Czy w innych okolicznościach dyskusja z nieznajomym by ją wciągnęła? Być może, choć nie miała takiej pewności. Niemniej, w tym właśnie momencie i tym konkretnym miejscu, rozmowa wydawała się ekscytująca — i przyjemnie nieodpowiednia. Słuchając wypowiadanych po cichu, jednak jak najbardziej wyraźnych słów Setsuro, poczuła dreszcz zaciekawienia. Zignorowała pierwsze słowa mężczyzny — raz powiedziała, co sądzi i nie miała zamiaru tego udowadniać — przechodząc do ciekawszego dla niej tematu. Zamyśliła się nad przytoczonym aforyzmem.

— Charming or tedious...  — Głucho powtórzyła angielskie wyrazy, wymawiając je czysto i bez japońskiego akcentu.  — Nie, wcale nie... To by było zbyt proste. — Dokończyła, wciąż nie będąc do końca obecną tu i teraz, jakby myślała na głos. Nastała cisza i w momencie, w którym wydawałoby się, że to wszystko, co miała do powiedzenia, spojrzała na Setsuro i zaczęła kontynuować. 
—  W jaki sposób mielibyśmy podzielić ludzi na czarujących i nudnych? Jaki miałby być uniwersalny klucz? Autor podał inną propozycję na podział ludzi, poza byciem dobrym i złym, lecz to po prostu kolejne mylne podejście. Co dla Ciebie będzie nudne, dla mnie może być szalenie ciekawe. Wszystko jest zależne od człowieka i jego upodobań. Tak więc... tworzenie kolejnego sztucznego podziału jest bezcelowe. — Skończyła mówić i rozejrzała się, czy jej przemowa nie wzbudziła większego poruszenia. Okazało się, że tak, jednak nie było ono negatywne. Dostrzegła kilkoro ciekawie nadstawionych uszu, prawdopodobnie próbujących się rozerwać w trakcie śmiertelnie nudnego wykładu. Przyparła plecy do fotela i wróciła wzrokiem do rozmówcy. Nie wiedziała, jakiej odpowiedzi się po nim spodziewać. Zebrała jeszcze zbyt mało informacji i wrażeń na temat swojego oponenta w słownej szermierce.  — W imię rozrywki będzie za wszelką cenę trzymać się swojego zdania, czy podejmie się polemiki? — Zastanawiała się. 

Usłyszała swoje imię i nazwisko i w pierwszym odruchu zdziwiło ją, że mężczyzna je wymawia. Nawet przebiegł jej przez głowę podziw nad jego pamięcią. Alaesha, w odróżnieniu, prawie nigdy nie była w stanie zapamiętać rzuconych niedbale personaliów. Niemniej ostre i jakby triumfalne znam cię, przeszyło ją jak sztylet. Czyżby zabawa skończona? 
— Och, czyli to tyle z mojej anonimowości? — Szepnęła bardziej do siebie niż rozmówcy. On jednak kontynuował, a kontynuował całkiem interesująco. — Ma mój obraz? Niemożliwe. Pamiętam, komu sprzedaję moje dzieła. — Przyjrzała mu się uważniej, dając dokończyć nieoczekiwanie rozwiązanemu językowi. 
— W takim razie znasz mnie już całkiem dobrze, ponieważ moja sztuka jest wyjątkowo emocjonalna. W zasadzie mogłabym nic więcej nie mówić, bo wszystko o mnie wiesz. — Powiedziała słodko, z uśmiechem, w którym jednak błąkały się cyniczne nuty. Setsuro jednocześnie miał rację i wcale jej nie miał. Obrazy Itou były w całości jej odczuciami. Zawsze, każdorazowo. Jednak to jeszcze nie znaczyło, że ją znał. Jeden obraz mógł co najwyżej odrobinę przybliżyć go do jej punktu widzenia świata. O ile przynajmniej naprawdę mu się przyjrzał.

Kolejne słowa mężczyzny mocniej wstrząsnęły Alaeshą. Z początku nie rozumiała, o kim mówi, po czym dostrzegła osobę siedzącą obok niego. Patrzyła na jasną i poważną twarz — twarz, którą z pewnością znała... Przeszedł jej po plecach dreszcz. Saga-Genji Shizuru, polityk. Nie darzyła polityków sympatią, a ten rodzaj profesji, choć był w jakiś sposób potrzebny, zawsze pozostawiał w niej nieprzyjemny, fałszywy ton. 
W wyniku gestu Shizuru poniekąd również poczuła się uciszona. Schowała się za sylwetką Setsuro, wracając myślami do jego wcześniejszych słów. Obraz w moim domu... Rzeczywiście, kiedyś sprzedała obraz, ale... Sadze. Zatrzymał się kiedyś przed jej galerią, po czym wszedł do środka i kupił za gotówkę największy (i najdroższy) obraz z wystawy. Tak po prostu. Zajęło to nie dłużej niż 15 minut, przy czym większość czasu poświęciła na zabezpieczenie płótna. Saga wtedy zostawił przed wejściem do galerii jakiegoś mężczyznę. Czyżby...?
— Jeżeli mówimy o tym samym obrazie, to nie był on robiony na zamówienie. — Nic więcej nie była w stanie powiedzieć i zamilkła. Z dziwnej sytuacji wyratowała ją upragniona przerwa. Tak spokojnie, jak była tylko w stanie, poderwała się z fotela i skierowała kroki w stronę formującej się grupki osób. Alaesha była całkiem dobra w udawaniu, że pilnie słucha swoich rozmówców, dlatego pozwoliła sobie na odpłynięcie myślami.

Rozum Alaeshy niezbyt pojmował, dlaczego musiała się tak zerwać, niemal uciec od tamtej rozmowy. Aczkolwiek trzewia podpowiadały jej coś innego. Poczuła się prześwietlona, przykuta do fotela, na który został skierowany ostry snop reflektora. Jak to możliwie, że przypadkowo usiadła koło polityka i... kogo właściwie? Kim on był? Stanęła w taki sposób, aby móc znad ramienia jednej z osób zerknąć na Setsuro. Widziała w nim wiele sprzeczności. Elegancki garnitur nie pasował do buntowniczej, długiej fryzury. Rozbawiony ton jego słów nie odpowiadał wypowiadanej treści. Początkowy chłód, wręcz ignorancja przy powitaniu, miał się nijak do nagłego zainteresowania, którym ją teraz obdarzył. — Czyżby mieszkał w domu Sagi? Jest jego kochankiem? — Pomyślała, jednak szybko odsunęła od siebie tę opcję. Być może, jednak to mało prawdopodobne, aby polityk z tradycyjnej linii mógł sobie na to jawnie pozwolić. Może był jego obstawą? Jednak jak śmiałby nazwać go idiotą, gdy ten siedział tuż obok? 

