Rodzina. Słowo klucz, motyw przewodni spotkania, które, pomimo swej wstępnej ekscytacji, napawało ją swoistą formą stresu. Ten gnieździł się gdzieś na dnie żołądka, zaciskał się wokół pasa jak sznur i nie pozwalał od rana na przełknięcie niczego, poza szklanką czarnej jak noc kawy. Bo i czym była ów rodzina i jak miała się wobec niej odnieść? Nie była jej częścią, definitywnie odstawała na tle malutkich dzieci i przygarbionej staruszki, jak świeca rozstawiona pośród malutkich filiżanek. Spalona, barwiona na szkarłat wobec bieli porcelany. Nie czuła wobec nich żadnej formy przynależności, a mimo to, skłonna była złamać się w pół, by choć tak wyraźnie nie odstawać od ogółu, do którego należeć chciała bardziej, niż mocno. Bo i czym innym, jak nie dziecięcym marzeniem, jest możliwość nazwania jednego miejsca na świecie domem? Własnym, do którego wrócić można zawsze, bo zawsze pachnie tak samo, jak tania kawa i kocia sierść, gdy wie się, w którym kącie śpi się najlepiej, a którego kubka nie używać, bo na zbitym rancie można rozciąć usta?
Keita tłumaczył jej, więcej niż raz, że to, co było kiedyś, nie ma znaczenia. Ale to bariera, którą przeskoczyć będzie musiała sama, która rosła przed nią z każdą sekundą bliżej, gdy od rana cisnęła się w niewielkiej kuchni, przeszukując szafki, by namierzyć tę jedną konkretną korzenną przyprawę, nazwa której dawno już temu starła się ze słoiczka. Nie wiedziała czym jest, wiedziała jednak, że pasować będzie, bo i tym przecież zawsze się niosła - przeczuciem, które niczym konkretnym nie musiało być uwarunkowane.
Dum aloo, danie z ziemniaków gotowanych wolno i długo, aromatycznych i pachnących tak jak cała ona, grzało w brzuch, przytulone do niej jak dziecko do matki, ułożone w ozdobnej misie w kwiaty, gdy przemierzała miasto, dumnie i z upartością godną tragarza - bo i jej plecy obarczone były towarami różnej maści, dużymi i małymi, gdzie w każde włożyła tyle samo uwagi. Gdy chwiejnie wspinała się po wąskich schodach, ciężkim krokiem trafiając pod drzwi, te brzęczały jak dzwonki zwiastujące przybycie Mikołaja - nie tak świętego i pociesznego, jak w europejskich historiach, ale ważne, że jakiegoś.
Drzwi rozpostarły się przed nią zanim jeszcze zdążyła ich sięgnąć, bo i dwójka małych dzieci, jak strażnicy osiedlowego przybytku, rozciągnęli je i Raję, podobnie, zaciągnęli za rękawy do środka, oczekując zapłaty za tę uniżoną usługę. Wcisnęła im jedynie w dłonie po cukierku upchanym gdzieś po kieszeniach, przedzierając się przez falę niskich postaci ku tym, które znała najlepiej, do kuchni, której wygląd mogłaby też już odtworzyć z pamięci. Zapachu jej wypełniającego włącznie. Po drodze jednak wpada na jeszcze dwie przeszkody, znane jej lepiej niż para, która bawiła się w kluczników.
Spojrzenie spadło znacznie niżej, niż w zwyczaju miało spoczywać, na czuprynę czarną i drugą, jak na złość, wściekle rudą. Na krótki moment coś ją zakuło, gdzieś głęboko i boleśniej, niż kiedykolwiek pozwoliłaby się sobie przyznać, do tego stopnia, że szczęka napięła się z niebezpiecznym zgrzytem zębów. Ból ten jednak szybko ustąpił, tak samo, jak prędko się pojawił, rozchodząc się po kościach zaledwie nieprzyjemnym dreszczem.
