Ciało jak płatek śniegu, ale ten jeden jedyny, przypadkiem w lecie spuszczony przez nieostrożną chmurę, spada na ziemię. I czujesz jak chłód zimy przechodzi rozgrzane wspomnieniem ciało. Bo miłość, wiesz już, jest uczuciem ciepłym. Gorącym. Żarzącym się tak, jak w językach ognia niknęło Mirai. Nićmi przez serce pędzą inne miłości. Nie twoje, nie jego a te, które za waszą sprawą skutecznie zostały ukrócone. Ale nie jest to istotne, bo każda z miłości kiedyś się kończy. Śmiercią, zdradą, źle upuszczonym uśmiechem — wypaleniem. Tak, jak historie przekazywane z ust do ust, tak wasza opowieść powoli dobiega końca. Nie cała. Nie jest to pora na to, by ze Śmiercią, teraz dobrą przyjaciółką, spleść dłonie i w uścisku na wpół matczynym, na wpół przyjacielskim przekroczyć rzekę dusz. Nie dzisiaj i nie teraz.
  Ciało upada a jest to upadanie wolne, poddańcze. Na nowo wpija się w ciężkie okowy drewnianego krzesła a pod dłońmi kruszy się faktura drewnianego stołu. Podnosisz powieki, pod którymi wilgoć łez. Tych samych, które przed momentem okalały całą twoją sylwetkę. O dziwo na niej poły materiałów. Na nowo jesteś ubranym, dziwnie ludzkim. Na nowo po ramionach, karku, w trzewiach moszczą się w kuli skrajne uczucia, ale wszystkie one przyjemne i spokojne. W stanie swoim przypominające emocje stłamszone alkoholem. I być może to to. Bo w prawej dłoni ściskasz kufel z alkoholem a z kolejnym łykiem, nie wiedzieć kiedy wziętym, do uszu dochodzą szmery. Wydaje ci się, że to Mirai pali się na nowo, że to jej deski skwierczą ostatnimi życiami, ale nie. W tej fali ognia wybijają się głosy i słyszysz je spokojne, częściowo podpite. Zwyczajne.
  Podnosisz powieki a naprzeciwko zamiast twej dobrej przyjaciółki ktoś inny. Ktoś, kogo nie opuściłeś i ktoś, kto nie opuścił ciebie. Widzisz swojego przyjaciela, który zrodzony zdaje się, że z tych samych kości i wspomnień, i tego, co przed momentem się wydarzyło, albo i nie. Jakim cudem? Ale wiesz, że to nie pierwsze niewyjaśnialne, którego doświadczasz. Uśmiechasz się, chyba.
  Siedzicie więc razem już w Mirai, którego wnętrze tętni zwyczajnym, lokalnym życiem. Takim, jakim bywało sprzed spalenia. Opasany chustami barman wydaje piwo z kranu zaprawione szotem czystej. Wszyscy wiedzą, nikt nie protestuje. Kobieta o wypłowiałych włosach i skórze bije kieliszek z tanim winem. Norma. Zbierając szkło zacina skórę kciuka. Choć nie są to wydarzenia dla was istotne, to i zarysowują paradoks Śmierci. Tam, gdzie się i ona wydarza, tam i rodzi nowe.
  Wasze spojrzenia spoczywają na drugiej sylwetce, ale jest jeszcze jedno, czego nie jesteście w stanie wytłumaczyć. Świat na nowo zatrzymuje się. Barman zamiera, kropla krwi pędząca po kobiecym palcu błyszczy w bezruchu. Śmierć na nowo chichocze, jakby to już nie Los a figlarzem stała się ona sama. Wasze serce bije zwykłym, powolnym rytmem, ale jest ciężkie jak dzwon po latach wpędzony w ruch. Zaraz przyspiesza. Mięsień wali o żebra w niezdrowym rytmie a wy w bezdechu zmuszeni jesteście to podjęcia decyzji.

Dziwność przelewa się przez palce, jak rozsypywany piasek, jak łzy zwilżone liniami papilarnymi zbielałych napięciem knykci. Bo czucie, jak niezwykłość, pompuje się krwią, kształtuje żyłą, co rozwidla na mniejsze i gna, rozpędzona śmiechem, który - przecież powinien przerazić. Ciało opada w końcu całością dopełnione. Bo ciałem w końcu jest - jednym, tożsamym, wibrujący imieniem, co przykleiło się do myśli i opadło na język, gdy spojrzenie wyrywało się z ciemności lekkiej, słodkiej. Niemal sennej, tej co układała do snu, gdy dziecięca głowa opadała na matczyne ramię, a dłoń gładka, rozczesywała paliczkami, pukiel czerni splątany. Ale to siła miga, rozwiewa wrażenie, bo osiadła na barkach dorosłego, co sączył gorąc emocji, grzejąc się ich wyrazistością. To nic, że wiją się lizanym ogniem także z Mirai. Te żarzą się, coraz intensywniej przypominając o tym, co rozbuchana rządza płomieni, robiła ze skwiercząca skórą. Ale i to rozmywa się płynnością spokoju, jak wylewanego w gardło alkoholu.
