Nienaturalną ciszę przerwał szelest przerzucanej wiatrem gazety - starego magazynu nieznanej treści. Po zmroku ulice pustoszały z ludzi jak z płoszonego światłem robactwa. Mieszkańcy jeszcze przed zmrokiem rozpierzchli się do domów; wątpliwych kryjówek o nieszczelnych dachach i wyłamanych okiennicach. Być może obserwowali błyskającymi w świetle wadliwej lampy ślepiami scenę w pobliżu mostu - dyskretnie i milcząc, wyczekując rozwoju. Nie znali jednak powodu, dla którego...

HANAA
Ujrzałaś cień na samej granicy; tańczący drgającą czernią niesprecyzowany kształt. Nie pasował do otoczenia, wyróżniał się mimo równie mrocznych odcieni. Nie miało jednak znaczenia, ile razy obróciłaś głową, jak silnie starałaś się złapać ostrość obrazu. Zbrudniałe ulice Nanashi były za każdym razem przeraźliwie puste - niczym stara, ujęta w stopklatce fotografia sprzed wieków. Przetarta do granic możliwości, popękana, z ani jedną barwą koloru, bo i nawet blask ulicznej lampy zdawał się pozbawiony tonów innych niż zimna, blada biel. Niepokój trawiący trzewia bił się o pierwsze miejsce z osłabieniem, które wstrząsało elektrycznymi impulsami tkanki drobnego, dziewczęcego ciała. Miałaś nastającą, paranoiczną świadomość bycia obserwowaną; świdrowaną parą ostrych jak noże źrenic.

YE LIAN
Widziałeś ją. Dostrzegłeś niemal w ostatnim momencie - ten dziwny, niesprecyzowany, podnoszący alarm w umyśle zarys postaci o kończynach po ziemię, o zgarbionym w swej nienaturalności grzbiecie chorej, bardzo chorej sylwetki. Stała niedaleko - dziesięć metrów od eleganckiego jaguara. Figurowała w cieniu blisko ulicznej latarni, niemal kompletnie zlewając się z mrokiem dookoła plamy światła. Może dlatego wpierw ciężko było wyłowić jej zniekształconą formę z pleneru - zbyt duży kontrast, zbyt mało informacji czego szukać. Im dłużej się jednak przyglądałeś, tym więcej szczegółów dało się wyodrębnić.
Uwagę ściągało ślepe spojrzenie o oczach przywodzących na myśl mętną wodę z dna studni - odbił się w tej tafli księżyc, gdy pozbawiona kręgów szyja naginała się, pozwalając głowie, niczym sekundowe przeskoki wskazówki zegara, przekręcać się ku barkowi; aż policzkiem opadła powolnie na ramię; w zaciekawieniu, w pełnej cierpliwości, nieruchomym wzrokiem wciąż śledząc wybrany obiekt.
Patrzyła w szybę samochodu, w ledwo widoczną przez powierzchnię szkła twarz Murayamy - mogłeś być tego pewien, bo jeśli nie fakty, to podpowiadała ci to intuicja. Wzmożona, bo do wyłapanych elementów dołączyłeś starość zjawy: skóra spękana jak wielowiekowy bruk drażniła umysł swoim ohydztwem. Przerzedzone włosy stłuszczonymi korzeniami okalały pobrużdżone oblicze.
Ocierała o siebie dłonie.
Ruchem metodycznym i cierpliwym tarła jedną rękę o drugą z drewnianym dźwiękiem - jak kora o korę, spróchniała deska o spróchniałą deskę. Świtało ci coś w głowie, ale nie potrafiłeś dopasować zmory do konkretnego yokai. Miała w sobie coś, od czego cierpły mięśnie pleców, spinały się ramiona, gotowe przyjąć obronny cios. Uśmiechała się w swej komiczności - przez całą twarz, jakby usta rozpoczęły zarys przy uszach, poszerzając łakomy grymas o nieludzkie centymetry. Po zębach krzywych jak wystające gwoździe ciekła krew konsystencji smoły.
Była głodna - czułeś to w pulsujących opuszkach, których uporczywe, swędzące mrowienie promieniowało wzdłuż twoich kończyn, jakbyś sam pragnął złączyć dłonie i pocierać je, pocierać, pocierać do nieskończoności. Znałeś ten ruch; przywodził ci na myśl japoński zwyczaj, w którym krańce palców stykają się ze sobą, zaraz potem śródręcza przywierają ciasno do siebie, by ponieść ku bóstwom modlitwę dziękującą za dobry posiłek.
Niepokój czułeś też przez wyraz pustych ślepi; choć ewidentnie nie widziały celu w dosłownym znaczeniu, doskonale zdawały sobie sprawę, gdzie się znajduje; to były łowcze odruchy. Kamienne, ale wyuczone dekadami, być może całymi wiekami, prób dorwania zwierzyny mimo percepcyjnej ułomności.
W analitycznym paraliżu nagle sobie przypomniałeś kompletnie niezwiązany z wątkiem moment, gdy jaskrawy blask z laptopa odbijał się na tobie niezdrową łuną, gdy po ekranie prześlizgiwały się kolejne wiadomości na temat...

