Panuje w podziemiach swoisty dla osiadłych w gruncie budynków chłód. Ten sam, który obrasta ściany i jego domu. Ciężko powiedzieć “mieszkania”, gdzie pokój współdzielony z kuchnią i mała, zrośnięta w jedno z szeroką rurą wodociągową łazienka, tworzą przestrzeń do życia. Mimo wszystko bywa tam. Bywa tam częściej niż w warsztacie, choć rzadziej niż na powietrzu. Bywa, bo w domach bywa się nieczęsto, ale intensywnie. Dlatego może tutejsza przestrzeń, którą skutecznie rozgraniczono z żyjącym światem zewnętrznym, wydaje się przyjazną, znajomą. Nawet te twarze, zgromadzone w skupiska ślepia o przekrwionych białkach, niosą na barkach nie groźbę a obietnicę. Coś, co zapewni jemu i jej — górnolotnie określane, ale w rzeczywistości błahe i codzienne — wyzwolenie. Po ludziach gromadzących się w przestrzeni, a szczególnie ich barkach opadłych o te dwa centymetry za nisko, widać, że są tu dla celu. Już na wejściu miotają piąstkami jak te dzieci, których życie porywa do niedobrego. A tutaj niedobre miesza się z potrzebnym acz mało kontrolowanym.
  Powietrze przecinane jest uderzeniami, głębszymi westchnięciami a przede wszystkim tupotem ukrytym w wielu uniesionych ku górze głosach. Niby to wiwatują, ale nie do końca. Niby to obierają strony, ale też nie. Pomiędzy zgromadzonymi zawiązuje się pakt a nim potrzeba zwyczajnego odpuszczenia. Keita spogląda w te oczy umiejscowione na równi jego spojrzenia i kładzie na płucach głębokie, ciężkie westchnięcie. Wystarczył jeden błysk, jedno zajrzenie w jego wzrok i wiedział, że ta dziewczyna o wypowiedziach ograniczonych do krótkich, niby to urwanych w połowie zdań, potrzebuje podobnego. Podobnych jemu doświadczeń. Najlepiej tych graniczących ze zdrowym rozsądkiem.
  Pozwala więc jej jak matce ująć pociachane czasem, zmęczeniem, zwykłym zapomnieniem dłonie i przygotować je do walki. Uśmiecha się ku tej myśli, bo zaplanowane potyczki nijak się mają do tych ulicznych, prawdziwych. Jasne, łamią kości i szarpią mięśnie, ale za obopólną zgodą przegranych. Bo, jeśli by na sytuację spojrzeć szerzej, każdy tutaj znajduje się w swym życiowym dole. Nie chcą się w podziemiach bić przedstawiciele wyższych klanów. Nie spotka się w mdłym, przesiąkniętym wilgocią szkielecie parkingu członków Minamoto, bogatszych mieszkańców Asakury. A jeśli już to ich twarze, członków tejże rodziny, to poobijane niechęcią, smutkiem, wkurwieniem. Spojrzenie mężczyzny spływa na kobiecy kark. Raz jeszcze gładzi ramię Rajki łagodnym wzrokiem, raz jeszcze chwyta płynne zaokrąglenia obcego tatuażu. Parska. Cicho, z wyrzutem, by wyrzucić z siebie chwilową, nagle wezbraną w gardle niechęć. Nic z nią nie zrobi. Z przeszłością. Może jej tylko wpierdolić.
  Przestępuje z nogi na nogę, uciska palce do wnętrza dłoni i przytakuje jej nie wiedzieć, czy do prośby, czy propozycji zarezerwowania kolejki. Dla pewności dodaje po chwili:
  — Możemy. — I z tym możemy już całkiem gubi poszerzające się jej źrenice, na które nic a zareagować może jedynie niechcianą troską. Chwilę później emocja zmieni w coś gorszego. Gorszego? Jednak nie. Z pewnością brutalniejszego.
  Stają naprzeciwko siebie z pewnością charakterystyczną wszystkim tutejszym. Tą, która z przyjaciół tworzy automatycznych wrogów, rywali. Gnąc plecy acz napinając mięśnie, spogląda ku kobiecie, ku twarzy nie tylko złamanej w nosie, ale w spojrzeniu teraz zbyt pobudzonym. Uśmiecha się. Jest to uśmiech porywczy, dziecięcy, głupio nastoletni. Taki, który w żyły pompuje nagłą adrenalinę.
  — No to hop.

  Zmęczenie powoli wlewało się pod skórę strużką rezygnacji oraz nieprzespanych nocy będących coraz bardziej natrętnym komponentem upływających mozolnie dni, które wiodły od jednego rozkazu do kolejnego w poszarzałej rzeczywistości obrysowanej niejako przewidywalnością, bowiem — nawet jeśli treści kolejnych rozkazów rozrysowywały nowe adresy czy obce nazwiska — wszystko sprowadzało się do jednego.
  Do przemocy.
  Do wymierzanych ciosów.
  Do dewastowania ludzkich myśli (czasem też mienia).
  Do posłusznego nurkowania w głębiny największego okrucieństwa.
