Kilkumetrowy odcinek wydłużał mu się niemiłosiernie, jakby budynek cały czas przesuwał się po planszy, przestawiany niewidzialnym palcem zawistnego bóstwa. Nie mógłby nawet się na to wkurzać, a przynajmniej nie po to tym, jak każdego kami wyzwał stukrotnie w obrębie głowy - sam na ich miejscu zastosowałby taki rewanż, pławiąc się w złośliwej chwale cudzych utrapień. Może istniała jednak również ich lepsza, bardziej miękka strona, bo w pewnym momencie budynek nareszcie zaczął rosnąć i czas nagle wystrzelił do przodu. Shin również nabrał tempa; brodząc po kostki w wodzie, plaskał nią na prawo i lewo, zmniejszając dystans i docierając do dzieciaków.

- Łap ją!

Na krańcu języka miał odszczeknięcie, aby nie wydawał mu rozkazów, ale zagryzł zęby, wystawiając jedynie ręce. Wydawało mu się, że kątem oka dostrzega jak z dłoni chłopca przytrzymującej dziewczęcy odpowiednik wyślizgują się już drobne palce. Nigdy nie był mistrzem wparowywania w idealnej chwili; wiecznie zawalał własny akt w spektaklu, przybywał za wcześnie albo o wiele za późno - beznadziejna, niepunktualna gwiazda wieczoru, na którą trzeba zwrócić uwagę przez chaotyczne pojawienie się na samym środku imprezy. Tym jednak razem, w akompaniamencie tragicznego szumu ulewy, scenariusz odegrał co do sekundy.

- Ja dam radę!

- Dobra.

Wystawił ramiona, aby pochwycić tą małą, przemoczoną do ostatniej nitki laleczkę. Nie mogła wiele ważyć; nie tylko ze względu na wyrobione na budowie mięśnie, dla których ciężar dziewczynki nie powinien stanowić problemu. Chodziło o jej pochodzenie; o warunki jakie reprezentowało Nanashi.

Pamiętał, gdy sam tutaj mieszkał.

Gdy wielokrotnie, jak te nieznajome szczeniaki, znajdował się na krawędzi. Tylko jedna decyzja dzieliła go wtedy przed runięciem w otchłań; i być może również jedynie by się potłukł. Może tylko coś złamał i to złamanie by się zrosło. Ale może usłyszałby głuche łupnięcie i zmysły zalałaby czerń. Podobna ewentualność teraz go krzywiła; niemal napawała upartą irytacją, ale wtedy był słabszy.

Kruchy i łatwy do potłuczenia.

- Mam cię. - Przejął małą, przygarniając do piersi i postępując pół chwiejnego kroku w lodowatym potopie. Wzrok od razu uniósł się, aby wyłowić chłopca i sprawdzić jak sobie radzi. Nieznajomy nieoczekiwanie stał się dla niego synonimem własnej, przeszłościowej walki, stoczonej w rzeczywistości, w której zasady dyktowała niesprawiedliwość slumsów.

Tu wszystkim walił się grunt pod nogami.

Wiedząc o tym był gotów, aby odstawić dziewczynkę i złapać jej towarzysza, gdyby konstrukcja nagle straciła jakąkolwiek wolę walki przeciwko grawitacji.

