Wypuszczane z ust powietrze przecisnęło się przez zęby z kpiącym syknięciem. Oczy przyglądały się chłopakowi ze słabym błyskiem niedowierzania, jakby to nie o nim mówiono; jakby druga strona nigdy nie istniała. Dla niego nie było żadnego Seiyi, który nie nosił w sobie choćby namiastki gniewu. Mógł na chwilę znikać pod maską rozbawionych uśmiechów, ale tkwił w nim przez cały czas, jakby był jedną z rzeczy, z których był ulepiony. Kiedyś rozlał się po nim całym, formując się w wierzchnią skorupę, w której czuł się na tyle komfortowo, że teraz, gdy postanowiono uświadomić mu, że jest inaczej, krzyżował ręce na klatce piersiowej, potęgując dystans, który i tak już wcześniej wydawał się niemożliwą do przeskoczenia przepaścią. Ale to przecież nie sama próba przedostania się na drugą stronę wzbudzała w Yakushimaru rozdrażnienie, a raczej fakt, że Yuushin miał okazję zobaczyć go w innym wydaniu przez jakieś durne niedopatrzenie, które teraz musiał odkręcać.
  — Tak kurwa wygląda mylne pierwsze wrażenie. Czas na zderzenie z rzeczywistością. Nie ma tu kurwa za dużo do analizowania, a wkurwia mnie, gdy ktoś próbuje to robić gówno o mnie wiedząc — słowa cięły, jak ostrza, gdy wyrzucał je z siebie bez zastanowienia, bo nie było niczego, nad czym musiałby się zastanawiać. Przecież miał rację. To była jedna noc i kilka nieprzyjemnych wiadomości, które ze sobą wymienili. Później wymuszone spotkanie i ta pierdolona pizza, której nawet nie chciał. I po tym wszystkim, gdy wiedział o nim więcej złego niż dobrego, uśmiechał się idiotycznie, jakby byli dobrymi kumplami. Seiya nie pomylił się co do jego zdolności czytania ludzi, bo był w tym chujowy, skoro jeszcze nie rozumiał, że nie powinno go tu być. Miał filtr na niechęć? Bo zarówno ton, jak i samo iskrzące się z wściekłości spojrzenie, zdawały się w ogóle do niego nie przemawiać.
  „Zobaczymy.”
  Ściągnął brwi, wydając z siebie głośne parsknięcie. Szczęka chłopaka drgnęła w jawnym poirytowaniu, gdy kiwał głową, jakby potwierdzał jego słowa. Zobaczymy. Jakby była to obietnica jakiegoś przyszłego pojedynku, bo był całkowicie pewien, że jedyne, co pokaże Hyeonowi to to, jak bardzo się pomylił. Co do niego i co do szansy na to, że po tym wszystkim Yakushimaru jeszcze będzie miał ochotę mu pomóc. Już teraz jej nie miał, więc nie rozumiał, skąd wzięło się to urojone przeświadczenie, że przyjmie go tu jeszcze raz, by na każdym kroku naruszał jego granice i szarpał za słabe struny cierpliwości.
  Niewdzięczny skurwiel.
  Przez cały wywód na temat prętów przyglądał mu się zaskakująco uważnie. Sama twarz chłopaka nie zdradzała wówczas żadnych konkretnych myśli, ale ani razu nie przytaknął ani też nie zaprzeczył w odpowiedzi na luźno zadawane pytania. Nie wydawał się też być pod wrażeniem wspomnianych umiejętności, choć w tamtej chwili przechylił nieznacznie głowę na bok, jakby paradoksalnie zachęcał, żeby mówił mu więcej, nie bacząc na to, że w innych warunkach intensywność nieruchomego spojrzenia mogłaby okazać się przytłaczająca.
  — Ćwicz. Może kurwa nauczysz się nie spadać — skomentował wreszcie, wywracając oczami na widok rozweselonego wyrazu twarzy. Nie był to jednak poddańczy gest, bo nuta sceptycyzmu, która wkradła się w ton jego głosu, krzyczała, że w ogóle tego nie kupował. — Chociaż to nie jedyna rzecz nad którą musisz popracować. Nie wiem po chuj zadajesz sobie tyle trudu, żeby mnie do tego przekonać? Skończyłem temat. Ale skoro minąłem się kurwa z powołaniem, to chyba gorzej dla ciebie, że tu jesteś — zauważył, subtelnie przypominając, że za moment miał zająć się jego raną. Jasne, nie była szczególnie groźna, ale przy odrobinie nieuwagi każdą sprawę dało się pogorszyć.
  A Yuu prosił się o to pogorszenie na każdym kroku, bo kiedy wydawało się, że na chwilę znormalniał czy zwyczajnie uspokoił się ze swoimi denerwującymi tekstami i głupkowatymi reakcjami, po chwili znów robił coś, co gotowało krew żyłach. Niosący się po łazience śmiech dźwięczał dziesiątkami małych, złotych dzwonków, od których mieniły się jasne kafelki. Gdy nie oglądał się za siebie, oddalając się od roześmianego Hyeona, dużo łatwiej było mu wyobrazić sobie, że nawet ten szczery dźwięk był podszyty złośliwością i kłamstwem; chęcią robienia mu na przekór. Bo poza szukaniem pomocy był tu przecież jedynie po to. I męczył go w sposób, którego nie potrafił opisać, bo nagle – przynajmniej na chwilę – uleciały z niego siły, które wcześniej napinały mięśnie. Spokój odczuwał za rzadko, by porównać te odczucia właśnie z nim i przyszedł zbyt szybko, by zorientować się, że rozgościł się wewnątrz.
  Trwał też za krótko, by ciemnowłosy – o ile było to możliwe – jakkolwiek zyskał w jego oczach. Bo kolejna fala złości była gwałtowna, ale nie, jak tsunami, które pustoszy miasta. Jeszcze. Kropla po kropli chłopak dolewał oliwy do ognia. Kolejne komentarze, język sunący po wargach, jakby to wciąż była jakaś pieprzona zabawa. Zabawa, podczas której tylko Yuushin bawił się świetnie, bo w oczach Seiyi i na napiętej od zaciskania zębów twarzy, nie było niczego poza furią, o której już wcześniej wspominał. Jedyna rozsądna emocja tkwiła głęboko w czarnych źrenicach i prawdopodobnie tylko ona powstrzymywała go przed zmiażdżeniem mu gardła, nawet jeśli na krótki moment faktycznie przydusił go mocniej, żeby przynajmniej przez chwilę nie mówił już nic więcej.
