01/04/2037

Akurat miał upragnioną przerwę w pracy, więc wyszedł się przewietrzyć. Najbliżej miał do Asakuyamy. Parku, który był w pobliżu a, że właśnie trwało Hanami, wypadało coś z tym faktem zrobić a nie grzać dupę w biurze. Toteż wyszedł troszkę nazbyt szybko bo się poślizgnął i o mało nie przydzwonił w futrynę. Gdzie na straganie po drodze kupił ciepłą latte. Trzeba mu było też troszkę kawy. Dopiero wtedy był gotowy  na spacer po parku, jako iż Kai miał zajęcia, ponudzi się tam sam. Chociaż było Hanami i takie miejsca są odwiedzane tłumnie. Idąc spokojnie, drogą nie zwracał zbytnio uwagi na ludzi, zwłaszcza tych, co gruchali niczym gołąbeczki. Nigdy nie potrafił zrozumieć tego zjawiska zwanego miłością, toteż trzymał się z dala. Zawiał mocniejszy wiar więc uniósł głowę by spojrzeć na podniesione wiatrem płatki, te wyglądały niczym śnieg. Lekko się uśmiechnął mimo, że nie wzbudzało to w nim żadnych emocji.  W jednej dłoni trzymał kawę w zaś drugą łapał wirujące kwiatki.
Sprężystym krokiem podszedł do stawu, o którym wiedział, w końcu nie pierwszy raz tutaj był. Kucnął sobie by popatrzeć na rybki, które swoją drogą wyglądały na bardzo pulchne. Szybko upił trochę kawy i wsunął dłoń w kieszeń,  póki co się nie podnosząc. Został w tej pozycji i spoglądał w dal, na obsypane drzewa.  Ludzi, którzy go mijali dążąc w jakieś konkretne miejsca. Zastanawiał się jak długo, jego życie będzie wyglądało w ten właśnie sposób? Praca, dom, upijanie się i tak dalej, od czasu do czasu wyskoczy jakieś święto. W gazetach znajdzie nagłówki o ojcu i to tyle. A gdzie jakikolwiek cel? Nie miał go, to było najsmutniejsze. Westchnął głęboko. Miał kota, ale może pomyśli o psie? Przynajmniej będzie miał z kim chodzić na spacery.


Ubranko

                                                                                                                                                  @Shiba Ookami

Chłopak żył w świecie gdzie ni było tego miejsca na duchowe sprawy. Toteż Sasan nigdy nie wierzył Yokai i inne duchowe sprawy. No może do momentu śmierci brata. Wszyscy gadali, że niby jest ta druga strona  a on chciał się też dowiedzieć czy taka jest prawda. Nie był też jakoś przesadnie wierzący, więc rzadko i bywał w świątyniach i skupiał tylko na rzeczach bardzo przyziemnych. Może gdyby tylko miał więcej wyczucia, zorientował  by się, że ktoś się przy nim znajduje. Nie mam tu na myśli tego tłumu ludzi, który ich mijał zmierzając do swoich spraw. Jego życie głównie skupiało się na pracy i "okazjonalnym" chlaniu. W tym momencie kawy, którą trzymał w dłoniach. Zaś wolną ręką starał się dotknąć jednej z rybek, najlepiej w pyszczek. Te nie były jakieś bojaźliwe, nawet chętnie przypływały licząc na coś do jedzenia, niestety nie miał ani chleba ani rybiej karmy, nie nosił takich rzeczy ze sobą.  spokojnie usiadł podkurczając kolana, teraz już tylko obserwując płatki  opadające z drzewa nad stawem, o dziwo było ono wyjątkowo obsypane, może dlatego, że  stało w pobliżu zbiornika wodnego.  Pobieżnie też przejrzał informacje w telefonie i rozejrzał dookoła, jakby się czegoś obawiał, leczy miał powód. Mimo, że tamten wyszedł to chyba tak łatwo go nie znajdzie, prawda? Z resztą czy nadal pragnął jego śmierci po tylu latach odsiadki, tego nie wiedział. Mógł tylko się domyślać.

/Ciężko jest napisać coś sensownego jak nie możesz się odezwać bo nie widzisz postaci z, którą aktualnie masz fabułę, zabawne to. ~