 Drobna dziewczynka wylądowała dość miękko w objęciach swojego rycerza, który na całe szczęście tym razem dotarł na odpowiednie miejsce o równie odpowiednim czasie. Była na tyle chuda, że dało się odnieść wrażenie, jakby większość jej ciężaru stanowiły przemoczone ubrania, w tym gruba kurtka – zdecydowanie na nią za duża, spod której wystawała spódniczka wyglądająca jakby została zszyta z losowych kawałków przeróżnych materiałów. Gdyby nie ogólna szarość tego miejsca oraz brud pokrywający jej odzienie, wielobarwne skrawki mogłyby nadawać trochę radosnego koloru okolicy.
 – Dziękuję – odezwała się cicho, niemal zagłuszana przez chlupot wody i szum deszczu. Przytuliła się lekko do wybawcy, jakby przy okazji chciała też złapać choć odrobinę ciepła. Drżała nieznacznie z zimna, ale wreszcie odsunęła twarz od klatki piersiowej Shina, nie zamierzając nadwyrężać gościnności jego ramion. Była w stanie stać samodzielnie. Zerkała tylko z lękiem na wodę zalegającą na ziemi. Być może to jedynie wciąż trzymające się jej emocje związane z nagłym zawiśnięciem kilka metrów nad równym podłożem. Podłogę oprócz „morza nanashiańskiego” wyściełały również nierówne kamienie, wystające tu i ówdzie pręty zbrojeniowe oraz połamane deski. Upadek na pewno nie należałby do przyjemnych, zwłaszcza w przypadku trafienia w miejsce, w którym kawałek żelastwa tylko czekał na wbicie się w ciało.
 Chłopak na początku wydawał się sobie radzić. Stanął na równiejszej powierzchni, ostrożnie przeszedł kawałek, odbił się z zamiarem przeskoczenia na wyglądający dość stabilnie mur… ale w tym samym momencie mokre dachówki poluzowały się bardziej, pośliznął się i niespodziewanie rącze przeskakiwanie zmieniło się na swobodny lot tyłkiem w dół. Dziewczynka krzyknęła w reakcji na zaistniałą sytuację, wyrywając się w próbie złapania lub raczej zamortyzowania upadku towarzysza. Ten z kolei również wydał z siebie werbalny komentarz, aczkolwiek dość niecenzuralny. Jego godność właśnie gnała w dół razem z nim.

Przy byle jakim przesunięciu ręki czuł pod palcami każdą kostkę; podobne wrażenie miał podczas podnoszenia młodych kociąt, kiedy przekładał zwierzątka w jakiejś kryjówce pod molo w Haiiro Chiku. Składały się tylko z bardzo kruchego szkieletu i wyjątkowo cienkiej skóry. Przy dziewczynce wydawało się, że jest identycznie, kiedy łapiąc ją, przede wszystkim doświadczył kanciastości sylwetki. Ramiona od razu napięły się, gotowe przyjąć bardziej wymagającą wagę, ale najwidoczniej na próżno - pochwycił stos starych szmat i coś tylko odrobinę od nich cięższego, zaplątanego w materiały.

- Dziękuję.

- Do usług, księżniczko.

Nawet się nie zająknął, jakby brakowało mu czasu, aby podjąć się prób wyplenienia haseł tego kalibru. Budynek mógł zawalić się w każdej chwili, podmyty jakąś felerną falą, której uderzenie poluzowałoby akurat ten jeden konkretny fragment. Jak domek z kart wszystko zwaliłoby się na glebę, a to mało zachęcająca perspektywa. Shin'ya wycofał się więc kilka kroków, operując niezgrabnie w chlupoczącej tafli. Chciał odstawić akurat dziewczynkę na jeden z wyżej postawionych punktów, kiedy rozległ się ten jeden dziwny dźwięk, który jak pięść uderzył w przycisk alarmu, zalewając czaszkę migotliwym, czerwonym światłem.

Jak do tego, do licha, doszło? Jeszcze przed sekundą nawet nie chciał się wtrącać w losy dzieciaków, gotowy obrócić się na pięcie i pomknąć drogą, którą tu przybiegł, w myśl założenia, że czego oczy nie widzą...

A tymczasem wyrywała mu się z rąk mała, skoczna istotka, pewnie ledwo sięgająca biodra przy postawieniu na tej samej linii; i on sam jakby kompletnie zapomniał, że sprawa nic go przecież nie obchodziła. Bo widząc jak but chłopca ślizga się po obluzowanej dachówce, jak równowagę trafia szlag, jak dziewczynka wypruwa naprzód, aby najwyraźniej pomóc przyjacielowi, głośno wciągnął powietrze i na jej podobieństwo wyrwał się do pechowca.

Tyle, że tym razem nie zdążył zrobić nic poza paroma ruchami i wyrzuceniem z siebie przekleństwa. "Kurwa" dzwoniła jeszcze u dna ucha, kiedy wyciągał palce do nieznajomego. Nie miał nawet co pytać czy wszystko w porządku, bo z góry wiadomo było, że niezbyt i jedyne co pewnie zostało to rozeznanie się w wielkości tych szkód.

