrok; przecież nic złego nie miał na myśli. Nie mógł także wiedzieć, co stworzyło się w głowie Hiroshiego, o czym był tak w pełni przekonany. Po prawdzie Kou nie mógł wiedzieć, kogo pokazywały karty, bo nie pytał ich na tyle szczegółowo aby móc to wywnioskować. Karty były wskazówką a nie wróżeniem ze szklanej kuli, za którą czaił sie cały, dokładny obraz sytuacji.
-


----


- Najwyższym wyróżnieniem? - Zawtórował zaciekawiony, unosząc delikatnie jedną brew.
Podszedł do niego gdy mówił, znów wyraźnie odbierając sobie odrobinę własnej godności, aby po cichu wyzwać siebie od gaijina. By zniżyć się w pozycji społecznej poniżej przysłowiowego psa, choć zdaniem Kou nie było to niczemu ani trochę potrzebne i wciąż tego nie rozumiał. Choć Naiya ogólnie był jak na swoje społeczeństwo wyjątkowo niekulturalny, nie miał na litość boską nawet ochoty ani myśleć o tym, żeby tak uniżać swojego przyjaciela, w dodatku od siebie starszego. Miał jednak cierpliwość, powiedzmy. O ile cierpliwością można nazwać fakt, że nie wybuchł jeszcze słysząc ciągle te jego komunikaty brzmiące w jego oczach jak "Kou, proszę, traktuj mnie jak śmiecia za którego się uważam". Hiroshi obok śmiecia w jego głowie nawet nie leżał, więc poniekąd fakt, że tak do siebie podchodził zaczynał go już drażnić. W zamian za to, podchodził do niego z dystansem sobie z tego kpiąc, dając ciągle sygnał że jest w stanie robić to tak długo, aż pewnego dnia nie przestanie się w ten sposób określać. Przynajmniej w jego towarzystwie. Dla niego był dużo więcej niż zwykłym obcokrajowcem, był kimś wyjątkowym, zwłaszcza po tym co nastąpiło poprzedniego dnia. Ten dystans społeczny, który znów próbował między nimi budować, był dla Kou niczym więcej jak niepotrzebną błazenadą. Ale skoro dla Hiroshiego było to takie ważne, by uparcie się w ten sposób zachowywać... nie miał zamiaru się na niego złościć. Z resztą, jego zachowanie było niejednokrotnie zbyt urocze, żeby mógł. Na tym stanęła jego wyrozumiałość.

- A więc chyba będę się tak zwracał częściej, kotek. - Mimo tej całej uwagi z jaką na niego patrzył, zabrzmiał, jakby wcale go nie słuchał. Wyciągnął nagle rękę przed siebie, ostrożnie gładząc go po włosach zewnętrzną stroną dłoni. Po wszystkich rozbitych barierach, które miały miejsce wczoraj, uznał że może sobie na to bezkarnie, bezczelnie pozwolić.



Niedługo później, zapewnił swojego przyjacielowi osobliwy pokaz swojego braku granic, odwracając się doń przenikliwym wzrokiem badając jego każdą najmniejszą reakcję.
Pomijając jego osobistą pewność siebie, część z tej bezwstydności zapewne już od podstaw zapewniała mu japońska kultura. Kultura raczej pozbawiona nadmiernego lęku przed nagością i seksualnością, co manifestowało się od popularnych onsen'ów, w których należało nie zakładać nic na siebie, po szeroko zakrojone animowane produkcje niepozbawione wyjątkowo zwracających uwagę podtekstów. W Japonii, w przeciwieństwie do większości konserwatywnych środowisk, takie tematy same w sobie nie były tabu. Tam nigdy nie było władzy chrześcijaństwa, które narzucało wstrzemięźliwość i strach przed ludzkim ciałem. Tabu w Japonii było dopiero bardzo szeroko pojęte zwierzanie się z życia prywatnego, przez co i tam niezwykle ciężko było o przyjaciół. W tym jednak tkwiła ich zwykła powściągliwość; choć Naiya wydawał się jej pozbawiony, z pewnością miało to pewien wpływ na fakt, z jakim trudem wyciągał z siebie dosłownie cokolwiek z negatywnych wspomnień. W jego otoczeniu przez całe życie nie było dosłownie nic, co pomogłoby mu w nauczeniu się nazywania jego najbardziej przykrych emocji - a tak w zasadzie, było wręcz przeciwnie. Wielokrotnie poczuł odrzucenie, gdy tylko coś ze środka uciekło z jego ust. Choć musiało być to w znacznej mierze kwestią jego własnego charakteru, gdyż przy Hiroshim, który zapewne nie miał nawet oficjalnie prawa wyrażać swojego zdania, problem Kou brzmiałby niemal śmiesznie.

