Z jednej strony doskonale ją rozumiała. Sama przecież uważała, że jej prace nie są jakieś wybitne i po dzień dzisiejszy czarną magią był dla niej fakt, że nowele, które pisała sprzedawały się nie najgorzej. Z drugiej zaś strony, Yue dogłębnie uważała, że Yu nie powinna tak krytycznie podchodzi do siebie i swojej twórczości.
Dziewczyna nie należała do osób, które wiedziały doskonale co powinny powiedzieć w danej chwili i jak odpowiednio dobrać słowa do siebie, aby druga strona poczuła się dobrze i zmotywowana. Bo podręczniki i wszelakie porady z głupich gazetek nie były w stanie zastąpić doświadczeń z prawdziwego życia.
- Och! Brzmi naprawdę interesująco. Planujesz umieścić jakieś easter eggi z poprzednich części? - zapytała naprawdę zainteresowana. Lubiła czytać różne serie, albo nawet oglądać czy też od czasu do czasu zagrać i odnajdywać jakieś ukryte smaczki nawiązujące do poprzednich pozycji. Były to naprawdę miłe i interesujące gesty ze strony twórców. Co prawda nie chciała brzmieć jak ktoś, kto próbuje coś wymusić na swojej rozmówczyni, a już tym bardziej w jakikolwiek sposób ją pouczać czy też mówić co ma robić, bogowie brońcie, ale wewnętrznie, tak po cichutki, naprawdę na to liczyła.
Jej uśmiech jednak został bardzo szybko zgaszony, kiedy usłyszała kolejne słowa, które padły z ust ciemnowłosej. Yue delikatnie zmarszczyła brwi, ni to w zastanowieniu, ni to w lekkiej złości.
- Yu-san... znaczy się, Trzynastko, nie mów tak. Mój styl ani nie jest gorszy, ani lepszy od twojego. Po prostu mamy dwa różne style. Nigdy nie kwestionuj swojego stylu i talentu. Więcej wiary w siebie! Osiągnęłam swój mały sukces głównie dlatego, że piszę nowelki o miłości męsko męskiej. Lubię tę tematykę, uważam ją za naprawdę interesującą, ale też wiem, że współcześnie jest to dość aktualny temat. I łatwo się sprzedaje. Oczywiście, moje historie to nie tylko miłość między jednym facetem a drugim, jest tam również dramat, tragedia, czasami poruszam naprawdę ciężkie tematy, ale koniec końców - to wciąż miłość. Ty z kolei piszesz na o wiele bardziej poważne tematy, bardziej dojrzale i twoja twórczość jest skierowana raczej do zupełnie innej publiczności. Dlatego też bardzo się proszę, Yu-sa-- znaczy się, Trzynastko, nie poddawaj się i przyjmuj każdy komplement, jaki dostaniesz. Bo na niego zasługujesz. - Yue sięgnęła po filiżankę, jednakże kiedy zorientowała się, że naczynie jest puste, z cichym rozczarowaniem na powrót je odstawiła. Może powinna coś jeszcze zamówić? Była wystarczająco pobudzona, więc druga kawa raczej nie wchodziła w grę. Może lemoniadę?
- Hm? Duchy? Wierzysz w ich istnienie? - zapytała ją, przechylając głowę lekko na bok, nie spuszczając z jej twarzy spojrzenia błękitnych tęczówek.
Czy ona sama wierzyła w duchy?
Ciężko powiedzieć.
- Sama chyba w nie nie wierzę? Chociaż nie wiem. Moja babcia wierzyła. Często opowiadała mi przeróżne historie. Pamiętam też, kiedy byłam dziecko i często u niej nocowała, to wielokrotnie wydawało mi się, że widziałam kątem oka jakiś cień, a różne przedmioty znajdowały się w zupełnie innym miejscu, niż początkowo je zostawiałam. Ale z biegiem lat wspomnienia zaczęły się zacierać i chyba to wszystko było tylko w mojej głowie. Wiesz, wpływ opowieści mojej babci. To się nazywa jakoś... hm... hm... paranoidalia? Nie. Para.. para.. A! Wiem. Pareidolia! Tak to chyba szło. - mimo jej sceptycyzmu do duchów i innych bytów pozaziemskich - tematyka dla Yue wydawała się naprawdę interesująca.