Mężczyzna był dla niej wielką niewiadomą i gdy zdążyła uspokoić myśli, zapragnęła dowiedzieć się więcej. W pośpiechu, jakby w akcie autosabotażu, i tak zostawiła swoje rzeczy na fotelu, więc po przerwie musiała tam wrócić. 
Jedną z jej cech będącą zarówno przywarą, jak i zaletą, był pociąg do inności — ludzi nietypowych i wyróżniających się. Dzięki temu potrafiła znaleźć nieoszlifowane diamenty, ale też nie raz natknęła się na nieodpowiednie osoby. Jeszcze nie wiedziała, do jakiej kategorii może należeć Setsuro i czy w ogóle do którejkolwiek  będzie należeć. 

Jej grupka dyskusyjna w końcu się rozpierzchła. Zanim zaczęła rozglądać się za nowym towarzystwem, stanęła pod ścianą i wzięła głęboki oddech. W poszukiwaniach ubiegł ją sam Setsuro,  znienacka oferując swoje towarzystwo.
Ponownie ją czymś zaskoczył — nie pomyślałaby, że z własnej woli do niej podejdzie. W tym momencie już przyglądała mu się z zaciekawieniem, lustrując ruchy, gesty, ubranie i sylwetkę. Nie spodziewała się, że jest na tyle wysoki — nawet w obcasach był od niej wyższy o więcej niż głowę. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że mężczyzna po prostu chce z nią rozmawiać. I nie było to spowodowane jedynie nudą. 
— O, proszę państwa, czyżby ktoś jednak słuchał wykładu? — Nie odpowiedziała na jego pytanie, przechodząc od razu do zaczepki. Kątem oka zauważyła, że w ich kierunku zmierzała grupka mężczyzn, wśród której był nieprzychylny jej krytyk. Co jednak było ciekawe, po spojrzeniu na Setsuro lekko skinęli głowami i poszli dalej. — Rany, kim jest ten człowiek? Czy tylko ja go nie znam i właśnie popełniam jakieś faux-pas? A może chodzi tylko o maskę? — Przebiegło Itou przez myśl.
— Dlaczego zakładasz, że nie chciałabym porozmawiać z tymi miłymi panami? — Na jej wargach zadrgał uśmiech. Musiałaby samą siebie oszukiwać, gdyby powiedziała, że chce. Niemniej miała ochotę podroczyć się z nadto pewnym siebie okazem mężczyzny. 
— Dziękować? To raczej mi ludzie dziękują — gdy kupują moje obrazy. Może właśnie odstraszyłeś moich potencjalnych klientów... lub załatwiłeś mi nową klientelę. Tego jeszcze nie wiem. — Spojrzała na niego badawczo i dodała. 
— Cóż, jeśli chce się robić to, co się kocha, to czasem warto dla tego zrobić coś, co trzeba. Ty nigdy nie robisz tego, co należy? Wydawało mi się, że masz, i to nawet w tym momencie, pewne zobowiązania. — Wskazała czubkiem brody w kierunku Shizuru. 

Obserwowała, jak brunet odsunął się od ściany i staną naprzeciwko. Górował nad nią, co jednak było dla Alaeshy przyjemnym odczuciem. Lubiła wysokich mężczyzn i pomimo własnego średniego wzrostu, rzadko kiedy ograniczała się do jedynie akceptowalnych różnic w centymetrach. Im wyższy, tym lepiej, chyba że potencjalny jegomość był w stanie nadrobić wzrost okazałością charakteru. Dla Itou osobowość była kluczowa, aby mogła obdarzyć kogoś zainteresowaniem.
Propozycja kupna jej czasu była śmiała, przyprawiona szczyptą bezczelności, jednak również najzwyczajniej miła. Człowiek stojący przed nią był nietypowy i wzbudzał w niej na zmianę różne reakcje: freeze, flight, fight... Był niebezpiecznie wciągający.
— Chcesz kupić mój czas, jednak to ja mam okazać Ci wdzięczność? Ciekawa to transakcja — czyżby barter? — Nie poczuwała się do żadnej konkretnej odpowiedzi. Powolnie oparła się łopatkami o ścianę, patrząc cały czas w oczy Setsuro. Czuła presję, jaką chciał na niej wywrzeć, jednak najwyraźniej jego zabiegi miały na nią odwrotny efekt. Wcześniej, gdy próbował z nią żartować, wystraszył ją, lecz teraz Itou pożerała ciekawość. Czego może od niej chcieć? Czemu zależy mu na rozmowie właśnie z nią? Wątpiła, by chodziło o jeden obraz, który kojarzył. Jej nazwisko nie był aż tak znane, by robiło takie wrażenie — a już z pewnością nie na mężczyznach. 

@Yōzei-Genji Setsurō

Ściągnęła gniewnie brwi, przysłuchując się kontrze swojego rozmówcy. Wybrał obóz przeciwny do jej stanowiska, czego w zasadzie się spodziewała. Choć Itou lubiła myśleć o sobie jak o otwartej na różne punkty widzenia, to w rzeczywistości nie cierpiała, gdy ktoś zbijał jej racje. Jednak to, co wydawało jej się, że lubi lub nie, nie miało się specjalnie do tego, co ją pociągało. Do kategorii „interesujący” z pewnością nie mogła zaliczyć łagodnych baranków, woląc już być pożartą żywcem, aniżeli znudzoną. Czuła jak krew uderza jej do głowy w chęci obrony własnego zdania. Reakcja była tym silniejsza, że w głębi ducha... mogła przyznać Setsuro wiele racji. W sumie chuj ją obchodzi wyimaginowane zdanie nieosiągalnego, obiektywnego ogółu? Wciąż łapała się w stare pułapki swojego myślenia, sidła skrupulatnie zastawiane od najmłodszych lat w jej umyśle. Być może byłoby jej łatwiej, gdyby potrafiła się jasno zdeklarować po jednej stronie — w głowie Itou stale walczyły dwie racje: te wyniesione z domu i jej własne, z którymi potrafiła się jednocześnie zgadzać lub im zaprzeczać. Zależnie od sytuacji, zależnie od potrzeby. 
W tym momencie nie chciało jej się miksować bieli i czerni w poszukiwaniu wyważonej szarości. Szarość była mdła, a kobieta czuła, że odrobina więcej braku wyrazistości na tym wykładzie przyprawi ją o prawdziwe mdłości. Zmrużyła oczy i przygryzła wnętrze policzka, gotowa do odpowiedzi, gdy tylko kłótliwy jegomość skończy swoją wypowiedź, która jednak przyniosła nieoczekiwane zakończenie.  — You are charming...  — Wszystkie mięśnie na jej twarzy uległy rozluźnieniu — poza tymi, które poprowadziły jej brwi wysoko ku górze, pozostawiając na chwilę twarz Itou w całkowitym zdumieniu. Nie spodziewała się flirtu. Nie wiedziała, czy sobie tego w tym momencie życzyła. 
— Och...  — Z jej płuc, wraz z resztką wydychanego powietrza, wypłynął krótki dźwięk, który nie przeszkodził mężczyźnie dokończyć wywodu. Całe szczęście, ponieważ jego kolejne słowa przyniosły treść, wobec której już mogła stawić opór.
— Nie nawykłam kłamać i mi tego nie wmówisz. — Ruszyła ostro, zapominając, że przecież się nie znają. Najwyraźniej Alaesha była dużo bardziej wrażliwa na to, co mogą myśleć o niej inni, aniżeli deklarował to jej rozmówca.  — Gdybym oceniła Cię po pierwszym wrażeniu — Zerknęła przeciągle w kierunku maski leżącej w tym momencie na jego udzie. - to sądzisz, że byśmy teraz rozmawiali?