Scena niezrozumiała, chociaż chciana chwilą rozumienia. Znowu jest sobą. Znowu u boku przyjaciel. Pewnik. Filar, kotwiczący się obecnością, by doścignąć prawdę - że było rzeczywistością. Cudzy chichot gdzieś w tle, rozbił się o czaszkę, gdy ślepia chłoną widok barowego lokalu, ryzując kształtem rodzącym się jak dym z tartych kół po asfalcie. Wprawny rzeźbiarz, skleił z nich sylwetki rozbawione, upojone, rozdrażnione. Spektrum podpitych rozszerzało się, rozwijając linię otaczających ich - wokół stolika - gości. I to zatrzymany czas, przyszpilił na dłużej źrenicę, na srebrze szkarłatu, co lizał kobiecy palec. Usta rozciągają się, uśmiech, co w dziwnej potrzebie, chciał sięgnąć dłoni i zlizać czerwień, smakując ból, którego szkłem sam doświadczał. Przypomnieniem. Skazą. Wiedzą.
Śmierć miała inny plan. Ten rozchodzi się perspektywą. Zakładem, który w jakiś sposób, naprawdę go bawi. Wargi krzywią się i zamierają powagą, bo wzrok osiada na przyjacielu. Tym samym nim i tym samym, co był w nim. I choćby ktoś kazał mu dumać odpowiedzią, przekonując do zmiany, odpowiedź byłaby jedna i ta sama. Niezmiennie, kręci kośćmi, ruletką turlanego losu, skaczącego w szponach śmiercią pachnących - od człowieka, po medium i ducha, co truchłem się rozwija i splata z życiem. Nie miał zamiaru sprzedawać niczego, co należało do przyjaciela, wspomnienia droższe, niż jego życie, nieżycie i rozbestwiona zemstą tęsknota. Brał to, co wydały mu kości, a te brzęczą przy każdym uderzeniu, jak szkło, tnąc niewidzialną powierzchnię, ale Shogo odbiera jak cięcia. Szybkie, ostre, przenikliwie głębokie, wyrywając z gardła tłumiony pomruk bólu. Pamięta i kroplę co myślą zdarł z palca, a krew metaliczną słodyczą wżera się w język i ciągnie w dół, do gardła, do żołądka i rozsadza, i zasysa, wzmagając próg cierpienia. Wydaje się, że kości toczą się bez końca, przedłużając ból i dopiero, kamień uderzył aż ostatni, a szaleńczo szamoczące się serce na nowo rozprysło się wylotem dwóch kul, wypuścił powietrze. Zagryzł zęby, mrużąc jeszcze ślepia, które z Shu - przeniósł na rozciągnięty grymas Przyjaciółki i jej wysuniętą ku niemu rękę. Został tym kim był. Czy to dobrze? Wyszczerzył się, czując jak z gardła ulatuje pomruk, w śmiech kształtujący dźwięk rozedrgany. Łzy słoną spiekotą, graniczą w kącikach, gdy wierzchem rozciera pobliźnioną powiekę. To kurwa naprawdę bolało. I rozbawiło.
- Uwierzysz?

| Rzut na zakład ze Śmiercią.

  Łzawa zawiesina wdziera się między czerń rzęs, drgając na ich śliskiej fakturze niczym niepewien kolejnego kroku linoskoczek na napiętym konopnym sznurze, kiedy w dole brak siatki, a jedynie ubita, piaszczysta pyłem ziemia cyrkowego ringu. Bo tak się czuje ciągle Isayama, jak pstry barwami, niczym rajski ptak, błazen na scenie. Chybotliwy clown występujący przed roześmianym zgromadzeniem, napuchniętymi od alkoholu twarzami, ciężkimi powiekami nasączonymi trucizną powoli wyżerającą nie tylko duszę, ale też ciało. Rozrywa go to, rozrzuca na strzępy w każdy kąt lokalu, tak jak z jego występku ciała niewinnych zespoliły się z drewnem ścian. Zalęgły się w ich chropowatych kanalikach, łącząc swoje przeznaczenie z tym jego. Nie był to przecież kaprys, ale smakiem kaprysu naznaczony. Jego wina. Mea cupla, mea maxima culpa.