- A ty miałaś jakieś doświadczenia? No wiesz, z duchami?

@Yū Kataoka

11.12.2037

W nieoczywisty sposób pokłady cierpliwości i chęci kontaktów społecznych u Senzakiego wciąż nie ulegały nadmiernemu wyczerpaniu. Być może zbliżający się okres świąt, zimy i zaciskania pasa przez mniej zamożnych obywateli, a co za tym idzie, zmniejszona ilość desperatów pojawiających się w kasynie nie nadwyrężała jego nerwów aż tak, jak dotychczas. Powroty bezpośrednio z pracy do domu przestały być aż tak pożądane a ostatecznie często porzucane na rzecz restauracji, czy też bezcelowego przejścia się po parku. Z ogólnie pojętego braku zajęcia Tetsu pojednał się nawet z garnkami, wizyty w osiedlowych sklepikach traktując jak dodatkowe źródło nie tylko ingrediencji jak i interakcji międzyludzkich. Miejscowe staruszki najpewniej uznały go już za stałe wyposażenie sklepu, zawsze gotowe podać ryżowy makaron z najwyższej półki.
Tym bardziej miotał się bez celu, kiedy trafiał mu się dzień wolny. Senzaki wciąż nie przywykł, że musi samodzielnie zagospodarować sobie pół dnia więcej, co gorsza doszedł do wniosku, że wcale nie ma ochoty spędzać go w zaciszu domowym. Pogoda była jaka była, raczej odstręczała od wychodzenia na zewnątrz, jednak przechadzka po świeżym powietrzu miała szansę zaowocować jakimś planem na resztę późnego popołudnia. I tak gdzieś w okolicach parkowej sadzawki zastał go sms od Ali, niejako wybawiając z kłopotu.
Główne centrum handlowe z pewnością nie było ulubionym miejscem Tetsu. Wielki moloch, który spokojnie mógłby robić za miniaturę osobnego miasta a przynajmniej miejsca zbrodni, gdyby komuś przyszło się zgubić w skrzydle odzieżowym i nie dożyć odnalezienia przez pluton sprzątający, albo hostessy roznoszące kupony rabatowe do KFC. Na szczęście jakiś skrupulatny nerd stworzył aplikację, dzięki której nie trzeba było się żegnać z rodziną przed wyruszeniem na wyprzedaże, w obawie, że nigdy się z nich nie wróci. Czasami mężczyzna się zastanawiał, czy sami właściciele tego kolosa są świadomi ilu mają najemców. Być może pomiędzy luksusowymi butikami czaiła się chińska buda bez zezwolenia, dbająca o to, żeby przywiązane pod centrum czworonogi znikały w tajemniczych okolicznościach.
Póki co jednak Senzaki nie martwił się o swój żywot, świadomy, że chodziło o konkretny sklep, który też aplikacja dokładnie mu wskazała. Nieczuły na wszelkie zaczepki zarówno ze strony błąkających się ulotkowiczów jak i kryptożebraków od trzech lat zbierających na ten sam bilet autobusowy do domu, dość szybko dotarł pod wskazany adres. Nie był świadomy ile mogą ważyć farby czy płótna, nigdy nie widział artystów przy pracy, ani tym bardziej na zakupach. Jeszcze  w trakcie jazdy ruchomymi schodami próbował sobie zwizualizować o jak wiele pudło może chodzić bo zawsze gdzieś tliła się iskierka niepokoju, że mógłby jednak nie podołać wyzwaniu i jego męskie ego ucierpi na oczach kobiety.
Wbrew temu co można by sądzić, wzrok Senzakiego w pierwszej kolejności padł na Itou sterczącą obok swoich zakupów, której posłał półuśmiech przyspieszając nieco kroku. Pudło było mniejsze od malarki, z kolei pewnie cięższe, ale nadal lżejsze niż najbardziej utuczony hazardzista awanturujący się w kasynie. A to by znaczyło tylko tyle, że obietnica kurierska raczej zostanie dotrzymana.