@Shiba Ookami

| 11 lipca około 19.00

Niemożliwe, że zdążył się wyspać. Prowadzony coraz częściej nocny tryb życia, wymusił zmianę nawyków. I chociaż koszmary i niecodzienne - nawet na żywot yurei - spotkanie ze Śmiercią, zdawały się powoli nie naciągać granic wytrzymałości, sen nie przychodził łatwo. W kalejdoskopie wydarzeń, wybiło się jednak coś, o co - jeśli nie zadba - przekreśli wszystko, co zdążył i nie zdążył dokonać. Gniew drgający niespokojnie pod skórą, skutecznie przez ostatnie miesiące tamowany, mieszała się z goryczą, przeciekał przez mimiczne grymasy, gdy nie pilnował się.
Znowu nie zdąży?.
Dała mu czas. Nie miał prawa wymagać więcej. To on, znowu jak tresowany w wojsku pies, musiał przyjąć do wiadomości decyzję o zerwaniu kontraktu. Nie nawalił. Ale wyjazd nie wchodził w grę, dopóki - nie skończy własnego śledztwa. I nie dotrze na ślad, który popchnie go dalej w prywatnym śledztwie. I znajdzie jej morderców. Tego trzymał się jak opętany. Wgryzł się zębami, trzymał szponami, niby zaszczuta w pułapkę bestia. Drugi raz nie da się zabić. Nie, zanim nie skończy. Zdąży.
Wilczy uśmiech odsłonił biel zębów. W zieleniejących jak u dzikich kotów źrenicach, próżno było szukać radości. Gula w żołądku zwinęła się równie mocno co zaciśnięta na obręczy kierownicy pięść. Dłoń, obita skórzana rękawiczką bez palców rozluźniła się oddech potem. Wybuchanie do przodu, chociaż dawniej, należało do gwoździ jego natury, stanowiło teraz wypracowaną część wojskowej musztry, której wciąż trzymał się mocno. Plan, nawet najlepszy ulegał zmianom, adaptując zastałe warunki. A szansę, znalazł w towarzyszu z przeszłości.
Kōri
Obiecywał sobie, że nie sięgnie nikogo, kto znaczył coś w jego przeszłości. Nie wciągać. Nie mieszać. Wykonać. A jednak łamał postanowienie. Zmrużył oczy, nadając spojrzeniu czysto łowczej maniery, gdy ścigał przez szybę sylwetki sunące poboczem. Nie zdziwiły go tradycyjne stroje. Miały w sobie swój specyficzny urok, nadając wydarzeniu klimatu, który wracał go do przeszłości. Czy wśród jasnowłosych postaci, był w stanie wyłuskać te w odcieniu popielatego blondu? Czy uchwyci wyprostowaną, chociaż lekką w chodzie personę, która odkąd pamiętał przypominała mu jednego z dawnych samurajów. Należał do tych zimowych. Chłodnych z pozoru. Twardych jak lód z zewnątrz. Kruchych wewnątrz, jak spękane szkło. Początkowo, Shogo nie rozumiał, skąd brała się wśród nich kompatybilność, jaka z czasem - stworzyła z nich rzeczywistych braci broni.
Zwolnione obroty silnika, gdy wjeżdżał w jedną z ciasnych alejek, przypomniała o teraźniejszości. Zjechał z najbardziej oczywistej drogi, wiedząc, że nie napotka potykających się o maskę przechodniów. Odchylił się w fotelu, zgarniając ze skroni wysunięte ze spięcia czarne nici włosów. I dokładnie w momencie, gdy zakręcał w boczną ulicę, dostrzegł znajomy profil mijającego przejście Ye Liana. Uderzenie serce potem, zrobił zryw, kierownica obróciła się mocno, a bmw  z piskiem kauczukowych opon zakręciło niemal o 180 stopni i zaparkować przed mężczyzną. Manewr niecodzienny, ale dało mu chwilę, by wysunąć łokieć i ramię obleczone w czarny materiał dopasowanego półgolfu. Wychylił się przez okno, częstując dawnego towarzysza uśmiechem równie zawadiackim co rozbawionym - Nie zapytam, czy może podwieźć, bo przyznałeś, że wsiądziesz - przechylił głowę gasząc wyszczerz zębów, mrużąc oczy w półmroku oświetlonym pojedynczymi latarniami. Cień przeskoczył przez jasne oblicze - Pościg zgubiony. Wskakuj - dodał bardziej rzeczowo, by wrócić spojrzeniem do środka, wskazując fotel pasażera obok.
- Dobrze cię widzieć. - ciszej.

