– Na szczęście mam jeszcze dużo czasu, żeby zmądrzeć – zażartował, choć ton jego głosu niewiele się zmienił. Odpowiedź była prosta i jakże logiczna, a przynajmniej wydawała się taką być po usłyszeniu rozwiązania tej kwestii. Starcy z reguły nie byli głupi, nosili na barkach pełen bagaż doświadczeń życiowych, zdążyli nauczyć się na błędach wszystkiego, czego mogli, mieli czas studiować księgi i doprowadzać swoje sztuki do perfekcji. Kiedy było się mnichem czy innym kapłanem prowadzącym swój żywot gdzieś w odosobnieniu, nic nie odciągało od zdobywania wiedzy i poszerzania zasobów swojej mądrości. Chociaż z innej strony, mądrość nie zawsze musiała iść w parze z wykształceniem.
 Obejrzał się niemal automatycznie na dźwięk dobiegający z oddali, spróbował wytężyć wzrok, żeby dostrzec cokolwiek dającego pogląd na obecną sytuację. Wszystko wyglądało mu tak samo. Szary krajobraz, szare mury budynków, równie szare dachy, z których niektóre były jaśniejsze, a inne ciemniejsze. Płyty chodnika miały pęknięcia zapewne z racji swojego wieku i żadna szczelina nie wydawała się być nowsza. To raczej nie były spadające dachówki ani kolejne rozbijane dzbanki. Chód kogoś podpierającego się ciężkim kijem? Jakieś wyjątkowo ciężkie cielsko yokai spacerującego uliczkami?
 – A ty? Dasz sobie radę? – spytał gotów do ruszenia w kierunku położonej wyżej świątyni i to krokiem raczej żwawszym niż jak podczas ostrożnej wycieczki krajoznawczej. Jeżeli coś im groziło, nie chciał zostawiać dziewczyny samej sobie. Nie tylko ze względu na jej być może pozornie chuderlawą aparycję i przesłonięty wzrok, ale tak po prostu. Miał chronić żywych przed tym, co martwe. Niezależnie od tego czy byli całkowicie bezbronni wobec sił z zaświatów, czy radzili sobie z zagrożeniem nie gorzej niż Tsunami.
 Niepokój czający się w środku wzmógł się. To nie był znany mu teren i nie wiedział czego się spodziewać. Znów był sam i jeśli miało tu wyskoczyć na niego coś o wysokiej klasyfikacji, najpewniej miałby niemały problem, żeby sobie z tym poradzić w pojedynkę. W świątyni mógłby być bezpieczniejszy, ale wciąż musiał się później wydostać z wioski. Gdyby nie grzmiące trzaski, bliżej nieokreślone chrupnięcia, byłby jeszcze skłonny uwierzyć w to, że nieznajoma go podpuszcza, próbuje nastraszyć i nakłonić do opuszczenia miejsca, w którym nie życzyli sobie obcych. Cokolwiek jednak się zbliżało, nie brzmiało przyjaźnie.
 Z innej strony, jego oczy nie widziały. Może to i lepiej?

@Warui Shin'ya

Rzut: porażka (-30)

