Im dalej naprzód, tym większe rosło wrażenie, że brodzili przez morskie wybrzeże, a nie opuszczone Yuregi. Jasna mgła grająca role tafli wody – delikatnie oporna, wilgotna i widocznie słona. Jakim więc prawem dłonie pozostawały suche, gdy tylko wyciągnięto je poza zasięg bieli? Dlaczego opór znikał, gdy tylko stopy wynurzyły się na powierzchnię? No i ten zapach. Dlaczego nos drażniła woń ryb? Czyżby oboje oszaleli? Może od wdychania powietrza zmieszanego z bielą pokrywającej ziemię mgły namieszało im się w głowach?
 Otoczenie niewiele się zmieniało. Po lewej drzewa, po prawej jakieś krzaki – wszystko przyozdobione jasnymi kłębami u nasady. Horyzont rzeczywiście wyglądał jak ten, na który patrzyło się w parny poranek nad morzem – przesnuty bielą nie zdradzał nadchodzącego sztormu.
 Idący przodem, podekscytowany chłopak o rudych kosmykach stawiając kolejny krok mógł poczuć jak coś – coś tak paskudnie śliskiego, że aż wyczuwalnego mimo ciasno oplecionej wokół nogi cholewki buta – przemyka tuż obok jego kostki, jak ociera się o ubranie lepiącym dotykiem... I znika nim wzrok opadnie w dół. Pośród mglistych obłoków nie było absolutnie nic. Gdyby rzeczywiście skupić wzrok, dało się dostrzec zarys idących naprzód torów, kilku wystających gałęzi czy porzuconą wieki temu butelkę. Lecz poza tym? Absolutne pustki.
 A jednak nie minęła głupia minuta, gdy równie lepkie uczucie tknęło również kończynę Hayate. I on – szukając źródła – nie dostrzegł nic. Nie mogli jednak postradać zmysłów, prawda? Coś wyraźnie plusnęło. P l u s  n ę ł o? Ale skąd, ale co, ale jak?



