Wyszła z biblioteki zmęczona. Z rozdrażnieniem, które lokowało się w zupełnie innych przeczytanych, niż przedłużające się wykłady, zajęcia inne niż rysowanie, czy nauka na kolejne kolokwium. Dręczył ją własny umysł, wciąż od nowa podsuwając obraz tej samej twarzy i emocji, jakie błyszczały w jego jasnych źrenicach. A to, od nowa też, kołatało bólem przy każdym oddechu. Tylko wystarczające skupienie dawało jej wsparcie w treningu silnej woli. Kochała więc te momenty, gdy to natchnienie pochłaniało ją w całości. Ale to - jak na złość, wydawało się ją ostatnio omijać. A wenowe zniecierpliwienie, wywoływało w niej narastającą frustrację.
Nie znajdując ujścia, miotała się, nawet ze ścieżkami, które zazwyczaj prowadziły ją w te same, znajome miejsca. A dziś, nie wiedząc kiedy, zawędrowała do parku w centrum. Niewiele razy pojawiał się w tak - zazwyczaj - obleganym miejscu. Jej kroki nie natrafiły jednak na tłum. Pojedyncze, skulone od chłodu sylwetki, tylko przemykały jak cienie, pozostawiając całą urokliwość ...dla niej.
Nie. Nie dla niej.
Zatrzymała się w półkroku dostrzegając zjawisko, które przegnało cienie, tak licznie oblegające jej głowę. Jak urzeczona, tkwiła w miejscu, gdzieś w połowie drogi do położonej w centrum fontanny. Półmrok  jesieni, i pustki szyderczo ścigające gołe gałęzie drzew, tylko podkreślały wyjątkowość, istoty, która przysiadła na brzegu murku w centrum. Westchnęła, roztaczając wokół ust białą mgiełkę oddechu. Nie odrywając wzroku, od jasnych jak śnieg włosów mężczyzny, sięgnęła dłonią do torby, by zgrabnie, wysunąć szkicownik. Nie widział jej chyba, pogrążony w refleksji i Carei nie mogła oprzeć się wrażeniu, że nieznajomy, był manifestacją jednego z bóstw czy youkai. Jaki był jego cel? Czym zasłużyła sobie na jego oglądanie? Nie wiedziała, ale nie potrafiła walczyć z atakującą ją, kwintesencją piękna. Z niemal drżącą od wrażeń ręką na szkicowniku, drugą, już sięgała po zanurzony w czerni ołówek. Jakoś nieprzytomnie, jak upojona obecnością fanka, przysiadła na brzegu fontanny, nieco z boku, mając idealnie profil nieznajomego przed sobą. Pochyliła się nad własnymi kolanami, rozciągając gładki materiał długiej spódnicy, by zrobić miejsce i z precyzją zacząć kreślić kolejne linie, które kradła ze światła bijącego od siedzącego niedaleko Natchnienia. Odrzuciła na bok długi, luźny warkocz czarnych włosów, czując, jak zsuwa się coraz mocniej z ramienia. Przetarła od niechcenia zaróżowiony od chłodu, wiatru i emocji - policzek. Poprawiła kołnierz dopasowanego płaszczyka w kolorze głębokiego burgundu i odsunęła rękaw, by materiał nie rozmazywał powstałych już na kartce, grafitowych muśnięć. Jaśniejący niewinnością kwiat pozostawiła na koniec, niby dopełnienie, gdy smukłe dłonie niemal wychylały się z bieli artystycznego pergaminu, by chwycić końcówkę ołówka.
Nie była też pewna, w którym momencie uderzyła ją intensywna barwa fiołków, którą zderzyła się z jej własnym - Dziękuję - nieświadomie wyszeptała, wdzięczna nieznajomemu za odsłonięcie całej gamy mieniących się świateł z jasnych, chociaż smutnych oczach. Śledziła linię rzęs i kształt warg z jakimś zaskoczeniem, czując płynące z tego tytułu ciepło. Grafitowe kreski, niewiele miały wspólnego z tym, czego natchnieniowo doświadczała. Brakowało jej kolorów, których pełna była jej pracownia, od nowa zastanawiając się, jakiego połączenia użyć, by uzyskać najbardziej idealny kształt fioletu. Jeszcze jedno spojrzenie, jeszcze jedno przechylenie głowy i jej delikatny uśmiech w odpowiedzi, by zamarła, orientując w końcu - co właściwie robiła. I że jej Natchnienie było już zdecydowanie świadome jej bezczelnego działania. Wciągnęła powietrze przez nos, niemal się zapowietrzając. Miewała już kłopoty, traktując jej fascynację, jak obsesję, nie do końca rozumianą dla obcych, w twórczej kategorii. Uniosła głowę i z wahaniem, zmierzyła ciemnymi tęczówkami, konsekwencją popełnionego czynu.