Wolna dłoń sięgnęła włosów, palce przesuwając przez nie w geście przywitania, bliższym, niż można by zakładać — Hej chłopcy — pochyliła się ku nim, nieznacznie, by upewnić się, że usłyszą ją w tym rozgardiaszu — Gdzie Keita? — dopytuje, przy okazji ściągając z pleców tobołek, a za nim kurtkę i gruby szalik.
Urocza była jej osoba, tak rosła i postawna, odziana w sweter ze wzorem iście infantylnym, ale czy to właśnie nie teraz, w tym świątecznym czasie, nie było miejsce na takie ubrania? Poprawiła go zaledwie, gruby kołnierz i schowany jeszcze pod spodem golf, powoli przeciskając się w stronę kuchni. Odstawiła rzeczy na bok, ramię wspierając na framudze drzwi, odchrząknięciem informując o swoim przybyciu, podobnie jak zderzeniem zdobionej miski z blatem, z charakterystycznym jej stuknięciem.
— Wesołych świąt — usta rozciągnęły się w uśmiechu, nieznacznie kpiącym, ale głównie, o dziwo, miękkim. Ciepłym jak wnętrze mieszkania, do tego stopnia, że w starciu ze zmarzniętą skórą, wyciągnęło na policzki rumieńce, te uniesione w przyjaznym wyrazie. Podchodzi do niego, po drodze gdzieś kradnąc zagubioną łyżeczkę, by na koniec jej skraść skrytykowany przez mężczyznę słodycz — Smaczne, nie czepiaj się.

Blotka był równie zestresowany, co zawsze. Wizyty w Nanashi niemal za każdym razem przyprawiały go o niepokój, ponieważ nie był w stanie ukryć tego, że nie jest już częścią tego miejsca. Gdyby mógł, wpakowałby wszystko co miał w odbudowę tej dzielnicy, ale to wciąż leżało daleko poza jego możliwościami. Nie tylko jego z resztą. Ropień pokrywał budynki, i ludzi, a jego wycięcie mijałoby się z celem, bo wżarł się on nie w tylko w ciała, ale też umysły. W niektóre lżej, w niektóre bardziej. Osobowość budująca się w biednych miejscach była inna. I zmiana statusu wcale nie wystarczała, by wygonić tożsamość związaną z życiem w niepewności, głodzie, brudzie i strachu. Przerabiał to na przykładzie swoim, i ojca. A jednak dalej wiedział, że nie uwolnił się całkowicie od tego, co zostało w nim po wychowywaniu się w tej dzielnicy. Może częściowo nie chciał, a na pewno w pewnym stopniu nie potrafił.
  Chociaż teraz w tym miejscu... tutaj zmiana powoli się rozpoczynała. Żmudnie. Boleśnie powoli. Wieloletnia operacja na żywym organizmie.
  Bez względu na wszystko Blotka zawsze wracał. Co jakiś czas, nie tak często jakby chciał, nie tak mało jakby mógł. Wiedział, że korporacja miała swoje oczy wszędzie, a chociaż nie dało się ukryć, że był podatny na wpływy i nie należał osób o dużej sile woli, a maskowane ADHD też nie ułatwiało mu oceny interakcji, to jednak pomimo tego wszystkiego nie był naiwny. A już z całą pewnością nie był głupi. Obie strony świetnie o tym wiedziały, więc Blotka udawał, że nic nie jarzy, a oni nie wtrącali się bez potrzeby.
  A za to udawanie też potrafił wysępić coś dodatkowo. Na przykład prezenty, które teraz tachał na wózeczku przez gruzy na ulicy, a zadrapania na dłoniach i lekkie otarcia na spodniach świadczyły o tym, że zdecydowanie zabrał ze sobą zbyt dużo w stosunku do tego, co mógłby bez uszczerbku na własnym zdrowiu dostarczyć. Trudno. Akurat tutaj nikogo już specjalnie nie dziwiło ani to, że potykał się o własne nogi, ani że w progu stawał zdyszany, jakby co najmniej przebiegł maraton. Nie zamierzał ryzykować taszczenia paczek po schodach, ale nie musiał. Ledwo otworzył drzwi, pod nogami przemknęło mu dwójka dzieci, która wiedziała, że akurat jego nie można zostawiać samemu sobie.