- Mam nadzieję, że się nie spóźniłem. - Rzucił w ramach powitania, przystając przy Ali i z niejaką ciekawością zaglądając do sklepu. - Jesteś pewna, że masz już wszystko? - Zagadnął, przeskakując spojrzeniem po sprzętach widocznych zza witryny. Karton był spory, ale na pierwszy rzut oka raczej nie pomieściłby zbyt wielu płócien. Co prawda Tetsu rozmawiał z Itou odnośnie jej profesji, ale poncz był na tyle dobry, że ewentualna informacja o formatach dzieł artystki ulotniła się wraz z procentami.
- Ręce mam dwie, więc w razie czego, coś jeszcze udźwignę... - Mrugnął do Ali, dając jej czas do namysłu. Być może sama się gdzieś spieszyła, z czym się jeszcze nie zdradzała, natomiast Senzakiemu było wszystko jedno. Był tak bardzo pozbawiony planów, że nawet błąkanie się za kobietą w zakupowym szale nie jawiło się jako traumatyczne przeżycie, wręcz przeciwnie. Nadal było lepszą opcją, niż godne emeryta popijanie whiskey na balkonie, licząc, że któryś z przechodniów zafunduje mu jakieś godne uwagi widowisko.

@Itou Alaesha

Tetsu był jednym z tych mężczyzn, którzy przyjmowali do wiadomości świat takim jakim był. Zamiast marnować czas i nerwy na wypominanie płci pięknej stereotypowego wnoszenia lodówki na trzecie piętro, po prostu szedł i wnosił. Nie kwestionował swojej roli w społeczeństwie, tym bardziej kiedy los pokarał go większymi gabarytami, jakby przewidując, że przyjdzie mu trafiać na damy w opałach nieco częściej, niż przeciętnemu obywatelowi. Przyzwyczajony do przestawiania, przenoszenia i podawania wszelkich gratów zarówno znajomym jak i nieznajomym, nawet przez myśl mu nie przeszło, że Itou zachowała się niewłaściwie. Tak jak nie zamierzał jej naciągać na żadnego rodzaju przysługi i spłaty długu, tym bardziej w naturze. Dorodna kapusta na blacie w kuchni wciąż czekała, żeby z niej zrobić okonomiyaki, więc nie potrzebował kolejnej. Nie mógł sobie jednak odmówić, żeby nie potrzymać malarki w tej niepewności, co też taki przerośnięty, ledwie znajomy facet może chcieć za fatygę. Nie tak od razu musiała wiedzieć, że czarka herbaty to aż z nawiązką.
Grafik Senzakiego wbrew pozorom był dość ubogi. O ile nie tkwił w kasynie, rozstawiając po kątach swoich współpracowników i podwładnych, tak większość czasu spędzał w zaciszu domowym, co ostatnimi czasy zaczęło go nużyć. Nie tak trudno było go wyciągnąć z mieszkania, chyba, że było się pewnym upierdliwym aktorem, dla którego Tetsu zawsze miał fikcyjne zobowiązania wpasowane w plan dnia tak, żeby mieć pretekst do odmowy. Ala nie wyglądała jednak na taką, która swoje nieszczęście w postaci pudła przerastającego jej możliwości fizyczne będzie przeżywać całą drogę do pracowni a tym samym Senzaki raczej nie powinien dostać białej gorączki z poirytowania.
- Zaczynam żałować, że się nie spóźniłem skoro tak stawiasz sprawę - Parsknął cicho na tę wizję, wciąż mając w pamięci swoje przebranie halloweenowe. Było dziełem przypadku a następnie inspiracją dla szeregu żarcików stanowiących podwaliny tej znajomości. Jak widać tym razem impreza dla umarlaków była nieco bardziej łaskawa, skoro nie dorobił się kolejnego cyrografowicza na gapę.
Nawet jeśli gest Itou go nieco zaskoczył, nie dał tego po sobie poznać. Mężczyzna nie należał do tych wylewnych, ale do niedotykalskich tym bardziej. Uśmiechnął się lekko, niejako schylając do uścisku, nawet jeśli Alaesha wyglądała przezabawnie tak balansując na czubkach palców.