Czym
była?

Dostrzegłeś kalkę dawnego wspomnienia - tekst, w którym się zaczytałeś. Nie potrzebowałeś tych informacji, nie pasowały do twoich poszukiwań, ale mimowolnie przemknąłeś po linijkach opowiadających o starej makabrze. Użytkowniczka była młodą dziewczyną - w chaotycznym bełkocie własnej historii mówiła o godzinie.

O bogowie, do licha, tu chodzi o północ, zawsze o północ. (...) Widziałam ją wczoraj, była dalej, za framugą drzwi, a teraz jest już w środku pokoju, jestem tego pewna, a parę tygodni temu majaczyła tylko na krawędzi, jak jakiś samobójca, jakby byle drgnięcie miało ją posłać w przepaść. Tak byłoby lepiej... (...) Myślałam, że to jakiś powidok, jakiś wytwór wyobraźni, ale nie, zdecydowanie nie, teraz jestem już pewna, bo widzę ją wyraźnie, bo ona jest tuż obok i ciągle bliżej, i nie wiem już co robić, bo przez cały czas stoi nieruchomo i patrzy. Nic więcej. Stoi. Patrzy. Gapi się wręcz. I tylko dłonie pociera o siebie jakby się na coś przygotowywała (...) Sama nie wiem. Ale potem, gdy nagle wybija północ, ta cholerna poskręcana fizjonomia ożywa. Wykonuje jeden ruch, JEDEN, zawsze w chwili, gdy zmienia się dzień w kalendarzu. (...) Spod tego jej zszarganego wilczymi kłami weluru ubrania wysuwa się bosa stopa i ta stopa jest paskudna, poskręcana jak korzenie drzewa i słyszę chropowate szuranie, gdy przeciąga nogą po ziemi. Ona wykonuje krok. Tylko jeden nieszczęsny krok na dzień, ale...

Tu pamięć się urywa, ale sam nagle zobaczyłeś oczyma wyobraźni wypisany przez użytkowniczkę wykonywany ruch, choć postać przed tobą nie poruszyła się o milimetr. A jednak miałeś nieprzemożone przeczucie, że gdy zegar wybije północ, pokraczna szkarada postąpi ledwie jeden niespieszny krok w stronę Hany.



HANAA
Gdy Ye Lian opuścił samochód, aby dla uspokojenia zszarganych nerwów poddać plener sondzie, poczułaś w kieszeni zbyt dobrze znajome drżenie; lekki dygot wibracji, uderzający o ciebie ponaglająco. Pamiętałaś, że komórka padła jakiś czas temu; ekran zgasł podobnie jak sama gasłaś dzisiejszego wieczoru. A jednak z niczym innym nie pomyliłabyś tych charakterystycznych astazji z głębin kieszeni.
Urządzenie nie działało, a mimo tego widniała wiadomość na pulpicie - zglichowana, mrugająca w sekundowych odstępach. Tylko krótkie:


Ta wiadomość zniknęła chwilę później.
Miałaś na jej przeczytanie 49 sekund.
Jakby ktoś niemo odliczał do twoich urodzin.