@Saga-Genji Hayate

Rzeczywistość w perspektywie jej spojrzenia, wyglądała zgoła inaczej, niż wyobrażało sobie większość odrobinę znanych person.  Nikomu nie przeszkadzało, przypisywanie jej łatki i miana infantylnej. Naiwnej. Czasem po prostu głupiej. Nie przeszkadzało to nawet jej, co najmniej na poziomie prawdziwości. Ani tym innym nie chciało jej się poznać, ani ona nie dawała okazji, by im to ułatwić, przecinając tylko od czasu do czasu linie spotkań i obrazów przypadku. Brzydko czy nie, odcinała się, domykając szczelnie granice, i odgrywając własną melodię, co grała jej w głowie. Ta w sercu, wciąż wydawała się być zbyt straszna, by mogła sięgnąć po jej nuty. Chociaż te, migotaniem natchnień przypominały o swoim istnieniu. Carei widziała w nich po prostu pierwiastek piękna, które świat, bogowie, czy absolut - czymkolwiek by nie był - jej ofiarowali. Talent, traktowała jak odkupienie. Nie jej własne. I poświęcała mu tak ogromną ilość czasu, że czasem sama zastanawiała się nad stawianą granicą miedzy artystyczną euforią, a...obsesją. Nie mogąc jednak samej zdecydować, rzucała się w ramiona natchnienia - bez wytchnienia. Zupełnie, jakby po raz pierwszy mogła oddychać, gdy zbyt długo tonęła pod wodą.
Rozkojarzenie, które towarzyszyło jej po wyjściu z biblioteki, jak migrenowe symptomy burzy, coraz silniej dawały jej się we znaki. Kiełkujące pod powiekami zniechęcenie, nadawało jej sennej aury, a jednak, zamiast znaleźć się na znajomej ścieżce do mieszkania, kroki zaprowadziły ją dalej, niemal czytając z humoru autorki, co właściwie miało się wydarzyć, by zmienić nastrój. A tym stała się kropla weny, która uderzyła z mocą, która rozchyliła szeroko i ciemne źrenice i jej uwagę, na zjawisko przycupnięte nieruchomo - niemal od niechcenia - przy niemal pustej fontannie. Oczy przymknięte, to zapowiedź, zaproszenie. Nikt, kto patrzył nie mógł zabronić, wycofać się, odmówić. Usiadła wiec po cichutku, z sobie znajomą nie-nieśmiałością, wysuwając  grafitowe ołówki i pergamin szkicownika, opatrzonego zielenią soczystą i smukłym symbolem podarku Minamoto.
Przez palce przesuwał się dreszcz, gdy pierwsze kreski, jak zapowiedź deszczu, ścigają na bielącej się karcie, dołączając kolejne, wyłaniając w końcu profil męski, tak podobny do tego żywego, usadzonego na odległość dwóch ramion splecionych. A gdy wydaje się, ze ostatnim co pozostało, to skroplenie kolorów, które nijak nie chciały powstać z grafitowych cieni, słodkie wibrato głosu przecina powietrze. Dłoń zamarła, trafiając na barierę własnej świadomości - Och - wydusiła z siebie elokwentnie, przyłapana w końcu na uczynku niecnie niewinnym - ukradłam nieco pańskiego uroku, stąd cud. To wciąż pańskie oblicze, widziane moimi oczami - odpowiedziała w końcu, a na kolejne słowa usta łagodnie rozchylają się w uśmiechu - odkąd pamiętam - zdradziła wcale nie tajemnicę. Głowę przechyliła na bok i do przodu nieco, by móc nieco dokładniej, spojrzeć na nieznajomego - to wciąż żywotność, tchnienie, które pochodzi od pana. Ja prowadziłam tylko kreskę, tam gdzie chciała pójść. Jak się widzi takie piękne, natchnienie samo mówi, jakiego cudu użyć. A ja lubię go słuchać - gdzieś znika sztuczność pierwszych spotkań, czy niezręczność powitań. To, umyka gdzieś w zakamarki i obserwuje rozgrywkę słów - pan powinien być przyzwyczajony do takich... natchnień? - gdzieś z tyłu głowy, głos socjalizujący ją ze społeczeństwem, szepce, że nieznajomy jest kimś, kogo znać powinna. Zbyt długo jednak zamykała się we własnej głowie, za wysokie mury postawiła, by wyjrzeć, by przez ostatnie lata, umieć choćby rozmawiać komunikatorem społecznościowym. Nieświadoma sławy, a zarazem tragedii, jaka otaczała Hayate, w głowie, pojawiały się tylko cienkie, niewiele podpowiadające nitki tożsamości, które odsuwała notorycznie, pociągając te, które jawiły jej obraz i spotkanie - nienaruszonym popularnością.

