Zauważył, że pomiędzy nimi na chwilę zapadła cisza, ale nie przeszkadzała mu ani nie była szczególnie uciążliwa. Sądząc po mnogości spojrzeń, które dosięgały ich dwójki, gdy przedzierali się przez tłumy, domyślał się, że Chishiya mogła czuć się niekomfortowo. Już w szczególności z tego powodu, że to inni musieli wymijać ich, a nie na odwrót. Dziewczyna chciała tu przyjść, więc z tego oczywistego względu nie spytał, czy miała ochotę już wrócić – zresztą brał pod uwagę to, że tym samym mógłby dać jej do zrozumienia, że to nie było odpowiednie miejsce; że wcale mu się tu nie podobało, choć w praktyce duże zbiorowiska ludzi wcale mu nie przeszkadzały. Często sam ściągał na siebie uwagę, gdy nie mógł nad sobą zapanować, a działo się to na tyle często, że gdyby przejmował się każdym krzywym spojrzeniem, Yue zamiast zapraszać go na festiwal, musiałaby odwiedzać go na oddziale zamkniętym.
  Przytaknął krótko, przyjmując od niej woreczek. Powinien spytać, czy była pewna, że chce się pozbyć swojej zdobyczy, ale nie zastanowił się nad tym, zanim nachyliwszy się nad fontanną, rozerwał folię, wypuszczając zwierzę do wody. Rybka płynnie zanurkowała w zbiorniku, ale nie mieli szansy na to, by dłużej jej się przyglądać – gdy tylko znalazła się na wolności, pomknęła przed siebie, znikając im z oczu w miejscu, w którym tryskająca z fontanny woda, uderzała o taflę, przysłaniając to, co znajdowało się pod nią. Seiya strzepnął ostatnie krople wody z woreczka, zanim zmiął go i wrzucił do pobliskiego kosza. Wytarł ręce o spodnie, pozbywając się z nich wilgoci.
  — Żeby tylko jeden — skomentował jej propozycję obiadu. I może faktycznie takich propozycji było znacznie więcej, ale wbrew temu, że Yakushimaru reagował zaproszenia dość entuzjastycznie, nie zdarzyło się jeszcze, by sam z siebie przypominał jasnowłosej, że obiecała mu jedzenie. Teraz też brzmiał raczej zdawkowo, bo nie chciał, żeby cokolwiek mu stawiała. Ani ona, ani nikt inny.
  Zaraz z jego ust wyrwało się parsknięcie, poprzedzające krótki, nieco ochrypły śmiech.
  — Możemy. Chociaż nie sądziłem, że marzy ci się kurwa wymachiwanie bronią. Jeszcze wczoraj byłaś romantyczką, a dzisiaj za zabawne uważasz pociąganie za spust — rzucił ze słyszalną zgryźliwością w tonie. Oczywiście nie traktował tego wyznania na poważnie, ale tylko dlatego, że wiązało się to z mierzeniem do nieżywego celu. Pokręcił jednak głową na boki w niedowierzaniu, ale gdy teraz o tym mówiła, sam miał ochotę spróbować szczęścia w tej grze.
  — Serio wierzysz w te życzenia, co? — spytał, popychając jej wózek naprzód. Drzewo życzeń, o którym wspomniała, nie było aż tak trudne do zlokalizowania – cieszyło się dość dużą popularnością wśród ludzi, którzy zawiązywali kawałki papieru na jego gałęziach. Rodzice podsadzali swoje rozradowane dzieci, niektórzy pochylali głowy w cichej modlitwie, jakby to miało spotęgować siłę ich życzeń, a młode pary obściskiwały się, bo – jak mógł sobie wyobrazić – zapewne życzyły sobie tego, żeby przetrwać ze sobą kolejny rok. Mina czarnowłosego dość jasno dawała do zrozumienia, że do tej tradycji podchodził raczej sceptycznie – na wpół dlatego, że nie wierzył w magię; na wpół dlatego, że nie wiedział, czego mógłby sobie życzyć. — No więcej was kurwa matka nie miała — wymruczał pod nosem, gdy przyszło mu dostać się do jakiegoś wolnego skrawka przestrzeni. Po drodze zdążył zgarnąć kilka przygotowanych karteczek z doczepionymi nitkami (na wszelki wypadek, gdyby marzyło jej się więcej rzeczy) i jeden z długopisów przeznaczony dla odwiedzających. — Masz. Nie będę patrzył, co tam gryzmolisz.
