Ciche, ledwo słyszalne westchnięcie wyrwało się z jej gardła. Nie chciała tu być. Od samego początku wiedziała, że był to idiotyczny pomysł, ale nagabywanie ze strony ojca stawało się na tyle upierdliwe, że ostatecznie przytaknęła i przystała na zaaranżowane spotkanie z bogatym synalkiem jednego z klientów jej pana Chishiyi. To nie pierwszy raz, kiedy starszy mężczyzna o surowym spojrzeniu próbował wepchnąć jej do gardła jednego z bogatych amatorów, głęboko wierząc, że tylko takie osoby były odpowiednią partią dla jego córki. I o ile na samym początku próbowała głośno protestować, tak szybko zorientowała się, że to jak walka z wiatrakami w wykonaniu słynnego don Kichot'a. Koniec końców odpuściła, i ponownie była w jednej z ekskluzywnych restauracji w mieście (oczywiście również wybranych przez ojca), zapewne ponownie wystawiona przez potencjalnego amanta.
Zawsze wszystkie ustawione spotkania tak się kończyły. Jednakże, tak na dobrą sprawę to nikomu się nie dziwiła. Wszakże kto chciałby mieć za dziewczynę czy też partnerkę kogoś, kto nie jest w stanie ustać o własnych nogach dłużej jak dziesięć sekund? Od dawna wiedziała, że nikogo nie znajdzie i jest skazana na samotność, chyba że uda jej się wstać z wózka. A do tego była naprawdę daleka droga. Myśl być może zdawała się okrutna, ale prawda nie zawsze miała być kolorowa z happy endem. Jedyne, co mogła zaoferować to status i pieniądze, a że gardziła prostolinijnym i pustym myśleniem, no cóż, dlatego też nawet się nie starała. I nie przejmowała.
Jedynie irytowało ją poczucie zmarnowanego czasu. A przecież mogła zrobić tyle rzeczy w domu! Obejrzeć film albo serial. Albo coś napisać. A nawet porządnie się wyspać. Właściwie wszystko byłoby lepsze niż siedzenie samemu w tej cholernej restauracji.
Wyciągnęła dłoń i sięgnęła po kieliszek z białym winem, który zdążyła już niemal do końca opróżnić. Poczeka jeszcze z pięć, może maksymalnie dziesięć minut i zabierze się. Mógłby chociaż napisać, że się nie zjawi. Nie marnować jej czasu. Przecież mogłaby już od dawna być w domu....
Dobra, dość tego.
Odstawiła opróżniony kieliszek na blat stołu i dotknęła palcami kół, by odblokować je, kiedy na przeciwko niej pojawił się on. Zamarła, wpatrując się w niego bez wyrazu, choć w jej głowie rozegrała się istna batalia pełna niezrozumienia i chaosu. Dlaczego akurat on? Ze wszystkich osób?
- Dlaczego ty- - zamilkła, mrużąc przy tym oczy, by ostatecznie westchnąć. I ponownie odpuścić. Była dziś już wystarczająco zmęczona, aby podejmować jakiekolwiek słowne przepychanki. - Uciekł, prawda? - zapytała, choć tak na dobrą sprawę nie oczekiwała odpowiedzi. Ciemnowłosy nie wyglądał na bananowego chłopaczka, który ledwie co skończył dwadzieścia lat. Wniosek więc był prosty i nasuwał się sam.
- I całe szczęście. Przynajmniej istnieje teraz realna szansa, że uda mi się niebawem wrócić do domu. I białe wino. - odpowiedziała, odchylając się do tyłu, jednak wciąż nie spuszczając spojrzenia z siedzącego na przeciwko mężczyzny.
- Tylko pół godziny? Tak mało czasu zamierzasz mi poświęcić? Tsk, tsk. Nie wiesz, że o dziewczyny trzeba dbać na pierwszych randkach? Aby ich zainteresowanie nie umarła zbyt łatwo? - zapytała, pozwalając sobie na tę odrobinę uszczypliwości.
Skoro już tu był....
To tylko pół godziny.
Już i tak zmarnowała pół dnia, więc czemu nie dorzucić do puli jeszcze tych trzydziestu minut?