- Kobieta mówi, że wystarczy jej zakupów? - Jedna z brwi uniosła się w górę, kiedy Senzaki nawet nie próbował kryć rozbawienia takim obrotem sprawy. Zdążył się nastawić psychicznie na ewentualną szarżę między półkami albo i butikami, jednak malarka wydawała się pozbawiona natury wiecznego łowcy promocji. Skrupulatnie spakowany karton świadczył o tym, że listę zakupów musiała przesłać wcześniej, odmawiając sobie przyjemności buszowania i namacalnego sprawdzania kolejnych przedmiotów.
- Nie ma mnie dziś w pracy, jakiś wyjątkowo zdesperowany hazardzista skutecznie wymodlił mi dzień wolny - Tetsu wzruszył lekko ramionami. - Także obawiam się, że jestem cały twój. I nawet tak nie żartuj. - Pogroził jej palcem, jakby karcił wyjątkowo niegrzeczne dziecko. - Żadnego dźwigania, po prostu prowadź. - Nie bacząc na ewentualne protesty, chwycił pudło od spodu ratując ewentualne, ciężkie przedmioty przed wypadnięciem i popatrzył wyczekująco na Alaeshę. Pakunek rzeczywiście swoje ważył, ale nie na tyle, żeby mężczyzna zwątpił w swoje możliwości i ryzykował kompromitację.
-Jak będziemy na parterze, to będziesz musiała wziąć mój telefon i puścić sygnał do kierowcy. Spodziewałem się, że wynosisz pół sklepu i poprosiłem pracownika, żeby zajechał czymś większym. W zasadzie co takiego kupiłaś, farby? Jakieś intratne zlecenie na celowniku?

@Itou Alaesha

Japończycy gotowi zawsze zaabsorbować coś z kultury zachodu, od zwyczajów modowych, po tradycje nijak nie przystającego do ich własnych już dawno przestali Senzakiego dziwić. Angielskie nazwy pokracznie sprowadzone do sylab rodzimego alfabetu biły po oczach z bilbordów i witryn dookoła, podobnie jak reklamy KFC czekającego na utarg roku z okazji nadchodzących świąt. Poza metodycznym przejmowaniem cudzych zwyczajów, Senzaki zwrócił uwagę na fakt, że to kobiety były tą wylewniejszą częścią nacji, niezależnie od obcych naleciałości, gotową się uzewnętrznić bardziej niż przeciętny męski obywatel tego kraju. Ich rolą pozostawało z godnością znosić wszelkie odchyły od normy, jaką stanowiły też publiczne uściski, jak ten zaserwowany mu przez Alaeshę. Ich drobna poufałość nie spotkała się z krytycznym spojrzeniem na korytarzu to też należało uznać, że wszystko jest w normie.
Malarka już na początku znajomości wyglądała na postać niezwykle ekscentryczną i gotową swoje myśli przedstawić także w postaci energicznej gestykulacji, towarzyszącej jej wypowiedziom. Tetsu jeszcze nie ustalił, czy to jej w pełni naturalne usposobienie, czy efekt odreagowania stresu w jaki najpewniej wpędziła ją ciężka paczka. Mimo wszystko był jej wdzięczny, że przeładowany karton nie został uznany za usprawiedliwienie do użalania się nad sobą, wraz ze scenkami rodzajowymi pośrodku centrum. Pocieszycielem był wybitnie kiepskim i mało cierpliwym, o czym pewien inny artysta miał szansę przekonać się wielokrotnie. Tak jak o niskiej tolerancji Senzakiego dla robienia sensacji z rzeczy błahych.
- Rzeczywiście, widząc taki okazały taran w natarciu niemalże życie przeleciało mi przed oczami - Odpowiedział z całkowitą powagą i choćby bez mrugnięcia okiem. Nie zamierzał wyprowadzać kobiety z błędu, że nieraz i trzech rozjuszonych facetów to było za mało, żeby go pozbawić gruntu pod nogami, ale dla dobrego samopoczucia Itou mógłby udać, że jakkolwiek brał pod uwagę bliski kontakt z glebą. Niektórym do szczęścia wystarczyła sama perspektywa, niekoniecznie poparta realnym działaniem. Aczkolwiek pewnie byli i tacy, których malarka przewracała na łóżko a oni padali posłusznie jak kawki, nie mogąc się doczekać, co będzie dalej.