 Niewzruszenie dziewczyny było zastanawiające, ale z innej strony jeśli żyła tu od lat, najpewniej wiedziała czego się spodziewać i jak się przed tym bronić. Być może też żyjące tu stworzenia nie były agresywne wobec mieszkańców, ale skutecznie pozbywały się intruzów, takich jak on. Nie mógł jednak pozwolić sobie na wzięcie nóg za pas; wracanie z pustymi rękami nie należało do lubianych przez niego rzeczy i chciał zbadać każdy możliwy trop. Makioka pewnie wiedziałby o tym miejscu równie mało jak on, a pytanie jego dowódcy albo nie przyniosłoby żadnego efektu – Takudome mógłby przecież kłamać – albo pojawiłyby się podejrzenia, że ktoś coś wie. Yosuke nie mógł spalić przykrywki, a swoją wizytę w Chōzō no mura mógł wytłumaczyć aktywnością yokai. Bo te, jak widać, były tutaj wyjątkowo aktywne.
 Zmuszał nogi do posłuszeństwa, stawiając opór temu, co próbowało odwieść go od dalszej wędrówki. Czuł się jakby szedł w wichurze pod wiatr, z każdym krokiem walcząc o zajmowane przez siebie terytorium. Skupiony na pokonywaniu kolejnych stopni i bólu, nie zwracał większej uwagi na otoczenie. Jego cel był prosty: dotrzeć na górę, do świątyni. Może warto byłoby się rozglądać też na boki, przyglądać posągom. Sanktuaria miewały strażników maskujących się pod postacią nieruchomych, wyciosanych głazów, ale nie przyszło mu przez myśl, że któryś z nich mógłby zaraz na niego naskoczyć. W teorii nie mieli przecież powodu, nie miał złych intencji, a spotkana wcześniej nieznajoma sama proponowała wizytę na górze.
 Podniósł głowę, starając się zlokalizować źródło miniaturowej lawiny skalnej – głównie żeby sprawdzić czy nie grozi mu prawdziwa. Nie mógł niestety wykluczyć żadnej opcji na zabezpieczenia przeciwko nieproszonym gościom, łącznie z filmowym rozwiązaniem w postaci wielkiego, toczącego się na niego głazu mającego go przerobić na naleśnik. Nie spodziewał się uderzenia, od którego aż przysunął się do ściany, byleby nie polecieć na twarz. Łapiąc od razu za broń, odwrócił głowę żeby zlokalizować istotę. To, że „tylko” go uderzyła zamiast od razu kąsać, drapać do krwi lub zrzucać ze schodów było lekko pocieszającym znakiem. Może w yokai była jakaś inteligencja, która pozwoliłaby na dogadanie się albo chociaż dowiedzenie, co ją tak rozjusza. Jeśli jednak miało to być kolejne bezrozumne stworzenie nastawione jedynie na agresję, to tym samym egzorcysta musiałby odpłacić. Nie bawił się w półśrodki, dla niego istniały tylko dwie opcje. Eliminacja lub rozejście się w pokoju.
 Było jeszcze jedno potencjalne wyjście z tej sytuacji, zbliżone do opcji numer dwa. Taktyczny odwrót, jeśli liczebność przeciwników przewyższała jego możliwości pozbycia się ich. W obecnej chwili nawet puszczenie się biegiem po stopniach w górę mogło być rozsądniejsze od przedzierania się przez hybrydę w dół czy walka z nią na stromym terenie. Nie pomagały wcale trzaski i pęknięcia, które wciąż napływały z różnych stron i mogły oznaczać, że zaraz zostanie otoczony przez siły, z którymi w pojedynkę mógł nie mieć szans. W głowie szybko kalkulował czy cokolwiek, co ma przy sobie, w ogóle zadziała na to, co szczerzyło się na niego wściekle.

@Warui Shin'ya

Rzut: egzorcyzmy - sukces (81)