  Jego ręka wysunęła się zza dziewczęcej głowy, gdy podał jej dosłownie wszystko, co zabrał ze sobą. Wyglądało na to, że sam nie był przekonany, czy chce się w to bawić.

Argument był dobry, ale równie wymowne ze strony Yakushimaru było wywrócenie oczami na wieść o przyszłych historiach. Z tym, że tym razem zrobił to dużo bardziej pobłażliwie – wiedział, że żadna siła nie ściągnęłaby Yue z tej złej ścieżki. W gruncie rzeczy nie była do końca zła, skoro przynosiła jej zyski. Niestety czarnowłosy nie mógł być dla niej odpowiednim wsparciem, bo nie zajrzał do niczego, co wyszło spod jej palców – wystarczyły mu czasem aż nadto szczegółowe opowieści dziewczyny. Do tej pory odczuwał dyskomfort na myśl o ich wiadomościach sprzed około miesiąca. Nie utkwiły w jego głowie z powodu porywającej fabuły – chodziło o tę dziwną zbieżność tego, o czym pisała. Do tej pory odnosił wrażenie, że się zgrywała, bo po prostu wiedziała, chociaż to byłoby gorsze od przypadkowo wymyślonej noweli. Czy korciło go, żeby spytać? Absolutnie nie. Nie był głupi.
  — Już ja kurwa znam te twoje historie — odezwał się po chwili. Żartobliwość dziewczęcego tonu musiała mu się udzielić, bo przez zrezygnowanie przedarła się subtelna nuta rozbawienia, gdy zdołał zepchnąć na bok niepotrzebne przeświadczenia. — Mhm. I jesteś zdesperowana, bo? — spytał nagle z nieskrywanym zainteresowaniem, łapiąc ją za jej własne słowa. Ostatnia głoska została przeciągnięta w wymownym oczekiwaniu na odpowiedź. To nie tak, że kładł duży nacisk na to, by koniecznie mu się zwierzała, ale z drugiej strony sama zaczęła, a czujne spojrzenie już zsunęło się ku niej, tyle że nie miał okazji dostrzec jej zaczerwienionych policzków i prawdopodobnie byłoby tak, że by tego nie zrozumiał.
  Ciekawość nie wygrała jednak ze złożoną obietnicą. Chociaż najprościej byłoby spojrzeć Chishiyi na ręce, gdy notowała na kartce swoje desperackie życzenie, Seiya stanął gdzieś z boku. Z założonymi na klatce piersiowej rękami, spoglądał bez wyrazu na ludzi – żadnemu z nich nie poświęcał dostatecznie dużo uwagi, bo ze swoim niezbyt ciepłym czy też niezbyt przychylnym spojrzeniem, sprawiłby, że ktoś obcy odebrałby jego niechęć personalnie.
  „Też coś napisz!”
  Ściągnął brwi, zaciskając mocniej palce na ramionach, jakby tylko to powstrzymywało go od poddania się jej prośbie. Musiał jednak odebrać od niej przybory, przez co zupełnie niespodziewanie – nagle natchniony nowym pomysłem – ułożył rozłożone kartki na swojej lewej ręce i przycisnąwszy końcówkę długopisu do papieru, zaczął coś notować.
  — Żeby więcej nikt nie zmuszał mnie do wieszania debilnych życzeń na drzewie — mruczał pod nosem, ale wystarczająco głośno, by Yue była w stanie go zrozumieć. Gdy złożył karteczkę, oficjalnie stał się jedyną osobą, która znała prawdziwą treść życzenia; jedyną osobą, która wiedziała, czy mówił prawdę czy tylko się zgrywał. — Zadowolona? — spytał z krótkim parsknięciem, gdy kartka na cienkiej nitce zawisła na drzewie, jeszcze przez moment dyndając na boki, zanim całkiem znieruchomiała. Długopis i pozostałe kartki odruchowo wcisnął do kieszeni. Nie miał zamiaru na nowo pakować się w zbiorowisko przy stolikach. Przynajmniej będzie miał coś na pamiątkę.