@Ye Lian

Wygładził długimi palcami materiał ciemnej yukaty, by nie było nawet najmniejszego zagięcia. Jego pedantyzm przejawiał się praktycznie w każdej dziedzinie życia, co niekiedy mogło utrudniać życie. Choć nie dla niego, a bardziej dla otoczenia, w którym przebywał. Zwłaszcza wtedy, kiedy druga strona musiała odczekać kilka minut, bo Yuzuha akurat był zajęty polerowaniem ściereczką stolika, przy którym zasiadał. Albo przedmiotu, po którego sięgał.
Rozejrzał się dookoła, po ludzkich twarzach, które dla niego zlewały się w jedną, bezkształtną masę. Nie przepadał za tłumami, aczkolwiek właściwie nie pamiętał, kiedy ostatni raz brał udział w festiwalu. Wspomnienia z dzieciństwa, kiedy jeszcze żyła jego matka, rozmazywały się jak mokry ślad na szybie. Niczym para, która osiadała na śliskiej powierzchni, a po chwili znikała. Później, kiedy kolejne lata spędzał w zamknięciu, nigdy więcej nie miał okazji na wzięcie udziału w festiwalach. Nawet gdy wreszcie trafił do rodziny Raikatsuji. Nawet wtedy.
Ale dziś było inaczej.
Dziś był wolnym człowiekiem i mógł robić co chce. Iść gdzie chce. Żyć jak chce.
Co prawda szkoda, że Maura nie mogła się wyrwać i ostatecznie przyszedł tu sam, aczkolwiek zamierzał porobić wiele zdjęć i kupić jej coś dobrego. A może nawet uda mu się coś wygrać dla niej.
Wreszcie ruszył, kierując się przez parking w stronę parku, gdzie znajdowało się kilka budek otoczonych mnóstwem latarni. W tle było słychać śpiewy, muzykę i śmiechy, ale Yuzuha próbował odciąć się od natężenie dźwięków i skupić na jednym, obranym celu.
Ale jego uwagę przykuło coś innego. Znacznie mniejszego, trywialnego, nic nie znaczącego.
Ropucha.
Ropucha, która sobie siedziała na jedynym, wolnym miejscu parkingowym. Była paskudna. Obślizgła. Obrzydliwa.
Dlatego przykuła uwagę Yuzuhy, który już po krótkiej chwili kucał przed nią i przyglądał jej się z fascynacją, jednocześnie robiąc z dwadzieścia zdjęć, z każdej możliwej perspektywy. Będzie co wysłać Maurze. I może Kaname.
Już miał wykonać dwudzieste pierwsze zdjęcie, kiedy nagle oślepiło go światło samochodu. Niestety, przez nagłe pojawienie się pojazdu, ropucha spłoszyła się i odskoczyła w siną dal, pozostawiając Yuzuhę w pełnym niezadowoleniu.
Podniósł się z pozycji kucającej i posłał gniewne spojrzenie w stronę nadjeżdżającego samochodu, jednocześnie nie zamierzając się ruszyć z miejsca parkingowego.
Bo to było jego miejsce parkingowe.
Był tu pierwszy.
To co, że bez samochodu.
Jego to jego.

Postanowił opuścić mieszkanie szybciej. Nie należał do osób nadgorliwych, jednakże regulaminowo podchodził do terminów umówionych spotkań. Przed wyjściem wsypał do miski Bai Ze odmierzoną porcję suchej karmy, a do drugiej nalał świeżej wody. Dopiął na ostatni guzik przewiewnej bawełnianej koszuli i zaciągnął sznurowadła wypolerowanych butów. O godzinie osiemnastej czterdzieści, słońce nie zalewało żarem ulic; wychylało się jedynie zza szarych konstrukcji, błyskając ostatnią jasnością w spoglądające przymrużone oczy.

Miasto tętniło życiem. Ye Lian mijał wielkie skupiska ludzi pędzące w zaangażowaniu na trwający festiwal, widział dzieci — ściskające w dłoniach drewniane zabawki — goniące się z szerokimi uśmiechami na twarzach, spotykał na swojej drodze obejmujące się wzajemnie czułe pary, karmiące usta kupionymi słodyczami. Obraz energii, infantylności i szczęścia, na które spoglądał z dystansu — ostrożnie. Oczywiście festiwal, na którym pojawiał się rok w rok, nie został przez niego zapomniany. Z każdymi mijanymi latami uroczystość zdawała się rozrastać; zakrywać wielkim cieniem swoje wybrakowane, ubiegłe wersje. Każdy wychwalał organizację przedsięwzięcia i bogaty wystrój powtarzając jak mantrę: „W tym roku, to prawdziwy popis!”. Dla Ye Liana jednak nie było ważne ile nowych dekoracji ozdobiło ulice miasta, nie interesowało go, jak wielkie tłumy ustawiały się przy stoiskach z przepięknym rękodziełem, ile nowych zabaw zostało zorganizowanych dla najmłodszych uczestników. Mężczyzna od lat poszukiwał powodu, który niegdyś zachęcił go do postawienia stopy w rozchichotanym, szczęśliwym gwarze. I pomimo jego namacalnego braku, z każdym rokiem pojawiał się na Natsukashii Matsuri sam, w nadziei, że nastąpi butem na ten zwinięty, stary skrawek mogący cofnąć go w przeszłość. Z każdym rokiem liczył, że być może dostrzeże go w tłumie.


