Patrzyły na niego pokryte błoną niewyspania źrenice, otoczone powiekami wyglądającymi na podbite; silne pręgi marszczyły skórę dookoła ślepi, nieważne ile razy nie próbowałby rozmasować zarwanej nocy. Twarz obmył lodowatą wodą trzy razy - chciał kolejny, ale liczba jaka by się z tym wiązała, wykrzywiła wargi i zastopowała złączone w koszyczek dłonie tuż przed pochylonym nad zlewem obliczem. Nie. Chlusnęły resztki chłodnych kropel, strząśnięte z rozplecionych palców. Prostując ramiona raz jeszcze spojrzał na swoje odbicie. Zwierciadło obejmowało go jedynie do barków; ciasne wnętrze szkła ukazywało widok całkiem pasujący do całego Salem. Chciałby powiedzieć sam przed sobą, że obrócił w żart całe wczoraj, ale gdy miał to wypowiedzieć, usta ponownie utworzyły pochyłą. Zrezygnował więc rozdrażniony - wkurzony swoim niepotrzebnym rozgrzebywaniem czegoś, co zapewne zdążyło rozejść się po kościach wraz ze snem. Było zresztą dostatecznie późno, aby mógł się spodziewać pobudki lada chwila. Przynajmniej tego by się spodziewał w statystycznym mieszkaniu; zwykle nie chciano, aby goście zmarnowali najsłoneczniejszy etap doby, chrapiąc pod warstwami grubych kołder, bo choć zaatakowała go zmiana czasu i trudy podróży, nie powinien barykadować się w pokoju udając dalszy odpoczynek.
Po jego twarzy i tak widać było, że nie zmrużył oka.
Schodząc po stopniach trzymał dłoń na poręczy; stare drewno niosło wspomnienia wielu niesprecyzowanych wspomnień, gdy pod palcami natrafiał na wybicia, wcięcia i nierówności, być może od jakichś narzędzi, może od wytrąconych przypadkiem z uchwytu przedmiotów, które upadając, odbiły się akurat od barierki.
Sam nie wiedział dlaczego z góry założył, że nie będzie tu telewizji, Internetu czy radia. Może chodziło o czasy, jakie wiązał ze stosami i ogniem wznoszonym po samo niebo, w którym z krzykiem wyduszanym z płuc, ginęły tysiące wiedźm. Dźwięk muzyki wywołał w nim więc naturalne zaskoczenie - odbiło się od zaspanego oblicza, zmyło z przecieranych nachalnie powiek osad zamroczenia. Ta mała nić wiążąca go z cywilizacją zdawała się pokrzepiająca; nie na tyle, by zbiec po reszcie stopni w energicznych podskokach, ale wystarczająco, aby pokonać je bez zawahania.
Prawie.
Cofnął się tylko raz - właściwie chwiejnie przeszedł krok na lewo, biodrem uderzając w ściśniętą mocniej poręcz schodów. Gdy smuga ciemności przemknęła obok niego, w pierwszej reakcji otworzył usta, by zapytać, co to, do licha, było, ale zwarł gębę, gdy milczenie przełamał inny głos.
Cudzy.
Nieznany.
Jasne spojrzenie od razu odszukało kobietę - widział ją pierwszy raz, jeszcze nie do końca pewien jak się zachować. I czy w ogóle jakiekolwiek zachowanie spełniłoby wymagania pani domu. Jeszcze przed opuszczeniem tymczasowego lokum, prześlizgując opuszką po ekranie komórki, przeglądał internetowy tłumacz; nie zapamiętał z niego nic ponad: "good morning" - i to właśnie jedyne co odpowiedział, lekko krzywiąc się w czymś na pozór uśmiechu.
Albo bolesnej świadomości, że poza konfrontacją z ciotką, będzie musiał również zmierzyć się z samą Black.
Podszedł jednak do stołu stosunkowo swobodnie, opierając rękę o krzesło i odsuwając je prawie bezdźwięcznie. Wybrał miejsce obok dziewczyny, od razu zaglądając w profil jej twarzy w skupionej analizie jej dzisiejszego nastroju.

Irracjonalna potrzeba ciągłego poprawiania t-shirtu wyglądała jak jakiś nerwowy nawyk. Dłoń, prawie niezauważalnie, a jednak stale i w ciągłym, leniwym rytmie, odrywała się od uda, przesuwała wzdłuż fałd koszulki, rozprostowując je, by opaść ponownie na nogę, a za jakąś chwilę raz jeszcze wsunąć palce między pogniecione części tkaniny. Przypatrywał się przy tym uparcie twarzy Hecate, ignorowany przez nią samą w ponadprzeciętnej skuteczności. Myśl, że miałaby traktować go jak powietrze przez resztę pobytu, wydawała się nie do przełknięcia. Uformowana w kształt rozmiękłej kluchy rozepchała się w krtani, na kilka sekund tamując swobodny przepływ tlenu; zdawało się, że chłopak zbladł, że nawet piegi na jego twarzy, szczęce i szyi nabrały większej wyrazistości, gdy siniał od wstrzymanego tchu. Wypuścił powietrze dopiero, gdy posykiwania z kuchennych rewolucji ciotki Fiony przerwał głos dobrze znany - Hecate brzmiała i zachowywała się jakby nigdy nic i może to jeden z powodów, dla których spięte ramiona Shina nieco opadły.