 Nue. Chimera. Przynoszące choroby, koszmary i złe samopoczucie monstrum musiało ze wszystkich miejsc na świecie wybrać sobie akurat schody do starej świątyni w zapomnianej przez bogów wiosce jako swoje legowisko. I na dodatek zainteresować się przechodzącym śmiertelnikiem akurat w ten dzień, jakby nie mogło sobie tam dalej leżeć w spokoju jeszcze chociaż z kwadrans. Nakashima nie widział większego wyboru niż pozbycie się tego zwierzęcego miksu – żadne przychodzące mu do głowy podanie, legenda i jakakolwiek historia nie mówiła, żeby choć jednej osobie nie przydarzyło się ze strony nue coś złego. Jaką mógłby mieć pewność, że zostawione w granicach Chōzō no mura stworzenie, któregoś dnia nie wypełznie z niego w poszukiwaniu nowych ofiar? Miałby dopuścić do ataku na Sāwę lub Fukkatsu?
 Jego reakcją obronną na strach zwykle był odruchowy atak, ale teraz jak zahipnotyzowany patrzył na kłębowisko ogonów. Nie dość, że chimera to jeszcze istna hydra. Gdyby paszcz było siedem czy dziewięć, nawet nie zwróciłby na nie uwagi, uznając po prostu, że jest ich zdecydowanie za dużo jak na taką istotę – jak na dowolną istotę w ogóle. Ale było ich osiem. Przeklęta, parzysta liczba, wywołująca wzdłuż kręgosłupa nieprzyjemny dreszcz przypominający przejechanie po skórze rozgrzanym do białości metalem. Obiegła go fala jednoczesnego gorąca i zimna, nogi odmawiały posłuszeństwa. Nie było mowy, żeby wspiął się żwawo po stopniach w górę i dobiegł do wrót górującej ponad wioską budowli, ani tym bardziej nie istniała opcja zawrócenia w dół, jakby skowyty, wrzaski, trzaski i trzęsienia dochodzące z tamtej strony miały być jakkolwiek lepszym wyborem. Innych przerażały trzynastki, mające rzekomo nieść ze sobą pecha, szóstki kojarzące się ze złem i demonami, czwórki niepokojąco bliskie śmierci. Dla niego to z ósemką coś było nie tak. Czy fakt, że zapisana systemem arabskim i obrócona o dziewięćdziesiąt stopni nagle zmieniała się w nieskończoność, którą ktoś kiedyś wypalił na jego skórze, pozostawiając trwały, enigmatyczny ślad. Czy może z innego powodu, którego nijak nie pamiętał. Unikał tej cyfry kiedy mógł. Do tego stopnia, że nawet kiedy dwa pełne oddziały Tsunami musiały ze sobą współpracować, albo jedną osobę odsuwał albo dodawał, byleby tylko suma żołnierzy była inna. Ósemka go prześladowała. Matka miała obecnie tyle kotów, dokładnie tyle lat należał do jednostki, mieszkanie najlepszego kumpla opatrzone było właśnie tym numerem, nawiedzała go w koszmarach, a apartamentowiec, w którym mieszkał, jako numer ulicy miał kwadrat ósemki właśnie. I nie miał pojęcia z czego wynikał ten lęk, po prostu tkwił mu w podświadomości od – jak na ironię – ośmiu lat.
 Stanie w bezruchu nie mogło jednak pomóc w żaden sposób. Musiał podjąć akcję, jakkolwiek strach nie próbował przejąć nad nim kontroli. W końcu wężowe paszcze dało się odstrzelić i wtedy można było ponownie rozważyć temat ich liczebności. Byłoby mniej żywych i zdolnych do kąsania węży, a to oznacza, że nie byłoby ich już osiem. A nawet jeśli by odrastały niczym głowy hydry, to byłoby ich więcej – więc również nie osiem. Problem rozwiązany.
 Nie wiedział na ile może ufać oplatającemu nadgarstek różańcowi, czy ochroni go przed małpią paszczą, tygrysimi łapskami, wijącym się kłębowiskiem wężowych ogonów. Próbował zmusić się do jakiegoś uskoku, uniku, byleby nie kusić losu i nie sprawdzać możliwości czarnych koralików w praktyce w takich okolicznościach. Yokai raczej by już go nie puścił po złapaniu, a w zwarciu broń Yosuke była wybitnie trudna w obsłudze. Póki jednak istniał jeszcze jakikolwiek dystans, chciał wystrzelić w stronę nue z karabinu. Bez celowania w konkretny punkt, nie był nawet pewien czy istota w którymś miejscu jest bardziej podatna na ataki. Coś mogło być na rzeczy ze szramą na boku hybrydy, ale jak na razie bardziej przejmować się musiał małpim ryjem. A strzał w głowę na ogół mało co przeżywało.

Rzuty:
Egzorcyzmy - wykorzystuję przedmiot jednorazowy: czekoladowe jajko (+45 do wyniku rzutu)
sukces (79)

Lęk - porażka (-21)