Ubiór

@Shogo Tomomi

Wojskowa lojalność, wgryzała się w kark, trzymając nie raz zbyt sztywno wczepione w charakter nawyki. Wiedział to, potrafił - gdy trzeba - zawrzeć zęby i zaakceptował, nie próbował się pozbyć, bo nadawały kierunek działań, na których zapierał postepowanie. Szczególnie, gdy jego praca wymagała ekstremalnych akcji. I jeśli do tych niebezpiecznych był przyzwyczajony (nawet w jakiś sposób ich poszukiwał), to rola randkowego żigolo - partnera dotychczasowo nie widniała na liście pracowych osiągnięć. Życiowych – wbrew niektórym opiniom, też nie. A mimo to, wojskowy zdecydował się zająć miejsce "w imieniu" uciekającego chłopca, towarzysząc Panience w ustawionym – zapewne przez „szlachetnych” rodziców – spotkaniu w ciemno. W specyficzny sposób, czerpał z tego przyjemność. Czym - tym razem potraktuje go jasnowłosa?
Wchodząc do restauracji nie zakładał wiele, nie spodziewał się radosnego przywitania, ani fajerwerków. Pierwsze i drugie, i kolejne wrażenia z ich wcześniejszych spotkań, mijały się wykrzywionym jak szyny kolejki górskiej slalomem, pozostawiając po sobie – za każdym razem coś innego. Dziewczyna łączyła w sobie tę skrajność, pozostawiając go z konsternacją, co do przyszłości – jeśli jakakolwiek była – ich nietuzinkowej znajomości.
Minął moment, gdy mierzył malujące się niedowierzenie w jasności rozszerzonych, dziewczęcych źrenic. Na urwane pytanie, słusznie - odpowiedziała sobie sama, ale z uprzejmym, pozbawionym jednak współczucia skinieniem potwierdził - Uciekł - poruszył ramieniem, gdy zajmował miejsce naprzeciw - naprawdę nie masz czego żałować - dodał bardziej od niechcenia, kontrolując kołyszący w tłumionym rozbawieniu kącik ust. Panienka widocznie nie potrzebowała nawet linii obronnej, szybko skupiając się na dostrzeżonych pozytywach.
- Jeśli ci się spieszy, zawsze mogę po prostu cię odwieźć... ale skoro już rekomendujesz wino, szkoda będzie zostawić je niedopite?... - jednocześnie uniesieniem ręki wezwał obsługę - dla pani to samo, dla mnie czarna kawa - kelner mignął jak cień, bez natarczywego rozproszenia pozostawiając dwójkę własnemu, nieco niezręcznemu towarzystwu.
- Nie przypuszczałem, że będziesz chciała spędzić ze mną więcej, jak pół godziny - wyprostował się, przechylił głowę, unosząc też lekko brodę, jakby pozwalał dziewczynie na dokładniejszą obserwację profilu. Widział jak czujnie śledziła jego postać. Z obawy? Niechęci? Każde musiało mieć powody do postawy zakroplonej dystansem, ale Shogo - choć prędko potrafił zaognić emocje- te własne i cudze, równie łatwo - jeśli nie dotyczyły spraw ważnych - zapominał o nich. Przyglądał się jasnowłosej "od nowa", pilniej badając wystudiowaną mimikę i opanowanie, o które nie było łatwo w tak młodym wieku - Wbrew pozorom, nie robię niczego na siłę i dbam o swoje randki, o ile mi na to pozwalają - na stole pojawiły się zamówienia, na krótko przerywając im zapoznawczą degustację charakterów.
- Przypominasz mi kogoś - skwitował, obracając filiżankę z kawą, jakby obliczał jej magiczny potencjał i alchemiczną moc - kogoś, na kim nie zrobiłem dobrego "pierwszego wrażenia" - z głosu zniknęła zadziorność, którą do tej pory oklejała niemal każde zdanie. Wzrok, tak pilnie studiujący ten dużo jaśniejszy, dziewczęcy, teraz zawarł na wnętrzu obracanego naczynia. Niespokojność wplotła się między myśli, ale pozostawił ich echo w spokoju, nie dając ujść dalej, do słownej werbalizacji. Przeszłość, powinna dziś trwać w oczekiwaniu. Uniósł jarzące zielenią spojrzenie równo z nieco krzywym uśmiechem, na powrót zwartym z ideą zafascynowanego sytuacją szelmy, szepczącej mu do ucha niekoniecznie warte realizacji pomysły.