- Zawsze myślałem, że to rodzaj ekstremalnego sportu, gdzie ostatecznie ból, pot i łzy wynagradza szafa wypchana nowymi nabytkami - Zauważył Tetsu, przez moment robiąc rachunek sumienia nad tymi, aż przesadnie racjonalnymi, słowami towarzyszki. W miejscach takich jak to, ludzie zdawali się dostawać małpiego rozumu, obłędu kierowanego obniżkami i promocjom, sugerującym kilka dóbr w cenie jednego. Dopiero gdzieś w trakcie odrzucania transakcji kartą przez ustalony limit, pojawiał się cień racjonalnego myślenia, na które było o pięć butików za późno. Co prawda nie znał takich przypadków z autopsji, ale jako świadek niejednego zakupowego szaleństwa był w stanie wyłapać ten mechanizm żądzy posiadania, który u większości ludzi a zwłaszcza kobiet działał bez zarzutu. Jednak przed sobą miał najwyraźniej egzemplarz, którego przeciętny handlarz szczerze nienawidził i którym pogardzał, niczym w clickbaitowym artykule na internetach.
Nawet jeśli pudło było wypchane po same brzegi, Senzaki nie miał wątpliwości, że Alaesha nad każdą rzeczą zastanawiała się dwa razy. I najpewniej jej użyje a przynajmniej pozbawi metki.
- Moje zgłoszenie się na kuriera nie przewidywało kapitulacji - Oświadczył spokojnie, bez cienia wysiłku wnosząc pudło do windy. Oparł się lekko o jedną ze ścianek, spoglądając kątem oka na nieco zmieszaną artystkę. - Tylko mi nie mów, że zwykle tachasz takie paczki sama... - Senzaki przyjrzał się Itou nieco bardziej wnikliwie, jakby oceniając, czy nie jest jedną z tych kobiet, co zgrywanie silnej i niezależnej później odchorowuje bólami krzyża albo przepukliną.
- Jakim wolnym czasem? Jestem pewien, że Hotaka woli wozić piękne kobiety z ich sprawunkami, niż naprutych jak szpadle kontrahentów szefa. Najpewniej potraktuje to jako przerwę. - Wzruszył ramionami nieco zaskoczony reakcją malarki. Podejrzenia, że nie zwykła fatygować innych samemu będąc w potrzebie nasiliły się, podobnie jak rumieniec zdobiący teraz jej speszone lico.
Mechanizm wind czy schodów, najpewniej przeciążony nieustanną robotą pozostawiał już do życzenia, jednak klienci zdawali się tego nie zauważać. Zachowywali się jak charty w blokach startowych, czekające na otworzenie się drzwi windy, żeby pobiec wprost do kolejnego sklepu i uszczuplić portfel. Fakt, że zatrzymywali się na każdym możliwym piętrze a zawartość mechanicznego pudła zmieniała się jak szkiełka w kalejdoskopie, skutecznie przedłużał wizytę w centrum tym mniej zamroczonym mamoną klientom.
- A trafiają się tacy, co zamawiają swój portret dla samych siebie? - Podchwycił temat, ciekaw, czy Alaesha miewała też taką narcystyczną klientelę. Ile razy wystarczyło wejść do cudzego gabinetu, zobaczyć taki zdublowany pysk właściciela na ścianie i wszystko było jasne. Z takim bucem interesu życia nie zrobisz.
- Cóż, najpierw musieliby mieć za co ten bank rozbić. Zwykle trafiają się dwa sorty. Albo tacy, którzy sterczą pod kasynem żebrając o grosze na automaty, bo uzależnienie jest dla nich ważniejsze niż resztki godności... albo tacy, których żony wysłały po zakupy a oni zamiast wracać z kurczakami z KFC to tracą wszystko, obstawiając na czerwone... - Senzaki zamyślił się na moment, bo ilekroć wyrzucał takich desperatów na bruk, zastanawiał się jakim rozczarowaniem muszą być dla własnych rodzin, zarazem podziwiając ile wiary czy też naiwności jest w ich żonach, które wciąż dawały im do ręki jakiekolwiek pieniądze, wiedząc, że przepadną bez wieści, podobnie jak spłukani małżonkowie.
