Spotkał wiele yokai na swojej drodze, a o kolejnych czytał lub słyszał. Żadne jednak nie wydawało się być tak potężne jak istota, z którą miał do czynienia w tej chwili. Lisica miała też inną cechę, która odróżniała ją od stworzeń, których zwykle po prostu się pozbywał – była inteligentna, dobrze wychowana i nie wydawało się, żeby żyła wyłącznie pragnieniem uprzykrzania życia ludzi. A bez wątpienia miała wystarczająco dużo możliwości, żeby to robić. Samą swoją obecnością sprawiała, że jeżyły się włosy. Ale nie z przerażenia czy odrazy. Wystarczyło pomyśleć o mocy, którą przypisywały jej legendy, o niemal boskim statusie, spojrzeć na onieśmielające oblicze i dostrzec spokój, którym wydawała się emanować. Jakby kontrolowała każdą emocję. Można było poczuć się jak mrówka, która zgubiła się gdzieś daleko od własnego mrowiska i właśnie napotkała na swojej drodze giganta, który patrzył na świat tej niewielkiej mróweczki. I nie dało się powiedzieć czy gigant będzie łagodny, czy jednak okaże się sadystą, który zetrze w pył drobnego owada.
 Pytanie wydało mu się tym z cyklu retorycznych. Gdyby nie sądził, to by tego nie powiedział. Chyba, że była w stanie zmanipulować jego myśli i język, przez co plótł rzeczy niezależne od własnego zdrowego rozsądku. Chociaż czy zwabiałaby go na pogawędkę, gdyby po prostu chciała słuchać narracji narzucanej przez swoją wolę? Nie wydawała się być z tych yokai, które zapatrzone są tylko w siebie, choć wniosek ten wysuwał się jedynie na podstawie znalezienia się w pobliżu tanuki walczących o swoje terytorium. Mógł to być przypadek, a może faktycznie pomagała szopom, lisom i innym leśnym stworom w walce z najeźdźcą.
 Nawet gdyby zaraz zginął biegnąc przez pole minowe rozmowy z kapryśną istotą, za sprawą powiedzenia czegoś, co nie spodoba się kobiecie zbliżającej się w tak płynny sposób, mógłby chyba umrzeć szczęśliwy. Dlatego, że ostatnie, co ujrzał, było tak piękne i że doświadczył takiego spotkania. Ilu osobom w ogóle udawało się dostrzec coś tak wspaniałego? Z innej strony czuł jakiś niepokój gnieżdżący się na dnie serca. Starał się podążać wzrokiem za cieniami, smugami i migającymi zarysami, ale czasem całkowicie mu znikała, żeby pojawić się po drugiej stronie, gdzie się jej nie spodziewał. Stał w miejscu, wyprostowany, zachowując czujność. Gdzieś istniała świadomość, że nie miał przy sobie absolutnie nic, co mogłoby uchronić go przed atakiem z jej strony. Wszystko działało wyłącznie na słabsze duchy, wraz z onyksowym różańcem owiniętym wokół nadgarstka. Choć ten może jeszcze w jakiś sposób dałby radę obronić go przez krótką chwilę – wystarczającą do wezwania pomocy. W trójkę może mieli jakieś szanse przeciwko lisicy, ale ucieczka była bezcelowa. To jak próbować uciec piechotą przed huraganem, kiedy do chodzenia potrzebowało się laski.
 – Ja? – zdziwił się, kiedy w końcu opanował pierwszy atak lęku, który ogarnął go po jej nagłym wyskoczeniu tuż przed nim. Choć zdawał się nawet nie drgnąć i nie próbować odsuwać przed pazurami, serce na krótką chwilę aż zabolało od przyspieszonego rytmu, jakby zamierzało wyskoczyć z piersi i zawinąć się czym prędzej na udeptaną ścieżkę. Patrzył w lisie oczy, jakby chcąc wyczytać z nich jakiś podstęp. – Jestem tylko zwykłym śmiertelnikiem. – Według legend, to często nie przeszkadzało boskim istotom. Ale to tylko legendy. Najpewniej niewiele miały ze stanem rzeczywistym, bo który potężny byt chciałby sobie zawracać głowę jakimś kruchym człeczyną, którego egzystencja jest jak ziarnko piasku na plaży wieczności. – Nawet nie mogę podziwiać pełni twojego olśniewającego piękna, bo wzrok mam do niczego. – Podświadomie też przeszedł do szeptu, cały czas wpatrując się w jej oczy. Była tak nierealistycznie blisko, że zaczął się zastanawiać czy to nie kolejny sen, który zaraz zmieni się w koszmar. Czy zaraz szpony nie przeorają mu twarzy, a miła sceneria nie zmieni się w jakąś ciemną piwnicę czy magazyn. Czym zasłużył na takie spotkanie? Albo czym zawinił, że wrzucono go w tę sytuację? – Wiernością byłbym jednak w stanie nadrobić tę niedoskonałość.
 I to on miał czelność krytykować koleżanki i kolegów po fachu, którzy obmacywali yokai wyraźnie pochłaniające wszystkich w pobliżu, teraz samemu w najlepsze romansując z innym.