- Powiedz mi Panno Chishiya, czym się właściwe zajmujesz? Wiem już, że tajemnice kryminałów nie są ci obce. Zdążyłaś zaplanować nowe zbrodnie? - gładko sięgnął do ostatniego, nieco zamglonego wspomnieniem, momentu ich zetknięcia - Może mogę jakoś pomóc? - dozował uprzejmość, w końcu sięgając po gorycz kawy, zalewającej język. Brakowało mu już tylko papierosa, ale z tym miał zaczekać co najmniej do zakończenia randki.

@Chishiya Yue

Parsknęła cicho, kiedy mężczyzna poinformował ją, że nie miała czego żałować. Nawet nie wiedział, jak bardzo była tego świadoma. Zwłaszcza, że to nie była pierwsza taka sytuacja. A znając jej ojca - zapewne i nie ostatnia.
- Och, nie martw się o mnie. - machnęła lekceważąco ręką, sprawiając wrażenie osoby, której rzeczywiście nie obchodził fakt, że jej niedoszła randka dała nogę tylko dlatego, że była na wózku. - To nie pierwszy raz. Mój ojciec uznał, że za wszelką cenę wyda mnie za mąż, a jego poszukiwania wśród potencjalnych kandydatów zawęża się do synalków jego bogatych znajomych i współpracowników. Większość z tych kretynów to bananowe szczeniaki, które całe życie jedzą ze złotych łyżeczek. Zakładam, że ojciec pokazuje im moje zdjęcia sprzed wypadku, albo aktualne, ale jedynie od pasa w górę. Idioci w nadziei na zakręcenie się dookoła córki właściciela prosperującej firmy ochoczo się zgadzają, bo przecież każdy z nich powinien mieć u boku nie kobietę, a ładną ozdobę. Ale widok kaleki kompletnie ich przerasta i ucieka z podkulonym ogonem. - sięgnęła po kieliszek z ambrozją bogów i upiła łyk, dla zwilżenia ust machniętych czerwoną szminką, oraz gardła.
- Która normalna dziewczyna wybrałaby za partnera tak bardzo puste osoby jak oni? - pokręciła delikatnie głową na boki, a spinka z koralikami, którą upięła jasne włosy, zabrzęczała cicho.
Jakby na to nie spojrzeć, Yue zawsze przed takimi spotkaniami przewidywała ich zakończenie. Od czasu wypadku pogodziła się z wieloma, nowymi aspektami swojego przyszłego życia, a wśród nich na liście znajdował się punkt, który wyraźnie głosił, że nikt nie pokocha kaleki i z pewnością nikt nie chciałby związać się z kimś takim jak ona. Perspektywa życia jako samotna kobieta z początku wydawała się przerażająca, ale koniec końców pojawiła się akceptacja. I musiała przyznać, że przyszłość przestała przedstawiać się tylko i wyłącznie w ciemnych kolorach.
Nie była zła na swój los. Ani zgorzkniała. Było jak było, i tyle.
- Bardziej od jego ucieczki zastanawia mnie twoja decyzja. Czemu postanowiłeś do mnie dołączyć? Zrobiło ci się żal wystawionej kaleki? - uniosła brew w zapytaniu, choć chyba znała odpowiedź na to pytanie. I nie do końca miała ochotę ją poznać, bo wiedziała, że jej się nie spodoba. Ale nie było odwrotu, padło już pytanie.
To, czego z pewnością nienawidziła, to kiedy ludzie litowali się nad nią. Obrzydzało to ją i sprawiało, że zaczynała czuć się rzeczywiście gorzej. A przecież nie po to walczyła co tydzień na bolesnych rehabilitacjach, by ostać na nogach więcej jak marne dziesięć sekund. Nie po to przechodziła niekomfortowe zabiegi, mieszkała sama i starała się być niezależna i samodzielna, by inni wciąż posyłali jej smutne spojrzenia pełne politowania.