  — Przemyślę to, gdy zrobisz użytek ze swojej mordy i wreszcie ją zamkniesz — wycedził na granicy prawie ostrzegawczego warkotu. Jak niczego innego potrzebował teraz ciszy, choć zdawało się, że oczekiwał niemożliwego, bo ciemnowłosemu nie wbudowano żadnego wyłącznika. Nic dziwnego, że czarnowłosy dość instynktownie stał się zdawkowy, choć miał ochotę roznieść całą łazienkę i wypluwać z siebie najgorszy jad, jaki ślina przyniosłaby mu na język. Ale przełykał go i za każdym razem kąciki ust ściągały się w rozgoryczeniu, bo zaczynał rozumieć, że była to oczekiwana reakcja, a skoro chciał więcej – Sei musiał dać mu mniej.
  Tak, jakby wcale go tu nie było.
  Zignorował ciepłe powietrze owiewające jego ramię, choć brwi ściągnęły się lekko w niezadowoleniu. Niechciane wspomnienie, jak irytujący chochlik prześlizgnęło się przez umysł, ożywając w nim na nowo, jakby nie upłynął prawie miesiąc, a zaledwie jeden dzień. Wszystko w jego własnej świadomości zaczynało go uwierać, bo kontrola nie była jego najmocniejszą stroną. Właściwie była czymś, z czym radził sobie nagorzej, a teraz musiał mieć kontrolę nad wszystkim – nad oddechem, nad chęcią cofnięcia ręki zbyt gwałtownie, nad spojrzeniem, które skupiał już tylko na bandażu, choć nie było łatwo, gdy ciążyło nad nim przeczucie, że Yuushin nadal się uśmiechał.
  „Seiya.”
  Przycisnął skrawek białego materiału do brzucha chłopaka. Przytrzymując go palcami, drugą ręką poprowadził bandaż za jego plecy, a kiedy tylko zahaczył nim o gazę, wymownym i niebolesnym stuknięciem o chłopięcą dłoń, dał mu do zrozumienia, że może już puścić. Bandaż po raz drugi okrążył jego tors, gdy padło pytanie o specjalizację. Ściągnął usta w wąską linię, bo jedyne, o czym marzył w tym momencie, to koniec tej jebanej katorgi. Już przymierzał się do kolejnego owinięcia, gdy nagły komentarz uderzył go na tyle, że zastygł w miejscu. I czyja to kurwa wina? – przemknęło mu przez myśl i sądził, że wypowiedział to na głos, ale milczał, choć szczęka poruszyła się na boki, gdy tarł zębami o siebie, bo był przekonany, że za moment mu przyjebie. I myślał, że najgorsze miał już za sobą, ale krok po kroku przekonywał się, że przy Hyeonie był zmuszony zawyżać skalę tego, co mogło być najgorsze. Wyczuwalnie odetchnął głębiej, bo klatka piersiowa poruszyła się pod naporem rozciągających się płuc. W miejscu trzymał go chyba jedynie bandaż, z którym jeszcze nie skończył, ale odruchowo szarpnął za niego mocniej w chwili, wymownie zaciskając go mocniej na jego ciele. Za chwilę mogło być jeszcze gorzej, choć już teraz powinien rzucić to w cholerę. Gdy rozgrzany oddech osiadł na jego klatce piersiowej — Zaraz go zajebię — kolejna struna została przerwana. Ciałem targnął dreszcz, który zapoczątkował kolejny zryw. Zryw, który tuszował wcześniejszą reakcję, jakby był czymś automatycznym; zaprogramowaną barierą ochroną. Dłonią, w której trzymał jeszcze nie do końca rozwinięty bandaż trzasnął o wieko pralki z hukiem. Dla osób, które znajdowały się za ścianami pokoju, nie zapowiadało się na spokojną noc. Wystarczył moment, w którym spojrzenie dwubarwnych tęczówek zderzyło się ze złotymi punkcikami migoczącymi tą samą łobuzerskością, by palce gwałtownie zacisnęły się na piegowatych policzkach i naparły na żuchwę, gdy zadarł głowę chłopaka wyżej, bo może tak wreszcie był w stanie słuchać go uważnie.
  — Myślisz, że jesteś kurwa taki zabawny? Mam ci wyczytać z encyklopedii, co znaczy „nie wkurwiaj mnie”? Jebię przez ciebie i wierz mi, że będzie zajebiście, jeśli nie będziesz utrudniał mi pracy, bo już od kilkunastu minut mam ochotę zmyć z siebie ten syf, a zamiast tego ślęczę nad kurwa twoim problemem, skoro jeszcze to do ciebie nie dotarło. — Opuszki wbiły się mocniej w chłopięcą twarz, gdy mimowolnie nachylił się niżej. Może z odległości niecałych pięciu centymetrów łatwiej było mu przetwarzać informacje; łatwiej było też dostrzec wszystkie gniewne kurwiki, które całymi konstelacjami kładły się na nakrapianych błękitem tęczówkach. Chociaż nie był tylko zły. Był skołowany, zmęczony i zniecierpliwiony. — Zawsze tak chujowo współpracujesz? Przyszedłeś tu po jebany opatrunek czy po to, żebym cię przeleciał? Bo jeśli mam ci pomóc, to siedź kurwa na dupie i przestań mnie prowokować.
  Na ułamek sekundy wzmocnił chwyt tylko po to, by dać upust gotującym się w nim emocjom. Zaraz jednak dłoń rozluźniła się, ale wciąż przytrzymywała głowę Hyeona w tej samej pozycji, bo jeszcze czekał. Na jakiś przebłysk zrozumienia, którego wcześniej nie uświadczył. Na ostateczne potwierdzenie tego, że wreszcie się ogarnie. Ale ze spojrzenia Seiyi z każdą chwilą ulatywała jakaś część skupienia, gdy w uszach obijało się nieprzyjemne echo własnych słów. Jakby w ogóle był zdolny tak go sprowokować.

Już dawno powinien stracić nadzieję na to, że do Yuushina cokolwiek dotrze. Nieważne, co mówił, robił i jak się zachowywał, ciemnowłosy nadal wydawał się być w szampańskim nastroju. Nawet, gdy palce z siłą imadła napierały na jego żuchwę, uśmiechał się jak ktoś, kto drwił sobie z cen usług dentystycznych, bo niewiele brakowało, by Yakushimaru odwinął się z impetem. Jego wkurwienie rosło wprost proporcjonalnie do zadowolenia chłopaka i do wewnętrznego oporu, który powstrzymywał go przed faktycznym zrobieniem mu krzywdy, choć w praktyce jego ciało nie było niczym skrępowane. W każdej chwili mógł zaatakować bez zastanowienia – tak, jak robił to zazwyczaj, gdy ktoś zaszedł mu za skórę. Yuu robił to przecież cały czas, odkąd tylko zawitał u niego niechciany, a jednak nie zrobił nic, choć gniewne spojrzenie niczym nie różniło się od innych gniewnych spojrzeń; choć wszystko w nim krzyczało, że zaraz go rozjebie. Za każde słowo, każde oblizanie wargi, każdy grymas i każde roziskrzone spojrzenie.
