"Uważaj!" huknęło mu nad uchem akurat, gdy zahaczył nogą o coś wystającego - może chodziło o tory albo wyjątkowo zdradziecki kamień - ale nie zdążył w porę zareagować. Ciało zardzewiało i choć zębatki w umyśle obracały się w nadświetlnej prędkości, sylwetka straciła swoją motoryczność. Stała się niezgrabna i ociężała, gotowa jedynie na to, aby wykonywać pół ruchu, choć świadomość znajdowała się trzy kolejne kroki wprzód.
Był całkiem gotowy na to, aby poczuć ból. Byłoby to prostsze w jakiś pokrętny dla jego dumy sposób; po prostu by się pozbierał, jak zawsze, gdy ręce trafiały w szorstki grunt, ścierając skórę do czerwonych mięśni. Kiedy więc zarejestrował dłoń na swojej piersi i gdy wreszcie dogonił go fakt, że nie upadł, w pierwszym momencie zamarł. Niezdecydowanie sięgnęło jego oczu - jasne spojrzenie skrzyżowało się ze wzrokiem drugiego mężczyzny, szukając w nim potwierdzenia na to, co ma miejsce.
W gardle drapało go głupie pytanie czy naprawdę go złapał; ale widocznie obydwoje byli mistrzami oczywistości, bo zanim Warui zdążył przełamać swój szok, padło tylko:
- Musimy znaleźć się gdzieś wyżej.
Chwyt na nadgarstku nieznajomego się wzmocnił.
- Obawiam się, że masz rację - mówiąc, odzyskał wreszcie rezon. Gdzieś w tle, zza ramienia, słyszał wzmagający się chlupot, przypominający o tykającym zegarze. Nie mieli czasu na wzajemne potakiwanie sobie. Shin obrócił się tylko na ułamek sekundy - dostrzegł wybrzuszenie w gęstej, nieruchomej mgle - w drugim ułamku spojrzał na nieznajomego, w trzecim wykrztusił:
- Warui - i przedstawiwszy się, dał ostatnią z dostępnych ćwiartek sekundy na rewanż. A potem znów pociągnął jasnowłosego w kierunku wcześniej wychwyconego budynku.
Jeżeli te mleczne opary faktycznie zachowywały się jak morskie głębiny to musiały mieć swój limit - poziom tafli, nad którym mogliby poczuć się bezpiecznie. Jakby chcąc to zweryfikować Shin rzucił szybko spojrzeniem ku górze, mierząc odległość do przerzedzonej warstwy - była taka chociaż?

 Goniący ich kształt nie zwalniał. Wręcz przeciwnie – zauważając moment zawahania coś plusnęło głośniej, jakby pędząca bestia wywęszyła chwilę zawahania i dostała zastrzyku energii, byleby tylko sięgnąć celu. Cokolwiek gnało śladami uciekającej dwójki było wściekłe i aż nazbyt zmotywowane, by złapać za nogawkę, może za kostkę, by zatrzymać w miejscu i odciągnąć w tył. Gdzie by ich zabrało i czy w ogóle gdziekolwiek? Może jedynym zamiarem potwora ukrytego pod taflą ni to mgły ni wody było rozszarpanie miękkiego ciała na miejscu.
 Yurei się jednak poszczęściło; wytrenowane ciało Hayate zaregowało w porę, tym samym przeważając szalę zwycięstwa nieco bardziej na ich korzyść. Wyratowany z upadku Warui mógł stanąć znów pewnie na nogi, kontynuować przewodzenie ich ucieczce. Czasu było coraz mniej, a metry między nimi a płynącym z tyłu kształtem malały z każdą sekundą.