Spostrzegłszy jego nieoczywistą reakcję jednak, gdy już wyszedł złapał się szafy, samemu chowając usta w dłoni. Może nie znał wstydu, lecz to co wykrył w jego oczach mogło być odebrane dwuznacznie, przez co zastanawiał się, czy aby na pewno nie przesadził.
Chwila, moment.
Od kiedy Kou się tym przejmuje?
Do tej pory ekscentryczny archetyp zachowań był przecież nie do zdarcia. Co się stało, że tak nagle zaczął się obawiać, że go od siebie odstraszy? Przecież... przerażał ludzi niejednokrotnie i to nie lekko, taki już był i od lat zapominał, gdzie leżą granice.

Dlatego roztrząsał to przez dłuższą chwilę. Co znaczył ten błądzący, zmieszany wzrok? Choć chciał zabawić się w jasnowidza, był ttlko niepewny, co powinien w tej chwili zrobić.
Z drugiej strony, czy snycerz poczułby się w towarzystwie jego spadającego szlafroka tak zawstydzony by sobie pójść, jeżeli nie poczułby z tego tytułu czegoś jeszcze? Ta różnica reakcji i mentalności burzyła wyniki jego obliczeń. Nie mógł po tym ostatecznie stwierdzić, co też chodziło mu po głowie.
Czuł że nabroił i czuł się odpowiedzialny, by załagodzić jakoś tą sytuację tak jak potrafi, nim stanie się koszmarnie niezręczna. Błysk w oku pokierował się na klatkę, gdy jedna ze szczurzyc nieoczekiwanie wskoczyła na szpratki.
Dziewczyny, jesteście nieocenione.
Widział jego wzrok gdy te małe noski przeciskały się ciekawsko przez metal klatki. Z resztą, wiedział o nim już wystarczająco dużo; jeżeli Hiroshi jeszcze ani razu nie zachował się agresywnie w stosunku do kogoś tak nieraz irytującego, jak Kou, to niewinne, puchate kulki będą z nim bezpieczne.
Otworzył klatkę i jego maleństwa, niezwykle oswojone i odważne, od razu wspięły się po jego rękawie.

— Nie wspominałeś, że masz jakieś zwierzęta. —

Usłyszał, jednak na prędce wchodząc do części salonowej wciąż w szlafroku, odpowiedział mu tylko w biegu: - Ah tak, wybacz aniołku, wczoraj gdzieś zgubiłem głowę. -

Zerknął w międzyczasie na wyraz jego twarzy i uśmiechnął się. Oh, a co to za rumieniec wyłaniał się z pomiędzy wypracowanych palców dłoni...? Wczoraj wydawało mu się że je widział, dzisiaj był tego ewidentnie pewny. Ciekawe.

- Masz. Żebym miał pewność, że nie będziesz podglądać. - Wypalił jakimś takim nieswoistym głosem mrugając do niego, choć nadal w rozbawieniu, delikatnie odkładając szczurki na kanapę tuż obok snycerza. Jakby szczerze liczył, że skupiając się na zwierzakach wybaczy mu ten wybryk. Nie bał się też o szczurzyce; obie były niezwykle ciekawskie i kontaktowe, była dużo większa szansa że Hiroshi przestraszy się ich wścibskiej natury, niż że to one uciekną gdzieś z piskiem. Sekundę później zniknął za ogromnym regałem. Był zupełnie świadomy, że całokształtowy rys osobowości Hiro prędzej by mu się kłaniał w przeprosinach za przypadkowe zobaczenie jego ramienia, niż by zajrzał mu za jakiejkolwiek ubranie. Tym bardziej uznał to za śmieszne, by nadać mu w żartach odrobinę dwuznaczności, która była z nim w tym wypadku groteskowo sprzeczna.

