Rozmawiały otwarcie o świecie duchów i o zasadach dotyczących zostania senkenshą. Itou nigdy w życiu nie pomyślałaby, że odbędzie taką rozmowę ze swoją wychowanką. Nie tyle, że dla osoby z zewnątrz brzmiałaby ona zupełnie bezsensownie — nie spodziewała się, że skoro już coś takiego przydarzyło się jej, to dotknie to również tak bliskiej jej osoby, w zasadzie przyjaciółki.
— Okoliczności śmierci? Sugerujesz, że dziecko w łonie matki lub przy porodzie musiałoby przejść śmierć kliniczną? — Alaesha na chwilę zamilkła. — Czy każdy kto przeżyje taką śmierć, zostaje senkenshą? —  To wszystko zdawało się tak dziwne i niebywałe, natomiast takich historii na skalę światową czy nawet kraju działo się całkiem dużo. Tym samym wiele osób musiało być senkenshami. Czemu nie jest to ogólnie znana wiedza? Sama wiedziała też o Kisarze, teraz dowiadywała się o Ejiri. Musiało być ich więcej. Zdecydowanie więcej. Tym samym ktoś musiał nad tym panować, nie umożliwiać ludziom bezpośredniego mówienia o tym temacie w mediach lub z drugiej strony — w jakiś sposób kontrolować duchową część ich świata, aby yurei i yokai nadto nie mieszały w życiach niczego nieświadomych śmiertelników.
— Czyli... jakieś 7-8 lat temu? — Na prędce przeliczyła w głowie, kiedy mniej więcej otrzymała lakoniczną informację od jej rodziców, że wyjeżdża i już niestety nie będzie uczęszczać na zajęcia. Zauważyła teraz zmieszanie dziewczyny, szybkie mrugnięcia, zwiastujące nabiegające do oczu łzy. Czyli wcale nie było jej tak lekko z tym żyć, tylko po prostu minęło dostatecznie dużo czasu, aby zdążyła oswoić się z nową rzeczywistością.
— Ja niecały rok temu. Dostałam udaru. — Odpowiedziała zdawkowo, na razie nie przyznając się do tego, że sama sobie zapracowała na ten udar takim, a nie innym trybem życia. Zajeżdżając się niemożliwymi do osiągnięcia celami i rzucanymi sobie, jak kłody pod nogi, wymaganiami. Brakiem równowagi, przepracowaniem, zarwanymi nocami i choć może nie chorobliwą, to i tak zbyt dużą ilością używek.
— Skąd brałaś wiedzę? Zdobywałaś ją sama czy ktoś Ci w tym pomagał? — Przekręciła się w jej kierunku, wiedząc że kociak prawdopodobnie zaraz ucieknie w wyniku nagłego ruchu, ale to przecież nic. Chwyciła dłoń Carei. Z pewnością nie chciała odrzucać jej wyciągniętej ręki, a też czuła, że potrzebuje tego dotyku, drobnego wsparcia. Była wdzięczna za to, co mówiła. Za to, że ze spokojem próbowała jej tłumaczyć zawiłości tego świata, których chyba nie dało wyłożyć się w taki całkiem prosty sposób. W sztuce również nie wszystko wydaje się mieć sens. Dlaczego kilka barwnych plam układa się w coś, co dla ludzkich oczu staje się już jasnym przekazem? Dlaczego nie wystarczyło nakreślić ołówkiem cienia danego przedmiotu, aby był on już realistyczny, a zawsze należało pamiętać o kącie padania tegoż światła oraz płaszczyzny pod jaką dana powierzchnia się uginała? Tak po prostu było. Najwyraźniej świat duchów też po prostu „był".
— Wiesz, nie boję się samego istnienia tego świata. Boję się tego, że nie rozumiem, dlaczego te byty czegoś ode mnie chcą. Czemu akurat ja? Od czasu przejścia miałam zdecydowanie więcej tych złych doświadczeń duchowych, aniżeli dobrych i chwilami brak mi już sił. Czy yurei, yokai i kami zawsze na mnie oddziaływały, ale wtedy tego nie wiedziałam? Być może dopiero teraz jestem dla nich odpowiednim medium do przekazywania komunikatów? Jesteś w stanie mi to wytłumaczyć? — Przytrzymała mocniej szczupłe i chłodne palce, które rzeczywiście dodawały jej w tym momencie otuchy. Może nie zawsze musiała zgrywać twardzielkę? Pędzące myśli nieco się uspokoiły, więc i zaczęła mówić już bardziej składnie i zrozumiale, wyrażając jaśniej swoje przemyślenia.