  — Co chcesz do jedzenia?

„Byłam baletnicą” – uznał to za dość dziwne i nagłe wyznanie. Jeden z łuków brwiowych chłopaka zabrnął wyżej, ukrywając się pod czarną grzywką, gdy na jego twarzy zawitał pytający wyraz. Nie mogła go zobaczyć, gdy szedł za nią, pchając wózek do przodu, ale mogła wyczuć jego nagłe wytrącenie z rytmu, gdy na chwilę zwolnił – jeszcze zanim pospieszyła z wyjaśnieniami. Do tej pory Yakushimaru był przekonany, że Chishiya od zawsze zajmowała się tylko pisaniem. Nigdy zresztą nie dopytywał o szczegóły jej niepełnosprawności ani o to, co planowała robić w życiu, zanim to się stało. Robił to nie bez powodu, nawet jeśli jasnowłosa była w stanie znosić jego czarny humor, poważniejsze wdrażanie się w jej historię uważał za niewygodny temat. Nie sądził, że tak nagle postanowi się przed nim otworzyć. Nie podobało mu się to – nie ze względu na samą koncepcję uzewnętrzniania się, a na jego przekaz, który sprawiał, że palce mimowolnie zacisnęły się mocniej na uchwytach, ale zbielałe knykcie także były poza zasięgiem dziewczęcego wzroku. Nie mógł jej winić za to, że jej słowa brnęły ku drażliwym tematom. Nigdy nie dał jej znać o tym, co go drażniło i zazwyczaj czekał z takimi rzeczami do nieuchronnego wybuchu. Na razie był jeszcze daleki od gniewnej eksplozji, ale czuł wzbierającą wewnątrz niewygodę; ten charakterystyczny ścisk w gardle i suchość kładącą się na języku, jak piach.
  Słuchał. Nie sprawiało mu większego trudu to, by nie wchodzić jej w słowa, nawet jeśli powinien to zrobić dobre pięć razy. Ale może w tym tkwił już ludzki urok, by mimowolnie słuchać o tragediach i karmić wewnętrzne potwory swoim niezadowoleniem albo bólem; by sprawdzać granice swojej wytrzymałości.
  Ściągnął brwi. Gdy coś mu nie odpowiadało, był jak otwarta księga, nawet jeśli na jej stronach zapisano tylko ogólnikowe formułki. Seiya był zły – może niezupełnie na Yue, choć na nią trochę też – ale bardziej na to, co przeżywała. Uważał, że mogła sobie odpuścić te wszystkie próby, ale nie siedział w jej skórze. Mógł się jedynie domyślać, co byłoby, gdyby z dnia na dzień okazało się, że nie może robić rzeczy, które robił dotychczas – gdyby nie miał już żadnego sposoby na upuszczenie z siebie tej skompresowanej agresji.
  — Co ty pierdolisz? — miał czas, żeby się zastanowić, a usta i tak zrobiły swoje. Delikatność nie była jego najmocniejszą stroną, ale było to coś, z czym trzeba było się pogodzić, gdy miało się z nim do czynienia. Oczywiście nikogo do tego godzenia się nie zmuszał. — Więc co? Wydaje ci się kurwa, że jeśli inne osoby, które znajdują się w twojej sytuacji są w związkach, bo partnerzy się nad nimi litują? Zresztą radzisz sobie już teraz, więc za chuja nie wiem, jakim brzemieniem miałabyś być. Jasne, to chujowa sprawa, ale ludzie, z którymi się zadajesz, nie patrzą na ciebie, jak na laskę na kółkach — skomentował szorstko, wzruszając ramionami. Mówił przez pryzmat samego siebie, ale wydawało mu się, że było więcej osób, które nie były ociosane. Wziął głęboki oddech przez nos, a za chwilę powietrze ze świstem przecisnęło się przez zęby, gdy wzrok chłopaka ześlizgnął się ku twarzy Chishiyi. — Po prostu rób to, co robisz. Kilka procent szansy, to nie kurwa zero absolutne. A humor zepsuje mi, jak jeszcze raz spróbujesz czegoś idiotycznego — ostatnie słowa wymruczał pod nosem, jednak znów wystarczająco wyraźnie. A później zapadła cisza, gdy wbił spojrzenie przed siebie z wymalowanym na twarzy skupieniem, jakby usiłował sobie to wszystko poukładać; przetrawić po swojemu.