  — A dzień dobry to gdzie, nicponie? — Wydął wargi w udawanym oburzeniu, muskając dłonią czyjeś rozczochrane włosy. — TYLKO BEZ OTWIERANIA JESZCZE.
  Wiedział, że na zaproszeniu była mowa o jednym, dwóch prezentach, ale jednocześnie zarówno on, jak i Abuela zdawali sobie sprawę, że przyniesie więcej. To była jedna z nielicznych okazji, gdzie dostawał na to przyzwolenie, i mógł przynieść rzeczy, które ogółem przydawały się na co dzień. I przynajmniej raz nie było to niezręczne.
  Znajdując się w końcu w środku ściągnął płaszcz, po czym oczywiście zaplątał się w swój własny szalik, ale po pięciu minutach mocowania się udało mu się uwolnić. Rozczochrana fryzura i zaczerwienione policzki z pewnością świadczyły o zażartej bitwie, ale ostatecznie Blotka mógł wejść głębiej w budynek, gdzie zimno przestawało już tak bardzo dokuczać. Na palcach obydwu jego dłoni błyszczały różnorodne pierścionki, paznokcie były muśnięte bezbarwnym lakierem, a kolczyki imitowały świąteczne dzwoneczki. Na niebieskim swetrze pląsały w zimowym tle renifery, bo ostatecznie zrezygnował z pomysłu przebrania się za elfa. To już byłaby przesada, więc postawił na bycie sobą. W równie barwnym opakowaniu jak zawsze.
  Nogi same zaniosły go do kuchni, gdy próbował starannie uniknąć jeszcze spotkania z Abuelą. Starał się tam przemknąć szybko, poza zasięgiem jej słuchu, bo wiedział, że jest już świadoma jego obecności, ale musiał tylko zostawić jedzenie i będzie bezpiecz...
  — Kōji  — Był już jedną stopą za progiem, właśnie ściągał plecak i chciał go rzucić w stronę Keity, by zostać wyratowanym od oskarżeń. — Nie przyniosłeś jedzenia, prawda?
  Blotka skrzywił się i widać było, że siłą woli powstrzymał się od szczeniackiego przewrócenia oczami.
  — Podwiń rękawy i pokaż ręce — Blondyn łypnął żałosnym wzrokiem na Raję, jakby licząc na ratunek, gdy Abuela zacmokała w międzyczasie z niezadowoleniem, palcami sprawdzając stan jego przedramion. — Aha. Oparzenie. Pięć plastrów. Gotowałeś.
  Oskarżenie w jej głosie jest podszyte jednocześnie naganą i rozbawieniem. Odkąd nie przyjechał na jedne święta, bo spędził je w szpitalu (TO WSZYSTKO BYŁA WINA KOTÓW), miał zakaz robienia czegoś od serca w kuchni. Co najwyżej mógł przynieść gotowce. Teraz więc robił za rozrywkę, gdy dostawał po łapach, ale wiedział, że szybko zostanie mu wybaczone. Chociaż spojrzenie Ryuk'a wypalało mu dziurę w plecach, nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni.
  — Mi też miło was wszystkich widzieć — wymamrotał pod nosem. — Co to za nielegalne próbowanie potraw przed kolacją?
  Próbuje zrzucić uwagę z siebie na prawdopodobnie dwie najwyższe osoby w pomieszczeniu. A w międzyczasie o jego nogi zaczęła ocierać się kotka, która zawsze bez względu na okoliczności cieszyła się na jego widok. Prawdopodobnie to Abuela była powodem, dla którego Kōji wybrał sobie właśnie te czworonogi za towarzyszy. Nie, żeby kiedykolwiek myślał o posiadaniu psa... znaczy myślał, ale wizja trzymania smyczy i szorowania twarzą po bruku jakoś na razie średnio mu się widziała.


@Ivar Hansen  @Keita Gotō  @Yōzei-Genji Madhuvathi