Hiroshi mógł słyszeć jakieś szurgotanie w sypialni. Głośne i chaotyczne dźwięki nie pasowały do niego, do jego pełnych gracji i subtelności ruchów. Jednak gdy się rozpędzał i nabierał energii pod wpływem emocji, wydawał się tworzyć huragan nawet przy najbardziej banalnych rzeczach.
Chwilę później wyszedł, nareszcie starannie (no, w miarę...) ubrany. Podszedł po orzechowe kawki w dużych, mieniących się kolorami kubkach które zaparzył wcześniej, kładąc jedną na stoliku przed Hiroshim, ale po chwili odsunął cały stolik jedną ręką nieco dalej od kanapy.
- To dla ciebie, ale będziesz musiał sięgać, bo dziewczyny kochają podkradać. Małe darmozjady. - Uśmiechnął się patrząc dalej w dół, w stronę stolika, po czym usiadł obok niego wspierając się luźno o kanapę całym bokiem, zwrócony w kierunku snycerza. Założył jedno kolano na drugie, jak to mial w zwyczaju. Usta zatopił w aromacie napoju, drugą dłonią głaszcząc niezwykle delikatnie tą mniejszą, czarno białą kulkę, która z zaciekawieniem kuszącym zapachem wskoczyła na jego nogę. Ta, dostając zamiast kawy odrobinę czułości zatrzymała się w miejscu, po chwili zmieniając w zaskakująco spokojnego naleśnika, którego przymknięte oczka zaczęły śmiesznie pulsować. - To jest ten moment, w którym mówisz mi co chcesz zjeść, skarbie. - Wrócił do niego wzrokiem i choć jego wypowiedź brzmiała nieco zbyt narzucająco, uśmiechnął się do niego przekornie, dając znak, że jak zwykle robi to specjalnie.

Doprawdy jest to nieprawdopodobne i nie do pojęcia, że jakiś z naszych oprawców mógł mieć w sobie kiedyś pierwiastek dobra, który mu zabrano. Zło rodzi zło, czasem nawet w najbardziej wrażliwych jednostkach, jeżeli ich własne dobro okaże się zbyt kruche. Szczególnie u małych, niewykształconych istot, dla których nawet maleńka cząstka zła była wystarczająca, by wykiełkować z czasem w ogromne drzewo. Z drugiej strony Hiroshi miał pełne prawo uważać, że jego ojciec nie należy do tej grupy, że choćby zaistniał w zupełnie innym środowisku, byłby wciąż tym samym chujem. W końcu nikt inny, jak własne dziecko, nie znał tak dobrze zachowań jakie prezentował dorosły w chwilach za zamkniętymi drzwiami. Dziecko jest słabe, zależne, bo takim je stworzyła natura. To dziecko się przystosowuje, nawet jeśli wydaje się buntować. W prawdzie jednak wszystkie rzeczy które robi do pewnego momentu kręcą się wokół przeżycia, jakie tylko rodzic może im zapewnić. Mechanizm równie naturalny co odruchowe zamykanie oczu gdy coś leci w naszą stronę, a jednak tak często niepoznany, niepozorny i równie naturalnie wykorzystywany przez słabych moralnie, niedojrzałych rodziców. Tego nie doświadcza przyjaciel, współpracownik, najczęściej nawet partner. To właśnie dziecko wie najlepiej, do czego ten człowiek jest zdolny. Nawet, jeśli ono samo może stać się zaślepione na jego problemy, fakt faktem, to ono doświadczało wszystkich czynów rodzica na każdej części siebie.
Gdy Nai myślał o swoim ojcu, w głowie pojawiała się blokada, której nie chciał za wszelką cenę naruszać. Szklana ściana którą wybudował w swojej głowie sprawiała, że każde spojrzenie za nią przypominało, jak bardzo szkło jest kruche i jak łatwo jego tarcza może się rozlecieć. Dlatego... Nawet na nią nie patrzył. Choć normalnie próbował mieć wgląd w ludzi i wierzyć w istnienie tej cząstki dobra, dalej nie chciał patrzeć w paszczę bestii. Wystarczało mu, że nią była. Dlatego właśnie, jeśli Hiroshi cokolwiek więcej by mu odpowiedział, nie polemizowałby. Nie próbował by zmieniać jego światopoglądu czymś tak idiotycznym jak wmawianie mu że bestia zajmująca również w jego głowie bardzo złe miejsce, była tylko skrzywdzona. Kiedy ofiara sama staje się drapieżnikiem, wszystkie jej krzywdy w pewnym momencie wymazują się, dlatego nie zawsze warto w ogóle mówić o tym, kto z jakiego powodu się nim stał. W końcu jeżeli przypadkiem przekroczysz prędkość, nadal dostaniesz mandat. Sam Kou także nie wierzył w ludzkie dobro ze względu na innych, a bardziej ze względu na siebie. Łatwiej było mu żyć z myślą że musi dać po głowie jakiemuś zbłądzonemu idiocie, mającym ze sobą problemy, niż że na każdym kroku czyha na niego rodzone zło w czystej postaci. Ta mentalność pomagała mu zwyczajnie nieco bardziej akceptować rzeczywistość. Z resztą też, pokrywała się z jego doświadczeniem z luźnych spotkań z ludźmi, których miał prawdopodobnie więcej niż Hiroshi. Był otwarty, charyzmatyczny, nawet zanim jeszcze wyszedł z szafy jako drag. Nawet w najgorszych śmieciach widywal ten słaby punkt, w który należało uderzyć, by ten okazał słabość. Nie ważne, czy była to cisza czy agresja - w mniemaniu Kou człowiek od urodzenia zły nigdy nie dawał się kopnąć, bo nie miał w sobie nic, co uderzyłoby jego wrażliwość. 