  — Razem z rodzeństwem jest nas ósemka. Pojebane, co? — odezwał się nagle, ale nie odrywał wzroku od przestrzeni przed sobą. Jedynie czasem wzrok przesuwał się gdzieś bok, na chwilę zakleszczając się na jakiejś obcej twarzy, ale bez większego zainteresowania. — Co najmniej o pięciu kurwa za dużo. Gdy miałem jakieś czternaście lat – może trochę mniej – mój starszy brat próbował się zajebać. Nic przyjemnego, choć może wcale nie powinienem się temu dziwić. Gdyby nie Shiyuri, w sensie moja siostra, pewnie już by go tu nie było. Miał jebanego farta, że była na miejscu, chociaż wydaje mi się, że to urządziło jej papkę z mózgu. Wiesz, teraz myśli, że żyje po to, by nas kurwa wszystkich upilnować — parsknął, ale bez szczególnego rozbawienia. Mimo wszystko ten krótki upust powietrza zdawał się przynajmniej częściowo rozrzedzać atmosferę. — Dlatego jestem wkurwiony, gdy słucham o próbach. Nie dlatego, że dociera do mnie, że mogło mu się udać, ale dlatego, że to kurwa samolubne. Ludziom odpierdala na widok trupów. Niby miałem szczęście, że nie widziałem tego osobiście i to nie na mnie spadło ściąganie go z jebanego stryczka, ale samo dowiadywanie się o tym, gdy masz kurwa czternaście lat, nie jest w porządku.
  Oderwał jedną rękę od rączki wózka, by przesunąć palcami po stężałym karku. Nie powiedział jej wszystkiego, ale sądził, że tyle wystarczyło, by zrozumiała jego punkt widzenia.

Cisza była uporczywa. Dawała Seiyi jeszcze bardziej do zrozumienia, że przesadził, ale był o tyle pewny swoich przekonań w tej kwestii – bo wiedział przecież, że byłby wściekły, gdyby dziewczyna coś sobie zrobiła – że nie zdobył się na przeprosiny. Zaakceptował milczenie, jakby było czymś potrzebnym dla rozrzedzenia atmosfery po tym, gdy obojgu rozwiązał się język aż za bardzo. Może dlatego jeszcze bardziej obruszyło go to, że to ona poczuła się w jakiś sposób winna i zrobiła to pierwsza. Przepraszam – zaszumiało w jego głowie uciążliwym echem, a prychnięcie bezwolnie opuściło jego usta.
  — Dobra tam kurwa. Zapomnij. — To takie proste, bo przecież nic wielkiego się nie stało. Jedna cięższa rozmowa nie była w stanie zrujnować relacji, ale Yakushimaru wiedział, że to wyznanie jedynie uczuliło go na fakt, że Chishiya nie była stabilna. Nie uważał, że jej kompletnie odbiło, ale ciężko było całkowicie zignorować fakt, że miała ochotę umrzeć; że rozważała jakieś opcje. Może to lepiej, że mu powiedziała? Brunet domyślał się jednak, że oczekiwała od niego innej reakcji.
  Ale był mistrzem rozpierdalania oczekiwań.
  — Odwiedza cię kurwa chociaż od czasu do czasu? — spytał mimowolnie, ale w głosie chłopaka rozbrzmiewała słaba nuta sceptycyzmu. A przecież bycie odwiedzanym przez rodzeństwo i utrzymywanie z nim kontaktu nie powinno być tak abstrakcyjne. — Nie będziesz miała okazji — zakomunikował bez zastanowienia. Nie bez powodu – nie było potrzeby, by przemyśleć argumenty za i przeciw w tej kwestii. Dało się jednak wyczuć, że nie robił tego złośliwie, bo już sam fakt, że był to prawdopodobnie pierwszy raz, gdy w ogóle wspomniał o rodzeństwie, o czymś świadczył. Chciał powiedzieć, że nie byli do siebie podobni ani trochę, ale w porę ugryzł się w język, bo stopniowo i tak docierało do niego, że powiedział aż za wiele, a uzewnętrznianie swojej niechęci – która i tak już i tak wpisała się w mimikę chłopięcej twarzy – mogło pociągnąć za sobą kolejne pytania, na które nie chciał odpowiadać. Sama myśl o tym, że mogliby zostać ze sobą jakkolwiek porównani, sprawiała, że miał ochotę roześmiać się sucho.