Zaprosiła cię na śniadanie.
- Aha - przytaknął automatycznie, odrywając wreszcie wzrok od Black i kierując uwagę na starszą kobietę. Spomiędzy podpuchniętych od niewyspania powiek wyzierały złote tarcze wilczych ślepi. - To miło.
Planował dodać coś jeszcze - choćby zaproponować pomoc przy przygotowaniu posiłku, bo to jedyne, wobec czego czuł się profesjonalny; zapewne ku zaskoczeniu wszystkich zgromadzonych. Nie było mu jednak dane się odezwać, bo lada moment pomieszczenie wypełniły sprzeczki i - jak próbował określić - cięte riposty. Angielski przelatywał między jego uszami w formie bełkotliwej, niezrozumiałej mowy, podczas której przeskakiwał od jednej do drugiej atakującej.
Nie przypuszczał, że któraś z nich odpuści, dlatego widok rezygnującej z batalii Hecate wywołał w nim mieszane uczucia, prędko zastąpione musem wyboru. Kawa, herbata, sok pomarańczowy... napar z ziół...
- Może być kawa - uciął natychmiast, odchrząkując znacząco dla rozładowania poddenerwowania w głosie. - Nie trzeba mi nic oczyszczać. Jest okej.
Zdecydowanie nie było, ale szybko zmieniające się tematy główne dawały pewien rodzaj ulgi. Miał pełną świadomość, że nawet jeżeli teraz ledwo wiązał koniec z końcem w rozmowie, wystarczyło parę następnych chwil, aby na tapetę wjechała jakaś nowa kwestia.
Jak choćby psa.
To na nim wylądowało wycofane spojrzenie. Ręka, stale powracająca do pogniecionej koszulki, na stałe spoczęła nad kolanem, nieruchomiejąc podobnie jak znieruchomiały usta. Nie wiedział co powinien powiedzieć, bo jedyne, na co się zdobył, to krzywy uśmiech.
Do diabła, od kiedy miał tak wielki kij w dupie?
Irytowało go powoli, że stale powracał do wczorajszego zdarzenia, choć siedząca obok Black nie wykazywała najmniejszej potrzeby nawiązania do tego, co miało miejsce. Wkurzało, że w towarzystwie jej ciotki nie rozumiał właściwie niczego, bo jeżeli zawieruszyło się w dialogach słowo, które kojarzył, traciło ogólny sens w kontekście kolejnych wyrazów. Wiedział, że powinien spuści z tonu, może nawet poddać atmosferze Salem. Działać podobnie jak działało szczenię na kolanach Hecate - z bezmyślną wiarą, że nic złego nie może się stać, jeżeli dziewczyna jest tuż obok.
- Może ciotka ma rację z czarną magią odnośnie Duolingo - wtoczył się w środek dyskusji, gdy już niemal można było założyć, że nie przełamie bariery i nigdy się nie odezwie. - Sam mogłem się bardziej postarać z rozmówkami. Chociaż - zawahanie drgnęło mu w strunach i musiał przełknąć ślinę, żeby dokończyć myśl. Wydawała się nagle wyjątkowo idiotyczna, jakby tylko szukał powodu, by spędzić z Black czas sam-na-sam. Skretyniałe, ale - mogłabyś mnie podszkolić. Wybiegamy tego furiackiego Leviathana, pokażesz mi okolicę, a ja udowodnię, że mam ambicję większe niż dukanie "dzień dobry".
Bo ile mógł kłamać?
Pocierając burzliwie bok żuchwy, zogniskował koncentrację na starszej Black. Przypatrywał się jej szczupłym ramionom i włosom opadającym na plecy. Na ruch jaki dostrzegał pod warstwami ubrań, gdy mięśnie napinały się podczas chwycenia za rączkę patelni, a potem rozluźniały, gdy rozkładała palce, sięgając po jakiś składnik.
Chłopak przez moment tylko się temu przypatrywał, ale wreszcie, choć nie odrywał spojrzenia od właścicielki domu, słowa skierował do Hecate:
- Jak mogę jej zaoferować pomoc? - Przegryzany w nerwach kraniec języka zapulsował tępym bólem. - Nie będę przecież siedział biernie jak ostatni debil.