@Warui Shin'ya

 Musiał przyznać, że była piękna. Inna niż spotykane przez niego kobiety, wyjątkowa, idealna. Może nawet zbyt perfekcyjna. Przyjemnie symetryczna twarz, równy makijaż, nad którym pewnie nie spędzała godziny każdego ranka, a mogła po prostu przywołać go jednym machnięciem dłoni. Miał młodszą siostrę, więc wiedział, ile samice potrafiły ślęczeć przed lustrem, zmuszając te wszystkie pędzelki, pisaki i inne szatańskie narzędzia do utworzenia równych linii tuż przy oczach. Tymczasem on tracił cierpliwość kiedy musiał wbić się w jakieś głupie wdzianko na bal Halloween, a kompletem do przebrania były malunki na twarzy.
 – Nie wygodniej byłoby zostać w zaświatach, bez trosk, cierpień, narażania się na kolejną bolesną śmierć? – Zmrużył lekko oczy. Nie potrafił zrozumieć, czemu wszelkiego rodzaju duchy tak uporczywie dążyły do nawiedzania ziemskiego padołu. Umierały raz, pięć, tysiąc, a i tak znajdowały sposób, żeby znowu wśliznąć się między żywych. Wyganiali je egzorcyzmami, rytuałami, którym potrafiły się przeciwstawić i po wypchnięciu z tego planu egzystencji, po jakimś czasie wracały. Jakby było tu coś ciekawego, albo inne światy, niedostępne dla śmiertelników, jednak nie były tak wesołe, jak myśleli. Niektóre zwierzęta żyły tak długo, że zyskiwały rangę yokai, część rodziła się za sprawą klątwy, inne to yurei, które jakimś cudem zamiast ulec degeneracji na swój sposób ewoluowały. Po co uporczywie pchały się do miejsca, w którym tak wielu nawet nie wierzyło w ich istnienie?
 Przez ułamek sekundy pojawił się podszept, żeby sięgnąć po broń. Tą zwykłą chociażby, krótką, przeznaczoną ranieniu tego, co materialne. Odsunąć ją, odstraszyć, nie pozwolić jej stać tak blisko, dotykając szyi. Była faktycznie istotą boską czy kolektywem setek tysięcy kobiecych duchów, które połączyły się w ten jeden byt, mszcząc się teraz na tych podłych mężczyznach, którzy przyczyniali się do ich śmierci? Mógł dać się zwabić w pułapkę, odwiedziony od towarzyszy w tak prosty sposób. W myślach przebłyskiwało jednak ich pierwsze spotkanie. Gdyby chciała go zabić, mogła to zrobić już wtedy. Nawet, jeśli nie chciała świadka w postaci Wiedźmy z Kinigami, minęło sporo czasu nim zraniony wydostał się poza linię drzew, której chroniła psotna, plącząca nogi magia. Z jakiegoś powodu pozwoliła mu odejść. Nawet, jeśli chciała, żeby dopełnił obietnicy, pojawiał się w lesie wielokrotnie już po ruszeniu machiny politycznej biurokracji.
 Była tak blisko, że niemal czuł jej oddech na skórze. Jednocześnie wraz z tym jak normalniała, powoli obniżał się jego poziom niepokoju, choć serce znów zabiło szybciej, gdy padły kolejne słowa, a po nich nastąpiła seria badawczych muśnięć. Na twarzy żołnierza położył się cień emocji, tak bardzo odmienny od dość kamiennej i jednolitej miny, jaką przyjmował. Zaskoczenie. Nadzieja. Ludzka medycyna nie była zdolna zaradzeniu genetycznej wadzie, technologia niosła za sobą tak pokaźny szereg możliwych powikłań, że i tu szanse na poprawę nie były wybitnie wysokie. Czy faktycznie była w stanie coś z tym zrobić? Na pewno, była w końcu boską istotą.
 Kłamie. Musi. To lis, yokai, dlaczego miałbym jej ufać?
 Jaki miałaby interes w tym, żeby go zwodzić? Dlaczego w ogóle chciała pomóc?
 – Musi być jakaś cena, zarówno tej sprawności, jak i informacji. – W tych czasach za darmo nawet twarzy nikt już nie obijał. Był tak przyzwyczajony do wymieniania się przysługami, robienia czegoś za coś, że przestał już wierzyć w istnienie bezinteresowności. Choć może w świecie yokai było inaczej.
 Wargi uniosły się nieznacznie w delikatnym uśmiechu. Pozbyć się munduru. Uniósł powoli własną dłoń, delikatnie przykładając ją do tej, która oparła się o jego klatkę piersiową.
 – To nie mundur jest tu przeszkodą, a raczej okoliczności. Muszę zająć się pewną sprawą, dlatego nie jestem sam. Będą pewnie dopytywać gdzie zniknąłem. – Druga dłoń powędrowała w górę, dwa palce wsunęły się na podbródek kobiety, delikatnie unosząc jej głowę ponownie do góry. – Jak się z tym uporam, będę cały do dyspozycji.

@Warui Shin'ya