    To koszmarne i piękne, że nasze oczy rozmywają prawdę kiedy nie możemy znieść jej widoku. Jednak nie w każdej sytuacji jesteśmy w stanie dostrzec to co prawdziwe. Hanaa nie potrafiła, jednak całą sobą czuła, że coś z nią chodzi. Albo ktoś. I choć usilnie próbowała namierzyć źródło zagrożenia, to za każdym razem okazywało się, że wraz z odwróceniem głowy za siebie nieprzyjemne uczucie malało, by wkrótce uderzyć silniej, gdy tylko szyja wracała do swojej naturalnej pozycji. Jeden raz, dwa i trzy – za każdym razem nic, tylko ta przerażająca pustka, sprawiająca, że nawet w środku samochodu i jego właścicielem nieopodal czuła się kompletnie sama. Jak pozostawione w polu kukurydzy dziecko, szukające wyjścia z labiryntu.
    Otaczał ją chłód. Niby siedziała w środku ciepłego auta i powinna czuć się bezpieczna, ale atmosfera tego miejsca sprawiała, że szybko dostała dreszczy. Zadrżała jakby dopiero co wyszła spod lodowatego potoku, choć w rzeczywistości kuliła się jak znaleziona na ulicy sierota, której ktoś postanowił pomóc. To wyobrażenie nawet pasowało do całej sytuacji. Niekiedy czuła się osamotniona, a tego wieczora odczucie to wydawało się najprawdziwsze od momentu narodzin. Nie umniejszając mężczyźnie, który przyjechał do niej z ratunkiem. To jej umysł był odległy, przywidzenia, która ją nękały były niezwykle wyraziste. Czuła, że musi sobie poradzić z tym sama. Ale jak mogła samotnie rozprawić się z chorobą? Bo to przez swoje schorzenie miała wrażenie, że oczy wprawionego stalkera śledzą każdy jej ruch. Prawda?
    To wina choroby... PRAWDA?
    Chciała w to wierzyć z całych sił, każdą otaczającą dziwność mogła sobie usprawiedliwiać w ten sposób. Przywidzenia, przesłyszenia, zawroty głowy. Przecież była niezwykle słaba, omamy w takich sytuacjach są bardzo częste. Wszystko da się logicznie wyjaśnić.
    Tajemnicze spojrzenie było niezwykle bolesne, z trudem wytrzymywała. Na chwilę zamknęła nawet oczy – tak jak to robią dzieci, które myślę, że po ponownym uniesieniu powiek wszystkie problemy wyparują, a świat będzie tak samo piękny jak wcześniej. Ale kiedy obejrzała się wokół siebie ponownie, dziwne wrażenie nie ustąpiło. Tak jak pająk nie uwalnia złapanego w sieć owada.
    Nie poczuła, gdy telefon zawibrował pierwszy raz – drżenie w okolicach uda potraktowała jako jeden z nieprzyjemnych dreszczy. Dopiero gdy spojrzała na materiał spodni, przez który delikatnie prześwitywał jasny ekran telefonu, to wiedziała, że dostała wiadomość. Rękę od razu wsadziła do głębokiej kieszeni, by palcami chwycić urządzenie. Szybkim ruchem kciuka odblokowała ekran. Zabawne, że wystarczyły jedynie dwa słowa, by cała jej twarz pobielała jak ściana. Zaskoczona uchyliła delikatnie wargi. Nie wiedziała ile czasu minęło, ale kiedy mrugnęła oczyma kilkukrotnie, to wiadomości już nie było. Pospiesznie odpaliła nawet skrzynkę odbiorczą, by odnaleźć esemesa w historii, ale nie potrafiła go namierzyć. Jakby był jedynie gliczem, nie pasującym do tego świata.
    Gardło miała ściśnięte. Próbowała wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk, ale nie była w stanie. Na szczęście przypomniała sobie o butelce wody, za którą złapała naprawdę szybko. Tym razem nakrętka puściła – nie miała problemu z pozbyciem się jej. Poczuła niesamowitą ulgę, gdy pierwsze krople zetknęły się z jej ustami, a później kolejne prześlizgnęły się przez gardło. Bez problemu mogła później przełknąć ślinę – uczucie przełykania popękanych skrawków szkła minęło.
    — Ye Lian — powiedziała najpierw, niestety nie na tyle głośno, by mógł ją dosłyszeć. Głos miała żałosny, gdyby ktoś ją usłyszał, to miałby problem z identyfikacją, bo brzmiała zupełnie inaczej. Jakby milczała naprawdę długo, a jej barwę trzeba było poznać po raz kolejny. — Ye Lian, n-nie chcę już.. już tu być — wydusiła z siebie, tym razem znacznie donioślej, podnosząc się z fotela i kierując swoją twarz w jego stronę. Wciąż był na zewnątrz. Czy coś właściwie znalazł? Nie była do końca pewna, może powinna go przeprosić jak przyjdzie. To co widziała było prawdopodobnie wytworem jej wyobraźni. To najprostsze rozwiązanie było jej na rękę i dlatego najbardziej w nie wierzyła. Przez chorobę różne rzeczy mogły się dziać w jej głowie.
    To wina choroby... PRAWDA?
    P R A W D A?
    Moment, w którym słabe ciało opadło bezwładnie na oparcie fotela nadszedł nagle, niespodziewanie. Straciła przytomność jakby ktoś strzelił do niej usypiającą strzałką z bambusowej rurki. Butelka wody, którą wcześniej trzymała w dłoniach wypadła, a jej zawartość rozlała się na samochodowy dywanik, na którym wylądował też telefon, którego nie zdążyła schować do kieszeni.