Komplement może nie bezpośrednio zamierzony, jednak rzeczywiście miał szczególne miejsce w głowie Kou. Jego zdanie na temat snycerza samo w sobie było komplementem, choć nie zdawał sobie jeszcze sprawy, z jaką mierzyło się to wzajemnością. Pamiętał dobrze ten dzień, kiedy się poznali. Cały zapłakany, mokry, obolały od uderzenia i z uruchomionym systemem paranoi był niemal pewien, że nieprzyjazny wcześniej czarnooki mężczyzna, który pojawił się potem w zaułku, mógłby również podnieść na niego rękę. Wstyd się przyznać, ale nie wyglądał mu na pacyfistę. Elementy jego wyglądu, choć cieszące oko, zdawały się nie być w ogóle dopasowane do jego prawdziwej osobowości i wrażliwości, poza zdystansowaniem jakie jego styl ubioru wyrażał ponad wszystko. A jednak, nie ważne ile i jak bardzo nie próbował go sprowokować, Hiroshi pozostawał nieugięty jak nikt inny. Kou dobrze wiedział jak bardzo potrafił wbijać szpilę i jakie wiązały się z tym reakcje. Sprawdzał poziom cierpliwości niemalże każdego tak na wszelki wypadek, a w porównaniu do znacznej większości ludzi jakich kiedykolwiek poznał... Hiroshi był prawdziwym aniołem.
I była to jedna z rzeczy, która tak niesamowicie go do niego przyciągała. Choć sam bywał na swój sposób agresywny, nawet pozornie małe ślady fizycznej agresji potrafiły zablokować go przed kimś na amen.

- Kiedyś usłyszałem, jak jeden kumpel śmiał się z drugiego po szkole. - Postanowił jeszcze dodać, jakby jego wypowiedź to było za mało, gdy przyszedł mu do głowy przykład. 
- Nie powtórzę tego teraz, ale był bardzo okrutny. Podszedłem tylko i powiedziałem,
że jego matka pewnie też lubi być tak szmacona. - Uśmiechnął się pod nosem, świadomy, jak musiało to zabrzmieć.
- Jego matka nie żyła. Uwierz mi, zmierzył mnie, był wkurwiony, ale pięknie zamknął buźkę i odpuścił. -


- Dzięki, ale najadłem się już... - Zerknął na niego pytająco. Najadł się? Ale kiedy, przed wyjściem? Wziął coś, kiedy nikt nie patrzył? Pytania w jego głowie nie miały większego sensu, tak jak większego sensu nie miał stan w którym znajdował się umysł Kou. Dlatego też do niego nie dotarła nawet w domyśle ani ta uszczypliwość, ani sugestia, ani sens całej sytuacji, bo zwyczajnie nie za dobrze łączył w tym momencie fakty. Dlatego też, nic nie odpowiedział.



Czy była w tym subtelnie niesubtelnym ruchu jakaś zalotność czy też nie, wciąż dla draga było to coś specyficznie tylko dla niego, traktowane jak swego rodzaju sacrum. Nie wiedział do końca sam, dlaczego. Czy kot wie czemu nie pozwala dotykać swoich łapek? Może właśnie dlatego to robi, bo są delikatne i łatwo je uszkodzić? Dłonie Kou zapewne doświadczyły już niejedno w temacie takiego uszkodzenia. Z resztą, w dalszym ciągu trzymanie się za rączki dalej kojarzyło mu się bardziej z czymś, co robią pary niż po prostu bliscy sobie ludzie, co było jeszcze bardziej sprzeczne z tym, co mu powiedział o sobie jakiś czas temu, jednak nie zrażał się. Jeśli miał sam zaoferował mu taką możliwość, chciał go teraz trzymać za tą dłoń, nie myśleć o niczym innym. Czuł się dzięki niej z resztą spokojniejszy.