 Dotarcie do betonowego wniesienia, na którym stał budynek okazało się nie lada wyzwaniem. Pełna przeszkód droga i opór w postaci nieistniejącej cieczy spowalniały obu mężczyzn na tyle skutecznie, by niemal czuli oddech tego, co mieli za plecami. Trud ucieczki okazał się jednak opłacalny, bo w momencie, w którym wkroczyli na platformę, coś huknęło z impetem o jej bok, najwyraźniej nie będąc w stanie wyskoczyć na tyle wysoko, by znaleźć się ponad linią snującej się w dole mgły. Gdyby obejrzeli się za siebie, mogliby dostrzec, że ponad taflę białych obłoków coś się przebiło, coś równie jasnego jak sama mgła – kawałek postrzępionego materiału wiszący na czymś ciemnym, może na patyku? Czy to właśnie przed tym od samego początku uciekali? Przed głupią gałęzią, na której coś się zaczepiło? Dziwne, bo pochylenie się naprzód skutkowało poczuciem paskudnej stęchlizny gnijącego mięsa i rozkładu.
 Sam dworzec natomiast okazał się równie opuszczony co droga, którą dotychczas przemierzali. I rzeczywiście – fakt, że stał na znacznym wzniesieniu sprawił, że mgła nie sięgała go w takim stopniu jak linii torów. Tutaj powłoka była cienka jak karta papieru, pod butami pluskała jak płytka kałuża po kilkunastominutowym deszczu.
 Wszystko wskazywało na to, że mieli chwilę by odsapnąć i przemyśleć kolejny ruch.



@Warui Shin'ya @Saga-Genji Hayate

 Instynkt, który nim kierował, prędzej był jakimś pokręconym rodzajem rodzicielskiego niż samozachowawczego. Był już skłonny nawet odgrodzić rudego własnym ciałem od tego, co za nimi podążało, gdyby plan z ratowaniem go poprzez dzikie tańce nie wyszedł. Hayate dokładnie w taki sam sposób zginął za pierwszym razem i wyglądało, jakby chciał to powtórzyć. Na szczęście kosztem spowolnienia ich ucieczki, obaj jeszcze stali o własnych siłach i nic nie zaczynało im z namiętnością żuć podeszw butów. Albo mózgów.
 Cicho syknął w odpowiedzi na stalowy chwyt drugiego mężczyzny, ale nie był to czas na głośne wyrażanie niezadowolenia. Kości Sagi lekko protestowały, poniewierane uściskiem i mrożone nienaturalną aurą miasteczka. Musiał odstawić na bok swoją dumę, jeśli chciał jeszcze kiedykolwiek się nią unieść. Nie było również czasu na przyglądaniu się temu, co mknęło w ich stronę – przede wszystkim dlatego, żeby wreszcie do nich nie dopadło. Nie był pewien czy dało się z tym czymś porozumieć. Patrząc na jego dotychczasową styczność z yōkai, raczej przemawianie do zjawiska nie miało większego sensu.
 – Saga-Genji Hayate – odpowiedział na dźwięk personaliów (czy raczej ich części) swojego towarzysza. Zawsze wydawało mu się, że nie musi się przedstawiać i raczej większość osób go kojarzy, ale sama grzeczność wymagała, żeby jednak nie pozostawiać rozmówcy w niepewności. Zwłaszcza w momencie, w którym oficjalnie uważany był za zmarłego i było naprawdę wielu świadków takiego stanu rzeczy.
 Po wynurzeniu się z tego najgęstszego nagromadzenia substancji, od razu odsunął się jak najdalej od krawędzi. Uderzenie tylko uświadomiło go w tym, że jednak warto było się trzymać z daleka od spadku. Rozejrzał się na boki, szukając jeszcze wyższego punktu, może innej drogi ucieczki. Wyrównując oddech, który przyspieszył po tak intensywnej przebieżce, próbował obmyślić plan. Znowu spróbować swojej uspokajającej aury? Co, jeśli skończy się totalną porażką jak poprzednio? Wątpliwe, żeby oddział Tsunami wparował do Yūreigai i uratował im tyłki. Nawet nie chciał spotykać się z mundurowymi, im mniej z nimi styczności, tym lepiej.
 – Co teraz? Bieganie po dachach odpada, są daleko od siebie i raczej w kiepskim stanie. Jeśli byśmy się rozdzielili, to coś musiałoby gonić tylko jednego, ale nie wiemy, czy nie ma tu jeszcze czegoś i to marny pomysł. – Sytuacja była kiepska. Walka stanowiła zdecydowanie jego słaby punkt, co sprawiało, że robił się w tym momencie wyjątkowo jeszcze bardziej bezużyteczny, niż był na ogół. Nawet zresztą nie wiedział, w jaki sposób walczyć z tym nieokreślonym zagrożeniem. Przynajmniej inaczej niż przyciskając rękaw drugą ręką do nosa.