Coś w podwójnej naturze Setsuro objawiającej się mieszaniem powagi z rozbawieniem, a nawet dualizm wyrazu jego w połowie sparaliżowanej twarzy, drażniło ją — ale również przydawało rozrywki. Sama była zlepkiem wielu przeciwieństw, więc konfrontacja z kontrastową osobą było dziwnie niekomfortowa. Niemniej, będąc w tym aspekcie zupełnie pozbawioną skromności, Alaesha darzyła własną osobę wielką sympatią, dlatego w tym przypadku nie mogłoby jej zabraknąć również wobec Setsuro. W rzeczywistości niczym jej nie uraził ani nie była na niego zła. Miała jednak ochotę dokładniej zbadać granice i ustalić je tuż przed jego progiem bólu.
— Tak, w ten sposób działa mózg. Jednak to się sprawdzało dawno, dawno temu. W obecnych czasach kategoryzowanie jest zbyt prymitywne, aby mogło działać bezbłędnie. Dlatego, nawet jeśli Twój mózg z radością stworzy jakąś kategorię, to warto sprawdzić, czy się nie pomylił. Być może, gdybyś zrewidował swój osąd o mnie, wcale nie byłabym już taka czarująca. — Mówiła powoli i cicho. Niemniej ani na moment nie zerwała połączenia spojrzeń, jakby starając się przewiercić do umysłu przedstawiciela Minamoto i samodzielnie wyrwać szufladę, do której włożył jej osobę i wywrócić ją do góry nogami, wysypując całą zawartość.
— Również nie przepadam za Freudem. Myślę, że to niezły dewiant, który chciał zastosować swoje wypaczone pojmowanie rzeczywistości do wszystkich ludzi. A jak się już pewnie domyślasz, według mnie nie ma narzędzi i teorii, które można zastosować do wszystkich.

Przyglądała się rozbawionemu wyrazowi twarzy nowo poznanego mężczyzny, nie wiedząc do końca, z czego on wynika. Pomyślała, że to całkiem ciekawa twarz do stworzenia portretu.
—  Setsuro, gdybym chciała być od razu znaleziona, to usiadłabym w pierwszym rzędzie. Tu nie chodzi o fakt odnalezienia, a o jego czas. — O to, jak długo wytrzymam na widoku. — Bo to, że odnaleziona będę, wiedziałam od samego początku. — Teatralnie przewróciła oczami.  — Nie spodziewałam się tylko, że tak szybko. Choć... tak niewielka publika jest w zasadzie dla mnie całkiem komfortowa. — Uśmiechnęła się niemal przyjaźnie. Dalej jednak czuła się obnażona i zbyt szybko odarta ze swojej chwili spokoju, której przecież szukała w ostatnim rzędzie. Wtem prelegent powiedział sztampowe „Dziękuję za uwagę”, a na sali włączono więcej świateł.
—  Jakie to miłe i łaskawe z Twojej strony, że specjalnie dla mnie chciałbyś odegrać ten mały teatrzyk! — Lekko klasnęła w dłonie. — Ale skoro lubisz słuchać mojego głosu, to będziesz musiał chwilę poczekać. — Po czym zerwała się z fotela.

Podszedł do niej sam z siebie i zaczął ją zagadywać. Była już pewna, że mu się spodobała. Oddanie tej wiedzy w ręce Alaeshy było nieroztropne. Choć hipotetycznie to nie ona była w tej sytuacji drapieżnikiem — a ten silniejszy i wyższy od niej mężczyzna — to zwęszyła krew i rozpoczęła polowanie. Były to jednak łowy na tyle subtelne, aby ofiara wciąż mogła myśleć, że jest u steru. 
— Może dlatego, że przez większość wykładu rozmawiałeś ze mną? — Roześmiała się. — Nie dość, że czytasz z moich obrazów, to również z mojego ciała? — Zrobiła krótką pauzę, po czym zaczęła mówić dalej. — Ale cóż, masz rację, akurat z nimi nie miałam ochoty rozmawiać.
— Tak, kupią od ciebie obraz. A później powieszą go na ścianie nad telewizorem, tam, gdzie na co dzień nie sięga ich wzrok.  — Kolejne jego słowa Setsuro zakłuły Alaeshę gdzieś głęboko. Sama wielokrotnie się nad tym zastanawiała, jednak cóż miała z tym zrobić?
— Liczy się dla mnie tylko możliwość tworzenia. Bez takich jak oni nie mogłabym tego robić. Jakkolwiek, dziękuję za komplement. — Odparła spokojnie, blado się uśmiechając, przy okazji pokazując trochę więcej z prywatnej siebie. Jego słowa, a w zasadzie szczerość, sprawiła, że na chwilę się odsłoniła i przestała snuć wokół niego swoją sieć, co on natychmiast wykorzystał. Zauważyła jego intensywne spojrzenie wbite w jej własne źrenice. Spostrzegła, że ma długie rzęsy, które miękko okalały obrys oczu, co sprawiało, że oczy Setsuro wyglądały dużo delikatniej niż reszta twarzy, tworząc ładny kontrast. Dostrzegła też jakby pomarańczowe błyski w tęczówkach, jednak nie była tego pewna, ponieważ źródło światła było tuż za nim. Wytrzymała przez chwilę jego spojrzenie, jednak po chwili spuściła wzrok, a do naczynek krwionośnych w policzkach nabiegło odrobinę pulsującej krwi. Czemu tak patrzy? Dopiero co powiedział komplement, a teraz już chce mnie zawstydzić? Choć musiała przyznać w głębi serca, że te drobne przepychanki o dominację, były całkiem ekscytujące. 

