Poruszał się powoli acz stanowczo. Był jak drapieżnik na tropie ofiary, stawiał kroki z przemyślaną rozwagą łowcy, który miał przed oczyma to, czego od samego początku szukał – posiłek. Problem w tym, że Black ani nie zachowywała się jak ofiara ani nie poczuwała do podobnej roli, zamiast tego odgrywając swój własny zamysł nienaznaczony pismem reżysera. Była jak omem odwracający sytuację dla obu stron, zarówno tej złej jak i dobrej. Żyła na tym świecie już wystarczająco lat, by nauczyć się, że granice istniały jedynie dla złudnego przekonaniach tych, który nie chcieli iść naprzód, tych, których powstrzymywał byle kłujący kamień na środku ścieżki.
  Było więc jak mówił. Przekraczał granice, nie tylko swoje ale i innych.
  Zmów ją zaskoczył i ów zaskoczenie odnalazło obraz w rozwartych nieco szerzej powiekach. Barwne ślepia wiedźmy przez ułamek sekundy patrzyły na Shogo z niedowierzaniem, by w moment później utonąć w falach entuzjazmu. Spodziewała się... nie, była wręcz gotowa na to, że złapie ją za biodro, szarpiąc do siebie, ewentualnie utuli kark wnętrzem dłoni ściągając ją bliżej. Nie podejrzewała go natomiast o tak śmiały ruch – podniósł ją bez problemu, jakby ćwiczył to od lat. I wtedy właśnie posiadł również sympatię dziewczyny, wszak Black od zawsze lubiła dotyk. Ceniła gesty małe i duże, jakiekolwiek by nie były; uchwyt dłoni, przemknięcie palców po włosach, skórze, subtelny ścisk na udzie.
Jeśli miała swój język miłości, to bez wątpienia był nim właśnie dotyk.
  Może właśnie dlatego zamachała nogami w powietrzu niczym uradowane dziecko właśnie otrzymujące w dłonie pluszowego niedźwiedzia. Zaśmiała się wówczas, nagle inaczej niż dotychczas, jakoś tak czyściej, szczerzej, weselej. Ciepło ud rzeczywiście po chwili oplotło mężczyznę w pasie, zaś ramiona objęły szyję nie tylko ze względu na podtrzymanie równowagi, ale i bijący z kolorowych tęczówek entuzjazm.
  – You really are something, aren't ya – Nawet nie zauważyła, kiedy płynny, angielski akcent wymsknął się spomiędzy miękkich warg. Zaśmiała się zaraz, odgarniając sprzed oczu Shogo kilka zbłąkanych kosmyków czerni. Jej własne, rude pasma wyplatały się powoli z luźnych warkoczy.
  Wnętrze dłoni wylądowało wpierw na policzkach, mokre od wody opuszki ślizgały się po skórze bez żadnego oporo, pozostawiając po sobie nie tylko ciepło dotyku, ale i wilgotny ślad odbijający ostatnie promienie zachodzącego słońca. Nie minęła dłuższa chwila, a palce zjechały niżej, sunąc wzdłuż odkrytego torsu, do którego akurat nie przylegała płaskim brzuchem. Dotyk był lekki, nieinwazyjny w żadnym stopniu, a irytujący zarazem, bo nie oddawał w pełni tego, co by oddać mógł. Nie lubiła się spieszyć, nie dawała więc od razu wszystkiego.
  – Przyszłam się tu schłodzić, a jest mi tylko coraz cieplej i cieplej – parsknęła krótko. – Chyba będziesz musiał mi to jakoś zrekompensować. Na przykład co nieco o sobie opowiadając.
  Obecność dłoni powróciła do jasnej twarzy, odnajdując miejsce na bokach szyi. Kciuki znów powiodły po linii szczęki, znacząc ją śladem dotyku. Nie minęła dłuższa chwila, jak wiedźma wsparła na czole mężczyzny swoje własne. Dwubarwność ślepi zajrzała w jadeitowe odpowiedniki z bliska, którego dotychczas nie przyszło im między sobą dzielić; gdyby chciała, mogłaby policzyć wszystkie pajęcze nitki jego tęczówek.
  – Gdzie będzie ta kolacja? Musze wiedzieć jak się ubrać – mruknęła nisko; oddech położył się cieniutką warstwą na odsłoniętych ustach Tomomiego. Liche centymetry między jednym a drugim wydawały się tak śmieszne, że niemal nierealne.
  – No nie wiem. Gdy tak to ujmujesz, to nabieram tylko chęci by sprawdzić jak ostre masz kły, że tak grozisz – Jeśli był skupiony na jej oczach, to mógł tego na zauważyć, lecz w momencie wypowiadania słów kącikami ust Black poruszyło figlarne rozbawienie. Ciężko było nie podejrzewać ruchu, gdzie jedna z rąk wplotła się na nowo w ciemne włosy, pociągając za upięcie w na tyle delikatny sposób, nie nie sprawić mężczyźnie żadnego dyskomfortu. Droczyła się tylko, z pewnością to rozpoznał.