  Jak na znak obejrzał się za siebie, porzucając wcześniejsze rozmyślania. Dopiero natrafiwszy wzrokiem na stoisko, zdał sobie sprawę z unoszącego się w powietrzu zapachu świeżych potraw z grilla. Widok soczystego mięsa zdał sobie sprawę, że już jakiś czas temu zdążył zgłodnieć, ale inne sprawy zaprzątały jego głowę na tyle, że zignorował tę potrzebę. Gdy emocje opadły, żołądek upomniał się o swoje cichym burczeniem.
  — No kurwa, jeszcze jak — potwierdził już znacznie łagodniejszym i mniej wycofanym tonem. Sprawnie wykręcił wózek w przeciwną stronę, by ruszyć ku wskazanemu przez Yue stoisku. Zapach przyrządzanych yakitori stawał się tym intensywniejszy, im bliżej budki z jedzeniem byli. Musiał zapomnieć o wcześniejszej chęci postawienia mu obiadu, bo zanim jasnowłosa zdążyła się odezwać, Yakushimaru już wskazywał poszczególne szaszłyki, które sprzedawca zaczął kolejno układać na papierowej tacce; łącznie sześć różnych kombinacji marynowanego mięsa i warzyw. W międzyczasie zapytał tylko, czego miała ochotę się napić, gdy sam skusił się na zimne piwo, by łatwiej było mu znieść tę uporczywą pogodę. — Potrzymaj chwilę — polecił, podając jej schłodzone puszki. Sam jedną ręką złapał za tackę z jedzeniem, a drugą naparł na wózek, by dopchać go do jednego z wolnych stolików w cieniu. Chwilę później siedział już naprzeciwko Chishiyi i otworzywszy puszkę, która wydała z siebie orzeźwiające syknięcie, chwycił za jeden z patyków, na który nadziano jedzenie.
  Ściągając zębami pierwszy kęs mięsa obtoczonego sezamem, rozsiadł się wygodnie na krześle, krzyżując w kostkach wyciągnięte pod stołem nogi. Przez chwilę śledził spojrzeniem ludzi dookoła, a gdy ruch dwubarwnych tęczówek ustał, zmrużył powieki, jakby coś nagle zaabsorbowało go bardziej.
  — Strasznie tu kurwa kolorowo — odezwał się nagle, wracając wzrokiem do Yue. Przechylił głowę na bok, unosząc brew tak, jakby oczekiwał odpowiedzi na jakieś pytanie, które jeszcze nie padło. — Twoja romantyczna natura do tego pasuje — dodał zgryźliwie, ale dało się wyczuć, że jeszcze nie zamierzał dać jej spokoju, gdy jeden z kącików ust nieznacznie uniósł się wyżej, żłobiąc charakterystyczny dołeczek w jednym z chłopięcych policzków. — Czemu nie próbowałaś zaprosić kogoś, kto ci się podoba?

Seiya nie chciał wyciągać mylnych wniosków, ale te nasuwały się same, gdy Yue w napięty sposób wypowiadała się na temat brata. Gdyby problem nie istniał, nie czułaby się skrępowana ani zdenerwowana. Nie był mistrzem rozpracowywania ludzi, ale czasem zwyczajnie trudno było zignorować to dziwnie elektryzujące uczucie, które biło od drugiej osoby, jakby każdy napięty mięsień wyrzucał z siebie ładunek, a on – teraz trzymając za rączki wózka – niemalże czuł mrowienie pod opuszkami palców. Gdy akurat nie targały nim burzliwe emocje, potrafił być całkiem skupiony; obserwował i nasłuchiwał, choć gdy w grę wchodziły sprawy rodzeństwa, zdawał się szukać potwierdzenia w tym, że na próżno szukało się u niego wsparcia. Jak samospełniające się życzenie, to potwierdzenie świat podawał mu na tacy.