A wtedy... wtedy to usłyszał.
Bez podniesienia głosu, bez żadnej groźby czy nawet głupiego proszenia o zmianę. Hiroshi nie był głupi. Nie był też agresywny, zły, swoimi słowami tylko jeszcze bardziej potwierdził, że nie zasługiwał na to wszystko co Kou mu dziś zgotował. A jednak... mimo tej całej świadomości czuł się coraz większym chujem, że nie może mu szczerze powiedzieć głupiego "już nigdy więcej tego nie zrobię". Miał nieznośne wrażenie, jakby było ich w ten sytuacji trzech. Kou, Hiroshi i Alprazolam, z czego ten ostatni był niereformowalną częścią niego, nad którą nie miał zupełnej kontroli. Czasem wmawiał sobie, że jest inaczej, że gdyby chciał, mógłby odstawić to cholerstwo z dnia na dzień. Nic takiego jednak do tej pory nie miało miejsca, ale przecież po co miał to robić, skoro w żaden sposób nie interesował się swoim życiem i bezpieczeństwem? Nie miał w sobie tego zapalnika, nie miał przyszłości widzianej daleko przed sobą. Żył z dnia na dzień nie wiedząc co zrobi jutro, nie snując już więcej planów. Swojego pracodawcę okłamał z pełnym przekonania uśmiechem, gdzie widzi się za 5 lat. Bo widzi się w tym samym miejscu co teraz - a może nawet nigdzie. Stąpa po krawędzi pokruszonego krawężnika, trochę bojąc się że skręci kostki, ostatecznie dochodząc do konkluzji, że nie ma dość dobrego powodu by o nie zadbać. Że nie jest to warte zachodu.

— Okłam mnie. —

Uniósł nieco głowę, czując jak te cholernie dopierające słowa na wylot przebijają mu gardło. Na sekundę otworzył oczy szeroko. Ta odpowiedź była ostatnim czego by się spodziewał.

- Okłam mnie, jeśli musisz. -

Zdawało się że zmrużył powieki, choć te tak właściwie opadły w bezsilności. Zielonkawe oczy wciąż błyszczały się, trzęsąc blaskiem złożonym ze smutku.

— Muszę to usłyszeć... -

Ten błagalny ton poruszył go do reszty. Zmusił wręcz do wypowiedzenia zdania, które tym razem, o zgrozo, tak bardzo chciałby móc powiedzieć szczerze. Było to jednak nawet dla niego, regularnego kłamcy, zupełnie nienaturalne i niekomfortowe; okłamywać kogoś z pełną świadomością, że o tym wie. Co gorsza, w temacie który był tak okrutny, stanął między młotem a kowadłem. A mógł zejść z tego przeklętego krawężnika, który teraz rozdzielał te dwa przymioty. Choć było to niby oczywiste, nigdy nie spodziewałby się, że krocząc po nim tak długo po czasie zorientuje się, że gdy nie będzie mógł już dalej iść, z obu jego stron pojawi się druzgocąca przepaść.
Zawahanie którego nie widział, nie chciał widzieć snycerz znów objawiło się w postaci odruchowo zagryzionej wargi. Często to robił, zwykły tik nerwowy pojawiający się gdy nie wiedział co ze sobą zrobić. Tak jakby miało to zastymulować jego ciało do powrotu na ziemię, gdy umysł błądził w labiryntach myśli.
Wziął głęboki, ciężki oddech, jakby szykował się do wyrecytowania formułki na szkolnym przedstawieniu.
Hiroshi tego potrzebował. Nie miał śmiałości mu odmówić, po tym co mu dzisiaj zrobił.
- Nie wezmę ich nigdy więcej... -
Pokiwał głową przymykając oczy jeszcze bardziej, ściągając brwi załamany, skupiając wzrok na własnej dłoni schowanej w dłoni snycerza.
- Obiecuję. - Dodał czując jak chłodny dreszcz spływa mu po plecach. Nie było odwrotu. Musi się przynajmniej postarać, tak, jak tylko będzie w stanie. Nie chciał być widziany więcej w takiej sytuacji, nie chciał by ktoś musiał się o niego martwić, nie chciał by Hiroshi doznawał kiedykolwiek więcej tego lęku. Jednak... czy to naprawdę możliwe? Czy słaby K mógł wygrać z wielkim X wypisanym na opakowaniu, w którym każdy listek zawierał w sobie zaklęcie - "potrzebujesz mnie. Wiesz o tym".
Jednocześnie wiedział, że być może zdradził się na dobre. Jego głos nawet gdy kłamał intencjonalnie, brzmiał zupełnie naturalnie, nie zawahał się, nie zająknął, nie złamał. Gdyby Hiroshi go wcześniej o to nie poprosił, mógłby poznać to pięknie opakowane oszustwo jedynie po jego mimice, i to głównie dlatego, że tego dnia, nietrzeźwy, średnio umiał nad nią władać. Czy Hiroshi domyślał się już, że ma do czynienia z absolutnym łgarzem, który posunie się do wszystkiego żeby inni myśleli że wszystko jest dobrze? Żeby ochronić tych najbliższych od zła, którego ten świat oferował już w nadmiarze, a tych dalekich zwodzić i trzymać za lejce? Spojrzał na niego badawczo, jakby próbował wyczytać coś z jego twarzy, jednak nieskutecznie. Obraz wciąż był jakoś tak niepołączony z myślą, nie dając mu szans by odczytać najprostsze sygnały.
Tym razem, mimo ciężaru który znał, chciał być szczery. Prośba Hiroshiego jednak sparzyła go lekko, dając sygnał ze może rzeczywiście powinien był od początku wziąć ciężar kłamstwa na swoje barki, zamiast tak okrutnie się nim dzielić. Że nie popełni tego błędu ponownie.
Mimo słabości która opanowała kończyny mężczyzny, sam zacisnął swoją dłoń bardziej, odważając się na tyle, by uwięzionym w słabnącym objęciu kciukiem zacząć delikatnie gładzić powierzchnię jego skóry. Czując ją pod opuszkiem, starając przekazać, że mimo wszystko jest po jego stronie.