@Shogo Tomomi

Czasem miał wrażenie, że był wiecznie głodny, głodem, który nie karmił się przygotowanym naprędce posiłkiem. Ubytek, wżerający się pustką w obleczone martwą przecież tkanką serce. Dudniło tęsknotą obecności. Szukał ciepła, które na chwilę koił w kobiecych ramionach. Zagłuszał nieustający zacisk w piersi, cudzymi pragnieniami. Nigdy niewystarczającymi. Jak niewystarczający był on sam. Dopóki jednak śmierć chciała tylko obserwować wyrwaną z objęć trupią kukłę, nie upominając się o swoje, dopóty - rzeczywiście korzystał, chociaż czerpiące z życia garście, kierował ku wiszącemu mu nad głową celu. Ten szarpał nici, kłujące igłami śpiącą wciąż w nim bestię. Wołał natarczywie. Wściekle. I niejakim zaskoczeniem była dla niego nastająca wolno głowie cisza, gdy kobiece dłonie z dotykiem pajęczym, zgarniało czarne nici włosów ze skroni. Przez moment zastanawiał się nawet, czy jej wiedźmia natura, miała tu swój udział, czy może kobieca natura miała zdolności bardziej ujmujące, niż znał?
Dotyk, początkowo dawkowany ledwie muśnięciami, przy pełnej bliskości, zdawał się zlewać ciało w jedność. Dłonie zachłannie, ale pewnie oplatały wilgotną od wody skórę ud, ledwie pod pośladkami. Odchylił się nieco, gdy ciało w radosnej gestykulacji, wygięło się serwując mu nowe doznanie zaskoczenia. Przez kilka sekund, widząc w dziewczynie kogoś, kogo - w tych kilku spotkaniach, jeszcze nie widział. I musiał przyznać, że mu się odkryta nieoczekiwanością, podobała.
- Jeśli rzucasz a mnie czar, to jestem na takie oporny, ale yeah, my dear - nie mówił biegle po angielsku. ale wystarczająco, by zrozumieć komunikat, wplatając w słowa obcą intonację. Znajomą, prawdopodobnie tylko jemu. Zagraniczne misje wojskowe, rzucały mu wyzwania, nie tylko językowe. I chociaż w większości, zawsze miał w pobliżu tłumacza, chwytał podstawy, by nie dać zrobić z siebie popisowego kretyna.
Pewniej ulokowane ciało i uchwycony balans, dał mu szansę uwolnić jedną rękę, która z uda, pokonała wyraźnie delikatniejszą, chociaż szorstką od zgrubień skór- ścieżkę.  Objął biodro by wędrówkę ukończyć zakręcając na plecy, tym samym przytrzymując rudowłosą, gdy odchyliła się, kreśląc paznokciem, niezidentyfikowaną melodię dotyku. Nie widział gdzie, bo wzrok pozostawał uniesiony, kilkukrotnie licząc, jak często w oczach zapalał się nowy ognik, malowany dwubarwnością tęczówek.
- Być może, powinienem oddać cię ramionom wody, a nie swoim, jeśli potrzebujesz ochłody - wargi, w równym stopniu rozbawione, wciąż poruszały się miękko, głaszcząc jasną skórę, wyraźnie cieplejszym od skapującej kroplami wody onsenu - ze mną to będzie skomplikowane - ściszył głos, gdy kciuk przesunął się kręgiem, wzdłuż linii krzyża na plecach. Poruszył się, stawiając krok nieco głębiej, zanurzając siebie po pas, wystarczająco, by smukłe nogi dziewczyny zanurzyły się częściowo. Woda rozdzieliła się falą, obejmując splecione wyżej ciała, jak zazdrosna kochanka.
- Rekompensata musi więc oprzeć się i na twoich prywatnych wyznaniach, ale... - teatralnie zawiesił głos, zatrzymując krok i wsuwając palce wyżej, zaczepiając palcami o cienkie paski stroju, rozsuwając opuszkami splatane wodą pasma ognia - pytanie za pytanie - uniósł brodę wyżej, równo z dłonią, która w końcu, dotarła między łopatki i niezatrzymana, zaprała się na karku.
- Ugryzę się w język i nie powiem, że nie musisz ubierać się wcale... - parsknął, pozostawiając miejsce na ewentualny, nagły sprzeciw - ale po gentlemańsku zapytam, czy wolisz... w terenie, czy na mieście. Szczegółami się zajmę - odetchnął, zgarniając drobiny oddechu, osiadły jak kropelki, na jego ustach. Prowokacja, odbijała się między nimi dokładnie jak oddechy, zderzając z obcym jeszcze ciepłem, którego poznanie, przenikało wędrującymi spieszniej dreszczami.
- Może to był mój plan od początku, żebyś poznała ich ostrość? Może tak się karmię? - minimalnie odchylił głowę, gdy wplecione we włosy palce, zacisnęły się, łaskocząc zadziornością. Nie pozwolił, by czekała na odzew. palce mocniej zacisnęły się na karku, by sięgnąć i włosów. Kciukiem zahaczył o żuchwę, by nacisnąć mocniej, odchylając głowę nieco w bok, podczas gdy usta, bez początkowej zachowawczości, otarły się o gładką cerę szyi, wilgoć języka naparła koniuszkiem wyżej, by wylądować na wcięciu przy gardle, bliżej ostrej linii szczęki. Ostrość zębów opadła, przygryzając skórę z gorącym oddechem, językiem i drapieżnym pocałunkiem. Pozostawił skórę zaczerwienioną i wilgotną. Odchylił się wolno, nie opuszczając jednak palców, które przesunął lekko, odnajdując pewniejsze ujęcie. Wracając spojrzeniem do oczu wiedźmy, usta zahaczył o jasność policzka, pauzując niechętnie przy kąciku ust.