— Nie wiem, czy istnieją jakiekolwiek zawody, które są całkowicie wolne... — Początkowo zlekceważyła wplecione w zdanie czarnowłosego informacje o jego pracy i kolacji, udając, że wciąż zastanawia się nad kwestią zawodów. W rzeczywistości myślała o tym, czy na pewno chce wiedzieć, czym zajmuje się Setsuro. Jaką rolę w klanie może mieć osoba od „znajdowania ludzi"? Zabrzmiało to nietypowo, a w tym momencie chyba nie chciała ani dowiedzieć się więcej, ani postawić samodzielnie żadnej diagnozy. Szczególnie że właśnie dostała zaproszenie na kolację od intrygującego mężczyzny. Ewentualnej weryfikacji może dokonać później.
— Przyjmuję zaproszenie. Jednak chcę, żebyś wiedział, że nie potrzebuję przysługi. Jestem już dużą dziewczynką i umiem sobie poradzić bez wsparcia silnego mężczyzny. — Uśmiechnęła się zaczepnie, ale zupełnie szczerze, dając mu jasno do zrozumienia, że interesuje ją spotkanie z nim, a nie ewentualna korzyść ze spotkania z przedstawicielem Minamoto.
— Nie wiem, czy dobrze mnie zrozumiałeś. Nie chodzi o to, czy jesteś lub nie w jakiejś kategorii. Ja po prostu odmawiam przypisywania ludzi na stałe do jakiejkolwiek z nich. Ludzie są zbyt złożeni, aby ich szufladkować w jednej kategorii. Ty również.

Setsuro oparł się dłonią o ścianę za jej plecami, stając na tyle blisko, że mogła wyczuć jego perfumy. Jego garnitur był uszyty z dobrego materiału o splocie nadającym mu faktury i gęstości przyjemnej dla oka, i zapewne rozkosznej w dotyku, o czym jednak Itou nie miała zamiaru się teraz przekonywać. Niemniej szybko oceniła, że był on ubrany z klasą i w dobrym guście. Atmosfera między nimi ulegała powolnemu zagęszczaniu, z czego czerpała sporą przyjemność. Niemniej znajdowali się trochę zbyt blisko siebie jak na te okoliczności. Nie potrzebowała takiego rozgłosu. Choćby kiedyś miała z niego zrywać ubrania zębami, a on przytrzymywać ją za nadgarstki, byłaby to sprawa między Alaeshą i Setsuro, a nie malarką i członkiem Minamoto. 
Zgrabnie odbiła się od ściany, znajdując się na krótką chwilę jeszcze bliżej jego twarzy. Zrobiła to jednak tylko po to, by wyciągnąć wyprostowaną lewą nogę w bok i opaść na nią ciężarem swojego ciała. Niemal tanecznym krokiem dociągnęła po ziemi prawą nogę do lewej, stojąc już w zasadzie obok mężczyzny. 
— Zaczyna się druga część wykładów. — Delikatnie go wyminęła, kierując się prosto do ich rzędu krzeseł, nie oglądając się za siebie.

@Yōzei-Genji Setsurō

Setsuro zawahał się przed wypowiedzeniem ostatniego słowa, ale jednak to zrobił. Zdecydowanie mówił, co myślał — a przynajmniej wypowiadał część ze swych nieocenzurowanych myśli.
— Myślę, że lubisz… niebezpieczeństwo. — Jej pierwszą reakcją było ciche parsknięcie.
— Niebezpieczeństwo? O czym on bredzi. Czy powie wszystko, żeby tylko zamknąć mi usta? Cóż to za niedorzeczne przechwałki? — Czyli w takim razie uważasz, że jesteś „niebezpieczny”? Niby w czym? — Wymówiła te słowa niczym warknięcie, delikatnie marszcząc przy tym nos i odsłaniają górny rząd zębów. W zasadzie powiedziała pierwsze, co jej ślina przyniosła na język. Jednak w rzeczywistości, patrząc na zmieniający się z każdym słowem wyraz twarzy Setsuro, odczuła pod skórą pewien rodzaj drżenia. Rzeczywiście, obawiała się go. Chyba przede wszystkim dlatego, że był dla niej nieprzewidywalny w swoich słowach i gestach — Itou nie potrafiła rozszyfrować ani jednego kroku w przód. Niemniej całkiem dobrze radziła sobie z bieżącym odpieraniem ataków, a Setsuro był godnym przeciwnikiem. Szybko zbijał ją z tropu, celnie trafiając w choćby w najmniejsze otwarcie w jej linii obrony. Nawet gdy nie pozostawiała żadnych luk, on potrafił odwrócić kota ogonem, przechylając szalę dyskusji na jego korzyść. Było tak i w tym momencie. 

Naprawdę próbował w niej wzbudzić lęk, że przestanie być dla niego czarująca? Gra zaczynała stawać się nieczysta, Alaesha jednak nie bała się pobrudzić sobie rąk. Wiedziała, jak potrafi być czująca, kiedy tego chce. Jednak w tym momencie wcale się nie starała, a wręcz przeciwnie — zależało jej na wygraniu bitwy. Być może właśnie dlatego odebrała jego słowa jak lekceważenie. Umniejszenie jej osoby do bycia „czarującą kobietką”. Niemniej szybko znalazła błąd w jego dedukcji. 
— Bingo. Dopiero co powiedziałeś, że nie będę już w stanie tego zmienić. Czyżbyś się mylił? — Odparła z nutą triumfu w głosie. Mimo tego... wcale nie chciała stracić statusu czarującej. Jedne co mogło zdradzić tę myśl to przygryzane na zmianę od wewnątrz policzki i dolna warga. Jakby jej prawdziwe odczucia chciały wpłynąć przez usta, a malarka musiała chwytać je zębami, aby samowolnie nie uciekły. Częściowo zdawała sobie sprawę z tego, że tak robi, a raczej, że robią to za nią jej emocje. Jednak nie miała zamiaru niczego z tym robić. Nie była lalką bez uczuć i bardzo lubiła to, że jest żywa — w każdym tego słowa znaczeniu. Tymczasem emocje jak najbardziej jej to zapewniały. 
Ich rozmowa przybierała na sile, choć wciąż byli w stanie zachować się w prawie akceptowalnej gamie głośności dźwięków. W pewnym stopniu było to fascynujące, jak wiele mocy mogły mieć słowa wypowiadane powoli, półgłosem, szeptem, chwilami zamieniając głoski w ledwo słyszalne, bezdźwięczne syknięcia. 

Przerwa przyniosła z kolei inny rodzaj dyskusji, którą mogli prowadzić zdecydowanie swobodniej. Nie była to jednak swobodna rozmowa. Wciąż byli ograniczeni miejscem i charakterem wydarzenia, na którym się oboje znaleźli. Natomiast w Setsuro było coś, co niezwykle szybko potrafiło zachwiać wewnętrznym spokojem Itou. Nie, żeby było w tym coś złego, lecz musiała, a w zasadzie chciała, się bardziej pilnować, żeby nie dać się pożreć. Przynajmniej nie tak od razu. 

Na jego komentarz odnośnie do książek i okładek jedynie się uśmiechnęła. Chciała zobaczyć czy złapie się w zastawioną pułapkę, a on łapczywie chwycił za haczyk z przynętą. 
— Mhm, rozumiem. Choć uważam, że czasem i z samej okładki można sporo przeczytać. Nie zapędzaj się. — Rzuciła mu spojrzenie spod rzęs i się roześmiała. Wiedziała, że żartuje, jednak dowcip był śmiały jak na staż tej znajomości. 