Nawet nie musiał grać ignoranta; godność mężczyzny nie uchyliła żadnej z szufladek w pamięci. Na ogół nie oglądał filmów, występów, żadnych związanych z popkulturą programów, ograniczając się co najwyżej do porannych i wieczornych wiadomości. Nazwiska sławnych gwiazd nie miały dla niego znaczenia tak długo, jak długo nie wiązały się z nagłówkiem mogącym sugerować ingerencję Mordercy. Resztę ignorował, przesuwając kciukiem po ekranie bez szczypty zainteresowania. W tym przypadku może z tyłu głowy zapaliła się nikła lampka; może gdzieś, przypadkiem, gdy wertował Internet, na pół sekundy wczytał się w newsa o śmierci Saga-Genjiego Hayate, ale ponieważ informacja nie dała mu punktu zaczepienia do własnego śledztwa, prędko ją przescrollował.
Skojarzenia nie grały tu zresztą większej roli, bo uwaga yūrei i tak kierowała się ciągle na goniące ich zagrożenie. Oddech tak naprawdę złapał dopiero po tym, jak wskoczył na peron; aż do tego momentu nie zdawał sobie sprawy z siły własnych ramion, na których podciągnął się zaskakująco płynnie. Adrenalina z pewnością dołożyła tu swoją cegiełką. Dała fundament pod przeżycie.
Wypuszczone przez zęby powietrze nieco rozluźniło zszargane nerwy. Przez otwory w masce przypatrywał się dziwnym ruchom mgły. I ten huk, jakby coś zderzyło się z podstawą dworca. Gdyby w porę nie wdrapał się na górę, być może właśnie stanowiłby nowatorski fresk.
Co teraz?
Nie wiedział. Sytuacja nie tylko była niebezpieczna. Była po prostu dziwna. Pokręcił zaraz głową, jeszcze nie znajdując słów, aby cokolwiek podsunąć w ramach rozwiązania. Siwe opary były wszędzie, choć im wyżej, tym bardziej przerzedzone. Logicznym wydawało się, by podążać jak najwyższą linią - z tą myślą Shin uniósł twarz, aby poddać sondzie otoczenie.
Czy ulice majaczącego niedaleko Yureigai były na wysokości torów czy jednak samej stacji? Czy mgła była tam gęsta czy blada? Nagle mięśnie karku nieco mu się spięły; zdał sobie sprawę z ciężkiego sprzętu jaki ze sobą przytargał. Nawet nóż przytroczony paskiem do uda wydawał się niespodziewanie przybrać na wadze.
Komórka.
Sięgnął po urządzenie ulokowane w jednej z kieszeni kurtki. Spojrzał w ekran, ale jednocześnie wszczął rozmowę.
- Zagoniły cię tu plotki? - bardziej stwierdził niż zapytał, kilkoma pociągnięciami kciuka odblokowując telefon. - Wiesz coś konkretnego? Obiło ci się o uszy? - Chciał dodać, że to, czego właśnie byli świadkiem, to coś cholernie dziwnego, ale pewnych oczywistości nie mówi się na głos. Stają się wtedy śmieszne, a jemu nie było do śmiechu. - Znam kogoś, kto może nam pomóc, ale... - Zanim spojrzał na rozjaśnioną tapetę, w róg, gdzie majaczyła ikona zasięgu, skierował jeszcze wzrok na Hayate. Przez chwilę tylko na niego patrzył, jakby niepewny dalszych ruchów, ale wreszcie obrócił się nieco, kierując sylwetkę przodem do drzwi dworca.
- Może nie traćmy czasu. Rozejrzyj się, a ja spróbuję zadzwonić. Zaraz dołączę, dobra?