- Ulubiony czar, który rzucasz na mężczyzn. Prawdziwy - odezwał się miękko, z uśmiechem, wciąż wystarczająco daleko, by drażnić oddechem i blisko, by łaskotać wrażliwą skórę. A więc, pierwsze pytanie.

@Hecate Shirshu Black

  Gdyby miała się przejmować wszystkimi konsekwencjami swoich czynów i trzymać morali, to już dawno popadłaby w psychozę. Nie należała do grona świętych i nigdy też nie twierdziła, że przypisuje sobie wśród nich miejsce. Była tym typem który brał pełnymi garściami to, na co akurat padł zachłanny wzrok. Życie już dawno dało jej jedną z cennych lekcji, by tracić czasu na głupoty. Może właśnie dlatego sprawiała wrażenie osoby, która weszłaby w sam środek pożogi, jeśli tylko dałoby jej to trochę satysfakcji, nieważne w jakiej formie. Gdyby wziąć te wszystkie elementy pod uwagę, nie było nic dziwnego w obecnym zachowaniu dziewczyny – fakt, iż przebywała sam na sam z praktycznie obcym mężczyzną w opuszczonym miejscu w którym nikt nie usłyszałby wołania o pomoc nie sprawił, że się zawahała. Nawet nie przeszło jej to przez myśl. Poruszała się więc swobodnie, dotykała go i śmiała się, gdy wprawiał ją w rozbawienie.
  – Możesz byś spokojny. Czary rzucam tylko na tych, co mi wadzą. Reszta to kwestia tylko i wyłącznie uroku osobistego – Koniec zdania musiała podkreślić puszczając mu zaczepne oczko. – I widzę, że akurat jemu poddajesz się dość dobrowolnie.
  Doceniła tę angielską wstawkę bardziej, niż mógł się tego spodziewać. Niewiele było wśród otoczenia wiedźmy osób z którymi mogła zamienić choć kilak słów w rodzimym języku. Można było więc z lekka zaimponować Black rzucając rzucając jakimś prostym zdaniem czy cytatem z filmu lub książki.
  Przeniesiony z uda na biodro dotyk niósł za sobą znajome ciepło ekscytacji. Jak na razie pozwalała mu na każdy ruch, zaś żaden mięsień rozluźnionej twarzy nie zdradzał, by którykolwiek z gestów nie trafiał w wiedźmi gust. Nic dziwnego, że z każdym przesunięciem dłoni Tomomiego ona wyginała plecy naprzeciw spotkaniu wnętrza jego dłoni. Czując wzrost poziomu wody oplotła udami nieznacznie ciaśniej, wzmacniając tym samym chwyt.
  – Wolałabym nie – odparła, posyłając mu gładki uśmiech. – Nie umiem pływać, więc jeśli puścisz mnie w miejscu, w którym nie sięgnę dna, to nie wiem, czy ci wybaczę – Rzadko dzieliła się takimi informacjami. W zasadzie to nie była pewna czy nawet osoby takie jak Ye Lian czy Enma, którzy znali ją szmat czasu zdawali sobie z tego sprawę. A jednak w tamtym momencie, gdy yurei sunął dłonią w górę pleców, a drugą trzymał asekuracyjnie pod udem uznała, że mogła rzucić tym drobnym skrawkiem informacji. Chlupot uderzającej w odsłoniętą skórę wody był jak atak wątpliwości; przypominał o sobie z każdym najdrobniejszym ruchem, przypominając, że znów zeszli na głębszy obszar basenu. Mimo tego Shogo był bardzo dobry w tym co robił, elektryzującym dotykiem odsuwając myśli ku sobie samemu.
  – Pytanie za pytanie – zgodziła się, okręcając wokół palca jedno z ciemnych jak noc pasm; mierzwiąc je między opuszkami zdała sobie sprawę, że przeczesywanie jego włosów stało się na swój sposób uzależniające. Stale łapała się na tym, jak chęć wplecenia w nie paliczków napinała mięśnie do ruchu. Przy okazji nie potrafiła sobie odmówić przemknięcia delikatnym muśnięciem po linii szczęki, policzku czy skroni.
  Zaraz znów się zaśmiała, tym razem z lekka pobłażliwie.
  – Ah, nie wiesz jeszcze, że odpowiedni strój daje znacznie lepszy efekt niż jego brak? – Pstryknęła go zaczepnie w nos, nie mogąc sobie tego darować. Już wieki temu posiadła tę wiedzę; prawidłowy odór elementów ubioru potrafił działać milion razy lepiej niż całkowita nagość nierzadko nazbyt faworyzowana przez mężczyzn. – Na szczęście trafiłeś w dobre ręce. Nawet jeśli mi wierzysz, to i tak chętnie dołożę argumentów do swojego zdania. Uwielbiam ładne ubrania.