Dlatego nie chciała poznać odpowiedzi, bo zarówno jej nastrój i samopoczucie zapewne ulegną zmianie dzisiejszego wieczoru. Na o wiele bardziej negatywne. I gdy tylko nadarzyła się okazja na zmianę tematu, bez zająknięcia podjęła się dalszej rozmowy, byleby tylko zmienić jej przebieg.
- Jak myślisz? - podparła brodę o dłoń, uważniej przyglądając się ciemnowłosemu. - W jakim zawodzie sprawdziłabym się najbardziej? - padło kolejne pytanie, ale tym razem nie dała mu wystarczająco dużo czasu na odpowiedź.
- Jestem pisarką. Piszę przeróżne nowele. Sezonowe, ale też i tygodniowe rozdziały, które są publikowane. Gdzie? Tego ci nie powiem, bo bym musiała zdradzić ci mój pseudonim artystyczny. - posłała mu zagadkowy uśmiech, wypijając wino do końca.
- A ty?
I chociaż w głowie roiło jej się mnóstwo zawodów, których mężczyzna mógł się podejmować, to jednak chciała usłyszeć to od niego. Ciekawe czy trafiła.

@Shogo Tomomi

Korzystał z umiejętności bezpardonowej obserwacji, jeśli to możliwe, nie dając umknąć jasnym oczom z uwięzi tych własnych, jarzących się jadeitem. Potrafił rozpraszać w ten sposób, ale dziś, to nie to było jego celem. Przez nowe? albo do tej pory niepokazane dla niego zachowanie, aktualizował pierwsze wrażenia, jakie sobie nawzajem zaserwowali.
- Co najmniej, gdybym się nie martwił, nie byłoby mnie tutaj - rzucił zdawkowo, częściowo żartobliwie, jakby w odbiciu dziewczęcej prośby oraz śmiechu, w połowie, jakby coś rzeczywiście było na rzeczy. Coś, czego nie mówił wprost, dając pole mimowolnym domysłom do popisu - Twój ojciec - zaczął dopiero, gdy jasnowłosa zakończyła wypowiedź. Podszyte beztroska słowa niosły w sobie pokaźną dawkę informacji. Bogaci rodzice. Prosperująca firma. Córka zapewne wychowywana pod kloszem. Kontakty. I mieszany z hipokryzją konserwatyzm. Nie był wybitnym w czytaniu emocji, mylił się tyle razy, ile miał rację, ale wśród wyrazów odnajdował tamowany żal. I równocześnie zgodę na zastałą niesprawiedliwie perspektywę - ...też patrzy na córkę, jak na ozdobę? - w pytaniu zabrzmiało coś gorzkiego, przepłukanego i przełkniętego łykiem czarnej kawy. Nie musiało go to interesować, ale skoro zgodzili się już na te pół godziny randki, nie wahał się trącać strun rozmowy, które akurat zaciągnęły się z jego uwagą. Rzeczywistość zbyt często zaskakiwała, by pozwolił wymknąć się okazji.
- Na to musiałyby odpowiedzieć te normalne dziewczyny - wzruszył ramieniem, w końcu odchylając się tak, by rozluźnieniu zetknąć plecy z oparciem krzesła - a skoro pojawiasz się za każdym razem. Co cię do tego przekonuje? Wierzysz, że pojawi się ktoś inny, czy tylko wywiązujesz się z narzuconej roli? - drążył z czysta nonszalancją. Skoro otrzymał swoisty odpust win, pozwalał, by dziewczyna po prostu mówiła. Nie dając też osiąść ciszy między nimi zbyt długo. Znał zbyt wiele przypadków rozdarcia, jakie pożerało dotkniętych chorobą, kalectwem. Tych, doświadczonych wojną i walką - najmocniej. Niewiele było tam jednak drobnych, kruchych na pierwszy rzut oka dziewcząt, które z taką duma nosiły się z własną, przecież - pokaźnie skruszoną - egzystencją.