@Warui Shin'ya

 Być może dobrym rozwiązaniem w walce byłoby po prostu odrzucić strach, nie dać bestii się nim karmić, przekuć przerażenie w jakąkolwiek inną emocję – śmiech chociażby. Ale o ile dało się wyprzeć lęki w innych przypadkach, tak jego był całkowicie irracjonalny, oderwany od sensu, rzeczywistości i możliwości przeobrażania go w coś innego. Gdyby bał się pszczół, zawsze mógłby sobie wmawiać, że nie zrobią mu nic złego póki ich nie zirytuje i zachowa spokój. Gdyby lęk wzbudzały paskudne, wszechobecne pająki – mogła pojawić się myśl jak bardzo nieporadne byłyby, gdyby założyć im miniaturowe wrotki i kazać jeździć. Jego strach miał jednak z pająkami wspólnego tyle, że i one zawierały w sobie ósemkę. Odjęcie od tego jednej głowy wcale nie pomogło. Pozbycie się wszystkich ogonów najpewniej tak samo nic by nie dało póki nue nadal jeżyło się, miotało i skakało wydając odgłosy tak niesprecyzowane jak jego zwierzęca tożsamość, wymieszana ze wszystkim po trochu.
 Może to lepiej, że zamiast w trzyosobowej grupie, był teraz sam? Towarzysze nie musieli patrzeć na rozszerzone strachem oczy, na krople potu formujące się na skroni, drżenie ciała wywołane nie spotkaniem twarzą w twarz z dość przerażającym yokai, a liczebnością syczących paszcz wijących się zaraz za nim. Nie widzieli jak opanowany i racjonalny Nakashima ulega powoli panice z powodu tak głupiego, że aż wstyd było się do niego przyznawać. Gdyby to jeszcze bał się węży, dało się to jakoś wyjaśnić. Ostre kły, szczęki zdolne do rozwarcia się tak, żeby pożreć ofiarę żywcem w całości, trucizna, której jedna kropla zabijała dziesięciu dorosłych mężczyzn lub siła mięśni zdolna do połamania wszystkich kości i zaduszenia jednym uściskiem. Tego każdy mógłby się bać. To miało przynajmniej sens.
 Był gotowy do następnego strzału, choćby miał władować kulkę w pozostałe siedem łbów, a resztę kolejnego magazynka umieścić w cielsku hybrydy. Skakała jednak na tyle zręcznie, że przeładowanie mogłoby okazać się wyjątkowo trudne, a sama szybkostrzelność karabinu pozostawiała sporo do życzenia. Nadal też była to broń na większy dystans, z bliska mająca mniejszą skuteczność. Odgłosy walki dobiegającej gdzieś od strony wioski dawały jednak minimum nadziei i o wiele bardziej Yosuke miał ochotę znaleźć się bliżej tamtego rejonu zamiast szukać odpowiedzi u mnicha na górze. W świątyni mogli trzymać drugą taką paskudę albo łaziły tam ośmioogoniaste kitsune, co wcale nie poprawiałoby jego sytuacji.
 Sięgnął wolną ręką do pęku patyków przyczepionego do plecaka. Szybkim pociągnięciem rozsupłał sznurek, który przytrzymywał rózgę w miejscu, łapiąc ją teraz w dłoń. Nie miał czasu na zapalanie świec – o ile cokolwiek by dały w tym wypadku – ani chęci do walczenia w tak niewygodnym miejscu. Próby unikania masywnych, tygrysich łap prędzej czy później skończyłyby się zleceniem ze schodów. Liczył więc na to, że yokai nie oprze się sile zaklętej w badylach i na chwilę da mu spokój. Nawet jeśli nie na długo, to może byłby w stanie wyjść z zasięgu szponów. Ułamał w palcach kilka drobnych gałązek, próbując wylawirować spomiędzy kończyn bestii i rzucić rózgę jakby rzucał patyk psu gdzieś w bok, najlepiej umożliwiając sobie drogę powrotną w kierunku wioski. Ktokolwiek tam strzelał, mógł być po jego stronie. A nawet jeśli nie był – Nakashima mógł się wcisnąć w któryś z budynków. Chciał być jak najdalej od ośmiu ogonów, od tych ostrych pazurów i małpiego ryja. To wcale nie ucieczka, to po prostu taktyczny odwrót w celu przegrupowania się. Manewr jak najbardziej akceptowalny i sensowny.

Rzuty:
Egzorcyzmy - sukces (72)
Lęk - porażka (1)
Siła woli - porażka (26)