  Usta wyginają się w bolesnym uśmiechu, gdy ciało odzyskuje czucie osobne; samotne. Opuszczony, chociaż nadal kojony obecnością przyjaciela. Przez ten urywek chwili, która zdaje się łagodnością, dociera do mężczyzny waga własnych emocji. Te przytłaczają, bo przez ostatnie lata odsuwane w głąb duszy, gniją w korytarzach ciała. Chciałby, aby już na zawsze pozostał z nim; był nim. Ale przecież jest pomimo dzielącej ich molekularnej przepaści dwóch istnień. Żachnięcie się w śmiechu ociera się o gardło ospale. Ciężko. Tak jak i każdy ruch zdaje się osowiałym, pierwszym świadomym oddechem po miesiącach hibernacji w ciemnej jaskini.
  Ból, ten pojawia się zaraz po przesunięciu językiem przed podniebienie, bo zęby zakleszczają się na jego miękkiej końcówce. Inne ciało, zupełnie oderwane od jego orbity, jak gniewna w swoim kosmicznym chłodzie asteroida zapiera się na plecach Shuseia, łokciem obijając się o przygarbiony grzbiet. W stukocie kości rzuconych przez Shogo, przez śmiech urwany pod sufitem spowitym tytoniowym dymem, kra czyjegoś życia przekracza ciepłą granicę bliskości. W geście zwierzęcego przyzwyczajenia Hinote palcami zakleszcza się na chudym, suchym wręcz gałązkowatym przedramieniu, przytrzymując na moment pijacki bełkot lejący się przez wargi obcego. Potrzebuje chwili, aby zdecydować, czy powinien zagrać spokojniej, ale przecież w trzewiach tańczy płomień, który lizał namiętnie Mirai, ten, który miał za plecami, a o którym wcześniej nie myślał, między palcami układając sobie pożądanie Keity, którego wtedy tak narkotycznie potrzebował. Gwałtownie, napiętym ciałem odpycha od siebie korpus mężczyzny, czy chłopca; ciężko jest określić, kiedy ciało obleczone jest w ujebane łachmany, sztywno przylegające do spoconego ciała. Jest w tym więcej popędliwości, niżby chciał. Jest w tym więcej agresji, niźliby oczekiwał od samego siebie.
  Wszystko uwiera. Własna swoboda, własne życie, własny smutek. To, co zyskał i to, co utracił, na nowo zlewa się w smolisty potok, gęstą breję nafty, która rozpycha żyły i uwypukla je pod skórą. Oddech. Nabiera go już wolniej, słysząc szamotaninę upitego ciała z krzesłem i sztywnością drewnianego stolika. Nieistotne, bo spotyka spojrzeniem oczy jeszcze przed chwilą własne, a teraz wtłoczone w czaszkę Tomomi. Potrzebował go zawsze, ale nie tak szaleńczo, jak teraz. Przecież pamięta jego nieme pozwolenie, gdy rozdarty między dwa światy, ten związany z miłością i ten nadgryziony sczerniałym żołnierską manierą, podkładał płomień pod barak. Pamięta skowyt ognia sięgający pod fioletowe sklepienie brzasku i skinięcie głową, że od teraz wszystko będzie lepsze. Dłoń układającą się na ramieniu i łagodność malowaną nadzieją wokół obsydianowych źrenic. Tyle samo było w nich miłości co porywczości, tyle samo głodu co chęci karmienia tych, których nadal kochają, a którzy w swoim skostnieniu mogą odpocząć. Ale nie oni. Im nie było to dane.
  Wolałby odgryźć sobie wszystkie palce, wyłamać z dziąseł zęby niż zdradzić przyjaciela. Ten mu bratem, najczystszą miłością. Ciepłem, które pod mostkiem osadza się spiekotą podobną słońcu, które w czerwcowe popołudnie zapiera się na udach. Kiedy w swoim zenicie spływa oślepiającą łuną między drgające na wietrze liście, brnąc nieśmiało w głąb cienistości lasu. Odsuwa Isayama od siebie kufel, kiedy chichot Śmierci wdziera się w czaszkę. Nie odda go. Żadnego jego elementu, choćby miałby to być kosmyk włosów.
   Uwierzysz?
   — Przepraszam — to moja wina...; szepcze jeszcze w umyśle, sięgając dłonią w stronę dłoni Shogo nie przyjaciółki, ujmując ją między paliczki, próbując odnaleźć w jego tęczówkach to szczeniackie ukojenie. Tak cholernie siebie nienawidzi; nie za to, co sam sobie ugrał, ale przez to, w co wciągnął tego, którego chciał chronić. Bo w miłość zawsze utkana jest opieka, nawet jeżeli niema, nawet jeżeli tkana jedynie w prostych gestach i przykrywaniu własnych wad, które toksyną mogłyby spłynąć w usta przyjaciela. — Miałeś przyjść do mnie, kiedy potrzebowałeś... Miałeś przyjść do mnie... — czuje, że głos łamie się, wygina w żałosnym tonie, wycieńczeniu organizmu i śmiechu rozkojarzenia, bo ciepło płomieni zawsze trawi duszę. Nierozumie, choć rozumie zarazem. I to boli najmocniej.