@Warui Shin'ya @Saga-Genji Hayate

 Lekko wzruszył ramionami, pozostawiając na wargach ten uśmieszek. Nie miał nic przeciwko gryzieniu, choć raczej wolałby nie skończyć tutaj z zębami wbitymi we własne gardło. Takie zabawy były przyjemne… w nieco innych okolicznościach. No i on już miał kogoś, kto go kąsać mógł do woli – przynajmniej, póki nie przesadzi i nie odeśle mu duszy na granicę światów. Choć z ich dwójki to jego medium czekały gorsze konsekwencje. Saga nawet nie dopuszczał do siebie myśli, że mógłby zapomnieć, jak się nazywa, ale odzyskanie tej wiedzy nie było też aż takie trudne. Przynajmniej dla niego nie wydawało się takie być.
 Nie miał wielu negatywnych skojarzeń z jakimikolwiek istotami z zaświatów. W dzieciństwie słuchał i czytał opowieści o kami oraz yōkai, wychowany w tradycyjnej wierze nigdy nawet nie próbował zaprzeczać ich istnieniu. Choć dopiero przed dwoma laty po raz pierwszy doświadczył na własnej skórze faktycznego podziału rzeczywistości na kilka różnych płaszczyzn, dalej starał się nie działać na nerwy żadnej z tych istot. Co prawda czasem natrafiał na jakieś wyjątkowo wrogo nastawione demony, ale winę zrzucał raczej na ich naturę. Niektóre po prostu zostały stworzone tak, by być złośliwymi albo morderczymi i na to nie dało się nic poradzić. Pewnie poza egzorcyzmami, ale na tych kompletnie się nie znał i było wątpliwe, że kiedykolwiek spróbowałby się z nimi zaznajamiać. Chyba tylko po to, żeby wiedzieć, jak się bronić przed wygnaniem.
 – Do oceanu jest kawałek… – zauważył mruknięciem, nadal starając się zakrywać nos. Mieszanka aromatów nie była dla niego przyjemna. Gdyby kończyła się tylko na morskiej bryzie to wdychałby ją ze spokojem, ale jednak w połączeniu ze zgnilizną, rozpadającym się drewnem i przede wszystkim rybami, które same w sobie miały często odpychający zapach, aktor nie zamierzał pozwalać, żeby woń została mu w pamięci na dłużej. Próbował uciec od wdychania przesyconego niemiłymi nutami powietrza, zaciągając się nikłymi smugami własnych perfum wplecionych między włókna płaszcza.
 Pokręcił przecząco głową. Nie umiał odróżnić poszczególnych składników zapachowych unoszących się wokół nich, a niespecjalnie też chciał. Obawiał się, że nadmierne węszenie w jego przypadku skończy się niczym innym niż mdłościami, do których jednak wolał nie dopuścić. Wciąż przyciskając materiał do twarzy, ruszył w kierunku wskazanym przez towarzysza. Nadstawiał uszu i wytężał wzrok, próbując dostrzec kolejne elementy, które nie pasowałyby do okolicy. I albo mu się wydawało, albo rzeczywiście coś wychwycił.
 – Mówisz zmurszałe drewno… – zaczął i zamilkł, skupiając się na miarowych pluśnięciach i znajomo brzmiącym szumieniu. – Coś jakby stara łódka zostawiona przy brzegu na kilka lat? – dodał, próbując teraz obrócić głowę mniej więcej w kierunku, z którego dobiegały odgłosy. Czy oni właśnie brodzili w widmowym morzu i czekali na równie widmowy statek sunący sobie przez miasto, jak gdyby nigdy nic? Jeśli tak, to marynarz-widmo mógłby ich podrzucić do Fukkatsu, skracając im trochę drogi powrotnej.
 – Ktoś albo coś tu chyba płynie – dodał po chwili, nie do końca pewien, czego właściwie się spodziewać. Miał tylko nadzieję, że cokolwiek tu płynęło, to nie jego wybujała wyobraźnia w stronę szaleństwa. W pewnym momencie nawet głośniej zaczerpnął powietrza i uniósł nagle nogę, kiedy poczuł, jakby coś się o nią ocierało. Po sprawcy nie było jednak śladu. Mieli tu też widmowe rekiny?

 Dookoła robiło się coraz gorzej, coraz bardziej morsko. Mimo iż krajobraz nie ulegał żadnym zmianom, to wrażenie z tyłu głowy jedynie nabierało na mocy, momentami sięgając takiego stopnia, że zaczynało się kwestionować własną poczytalność. Wariowali. Musieli wariować, bo jak inaczej wytłumaczyć to, co się działo?
 Nagle coś się zmieniło. Kolejny paskudny dreszcze przemknął milionem spiczastych nóżek w dół kręgosłupa, pozostawiając po sobie nie tylko dyskomfort, ale i uczucie chłodu. Gdyby rozejrzeć się dookoła, dotychczas płynąca leniwie mgła stanęła w miejscu. Jak za pstryknięciem palców magika zatrzymała się w jednym punkcie i znieruchomiała całkowicie. Miało to miejsce chwilę po tym, jak paskudna śliskość otarła się o kostki obu mężczyzn. Całkiem jakby otoczenie dopiero teraz stało się świadome obecności ich dwójki i aż zaniemogło z wrażenia.
 – Nie podoba mi się tu – brzmiał glos Shina, powodując nagłe poruszenie wśród białych obłoków. Wydawały się słyszeć przejęcie w gardle yurei, wyłapywać je na tle wszechobecnej ciszy. Mgliste fale niespodziewanie się wzburzyły; te same obłoki, które jeszcze przed momentem trwały w bezruchu niczym żywe posągi, teraz ruszyły pędem naprzód, obijając się z wyraźnym trzaskiem wody o każdy wystający kamień, o każdy konar, o brodzące nogawki obu duchów. Martwą ciszę dookoła wypełnił szum morza i nadciągającego huraganu.
 – Szybko.
 Rzeczywiście, musieli się pospieszyć; Kilkanaście metrów za nimi znów coś chlupnęło. Gdyby odwrócili wzrok, z początku nic tam nie było - biel kłębiła się niespokojnie, lecz nie było to nic, czego już wcześniej nie dostrzegli. A jednak wystarczyła chwila zwłoki, by wściekły trzepot cieczy rozbrzmiał ponownie, a później kolejny raz i znowu, całkiem jak płetwa gnającego naprzód drapieżnika. Wystarczyła kilkanaście sekund, by w mgle powstało wybrzuszenie gnające w ich kierunku – nie miało żadnego konkretnego kształtu, wyglądało po prostu jak coś, co nie zdążyło jeszcze przebić bariery wody przed wynurzeniem. Nie pozostawiało jednak wątpliwości co do tego, że płynęło w ich kierunku.
 Budynek wyłapany wzrokiem w oddali wyglądał na główną siedzibę dworca – droga do niego nie była daleka, lecz wymagała walki z napierającymi z naprzeciwka falami mgły, a nadciągający zza pleców plusk nie znikał ani na moment.



