Do pewnego momentu był pewien, że zna konsekwencje. Mierzył się z nimi na długo przed tym jak dostrzegł charakterystyczną smukłość katany, której odpowiedniczka nie pozwalała o sobie zapomnieć ciężarem po prawej stronie pasa. Nie przeszkadzało mu branie odpowiedzialności; przywykł do tego, oswajając przy okazji narowistą część charakteru, która z pewnością drzemała gdzieś wewnątrz. Już przed laty położył jej rękę na łbie i wycofał głęboko w zakamarki podświadomości, uśpił i zostawił zamkniętą na łańcuch spięty żelazną kłódką. Nawet gdyby się zbudziła, wyrwana ze snu z rykiem zdradzonego, obolałego zwierzęcia, zdążył w czasie jej hibernacji nabrać chłodności do zimnego osądu i, jeżeli rzeczywiście coś poszłoby nie tak, zmierzyć się z efektami potknięć. Pod kamienną maską kryła się lita skała nie dlatego, że nie potrafił wykrzywiać ust w mimice wyrażającej jakąkolwiek emocję; po prostu nie odczuwał potrzeby, aby to robić. Nie bał się tego, co może przynieść prowokacja ze strony dzieciaka, któremu mimo wszystko ulegał. Powinien wstydzić się podobnych stwierdzeń, ale w gruncie rzeczy obcy obywatele byli mu zupełnie obojętni. Gapie szeptali między sobą, czekali na przyjazd stróżów prawa. Obstawiali który z nich zaczął i który tak naprawdę jest winny zajścia.

Czy Tsunami znów nadużywa swojej władzy?


Źle mu z oczu patrzy, poza tym to on szarpie za broń funkcjonariusza, nie?


Miał gdzieś ich tłumione podszepty, ich ekscytację na pokazywany spektakl. Był gotów rozłupać czaszkę żywej osobie - nie yokai o niehumanoidalnych posturach i gargantuicznych rozmiarach; nie zwierzętom przemienionym w małe bóstwa. Czekał jedynie na sygnał, na to, aby kamery uwieczniły, że nie on zaczął. Tyle by wystarczyło, aby się usprawiedliwić przed przełożonymi. Obrona konieczna. Brzmiało znośnie.

Aż nagle cały plener jakby zatrząsnął się w posadach. Ściskające rękę palce wzmocniły uchwyt, ale nie z potrzeby wyrządzenia większej szkody. Bardziej tak, jakby nie chciał, by ich rozdzielono. W tarczę amoku zaczęły jednak trafiać słowa. Wpierw odbijały się od niej bez problemu, ale z każdą nową sylabą naruszały strukturę, aż wreszcie w jednym miejscu zgrzytnęło. Pojawiła się sieć poprzedzająca pęknięcie i kiedy kątem oka Arihyoshi wyłapał ruch, w spojrzeniu coś się zawahało.

Pochwycone przez dziewczynę ramię w dotyku przypominało granit - napięte mięśnie czekały na nadchodzącą walkę, ale już na tym etapie decyzja zapadła. Był gotów poświęcić swoją karierę i być może zdrowie wielu niewinnych mieszkańców, stłoczonych wokół nich w ciekawskim obmurowaniu. Ale jego równanie nie zakładało nowego czynnika. Nie tej wagi.

- Zaryzykujesz kolejne życie?

Siła wtłoczona w tkanki była skora, aby zepchnąć gówniarza ze schodów, ale powstrzymał się przed tak skrajnym odruchem. Byli stosunkowo podobnej postury, ale nie ulegało wątpliwościom, że budowę sylwetki reprezentował bardziej zbitą. Nie szczędził pokazu fizycznych zdolności, kiedy szarpnął go na bok, z błyskiem w oczach, który mógłby uchodzić za niesmak.

- Upiekło ci się.

Źle, że Ejiri się wtrąciła. Teraz była kolejną kropką dopełniającą pełen obraz żałosnych słabości, jaki starał się zakryć przed wzrokiem wrogów. Nie miał ich zbyt wielu, nie tak osobistych, ale dmuchał na zimne od kiedy pamiętał. Wątpił w moc sprawczą dzieciaka, którego miał przed sobą. Jeszcze jeden obraz psychicznej nędzy, kolejna sterta skundlonej sierści, kopana przez wyższych stanowiskiem kolegów po fachu, jednostka zadzierająca głowę tak, by choć iluzorycznie wydawać się większym niż w rzeczywistości.

Ale nie miał skrupułów i choćby to sprawiało, że stanowił niebezpieczeństwo dla kogoś, kto mógłby nie spodziewać się ataku.

Chodźmy stąd... proszę.

Dotknął jej ramienia, wcześniej wyplątując się z imponującego zamknięcia dziewczęcych paliczków. Mógłby przysiąc, że gdyby sama nie postanowiła go puścić, nie dałby rady jej z siebie strząsnąć. Dlaczego jednak tak bardzo zależało jej na ochronie obcego, jakby to jemu, żołnierzowi i przykładnemu obywatelowi, zarzucała napaść?

Sprawa była jednak skończona (choć według Arihyoshiego: wstrzymana) i sam nie rozumiał, dlaczego pozwolił na jego ucieczkę skoro miał go już w garści.