  — Jasne — odezwał się po chwili uporczywej ciszy, nie dopytując już o nic więcej. Ton głosu czarnowłosego wskazywał na to, że przyjął to do wiadomości i rozumiał. Rozumiał wszystko poza szukaniem usprawiedliwienia dla ograniczonego kontaktu. Właściwie nie znosił usprawiedliwiania czegokolwiek, bo z tym usprawiedliwianiem musiał mierzyć się już od lat, choć przecież doskonale wiedział, że nic nie tłumaczyło ani Seigi, ani rodziców, ani rodzeństwa, które dla własnej wygody chciało zawiązać mu usta.
  Najwidoczniej każdy miał swoje tajemnice.
  — Serio? — Uniósł brew zaskoczony, gdy pokrótce opisała mu swoje mieszkanie. Już miał zamiar podzielić się z nią swoim wyobrażeniem, gdy niespodziewana reakcja jasnowłosej sprawiła, że zapomniał o tym, co właściwie zamierzał powiedzieć. Było to jednak dużo mniej ważne od jej przesadnej nerwowości.
  „N-no co ty gadasz, Sei!”
  Niski śmiech wyrwał się z gardła Yakushimaru, a on nawet nie próbował i nie był w stanie go stłumić, przyglądając się oczywistym reakcjom Chishiyi. Widoczne na twarzy Seiyi rozweselenie uwydatniło dołeczki w policzkach, gdy jego uśmiech rozciągnął się na tyle, że spomiędzy warg wychynęła biel zębów. Może wcale jej nie pomagał, ale jak na kogoś, kto zajmował się dość specyficzną twórczością, swoim zachowaniem przypominała nastolatkę, która nie radziła sobie ze swoim crushem.
  — Skomplikowane, bo pisałaś do niego i ci odmówił czy skomplikowane, bo nie chciałaś kurwa nawet spróbować? — drążył dalej, przekrzywiając głowę na bok. Zębami ściągnął ostatni kęs mięsa, który rozgryzł, gdy czekał na odpowiedź, przyglądając się Yue z uwagą. Dobrze rozumiał jednak, że zaproszenie go tutaj było o wiele prostsze i mniej stresujące.
  Jesteś popularny, prawda? – ściągnął brwi zbity z tropu tym pytaniem. Milczał przez chwilę, pozwalając słowom jasnowłosej przez chwilę krążyć po jego głowie, jak niechciana osa. Swojej reputacji nie przypisywał popularności. Czy rzucał się w oczy? To na pewno. Ściągał na siebie niepotrzebną uwagę? Zdarzało się, choć nie zawsze była to dobra uwaga, choć zdarzała się i taka, choć raczej była bardzo powierzchowna.
  — Może — rzucił zdawkowo, kciukiem przecierając dolną wargę. Końcem pustego patyczka, postukał o tackę. W zastanowieniu przyglądał się ostrej końcówce, która przebiła tekturę w kilku miejscach. — Ale to kurwa inny rodzaj popularności. To nie na festiwale chcą mnie zapraszać, więc nie musisz się martwić o to, że miałaś dużą konkurencję. Czy sam chciałbym kurwa złożyć komuś zaproszenie? No nie. Normalnie nie przychodzę w takie miejsca, bo jest tutaj za- — zawiesił głos, ujmując puszkę z piwem, gdy odbiegł spojrzeniem najpierw w prawo, a po chwili w lewo. Zastukał językiem o podniebienie, jakby to miało pozwolić mu na znalezienie właściwego określenia. — Grzecznie. Prorodzinnie? — Barki chłopaka drgnęły, gdy drugie słowo zostało podsumowane przez niego krótkim parsknięciem; na wpół rozbawionym, na wpół zniesmaczonym, jakby uraza, którą w sobie trzymał, mimo wszystko usiłowała znaleźć ujście w drobnych reakcjach z jego strony, z których nie do końca zdawał sobie sprawę. Wpływało to na niego znacznie bardziej niż fakt tego, że dużo chętniej spędzano z nim czas w łóżku – z tym wydawał się być całkiem oswojony. — Tylko nie dopowiadaj sobie, że trzymasz mnie tu na siłę. Jest okej.
  Pociągnął łyk piwa, sięgając po kolejne yakitori.