  — Chcę, żebyś się kurwa zamknął — zakomunikował, jakby było to coś oczywistego, ale nie dla Hyeona, który bynajmniej się nie poddawał. Wierzył, że na ścianie jego pokoju już wisiał medal za pierwsze miejsce w byciu irytującym gnojem. W dodatku bardzo drobiazgowym gnojem, bo wystarczyło odpowiednio zadane pytanie, by brwi czarnowłosego ściągnęły się bardziej, sprawiając, że przez złość przebił się lekki przebłysk zdezorientowania. Czuł, że tym krótkim wybuchem dał upust niepotrzebnym komentarzom i sam wykopał pod sobą dołek. Widział to w spojrzeniu Yuushina, ale nie byłby sobą, gdyby od tak dał za wygraną. — Przez cały kurwa czas się do mnie przypierdalasz. Gdybym miał okazję zawiązać ci ten jebany bandaż na odległość, zrobiłbym to bez zastanowienia. Nie musisz zgrywać debila, udając, że nic nie robisz, bo nie jestem ślepy, żeby kurwa nie zauważyć, że robisz to specjalnie — wyrzucił zniżonym tonem, już wcześniej wyprostowawszy się gwałtownie i cofnąwszy rękę, jakby swoją postawą momentalnie chciał zaprzeczyć chęci całowania go. Zdegustowany wyraz twarzy dopełnił całą jego opinię na ten temat, a przynajmniej chciał, żeby tak było. — Śnij kurwa dalej.
  On też wolałby, żeby to wszystko było tylko koszmarem. Nie chodziło tu wyłącznie o dzisiejszy wieczór, ale też o tamtą noc, która zapoczątkowała tę katastrofę. Niczym innym nie potrafił tego nazwać. Spojrzenie dwubarwnych tęczówek zsunęło się ku jednemu z policzków, na którym stopniowo zaczynały blednąć czerwone ślady po jego własnych palcach, przez co odniósł wrażenie, że nawet jego chwyt nie był na tyle mocny, jak sobie go wyobrażał. Znów się powstrzymał?
  Powstrzymał się też przed ostatnim mocniejszym szarpnięciem bandaża, gdy kończył zakładanie opatrunku. Dało się zauważyć, że pod koniec starał się przyspieszyć ten proces, by jak najszybciej – Co skłoniło cię do takich myśli? – pozbyć się stąd ciemnowłosego, który nawet na koniec musiał dorzucić swoje trzy grosze. Na widok zapraszającego gestu, Yakushimaru wywrócił oczami, a kiedy chłopak zamknął za sobą drzwi, przekręcił zamek, chcąc mieć pewność, że przez kilka najbliższych minut nikt nie będzie mu przeszkadzał. Zaklął pod nosem, rozmasowując czoło palcami, jakby wszystkie zgromadzone dotychczas nerwy skumulowały się tam, bombardując jego głowę tysiącami igieł. Zrzucił z siebie przesiąknięte wilgocią spodnie i od razu wrzucił je do pralki.
  Nie spieszył się. Nawet nie brał pod uwagę tego, że kiedy on wreszcie starał się cieszyć chwilą spokoju pod prysznicem, Hyeon bezkarnie panoszył mu się po pokoju. Żył w przekonaniu, że wyraził się wystarczająco jasno, choć wszystko w Yuushinie krzyczało, że nie można mu ufać w żadnej kwestii – szczególnie w tej, że spokojnie usiedzi na dupie. Jak na kogoś, kto niedawno oberwał, był zaskakująco nadpobudliwy. Seiyi byłoby dużo łatwiej, gdyby chłopak był w gorszym stanie. Po pierwsze – dlatego, że prawdopodobnie by tu nie dotarł; a po drugie – nawet jeśli by mu się to udało, nie miałby tyle sił na kłapanie gębą i na te wszystkie głupie uśmieszki. Wszystko, co usłyszał było na tyle świeże, że próba wyrzucenia z głowy idiotycznych wypowiedzi ciemnowłosego przypominała raczej słuchanie zaciętej płyty, która zapętlała się na jednym fragmencie i za nic nie mogła ruszyć dalej. Bombardowany wizjami sprzed chwili, dopiero teraz znajdował skuteczniejsze rozwiązania, które przecież mógł wcielić w życie jeszcze kilka minut temu, ale tego nie zrobił, bo przecież zawsze jest się mądrzejszym dopiero po fakcie, a najlepsze riposty pojawiają się wtedy, gdy temat został już skończony.
  Syknął pod nosem, zaciskając w pięść wspartą o kafelki dłoń. Zupełnie odruchowo wsunął głowę pod strumień bieżącej wody, choć czarne kosmyki ledwo co doschły po wcześniejszym prysznicu. Szum wody zagłuszył wszystkie dźwięki dookoła, powoli docierając też do rozbudzonego emocjami umysłu. Musiał przygotować się na kolejną dawkę wkurwienia, nawet jeśli wmawiał sobie, że tej nocy nie da się już wytrącić z równowagi, jakby nie znał siebie samego na tyle, by zdawać sobie sprawę, że wystarczyła byle iskra, by znów wzniecić ogień. Na tę chwilę było mu jednak lepiej – był sam, czyli tak, jak planował dzisiejszego wieczoru. Celowo odwlekał moment wyjścia z łazienki, nie zdając sobie sprawy, że od któregoś momentu każda sekunda zwłoki równała się kolejnej przerzuconej w szkicowniku kartce. Nowej tajemnicy odkrywanej przy akompaniamencie szelestu papieru.
  Mógł je spalić. Pierwszy raz był przekonany, że powinien był to zrobić, gdy z przepasanym na biodrach ręcznikiem zatrzymał się w progu pokoju. Na moment zapomniał o planie wyciągnięcia świeżych dresów z szafy, gdy jego wzrok zatrzymał się na otwartym szkicowniku. Yuu znowu był wszędzie i było go zdecydowanie za dużo, mimo że jedna osoba nie powinna zajmować aż tyle miejsca. Yakushimaru nie miałby tego przytłaczającego wrażenia, gdyby nie to – Po pierwsze, nie miałem pojęcia, że rysujesz! –  ile uwagi ściągał na siebie Hyeon samą swoją obecnością, choć teraz był przekonany, że wystarczyłby mu sam dźwięk jego oddechu, by cały nagromadzony przez niego spokój ulotnił się w ułamku sekundy.