----

— Nie. —
- Jakie nie, kotek, no daj spokój. - Odparł niepoważnie, wciąż mając w głowie mylne wrażenie, że wszystko o czym Hiroshi mówi kręci sie dookoła jakiś narodowościowych kompleksów. Nie zdążył jednak pomyśleć co powiedzieć dalej, by go wybić z tej narracji, gdy ten nagle zrobił to w przeciwną stronę.

— Jeśli chcesz mi okazać szacunek, zwracaj się do mnie po imieniu. Nie tytułuj mnie jak obcego sobie człowieka. -

Nagłe zdziwienie wymalowało się na zapudrowanej twarzy. Zamrugał kilka razy.
Oji-chan... obcego człowieka...
Okay, dziwne.
Trochę mu się nie sklejało o co tu w ogóle chodzi, ale ostatecznie w ekstremalnie szybkim tempie zaakceptował że tak jest, i tyle. Wystarczyło że wpadło mu do głowy, że jakieś zawiłości międzykulturowe musiały tą sprawę mieszać. W Japonii również była istniała hierarchiczność w obrębie rodziny, ale nie spodziewałby się w kraju z którego pochodził Hiroshi dziadek był kimś definitywnie obcym.

- O-okej. Skoro tak... - Dodał, wciąż zdziwiony. -Ty też mnie nigdy więcej tak nie tytułuj, Hiro. - Kąciki ust uniosły się gdy intencjonalnie skrócił jego imię, omijając wszelkie tytuły i formalności. Przychodziło mu to bardzo łatwo, prawdopodobnie dużo łatwiej niż większości Japończyków, nie widział szacunku jako elementu związanego z kulturą. Szacunek albo się miało, albo nie. A sam bardzo dobrze wiedział, jak okazywanie go potrafi kogoś oszukać. I tylko wtedy gdy było mu to potrzebne tego używał, nie rozumiejąc jak ludzie tak łatwo nabierają się na kilka prostych do wykonania rytuałów, za które wierzyli że mają do czynienia z kimś komu można zaufać. Wszędzie widział jak co sprytniejsi ludzie to wykorzystują, od zwykłych ludzi po polityków, przez lata nabierając do tego lekkiego obrzydzenia, którego wiele osób ślepo zapatrzonych w kulturę w ogóle nie rozumiało. Co znaczył ten szacunek, czy naprawdę zawsze dobry cel miał ukłon czy stosowna etykieta, która może uśpić twoją czujność i wprowadzić do jaskini lwa?

- I nie musisz się przede mną kłaniać. Z naciskiem na - przestań.-

Wciąż też zastanawiała go ta jego reakcja na pogłaskanie po głowie, które wyszło od Kou zupełnie odruchowo. Niby nie była jakaś... intensywna, jednak na ten krótki moment zawisła między nimi w powietrzu jakaś dziwna, gęsta aura, której nie mógł do końca zidentyfikować. W sumie... przyznał się przecież poprzedniego wieczoru, że sam zna również ból pędzącej w jego stronę ręki. Czy mógł... czy mógł mu o tym wszystkim przypomnieć? Myśl dotarła do niego po czasie, bo głaszcząc go był wpatrzony jak w obrazek i po chwili dopiero zrobiło mu się z tym źle. Z drugiej strony nie odrzucił go w żaden sposób, miał normalny ton zupełnie chwilę poźniej. Musiał więc dołożyć od siebie coś jeszcze, mając nadzieję odrobinę zrekompensować mu ten negatywny fragment zaistniałej sytuacji.