— Jesteś? —Wzięła wpierw głęboki oddech i zmrużyła oczy w bardzo cienkie szparki. Och, był to wymagający rozmówca i sama sobie była winna użycia takich, a nie innych słów. Wiedziała, że zaprzeczanie czy tłumaczenie spowoduje odwrotny skutek, więc postawiła na jedną kartę.
— Masz jakieś wątpliwości? — Podając w wątpliwość jego własne słowa.
— Schlebiam? Być może, Jeśli chcesz to tak nazywać. Zwyczajnie nie lubię wykorzystywać ludzi do własnych celów. — Przez chwilę przeszło przez myśl malarki, czy z pewnością jest to prawda — w końcu co robiła, przychodząc na dzisiejsze wykłady? Było to coś innego, chyba... Aczkolwiek z pewnością nie wykorzystywała ludzi z jej prywatnych kontaktów. Być może dlatego chciała niejako przesunąć Setsuro do tego grona. — Nie nawykłam oceniać ludzi po ich maskach. — Zakończyła dwuznacznie, tym razem nie spoglądając na maskę lisa, a twarz mężczyzny. Było dla niej oczywiste, że pod fasadą Minamoto, a następnie ścianą z ciętego języka i pochlebstw, kryje się jeszcze inny Setsuro. Tym samym, żeby zaciekawić malarkę na dłużej, będzie musiał zedrzeć coś z siebie. W tym przypadku niekoniecznie ubranie.
Stała spokojnie, gdy już po chwili prawił jej komplementy. Gdy to on jej schlebiał, czuła, że ma kontrolę nad sytuacją i nachodził ją spokój.
— Dziękuję. Najbardziej podoba mi się „interesująca partnerka do rozmów”. Te wcześniejsze są zbyt oczywiste. — Wzruszyła ramionami, subtelnie, jednak bez cienia wstydu potwierdzając, że zdaje sobie sprawę ze swojej urody. 

Ponownie usiedli koło siebie, fizycznie będąc bliżej aniżeli jeszcze przed chwilą. Pomimo tego, pod względem możliwości kontaktu, znowu zostali wepchnięci w granice szeptu. Artystka nie umiała sobie odpowiedzieć czy jest on jak kajdany ograniczające jej ruchy, czy może ekstrawagancki dodatek do ich gry. Być może był jednym i drugim jednocześnie? — A co, jeśli to wszystko jest ekscytujące tylko dlatego, że nie powinniśmy rozmawiać? Zarówno w tym momencie, jak i może w ogóle? — Przemknęło Alaeshy przez myśl. Zastanawiała się, jak będzie wyglądało ich wyjście. Czy, gdy już nie będą musieli w końcu szeptać i się hamować, po prostu rozerwie go na strzępy przy kolejnej wymianie zdań, czy może wręcz przeciwnie, tematy będą płynąć same z siebie i jeden po drugim? 

Nie musiał dotknąć jej ramieniem. Miejsca było wystarczająco, aby goście nie siedzieli w ścisku. Niemniej był to gest subtelny i w zasadzie niedostrzegalny z zewnątrz. Gest, o który nie można się było obruszyć ani pogniewać. W zasadzie nawet całkiem uroczy. Ot przypadkowy dotyk, będący mimo wszystko pierwszym dotykiem dwójki ledwo poznanych sobie osób.
— Próbujemy siedzieć chociaż przez chwilę cicho, czy rozmawiamy dalej? — Zadała pytanie, podejrzewając, że i tak nie dałaby rady nie odezwać się przez cały wykład. Być może była jednak ciekawa, co jej odpowie i jak zachowa się wobec dalszej konieczności siedzenia koło Sagi, który już raz go upomniał. 

@Yōzei-Genji Setsurō

— To tylko żart, Itou, hm? — Jednym krótkim zdaniem stłumił jej zapalczywość. W jakimś sensie poczuła się głupio, że tak się zaangażowała we wcześniejszą odpowiedź. Żart, no jasne. Chciał ją wziąć pod włos, prawdopodobnie spodziewając się po niej podobnej odpowiedzi. Niemniej jego kontra niosła za sobą fałszywe nuty. Wpierw powiedział o niebezpieczeństwie, a potem zrzucił wszystko na karb niewinnego żartu. Tak, jakby wcale o tym nie wspomniał, a kobieca reakcja miała być nieadekwatna do przekazanej treści. Itou poczuła, że nie traktuje jej poważnie, co ją ubodło i nie ugasiło wcześniejszej złości. Mimo to nie zareagowała więcej nad wymruczenie czegoś w rodzaju — Yhym.  

Kobiety wciąż nie opuszczało wrażenie, że między słowami mężczyzny ucieka jej jakaś treść, która uzasadniałaby nietuzinkowy dobór wyrazów i  niezrozumiałe dla Alaeshy, intensywne spojrzenia. Malarce krążyło po głowie, czy nie jest to jakaś forma manipulacji dyskusją, aby w końcu przestała mu się przeciwstawiać. Ona jednak nie należała do pokornych i wciąż była ciekawa, co więcej ma jej do powiedzenia ten nietypowy i charyzmatyczny człowiek. Spotkała już wielu mężczyzn, którzy zagłaskaliby ją na śmierć, tymczasem ona czasem lubiła być potraktowana pod włos. Z monotonią nie było jej do twarzy. Jemu najwyraźniej również. 

Rozchyliła wargi, aby już coś odpowiedzieć na jego kolejne słowa, ponownie okraszone intensywnością brązowych oczu;  bezczelnie wbić się w zdanie i zabawić się w kolejną grę słów, jednak Setsuro ponownie był szył szybszy. 
— Cierpieć? O czym Ty znowu mówisz? To Twój kolejny „żart"? — powiedziała cicho zbita z tropu. 
Zobaczyła dłoń zbliżającą się do jej twarzy, jednak nic z tym nie zrobiła. Zdążyła tylko odrobinę przekręcić głowę do boku i zerknąć pytająco na mężczyznę — miała coś na policzku? Zamarła w bezruchu, gdy dotknął jej włosów. Nie wierzyła, że tak po prostu się na to ośmielił i to w trakcie wykładu, i to w teatrze! Nikt wprawdzie nie widział jego gestu ani nie słyszał cichego szeptu, od którego puls Alaeshy przyspieszył. Utkwiła w nim spojrzenie zadające najpierw pytanie „Co robisz?”, a następnie „Dlaczego?” otwierając tylko mocniej powieki.
Czuła mieszaninę sprzecznych ze sobą emocji. Była wciąż rozbudzona rozmową, zła ze względu na zbyt enigmatyczne rozważania mężczyzny, a teraz dodatkowo porażona jego śmiałością. Jednocześnie jego palce były zaskakująco ciepłe i zręczne w przekładaniu kosmyków z policzka za ucho. Za ich sprawą dotyk był przyjemny, niemniej równie niespodziewany i elektryzujący, wzbudzając tym drobne włoski na karku w uczuciu gęsiej skórki.
Jednak gdy kosmyki już znalazły się na wybranym przez niego miejscu, szybko zabrał dłoń, niejako zaprzeczając wciąż drgającym w powietrzu zuchwałym słowom. Moment przerwało kolejne zdanie wypowiadane przez Setsuro, z którym nie mogła się nie zgodzić. Miała ochotę mu zaprzeczać, tym samym trafił w dziesiątkę. Tym samym jej emocje obrały zupełnie nieprzewrotny kierunek, ponownie nie poddając mu się. 
— Rany... — Powiedziała na wydechu. — Ale Ty jesteś... — dziwny — nietypowy. — Powiedziała, nie wykorzystując słowa, które usilnie cisnęło się jej na usta. — Wiesz co, drażnisz mnie. — Ucięła jego wywód, nie mając ochoty odpowiadać na kolejne zagadkowe wypowiedzi. Odwróciła ostentacyjnie wzrok, udając że słucha kończącego się wykładu. 