  — Jedyne, co teraz widzę, to jebany natręt, który grzebie w moich rzeczach — odpowiedział bez zastanowienia, ignorując komplement i kontrując niewygodne pytanie. Impulsywność czasem popłacała, choć trudno było od tak przymknąć oko na tę drugą kwestię. Jasne, że zastanawiał się nad tym, czy ciemnowłosy też widzi duchy, gdy kilkoma szybkimi krokami pokonał odległość pomiędzy nimi i wyszarpywał mu z rąk swoją własność, zatrzaskując ją z niezbyt głośnym hukiem. Bez uprzedzenia wcisnął szkicownik z powrotem pomiędzy książki na regale, wyciągając rękę ponad chłopięcym ramieniem. Musiał być już wypompowany, bo choć spiorunował chłopaka nieprzyjemnym spojrzeniem, jego ruchy przestały być aż tak gwałtowne. Nie mógł się jednak w pełni rozluźnić, nie mogąc przewidzieć kolejnych ruchów Yuushina. Trudno było wyzbyć się z głowy wizji tego, że zachowywał się, jak niesforne szczenię. Niby niepozorne, niby niegroźne, ale wystarczyła chwila nieuwagi, by puściło ci z dymem mieszkanie. — Możemy się kurwa przekonać, czy widzę duchy, gdy ukręcę ci łeb, jeśli nie nauczysz się trzymać rąk przy sobie. Co ty na to? — Przechyliwszy głowę na bok, zmrużył powieki. Nie czekał jednak na dobicie tego absurdalnego targu – choć coraz bardziej zaczynał sądzić, że to dobry pomysł – i pokręciwszy głową z widocznym poirytowaniem, odwrócił się w stronę szafy, ściągając usta w wąską linię.
  Nie musiał się przecież z niczego spowiadać, nawet jeśli milczenie w tej kwestii już samo w sobie wydawało się podejrzane. Pociągnął za drzwi szafy, w milczeniu wyciągając z niej nie tylko spodnie, ale szukając czegoś jeszcze wyżej. Co on w ogóle o tym wiedział? Palce natrafiły na miękki materiał, który gładko zsunął się z półki. Koc. Odwracając się ku Hyeonowi z zamiarem rzucenia mu okrycia, Seiya był przekonany, że skończył ten temat, ale już sam widok dziwnie wiedzącej twarzy sprawiał, że sam zaczynał rozumieć, że zaprzeczenie temu wszystkiemu teraz było cholernie trudne, jeśli nie niemożliwe.
  — Niby skąd ten pomysł? Niektórzy lubią rysować kurwa kwiatki, mi odpowiadają drastyczne wizualizacje. Jak się domyślasz, to kurwa najgłupsze pytanie, jakie słyszałem — skłamał, bo wbrew pozorom wcale nie było głupie. Bardziej nie do wiary, biorąc pod uwagę, że żył w przekonaniu, że były to rzeczy, w które zwyczajnie się nie wierzyło. I co? Teraz tak po prostu ktoś, kto zupełnym przypadkiem natknął się na kilka głupich rysunków, poruszał ten temat, jakby było to coś normalnego? Na samą myśl parsknął sucho pod nosem, wreszcie unosząc koc wyżej, gdy dość wymownie przygotował się do rzutu i tym razem dał mu chwilę, by przygotować się na chwyt. Miał dość schylania się, usługiwania i spełniania życzeń.

Słysząc życzenie chłopaka, prychnął pod nosem. To samo w sobie całkiem dosadnie powinno dać mu do zrozumienia, że gwiazdka z nieba była raczej kiepskim porównaniem dla znacznie bardziej osiągalnego zamknięcia mordy. Gdyby jednak sam wydany przez Seiyę odgłos nie przemówił do Hyeona w żaden sposób, spojrzenie czarnowłosego, który czuł się, jakby właśnie miał do czynienia z idiotą, dopełniało całości. Do teraz nie potrafił uwierzyć, że ze wszystkich osób na świecie, musiał użerać się akurat z kimś takim. Nie wiedział nawet, skąd brało się poczucie tego przymusu. W całym swoim życiu brunet nie miewał też skłonności masochistycznych i nie odczuwał, by przebywanie w uciążliwym towarzystwie sprawiało mu jakąkolwiek przyjemność. Z chwili na chwilę było tylko gorzej, bo Yuushin co rusz znajdował sobie nowe pole do manewru, którego – jak oczywiście twierdził – wcale mu nie dawał. To, że nikt inny na miejscu ciemnowłosego za nic w świecie nie wysunąłby podobnych wniosków, było więcej niż pewne. Ale nie. On musiał iść w zaparte – przekonany o swojej zajebistości; pewny tego, że jego metody przynosiły jakieś skutki. Zdaniem Yakushimaru musiał mieć poważne urojenia, skoro wydawało mu się, że był w stanie zatruć mu głowę tymi wszystkimi zagrywkami i dwuznacznymi odzywkami.
  „Opowiedz mi o tym, Seiya.”
  Twarz czarnowłosego raz jeszcze spięła się, gdy zacisnął zęby. Nie tylko w złości, ale i w próbie powstrzymania kolejnego natłoku słów, który rozpychał się w jego gardle i chciał wydostać się na zewnątrz nienapiętnowany żadnymi głębszymi przemyśleniami. Czysta, bezmyślna furia, która mogła przynieść jedynie chwilową ulgę miażdżonej tym słownym motłochem krtani, który rozrastał się coraz bardziej, gdy kolejne – wyjątkowo precyzyjne – pytania bombardowały jego uszy. Przełknął ślinę, ale nie z zażenowania. Chciał po prostu pozbyć się tej pęczniejącej niewygody, ale niesmak goryczy i tak pozostał na jego języku, w który powinien gryźć się tak często, jak było to możliwe. Gdyby spojrzenie mogło zabijać albo wgniatać w ziemię, wyglądałoby dokładnie tak, jak spojrzenie Yakushimaru w momencie tego kilkunastosekundowego milczenia. Trwało zdecydowanie zbyt długo, by nie zauważyć, jak bardzo walczył ze sobą, by nie przedstawić mu całej listy dostrzeżonych prowokacji. Ten jeden raz postanowił posłuchać tego słabego głosu rozsądku, który ledwo przebijał się przez natłok bluzgów w jego głowie. Podskórnie czuł, że poinformowanie Yuu o tym, co szczególnie raziło go w oczy, było jawnym zaproszeniem go do dalszej zabawy.
  Szkoda tylko, że jedynie Hyeonowi było do śmiechu.
  — Ja pierdolę. Już kurwa powiedziałem. Nie. Zgrywaj. Debila. — wyrzucił z siebie najbardziej zdawkowo, jak tylko potrafił. Słowa niechętnie przeciskały się przez jego zęby, bo nie były słowami, które chciał wypowiedzieć. Poza jednym zdaniem, którym obdarzył go na sam koniec, jakby miało zniweczyć cały trud, jaki chłopak sobie zadawał przy tych nędznych próbach prowokacji: — Zresztą po chuj to robisz, skoro i tak nie działa.
  Nędznych? W praktyce niewiele potrzebował, by jego wyobraźnia skierowała się na sugerowane tory. W przypadku ciemnowłosego umysł Seiyi i tak nie musiał szczególnie się wytężać, by wyczarować barwne obrazy. Gdyby jednorazowy wyskok po alkoholu był tylko urwanym filmem, byłoby znacznie prościej wypierać to, co miało miejsce, bo teraz musiał robić to na siłę, skupiając się wyłącznie na zadaniu i na ogólnej samokontroli.