— Wiele myślałam nad tym snem zesłanym przez Kitsune. Może chciała, abym uratowała tę dziewczynę? Bo wiesz o tym? W mieście było głośno o tej sprawie. To ja ją odnalazłam, ale ze względu na moje bezpieczeństwo nie podano tej informacji do mediów. Również mogłabym paść ofiarą tego kogoś, kto ją tam zamknął... Czy ten koszmar mógł być czymś dobrym, a nie próbą zwiedzenia mnie w pułapkę? Czy tobie lisica również pozostawiła jakieś przesłanie... albo rzecz? — Zapytała niepewnie. Nie wiedziała, jakie było jej doświadczenie w tym śnie. Co wydarzyło się, zanim spotkały się na krótko przed finałem koszmaru? Jej trwał bardzo długo, gdy w ciemności, boso i ociekając krwią uciekała przed morderczym onim. Itou zdawało się jednak po tonie smsów, że Ejiri nie przeżyła swojego snu tak mocno. Raczej coś innego siedziało w jej sercu jak ostry cierń, który odbierał jej siły. Również odłożyła kieliszek i usiadła obok niej na kanapie, cały czas nie puszczając jej dłoni.
— Mam nadzieję, że Ty też nie boisz się przy mnie płakać. — Gdy Carei już sama wspomniała o płaczu, to Itou nie wytrzymała. Puściła emocje i pozwoliła sobie na to, żeby ciężkie grochy zaczęły opadać na jej policzki i sweter. Sięgnęła ręką na siedzenie kanapy, wyciągając ją otwartą ku młodszej artystce.
— Kochana, co się stało? — Jej wyjazd był nagły i niespodziewany. Na zajęciach szło jej doskonale, miała już plany na swoją dalszą edukację w Fukkatsu. Jednocześnie nic nie wskazywało na nagłą chorobę czy wypadek w postaci choćby potrącenia — o tym pewnie by się dowiedziała w taki, czy inny sposób. Skoro ta rozmowa i pobyt u niej i tak już przestały być tak beztroskie, jak obie mogłyby sobie tego życzyć, to może chociaż będą miały okazję, żeby zrzucić z siebie trochę ciężaru. Podzielić troskami, wesprzeć i zrozumieć. Mimo wszystko, co się wydarzyło, chciała mieć ją blisko w swoim życiu. Liczyła na to, że po tym ponownym, przypadkowym spotkaniu na punkcie widokowym, Ejiri wróci na stale codzienności Itou.

@Ejiri Carei

Pokiwała delikatnie głową. Słowa Ejiri uderzyły w nią z siłą, której się nie spodziewała. Rzeczywiście, cały ten świat musiał istnieć od dawna, w zasadzie to od zawsze. Z jakiegoś jednak powodu nie każdy go dostrzegał, czego Itou już jednak nie rozumiała. Dlaczego wszyscy nie mogli mieć zdjętej przesłony z oczu? I dlaczego akurat osoby, które przeżyły krotki moment zatrzymania akcji serca lub innej formy tymczasowej nieaktywności mózgu doznawały odsłonięcia kurtyny? Może jednak nie było w tym niczego szczególnego, może było to po prostu jednym z kolejnych nie do końca zrozumiałych praw natury i świata, w którym żyli. Tak jak codziennie Słońce musiało przejść pozorną wędrówkę po nieboskłonie w wyniku obrotu ciał niebieskich, tak może ludzie zaczynali widzieć inne warstwy nie-życia po śmierci.
— Mierzysz się z tym od tak dawna, a ja płaczę, choć nie minął dla mnie nawet cały rok bycia senkenshą. Chciałabym być silniejsza, chciałabym być dla Ciebie kimś lepszym niż tylko osobą, która pokazała Ci ołówki i farby. To nie Ty powinnaś mnie pocieszać. — Mimo wszystko Itou nie była w stanie powstrzymać łez, który ciekły już dużymi, krągłymi grochami po policzkach. Pękło w niej coś, czego już w tym momencie nie umiała zatrzymać. Może nie potrafiła zwierzyć się z Ejiri z wszystkiego, otworzyć tak zupełnie i w pełni, to jednak pozwoliła sobie na pokazanie dużej dozy słabości, wrażliwości i delikatnego środka, który zazwyczaj obwarowywała wysokimi murami.
— Kto Cię wsparł swoją wiedzą? Znasz innego senkenshę? — Dla Itou wcale nie było to oczywiste. Nie natknęła się jeszcze na zbyt wiele osób, które jakkolwiek mogły poszerzyć jej wiedzę lub perspektywę.