@Warui Shin'ya  @Saga-Genji Hayate

 A co, jeśli to wszystko działo się tylko w ich głowach? Co, jeśli z chwilą postawienia stopy na terenie zniszczonego miasteczka, coś wkradło się im w umysły i teraz próbowało w nich mącić, żeby zasiać w ich dwójce strach i zniechęcić do powracania tutaj? A może właśnie jakiś demon zasysał się na nich jak na słomce prowadzącej do kubeczka z herbatą, żeby posilić się kosztem śmiałków (lub nieszczęsnych głupków), mających czelność znaleźć się na jego terytorium?
 – Chyba obraziłeś gospodarza – zdążył zauważyć, nadal jeszcze starając się zachować spokój w wypowiedzi. Obserwował dziwnie zastygłą substancję, w myślach próbował sięgnąć po jakiekolwiek informacje, które mógł kiedyś zasłyszeć, może czytał o takim yōkai. Ostatnie, czego teraz by chciał, to znowu zostać czyimś posiłkiem. Bez wątpienia był świetny na deser, ale jednak, mimo wszystko, nie spieszyło mu się tak po prostu oddawać swoją energię. Był za młody, żeby umierać drugi raz.
 Nie sprzeciwiał się temu, że trzymany był za nadgarstek, ani temu, że teraz prowadzony był w taktycznym odwrocie w kierunku, jak przypuszczał, bezpieczniejszego miejsca. O ile jednak spokojny spacer przez morze mgły nie był tak problematyczny, to teraz bieg utrudniał im zadanie. Powstrzymujące ich kłęby czegoś zachowującego się jak ciecz i dym jednocześnie wydawały się tarasować im przejście, jednak Hayate miał na szczęście przed sobą taran w postaci wyższego nieznajomego. W pewnym momencie poczuł jednak, jakby coś było nie tak z równowagą towarzysza. Zmysł tancerza uaktywnił się, wymusił na jasnowłosym wspomnienia prosto ze sceny, na której wielokrotnie przebywał w gęstym sztucznym dymie. Trzeba było uważać na kable, przedmioty, inne osoby występujące wraz z nim.
 – Uważaj! – odezwał się znacznie głośniej i spróbował zrobić cokolwiek, żeby uchronić nie tylko siebie, ale też rudego przed wylądowaniem na ziemi. Wykonał ruch jak w jednym ze swoich układów tanecznych. Trzymana ręka powędrowała w górę, a on puścił się w obrót tak, żeby znaleźć się przed drugim uciekinierem, jednocześnie unosząc wolną dłoń, którą chciał położyć na klatce piersiowej mężczyzny i tym samym zaasekurować jego równowagę, jeśli miałby ochotę znowu polecieć w przód. Nie miał szans wyrwać nadgarstka z żelaznego uścisku i to z kolei wykorzystał na upewnienie się, że typ poleci w jego kierunku, a nie do tyłu jak na skórce banana. Przez chwilę jego oczy zatrzymały się na złocistych tęczówkach zamaskowanego, ale prześliznął spojrzenie za niego, na goniący ich obiekt. Wykrakał te widmowe rekiny, a może zjawisko czytało ich myśli? Kolejny lodowaty dreszcz przeszył jego kręgosłup.
 – Musimy znaleźć się gdzieś wyżej. – Zapewne stwierdził w tym momencie oczywistość, bo na pewno nie odkrył ani Ameryki, ani nieznanej wyspy na oceanie. Bieg w kierunku budynku nie był złym pomysłem, ale byłoby idealnie, gdyby dało się tam wejść na coś znajdującego się powyżej białej tafli. Chociaż co wtedy? Znaleźliby się w potrzasku, znając naturę rekinów – okrążani powoli i wytrwale. – Jak się nazywasz? Jeśli mi wpadniesz pod te chmury, to przecież nie będę cię wołał „ej typie”.