  „Chciałbyś.”
  Zmrużywszy oczy w ostatnim niemym ostrzeżeniu, nie odezwał się już ani słowem. Mógłby milczeć przez resztę wieczoru i była to jedyna rzecz, którą faktycznie chciałby zrobić, ale było to niewykonalne, jak zdobycie tej pierdolonej gwiazdki z nieba. Czuł, że po tej nocy odetnie mu dostęp do siebie już na stałe. Żadnych wiadomości. Żadnego wpuszczania do pokoju. Żadnej pomocy, byleby tylko znowu nie usłyszeć, że „ma za dobre serduszko”, co tylko skwitował ściągnięciem brwi w niezadowoleniu. Nie chciał słuchać, jaki był od kogoś, kto ledwo go znał i z każdą chwilą coraz bardziej igrał z ogniem. Jasne, może nie chciał nikogo zabić, ale czuł, że im dłużej będzie z nim przebywał, tym szybciej będzie o krok od obudzenia w sobie morderczych skłonności.
  Celowo milczał na temat jego zachwytu rysunkami. Nie dał mu nawet znać, że jego prace już zajmowały miejsce w Internecie – może też dlatego nie potrzebował dodatkowego uznania. Ale przede wszystkim nie chciał, by Hyeon miał w garści kolejną informację, choć w perspektywie całej reszty posiadanej przez niego wiedzy to, czym się zajmował, nie było aż tak wielką tajemnicą.
  — Zaraz sam się zajebię, żeby mieć kurwa święty spokój — wymruczał niewyraźnie pod nosem. Trudno było wychwycić poszczególne słowa, gdy kierował je w głąb szafy. Jeszcze przed momentem Yuushin zwijał się z bólu, a teraz odpalił się jak dzieciak po wpierdoleniu połowy tabliczki czekolady. Szkoda, że od gadania nie rozbolała go gęba.
  Seiya zastygł jednak w widocznym bezruchu, gdy wśród całej tej paplaniny znalazło się miejsce na wykład o duchach. Błękit tęczówek chwytający ciepłe światło lampki biurkowej, wyraźnie przygasł, gdy brunet – choć cały czas go słuchał – wydawał się teraz bardziej odległy niż wcześniej. Dziwnie było słuchać o tych wszystkich zmarłych, którzy nagle zyskiwali własną tożsamość. Niektórzy mieli swoje imiona, inni swoje stałe miejsce i nie byli wyłącznie obrazem defektów, które wskazywały na to, w jaki sposób odeszli z tego świata. Drażniła go lekkość, z jaką wypowiadał się o widmach, bo dobrze wiedział, że mało kto wierzył w te historie; że spowiadanie się niewłaściwej osobie mogło skończyć się szybką wysyłką do szpitala dla pierdolniętych.
  Nie są moje – wybrzmiało w jego głowie, jak ostatnia deska ratunku, ale przecież było już za późno na tego rodzaju kontrę. Gdyby zrobił to od razu, sprawy miałyby się inaczej, ale teraz, mimo że nie musiał kłamać, trudno było wpoić sobie do głowy nowy tok myślenia.
  — Jesteś kurewsko nachalny — odezwał się wreszcie, jakby była to najdoskonalsza odpowiedź na wszystko, co do tej pory usłyszał. Rzucił koc w jego stronę, o dziwo nie ciskając nim tak, jak to zrobił wcześniej z ręcznikiem. — Zajebiście. Teraz muszę żyć na świecie z myślą, że nawet kurwa śmierć nas nie rozłączy. Tak w chuj romantyczne, że aż wcale — stwierdził, już nawet nie próbując zaprzeczać. Przy tak obszernym arsenale argumentów, ciężko było iść w zaparte, choć odpowiedź była co najmniej wymijająca.
  Uniósł brwi w niedowierzaniu, które przeciął ponury cień niezadowolenia, gdy powiódł wzrokiem za Hyeonem, który ze wszystkich miejsc w jego pokoju wybrał akurat łóżko. Zacisnął palce mocniej na trzymanych w ręce spodniach i tylko fakt, że nie rozjebał się na całości materaca, powstrzymał Yakushimaru od gwałtowniejszej reakcji.
  — Przypominam, że śpisz kurwa na podłodze. Możesz wziąć narzutę i mniejszą poduszkę. Na tym kurwa kończy się moja gościnność — poinstruował, dopełniając wypowiedź wymownym gestem podbródka, którym wskazał mu odpowiednie miejsce do przygotowania sobie posłania na noc. Było oddalone od jego łóżka na względnie bezpieczną odległość.
  „Od dawna je widzisz?”
  Gdy usłyszał kolejne pytanie, kierował już kroki do łazienki, by zrzucić z siebie ręcznik i naciągnąć na siebie suche i czyste spodnie. Mógł udawać, że nie dosłyszał pytania, ale słyszał je bardzo wyraźnie, zwłaszcza że drzwi pozostały uchylone, gdy na moment zniknął Hyeonowi z oczu tylko dlatego, że po jego wcześniejszym zawahaniu, które trudno było przeoczyć, Seiya wolał przebrać się w osobnym pomieszczeniu.
  Co miało znaczyć od dawna?
  — Od dawna — przyznał, gdy po niecałej minucie wrócił do głównego pokoju, zaczesując palcami mokre włosy, które jeszcze przed chwilą dodatkowo osuszył ręcznikiem. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, z wymownym wyczekiwaniem przyglądając się ciemnowłosemu. Chciał, żeby jego miejsce do spania wreszcie się zwolniło. Właściwie nic nie zmuszało go do tego, żeby rozwinąć swoją wypowiedź, ale gdy zrobił już pierwszy krok, kolejny przyszedł zupełnie bezwolnie: — Jeśli to kurwa takie istotne, to właściwie od zawsze. Długo myślałem, że to chujostwo jest dziedziczne.

Możesz przestać? – miał na końcu języka, w który w porę się ugryzł, bo każda próba wytłumaczenia, o co dokładnie mu chodziło, wydawała się absurdalna nawet samemu Yakushimaru. Miał dość jego głosu, śmiechu i złotych drobinek, które zdawały się unosić w powietrzu, choć wiedział, że wcale nie istniały naprawdę. Miał dość pozornej szczerości, na którą nie było miejsca, gdy nic w tej relacji szczere nie było. Był zmęczony tym, że kiedy traktował go z niechęcią, nic sobie z tego nie robił i tracił czas, by marnować swój oddech na bezcelową rozmowę. Gdy Hyeon zachowywał się tak, jakby byli kumplami, Seiya traktował jego obecność jak zło konieczne tego wieczoru, co też było głupie, bo nie było żadnej konieczności w trzymaniu go tutaj. Mógł wyszarpać go za drzwi albo wyjebać przez okno, przez które wszedł, a tymczasem jedyną formą defensywy stały się skrzyżowane na klatce piersiowej ręce, które stawiały pomiędzy nimi szczelny mur, przez który nie chciał dać się przebić, bo jego stosunku nie zmieniał ani śmiech, ani lekki ton, ani zadowolone spojrzenia. Nic do nie zmieniało.