— Czy byłam sama podczas umierania? Tak. Wcześniej i później również. To że otaczali mnie ludzie, nie znaczyło, że nie byłam samotna. Że umiałam dopuścić do siebie kogokolwiek... Dalej mam z tym trochę problemów. Choć teraz, przy Tobie... jakoś mi łatwiej. A Ty? Byłaś wtedy sama? — Pytanie było na tyle nietypowe, że postanowiła odbić je również w stronę Carei. Być może tym sposobem ona sama pytała o coś, co było dla niej w tym momencie trudne lub ważne?
Wprawdzie w szpitalu był taki jeden lekarz, który zdawał się rozumieć ją lepiej niż inni. Dodał jej wtedy nieco otuchy, który przez pewien moment i epizodycznie gościł w jej życiu, ale ten kontakt szybko się porwał, pozostawiając Itou na powrót samą z tym wszystkim, co ją otaczało. Odwzajemniła uchwyt dziewczyny, również błądząc kciukiem gdzieś po wierzchu jej delikatnej i jasnej niczym alabaster skórze dłoni.
— To mnie jest przykro, że od tak dawna się z tym mierzysz i że nawet nie byłam w stanie Cię jakkolwiek wesprzeć... Wprawdzie nim sama tego nie przeżyłam, to nie byłabym pewnie w stanie Cię dobrze zrozumieć, jednak zawsze mogłabyś mieć we mnie wsparcie. — Alaesha jako była mentorka miała wobec Ejiri odczucia nie tylko przyjacielskie, ale też nieco matczyne — chciałaby ją chronić, pocieszać, być dla niej bardziej, niż ona dla niej. Doskonale dogadywały się od samego początku, stąd relacja skręciła na drogi przyjaźni, ale poczucie obowiązkowości i troski nigdy nie opuściło Itou. Patrzyła tym samym Carei w oczy, pomimo łez w sposób mocny i stanowczy.
— Czytałam o tych kontraktach, ale nie spodziewałam się, że akurat ta informacja należy do tych prawdziwych. Wiesz, w sieci jest napisanych więcej bzdur niż konkretów. Wyciągnęłam stamtąd i z licznych książek tylko te rzeczy, które zdawały się mieć większy sens i jakoś powielać. Jednak, że w magiczny sposób można odzyskać ciało... Niesamowite. I chyba trochę upiorne... — Informacja o tym, że Carei miała za sobą już kontrakt wstrząsnęła nią. Nie zdawała sobie sprawy, że dziewczyna w tak wielu sprawach ją przewyższa i do tego tak swobodnie porusza się po tej nowej, duchowej materii. W jakiś sposób mogła być z niej dumna, że tak sobie z tym wszystkim poradziła.
— Masz kontrakt... Ale... Nikt Cię do tego nie zmusił, prawda? — Jeśli jednak przeczytane informacje o kontraktach były prawdziwe, to również wiązał się z nimi szereg niebezpieczeństw. Istota mogła w pewien sposób zapanować nad kontraktorem i jej siłami. Rany, jak to abstrakcyjnie i dziwnie brzmiało.
— Nie pierwszy zbiorowy sen? Widzę, że już jesteś niemal weteranką tego świata. Aczkolwiek to pewnie znaczy, że mnie również kolejne tego typu atrakcje raczej nie będą omijać. — Wpierw na twarz starszej malarki wykwitło zdziwienie. Następnie spróbowała się blado uśmiechnąć, by później kąciki jej ust opadły w melancholijnym wyrazie. Ten rok był naprawdę trudny, jeśli chodziło o regularność i jakość jej snu. Dręczyło ją to niemiłosiernie, ale najwyraźniej yokai i kami miały to absolutnie gdzieś, że ona potem chodziła nieprzytomna w ciągu dnia.