 Goniący ich kształt nie zwalniał. Wręcz przeciwnie – zauważając moment zawahania coś plusnęło głośniej, jakby pędząca bestia wywęszyła chwilę zawahania i dostała zastrzyku energii, byleby tylko sięgnąć celu. Cokolwiek gnało śladami uciekającej dwójki było wściekłe i aż nazbyt zmotywowane, by złapać za nogawkę, może za kostkę, by zatrzymać w miejscu i odciągnąć w tył. Gdzie by ich zabrało i czy w ogóle gdziekolwiek? Może jedynym zamiarem potwora ukrytego pod taflą ni to mgły ni wody było rozszarpanie miękkiego ciała na miejscu.
 Yurei się jednak poszczęściło; wytrenowane ciało Hayate zaregowało w porę, tym samym przeważając szalę zwycięstwa nieco bardziej na ich korzyść. Wyratowany z upadku Warui mógł stanąć znów pewnie na nogi, kontynuować przewodzenie ich ucieczce. Czasu było coraz mniej, a metry między nimi a płynącym z tyłu kształtem malały z każdą sekundą.
 Dotarcie do betonowego wniesienia, na którym stał budynek okazało się nie lada wyzwaniem. Pełna przeszkód droga i opór w postaci nieistniejącej cieczy spowalniały obu mężczyzn na tyle skutecznie, by niemal czuli oddech tego, co mieli za plecami. Trud ucieczki okazał się jednak opłacalny, bo w momencie, w którym wkroczyli na platformę, coś huknęło z impetem o jej bok, najwyraźniej nie będąc w stanie wyskoczyć na tyle wysoko, by znaleźć się ponad linią snującej się w dole mgły. Gdyby obejrzeli się za siebie, mogliby dostrzec, że ponad taflę białych obłoków coś się przebiło, coś równie jasnego jak sama mgła – kawałek postrzępionego materiału wiszący na czymś ciemnym, może na patyku? Czy to właśnie przed tym od samego początku uciekali? Przed głupią gałęzią, na której coś się zaczepiło? Dziwne, bo pochylenie się naprzód skutkowało poczuciem paskudnej stęchlizny gnijącego mięsa i rozkładu.
 Sam dworzec natomiast okazał się równie opuszczony co droga, którą dotychczas przemierzali. I rzeczywiście – fakt, że stał na znacznym wzniesieniu sprawił, że mgła nie sięgała go w takim stopniu jak linii torów. Tutaj powłoka była cienka jak karta papieru, pod butami pluskała jak płytka kałuża po kilkunastominutowym deszczu.
 Wszystko wskazywało na to, że mieli chwilę by odsapnąć i przemyśleć kolejny ruch.