Na wysoki, gwałtowny pisk opon grupa przechodniów obejrzał się w zaciekawieniu. Niski pomruk sinika nie powinien w żaden sposób rozproszyć poruszającą się w spokoju sylwetkę Ye Liana, ale przeczucie kazało mu spojrzeć — przekierować stalowe tarcze tęczówek na ulicę, prosto na błyszczący i malujący się w znikających barwach słońca podrasowany pojazd.

W pierwszym odruchu wydawał się wtargnąć na niewidzialną szybę; stopa zatrzymała się w pół kroku. Stał na samym skraju przejścia, wpatrując się w wyłaniający zawadiacki uśmiech kompletnie pozbawiony taktu. Czuł, jak organy wewnętrzne zawiązuje brutalny supeł, a napięcie wypełnia go po czubki palców. Każde zderzenie z przeszłością wywoływało stres; przeraził go jego widok — powinien czuć euforię i poruszenie, a ciało oblazł zimniejszy strach. Tomomi wyglądał, jak go zapamiętał. Mężczyznę zdobiła zakazana uroda, jak gdyby czas się dla niego zatrzymał. Bez trudu rozpoznał szalejącą iskrę w prowokujących ślepiach, tą samą luźną pozycję, gdy siedząc w swoim wozie, wolał wychylić łeb, aniżeli wysiąść i rozprostować nogi. Z tej oszołamiającej konsternacji wyrwał go płacz dziecka, którego wózek pchała wyraźnie zdenerwowana matka — rzucała gniewne spojrzenia na siedzącego w samochodzie Shogo, jak i na Ye Liana, próbując jednocześnie uspokoić wystraszone dziecko.

Ye Lian przytknął pięść do ust i odchrząknął; czym prędzej wsiadł do pojazdu, zajmując miejsce po stronie pasażera. Przywitał go przyjemny zapach specyfików, którymi Tomomi z pewnością traktował wnętrze. Mieszały się z aromatem siedzącego mężczyzny, na którego skierował wzrok — zimny, szklany, wydający się nie należeć do człowieka, a do porcelanowej marionetki. Nie pozwolił sobie na zbyt długą obserwację. Ponaglony zamieszaniem, które mężczyzna wywołał na przejściu, odwrócił wzrok pod pretekstem zapięcia pasów bezpieczeństwa. A może zwyczajnie bał się, że Shogo dostrzeże w nim zmiany, których tak w sobie nie znosił? W końcu i jego dopadł czas.

— Słyszałem kiedyś, że twoja odwaga i szaleństwo są rodzeństwem. Brakowało mi jedynie informacji, że preferują widownie składającą się z gęstego tłumu.

Plecy opadły swobodnie w oparcie. Szyby dawały schronienie pod nieprzyjemnym spojrzeniem — do którego nigdy chyba tak naprawdę nie przywyknął.

— Nadal jesteś pewny, że dostaniemy się do centrum szybciej aniżeli na piechotę? — Oparta o zagłówek głowa przekrwiła się z poczuciem najmniejszego gestu, a wyróżniające na jasnej twarzy oczy zogniskowały na towarzyszu pełnie swojej uwagi.

Dobrze cię widzieć. Patrząc w te nieruchome oczy, Tomomi mógł dostrzec niemą powściągliwą odpowiedź, bo przecież Ye Liana nigdy nie było stać na otwarte wyzwania. Dobrze cię widzieć, Shogo, wyrażała iskra będąca ostatnim wspomnieniem zachodzącego słońca. Nawet nie zdajesz sobie sprawę, jak bardzo chciałem zasmakować przeszłości.