  Przyjmował każde polecenie z radością, trochę jak dorastający szczeniak opanowujący kolejne komendy i wyjątkowo spektakularne sztuczki, i wielokrotnie przyłapywał samego siebie na nazywaniu kundlem, wiernym oraz spragnionym upodlającej atencji od kogoś, kto dostrzegał w nim jedynie narzędzie; element niezbędny do zapolowania na zwierzynę. Paradoksalnie odnajdywał się we wspomnianej służalczości, wyzbyty jakiegokolwiek poczucia własnej godności i nienauczony prawdziwej decyzyjności, której został pozbawiony niezauważalnie jeszcze we wczesnym dzieciństwie, kiedy przesypiał mozolnie wlokące do przodu dnie wymalowane makabrą, krzykami katowanej matki, szlochem starszej siostry, tłuczonym szkłem kolejnych butelek rozpryskujących się o ściany. Za to później była już tylko czerń rozsmarowana smolistym smarem przez codzienność.
  Ciemność wychowała chłopca o srebrnych włosach i złotych ślepiach drapieżnika — takiego, co zawsze walczył jedynie po to, aby przeżyć, jakby przetrwanie było dlań odrębnym powodem istnienia odizolowanym od pozostałych nasiąkniętych absurdalnością wyjętą ze zgrubiałych powtarzalnością motywów książek albo prowadzących donikąd filmów nieróżniących się od siebie, pomimo odrębnych tytułów i scenariuszy. Ciężkie kroki zakłóciły niedawny spokój brutalnym wkroczeniem w przestrzeń należącą do człowieka, którego wzrok pochwycił silnym kleszczem własnego spojrzenia i trzymał tak z bezczelnością, nie zamierzając odpuścić; nie przepadał za bycie tym
  s ł a b s z y m,
  nawet jeśli w pojedynku z Fenrysem rzeczywiście był drugim.
  Niemalże parsknął na widok ciała napinającego się machinalnie w czymś pomiędzy obronnym gestem a łykowatym ostrzeżeniem ciśniętym w przeciwnika inherencją groźby i przestrogi, z których żadna nie była Kohaku obca. Niezliczone wizyty w betonowej klatce podziemnego parkingu wciąż wybrzmiewały natrętnym echem ciosów wyprowadzonych niecierpliwością chłopięcych pięści, połamanych kilkukrotnie palców zrastających się tygodniami, zasinień barwiących podskórnie przerażająco ciemnym fioletem spęczniałej krwi, zwinnych uskoków drażniących przeciwników pozbawionych młodości, za to zwilgotniałych z nadmiernego wysiłku, za jakim podstarzałe mięśnie nie nadążały; w każdym razie te ludzkie. Nie ignorował go — nie mógłby. Mężczyzna uosabiał agresję zaległą w skostnieniu narkomana przed przyjęciem kolejnej dawki ambrozyjskiego remedium ćpuna i najwyraźniej to uzależnienie od zdegenerowanych używek oscylujących dookoła bestialstwa nurzającego rozsądek we krwi, brodzącego w brutalizmie po łokcie, podtapiającego wyjałowione wygłodzeniem człowieczeństwo, splatało grubym węzłem zrozumienia niepojmowanego dla kogokolwiek, kto egzystował w świetle.
  — Staruszku, nie przemęczaj się… — drwina, jakżeby inaczej, wypluta z rozkoszą. Odczłowieczeni wymazaniem imion zastąpionymi pseudonimami, jednak wciąż umiejętnie wgryzający złośliwościami we wszystkie wyszczerbienia kości czy nerwowe sploty drgające nieznośnie przy przesadnym nacisku. Okuri-inu przesuwał się powoli wzdłuż sztywnych filarów, naznaczał obecnością betonową powierzchnię nielegalnego wybiegu chłonącego tak krew, co śmierć. Obnażał zęby, podgryzał, prowokował. — Nawet nie jesteś w moim typie. — Parsknął chłodno śmiechem pozbawionym namacalnego rozbawienia.
  Przystanął w odległości trzech metrów od niego, ze ściągniętymi łopatkami i lekko przekrzywioną głową, wymalowując szczerość zniecierpliwienia w podejrzliwie subtelnym uniesieniu kącika ust, i z wyuczeniem wkomponowanym w mięśniową pamięć pozbył się kruczoczarnej bluzy ciśniętej za plecy. Przedramiona pokryte zabliźnionymi wyżłobieniami ciągnącymi przez skórę komponowały się w szkaradną mozaikę, jednak zachowały drażniącą Kohaku delikatność w kontraście dla umięśnionej sylwetki przeklętego mężczyzny, którego twarz najchętniej rozkruszyłby własnymi dłońmi.
  — Z a c z y n a m y ?
  Pytanie najeżone rozdrażnieniem wystrzeliło naprzód, zderzając się z milczeniem brązowych oczu pochłoniętych bezdenną ciemnością łudząco podobną do tej, jaką dziewiętnastoletni kundel każdego poranka dostrzegał we własnym spojrzeniu.


@Fenrys Umbra (oto jestem <3)