@Warui Shin'ya @Saga-Genji Hayate

 Instynkt, który nim kierował, prędzej był jakimś pokręconym rodzajem rodzicielskiego niż samozachowawczego. Był już skłonny nawet odgrodzić rudego własnym ciałem od tego, co za nimi podążało, gdyby plan z ratowaniem go poprzez dzikie tańce nie wyszedł. Hayate dokładnie w taki sam sposób zginął za pierwszym razem i wyglądało, jakby chciał to powtórzyć. Na szczęście kosztem spowolnienia ich ucieczki, obaj jeszcze stali o własnych siłach i nic nie zaczynało im z namiętnością żuć podeszw butów. Albo mózgów.
 Cicho syknął w odpowiedzi na stalowy chwyt drugiego mężczyzny, ale nie był to czas na głośne wyrażanie niezadowolenia. Kości Sagi lekko protestowały, poniewierane uściskiem i mrożone nienaturalną aurą miasteczka. Musiał odstawić na bok swoją dumę, jeśli chciał jeszcze kiedykolwiek się nią unieść. Nie było również czasu na przyglądaniu się temu, co mknęło w ich stronę – przede wszystkim dlatego, żeby wreszcie do nich nie dopadło. Nie był pewien czy dało się z tym czymś porozumieć. Patrząc na jego dotychczasową styczność z yōkai, raczej przemawianie do zjawiska nie miało większego sensu.
 – Saga-Genji Hayate – odpowiedział na dźwięk personaliów (czy raczej ich części) swojego towarzysza. Zawsze wydawało mu się, że nie musi się przedstawiać i raczej większość osób go kojarzy, ale sama grzeczność wymagała, żeby jednak nie pozostawiać rozmówcy w niepewności. Zwłaszcza w momencie, w którym oficjalnie uważany był za zmarłego i było naprawdę wielu świadków takiego stanu rzeczy.
 Po wynurzeniu się z tego najgęstszego nagromadzenia substancji, od razu odsunął się jak najdalej od krawędzi. Uderzenie tylko uświadomiło go w tym, że jednak warto było się trzymać z daleka od spadku. Rozejrzał się na boki, szukając jeszcze wyższego punktu, może innej drogi ucieczki. Wyrównując oddech, który przyspieszył po tak intensywnej przebieżce, próbował obmyślić plan. Znowu spróbować swojej uspokajającej aury? Co, jeśli skończy się totalną porażką jak poprzednio? Wątpliwe, żeby oddział Tsunami wparował do Yūreigai i uratował im tyłki. Nawet nie chciał spotykać się z mundurowymi, im mniej z nimi styczności, tym lepiej.
 – Co teraz? Bieganie po dachach odpada, są daleko od siebie i raczej w kiepskim stanie. Jeśli byśmy się rozdzielili, to coś musiałoby gonić tylko jednego, ale nie wiemy, czy nie ma tu jeszcze czegoś i to marny pomysł. – Sytuacja była kiepska. Walka stanowiła zdecydowanie jego słaby punkt, co sprawiało, że robił się w tym momencie wyjątkowo jeszcze bardziej bezużyteczny, niż był na ogół. Nawet zresztą nie wiedział, w jaki sposób walczyć z tym nieokreślonym zagrożeniem. Przynajmniej inaczej niż przyciskając rękaw drugą ręką do nosa.

 Podczas gdy dwójka Yurei przystanęła, by się naradzić okolica wydawała się nieco uspokoić. Płynące po ziemi obłoki zwolniły tempo, przestały się kłębić jak chmury podczas sztormu. Cokolwiek wcześniej gnało w ich kierunku, również zniknęło. Może odpłynęło, a może rozpłynęło się w powietrzu? Ciężko stwierdzić.
 Podczas gdy oni zbierali utracone przed chwilą siły, dotychczas dość cichy odgłos pluskania wody zaczął stosunkowo narastać. Z początku rozbrzmiewał jedynie jako drobne pluśnięcia, może jak ruch płetwy pośród fal; im więcej minut jednak mijało, tym bardziej wyraźny się stawał, tym łatwiejsze okazywało się rozróżnianie poszczególnych odgłosów – przecinanej wody jak podczas podróży statkiem, głuchego plasku drewna uderzającego o wzburzoną taflę, trzepot powiewającego na wietrze materiału i w końcu skrzypienie desek.
 Coś zbliżało się do tymczasowego obozu mężczyzn, lecz nie w na tyle prędkim tempie, by musieli się jakoś szczególnie spieszyć.



@Warui Shin'ya @Saga-Genji Hayate