  Pewien jasnowłosy sceptyk mieszkający w centrum zaludnionego miasta wiedział to lepiej niż ktokolwiek inny. Nie raz i nie dwa widział rozmaitą szafę Black. Zawsze wydawał jej się uroczy, gdy tak załamywał ręce lub zasłaniał zawstydzenie odchrząknięciami jak tylko przekraczała próg mieszkania w kolejnej dodającej uroku sukience.
– Niech będzie miasto. Jestem ciekawa jakim typem jesteś – Nie sprostowała o czym dokładnie mówiła, pozostawiając ewentualne zakończenia wyobraźni Shogo.
  Coś kombinował, przeczuwała to już kilkanaście oddechów wstecz. Nie zrobiła też nic aby go z tej konspiracji wyrwać, nawet nie mrugnęła, gdy wychrypiał kolejne zdanie tuż przy wilgotnej skórze. Wpierw miękkość ust, później nagłą ugryzienie posłały wzdłuż kręgosłupa pełen elektryczności dreszcz; ów prąd sięgnął również stale wplecionych w ciemne włosy palców, zaciskając je na kosmykach nieco mocniej. Nie było mowy o udawaniu jakiejkolwiek reakcji, zdecydowanie musiał trafić w czuły punkt, bo nie minęła dłuższa chwila, jak Black opuściła nieco głowę. Z gardła umknął niski, zadowolony promyk, a zważając na to, iż usta znalazły sie na równi z odsłoniętym uchem mężczyzny, ciepło umykającego oddechu połaskotało wyraźnie płatek.
  – Nie rzucam czarów na mężczyzn – zaśmiała się w końcu, przemykając paznokciami po odkrytych plecach. – Jeśli chodzi o zdobycie miłości poprzez magię, to jest wiele różnych zaklęć. Jedne zakładają wypisanie imienia wybranka na kawałku papieru i pochowanie go pod kilkoma przyprawami, drugie dodanie na ów kartkę konkretnej runy, a następnie spalenie jej i wysypanie popiołów za okno, jeszcze inne wykorzystuje świece i jutowy sznurek, długo by gadać. Mnie osobiście nie interesują. Pokładam w sobie wystarczająco wiary, by nie musieć polegać na czarnej czy białej magii. Jest jednak sposób, dość staroświecki i oklepany, który dosyć sobie cenię. Prezentacja zda się jednak w tym przypadku znacznie lepiej niż słowa.
  Nie wiedziała, czy nie popsuła mu nastroju opowiadając to wszystko i w zasadzie niezbyt ją to obchodziło. Zapytał, więc odpowiedziała szczerze. A gdy skończyła mówić, dotychczas trzymana we włosach dłoń zjechała niżej, znów łapiąc go za szczękę. Opuszki osiadły z lekkością na skórze, jednym sprawnym ruchem ciągnąc twarz bliżej, niszcząc resztki dzielących ich centymetrów bezpowrotnie. Ciepło zarówno jednych jak i drugich warg spotkało się naprzeciw sobie, łącząc w początkowo ulotny, acz niewątpliwie słodki pocałunek. Na czas miękkich, nieprzerwanych muśnięć dotyk przemknął z żuchwy na szyję, głaszcząc delikatnie jej bok. Krótki acz stanowczy odgłos cmoknięcia zwieńczył bliskość. Black odsuwając głowę w tył przemknęła językiem po dolnej wardze, posyłając mężczyźnie usatysfakcjonowane spojrzenie spod przymrużonych oczu; kolorowe ślepia błyszczały wówczas niczym dwa neony.
  – Może więc zdradzisz czym się zajmujesz prócz ratowania dam z opresji?

@Shogo Tomomi

Przejmowanie nie należało w jego naturze, ale - branie odpowiedzialności za swoje działania - już grały u niego ważną, mruczącą intensywnie, jak silnik na 5 biegu wyścigów. Doskonale znał schemat stereotypu i łatwiej dla przeklejenia jego osobie, etykiety bawidamka i lekkoducha, który większość stawianych wyzwań przyjmował z zawadiackim uśmiechem. Uśmiechał się niemal intuicyjnie, jakby wygięcie warg kreślących linię drwiny, czy arogancji, stała się częścią jego charakteru. Było w tym coś skrajnie - prawdziwego i fałszywego jednocześnie. Szyderstwo, które sam sobie wpisał i pozwolił, by rozlało się i rozmazało na skórze, przypominając ciężki do starcia, samochodowy smar. I podobne niosąc skojarzenia. Niby brudziło, ale podsuwało myśl, że nad czymś pracował, w jego przypadku - nad czymś, co przecież uznawał za pasję. Z kobietami, w zestawieniu z ich naturą, czuł analogicznie wrażliwą strukturę werbalizacji. A jednak, nie tak łatwo było go zaskoczyć, a wydawało się, że jego nieoczekiwana towarzyszka, trudniła się w magii tego pochodzenia. Czy była to zależność brana z jej obcego pochodzenia? Czy może to on miał słabość do płci pięknej, odbiegającej od tradycyjnie uformowanej w Japonii idei kobiecości?
- Tu nie o spokojność chodzi, a o czystą ciekawość - drażniła się z nim, i z czystą przyjemnością przyjmował tę stronę spotkania - tylko głupiec nie podążyłby za tym urokiem - zwarł szczęki, nadając rysom ostrzejszego kształtu, pochylając się odrobinę i zadzierając brodę - ...ale wiem, kiedy się zatrzymać - dodał ciszej, niemal tak, jakby słowa były ledwie dodatkiem do wilczego, głodnego spojrzenia, które ścignęło silnie to należące do wiedźmy.