Powroty nigdy nie były proste. Szczególnie, gdy sięgało się przeszłości. Ta, jarzyła się arogancką naturą kpiny, której być może stąd, nauczył się sam Shogo. Tyle, że w obliczu wspomnień, kark giął się pod ciężarem, niby gilotyną, zatrzymaną na twardej kości. Widmo jasnowłosej kobiety, jak cień przemykającej między rzeką ludzi, zdawał się ciągnąć spojrzenie Shogo daleko, poza rzeczywistość. Wystarczyło mrugniecie, uderzenie serca, a tłum przybierał właściwą sobie materię, wyrywając się z obrazu utkwionego w głowie yurei. Gorycz, szczególnie tego dnia, odbijała się szumem w uszach, chcąc poruszyć pustkę, która pozostała pod klatką piersiową, naciągnięta trupią powłoką przestrzelonego dwa razy serca.
To rocznica, wiesz?
Wilczy uśmiech.
Wiedział.
Być może dlatego, chciał wrócić dalej. Głębiej. Punktu, w którym wciąż mógł powiedzieć, że było w porządku. I jeszcze pamiętał, co znaczyło być lepszą wersją siebie. Czy to dlatego, tak bardzo nie chciał sięgać po Ye Liana? By nie wtłaczać cienia, który przecież niósł ze sobą, do jasnego fragmentu pamiętania. Nie zapaść się w goryczy i gniewie, jak bagnie, które drogą w dół prowadziło ku rozpaczy, a w jego stanie, do przywdziania paskudnej natury borei. Brzydki grymas przeciął twarz, wzorem mimicznej manifestacji walczących ze sobą refleksji. Nie miał prawa do tego dopuścić. Prawda?
Utrzymać granice. Te same z których kpił żywo.
Pęd powietrza, gdy uchylił okno i szum silnika, działały jak mocna kawa, ta dobra, budząca energię, smakująca goryczą inną niż wynikającą ze zwątpienia. Tak samo, wracając zmysły na tor daleki od znużenia teraźniejszością. Głodną życia, które wykradł, a być może - zostało mu podarowane. Analogia uwikła się w sploty wspomnień, równie szybko otwierających oczy, gdy z łatwością rozpoznał danego kompana, przyjmując obecność obok siebie, na siedzeniu pasażera tak naturalnie, jakby widzieli się zaledwie kilka dni wcześniej. Niewiele za to poświecił uwagi niepokojom przy przejściu. Wystarczająco znał własne możliwości prowadzenia, by nie mieć wątpliwości o zapewnionym przechodniom bezpieczeństwa.  Niedogodność efektów dźwiękowych, i pokaz zdolności, lokował bardziej w dodatkowej atrakcji, jaką dodatkowo oferował przyszłym lub obecnym uczestnikom festiwalu.
Z chwilą, gdy obleczone skórą siedzisko obok ugięło się nieco, pod ciężarem męskiej sylwetki, Shogo puścił sprzęgło, jednocześnie wciskając  gaz i płynnie zmieniając bieg, wrócił na wybrany wcześniej tor jazdy. Zwolnił lekko, słysząc pierwsze wypowiedziane ku niemu słowa, a kątem oka spoglądając na jasnowłosego, który przytomnie zapiął pasy i zakręcił jeszcze raz, w końcu wyrównując prędkość. Na dłużej skierował zielone ślepia na znajome jasne oblicze. Zdążył uchwycić sieć cieniutkich żyłek na odsłoniętej skroni i cienie, niby malowane znaczniki bezsenności, okalające przeźroczystą niemal w intensywności szarość tęczówek, pogrążonych w...
- Pewnie sam rozpowiadałem takie plotki - zaśmiał się, chociaż głos odbił się tylko na wargach krótkim liźnięciem i zniknął, nim sięgnął oczu. Bo to sposób, w jaki mówił bardziej go zainteresował, niż - sama treść wypowiedzi. Było w tym coś orzeźwiającego. Przypominając, jak precyzyjnie potrafił uchwycić istotę rzeczy, celnie
- A co słyszałeś o sobie? - odbił niemal rześko, opuszczając luźno dłoń na drążek biegów. Druga ręka, swobodnie obejmowała kierownicę. Rozprostował się w fotelu, wzrok ogarnął jezdnię, by zmierzyć się z czujnością szarych obręczy źrenic i tańczącej tam, gdzieś na granicy rozumienia - niepewności. Kusiło go, by pokonać dzielący ich relację dystans, ale tak, jak chciał to zrobić, tak wiedział, że przełamanie fasady lodu siłą, nie kończyło się dobrze dla żadnej ze stron.
- Nadal - potwierdził bez namysłu, by ruchem głowy, wskazać wąską alejkę, zblokowaną przy wylocie i prowadzącej gdzieś w ciemność drzew i otwartego ...boiska - Dokładnie tam jedziemy. Po drugiej stronie, jest już przejście pod uliczkę z parkingiem - zwolnił, nie chcąc już - nie na asfaltowej ścieżce - wyżłobić nierównych śladów, które znaczyłyby wyraźnie dowody jego wykroczenia.
- Poza tym. Mam coś dla Ciebie - nie do końca był sam pewien, co skłoniło go, by jednak zgarnąć pakunek, bezpiecznie ułożony w dwóch wersjach, z tyłu na siedzeniach - Właściwie, to dla nas - doprecyzował, na nowo chwytając i dając się pochwycić chłodnej aurze, która - przypomniał sobie, działała na niego w niecodzienny sposób, kojąco. Gasząc ogień, który potrafił przeskoczyć zbyt szybko na cudze spojrzenia, wywołując, nie zawsze potrzebną burzę. Igrał z ogniem, ale ten utrzymany w ryzach, zdążył uratować mu życie. Im. Uśmiech, jako preludium słów, tym razem przemknęło ścieżką aż do oczu. Zbliżali się do celu. I nawet przez zamknięte szyby, przeciskał się szum dudniącej w oddali melodii festiwalu.
- Chcesz zgadnąć?