  Tak. Właśnie.
  — Może po prostu nikt cię kurwa nie nauczył, że skoro ktoś próbuje się wykręcać, może wcale nie chce, żebyś znał prawdę? Z różnych powodów. Na przykład dlatego, że chuj cię to obchodzi — rzucił z dość dosadnie wybrzmiewającym w tonie sarkazmem. Jednocześnie uniósł brwi i przechylił głowę na bok, jakby właśnie podsuwał mu sensowny argument do rozważenia, zwłaszcza że czarnowłosy nie miał ani jednego powodu, by darzyć chłopaka choćby minimalnym zaufaniem. Ciężko było mu wykrzesać je z siebie wobec osób, które lubił, a  co dopiero wobec kogoś, kto ku własnej uciesze wytrącał go z równowago, choć – jak sam zauważył – Yakushimaru miał problemy z agresją. — Ta, uprzykrzanie innym życia i pakowanie się innym pod nóż musi być kurwa poważnym zobowiązaniem. Poza tym nie jestem mściwy — zaznaczył i chociaż w jego słowach nie było zawahania, zaraz po nich zatrzymał się na chwilę z lekko rozchylonymi ustami, jakby w zastanowieniu jeszcze nie dokończył zdania. — Przeważnie — dodał po chwili. I trudno było powiedzieć, czy była to bezpośrednia groźba wobec Yuushina, który stale wystawiał jego cierpliwość na próbę, czy jakaś niedopowiedziana prawda.
  Męczeńska postawa nie robiła na nim żadnego wrażenia. Gdy ciemnowłosy popisywał się swoimi cierpiętniczymi zdolnościami aktorskimi, Sei wywrócił oczami, zanim czujnie odprowadził go wzrokiem. Chciał mieć pewność, że Hyeon zajmie wskazane mu miejsce, bo przynajmniej ta jedna rzecz dawała mu jakieś poczucie kontroli i tego, że miał jeszcze cokolwiek do powiedzenia. Bo czemu miałby nie mieć? Był u siebie. Od samego początku powinien o wszystkim decydować. Trwał w tym uważnym napięciu do momentu aż narzuta wylądowała na podłodze. Wtedy bezgłośnie wypuścił powietrze ustami, bo przynajmniej jeden problem został rozwiązany, choć wyrzucenie stąd chłopaka rozwiązałoby ich znacznie więcej.
  Na przykład uniknąłby niewygodnego drążenia tematu.
  Nie musiałby też słuchać zasmuconego tonu i patrzeć na odmalowujące się na twarzy współczucie, które zamiast przynieść ulgę, drażniło jeszcze bardziej. Zastanawiało go, jak za sprawą tej idiotycznej pomocy, której nawet nie chciał mu udzielić, znaleźli się w punkcie, w którym Yuu wiedział na jego temat coś, o czym z nikim nie rozmawiał. Nie robił tego, odkąd nie było nikogo, kto uważałby to za normalne. Teraz zaczynał żałować, że powiedział o kilka słów za dużo, bo – Miałeś w rodzinie kogoś, kto ci wytłumaczył, co widziałeś? – aż za dobrze przypominał sobie, jak wyglądały jego pierwsze doświadczenia z duchami. Kiedyś było mu z tego powodu źle, dzisiaj czuł jedynie niesmak, który nieprzyjemnie rozpychał się w gardle i który starał się zepchnąć tam, gdzie było jego miejsce – gdzieś w głąb podświadomości, gdzie składował wszystkie przeszłe sprawy. Takie, których nie powinno wydobywać się na światło dzienne.
  — Miałem — odpowiedział mechanicznie, ale też bez wcześniejszego zastanowienia. Chciał zetrzeć z jego twarzy to bezsensowne zmartwienie, choć wcale nie patrzył, czy faktycznie znika, gdy już zwrócony plecami do chłopaka, chwytał za róg kołdry i podniósł ją, kładąc się na łóżku. — Możesz kurwa odpuścić sobie to przejęcie. Zresztą to tylko ludzie. — Zastanowił się chwilę, gdy z policzkiem wspartym o wsunięte pod głowę przedramię wpatrywał się w ścianę. — Ex-ludzie — poprawił się po chwili. Gdyby spojrzeć na świat z jego perspektywy, po prostu od zawsze był bardziej zatłoczony. Widok zmasakrowanych duchów stał się czymś na porządku dziennym, przez co drastyczne widoki nie robiły na nim wrażenia – to wyjaśniało, dlaczego tak wiernie oddawał je na kartkach papieru.
  „Ja miałem siedemnaście lat, kiedy prawie się utopiłem.”
  Nie pytałem. Przemknęło mu przez myśl wraz z lekkim ukłuciem irytacji, bo nie odpowiadało mu urządzanie sobie kącika zwierzeń. Leżąc na brzuchu, odetchnął głębiej, jakby zbierał w sobie resztki cierpliwości, gdy powoli zaczynało do niego docierać, że w gruncie rzeczy była to forma handlu wymiennego informacjami, nawet jeśli były kompletnie zbędne. Bo co miał z nimi zrobić? Seiya nie potrzebował na niego żadnego haka. Potrzebował jedynie świętego spokoju, bo – jak już wcześniej zaznaczył – nie był mściwy i prawdopodobnie był w stanie wyrzucić go z pamięci tak szybko, jak tylko zniknąłby mu z oczu.
  — Mhm. Prawie? Wchodzi na to, że nie mam żadnej gwarancji, że nie jesteś kurwa jednym z nich. Nagle wszystko nabiera sensu — wyrzucił już bardziej mrukliwym tonem, jakby ciepło pościeli już starało się odciągnąć jego świadomość od rozmowy i niechcianej obecności Hyeona w pokoju. Na szczęście Yakushimaru nie brzmiał na szczególnie przywiązanego do nowej teorii. Właściwie wątpił, by ciemnowłosy został ściągnięty z powrotem na świat inną metodą niż starą, dobrą resuscytacją. — Poza tym dopiero kurwa musiałeś być zdziwiony — stwierdził, ale w odróżnieniu od Yuu nie silił się na współczucie, jakby sam dopowiedział sobie, że nie było to dla niego traumatyczne przeżycie. A nawet jeśli – po tych kilku latach najwidoczniej nie targał już ze sobą balastu wcześniejszych emocji. Albo dobrze go ukrywał, a Seiya nie zadawał sobie trudu i nie dociekał.