Urok, jaki rzucała, rzeczywiście plątał nici wokół jego osoby, ciaśniej mnąc splot, wyraźniej podkreślając kobiecą obecność, którą często odsuwał niedługo po tym, gdy zniknęła mu z pola widzenia. Shirshu wydawała się doskonale orientować w źródłach, które zahaczały o męskie zmysły wystarczająco długo, by pozostawiać fantomowe wspomnienie, każące szukać - jej - nawet wtedy (a może właśnie wtedy), gdy nie była w pobliżu.
Bliżej. Odrobina tylko nieoczekiwaność sprawiała, że ciepło skóry oplotło go ciaśniej, proporcjonalnie odwrotnie do chłodnej wilgoci, łaskoczącej ciało z rosnącym poziomem wody - czyli jednak, wolałabyś utrzymać pewną granicę - zaśmiał się krótko, bezdźwięcznie, w kontekście odkrytego sekretu, gdy postąpił jeszcze kilka kroków, a woda gładko lizała plecy już powyżej pasa- widocznie, musisz mi w tym względzie zaufać - zniżył głos - ...że jesteś ze mną bezpieczna - wyartykułował gardłowo, gdy palce ułożonej wyżej dłoni zmieniły położenie, rozcapierzając się, by objąć pewniej, jakby w zapewnieniu, że jeśli rzeczywiście sięgną dna - to razem.
Wplecione we włosy paliczki, trafiały na słabość, na którą nie pozwalał często. Smukłość nadgarstków ocierała się o jego skronie, by sięgnąć głębiej, rysując przez między czarnymi pasmami niezidentyfikowane mu znaki, być może wbrew temu co mówiła, rzucając pętlę zaklęć, z którymi mógłby sobie nie poradzić. Dopóki jednak miał niezamgloną świadomość, a źrenice podobne jastrzębim, śledziły jej ruchy, oddawał się pieszczocie. Czarność coraz mocniej wymykała się spięciu, rozplątując kolejne nici, finalnie klejące się wilgocią do szyi i karku. Nie dał sobie prawa do długu, znacząc dotykiem coraz bardziej kręte ścieżki na skórze rudowłosej.
- Oczywiście, że wiem - odbił uśmiech, łącząc się brzmieniem z tym kobiecym, niemal przypominając niecodzienną melodię - posłużę się może nie do końca pasującym porównaniem - lubię rozpakowywać piękne prezenty, ale zawartość interesuje mnie bardziej - krótka pauza, gasząca uśmiech - tam kryje się skarb - dokończył bardziej drapieżnie, tym samym zgadzając się na przyszłą argumentację. I na decyzję miasta, jako ich przyszłego spotkania.
Czerpał niespożytą energię nie tylko z widoku, ale i dotyku, spijając gładkość cery nie tylko twardymi opuszkami, ale w końcu bardziej wrażliwe czuciem wargi i język. Gardłowy pomruk wyrwał się z krtani, gdy oderwał wilgoć języka od kobiecej skóry, zahaczając zębami o zaczerwienione ślady. Chciał więcej., czerpiąc satysfakcję z ulatującego westchnienia z pełnych ust wiedźmy. Doznania mieszały się, szarpiąc instynktownym dreszczem, gdy palce zwinęły się na jego włosach mocniej, a potem zjechały na kark i niżej na plecy. Nie dzieliło ich praktycznie nic, wyłącznie granice - którymi tak dziś szastali.
- Słyszałem - niezrażony kontekstem, który w innych warunkach można byłoby uznać za dziwny dla bliskich spotkań, oparł skroń bardziej o policzek dziewczyny, by samemu, muskać przy każdym popełnionym słowie, płatek ucha - ..że klątwa miłości jest najokrutniejszą formą zemsty - kciuk zaparł się pod szczęką, gdy pozostałe zaparły się mocniej na karku, kreśląc - tym razem w jego wydaniu - niezidentyfikowany krąg, potem, głaskał bok szyi, wgłębienie przy obojczyku, zahaczając o cieniutki pasek stroju i niechętnie wypuszczając wiązanie. Cierpliwość nagrodziła nagłym zbliżeniem, jednocześnie sprawiając, że kąciki jego ust uniosły się z niemal arogancką satysfakcją. Usta zgrały się ciepłem, łaskocząc oddechem osiadłym ulotnie na podniebieniu. Nim pocałunek Shirshu zsunął się niżej, przesuną końcówką języka po miękkości dolnej wargi, smakując jej woń. I chociaż finalnie odchyliła się kończąc pieszczotę, palce wsunęły się znowu pod kark, stanowczo zatrzymując ją bliżej.
- Podobno, nie było tu żadnej damy w opresji - odetchnął, najpierw zwierając wargi potem rozluźniając ich nacisk, gdy w obliczu zatańczyło rozbudzone rozbawienie, ale tym razem, nie kontynuował drażnienia - naprawdę jestem kierowcą - mówił, gdy ciało ruszyło się znowu, pokonując głębokość wody, ale omijając najciemniejszą toń, a wolne kroki kierując ku brzegowi, a przynajmniej strony, gdzie woda wciąż była wystarczająco głęboka, ale można było zatrzymać się przy nagrzanych kamieniach - ale potrafię poprowadzić właściwie wszystko co ma koła i nieco napędu - kiedyś nawet wszystko, co latało - dodał w myśli.