@Ye Lian

W momencie, gdy samochód szarpnął w przód, Ye Lian wyprostował się na miejscu pasażera jak naciągnięta struna — z wyraźną ostrożnością otaksował kłębiące się na chodnikach pary; zdawał się zarejestrować zduszone przez zamkniętą szybę niewyraźne rozmowy. Przynajmniej dopóki te nie zlały się z dźwiękiem pracującego silnika. Sposób prowadzenia samochodu przez Shogo najłagodniej można by nazwać twórczym. Dłonie mężczyzny korygowały kierownicę, przesuwały się płynnie, trąc o skórzane obicie — były w tym takie sprzeczne: giętkie, ale też sztywne, delikatne i stanowcze. Dźwięki tworzyły miraż wspomnień: popisowy pisk kół, żwir sypiący się spod rozpędzonej opony, unoszący kurz, gdy wielkie terenowe koła pokonywały gruntowe nierówności, ciążącą na ramieniu broń i skwar ogrzewający oblany potem kark. Widowisko niemal fantazyjne — surowe w swojej pewności i wymyślne, bo oprószone talentem, prawdziwym uczuciem do rozgrzanego silnika. Może tego nie rozumiał. Zawsze przyjmował marsową minę, gotowy dać mu reprymendę za tę roztropność. Samochód od zawsze służył Ye Lianowi do przenoszenia się z punktu A do punktu B. Nic ponadto. Od liczby koni mechanicznych i zaworów w cylindrach ważniejsze było radio z klawiszami przy kierownicy, żeby mógł nieustannie zmieniać monotonne stacje.

Pasażer wyprostował ramiona, wybierając dla ciała korzystniejszą pozycję. Dłonią wygładzi pas bezpieczeństwa, upewniając się, że wciąż opina tors.

— A co słyszałeś o sobie?

Poczuł na sobie świdrujący zielonkawy wzrok. Shogo musiał zauważyć tę niewielką wątpliwość kwitnącą na estetycznej twarzy. Podbródek uniósł się na wysokość paru dodatkowych minimetrów. Chrząknął cicho, nie pozwalając sobie zabrzmieć zbyt ofensywnie — przecież nigdy do tego nie dążył; to świat widział go niczym w krzywym zwierciadle.

— Zamieszkał w centrum Fukkatsu i przestał działać. — Kąt srebrnego spojrzenia wysforował się w kierunku mężczyzny, pozwalającą skrzyżować wzrok. Przymknął oczy jako pierwszy; cień kształtujący się na wargach mógł przywodzić na myśl bezkształtny uśmiech, jednak tak naprawdę wcale go tam nie było. — To wielka różnica — to czy ktoś sam o sobie coś mówi, czy też słyszy to od innych osób. Można wiedzieć, jak coś naprawdę wygląda, lecz mieć trochę nadziei, że ludzie myślą inaczej. Nie wiem, czy jestem ciekawy, co mają do powiedzenia na mój temat.

Głos Ye Liana był spokojny — przypominał szept; wiatr przedostający się pomiędzy koronami drzew, ciche skwierczenie ogniska, gdy przyszło im spać pod gołym niebem. Zapach piżma i wiatru, który roztaczał wiozący go mężczyzna, szarpał za naczynia krwionośne wrażliwego serca. Ta woń przypominała wszystkie wspólne misje. Shogo Tomomi oraz Kajitani Ichiru. Spoglądnął za szybę. Dostrzegł, jak samochód wtoczył się w boczną alejkę. Ye Lian zaczynał poznawać okolice — miał dobrą pamięć przestrzenną. Miejsce, w którym się znaleźli, wyzwalało chęć do komentarza, jednak w ostatniej chwili powstrzymało go nagłe stwierdzenie i spojrzenie tak dogłębne, iż spowodowało w nim konsternację.

— Mam coś dla Ciebie.

Milczał, zwyczajnie na niego patrząc. W tej jednej chwili przypomniał sobie, za co go tak podziwiał. Za bezpośredniość. Walczył z sentymentem, żywym obrazem będącym kładką nad rozlanym smutkiem. Usta Ye Liana ściągnęły się w linie; oczy choć nieruchome, rozjaśniła delikatna pomarańczowa nitka odbijającego się od szyb zachodu słońca. Trzymał fason. Chciał pokazać się mu z najlepszej strony. Chciał udowodnić, że mimo tylu lat, nadal żył — że do czegoś doszedł; że udźwignął życie, które zdążył opłakać w samotności.

Podejrzewał, że gdy wsiądzie do tego samochodu, może nie poradzić sobie z nawracającą przeszłością. Stało się. Coś gruchnęło o ziemię. Może cały ten wielki zamysł składający się z lichej przykrywki, który nie miał prawa nigdy udźwignąć takiej wagi?