 Podczas gdy dwójka Yurei przystanęła, by się naradzić okolica wydawała się nieco uspokoić. Płynące po ziemi obłoki zwolniły tempo, przestały się kłębić jak chmury podczas sztormu. Cokolwiek wcześniej gnało w ich kierunku, również zniknęło. Może odpłynęło, a może rozpłynęło się w powietrzu? Ciężko stwierdzić.
 Podczas gdy oni zbierali utracone przed chwilą siły, dotychczas dość cichy odgłos pluskania wody zaczął stosunkowo narastać. Z początku rozbrzmiewał jedynie jako drobne pluśnięcia, może jak ruch płetwy pośród fal; im więcej minut jednak mijało, tym bardziej wyraźny się stawał, tym łatwiejsze okazywało się rozróżnianie poszczególnych odgłosów – przecinanej wody jak podczas podróży statkiem, głuchego plasku drewna uderzającego o wzburzoną taflę, trzepot powiewającego na wietrze materiału i w końcu skrzypienie desek.
 Coś zbliżało się do tymczasowego obozu mężczyzn, lecz nie w na tyle prędkim tempie, by musieli się jakoś szczególnie spieszyć.



@Warui Shin'ya @Saga-Genji Hayate

Ucichło, gdy wykręcał numer, przeklinając w myślach, by Enma nie spał albo po prostu nie zignorował przychodzącego połączenia. Aparat wsunął pod luźny punkt pod maską, przytykając ekran do ciepłego ucha, jednocześnie tocząc wciąż wzrokiem po okolicy. Mgła była tak nienaturalna, że gdy wreszcie usłyszał głos Seiwy, nawet nie potrafił udawać, że jest w porządku. Sytuacja zaostrzała się, a on sam miał nieodparte wrażenie, że im dłużej znajdowali się w jednym punkcie, tym gorzej. Zdał więc szybką, zwięzłą relację. Nie bawił się w kwieciste opisy - starczyły najistotniejsze detale zaserwowane egzorcyście, po których zamilkł, wsłuchując się w jego wytyczne.
Funayūrei?
Yokai jako dusze zmarłych marynarzy?
Warui odetchnął cicho, koncentrując uwagę na opcjach. Na odpędzenie tego rodzaju potworów było zdecydowanie zbyt wiele metod. Skąd miał wiedzieć, której użyć na początku? A jeżeli rzeczywiście tym wariantem, który miałby zadziałać, jest taki związany z przedmiotami, których nie miał w posiadaniu?
- Zakodowałem - rzucił cicho, cały czas starając się mówić na samej granicy głosu - jakby nie w smak mu było, by Hayate usłyszał choć kawałek rozmowy. Nawet w międzyczasie odwrócił się do niego tyłem, przechodząc kawałek na ubocze; niby postawą kogoś, kto jest ciekawy dalszego fragmentu stacji. - Dzięki. Rozłączam się.
Telefon wkrótce wylądował z powrotem na dawnym miejscu, ale Shin nie zdążył zdecydować się na sposób, gdy do jego uszu dotarły głośniejsze popluskiwania. Oczy skierował ku dźwiękom, jakby chciał spomiędzy mgły wyłowić sylwetki poległych żeglarzy... ale ostatecznie zaczął się wycofywać. Wpierw jedynie o krok, dalej krążąc spojrzeniem wzdłuż torów, a potem o kolejny i następny, aż nie obrócił się na pięcie, by dotrzeć do Hayate.
Kiedy tylko go znalazł, od razu przeszedł do sedna:
- Dodzwoniłem się. Znajomy twierdzi, że to forma... - zaciął się, nie do końca wiedząc, jak powinien to przedstawić. Nie mógł tak po prostu zacząć opowiadać o rzekomych potworach i technikach ich eliminacji. Jeżeli zacząłby tłumaczyć kwestie związane z rzucaniem ciastkami w eteryczne sylwetki albo uznał, że najlepszym spoko systemem walki jest dłubanie kijem w wodzie, przy najlepszych wiatrach uznano by go za wariata.
Z zastygłym w płucach powietrzem stał tak moment, marszcząc wściekle brwi.
- Słuchaj - spróbował z beznadziejnym zrezygnowaniem w tonie. - Jesteś wierzący?
O losie...