Gdy znaleźli się bliżej brzegu, wciąż zanurzeni, uniósł dziewczynę wyżej, by mogła wygodniej usiąść. Nie miał jednak zamiaru rozluźniać uchwytu, gdy ramiona oplatały talię, samemu wciąż pozostając w onsenowym zbiorniku.
- Naleciałości z wojska - zakończył, rozluźniając się i przysuwając bliżej - czemu Japonia? Co cię tu sprowadziło? Daleko od... wiedźmich krajów?

@Hecate Shirshu Black

  – tylko głupiec nie podążyłby za tym urokiem.
  Nagle poczuła potrzebę parsknięcia. Ironia zapadłych między nimi słów unosiła się ponad taflą wody niczym mgła powstająca nad jeziorem po zachodzie letniego słońca. Niespokojne wody przyniosły natomiast wściekły sztorm wspomnień, które z destrukcyjną mocą wyrywały z ziemi wszystko co stabilne. Nie zamierzała jednak psuć sobie dobrego nastroju mogącymi w każdej chwili zawirować przed oczyma obrazami z felernej wycieczki, która miała być jedynie kilkoma dniami przeznaczonymi na odpoczynek, a okazała się jedną wielką tragedią. Wiedźma więc, nauczona przez życie wielu sztuczek, schwytała szalejący huragan pod szklaną kopułę jeszcze nim zdążył szarpnąć za którykolwiek z mięśni utrzymujący bezwiedny uśmiech na pełnych ustach.
  Nie była do końca pewna czy podobała jej się droga, którą zmierzał. I nie chodziło tu o żadne zaowalone metaforą słowa, a rzeczywistość w której Shogo postępował kolejne kroki naprzód, odnajdując coraz to głębsze miejsca Onsenu. Nie podejrzewała w ogóle, że miejsce przeznaczone na relaks może mieć taką głębokość, tym bardziej, że Japończycy raczej nie należeli do grona najwyższych na świecie. Tak jej się przynajmniej wydawało, być może żyła w błędzie i to miejsce żadną miarą nie odstępowało od normy.
  Od wszechobecnego upału na skronie szarżowała migrena.
  – Nie zrozum mnie źle, to nic osobistego – zaczęła, na moment odrywając od niego wzrok, by zwrócić go ku ciemniejącej tafli. Ciemny kolor ułożonych na dole kamieni sprawiał, że dno okazywało się być niemal niemożliwe do dojrzenia. Ów widok wprawiał w niepewność, oplatał patykowate palce wokół szyi powoli acz niespiesznie wciągając umysł w mrok. – Ja nikomu nie ufam – Uśmiech na powrót rozświetlił wiedźmie lico, gdy obracała twarz z powrotem ku obecnemu towarzyszowi. Ciężko było określić moment w którym wspomniane zaufanie przesypało się przez palce niczym drobniutki piasek ze słynnych białych plaż. Ostatnie miesiące nie były dla Black nazbyt łaskawe, wyrzucając pod nogi ciężkie od ton trudu kłody – coraz to kolejne komplikacje, przeszkody w sprawach których normalnie poszłaby do któregoś z przyjaciół, a które obecnie wolała zamknąć za zasznurowanymi ustami, przełknąć wraz z gorzkim posmakiem. Shogo nawet jeśli nieświadomie, to powoli następował na pole minowe. Wiedziała jednak, że nie było w tym grama z jego winy, nie złościła się więc ani nie krzywiła, nie chcąc psuć atmosfery.
  Każdy jeden kosmyk czerni, który umykał ze splotu prędzej czy później łapała w delikatny uścisk palców, nie pozwalając im na rozejście się we wszystkich możliwych kierunkach. Co rusz nawijała jakieś pasmo na paliczki, plotła drobniutkie warkoczyki zaraz skrupulatnie rozplątywanie, by zaraz dotknąć skóry głowy, kreśląc na niej tylko sobie znane wzory, znaki, zaklęcia... nikt nie mógł posiadać stuprocentowej pewności na temat tego, co akurat siedziało Black w głowie; jej myśli były jak nierozwikłane od wielu lat zagadki seryjnych morderców, tych o przezwiskach znaczących ludzkie usta po dziś dzień i skrywających mrok nierozjaśniony nawet przez najmocniejsze światła nowoczesnych reflektorów.
