Surowe wychowanie z pewnością nie rzuca jasnego światła na nadchodzące wydarzenie. Mimo tego z każdym dniem coraz bardziej dociera do Ciebie fakt, że lada chwila przekroczysz cienką linię oddzielającą dziecięcy etap od życia pełnego odpowiedzialności znanej tylko dorosłym. Widmo urodzin, nawet jeżeli odpychane, stale powraca. Jest nie do zatrzymania podobnie jak czas.

Twoi rodzice twierdzą zresztą, że mądry człowiek się nie nudzi. Wzięłaś sobie te słowa do serca. Jak więc się czujesz, gdy obraz ucieka Ci sprzed oczu jak porwana przez wiatr tkanina? Narasta w Tobie rozdrażnienie, strach albo demotywacja, gdy zdajesz sobie sprawę, że fragment z doby został wycięty bez Twojej zgody? Częściowo przywykłaś do tego stanu. Osłabienie, migreny, problemy ze snem. Zdarzało się.

Ale teraz coraz częściej.
Pierwszy od dawna zarejestrowany przypadek miał miejsce trzeciego lutego. Nagle poczułaś jak nogi gną się w kolanach, jak z piersi ucieka całe powietrze. Jeszcze nim umysł wyłączył Ci wszystkie zmysły usłyszałaś szelest rozsypujących się po podłodze kartek.

Przy kolejnym razie nie straciłaś przytomności. Szóstego lutego, późną nocą, ledwo jednak kontaktowałaś. Drżały Ci dłonie; czułaś jak palce kurczą się i rozkładają niczym orle szpony. Stale i stale przesuwałaś opuszkami wzdłuż ud, jakby szukając dla nich punktu zaczepienia.

Trzynastego lutego ból głowy nieomal był powodem, dla którego wpadłaś pod koła rozpędzonego do granic możliwości rowerzysty. Mężczyzna klął i złorzeczył jeszcze długo po tym jak odjechał w sobie znanym kierunku - jego słowa odbijały się jednak od błony otępienia. Potworne pulsowanie w skroniach ustało dopiero pod koniec dnia.

Czternastego powinnaś cieszyć się dniem zakochanych, ale choć czerwień była wszechobecna, Ty widziałaś głównie krople krwi ściekające z nosa, przez wargi, aż do brody, gdzie bezgłośnie odrywały się i spadały prosto na biały zeszyt ze szkolnymi notatkami.

Później szesnasty lutego, osiemnasty, dwudziesty pierwszy.
Częstotliwość wzrosła gwałtownie.

Gdzieś w Twoim telefonie odezwał się sygnał przychodzącej wiadomości.


Gdy ponownie sięgnęłaś po komórkę, żadnych smsów nie było - a przynajmniej nie takich przypominających o dniu, który wreszcie określi Cię jako "pełnoletnią".

Normalnie całość zrzuciłabyś zapewne na pogodę, stres, zmęczenie; i chorobę. W pewien sposób znasz już ciężar schorzenia trawiącego Twój organizm. Ale od jakiegoś czasu, gdy zaczynasz czuć narastające zawroty głowy - gdy odzywają się nerwowe drgnięcia nadgarstków, gdy plączą Ci się nogi, gdy brakuje tchu - gdzieś kątem oka dostrzegasz coś, co pierwszego dnia być może zrzuciłaś na karb wyobraźni. Przy następnym ataku choroby - na przywidzenie. Potem określiłaś to jako ciemną plamę, gdzieś daleko, daleko na granicy spojrzenia.
Ale z każdym kolejnym razem ta plama nabierała wielkości.
I kształtu.
Jesteś niemal pewna, że gdy wczoraj Twój organizm odmawiał posłuszeństwa, ta smuga była jak cudzy cień. Zniknęła jednak, gdy tylko się obróciłaś.

- Mistrzem Gry wydarzenia jest Warui Shin'ya. Gdyby zaistniały jakieś problemy, nieścisłości lub potrzebowałbyś dodatkowych informacji, pisz na PW na konto Mistrza Gry w tytule wpisując: tanjōbi.
- Zadania mogą się łączyć, ale maksymalnie w pary (tj. możesz połączyć dwa losowe zadania, urzeczywistniając je w jednym wątku, otrzymując przy tym obie nagrody).
- Łączna suma PF, jakie możesz uzyskać z powyższych zadań, wynosi 125-130 PF.
- Zadania nie są obowiązkowe, ale ich niewykonanie poniesie ze sobą konsekwencje opisane w dniu urodzin Hany.