Gęsty całun koszmaru otulał go ciasno, tak samo jak ciemne i lepkie palce zaciskające się dookoła jego krtani.
Znowu tu był.
Znowu walczył z demonami, których dostrzec nie potrafił, a przed którymi desperacko uciekał. Odbierały mu oddech i zdrowy rozsądek. Mieszały w głowie, wodziły za nos i ustalały zasady, według których musiał grać. Niczym drewniana marionetka, za której sznurki pociąga ktoś skryty w cieniu.
Każda noc niosła ze sobą to samo umęczenie, i te same obrazy. Tonął w nich ilekroć zamykał powieki, by zaznać choć odrobiny odpoczynku. Sen, owszem, przychodził, ale niósł ze sobą niezliczone koszmary, które z każdą kolejną nocą stawały się coraz bardziej realistyczne. Granica pomiędzy tym, co rzeczywiste, a tym co było jedynie iluzją i wytworem jego umysłu, coraz bardziej się zacierała.
Bał się, że pewnego dnia utraci te ziarno realizmu.
A wtedy będzie stracony. Jednakże czyż już i tak nie był? Klątwa, która w nim żyła, a przynajmniej w której istnienie Enma tak usilnie wierzył, zdawała się być żywsza niż zwykle. Budziła się z długiego i odległego letargu. Ciążyła. Rosła.
Być może właśnie dlatego tylko w ciągu ostatniego tygodnia budził się w różnych miejscach już z cztery razy. Albo i pięć. Nie wiedział dokładnie, przestał liczyć. Nigdy dotąd nie miał problemu z lunatykowaniem, ale teraz?
Teraz było inaczej. Jednocześnie, irracjonalnie, tak samo. Przerażająco.
Zazwyczaj wybudzał się w zupełnie przypadkowych miejscach, lecz zawsze niebezpiecznie balansujących na granicy życia, i śmierci. Skraje budynków czy też mostów, przy torach chwilę przed nadjechaniem rozpędzonego pociągu, a nawet we własnym domu, lecz na balustradzie balkonu. Wszędzie tam, gdzie czaiła się w cieniu sama śmierć i czekała.
Czekała.
Czekała.
To tylko kwestia czasu, kiedy uda się jej wreszcie położyć swe skostniałe palce na jego ramieniu.
I nagle, jak za dotknięciem magiczną różdżką, koszmar, którym Enma oddychał, rozrzedził się, aż ostatecznie zniknął. Szczupłe ciało chłopaka napięło się, a potem drgnęło, gdy jednym sprawnym ruchem zabrał dłoń, zrywając tym samym jakikolwiek kontakt fizyczny między nimi. Powieki drgnęły, by wreszcie, niespiesznie otworzyć się przywracając utracony blask w dwubarwnych tęczówkach.
- Nie dotykaj mnie. - zachrypnięty głos, niemal szept, w panującej dookoła ciszy brzmiał jak krzyk - I co tu robisz? - kolejne, nieprzyjemne syknięcie.
Zajęło mu kilka dobrych sekund, by sytuacja w jakiej się znalazł, stała się na tyle klarowna, że trzeźwość umysłu natychmiastowo wyparła z siebie pozostałości snu.
Z nabytą gracją przypominającą dzikiego kota, zeskoczył do tyłu, wprost na twardą ziemie i wyprostował plecy, wsuwając dłonie głęboko w kieszenie.
Wreszcie na nią spojrzał. Uważnie.
- Czego szukasz?