  Dopiero teraz zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo potrzebował snu. Ciało rozluźniało się zmęczone wcześniejszym napięciem; prawie zatapiało się w miękkim materacu łóżka. Pożegnanie słyszał już tylko, jak zza ściany, a brak odpowiedzi z jego strony tylko utwierdzał w przekonaniu, że być może już odpłynął. Nie pozwalał stwierdzić tego na pewno, gdy wcześniej celowo zwrócił twarz ku ścianie, bo perspektywa ewentualnego bycia obserwowanym podczas snu wydawała się dziwnie niewygodna i musiała wystarczająco silnie działać na jego psychikę, bo sen miał lekki. Czuł, że co jakiś czas mimowolnie się przebudzał, a później znów zatapiał się w błogiej nieświadomości. I może w końcu udałoby mu się pozostać tam na dobre, gdyby nie nagły ruch na materacu, który zdecydowanie nie miał nic wspólnego z jego wierceniem. Czarnowłosy otworzył oczy, a napięcie pięło się po jego plecach, nieprzyjemnie ściągając wszystkie mięśnie w nagłej gotowości. Ciężar snu momentalnie zniknął z jego powiek, gdy znów napędzała go wzbierająca fala złości.
  — No chyba sobie kurwa żartujesz — warknął, podpierając się na przedramionach, gdy zwrócił twarz ku Yuushinowi. Jeden z łokci wylądował zresztą tuż obok jego sylwetki i kiedy tylko materac ugiął się pod nim, nie sposób było uchronić się przed napierającym na jego ramię ciężarem chłopięcych pleców i przed znajomym ciepłem, które przenikało przez materiał koszulki. Gdyby nie panująca w pokoju ciemność, wściekłość w dwubarwnych tęczówkach mieniłaby się złowrogo, gromiąc chłopaka niemalże elektryzującymi błyskami. Zresztą wściekał się całkiem słusznie. Nie tak się umawiali. — Ja pierdolę. Daj mi chociaż jeden jebany powód, żeby nie zjebać cię na podłogę. Poza tym, że kurwa jesteś ranny, bo jebie mnie to.
  Nie wiedział, po jaką cholerę marnował oddech, skoro równie dobrze mógł zepchnąć go z łóżka już teraz. Gdy tak leżał na brzegu, Yakushimaru nie potrzebował wielkiego wkładu siły, by przypomnieć mu, że tej nocy jego miejsce było na tej jebanej podłodze. Powinien zresztą zepchnąć go od razu. Tymczasem w myślach odliczał sekundy, które dawał Yuu na zastanowienie się, czy chciał zostać wypierdolony siłą czy wypierdolić się sam. Trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy – nie było żadnego dobrego powodu, dla którego miałby zostać obok.

Czarnowłosy uniósł brwi, jakby słowa „z całym szacunkiem” miały specjalną moc, która uruchomiła w Yakushimaru nową emocję – zwątpienie. Pozwolił, by ten wyraz na jego twarzy przemówił za niego, bo do tej pory nie uświadczył żadnego przejawu szacunku z jego strony. Nie szanował jego czasu ani tego, co miał do powiedzenia. Nie szanował jego własności, bo bez zastanowienia decydował się po nią sięgać. Nie szanował też jego przestrzeni osobistej – zarówno tej fizycznej, jak i psychicznej, bo właśnie ku własnej uciesze zapędzał się w rejony, w których on i jego irytująca ciekawość byli niemile widziani. Może z konkretnego powodu, może bez żadnej przyczyny – Seiya nie czuł się zobowiązany do tego, by dosadniej tłumaczyć mu, czemu chciał, żeby sobie odpuścił. „Nie” wydawało mu się wystarczająco mocnym argumentem. „Nie rób tego”, „nie drąż”, „nie dotykaj” – nie istniała żadna prostsza forma przekazu.
  — A ja lubię mieć cholerny święty spokój i zdarza mi się mieć wyjebane na to, że ktoś próbuje drążyć temat — odgryzł się, dając Hyeonowi do zrozumienia, że mógł drążyć w nieskończoność, bo kolejny spust właśnie zatrzaskiwał się przed jego nosem. W praktyce dążyło to tylko do bezsensownej przepychanki, bo tam, gdzie jeden robił pierwszy krok naprzód, drugi cofał się o dwa kroki, a narzucony dystans wcale nie malał. Sam nie czuł też, by skrywał przed światem jakiekolwiek niespodzianki, a przynajmniej nie robił tego, by w ostatecznym rozrachunku zaskakiwać tych bardziej wytrwałych. Yuushin za to miał najwidoczniej inne zdanie na ten temat, choć nagłe porównanie go do małża na kilka sekund zbiło go z tropu, choć dużo bardziej było to nieproporcjonalne do tego kiepskiego żartu rozbawienie. Czarnowłosemu trudno było wydusić z siebie jakiekolwiek słowo, a głośny śmiech, który falami płynnego złota rozbijał się na ścianach, i tak zagłuszyłby wszystko, co miał do powiedzenia. Z perspektywy osoby trzeciej cała scena musiała wyglądać równie zabawnie, gdy Yuu nie mógł się opanować, a Sei przyglądał mu się z rażącym po oczach niezrozumieniem, zanim w zrezygnowaniu rozmasował palcami czoło, głośno wypuszczając powietrze nosem. Jeszcze przed momentem zaciskające się na ramieniu dłoń świadczyła o tym, że zastanawiał się, czy nie powinien mu przywalić, ale najwidoczniej sam doskonale radził sobie z wyrządzaniem sobie krzywdy.
  — Skończyłeś? To najwidoczniej kara za kurwa debilizm — podsumował, nie podzielając jego entuzjazmu. Ze wszystkich określeń, jakie mógł usłyszeć na swój temat, to było jednym z gorszych, ale może drażniło, bo na granicy podświadomości zdawał sobie sprawę z tego, że w jakimś stopniu – na pewno nie całkowicie – było dość trafne. Pomijając perły i to, że praktykował to tylko w stosunku do obcych.
  No jasne. Nie robił żadnych wyjątków.
  Kolejnym wzruszeniem ramion zbył perspektywę przyszłego powrotu z zaświatów. Dziwne było w szczególności to, że mając o nim takie zdanie, Hyeon wciąż próbował nadepnąć mu na odcisk, jakby prosił się o to, by po śmierci stać się jego głównym celem. Ale czy Seiya w ogóle zakładał taką możliwość? Nawet jeśli Yuushin za każdym razem znajdował sposób, by doprowadzić go do szału i dbał o wysoki poziom irytacji w jego krwi, robił zbyt mało, by wywołać w czarnowłosym faktyczną chęć mordu. Za to na pewno był coraz bliżej wcielenia się w rolę worka treningowego.
  „Seiya, dzieciaki mają traumę, bo poszły na pogrzeb.”
