Rok bawoła, to rok 2009. Bawół symbolizuje ciężką pracę, swoistego rodzaju uległość i służebność. Jednocześnie, w hinduskim systemie zodiakalnym, osoby urodzone w czasie, w którym i Madhuvanthi przyszła na świat, mocno związane są  z kobiecym aspektem natury - potrafią tworzyć, żywić, dbać i przede wszystkim niszczyć.

Madhuvanthi jest owocem miłości kobiety, która miała nieprzyjemność pochodzić z niezmiernie konserwatywnej, japońskiej rodziny oraz hinduskiego imigranta.  Znali się krótko, kochali mocno i prawdziwe, wynikiem czego była równie szybka, zasadniczo niespodziewana ciąża. Ciąża, której choć żadne się z nich nie spodziewało, przyjęli ją z otwartymi rękoma i z stuprocentową pewnością nie chcieli przerywać. Matka donosiła dziecko w tajemnicy przed rodziną, która dowiedziała się o niej dopiero przy pierwszym bolesnym skurczu, gdy na cały dom poniósł się krzyk.

Wybrali imię długo przed narodzinami. Mieli świadomość, że prawdopodobnie nie będą mogli być w trakcie porodu razem, rodzina matki by na to nie pozwoliła. Jak to, ich piękna córka, odchowana, i byle imigrant, bez nazwiska, pieniędzy, ich zdaniem bez niczego, co mógłby im zaoferować.

Ojca zabili. Matce odebrali dziecko siłą, wrzucili pomiędzy służbę, która teraz odpowiadała za jej wychowanie. Matce, w świeżej żałobie po śmierci ukochanego, zakazali zbliżać się do dziecka. Miała udawać, że to maleństwo, z oczami ojca, nie jest jej dzieckiem. I posłuchała. Jakie miała wyjście?

Trudno jednak takie plotki ukrywać przed wścibskim dzieckiem. Przed dzieckiem, które rosło w oczach, które zapałało wielką miłością do walki, która też ukształtowała jej charakter. Dowiedziała się szybciej, niż ktokolwiek śmiałby przypuszczać. Mijała matkę prawie codziennie, a ta udawała, że nie ma pojęcia kim jest. Traktowała ją jak byle służbę, nigdy sama nie wyraziła chęci nawiązania kontaktu. Stąd tez Madhuvanthi sama nie wyszła naprzeciw z taką propozycją. Nie zmieniło to faktu, że nie wstydziła się o tym fakcie w odpowiednich momentach wspominać, akurat, gdy było to wygodne, gdy dawało jej przewagę. Niewielu może i jej wierzyło, ale jej własne przekonanie i wiara sprawiały, że trudno było się im do tego przyznać.

Do pewnego momentu jej życia, Madhuvanthi miała jeszcze swoistego rodzaju motywację. Chciała być uznana za prawowitego członka klanu, bo cóż, przecież nim jest - pomimo swojej nieczystej krwi. Wychowana była głównie przez rodzinę Yozei - Genji, przede wszystkim przez swój zapał względem walki, nadal uważała, że to za mało. Nie mogła posługiwać się swoim prawdziwym nazwiskiem, nie mogła poczuć przynależności, znaleźć swojego miejsca. Rasizm względem jej wyglądu, a zwłaszcza ciemnej karnacji, można było zobaczyć jak na dłoni. Nie polepszał tego fakt, że jednocześnie chciała kultywować kulturę, z którą związany był jej ojciec. Jest przecież dzieckiem obydwojga rodziców, nie jednego. Ale jednak władza, prestiż, sama głupia satysfakcja związana z byciem uznanym przez rodzinę matki - to właśnie napędzało ją tak długo do działania.

Mówią, że tylko matka potrafi zadać dziecku ranę, która nigdy się nie zagoi. Która będzie krwawić latami.
Nie jesteś moim dzieckiem. Nigdy nim nie byłaś. Nie należysz do tej rodziny i nic tego nie zmieni.

Pęknięta maska opadła na ziemie, niosąc się echem po kamiennej posadzce. Krew zalała twarz, zaślepiła oko, mieszając się z gorzkimi łzami. Obok maski padło po chwili dziecko, choć już dorosłe, to w sercu nadal małe i stłamszone. Wtedy, już finalnie.

Dwudziesty piąty czerwca, dwa tysiące trzydziestego czwartego roku. Raja słyszała tylko pikanie szpitalnego sprzętu, a potem ciszę. Po chwili klekotanie pociągu, gorący przeciąg, charakterystyczny dla dolnych pięter metra. Tam też się znajdowała, na stacji końcowej, bez drzwi, z peronem, który ciągnął się poza to, co można było dostrzec. Trudno stwierdzić ile tam siedziała, na niewielkiej ławce. Minuty, godziny, dni? Ale pociąg nadjechał. Tylko ten w złą stronę.

Wtedy właśnie świat przepisał jej śmierć, wszystko by na to wskazywało. Los jednak zdecydował inaczej. Pierwszy oddech, który wtedy wypełnił jej płuca, zapiekł jak słona woda. I od tamtej pory boli tak samo.

Jej śmierć miała być permanentna, klan o to przecież zadbał. Wiedziała zbyt wiele, była plamą na białej kartce idealnego rodu, plamą, która nigdy nie miała się tam pojawić. Nie udało się jej zmyć. Pomimo swojego cudownego przeżycia oraz ciężkiego okresu rekonwalescencji, udało się jej uciec, skryć przed wszechwiedzącym okiem. Pośród czerwonych lamp, otoczona ciężkim dymem kadzideł.

Obecnie nie posługuje się ani swoim nadanym przy narodzinach imieniem, ani nazwiskiem, nawet jeśli musiała wyrwać je siłą. Przedstawia się jedynie jako Raja i pod innym imieniem lepiej jej nie szukać. I tak nie zareaguje.
Chowa się za ladą tandetnego, wiekowego już zresztą sex-shopu, udając, że nigdy, ale to nigdy, nie miała styczności z czymś więcej, niż pracą za minimalną stawkę, próbując przeżyć z dnia na dzień.