— Szkicownik? Korzystałaś z niego? Ja otrzymałam grzebień, ale boję się go użyć. — Itou miała wrażenie, że rzeczywiście nie była w stanie wyłapać wszystkiego co mówiła do niej Ejiri. Słuchała tak mocno jak była w stanie, ale łzy panoszące się na rzęsach i policzkach przeszkadzały w odbiorze różnorakich niuansów, które w normalnej sytuacji z pewnością by wychwyciła. Reakcje ciała również nie były pomocne, zalewając ją jak wzburzona woda z zerwanej tamy. Gwałtowne drgnięcia od łykanego szlochu zaczęły tym bardziej rozchodzić się po ciele, gdy ta drobna istotka zaczęła się do niej przytulać, o dziwo chyba nie brzydząc się jej wylewną słabością. Ramiona skwapliwie szukające bliskości doprowadziły do tego, że ostatnie resztki zdrowego rozsądku zmuszające ją do zachowania pozorów spokoju runęły. Nie musiały wyspowiadać sobie wszystkich swoich bólów i pewnie nawet nie byłyby w stanie, jednak ta chwila z pewnością zapadnie im na długo w pamięć, odzyskując utraconą na tyle lat bliskość, a być może nawet ją pogłębiając. Itou już wcześniej siedziała bokiem do Ejiri, więc teraz wcisnęła jedno kolano mocniej w oparcie kanapy, a drugie wciągnęła na siedzisko, tworząc niewielki azyl dla nich obu. Również objęła ją ramionami, zaplatając dłonie na szczupłych łopatkach. Słowa Ejiri zapiekły kolejnymi łzami pod powiekami. Cóż jej kruszynie się przytrafiło? Ścisnęła ją jeszcze mocniej, przykładając policzek do tafli ciemnych włosów.
— Skarbie mój... tak się martwiłam. Zniknęłaś nagle i zupełnie zamilkłaś. Ale cieszę się, że do mnie wróciłaś. Nie zostawiajmy się więcej, dobrze?

@Ejiri Carei

W przypadku Alaeshy chyba nic nie było w stanie zmienić jej postrzegania na temat bóstw, nawet śmierć i ściągnięcie kurtyny z oczu. Tak jak wiele lat temu straciła w nie wiarę, tak nawet fizyczne doświadczenie drugiego świata nie przekonywało jej do tego, że powinna komukolwiek składać hołd. Akceptowała zastany stan rzeczy, ale odmawiała pokory. Zbyt wiele lat była do niej zmuszana i to nawet nie przez bogów, a przez ludzi, iż obiecała sobie, że już nigdy nie pozwoli na to, aby cokolwiek rządziło jej życiem poza nią samą. Możliwe że jeszcze przyjdzie Itou zapłacić za jej pychę, ale nie mogła po prostu myśleć inaczej. Nie dzisiaj, nie teraz. Mogła jednak cieszyć się z wiary innych osób, szczególnie gdy wiedziała, że bogowie doprawdy istnieją. Jeśli komuś modlitwy do nich miały pomóc i przynieść ukojenie, których ona zaznać nie potrafiła, to mogła jedynie cieszyć się z jego lub jej ukojonej duszy.

Doceniła żart, którym w tym momencie przyjaciółka starała się ją pocieszyć. W głowie Alaeshy rzeczywiście istniały różnego rodzaju progi, które według własnego mniemania powinna wręcz być w stanie osiągać. Stawać się niezłomną i nie do wzruszenia, ostoją spokoju i opoką dla bliskich, co jednak nigdy nie udawało się tylko w tę jedną stronę, której by sobie życzyła. Sama niejednokrotnie potrzebowała pomocy, choć często nie umiała o nią prosić. Odpłaciła równie bladym uśmiechem, acz prawdziwym, bo uniosły się w nim również kąciki oczu starszej malarki. Naprawdę miło było schować się w tych dziewczęcych ramionach i pozwolić sobie na chwilę słabości, szczególnie gdy ona sama chciała podzielić się z nią własną siłą. W zasadzie w sile Ejiri było coś niezwykłego. Była osobą niezwykle łagodną, dobroduszną i uprzejmą, zdawałoby się, że do takiego człowieka wcale nie przystaje moc, tymczasem Carei jej nie brakowało. Siła leżała gdzieś w bielutkiej niczym śnieg aurze, łagodności, uporczywym spokoju, ale też wierze w swoje przekonania. Alaesha uważała te cechy za naprawdę piękne w jej byłej podopiecznej.
Itou żyła na skraju irracjonalnej pewności, że jej świat runie, gdy pozwoli sobie na słabość. To o dziwo wcale się nie wydarzyło w wyniku łez płynących po policzkach przed dawną i obecną przyjaciółką. Salon stał tak samo jak wcześniej, świat za oknem nie uległ zmianie, a kot, czmychnąwszy do swojego kącika, odpoczywał jak gdyby nigdy nic. Pokręciła więc przecząco głową, co jednocześnie miało mówić o tym, że zgadza się ze słowami Carei - nie, rzeczywiście, świat od tego nie runie — zdawała się mówić mina malarki.