  – Jest formą nie tylko zemsty, ale i zniewolenia – sprostowała. Jakiś pomruk wybrzmiał spomiędzy stulonych niemal całkowicie warg, gdy raczył ją tak dotykiem. Była pod wrażeniem umiejętności jakie jej przedstawiał. Nie zastanawiała się gdzie nabył taki wachlarz doświadczeń, skąd wiedza gdzie przemknąć jedynie opuszkami, a gdzie nacisnąć nieco mocniej, by dobyć z gardła westchnienie. Rozważania byłyby w tym momencie marnowaniem cennego czasu, które pewnie nie mieli za wiele, oboje gonieni przez własne, wciąż jeszcze niezrozumiałe dla przeciwnej strony obowiązki. Black musiała znaleźć sposób na rozwiązanie problemu Kinigami – spędzał jej już i tak szczędzony przez organizm sen z z powiek. – Ci którzy szukają rozwiązań w czarnej magii nie mając pojęcia jak się z nią obchodzić mogą sprowadzić na siebie tragedię. Klątwy zapewniają niespotykanie uczucia, oddanie, ale nieodpowiednio wykonany rytuał, źle  wplecione w całość słowa, drobna pomyłka czy zwykła głupota zagwarantują chorą obsesję, stalking, natarczywość. Słyszałam przypadki w których obiekt klątwy mordował swoją "miłość" byleby zatrzymać ją tylko i wyłącznie dla siebie. To nie są sprawy w które powinno się mieszać nie zdobywając wcześniej odpowiedniej wiedzy. Współpraca z mrokiem na niejednego sprowadziła już śmierć.
  Coś ciemnego, niemal czarnego i bardzo mrocznego przemknęło przez niebieską i brązową tęczówkę, gdy Black mówiła. Chłód powagi zmniejszył niespodziewanie temperaturę dookoła, a świadomość, że jasny pukiel włosów wciąż leżał na swoim miejscu stała się tak ciężka, jakby na ramiona zrzucono miliony siat pełnych ciężkich kamieni – cienkie paski zawieszone przez barki wżynały się w skórę od przytłaczającego ciężaru, przecierały przez materiał ubrania, wżerały w skórę oblewając ręce strugami brudnej czerwieni. Musiała się upewnić, że zrozumiał wagę wypowiedzianych przed momentem słów. Gdy tylko Tomomi zrobił krok, cały ta ciężka atmosfera rozpłynęła się w powietrzu niczym kłąb papierosowego dymu – wystarczyło kilku ulotnych sekund by zniknęła bezpowrotnie.
  Skorzystała z zaoferowanej okazji, znajdując sobie wygodne miejsce na rozgrzanych brzegowych kamieniach. Wówczas uścisk oplecionych wokół yurei nóg rozluźnił się całkowicie, gdy układała je wygodniej na cieple skał. Skoro się jednak nie odsunął, a wręcz przeciwnie, stale przysuwał, to nie oponowała, tym razem samej odnajdując miejsce dla własnych dłoni – te błądziły przez chwilę w okolicach mięśni brzucha, hacząc o każdy zarys mięśni wcale nie przypadkiem, wcale nie bez powodu. Mokra ścieżka kreślona przez opuszki pomknęła na boki, wpierw hacząc o linię bioder, później kontynuując przez lędźwie, aż nie uniosła się wyżej w okolice łopatek, które w delikatnej zaczepce zarysowały zadbane paznokcie chwilowo naznaczone ciemnym jak noc kolorem lakieru; spiłowane na kształt migdałów delikatnie drażnił skórę, choć nie na tyle, by pozostawić za sobą jakikolwiek trwały ślad – w przeciwieństwie do tego pulsującego żywą czerwienią, którym chwilę wcześniej Tomomi naznaczył bladą skórę.
  – Chciałam komuś pomóc z ważną sprawą – odparła, na moment opuszczając wzrok w dół, zatrzymując go na zarysowanym brzuchu mężczyzny. – Pojawiłam się tutaj żeby zaradzić tragedii, ale chyba się spóźniłam. Długo go szukałam, ale im dalej szłam, tym bardziej błądziłam. Po drodze znalazłam kilka powodów, żeby zostać na trochę dłużej, więc wciąż tu jestem. Sama do końca nie wiem czemu – mruknęła na koniec, zadzierając z powrotem głowę, by na powrót utkwić neonowe ślepia w obliczu stojącego tak blisko ducha. Ani na moment nie odwracając wzroku sięgnęła gdzieś w tył, niespiesznie przesuwając oderwanymi od Shogo dłońmi po gładkich kamieniach. Wydawać by się mogło, że szukała wygodniejszego miejsca, rozciągała ciało lub poprawiała ułożenie, lecz po kilkunastu sekundach wróciła do poprzedniej pozycji już z cienkim papierosem tkwiącym między wargami; końcówka tliła się delikatnie wieloma odcieniami czerwieni, żółci i pomarańczy, tymi samymi, które za niedługo miały zabarwić niebo.
  – A więc wojsko? – zauważyła, wydmuchując szary dym gdzieś na bok, poza ciasnotę jego objęć. – Co cię skłoniło do tak patriotycznej kariery? Albo kto?

@Shogo Tomomi

Bliskość wypełniająca przestrzeń, a właściwie jej brak, dawał szansę na odbiór najmniejszej nawet, nieświadomej zmiany, jakiej ulegało ciało. Ciepło bijące od Hecate, tak różne od fal, liżących odsłoniętą skórę tym gniewniej, im głębiej zanurzali się w onsenowej toni. Chwytał więc niepełnym rozumieniem wyraźne, chociaż krótkie impulsy i tamowane drżenia mowy niekoniecznie mówionej. Ta drgała wokół, jak niewerbalna tyrada za każdym razem, gdy słowo wypowiedziane stykało się z reakcją wspomnień. I jej i jego. Doświadczenie kleiło pojęcie, znowu - niekoniecznie zgodne z prawdą. Nie znał wiedźmy wystarczająco, by utkać obraz zgodny z jej rzeczywistością. Nie przeszkadzało mu to jednak w pociągnięciu lepkich nici wrażeń i kącików własnego uśmiechu, by zajrzeć choćby mignięciem do skrytego źródła.  Wciąż - wiedział, kiedy schować pazury, by nie rozjuszyć dzikiej kotki wystarczająco mocno, by wydrapała mu oczy. Inne blizny i długie szramy ran - nie przeszkadzały mu. Lubił wyzwania. I lubił koty.