Ukazał zęby w szerokim, zaskakująco szczerym uśmiechu. Zupełnie, jakby naprawdę spodziewał się pytania. W końcu - jeszcze zanim podjął decyzję, rozważał kwestie zaistniałej sytuacji - Daleko mi do... działania pod wpływem litości. Myślałam, że akurat to sama stwierdzisz - coś jarzyło mu się w ślepiach - Lubię wszystko co ma koła - ciężko było nie zauważyć jasności rozbawionych iskier w śledzących ją oczach - potrafię odpalić wszystko co je ma - kontynuował, lekko unosząc brodę, by finalnie ostentacyjnie westchnąć. A chociaż w oczach wciąż tlił się zawadiaka, głos minimalnie opadł, oferując namiastkę powagi - lubię towarzystwo ładnych kobiet i jednocześnie drażnią mnie tchórze, którzy nie potrafią dotrzymać prostej obietnicy - wyprostował się ponownie, sięgając po filiżankę - To ci wystarczy? Mógłbym wymienić jeszcze kilka powodów, ale nie jestem pewien, czy jesteś gotowa ich wysłuchać - zakończył, wypijając część z trzymanej w dłoni kawy. łatwiej mu było skupić się na cudzej obecności, odsunąć na bok rozterki, jakie wciskały się pod skórę. I przypominały, jak wiele musiał jeszcze zrobić.
- Baletnica - rzucił bez namysłu, z marsem rzeźbiącym linię między brwiami - taniec - wzruszył ramieniem. Nie czuł nawet dozy niezręczności, nawiązując do czegoś, do czego byc może nie powinien - nawet na wózku poruszasz się lekko - mówił niezrażony, pewnie, kiedy przedstawiła swoją pisarską stronę. W jego postrzeganiu, wszystko się ze sobą zgrabnie łączyło. I jakby na potwierdzenie, prześledził linię ślicznej buzi, schodząc mniej ostentacyjnie niżej - widocznie pióro musisz mieć równie lekkie... skąd czerpiesz inspirację? - przeskoczył na nową ścieżkę równie zwinnie, robiąc pauzę, dopiero, gdy otrzymał pytanie zwrotne. Wargi rozciągnęły się połowicznie. Pochylił się nad stołem, wcześniej odsuwając na bok naczynie z napojem.
- Odpowiedź może być bardziej oczywista, niż mogłoby się wydawać - w końcu, to on przywiózł na miejsce chłopca, który miał być jej dzisiejszą randką. Prowadził, gdy pierwszy raz się spotkali. Nawet w wojsku wielokrotnie korzystano z jego zdolności prowadzenia pojazdów - ale uznajmy na potrzeby dzisiejszego spotkania, że jestem ochroniarzem.

@Chishiya Yue

"Twój ojciec..."
Uniosła jasne spojrzenie, odszukując jego, a niewypowiedziane westchnięcie osiadło na jej płucach. Oczywiście, że temat jej rodziciela został dalej poruszony. Nie spodobało jej się wzmożone zainteresowanie ojcem, bo to ciągnęło za sobą kolejny, niewygodny dla niej temat. Co prawda z łatwością mogłaby przemilczeć zadane pytanie przez mężczyznę, aczkolwiek czuła podskórnie, że przy pierwszej lepszej okazji, wróci to, i w najmniej oczekiwanym momencie.
- Hm. Dla świętego spokoju. - odpowiedziała mu szczerze. Ustawione spotkania z przypadkowymi, w jej mniemaniu, chłopaczkami traktowała jak coś niezobowiązującego. Zwykłe odhaczenie w kalendarzu, ot co. - Po takim nieudanym spotkaniu, mam spokój na jakiś czas. Zero trucia ze strony rodziny, zero presji, że powinnam w końcu pomyśleć o założeniu rodziny, a przynajmniej na papierku. Wiesz, zawsze to lepiej wygląda, zwłaszcza w świetle interesów, jakie prowadzi ojciec. - wzruszyła szczupłymi ramionami, sięgając po kieliszek, by upić kolejny łyk słodkiego napoju bogów. - Jeżeli chodzi o romanse, to nie szukam ich. Wierzę, że jeżeli na mojej drodze pojawi się ten jedyny, to go rozpoznam od razu. - kłamstwo. Yue już od dawna porzuciła wiarę w niezapomniany romans na miarę ballad i nowel. Mogła marzyć i wyobrażać sobie nieskończone scenariusze, które następnie przenosiła na kartki papieru, ale była również realistką.