- Deadline na wykonanie zadań przypada na 30 kwietnia.

W momencie zgłoszenia zadanie musi być zakończone. Wyjątek stanowi Ishiki no shōdō, które zgłaszasz w chwili, w której postać drugiego gracza w widoczny sposób zainteresuje się stanem twojej postaci. Jest to znak dla MG, aby wejść z wami z interakcję. W przypadku Ishiki no shōdō proszę o tag Warui Shin'yi w zgłoszeniu.

Kod:

[b]ZADANIE:[/b]
[b]TEMAT:[/b] link

Wiedziałaś, że mostu nad kanałem Tokegawa nie będziesz w stanie przejść o własnych siłach. Co, jako usłużna panienka z dobrego domu, robiłaś w brudnej dzielnicy Nanashi? Twoi rodzice wiedzieli, że późnym wieczorem postanowiłaś urządzić sobie spacer po rejonach zbyt niebezpiecznych dla samotnej dziewczyny? Pochlebialiby to? Znają przecież twoje możliwości. Stan choroby, jaki trawi coraz słabsze ciało, codziennie włącza w ich psychikach migający na czerwono alarm. A jednak musieli się martwić, gdy nawet twój telefon przestał odpowiadać. Jego bateria, pulsująca ikonką wyczerpania, posłużyła ci do wymienienia raptem dwóch wiadomości. Chłód kąsał odsłonięte skrawki ciała, przypominał ci o tym, jak nieszczelny okazuje się szkolny mundurek - zdołałaś jednak wyłuskać z kieszeni telefon, zesztywniałymi palcami wystukując prośbę o pomoc.

Dlaczego nie byli to rodzice, Hanaa? Skąd zresztą wiedziałaś do kogo napisać? Był jedyną osobą, na którą możesz liczyć? Ten dobry, elegancki dżentelmen, stale rekomendowany przez matkę? Chodziło o spokój, jaki wokół siebie roztaczał, o samochód, którym mógł cię zawieźć w dowolne miejsce Fukkatsu? Chodziło o to, że w jego ramionach czułaś się bezpieczniej?

Nawet towarzystwo Ye Liana nie pozwoliło, by narastające poczucie zagrożenia zniknęło. Osłabło jednak z całą pewnością, gdy trzask drzwi drogiego jaguara odciął cię od przytłaczającego otoczenia. Poczułaś wtedy zapach świeżej skóry, wywietrzały aromat męskich perfum, jaki pozostał wewnątrz pojazdu, gdy twój wybawiciel wymknął się na zewnątrz, by poddać otoczenie sondzie.

Nie zdawałaś sobie sprawy z tego, co od wielu dni wpatrywało się w ciebie bez mrugnięcia. Co z każdym wieczorem, przy dźwięku bosej, szorstkiej podeszwy stopy przesuwało się wzdłuż paneli pokrywających podłogę mieszkania - wraz z północą podchodząc do ciebie ledwie o krok. Żywiło się twoim zdrowiem, którego nie miałaś zbyt wiele; twoją młodością, która z każdą sekundą znikała jak pozostawiony na słońcu malunek, blaknący w intensywności swoich barw.

Dobrze wybrałaś kontaktując się z Ye Lianem, bo choć mógł to być - i zapewne był - jedynie łut szczęścia, filmowy zbieg okoliczności, jego wrażliwe zmysły zdołały dostrzec problem. Kojarzył nawet metody na rozwiązanie go, ale nie dostatecznie dobrze, by jeszcze w samochodzie stworzyć plan działania. Musiał poszperać, przekopać się przez masę spamu, bajek i nawymyślanych bzdur zalegających w Internecie jak zakurzone kartony wypełniające strych. Wśród bagażu bezsensów i nieprawdopodobności odkopał jednak prawdziwy skarb - opcję na to, by ciążąca na twoich barkach śmierć wystraszona umknęła.

Podzieli się nim z tobą?