- W prawej kieszeni płaszcza. Po prostu oddzwoń na ostatnie połączenie. - Ostrożnie wyszedł z windy, przepuszczając innych, bardziej zabieganych przechodniów. Jeszcze zanim Alaesha zdołała wygrzebać telefon z jego okrycia wierzchniego, starał się wyłuskać wzrokiem charakterystyczny, niebieski samochód wśród tych na parkingu. Wyglądało jednak na to, że pracownik zaparkował nieco dalej, co przy tak zatłoczonym miejscu nie było niczym niezwykłym.
- Lepiej poczekajmy przy chodniku, takie parkingi to świetne miejsce, żeby przekonać się jak to jest zostać ofiarą wypadku samochodowego. Mało kto z tych ludzi realnie patrzy przed siebie...
Wystarczyła minuta, żeby przed nimi przetoczył się samochód mający lata świetności za sobą a jego karoseria przyozdobiona masą otarć zyskała kolejne, kiedy roztargniona właścicielka wpakowała się nim w słupek nieopodal chodnika, trąc progiem o kamienne płytki. - Myślisz, że powinniśmy pomóc jej wypchnąć auto? Czy udajemy, że nie widzimy? - Zapytał Alę, nie widząc żeby ktoś z przechodniów miał ochotę robić za bohatera.

@Itou Alaesha

Postura Senzakiego była miłym dodatkiem do upodobań, które stanowiły moralnie wątpliwe bijatyki, do nie tak dawna głównie uliczne. Jak się okazuje, nawet w tym należy się wykazać pewnym talentem a jacyś lubujących się w zbiegach okoliczności bogowie podsunęli mu fuchę, gdzie za przyzwoite pieniądze mógł robić tak nieprzyzwoite rzeczy. Bo kto to słyszał, żeby wyrzucać klientów na bruk? Właściciele kasyn, których w mieście była co najwyżej garstka. Pozostawała tylko kwestia firmowego uniformu jaki stanowił mało współpracujący z ruchami ciała garnitur, wymagany od osób z ochrony. Ktokolwiek uznał, że wygodnie się okłada pięściami i zakłada klamry, mając na sobie ubiór zaprojektowany pod kątem siedzenia na tyłku i posiorbywania drinków, musiał być niezłym snobem.
Chociaż Ala wyglądała jak nieporadne niewiniątko, z zakłopotaniem dotrzymując towarzystwa swoim nowym nabytkom, Tetsu podskórnie czuł, że coś się kryje za tą fasadą ekscentrycznej artystki. To byłoby zbyt pospolite i przewidywalne, gdyby ta drobna kobieta od tak pogrążała się w kontemplacji z pędzlem w ręku, swoje szaleństwo przejawiając wyłącznie w doborze kolorów na płótnie. Może nie do końca chciałby stanowić ofiarę eksperymentów Itou, jakiekolwiek by one nie były, ale posłuchać o nich przy szklaneczce whiskey to już owszem. Przyjemnie było czasem dowiedzieć się czegoś zaskakującego o innych, najlepiej bezpośrednio a nie z plotek czy zza firany własnego okna. Na robienie za wścibski monitoring był zwyczajnie za młody.
- Kobieta z uczuleniem na zakupy. Brzmi jak dobry opis na aplikację randkową. - Odezwał się po chwili namysłu, kończąc wypowiedź nieco cierpkim uśmiechem. - Koleżanki nie mają ci za złe, że nie chcesz się z nimi włóczyć po sklepach i oceniać przymierzanych rzeczy? - Nawiązał zaraz do największej grupy docelowej każdego centrum handlowego, jaką stanowiły młode i głodne dóbr materialnych kobiety. Nie od dziś było wiadomo, że kobiety poruszają się stadami, niemalże jak jeden, wielki żywy organizm pochłaniający kolejne sztuki odzieży by wypluć je potem w domu z rozpaczą szukając im miejsca w szafie.