Mężczyźnie udało się zrehabilitować dopiero w trakcie przerwy. Stał się zdecydowanie bardziej uprzejmy, a rozmowa nie była już tylko ostrą wymianą poglądów. Jakby uchylił rąbka tajemnicy, którą dotychczas tak skrzętnie skrywał. Dało to Alaeshy możliwość przychylniejszego spojrzenia na jego osobę oraz rozluźnienia się. W porównaniu z wcześniejszą rozmową Setsuro był w tym momencie niemal łagodny — a z pewnością bardziej pobłażliwy. W końcu do tanga potrzeba było dwojga. 
— Skoro jesteś jak otwarta księga, to mogę czytać od razu zawartość, pomijając okładkę? — Czuła potrzebę wyrównania rachunków za ciągłe zwracanie się do niej po nazwisku. Być może ustalenie, że on ma zatrzymać swoje oględziny na „okładce”, gdy ona mogłaby od razu zagłębić się w „lekturę”, mogłoby ją chwilowo zaspokoić w kwestii tej jawnej nierówności. 
— Przyjmuję przeprosiny, bo w sumie to mi się należą. — Rzuciła mu chytre spojrzenie. — Wiesz, podczas wykładu, to już niemal chciałam zabierać nogi za pas. Nie wiem, ile bym więcej zniosła tych pochlebstw i flirtu. Rzeczywiście musisz się bardziej postarać. Tymczasem ja nie mam zamiaru Ci dawać żadnych podpowiedzi. — Rzuciła beztroskim tonem, ale wpijając intensywne spojrzenie w oczy Setsuro, w poszukiwaniu reakcji. Nazwała pewne rzeczy po imieniu, jednocześnie dając swojemu rozmówcy przewrotną zachętę do kontynuowania wymiany zdań w podobnym tonie. 

Siedzieli już koło siebie. Ramię w ramię. A Setsuro wciąż nie wychodzi ze swojej mistrzowsko odgrywanej roli. Alaesha zaczęła się po prostu śmiać — głośno i wyraźnie. Prelekcja wciąż się nie zaczęła, więc panujący gwar nieco ukrył jej wybuch.
— Och, jesteś w tym naprawdę dobry. — Otarła opuszką palca łzę z kącika oka. — Cóż za poziom pewności siebie. Zaczynasz mnie fascynować. — Oparła łokieć na podłokietniku, by oprzeć brodę o dłoń. Tym samym przysunęła się do niego jeszcze bardziej i zwróciła w jego stronę. W mniej lub bardziej udawanej zalotności odegrała w zdaniu kończącym jej wypowiedź wyjątkową gorliwość. — Masz rację, być może to już uzależnienie. — Miała nadzieję, że w ten sposób, choć odrobinę wybije go z równowagi.
Uśmiechnęła się, ponieważ wciąż dotykali się ramionami, a on wcale się nie odsuwał. Według kalkulacji Alaeshy byli najzupełniej blisko, aby móc dalej rozmawiać. 
— W takim razie polecam zabrać ramię. — Odparła, dając mu do zrozumienia, że zauważyła jego zabieg. — Jak pies warczy, to nie należy go bardziej złościć. No, chyba że... lubisz niebezpieczeństwo. — Wypaliła do niego z jego własnej broni, mimo wszystko mając nadzieję, że ma do czynienia z amatorem dzikich zwierząt. 

— Itou-san? Przepraszam, że przerywam rozmowę z Yōzei-sama, jednak mam prośbę.— Obok malarki stanęła dyrektorka artystyczna teatru, składając raz po raz głębokie ukłony. Rozmawiały już ze sobą kilkukrotnie, nawet przed chwilą w trakcie przerwy. Niemniej uwadze Itou nie uszło użycie zdecydowanie bardziej pochlebnego tytułu w stosunku do Setsuro. 
— Oczywiście, słucham. — Spojrzała na dyrektorkę z lekkim zdziwieniem w oczach. 
— Następny prelegent nie będzie w stanie dojechać i pomyślałam... Jeżeli to zbyt duża prośba, to najmocniej przepraszam! — Mówiła, co rusz skłaniając głowę. — Czy nie byłaby Pani w stanie poprowadzić prelekcji? Mamy gotową prezentację.
Alaesha nie spodziewała się takiego zwrotu akcji podczas dzisiejszego wieczoru. Zamierzała się trochę ponudzić, porozmawiać z paroma osobami, a następnie niepostrzeżenie umknąć. Poprowadzenie prezentacji bez przygotowania było wyzwaniem, choć nie takim, jakiemu by nie sprostała. W zasadzie była to dla niej okazja, aby efektywniej spełnić cel, z jakim tutaj przyszła — podbudować swój wizerunek i przytrzeć kilka nosków. Szkoda jej jednak było zostawiać swoje wygodne miejsce w ostatnim rzędzie i intrygującego rozmówcę. 
— Proszę przypomnieć mi dokładny tytuł prelekcji i zasób omawianej tematyki. — Odparła do dyrektorki artystycznej, która nagle się rozpromieniła. Po wymianie najważniejszych informacji Itou wiedziała, że poradzi sobie z tematem, mogąc nawet dodać coś od siebie. Dyrektorka poszła przodem, a malarka zdążyła rzucić kilka słów do przysłuchującego się aż do tej pory Setsuro.
— Pokażę Ci, jak należy przeprowadzić dobry wykład. Mam nadzieję, że to nie Twoja sprawka „Yōzei-sama”, bo jeśli tak, to się policzymy! — Położyła nacisk na jego nazwisko w grzecznościowej formie, tylko po to, aby zakończyć zdanie w zupełnie obcesowy sposób. Samo nazwisko niczego jej nie mówiło — jedynie poczuła satysfakcję z tego, że je poznała. Rachunek został wyrównany.