@Saga-Genji Hayate

Niczego jej nie obiecywał, ale pojawił się na czas. Nie miał na sobie yukaty, bo wrodzona upartość nakazywała mu trzymać się swoich przekonań, nawet jeśli miał jeszcze pół dnia, by zorganizować sobie właściwy strój. Poniekąd wyróżniał się na tle upstrzonych odświętnymi strojami mieszkańców, ale ten kontrast nie robił na nim żadnego wrażenia. Niezmiennie to intensywnie czarne ubrania okrywały jego ciało, choć ciągnęły ku sobie jeszcze mocne, popołudniowe słońce. Nie powiedziałby, że się do tego przyzwyczaił, bo w trakcie ich spaceru na festiwal, zdążył już skomentować pogodę kilkoma soczystymi bluzgami; tak dla zasady. W luźnym tank topie i tak był w stanie przeżyć ten upalny, letni dzień. Razem musieli wyglądać dość dziwnie – a raczej to on nie wzbudzał zaufania ludzi, gdy pchał naprzód wózek z wątłą dziewczyną, przeciskając się pomiędzy ludźmi i wystawionymi stoiskami. Wyglądali jak swoje przeciwieństwa, co zrozumiał, przyłapując niektórych na zbyt intensywnym gapieniu się, a wtedy Yakushimaru nie omieszkał odpowiedzieć im nieprzyjemnym spojrzeniem, które w większości przypadków załatwiało sprawę. Niektórzy nie rozumieli przekazu i wtedy wpatrywali się w siebie nawzajem tak długo aż zniknęli sobie z pola widzenia na dobre. Czy myśleli, że próbował ją uprowadzić?
  — Zawsze chodzą z takim kijem w dupie? — rzucił mimowolnie do Chishiyi, opuszczając wzrok na czubek jej głowy. Zatrzymał go tam na chwilę, jakby czekał aż jasnowłosa podniesie wzrok. Coś musiało jednak odwrócić jego uwagę, bo zatrzymał się zupełnie niespodziewanie, ale na szczęście nie na tyle gwałtownie, by szarpnąć wózkiem. Choć przy tych swoich agresywnych odruchach nieraz mu się to zdarzyło. Przekręciwszy głowę w bok, w skupieniu zmrużył oczy, ale bardziej niż patrzył, nasłuchiwał. Przez panujący w parku gwar przedzierał się entuzjastyczny głos właściciela jednego ze stoisk, który zachęcał do wzięcia udziału w grze, gdy jeden z uczestników właśnie odchodził od niewielkiego zbiornika z wodą z nietęgą miną, mieląc w ustach smak porażki.
  Wystarczyła chwila, by na twarzy czarnowłosego pojawił się cień uśmiechu, ale nawet lekko uniesione kąciki ust wystarczyły, by w policzkach zarysowały się płytkie dołeczki; widoczne jedynie po uważniejszym przyjrzeniu się chłopakowi. Palce mocniej zacisnęły się na rączkach wózka, kiedy nagle zdecydował się zmienić kierunek ich podróży. Mieli jeszcze mnóstwo czasu, by zobaczyć wszystkie kolorowe atrakcje i popróbować jedzenia z różnych stoisk – przynajmniej zaczął zakładać, że właśnie po to tu przyszli.
  — Normalnie nie byłbym za tym, żeby się kurwa bawiono zwierzętami, ale wygląda dość niegroźnie. Jeśli będzie inaczej, to odjebiemy akcję uwolnienia wszystkich Nemo. Ale na razie – ponieważ randki ze mną to sama przyjemność – chętnie zobaczę, jak siłujesz się z łowieniem tych małych, szybkich kurwiów. Wiesz, tak na dobry początek — zakomunikował ze słyszalnym rozbawieniem, gdy zbliżali się do sporego akwarium i nawołującego mężczyzny, który powitał ich zadowolony. Tak zadowolony, jak tylko biznesmen może witać żywą żyłę złota. Seiya uniósł dwa wyprostowane palce w wymownym geście, gdy sięgał do kieszeni, by zupełnie odruchowo zapłacić za oba bilety. Wyglądało na to, że sam też zamierzał spróbować szczęścia, ale pierwszy papierowy wachlarz, który mu przekazano, od razu podał Yue z tym samym zgryźliwym uśmiechem. — Lecisz z tym, młoda.