Nikt o zdrowych zmysłach nie pokocha kaleki i nie zwiąże się z nią z własnej woli.
Jednakże przemyślenia te zostawiła dla siebie, skryta głęboko w odmętach jej umysłu, z którymi nie zamierzała się z nikim nigdy dzielić.
- Nie znam cię, ani też motywów, jakimi się kierujesz. Każdy potrafi ubierać ładnie słowa i karmić innych najpiękniejszymi kłamstwami. Zwłaszcza takimi, które sami chcemy usłyszeć. Zakładnie maski i paradowanie w niej przed nieznajomymi jest zaskakująco łatwe. - dziwne, ale po ich pierwszym spotkaniu i nieprzyjemnym, pierwszym wrażeniu, rozmawiało jej się z nim wyjątkowo lekko i łatwo. Nie drażnił tak, jak tamtego felernego dnia. Nie irytował, ani też nie pociągał za nieodpowiednie struny, które wywołałyby nutę zdenerwowania.
Być może wieczór ten wcale nie będzie stracony, a zaowocuje w naprawdę interesującą konwersację.
Parsknęła pod nosem, ledwo widocznie, słysząc jego zamiłowanie do wszystkiego, co miało koła. Na myśl przychodziła jej tylko jednak odpowiedź:
- Dziwne masz fetysze. Ale nie oceniam. Każdy jakieś ma. - przechyliła głowę lekko w bok, a jasne kosmyki osunęły się kaskadą po porcelanowym ramieniu. Obserwowała go bacznie, zarówno każdy jego ruch, jak i drgnięcie mięśnia na twarzy. Próbowała go rozczytać; rozłożyć na mniejsze kawałki; wydobyć niewypowiedziane na głos informacje.
Teraz w nikłym świetle mrugających świec, jego twarz wydawała się zaskakująco przystojna. Silnie zarysowana szczęka, oczy w kształcie migdałów i ciemne brwi. W sumie nadawałby się na modela jednej z jej nowel. Nie wiedziała jeszcze w jakiej roli widziałaby go najlepiej, ale wyobrażenie policzków skąpanych w ledwo widocznym rumieńcu, błyszczących oczu od ekscytacji i drżenia ust w niewykrzyczanym jęku w jakiś pokrętny sposób pasowały do niego.
Tak, zdecydowanie pasował do roli modela.
Baletnica.
Uniosła brwi w zaskoczeniu. No proszę, zgadł.
- Interesujące. - nie zamierzała jednak ani potwierdzić jego słów, ani zaprzeczyć. Byłoby to zbyt łatwe. Wolała pozostawić tę małą tajemnicę dla siebie, i kto wie, być może kiedyś, w dalekiej przyszłości, o ile ponownie się spotkają jakimś cudem bądź za sprawą losu, otworzy się przed nim na tyle, by zdradzić mu ten jeden, mały sekret.
- Ochroniarz mówisz. Widziałam cię bardziej w roli mundurowego. Policjanta być może. Masz twardy, sztywny chód, jakby wyuczony na potrzeby codziennej musztry. - odparła lekko, prostując nieznacznie plecy, by zmienić nieco pozycję. Wątpiła, by również i mężczyzna uchylił przed nią rąbek swego prywatnego życia. A ona nie zamierzała naciskać. Były to rzeczy, które nie miały zostać wypowiedziane tego wieczoru.
- Hmm.... Inspiracje. - zamyśliła się, zastanawiając, na ile może pozwolić sobie na szczerość w tym temacie. Uśmiechnęła się jednak po chwili. - Z życia. Z mijanych ludzi na ulicy. Z osób, które widuję po drugiej stronie ekranu. Sytuacji, których jestem świadkiem, choć niekoniecznie biorę w nich udział. Potem wystarczy ubrać je w ładne słowa, pozwolić, by wyobraźnia sama działała, a reszta tworzy się sama. Kto wie... - uśmiechnęła się bardziej - ... być może zostaniesz bohaterem jednej z mych opowieści? Dzielny rycerz, a może król demonów. Może ronin, albo król krainy zmarłych. - postukała lekko palcem w policzek, który opierała na dłoni.
- Swoją drogą, dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że wciąż nie znam twojego imienia.

@Shogo Tomomi