Zabrała telefon z torebki, zostawiając resztę  rzeczy na fotelu, po czym wstała i szybkim krokiem podążyła za kobietą. Za kulisami zapoznała się z prezentacją, na której na szczęście znajdowały się najważniejsze do omówienia punkty prelekcji. W Internecie wyszukała kilka rzeczy, których nie była pewna i... była gotowa. Dyrektorka wyszła na scenę, wyjaśniając gościom sytuację i przedstawiając Alaeshę w samych superlatywach. 
Itou wyszła na scenę przy dźwięku umiarkowanych braw, a flesze, których zazwyczaj unikała, tym razem były skierowane prosto na nią. Stała jednak dumnie i z uniesioną głową, uszczęśliwiona tym, że światła uniemożliwiają jej dostrzeżenie kogokolwiek na widowni. W szczególności Setsuro, który prawdopodobnie przebijał ją teraz wzrokiem i zbierał informacje, aby jej później  dopiec. 
— Dziś teatr kabuki jest nieodłącznym elementem tradycyjnej kultury japońskiej. Niemniej sama nazwa kabuki, oznaczająca przecież coś szokującego, wskazuje na to, że ten rodzaj sztuki nie zawsze był ceniony. Pierwszy kobiecy występ zaprezentowany przez shintoistyczną kapłankę Okuni rzeczywiście spotkał się z uznaniem dworu cesarskiego, jednak jej naśladowczynie szybko zmieniły wyrafinowany charakter przedstawień w okazje do swawolnych spotkań. Mogą się Państwo domyślać, że nie wiązało się to z aprobatą szogunatu. Całą tę burzliwą historię możemy obserwować na kanwach obrazów z tamtejszych okresów... — Zaczęła swoje wystąpienie od ciekawostki, mając nadzieję, że kupi tym uwagę publiczności. 

Reszta prelekcji przeszła bez zakłóceń. Alaesha przeklikiwała kolejne slajdy za pomocą niewielkiego wskaźnika trzymanego w dłoni, powoli przechadzając się z jednej części sceny na drugą i od czasu do czasu wskazując na wyświetlane nad nią slajdy. Nie byłaby w stanie wytrzymać stania w miejscu, a jej naładowane adrenaliną ciało potrzebowało ruchu, aby umysł mógł zachować spokój i skupienie. 
Skończyła na 5 minut przed wyznaczonym zakończeniem prelekcji. Schodząc ze sceny, otrzymała bardziej entuzjastyczne brawa niż na początku, co sprawiło, że uśmiechnęła się do siebie. Był to ostatni z zaplanowanych wykładów, więc w chwilę potem na sali zrobiło się gwarno, a do malarki zaczęły podchodzić różne osoby. Wciąż trzymała fason, starając się nie wyjść ze swojej roli — w pewnym sensie prelekcja wcale się dla niej nie skończyła. Powoli udawało jej się przesuwać w głąb sali, aż w pewnym momencie zauważyła Setsuro. Zawiesiła na nim spojrzenie — nie błagalne, ponieważ nie mogła sobie na to pozwolić — mając nadzieję, że zrozumie jej chęć ucieczki. Nie miała jednak pewności, czy pomoże jej się wydostać z otaczającego ją tłumku, czy może z bezczelną przyjemnością będzie przyglądać się jej niemym męczarniom. Prawdopodobnie był jedyną osobą na sali, która mogła w ogóle podejrzewać, że ma już dość. Mimo wszystko ucieszyła się, że wciąż tu był. Przecież mógł dawno wyjść, a zdawało się, że na nią czeka.

@Yōzei-Genji Setsurō

Zbliżył się do niej, czym jeszcze mocniej pobudził ją do akcji, do tego, aby rozbroić go słowami tak, aby w końcu nie miał pomysłu na odbicie piłeczki.
— Skąd wiesz, że odczyt nie trwa już teraz i że w ogóle czekałam na Twoją zgodę? — Zadarła głowę do góry, aby móc lepiej widzieć wyraz jego oczu. — Chciałam po prostu się dowiedzieć czy byś tego chciał. — Zrobiła krótką pauzę, pozostawiając uchylone wargi. — Na razie pozwolę sobie czytać po cichu, we własnych myślach.

Niemniej, już w chwilę potem ponownie, i zupełnie niechcący, padła ofiarą swoich własnych słów. Żadnego flirtu nie było preferowaną przez nią opcją i miała wrażenie, że doskonałe zdawał sobie z tego sprawę. Przynajmniej miała taką nadzieję. Aczkolwiek nie czuła się jeszcze przegrana, walka o wpływy wciąż trwała. Setsuro mógł pomyśleć, że Alaesha na tym poprzestanie, jednak być może już niedługo pożałuje tego, że sam wykonał krok w tył, zostawiając dla niej wolną przestrzeń do działania. Widziała, jak jeszcze przed chwilą ciężko przełknął ślinę, zanim jej odpowiedział z typową sobie nonszalancją. Jej słowa musiały nie przechodzić w nim bez echa.
Jako że obiecała brak jakichkolwiek podpowiedzi, nie skomentowała tego w żaden sposób — z jej opanowanej twarzy mogło wyrwać się jedynie zmarszczenie brwi lub nosa. Gdyby teraz odpowiedziała, to prawdopodobnie właśnie udzieliłaby mu jasnej wskazówki. Tymczasem teraz stosował teraz jedynie blef. Prawda?

Brakowało jeszcze, aby pomachał jej przed nosem palcem podczas próby postawienia jej zakazu. Zakazywanie artystce czegokolwiek nie było mądre, ponieważ, gdy czegoś nie mogła robić, to jeszcze bardziej tego chciała. Brak prowokacji był... jak czysta prowokacja. Aczkolwiek, w ewentualnym przypadku korzystania z tego samego Słownika Przekomarzania się co i ona mogło być to nawet roztropnym rozwiązaniem, aby przyciągnąć uwagę Itou.
— Ale o jakim tonie znowu mówisz? Zabraniasz mi być uzależnioną? — Od Ciebie? — Obawiam się, że to przyniesie odwrotny skutek. — Nie mogła się powstrzymać i palcem wskazującym przejechała wzdłuż jego przedramienia, muskając materiał garnituru. Miała rację, że był on przyjemny w dotyku. Garnitur oczywiście.
Fizycznie nie odsunął się ani na milimetr, jednak ta nagła zmiana podejścia, z premedytacją prowadzony brak flirtu pozostawiał pustkę nie do zniesienia dla Alaeshy. Tym samym szybko zajęła wolną przestrzeń i rozgościła się w niej, przysuwając się bliżej do granic swojego rozmówcy. Póki nie będzie na granicy obrażenia się, nie miała zamiaru hamować. A nawet gdyby się obraził... Cóż, pewnie znalazłaby sposób na to, żeby przestał.
— Szczepienia wystarczą do tego, żebyś dał się pogryźć? Nie jest to duże wymaganie. — Zrobiła niezadowoloną minę, taką jakby chciała go skarcić za tak błahe kryterium. — Jednocześnie muszę Ci powiedzieć, że je spełniam. Aczkolwiek książeczki szczepień akurat nie wzięłam ze sobą.