 Pochylił się lekko, żeby odsapnąć i wyrównać oddech po szaleńczym biegu. Próbował przeanalizować w głowie to, co się wydarzyło – od samego początku aż do teraz. Istota zdawała się nie zwracać na nich uwagi, dopóki ich nie dotknęła (a może to oni dotknęli po omacku jej?), ale zaatakowała dopiero po chwili, jakby najpierw musiała przetworzyć informacje. Czy to, co ich goniło, mogło być więc rozumne? Z niektórymi yōkai dało się jakoś porozumieć, ale póki co zdecydowana większość prób, jakich podejmował się w ciągu ostatnich dwóch lat, kończyła się koniecznością walczenia o życie. Nie chciał znów stać się czyimś obiadem przez swoją zbyt wielką wiarą w dobro świata czy przekonanie, że każdy konflikt da się załatwić rozmową.
 – Nic, poza tym, że miasteczko jest nawiedzone przez dusze zmarłe prawie sto lat temu. Znam się bardziej na plotkach z Fukkatsu niż okolicy – stwierdził najpierw rzucając spojrzenie na rudowłosego, a potem przesuwając wzrokiem po uspokojonej tafli mgły. Przykucnął, wyglądając za krawędź podwyższenia, ale starając się nie wychylić za mocno. Po co kusić los i wpaść prosto na coś, co ich przed momentem goniło?
 Nie zamierzał podsłuchiwać rozmowy. Kiedy Warui konsultował się ze znajomym, Hayate przeszedł kawałek dalej, na tyle, na ile mógł, żeby nie znaleźć się znów na niższym terenie. Nie mógł dostrzec żadnych wskazówek – po prostu nie znał się na tym. Mógł błądzić po omacku, domyślać się, sięgać pamięcią do mitów. Przede wszystkim spróbował odszukać coś, czym dałoby się rzucić lub w ostateczności walczyć. Kamienie, może kawałki desek. Nie chciał sprawdzać na własnej skórze, co się stanie, jeśli stworzenie zbliży się odpowiednio blisko, ale kusiło go zweryfikować, jaka będzie reakcja owego czegoś na ponowny kontakt z czymś materialnym. Może niekoniecznie musiało być agresywne i niebezpieczne.
 Obejrzał się na towarzysza, odgarniając znów jasną kitę na plecy. Zmierzył go spojrzeniem fiołkowych oczu otoczonych pozbawionych pigmentu rzęs. Swoje brwi zmarszczył w lekkim zdziwieniu, jakby nie do końca dowierzał, że takie zdanie w ogóle padło. Widać, że jednak natrafił na ten typ osoby, który nie wiedział o nim absolutnie niczego.
 – Pytasz martwego Minamoto o to czy wierzy – rzucił dość sucho, jakby nieco uraziły go słowa drugiego mężczyzny. Odwrócił od niego wzrok, może nawet podkreślając ten stan rzeczy. Złociste, ozdobne pazury przesunęły się po bladej szczęce. – Jeśli dobrze pamiętam, obojga nas pochłonął yōkai w parku, czemu więc ta wątpliwość? – Zerknął spode łba, teraz wyraźniej sfochowany. Brakowało jeszcze tupnięcia nóżką albo zamachnięcia głową niczym obrażona kózka z memów.
 – Czego się dowiedziałeś? Susanoo znudził się obserwacją mórz i postanowił zesłać jakąś zarazę na zapyziałą wiochę? Jakaś forma yūrei albo yōkai broniąca swojego terytorium? Zbiorowa halucynacja, klątwa? – Teraz skrzyżował ręce na klatce piersiowej, spojrzenie kierując gdzieś w dal, starając się wyłapać ruch lub dźwięk zwiastujący ponowienie ataku na ich tymczasową bezpieczną przystań.