— Kilku... To niesamowite... Natomiast naprawdę czuję ulgę, że miałaś przyjaciela, w którym znalazłaś oparcie. — Zdziwiło ją, że Ejiri znała aż kilka osób będących senkenshami. Kilka to naprawdę dużo jak na napotkane realia. Ciekawe czy wśród wymienionych na początku rozmowy przyjaciołach, których mogła zaprosić na curry, również byli tacy, przed którymi świat duchów stał otworem? Nie pytała jednak. Nie każdy mógłby sobie życzyć, aby taka wiedza na jego temat krążyła bezwiednie po świecie, zresztą znając lojalność dziewczyny, to nawet nie wymieniłaby niczyjego imienia i nazwiska.
Tym razem jednak to Ejiri poczęstowała ją pokręceniem głowy, która to obracając się, wzburzyła falę czarnych włosów, które popłynęły po ramionach. Nie była sama w trakcie przejścia, jednak czy to był dobry omen, czy zły? Nie dało się tego bezpośrednio wyczytać z miny kobiety, która najwyraźniej nie potrafiła odpowiedzieć słowami. Co jednak się nie wydarzyło, musiało być tragiczne — śmierć zawsze była czymś dojmującym — i z niczego Alaesha nie mogłaby się bardziej cieszyć, że Ejiri jednak wróciła do żywych. Była potrzebna temu światu, a z pewnością była potrzebna jej.
— Masz rację, nie zrozumiałabym. Chyba... ale zawsze byłabym dla Ciebie, przecież wiesz. — Słuchała z zaciekawieniem kolejnych słów, zgarniała z dziewczęcych ust informacje, których tak łaknęła. Tak więc część z rzeczy, o których czytała była prawdą. Z pewnością przy kolejnych rozmowach będzie w stanie zweryfikować więcej danych na temat świata duchów. Dowiedzieć się jaką wiedzę będzie mogła włożyć między bajki, a którą wziąć sobie do serca i przyjąć jako prawdę o świecie. Czy w takim razie w trakcie minionego Halloween, zupełnie o tym nie wiedząc, minęła się w strasznej rezydencji z jakimś duchem? Może, któż to wie.

Dwa spojrzenia spotkały się i splotły w jakimś zrozumieniu. Brązowe, lekko jaśniejsze, jak i te ciemniejsze, odbijające w sobie głęboką barwę ciemnej czekolady. Oczy w których błyszczał prawdziwy smutek, gdy wspominała o utraconym kontrakcie. Chętnie Itou dowiedziałaby się o tym więcej, jednak temat najwyraźniej był w jakiś sposób bolesny. Zapyta o niego innym razem, okazji z pewnością będzie jeszcze wiele.
— Postawić strażnika? Wytłumaczysz mi to kiedyś, proszę? Choć może już nie dzisiaj. Mam naprawdę wiele do przetrawienia. Jednak ogromnie Ci dziękuję za wszystkie Twoje słowa. Jesteś dla mnie nieocenionym wsparciem... — W wyniku emocjonalnej rozmowy zupełnie straciła rachubę czasu. Nie umiałaby odpowiedzieć czy spędziły ze sobą dwie godziny, czy może jeszcze kilka więcej. Niemniej poczuła się niesamowicie zmęczona, wyczerpana wręcz choć... w taki dobry sposób. Spotkanie, wyznania, prawda, bliskość ważnej osoby i oczyszczające łzy przyniosły ukojenie, jakiego Alaeshy nie udało się osiągnąć od dawna. Zrozumienie spłynęło na nią wraz z ciepłem, jakie jej ofiarowała młodsza kobieta w łapczywym z obu stron uścisku. Zupełnie nie miała ochoty puszczać Carei ze swoich objęć. Myśl o przyszykowaniu się do spania, przebraniu w piżamę, ogarnianiu naczyń i częśniowo opróżnionych kieliszków wydawała się rozrywająca, niepasująca do tego, co tutaj właśnie zaszło. Itou nie miała ochoty tego przerywać, woląc przytulać przyjaciółkę. Co z tego że miała rozmazany makijaż, że rano pewnie obudzą się nieco obolałe — choć prawdopodobnie bardziej wyspane, niż gdyby każda z nich miała spać w swojej pościeli. Gładziła więc delikatnie Ejiri po aksamitnych włosach, dając buziaka w czubek głowy i wtulając następnie twarz w szczuplutkie ramię, zupełnie nie wiedząc kiedy odpłynęła w objęcia Morfeusza. Przy Carei poczuła się w końcu bezpiecznie.

@Ejiri Carei

2 x zt