Zrozumiał jej spojrzenie i zaczął iść w jej kierunku. To ciekawe, że jeszcze na początku przerwy od niego uciekła, a po wykładzie już cieszyła się z jego nadejścia. Ta znajomość była intensywna.
Przybył jak rycerz w lśniącej zbroi i pożegnał towarzystwo w taki sposób, jakby co najmniej to on zarządzał tym teatrem. Zainteresował ją ten posłuch — choć może to normalna reakcja tłumu na podobne słowa? Wprawdzie Alaesha miała pewne wątpliwości czy europejscy średniowieczni rycerze mieli włosy długie do pasa i byli ubrani w eleganckie garnitury, to nie miała zamiaru polemizować z tym wyobrażeniem. Została uratowana!
Szept skierowany do jej ucha wywołał w niej przyjemny dreszcz. Ten rodzaj grzecznej poufałości jak najbardziej jej leżał. Uniosła głowę do góry, aby skierować słowa w kierunku ucha Setsuro, tak, aby tylko on ją usłyszał.
— Dziękuję! — Mrugnęła do niego jednym okiem.
— Pójdę tylko zabrać swoje rzeczy — myślałam, że się nimi zaopiekujesz! — Rzuciła z udawanym rozczarowaniem, ponieważ nawet z tego miejsca widziała jak jej torebka i płaszcz leżą spokojnie na fotelu. Poszła przodem, usilnie starając się, aby nie podskakiwać. W końcu właśnie przed chwilą udzieliła wykładu w Teatrze Kabuki! A dzień się nawet jeszcze nie skończył.


Stali już na chodniku i mijali ich inni ludzie wychodzący z budynku.
— Co masz na myśli? Jak to tylko wstęp? — Wpierw pomyślała, że za mało wyczerpała temat albo coś ominęła i na moment zamarła. Dopiero po chwili trafił do niej prawdopodobny sens wypowiedzi Setsuro. — Chciałbyś dowiedzieć się więcej na ten temat? Naprawdę?! — Spojrzała z niedowierzaniem, ale też jasnym błyskiem w oku. Jeśli osobie, która nie była zbytnio zainteresowana wykładami, spodobało się jej przemówienie, to musiało pójść całkiem dobrze! Albo to jednak był flirt. Kto mógł to wiedzieć?
Otaczająca ich aura nie zachęcała do długich spacerów. W zasadzie niczego bardziej nie pragnęła niż spokojnej zimowej nocy podczas przechadzania się niemal pustymi chodnikami. Niestety, przynajmniej w tym momencie nie było na to szans, a coś należało ze sobą zrobić. Powrót do domu jeszcze nie wchodził w grę.
Stała przez chwilę zastanawiając się, jak odpowiedzieć. W rzeczywistości wcale nie oczekiwała od niego stawiania jej kolacji, po prostu zgodziła się na jego propozycję. Poczuła się nawet całkiem nieśmiało, ponieważ o dziwo nie miała doświadczenia w chodzeniu konkretnie na kolacje. Przynajmniej nie z takimi osobami, które dopiero poznawała. Należała do osób, które nie miały nawet aplikacji randkowej. Bynajmniej nie chciała umawiać się z ludźmi na siłę. Spotykała się zazwyczaj z osobami, z którymi już coś zaiskrzyło i to najczęściej w trywialnych sytuacjach. To nie sztuka poczuć się wyjątkowo na aranżowanej pierwszej randce z nieznajomym, gdy każde z zaproszonych przedstawia teatrzyk ze swoich najlepszych cech. Bliższe jej sercu były iskry, które potrafiły przeskakiwać z osoby na osobę zupełnie przypadkiem w codziennych sytuacjach. To przecież właśnie w codzienności ktoś musi być dla niej interesujący, a nie tylko od czasu do czasu na wystawnych spotkaniach. Dziś czułaby się niezręcznie, idąc na kolację z Setsuro czy nawet wsiadając do jego auta. Wydawało jej się to wymuszone i niepotrzebne. Jej brak odpowiedzi trwał już odrobinę zbyt długo, dlatego powiedziała to, co jako pierwsze przyszło jej do głowy.
— Może pójdziemy na jednego albo dwa drinki, a kolację zachowamy sobie na następny raz? — Chciała wiedzieć, czy spotkałby się z nią ponownie, nie tylko „przy okazji” a „specjalnie dla niej”. Jednocześnie zaproponowana ilość alkoholu mieściła się w normie chcę dalej z tobą rozmawiać, a nie upić siebie lub ciebie.
— W okolicy jest dobry cocktail bar, nawet nie powinniśmy specjalnie zmoknąć, idąc tam pieszo. — Chwyciła mężczyznę pod ramię i zaczęli iść w odpowiednim kierunku.
— Wiesz co, Yōzei-sama... — Tak bardzo miała ochotę się z nim droczyć, co zdawało się, zabrał jej sprzed nosa jak dziecku cukierek. — Może być Alaesha... lub Ala. Chociaż powiem Ci, że Itou-san caaałkiem przypadło mi do gustu. — Przedłużyła jedną sylabę — Tak naprawdę możesz się zwracać do mnie, jak chcesz.

Weszli do środka. Było to eleganckie miejsce, gdzie można było napić się dobrego alkoholu, dające jednak sporo swobody i niezbędnej do rozmów intymności. W powietrzu unosiły się delikatne, acz wesołe jazzowe nuty, a do każdego stolika dostawione były miękkie, skórzane kanapy o bordowych obiciach. Światło w pomieszczeniu było klimatycznie przygaszone.
Kelner powitał ich na wejściu, następnie doprowadził do jednego ze stolików i zostawił karty. Ściągnęli płaszcze i odwiesili je na wieszaku obok. Setsuro szybciej zajął miejsce, więc Alaesha dosiadła się do niego — na tę samą kanapę. Usiadła bokiem, czyli przodem do niego, uginając jedno kolano i wciągając je na siedzenie tak, że obcas wciąż zwisał za kanapą, niknąc gdzieś pod materiałem spódnicy. Poprawiła i przygładziła wilgotne od deszczu włosy, patrząc na równie zroszone włosy Setsuro — może nawet bardziej niż jej własne, ponieważ jego kosmyki były zdecydowanie dłuższe.
Ramię odłożyła na oparciu kanapy, podpierając podbródek na dłoni. Yōzei mógł już wcześniej zauważyć, że miała problemy z grzecznym siedzeniem na miejscu, choć ona z pewnością nie nazwałaby tego problemem.
— Powiedz mi, ale tak szczerze. Jak Ci się podobał mój wykład? — Spojrzała na niego wyczekująco, niemal nieśmiało. W tym momencie Alaesha mogła wyglądać jak studentka czekająca na wynik ustnego egzaminu z zaciętą, ale też pełną nadziei miną.
Kelner wrócił do nich, pytając, czy już może wziąć od nich zamówienie. Alaesha nie chciała zmieniać wygodnej pozycji, więc bez patrzenia w kartę poprosiła o swojego drinka.
— Dla mnie będzie old fashioned i karafka wody niegazowanej.

@Yōzei-Genji Setsurō