- Nie traktuj mnie jak obcego sobie człowieka. Tak, jak powiedziałem, sweety... tu jesteś zawsze swój. -


Kou rzeczywiście znał swoją wartość przynajmniej jeśli chodzi o ciało, ludzie niejednokrotnie to zauważali, w każdym jego ruchu dało się to odczuć. Nie była to w tym momencie irytująca arogancja, a zwykłe eksponowanie cząstki tego, co ma do zaoferowania. Nic, co ludzkie nie jest mi obce było sentencją która bardzo głęboko trwała w jego własnym kodeksie moralnym, nawet jeśli została pierwszy raz wypowiedziana tysiące kilometrów stąd. Skrycie tematy starożytnego Rzymu bardzo go interesowały, jednak to nie stąd wywodził się jego brak granic. Był to raczej wynik większej ilości składowych, spośród których pochodzenie z kraju o zupełnie innej wizji tabu niż w reszcie świata, było jedną z nich. Nie miał zielonego pojęcia, jak to jest czuć do tego aż tak straszną obawę, tym bardziej że miał za sobą doświadczenia, które pozbawiły go resztek lęków przed tym wszystkim na zawsze, nawet jeśli pod kątem psychicznym nie wpłynęły na niego dobrze. Może poniekąd też dlatego mógł być dla Hiroshiego tak nienaturalnie pewny siebie? W zasadzie, myślał że nacisnął na niego obawą że zaraz ściągnie z siebie cały ten szlafrok, czego oczywiście by w tej chwili nie zrobił. Nigdy by się nie spodziewał, że widok samego ramienia może być dla kogoś bardziej przejmujący, niż fakt, że co rano słońce wstaje. Jedna z najbardziej zwyczajnych części ciała, jak nos czy kolana w oczach draga, była w oczach snycerza czymś więcej.

Za to jego ucieczka z miejsca zdarzenia wydawała się dla pszczółki nieco zagadkowa, podejrzana. Sam w prawdzie, parę lat temu, jako szczyl mógłby uciec z takiej sytuacji tylko pod warunkiem że czułby coś co wydawałoby mu się nie na miejscu. Coś raczej... romantycznego. Czyżby nieintencjonalne trafił na trop? Nawet jeśli tak, to było wciąż za mało.


Niemal biegnąc ze szczurami do Hira zuważył drobne zaczerwienienie rozpływające się po jego twarzy, jednak nie miał w tej chwili śmiałości by je skomentować. A w zasadzie nie chodziło nawet o ośmielenie, którego chłopakowi przebiegającemu się w babskie ciuszki z pewnością nie brakowało, a poczucie, że jeśli ten kolor jest symbolem dodającym kolejnego puzzla do układanki jego podejrzeń, to zwracaniem na to uwagi mógłby go zniechęcić.
Nie rozumiał jednak absolutnie, że mógł wzbudzić w nim zniesmaczenie wobec siebie swoim żartem. Wymieniali podobnych wiadomości setki, przez co był przekonany, że nie odbierze jego słów na poważnie. Nie miał z resztą czasu tego analizować, chwilę później już przerzucał nerwowo wieszakami z których ubrania lądujące na podłodze łaskawie wrzucił w nieładzie na łóżko, by jak najszybciej powrócić do swojego gościa.

- Ależ żaden problem. - Odparł przyjaźnie, obserwując mężczyznę wpatrującego się najpierw w kubek, by następnie wlepić spojrzenie w głaskaną przez niego kulkę.

- Mogę ją pogłaskać? -
Uśmiechnął się słysząc to pytanie, szeroko, jak zawsze gdy był w pełni rozluźniony. Patrzył na Hiroshiego wciąż tak, jakby go skanował. 

- Oczywiście, skarbie, głaskaj ile dusza zapragnie. - Odparł wciąż delikatnymi ruchami kciuka gładząc ukrytą pod jego - jednak niemałą - dłonią puchatą roladę. - Dziewczyny to rexy. Są w dotyku jak małe misie. A w sercu, jak anioły. - Uśmiechnął się zatroskanie patrząc na wciąż przejętą czułym dotykiem szczurzycę. Rzadko można było zobaczyć ten wzrok draga, zupełnie pozbawiony naturalnej dla niego podejrzliwości. Gdy miał przed sobą malutkie zwierzę, jego lęk wydawał się zupełnie gdzieś ulatywać, pozostawiając miejsce uldze w ciążącym na żoładku istnieniu. Może i ludzie byli potworni, zawsze budzili gdzieś mniejszą czy większą odrazę, potrafili zniszczyć nawet kogoś kto był im najbliższy. Ale szczury? Mimo wykazywania tylu tak silnych zachowań społecznych, mimo walk które potrafiły ze sobą toczyć każdego dnia, zawsze pod jego koniec wracały do siebie jakby nic się zupełnie nie stało. Ludzie otaczający Kou do tej pory zaś niejednokrotnie dowiedli, że było im bliżej do chomików. Mogli do pewnego momentu żyć ze sobą w zgodzie, aż brat który wczoraj przytulał nie został rozdarty na kawałki.