 Główny budynek stacji wybijał się na tle otoczenia niczym Tokyo Tower w kontraście z nocnym niebem. Po lewej ziemię pokrywały długie kilometry torów oraz otulająca je mgła, zaś po prawej... widok nie różnił się absolutnie niczym. Naprzeciwko stacji gęstniał las skąpany w mleku płynących ponad podłożem obłoków oraz mroku – z którejkolwiek strony by na niego nie spojrzeć, zdecydowanie nie wyglądał zachęcająco. Na tyłach betonowej konstrukcji sytuacja wyglądała nie lepiej... Zabrakło co prawda rosnących niemal jedno na drugim drzew, niemniej otwarta przestrzeń okazała się nie lepsza opcją – otwarte połacie ziemi przykryte mgłą wyglądały jak istne morze; tutaj biel była zdecydowanie bardziej skumulowana niż gdziekolwiek indziej. Wszystko wskazywało na to, że opcję dalszej drogi mieli znacznie ograniczoną.
 Jeśli natomiast chodziło o sam gmach dworca... wyglądał równie nieprzychylnie co całe otoczenie, choć w porównaniu z resztą wyróżniał się jednym, niezaprzeczalnym plusem – wszystko skazywało na to, że jego wnętrza nie naznaczał nawet gram mgły, wydawał się być poza zasięgiem.
 Wewnątrz walały się w większości połamane ławki, poprzewracane kosze ze śmieciami, powybijane z niegdyś używanych okienek szyby, gdzieś przewinął się też jakiś but, czy kawałek brudnej szmaty. Przy ścianie niegdyś musiały znajdować się również schody prowadzące na piętro, gdyż wystawało z niej kilka prętów. Kto wie, może na wyższym piętrze mogło znajdować się coś cennego? Problem w tym, że żeby się tam dostać, yurei musieliby wymyślić sposób by w ogóle się tam dostać. Od podłogi kolejnego piętra dzieliło ich jakieś 5 metrów.
 Teren zewnętrzny na razie nie ulegał żadnym większym zmianom prócz powoli przybierającym na mocy odgłosom wiosłowania. Mgła wciąż stała w miejscu ze spokojem i nawet zanurzenie w niej kawałka kija czy wrzucenie kamienia jedynie na krótką chwilę wzburzało taflę; efekt był identyczny do ciśnięcia czegokolwiek w odmęty jeziora. Mgła nie reagowała na nic martwego, a jednak, jak na ironię, na kontakt z martwymi już mężczyznami wyraźnie zaczynała się kotłować i odżywać.

Urażenia mężczyzny nie potrafił skomentować inaczej niż wzruszając barkami - nie znał się na klanie Minamoto, nawet pomimo pochodzenia swojego senkenshy. Ledwo kojarzył twarze poszczególnych, najbliższych mu członków, a i z nimi niechybnie zbyt często wchodził w szranki z powodu swojej ulotnej pamięci. Nie tyle właściwie nie potrafił, co nie potrzebował ich znać. Kiedy więc jego towarzysz się odezwał, w pierwszej chwili Warui poczuł ścisk w żołądku. Przypomniał sobie, że rzeczywiście byli razem w parku; stanęli wtedy ramię w ramię, ale w ferworze walki, przede wszystkim jednak - w wyniku tego, co tyczyło się Enmy, Shin nie zakodował zbyt wielu dodatkowych informacji, a już na pewno nie swojego obecnego współzawodnika.
Jakby na to nie patrzeć - miał wtedy sprawy, które bardziej go nagliły. Hecate przytargała jakiegoś randomowego bohomaza; typa, od którego nos marszczył się jak przez wybitnie obrzydły fetor, choć powód był zgoła inny. Później Miyazaki, której ujrzenie równało się werżnięciu kija w zębatki jego umysłu. Od momentu jej dostrzeżenia zachowywał się już jak lunatyk; resztę ewentualnej przytomności niemal doszczętnie przeznaczył na leczenie szoku po Seiwie i jego fatałaszkach.
Gdzie w tym wszystkim miał mieć opcję, aby skoncentrować się na jeszcze jednej personie?
- Jasne - rzucił więc tylko, przyznając mu pospiesznie rację. - Nie wiem czy to sprawka Susanoo. Dowiedziałem się tyle, że to może, przynajmniej na to stawia mój znajomy, być funayūrei. Yurei zamienione w onryō. Ponoć dość prosto je odpędzić, ale to kwestia prefektury. Przez ten rozstrzał nie mam pewności czy ci w Kakure, o ile rzeczywiście trafiliśmy w sedno sprawy, nie reagują na jeszcze inną metodę. W każdym razie...