— Właściwie, to dla nas

Chcesz zgadnąć?

Tknął tkaninę koszulki; dokładnie w okolicy mostka, łapiąc przez materiał kanciasty przedmiot, aby zaraz później wyprostować odzienie, jak gdyby nigdy się nic pod nim nie znajdowało.

— Chcesz, abym spróbował? — odpowiedział cicho na pytanie.

Dobiegła ich przytłumiona, dudniąca muzyka. Otwierała umysł. Przekrzywił głowę, a jasnopopielate pasma rozsypały się na zagłówku. Wystarczyło, aby odrobinę odgiął głowę i spojrzał na tylne siedzenia — może tyle wystarczyłoby, aby poznać odpowiedź na zagadkę, jednakże nie lubił prostych rozwiązań. Nigdy nie dorównywał siłą Shogo i Ichiru, ale zamiast tego miał tendencję do niekończących się analiz, rozświetlających drogę ku pomyślności. Teraz wystarczyło popatrzeć, jak mężczyzna prowadzi, by móc się o nim dowiedzieć wszystkiego, co trzeba. Taki już był.

— Zwolniłeś, aby podkreślić wielkość słów. A więc to coś istotnego. Może nawet sentymentalnego — w innym wypadku nie zasłuchałbyś się w dobiegającej z oddali muzyce. Uśmiechnąłeś się w chwili, gdy oczy skierowałeś na prawo, a więc wtedy, gdy spoglądnąłeś na coś, co zdaje się zakopane w twoich wspomnieniach. — Silnik przyjemnie mruczał pod maską. — Są takie same jak wtedy?

Tomomi mógł usłyszeć, jak mężczyzna porusza się na siedzeniu, a chwilę potem zarejestrować jak spogląda dyskretnie zza zagłówek. Przez krótką chwilę nic nie mówił, poddając się mrowieniu, które objęło opuszki palców.

Dwa zapakowane komplety. Tylko dwa.

Mniej o dwa.