Było poniekąd zabawne, że pobyt w molochu zleciał im głównie na próbach opuszczenia budynku, czego nie ułatwiali klienci napychający się raz po raz do windy. Senzaki zniósł to dzielnie, nie bacząc nawet na ignorantów rozpychających się na niewielkiej przestrzeni.
Po takim czasie we wręcz klaustrofobicznym pudle parking wydawał się po prostu ogromny, żeby nie zapeszyć - bezkresny.
- Osobiście nie uważam, że wyręczanie się innymi to coś złego. - Wzruszył lekko ramionami, powstrzymując rozbawienie jakie wywołało w nim wyznanie malarki. Teraz już potrafił sobie wyobrazić ile musiało ją kosztować proszenie o pomoc i stąd to napięcie związane z faktem, że kazał jej się od kartonu trzymać z daleka. - I sam wieszam sobie firanki jeśli trzeba.
Był popyt, była więc podaż. Nie zamierzał umniejszać pracy Ali bo niewątpliwie wymagała większego kunsztu niż obijanie mord, chociaż ze we względu na ceny pewnie nie raz, nie dwa, borykała się ze snobami.
- Odnośnie wartości takiego portretu nie mogę się nie zgodzić, aczkolwiek mając wybór podziwiania czegoś na ścianie na pewno nie padłoby na moją facjatę. Są milsze dla oka widoki. - Zerknął na nią z ukosa z racji różnicy wzrostu, nim nieco bardziej wnikliwie zaczął taksować kolejne zaparkowane auta w poszukiwaniu tego znajomego, firmowego.
- Za to mi płacą, robota jak każda inna. Przykro to pewnie ich rodzinom jak kolejny raz wracają spłukani albo z długami.
Może i zabrzmiało to dość oschle, ale mężczyzna wychodził z założenia, że każdy jest kowalem swojego losu i za swoje decyzje powinien ponosić konsekwencje. Jeśli ktoś przedkładał uzależnienie ponad inne wartości to nie on tu był od moralizowania. Sam nie lepiej się prowadził, przynajmniej do momentu zmiany pracy, więc daleki był od wnikliwego oceniania cudzych postępków. Jeśli mieli ochotę dokonać żywota w rynsztoku, bez grosza przy duszy to ich sprawa. Ze swojej strony mógł jedynie zaoferować jedną z zasad panujących w firmie - leżącego się nie kopie.
Nie wymagałby od Ali prywatnej rewizji po środku chodnika, ani tym bardziej wyławiania telefonu z kieszeni spodni. Zapewne nie jeden facet wpadłby na podobny, chytry plan, ale zdecydowanie nie Senzaki. I tak nie umknęło jego uwadze zakłopotanie malarki, kiedy starała się jak najszybciej znaleźć telefon, być może przed wścibskim wzrokiem mijających ich przechodniów. Zakodował w pamięci, żeby nie narażać kobiety na podobne nieprzyjemności, co utrwaliło się wraz z hukiem auta o pobliski słupek.
- Zakładam, że jest pod wpływem mamony, ale pewnie masz rację. Nie mniej blokuje teraz przejazd, także... - Tetsu odstawił pakunek na chodniku w taki sposób, żeby nikt na niego nie wpadł, po czym ruszył w kierunku auta. - Może sprawdź co z nią a ja sprawdzę, czy jest szansa wypchnąć auto zanim ten nieszczęsny parking się zakorkuje.
Samochód chodź niewątpliwie rozbity, wyglądał wciąż na sprawny o ile uda się go wyłuskać z pomiędzy metalowych słupków, nie czyniąc większej szkody. Należałoby się z tym uporać dość szybko, bo jedyne wsparcie na jakie poszkodowana mogła liczyć to klakson kierowcy, któremu najwyraźniej się bardzo spieszyło. Zaraz do tego pierwszego dołączył kolejny, nieczuły na cudze nieszczęście klient centrum.

@Itou Alaesha