Zaczerpnął tchu, przypominając sobie słowa Enmy.
- Pierwsza metoda to intensywne wpatrywanie się w nie. Wtedy znikną. Inna to mieszanie kijem w wodzie. Dość głupia, ale bo to pierwszy raz, żeby wymyślać coś takiego? Gdzieś indziej trzeba wrzucić do wody konkretne przedmioty, jakieś kadzidła, dango, kwiaty, ryż, bibeloty tego kalibru, bo one pozwalają na uniknięcie yurei. Coś jeszcze było z ciastkami. I popiołem.
Pokręcił głową, sfrustrowany, bo nie należał i nigdy nie będzie należeć do szwadronu egzorcystów. Nie jemu powinno przypadać analizowanie i stawianie czoła demonom.
- I jeszcze słowa: "Jestem Dozaemon" mają zadziałać. I twierdzenie, że jest się jednym z nich. Wtedy, ponoć, biorą cię za swojego. No i zapałki. Masz jakieś przy sobie? Może w budynku są? - Spojrzał ku stacji, gotów do niej ruszyć. Miał dość stania na zewnątrz; dość świadomości, że krok dzielił go od tego, aby runąć z powrotem na tory, wpaść w mglistą taflę, runąć w mleczne głębiny. - Chodźmy tam. Rozejrzyjmy się. Coś musi być. Choćby te durne zapałki. Wrzucimy jedną, zobaczymy, czy zadziała.

 Byli teraz jak rozbitkowie na bezludnej wyspie. Jeśli wkroczenie w mgliste obłoki groziło ponownym obudzeniem nieprzychylnie nastawionej istoty, mieli odciętą drogę do lasu, w głąb miasteczka czy nawet znów po torach tam, skąd dopiero co dawali nogę. Jego uwagę przez chwilę przykuło tajemnicze, niedostępne piętro – sam nie miał szans się tam dostać. Nawet, gdyby pozbierał wszystkie te połamane ławki i powywalane kosze, z usypanej i chybotliwej piramidki nic by mu nie przyszło. Tylko by się zmachał na darmo, a raczej daleko mu było do fizycznego wysiłku, który nie przynosił efektów.
 – No popatrz, wszystkie kadzidła, dango i ciastka zostawiłem w drugich spodniach – skomentował, opierając dłonie na biodrach i rzucając spojrzenie w stronę białego morza rozpościerającego się wzdłuż torów. Brzmiało to jak ulotka dowolnego leku: może wywoływać wszystko włącznie z pogorszeniem twojego stanu. Wolał nie próbować mieszania patykiem w czymkolwiek z nadzieją, że zjawisko odpuści. Chyba, że zostałoby oszołomione głupotą metody i w związku z tym dało im wystarczająco dużo czasu na ucieczkę.
 – Nie mam problemu, żeby zrobić sobie z nimi bitwę na wzrok, ale jaka jest szansa, że znikną zamiast mnie zabić? Trochę szkoda mi stracić ciało, skoro już je mam. – Bo przecież to, że Tetsu popierdzieli, kiedy zerwie im się połączenie, to akurat mniejszy problem. Przynajmniej dla niego. Już i tak nie był do końca normalny, pewnie by sobie z tym poradził. – Kiedyś czytałem, że wampira można obezwładnić rozsypując coś w pobliżu, bo wtedy zajmie się liczeniem. Chyba żaden ze sposobów na funayūrei nie brzmi przez to tak głupio.
 Ostatnie, na co miałby teraz ochotę, to zanurzanie się w tej jasnej otchłani. Wystarczało, że dookoła panował syf, od którego aż swędziało go wszystko tuż pod skórą. Jeśli miałby udawać jednego z mściwych duchów, to czekałaby go naprawdę porządna zabawa w aktorstwo. O ile duchy nie zorientowałyby się, że coś jest nie tak, po samym jego wyglądzie.
 – Znalazłem tylko zniszczone meble i same śmieci. Może coś jest na piętrze, ale schody postanowiły się ewakuować. Dałbyś radę mnie tam podsadzić?