  — Hyeon, to nie jest kurwa twoje zmartwienie — uciął szorstko, jakby ostrożność chłopaka w doborze słów niewiele zmieniała. Już samo posłużenie się nazwiskiem było jak lodowy szpikulec, wbijający się głęboko w czaszkę – na tyle, by przypomnieć mu, że jego miejsce nadal było za ścianą i byłoby zajebiście, gdyby przestał się zza niej dobijać. Nawet jeśli chciał dobrze. Zwłaszcza, jeśli chciał dobrze – to tylko irytowało Yakushimaru jeszcze bardziej. Do tego stopnia, że na kolejne słowa mimowolnie wywrócił oczami, zanim przymknął powieki.
  Zmiana tematu powinna przynieść ulgę, ale mógł przewidzieć, że ciemnowłosy zinterpretuje jego teorię po swojemu. Seiya praktycznie od razu wydał z siebie prychnięcie, bo teraz nawet jemu ta perspektywa wydawała się absurdalna, zwłaszcza że nie został uwiedziony. Ściągnąwszy brwi, przechylił twarz tak, by odsunąć usta od pościeli, przez którą mógłby brzmieć niewyraźnie.
  — Ta? I co, twoim celem jest bycie jebaną księżniczką Disneya i oczekiwanie na pocałunek prawdziwej miłości czy przeruchanie całego akademika? — spytał sarkastycznie, raczej nie licząc na to, że usłyszy odpowiedź, zwłaszcza że szybko postanowił sprostować dużo ważniejszą kwestię: — Nie schlebiaj sobie. To kurwa co najwyżej moc ułatwiająca deprawowanie najebanych studentów. — Pościel zaszeleściła, gdy znów ułożył głowę wygodniej, już na wpół świadomie przysłuchując się kolejnym słowom Yuushina. — Na pewno jesteś wyjątkowo wkurwiający. Świat nie zniósłby więcej niepowtarzalności — wymruczał we własne ramię. Wykorzystanie innego przymiotnika, na pewno stanowiłoby jakieś pocieszenie, ale w tym przypadku było jedynie kolejnym nieprzyjemnym komentarzem, mimo że trudno było nie zwrócić uwagi na to, że wybrzmiewający śmiech – nawet jeśli znacznie krótszy – przyjemnie utulał do snu.
  Wkurwiające.
  Całe szczęście, że ciemnowłosy szybko dał mu powód do jeszcze większego wkurwienia. Ale i nieszczęście z powodu tego, że wyrwał go ze spokojnego snu, którego nieczęsto miał okazję doświadczać. Pod oczami wciąż czuł senny ciężar i choć czuł się, jakby odpłynął na znacznie dłużej, szybko odniósł wrażenie, że wystarczyło, że odcięło go na kilkanaście minut, a Hyeon szybko wykorzystał okazję.
  — To tobie kurwa wieje przez ten pusty łeb — warknął, sztyletując spojrzeniem tył głowy chłopaka. Nie dało się nie wyczuć, że Yakushimaru mocniej naparł przedramieniem na jego plecy, jakby szykował się do zrzucenia go na podłogę. Pierwsze marudne argumenty zdawały się w ogóle do niego nie przemawiać. Jasne, domyślał się, że leżenie na podłodze było niewygodne, ale Yuu od samego początku miał świadomość, że trafił pod zły adres. — Nie jestem twoim kumplem i może trochę niewygody nauczy cię, żeby nie wpierdalać się w takie akcje — rzucił ostro i chociaż wystarczyło jedno mocniejsze popchnięcie, by ciemnowłosy zaliczył nieprzyjemne spotkanie z podłogą, ku swojemu zdziwieniu, Sei nie posunął się do tego rozwiązania. Marudzenie niemalże dudniło w jego głowie, obijając się wewnątrz niej nieznośnym echem. Wybrzmiewało, jak zapowiedź tego, że przez resztę nocy będzie musiał znosić to biadolenie, mimo że wyznaczył Hyeonowi nieprzekraczalną granicę, którą i tak przekroczył.
  Z.całym.szacunkiem.
  Teraz wydawało mu się to jeszcze bardziej śmieszne. Nieprzyjemnie, kurwa, śmieszne. Tak samo, jak wcześniejsze rozwodzenie się na temat mocy, na myśl o których zacisnął zęby, jakby jednak zaczynał zakładać, że coś naruszającego jego wolną wolę wisiało w powietrzu. Bo nagle, po tym krótkim namyśle, granica, którą postawił, wcale nie wydawała się aż tak nieprzekraczalna. Bo teraz to on miał ochotę wypierdolić na podłogę, byleby Yuushin w końcu się zamknął i dał mu spać w spokoju. Szybko jednak zdał sobie sprawę, że łóżko, na którym leżeli, było jego własnością, więc idiotycznie było rozważać ewakuację dla dobra kogoś, kto świadomie dolewał oliwy do ognia i przy tym wewnętrznym rozbuchaniu czuł, że zaczyna tracić rozum.
  I wcale mu się to nie podobało.
  — Zawsze jesteś kurwa taki marudny? — spytał całkowicie retorycznie, bo oczywiście domyślał się, że nie była to cecha, którą nabył dopiero teraz. Nie pierwszy raz tej nocy narzekał na zimno. Był jak dziecko, u którego jedynym wyłącznikiem było po prostu danie mu tego, czego akurat oczekiwało; na przekór idei, że zgarnięcie całej ręki rozpoczynało się od jednego palca.
  Materac obok pleców Hyeona wrócił do swojej poprzedniej formy, a Seiya odsunięcie się tłumaczył sobie zmęczeniem. Chciał spać i nie chciał już dłużej go słuchać. Mimo wszystko obecność Yuu w pobliżu wywoływała dyskomfort, przez który zaśnięcie wydawało się czymś niemożliwym, ale ucieczka oznaczała absolutną przegraną.
  — Ruszysz się o jebany milimetr, to nie tylko wylądujesz na podłodze. Wytargam cię kurwa za drzwi. Rano od razu stąd wypierdalasz. Nie będę robił ci ani herbaty, ani śniadania, ani kurwa niczego — rzucił tonem kogoś, kto był już na granicy swojej wytrzymałości. Nie liczył nawet na potwierdzenie tego, czy przekaz w ogóle do niego dotarł, wyraźnie stawiając kropkę na końcu zdania. Bo ostanie zdanie musiało należeć już do niego. Po ruchach materaca można było wyczuć, jak czarnowłosy zmienia pozycję, obracając się przy tym przodem do ściany. Jeszcze przez długi czas rozmigotanym z irytacji spojrzeniem wpatrywał się w ciemną ścianę aż nazbyt świadomy obecności Yuushina za jego plecami i zajęty bluzganiem w myślach, bo tylko ono było w stanie zagłuszyć głos, który upominał go, że za łatwo się poddał. W końcu jednak nawet jego ciało rozluźniło się, poddając się sennej atmosferze nocy.