Świat markotnieje i staje się tępym. W kontraście do wcześniej przeżytego, jest wyzutym ze wszystkiego, co silne, naglące, w serce wpijające się szponami głodnej uwagi. Teraz już wszystko maziajem na niebie, dawnym wspomnieniem a wasze ciała, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, unoszą się w niechcianej obojętności. Jesteście dla siebie nawzajem, ale też zbyt głęboko, by jakkolwiek ubrać dzisiejszy wieczór w jedno. Wygraliście jedną z gier, tę najbardziej zatrważającą, bo z samą Śmiercią. Suchym stukotem kości odbiły się od drewnianego stołka w Mirai, gdy — upodleni, zmęczeni, kurewsko skołowani — pozwoliliście barkom opaść niżej, i niżej, aż w końcu ciału pozwolić rozłożyć się w skowycie bólu. A Śmierć, jak to z nią bywa, zaśmiała się wespół z przysłowiem: “Co się odwlecze, to nie uciecze”.

Cichość skubie płatek ucha, łaskocze, jak oddech kochanki tuż przed pocałunkiem, by z ostrzeżeniem szeptliwego chichotu, przerodzić się w skowyt. Ten znowu marnieje, zwija się i plącze, każe i Shogo zgarbić plecy, niby w wymuszonym ukłonie, który przypomina mu o koszmarach znowu. Te, co mdłością wykręcały żołądek, gdy pluł żółcią, przechylając głowę przez ramę łózka granicząc celem ze skotłowaną bezsennością pościeli. Jak łatwo, umęczony umysł wraca nawet do najbardziej zdradliwej, a ludzkiej powłoki, by pozbyć się cienia, co śmiechem toczonych kości, obraca trupi wyszczerz. Ciało, to istniejące wciąż gdzieś w przestrzeni, w niebycie? w kreacji, którą Śmierć bawi egzystencję - spina się. Bo jestestwo napiera i znowu burzy świadomość, rozsypując i składając od nowa. Tomomi może patrzeć, obojętnie śledząc spazm agonii, gdy ból przeciska się, znowu kładąc się szalą na ludzkiej wytrzymałości. Tej, co pozwala znosić głód długotrwały. Yurei karmił się zemstą, a tej posmaku, tak dawno nie spijał. Głód więc styka się z wolą i gniewa się, szturchając bestię rozbudzoną. Tę musi trzymać na uwięzi, spinając łańcuchy, gnąc i kolana, zdzierając owinięte wokół więzów nadgarstki. A w tle, wciąż śmiech przyjaciółki, w końcu przywracając mu formę.
Z oczu opada bielmo, co śniło się obojętnością. Przed nim przyjaciel, z dłońmi opartymi na jego palcach, odejmując spiekoty, która szarpała się wraz wyrywana bestią. Na powrót mógł uchwycić się jasności, co piwną tęczówką rysował ramy rzeczywistości. Dopiero wtedy, echem rozchodzących się na nowo żył, przyjmuje rzucone ku niemu słowa.
- Nie przepraszaj za moje wybory - w gardle zrodził się pomruk, jak warczenia, gdy gorycz kłębiła się na języku, może drobin gniewu, chociaż żadne nie skierowane do przyjaciela. Wszystko to wymija, wciąż gdzieś w tle, śledzące ich ślepia. Wyczerpanie osiada na barkach, gąszcze go po włosach, jakby do snu chciało ułożyć. Jeszcze nie teraz. jeszcze chwilę. Wytrzyma. Wytrzymają - Nie przywłaszczaj winy, która należy do mnie - i śmiech, bardziej znajomy, pozbawiony szaleństwa. Wystarczy, że towarzyszyło im od początku - Przyszedłem, kiedy Ty potrzebowałeś. Jaka to różnica? - wzruszył ramieniem, bo i ciało nabiera nawyków, należących do niego. Przebijało się na nowo jestestwo, które przez ponad trzydzieści lat, kształtowało tym kim się stał - Jesteśmy w tym razem. Po co wypatrywać bez końca kary? Przyjdzie, kiedy przyjdzie - zwinął w pięść drugą rękę i uderzył bokiem w wierz ułożonej na jego własnej, dłoni Isayamy.
- To wystarczy. Dziś wygraliśmy - rzucił głośniej, jakby echo drgające w płucach jeszcze, miało odbić się o ciemność, w której w końcu zniknęła Śmierć. A wrócili oni. Tak, jak spalone Mirai. Uciekać nie miał zamiaru.

| zt