- Możesz nie ufać. Ale skoro wciąż tu jesteś. Ze mną - nachylił się lekko, by wilgotne wargi zahaczyły o linię szczęki, o odsłoniętą szyję i zbierający się w zagłębieniu obojczyka, zwinięty pukiel rudości - i nie wyrwałaś niczego - drażniący szept służył odwróceniu uwagi, skupieniu czujności kobiecej na nim, a nie na wbijających szpilach lęku, który nieświadomie  - w niej uwolnił - ...to co najmniej mi w tym konkretnym wydaniu, wierzysz - zakończył odsuwając nos, dla siebie zbierając ledwie ciepłotę kobieciej skóry. Zachłanność, tak charakterystyczna dla męskiej natury, działała tylko w ryzach, w woli decyzji - jego własnej, a nie w kontroli instynktów, potrafiących wyrwać się z uwięzi i rozszarpać w zaślepieniu to, czego smak chciał znać dłużej. I więcej.
Nigdy nie umiał uchwycić pełni umiejętności dotyku, którym posługiwały się się dziewczęce dłonie. A Shirshu zdawała się manipulować nim jak oddechem. Naturalnie, ze stanowczą delikatnością, jednocześnie wzmagając w nim walczące pragnienia i trzymając je w uwięzi, pilnując, by nie wymknęły się zbyt wcześnie. A czerń włosów, wsuwana splotem między opuszki, jak u legendarnych prządek czasu, spajała nad nim ulotny czar. I mógł własnym dotykiem, igrać ze zmysłami. Ścieżką wilgoci ściągać deszcze, ale te były ledwie odpowiedzią. Potrzebą. Konsekwencją, budzonego zaklęcia - Lubisz pracować z mrokiem? - powaga wgryzła się między wyrazy, pozostawiając piekące odbicie równe temu, czerwieniejącemu na skórze wiedźmy naznaczeniu, rysowanemu  ostrością zębów i pocałunku. Byłby głupcem ignorując niebezpieczeństwo, jakie niosła ciemność. I z nią igrał wystarczająco wiele razy, by zrozumieć zasady gry. Uścisk śmierci do dziś palił wnętrze dłoni, ku przypomnieniu kosy, jaka wisiała nad jego głową. I szyderczego śmiechu, jaki żegnał go, gdy potoczone po stole kości, wyznaczyły mu los. Wiedział też, że nie tylko on grał ze śmiercią. A na rozłożone karty, rzucali się kolejni śmiałkowie.
Uwolnił wiedźmę z ujęcia, pozostawiając jednak w zasięgu ramion. Wystarczył nieprzypadkowy gest, by zgarnąć ją bliżej siebie - Czy powody miały jakieś imiona? - przesunął łokciem niżej, po kobiecym udzie, jak gdyby chciał zatrzymać się tam na dłużej, być może wesprzeć i skroń - zawsze jakieś mają - kontynuował, sunąc wzrokiem jadeitów wyżej, przez smukłość talii, zasłoniętą pierś, kończąc wędrówkę na dwubarwnych ślepiach - a jak sama wiesz, te mają wielką moc - zakończył, prostując się i rozsuwając ramiona na boki. Dłonie ułożył po obu stronach bioder wiedźmy. Pozostawiając je wciąż wolne od swego dotyku.
- Wojsko - potwierdził i skinieniem głowy, która znalazła się dokładnie na wysokości kobiecego spojrzenia. Dym ulatujący z papierosowego zwitka, zatańczył wokół oddechów w dziwacznej, bo rozdzierającej się mgle- ojciec - gdyby mógł, wzruszyłby ramieniem, strząsając uporczywym łaskotaniem rozdrażnia - wspomnienie - i więcej tam było obowiązku, niż patriotyzmu - doprecyzował. Odetchnął tytoniowym powietrzem, smakując na języku posmak, który i jemu przypomniał o nałogu. W końcu przekręcił ciało na bok i zwinnie, wysunął się na brzeg, pozostawiając za sobą wzburzoną wodę - wolałem latać - zdawało się, że coś spomiędzy słów kołysało się chwiejnie, zazdrośnie. Z rzuconych wcześniej rzeczy, Shogo odnalazł tytoń. I dopiero, gdy papieros znalazł się między ustami, wrócił do osamotnionej na krótko wiedźmy - nim zapadnie zmrok, zniknę - pochylił się z wpisanym na obliczu rozbawieniem - zanim Ty to zrobisz - dodał, prostując się i wydychając z płuc mgliste powietrze. Woda, ciekła strużkami przez zagięcia mięśni, gnała do ziemi, opadając gruby kroplami wilgoci - znajdę cię.

@Hecate Shirshu Black

| zt