Nie był za bardzo zadowolony z odpowiedzi w temacie jedzenia. Nie tylko dlatego, że snycerz nieświadomie przyparł go do muru, zwracając uwagę że on też ma coś zjeść. Pewnie i tak by zjadł, coś, ale zaznaczenie użyte przez Matsumoto potraktował jako warunek, że zje trochę więcej niż te coś, które miał w zwyczaju. Ale też... Czuł się zobowiązany. Po tym, co wczoraj dał mu doświadczyć, coraz mocniej kłuły go wyrzuty sumienia. Spojrzał badawczo na Hiroshiego, nieco przygaszony, zatopiony we własnych myślach. Czuł, jak w nich tonie; z każdą myślą której pozwolił się ziścić, pozwalał swojemu samopoczuciu lecieć prosto w dół. Jak zawsze był w tym szybki, nagły, zmienny jak wielkość płomienia roznoszonego przez wiatr. Nie, wystarczy. Nie miał czasu się tak nad tym wszystkim zastanawiać, gdy przyjaciel był tuż obok. Nie chciał się przy nim łamać, zmusić go tym znów do niepokoju, którego wczoraj musiał doświadczyć aż nadto. Smutek i współczucie były w tej chwili wskazane, lecz uznał że zostawi to sobie na później, bo najlepszym co potrafił dla niego zrobić, było odwrócenie uwagi od tej sprawy. Nie rozdrapywanie jej.

- Ohhh no nie bądź taka gwiazda, mów na co masz ochotę. - Niemal teatralnie prychnął po czym uśmiechnął się szeroko, patrząc snycerzowi w oczy, wymierzając w niego naciskającym spojrzeniem. - Zjem. Jak ty wybierzesz. - Nalegał ściskając usta jak naburmuszony, wciąż mając obawę, że rzuca słowa na wiatr, bo prawdopodobnie nie podoła ogromnej - w jego oczach - porcji, składającej się z czegoś więcej niż kilka kawałków sashimi. Snycerz mógł zauważyć, jak chętnie pszczółka pochłania te surowe ryby, jakby nic bardziej stałego nie przechodziło mu tam samo przez gardło.

- Nezumi. - Wskazał palcem na głaskaną przez siebie istotkę. - I Hoshi. - Zwrócił go w kierunku szczurka, który właśnie szukał u Hiroshiego atencji. Był ciekawy, czy skojarzy znaczenie tych słów, w końcu niemal perfekcyjnie władał japońskim. Przynajmniej do czasu, aż jego umiejętności nie zawahały się pod wpływem procentów.

- Jak się czujesz...? - Nie powstrzymał się jednak. Dodał ostrożnie, spoglądając gdzieś w bok. Chciał, naprawdę chciał go wybadać pod tym kątem, ale pojawiło się w nim po chwili przeczucie, że bezcelowe będzie to pytanie, które tylko przeszyje Hiro wspomnieniem wczorajszej nocy. Mimo tego nawet, czuł się jak głupi, ale po prostu musiał je zadać. Nie zdawał sobie być może nawet sprawy, że nie chodziło o to, jaką dostanie odpowiedź. Czy będzie pozytywna czy nie, wyjdzie na jedno, bo sam przecież nie wierzył że po tym co malowało się na jego twarzy wczoraj, dziś będzie czuł się świetnie. Poniekąd chciał zobaczyć, czy skłamie. Potwierdzić sobie, że tak samo jak Kou nie mówi czasem całej prawdy, a szczególnie w temacie własnych odczuć. Ale ponad tym wszystkim wisiała zupełnie inna wizja. Czuł się odpowiedzialny za to, jak się teraz czuje snycerz. Więc jeśli nie mógł dotrzeć do jego wnętrza, ale mógł tym pytaniem chociaż z zewnątrz dać mu odrobinę poczucia że ktoś się nim interesuje, to uznał, że warto je delikatnie zadać. I dlatego właśnie chciał by wybrał jedzenie. Chciał, by poczuł się lepiej, nawet jeśli kłuła go nieznośna świadomość, że pewnie jeszcze długo niczym mu wczorajszego widoku z głowy nie wymaże.