Zużywam przedmiot: rózga

 Odchylił głowę, niemalże jeszcze bardziej wbijając się w podłoże, żeby tylko paszcza miała trudniejszy dostęp i się do niego nie dobrała. Zacisnął zęby z bólu, choć adrenalina niewątpliwie wspierała go teraz i ograniczała część doznań związanych z atakiem. Gdyby nie sięgnięcie po niepozorny pęczek witek, raczej nie miałby większych szans w starciu z yokai. Ogromne łapsko mogło go skutecznie unieruchomić, a zęby jednym kłapnięciem wykończyć. Na szczęście rózga zadziałała zgodnie z przewidywaniami i stworzenie wreszcie odpuściło, a Nakashima zbierając upuszczoną w momencie uderzenia o ziemię broń podniósł się, odprowadzając zlęknionym wzrokiem wężowy ogon.
 Nie miał wiele czasu, żeby oddalić się od wrogiej istoty i musiał to zrobić mimo ostrego bólu przeszywającego ciało za każdym razem, kiedy stawiał krok. Chęć ucieczki przed lękiem wspomagała go w pokonywaniu stopni w dół, ale wymieszane w chaosie myśli nie potrafiły połączyć się w coś logicznego. Co, jak już znajdzie się wśród budynków? Przemykać od jednego do drugiego, chować się pod dachami barwionymi czerwienią i zielenią, wybierać konkretne, może to tylko legenda, a kolor dachówek nie miał żadnego znaczenia? Uciekać? Niczego się nie dowiedział, nie miał żadnych informacji. Kompletna strata czasu. Może gdyby dotarł do świątyni, mnich byłby w stanie odpowiedzieć mu na jakieś pytania albo tam znalazłby trop. Mógł teoretycznie po rozproszeniu nue kontynuować wędrówkę i za wszelką cenę osiągnąć swój pierwotny cel, ale jaki był w tym sens, jeśli drogę powrotną zastawiałaby świergocząco-wyjąca i czasem sycząca hybryda kłapiąca dużą ilością paszcz?
 Widok Makioki zrzucił jakiś kamień z serca Yosuke. To nie był kolejny wróg, wyposażony tym razem w broń palną, a sojusznik – najwyraźniej również po bitewnych przejściach, sądząc po siniaku oraz stanie odzieży. W dwubarwnych oczach Nakashimy wciąż malowało się przerażenie, teraz jeszcze potęgowane postępującą utratą sił. Dopadł do towarzysza, uczepiając się go drżącą ręką. Chciał odpowiedzieć, ale słowa jeszcze grzęzły mu w gardle, więc na pytanie o trop ostatecznie tylko pokręcił przecząco głową. Jego wzrok powędrował na powalone kitsune. Miał nadzieję, że nie były to jakieś bardzo lubiane koleżanki byakko, ale jeśli rzuciły się na żołnierzy, to same wybrały dalszy rozwój wydarzeń.
 – Nue – wyrzucił z siebie wreszcie rozedrganym głosem. Uniósł dłonie, pokazując na palcach osiem, a potem kłapiącą paszczę. Sugiyama raczej załapałby o co chodzi z samą liczbą. Dla większości Japończyków ósemka była cyfrą szczęśliwą albo po prostu zwykłą, taką jak każda inna, jeśli nie wierzyli w przypisywane niektórym symbolom właściwości. U niego wywoływała zakorzeniony w podświadomości strach, którego nie potrafił wyjaśnić. Poniekąd go to irytowało. W loterii głupich lęków mógł trafić na anatidefobię, mógł bać się lalek i ich martwego, szklanego wzroku albo klaunów. Ale nie. Trafił na coś, co za każdym razem wyjątkowo rzucało mu się w oczy i powodowało ataki paniki.
 Nawet rzucając się w trójkę na yokai, biorąc pod uwagę ich obecny stan, szanse powodzenia mieli dość niskie. Jeśli chcieliby się pozbyć stworzenia, musieli wrócić przygotowani, możliwe nawet, że z konkretnym sprzętem. Wabik powinien z kolei przyciągać jego uwagę wystarczająco długo, żeby zdołali dotrzeć na skraj wioski – pozostawało mieć jeszcze nadzieję, że istota zostanie w jej obrębie zamiast podążyć za nimi.
 – Zawróćmy. – Decyzja nie należała do łatwych. Nie znosił porażek, a wypad do wioski wzbudzał w nim właśnie takie odczucie. Zamiast zdobyć informacje, zostali ranni i nie mieli nic wartego uwagi. Z innej strony, Nakashima nie zbadał tego miejsca dokładnie i wiedział, na co się przygotować w razie jakby chciał tu wrócić. W siedzibie z kolei mógł poobserwować drugiego dowódcę. Kwestią do przemyślenia w drodze powrotnej było tylko to, czy powinien wspominać o ataku nue i całej ukrytej przed śmiertelnikami wiosce. Być może lepiej było na razie utrzymywać, że napadły ich po prostu yokai w górach.

@Warui Shin'ya