Nieoczekiwane, było nietuzinkową metodą, na poznanie prawdy. Sprawdzało się tak w społecznych relacjach, w wojsku, nawet - na torturach. To, czego nie dało się przewidzieć, umykało manipulacji i ukrywanym tajemnicom. Otwierały drogę do zrozumienia, a przynajmniej odkrycia fragmentu cudzej obecności. Shogo, nigdy nie był tak wnikliwie spostrzegawczy, jak Ye Lian. Mógłby uczyć się, obserwować, a wciąż umykały mu wrażenia, które dla jasnowłosego, zdawały się być naturalnie odbierane, niczym wdychane powietrze, czasem tylko odrobinę spłycone, jakby smakowane refleksją. Dlatego, to nagłość przeciskała się impulsami przez ciało i charakter yurei. Auto w całej swej specyfikacji, było nie tylko odzwierciedleniem natury Shogo, ale i genialnym narzędziem, by bez przeszkód wprowadzać nieoczekiwanością. Bezczelna mieszanka premedytacji i naturalnych predyspozycji do brawury, dawała mu szansę na zebranie kilku dodatkowych informacji na temat pasażera, którego wiózł. Nagląca prędkość, odrywała skupienie ciała od napięcia, które wsuwało się jak zakładka zaraz potem. Ale pierwsze sekundy, zawsze były prawdziwe, przypominając odsłonięty na moment obraz, którego wrażliwą fakturę chroniła maska. Tą, za elegancką fasadą Ye Liana, widział dojmujący smutek i mieszającą się z nim gorycz. Tęsknotę? Ułamki, które umknęły równie szybko, jak się pojawiły, na powrót chowając się przed nim.
Nie naciskał bez potrzeby, pozostawił jednak uśpione zainteresowanie w granicy zasięgu, łaskocząc - to wiedział - jasne lico dawnego kompana. Bywały momenty, że łapał się na refleksji i próbie wykalkulowania, czy Ye Lian nie został wyrwany ze świata yokai czy kami, wcielając chłodną naturę nie tylko w charakterze, ale i w ciele, ukute lodową przejrzystością szlachetnych rysów. Nigdy nie podzielił się pomysłem, a jeśli tak, musieli być wystarczająco pijani, by tego nie zapamiętał.
- Myślałem, że ubarwili historię - cmoknął przez zęby, ale ciężko byłoby doszukiwać tam rzeczywistego zawodu, przy czym opadł zielenią na dłużej w szarości błękitu - cudza perspektywa bywa pomocna. Potrafi uzupełnić, to czego w swoim zaślepieniu, nie umiemy, bądź nie chcemy widzieć - gdzieś umknęło rozbawienie, które co jakiś czas kołysało usta - i daje szansę ocenić naturę lub zamiary rozmówcy - przechylił głowę z zawadiackim mrugnięciem i wrócił wzrokiem na drogę - pamiętam, jak kiedyś namówiliśmy cię, żebyś nam... opowiedział coś na temat niektórych rozmówców - odetchnął przez nos, zmrużył oczy, gdy odbite światło w oddali, rozlało się przez oczy i zniknęło na włosach - a potem sprawdzaliśmy co się zgadza... - chrząknął, a dłoń mimowolnie pognała do schowka z papierosami. palce ledwie prześlizgnęły się przez opakowanie, by wrócić na miejsce przy biegu - to nie było podczas festiwalu? - pamiętał wydarzenie, ale nie miejsce. Zalatywało mgłą, niekoniecznie związaną z alkoholem. Wyprostował się bardziej, czując chwilową spiekotę na języku, wlewającego się innego wspomnienia.
Powietrze przenikał spokój, ten osiadły w spojrzeniach i na słowach, z ulatującym gdzieś dystansem. Być może bliskość festiwalowych świateł, uderzającej o szyby melodii powinni to zawdzięczyć? - Wciąż nosisz? - ledwie zerknął, ale gest zdawał mu się tak oczywisty, że coś zgrzytnęło mu w umyśle. Nagląco. Pomyłka wchodziła w grę, a słowa padły szybciej, zanim zastanowił się nad konsekwencją. W końcu, to nie musiało być to.
Nie odpowiedział słowem, ale minimalne kiwnięcie głową i zwolnione tempo obrotów i większe skupienie na towarzyszu sprawiało wrażenie zgody. Czekał, w milczeniu chwytając słów, które tak łatwo wyłuskał z rzeczywistości jasnowłosy. Na koniec przymknął powieki, zwalniając jeszcze mocniej przed wzgórkiem, które dzieliło ich od granicy ulicy i wejścia na teren parkingu - Wnikliwy jak zawsze. A miałem proponować tę wnikliwość dziś, ale sprawdzając na innych - tym razem, wyszczerzył się szerokim uśmiechem, odsłaniając biel zębów, jak zadowolony z polowania wilk. W dodatku gotowym by ruszyć do szaleńczego biegu. Dosłownie - Wjadę. Trochę rzuci - zakomunikował lakonicznie, by gwałtownie wcisnąć gaz, zmienić bieg, i drąc kołami ziemię, wedrzeć się pod górę na szczyt. Silnik zawył głośniej, gdy przecięli pusty chodnik a Shogo zjechał na drogę. Kierownica potoczyła okręgiem w bok, gnając korpus maszyny w podobną wibrację zwrotu i finalnie zatrzymując się przy poboczu. Niekoniecznie dozwolonym dla postoju. Uśmiech nie zniknął nawet na sekundę, podczas całego manewru, chociaż w ślepiach biło czujne skupienie, jak gdyby pozwolił sobie na szybkie obliczenia w głowie.
Nie zgasił silnika, ale puścił sprzęgło, a sam pochylił się, prostując sylwetkę, na moment tylko unosząc wzrok, by chwycić profil wojskowego. Błysk zieleni umknął temu błękitnemu, gdy ramię wychyliło się między siedzenia. Palce wsunęły się pod gładki papier pakunku, przeciągając ku sobie. Całość ułożył wyjątkowo delikatnie na kolanach Ye Liana. Wierzchem dłoni, starł pasmo czerni, które opadło zza ucha - Nie są idealne, ale kolory zachowałem - wrócił na swoje miejsce, luźno zapierając ręce na skórzanym obiciu kierownicy. Głowę odchylił, i chociaż przez sufit nie był w stanie spojrzeć na niebo, utkwił wzrok w górze - Ona zawsze się tym zajmowała. Potrafiła je nam wpasować - wyprostował się oddychając bardziej płytko, a oczach zaszklił się szybko zduszony gniew - Przy parkingu się przebierzemy - ruszył ponownie, wolno wtaczając się na właściwą ścieżkę, mijając ścisk ustawionych w kilku rzędach, wygaszonych aut. Jedyne wolne, które zatrzymało go na parkingu i nie kazało zostawić auta gdzieś na przełaj - było aktualnie zajęte, przez jasnowłose stworzenie o oczach podkrążonych tak, ze widział nawet w panującym półmroku i bijących w oddali iskier. Zamruczał cicho pod nosem, zerkając na Ye Liana, po czym, opuścił szybę, wychylając się tak, by wesprzeć łokciem o brzeg. Ślepia utkwił czujnie w tych obcych - Bądź tak miły i zjeżdżaj młody - zawołał uprzejmie, wplatając żartobliwą nutę między wyrazy - chyba, że planujesz zostać garażem, ale nie polecam - potwierdzając prawdziwość słów, silnik warknął głośniej, ponaglająco.

@Ye Lian  @Raikatsuji Yuzuha