@Itou Alaesha

Spojrzał na nią i przechylił głowę lekko w bok, a ciemne kosmyki leniwie zsunęły się po jego bladym policzku. Niezrozumienie jej słów malowało się na jego twarzy zbyt ulotną chwilę, by dziewczyna mogła to wychwycić. Szybko pojął do czego się odnosiła, i zamiast rozwiać wszelkie wątpliwości, usta ugięły się w lekkim uśmiechu, choć ten z pewnością nie oznaczał nic dobrego.
- A co, skoczysz za mną? Jak się nad tym zastanowić, to trochę w tym romantyczności. Przypomina historię Dazai'a. - powiedział cicho, przechylając się nieznacznie w jej stronę, skracając w ten sposób dystans, jaki ich dzielił.
Nie była zbyt wysoka, choć do niskich również nie należała. Różniło ich zaledwie kilka centymetrów, wiec spoglądanie na nieznajomą z góry nie wchodziło w grę, nawet, jeżeli rzeczywiście chciałby to zrobić.
Wreszcie odsunął się od ciemnowłosej dziewczyny i podszedł do barierki. Oparł dłonie o poręcz i podciągnął się, siadając na niej wygodniej, nawet na moment nie spuszczając wzroku z kobiety.
Przyglądał się jej. Oceniał. Analizował.
Jak drapieżnik, który ostatecznie musi podjąć decyzję co dalej.
Atakować, czy też nie.
- Nie zamierzałem skoczyć, jeżeli o to ci chodzi, księżniczko. - skinął lekko głową w stronę wody znajdującej się za jego plecami.
Kłamca.
- Nie jestem typem samobójcy. - uśmiechnął się, choć jego pozbawiony był krzty radości.
Znowu kłamał.
Ale ona nie musiała o tym wiedzieć. Oparł policzek o dłoń, upychając gdzieś w bok ciemne myśli, które towarzyszyły mu zaledwie kilka sekund wcześniej. Nie miał siły analizować swojego położenia. Nie tym razem. Nie ponownie. Koszmary, które dręczyły go od przeszło kilkunastu dni z każdą kolejną nocą nasilały się. Coraz bardziej pchały ku przepaści. Nie odczuwał jednak lęku, a irracjonalne zaciekawienie sytuacją, w jakiej się znalazł.
Choć rozsądek podpowiadał mu zupełnie co innego. Przecież koniec końców będzie musiał coś z tym zrobić, bo inaczej skończy pogrzebany.
A może właśnie tego pragnął. I właśnie na to czekał. Na koniec. Swój.
- Spać nie możesz. - powtórzył za nią, a w tonacji pojawiła się nuta drwiny. Nie wierzył jej.
- Dlatego wybrałaś się na spacer po mieście? To dość głupie. I ryzykowne, nie uważasz? - zaśmiał się sucho. I sztucznie. - Może jestem psychopatą? I mordercą. - poniekąd mówił prawdę. Jego dłonie wielokrotnie były skąpane posoką ofiar, w tym kobiet.
Bez znaczenia, że sytuacja i scenariusz był zupełnie innych od tych, w których przychodziło mu walczyć. Nie zmieniało to jednak faktu, że nastraszenie nieznajomej wydawało się zaskakująco miłą perspektywą. Z przyjemnością będzie spijał wszelkie emocje, jakie pojawią się na jej twarzy.
Zdecydowanie było to ciekawsze, niż głowienie się nad swoimi sennymi problemami.