  Czasem zapominał, że w tej relacji to on był tym młodszym.

Wolał nie pytać o to, co myślała na temat tego, co inni mogli mieć w dupach. Na wpół dlatego, że miał pełną świadomość tego, z kim miał do czynienia i wolał sobie oszczędzić szczegółów; na wpół dlatego, że wystarczyło mu to, że przynajmniej ją to bawiło. Żart uznał za skończony i parsknąwszy krótko, pokręcił głową na boki. Mimo wszystko wciąż trudno było mu przyjąć do wiadomości, że ktoś taki, jak Chishiya, mógł mieć aż tak zepsutą głowę. Byłby skłonny przyznać, że była bardziej zepsuta od niego, ale w przeciwieństwie do dziewczyny, Yakushimaru nie próbował sprawiać wrażenia niewiniątka.
  — No kurwa —zaklął pod nosem, ściągając usta w wąską linię. Gdzieś pomiędzy próbami Yue, sam próbował szczęścia w łapaniu rybek, ale te jak na złość to ześlizgiwały się z wachlarza. Gdy jedna z nich przebiła się przez rozmokły papier, nazwał całą tę grę scamem, bo coraz bardziej niemożliwe wydawało mu wykonanie zadania. Po kilku próbach Seiya zdał sobie sprawę, że nigdy nie zostanie rybakiem. Uznał też, że nie potrzebuje do szczęścia żadnej złotej rybki. Nic dziwnego, że po paru nieudanych podejściach zrezygnował z dalszych prób. Nie odciągał jednak jasnowłosej od akwarium, zauważywszy, że z każdym kolejnym razem była coraz bardziej zdeterminowana. Nawet go to bawiło, więc po wcześniejszym niezadowoleniu z porażki nie pozostało już ani śladu. Zamiast tego przyglądał się smukłym dłoniom, które zanurzały w wodzie mały – kompletnie bezużyteczny – wachlarzyk. Ledwo widocznie uniesione kąciki ust, rzucały na jego twarz cień rozbawionego uśmiechu.
  „Widzisz? Udało się!”
  — Dobra, dobra. To i tak scam jak chuj — podsumował, kompletnie nie zwracając uwagi na to, że właściciel stoiska przyglądał mu się z dziwnym niepokojem, jakby do teraz nie mógł uwierzyć, że czarnowłosy zachowywał się tak w towarzystwie damy. — Byłaś kurwa tak skupiona, że nie chciałem ci przerywać, gdy zdałem sobie sprawę, że to główna nagroda. Myślałem, że dostaniemy kupon na darmowe żarcie — stwierdził, opierając ręce na rączkach wózka. Naparłszy na nie mocniej, przechylił go ku sobie, by wykręcić nim z powrotem na ścieżkę pomiędzy stoiskami. To nie tak, że zignorował jej pytanie, gdy zamilkł na chwilę. Właśnie z uwagą rozglądał się po parku – dzięki temu, że górował nad znaczną większością uczestników festiwalu, dużo łatwiej było mu wyłapać interesujące go punkty w oddali. Tym sposobem czarno-błękitne tęczówki zatrzymały się z zainteresowaniem na pobliskiej fontannie. — Tam? — spytał nagle, celując palcem w zbiornik wody, którego widok dla Chishiyi z trudem przebijał się przez przechodzących w pobliżu ludzi. Nie musiała się jednak wysilać zbyt długo z wytężaniem wzroku i dostosowywaniem kąta patrzenia, bo Seiya już prowadził ją w stronę wybranego celu. Musiał upewnić się, że było to odpowiednie miejsce dla Nero. Nie skazałby żadnego zwierzęcia na bezsensowną śmierć. Gdy zatrzymali się obok, zajrzał do wody, w której – na całe szczęście – żyło co najmniej kilkanaście ozdobnych rybek. — Pewnie będzie mu tu znacznie lepiej niż w jakimś małym akwarium. — Machnął ostentacyjnie ręką w geście zachęcającym ją do wypuszczenia swojej nagrody na wolność.