@Itou Alaesha

Cierpkość uśmiechu smakowała gorzko, tak samo jak słowa, które padały z jego ust, choć ton pozostawał niezmiennie spokojny, jak jesienny powiew zbliżającej się zimy.
- Gdybym rzeczywiście skoczył do wody w celu ukrócenia swojego życia, to czemu zakładasz, że wciągnąłbym cię pod nią próbując nie utonąć? - wargi ugięły się jeszcze mocniej, a ich kąciki ginęły w cieniu nieoświetlonej części mostu, w której aktualnie się znajdowali. - Skoro chciałbym się zabić, to chciałbym utonąć, a nie desperacko walczyć o ostatni haust powietrza. Nie ma tu miejsca na sprzeczności. - oczywiście wiedział, że w życiu trafiają się nagłe zwroty akcji; zmiany decyzji w ostatniej chwili; poczucie winy i żałowanie swoich czynów. Jednakże chłopak wiedział również, że z pewnością nie należał do takich osób. Gdyby rzeczywiście skoczył, to tylko po to, aby zakończyć życie raz a dobrze. Nie byłoby gwałtownej zmiany decyzji na ostatnią chwilę, nie byłoby żali, ani też próby walki o życie.
Utonąłby. Ot tak, po prostu.
- Nie wierzysz mi. - powtórzył za nią jak echo, jednak w ogóle nie czuł się tym faktem zmartwiony. Nawet jeżeli dziewczyna mu nie uwierzyła, co rzecz jasna było zrozumiałe, to i tak nie była w stanie nic zrobić. A przynajmniej nic realnego.
- Może i za tydzień, może i za dwa. I co w związku z tym? Będziesz mnie od teraz pilnować? - zapewne oboje doskonale zdawali sobie z tego sprawę, że było to niewykonalne. Nie znali się, i zapewne tak pozostanie po dzisiejszym spotkaniu.
- Niech zgadnę. Za moment sprzedasz mi jakaś ckliwą historyjkę na temat życia. Spróbujesz przekonać mnie, że bez względu na okoliczności, że zawsze warto żyć. Bez znaczenia jak bardzo można być w dupie, to i tak jutro może przynieść coś nieoczekiwanego! Coś dobrego! Dorzucisz, że byłaś w podobnej sytuacji, że mówisz to prosto z serca, z doświadczenia. O, wiem! Jeszcze powiesz, że na pewno są ludzie na tym świecie, którzy zapłaczą za mną, że jestem kochany. - pstryknął palcami, jakby właśnie wygrał w grze bingo.
- Ja, jak na prawdziwego przyszłego-niedoszłego samobójcę przytaknę ci. Powiem wszystko to, co chciałabyś usłyszeć. W efekcie końcowym ty wrócisz do domu z czystym sumieniem. Położysz się do ciepłego łóżka w przekonaniu, że zrobiłaś coś dobrego. Spełniłaś dobry uczynek, ocaliłaś czyjeś istnienie! I będziesz żyła w tym przekonaniu, gdzie w rzeczywistości kiedy tylko się rozejdziemy, otworzą się przede mną drzwi pełne możliwości. Nie skoczę do wody, ale może rozjechać mnie auto. Mogę przedawkować leki. Rozciąć sobie nadgarstki. Klasycznie zawisnąć na linie pod sufitem. Ewentualnie wybrać bardziej krwawą opcję i strzelić sobie w łeb. Ty jednak nie będziesz o tym wiedzieć i nadal będziesz żyć w swojej błogiej nieświadomości. Być może nawet pochwalisz się swoim dobrym uczynkiem przed koleżankami. - nagle uśmiech zniknął, a oblicze spoważniało, kiedy odszukał w ciemności jej spojrzenie. - Dlatego daruj sobie swój kompleks zbawiciela. - uniósł obie ręce i skrzyżował je na klatce piersiowej, stawiając między nimi niewidzialną ścianę, która zdawała się być nie do przebicia.
- Z góry zakładasz najgorszy scenariusz. Może faktycznie chciałem skoczyć, a może jedynie podziwiałem widoki. Może lunatykowałem?

@Itou Alaesha