Musieli się zresztą przede wszystkim stąd wynosić - taki był też zamiar, choćby miał dzieciaki stąd wynieść.

 Ciemne ślepka dziewczynki zalśniły lekko jak od chwilowego zachwytu, że ktoś nazwał ją księżniczką. Zupełnie jakby spełniło się jej marzenie, w którego realizację nie wierzyła. I być może to zaważyło na jej spostrzegawczości, gdy o sekundę za długo wpatrywała się w twarz swojego wybawcy, nie dostrzegając w porę pośliźnięcia się swojego kolegi.
 – Kenji! – krzyknęła, wyrywając się do przodu, łudząc się, że jej próba złapania go cokolwiek da. Nawet, jakby zdążyła dobiec do ściany, była zbyt drobna żeby móc go utrzymać. Co najwyżej zamortyzowałaby upadek, samej narażając się na połamanie. Ostatecznie i tak potknęła się o coś ukrytego pod wodą, lecąc do przodu i lądując na kolanie, tym samym kończąc znacznie lepiej niż jej towarzysz.
 Chlupnęło i chrupnęło, kiedy chłopak runął na podłoże. Deszczówka rozbryznęła się tworząc małą falę, która szybko dotarła do podnoszącej się dziewczynki. Kenji wydał z siebie jedno krótkie i wyjątkowo nieprzyjemne przekleństwo, wysyczane z wyraźnym bólem. Księżniczka niczym sarenka przedzierająca się przez bagnisko, dotarła do niego, wyraźnie zaniepokojona.
 – Musimy stąd iść. Musimy. To znowu tu przyjdzie. Kenji, proszę. Możesz wstać? – Wyciągnęła do niego rękę, chcąc pomóc w podniesieniu się, ale dopiero w tym momencie zobaczyła, że jego dłoń przebił pręt zbrojeniowy, a nogę miał nienaturalnie wykrzywioną. Wyglądało to na dość bolesne obrażenia, ale nastolatek zaciskając zęby nie wydawał z siebie żadnych odgłosów, które by na to wskazywały.
 – Zostaw mnie – rzucił słabo, próbując się nie ruszać. – Leć do sierocińca, Jona po mnie wróci. – Bardziej przejmował się tym, żeby jego towarzyszka znalazła się we względnie bezpiecznym miejscu niż swoim stanem czy owym czymś, o czym mówiła. Zamiast jednak wypełnić jego prośbę, uczepiła się go i kręciła głową. Nie mogła zostawić własnej rodziny, nawet takiej, z którą nie łączyły ją żadne więzy krwi.

Czymkolwiek miałoby się okazać wspomniane "to" wywołało u Shina oczywiste skrzywienie ust. Nie potrzeba było nawet komentarza; zmarszczenie brwi, przymrużenie oczu i zagryzienie warg od wewnątrz stanowiło idealną odpowiedź na to, jak zapatrywał się na tajemniczy byt bądź zjawisko. Tutaj zresztą jego rola powinna się skończyć. Zrobił co mógł po tym jak poproszono go o pomoc i choć efekt był w najlepszym razie mierny to przecież sami zainteresowani nawet nie zwracali na niego uwagi. Dałby radę w równie spektakularny sposób się stąd ulotnić; wiedział o tym. Świadomość nie miała jednak najwidoczniej nic do rzeczy, bo stał dalej w miejscu, przyglądając się paskudnym obrażeniom Kenjiego, jakby cokolwiek był w stanie wywnioskować po oględzinach. Jedynym pewnikiem, który osiadał na krańcu języka, było stwierdzenie, że jego stan wygląda tragicznie i nie chodziło nawet o samą ranę. Przebicie na wylot rzecz jasna zaliczało się do argumentów wobec tego, że jest raczej słabo niż dobrze, ale na cały wyrok wpływało też mnóstwo innych czynników. Jak ta przeklęta, brudna woda. Jak fakt, że znajdowali się w Nanashi - pozbawieni profesjonalnej opieki medycznej. Wszędzie szumiało aż do szaleństwa i Shin'ya wątpił, że wykręcając numer

(kiedy w ogóle wyciągnął telefon z kieszeni?)

usłyszy wyraźnie wytyczne.

O ile połączenie w ogóle zostanie nawiązane.

I o ile wypłaci się z kolejnej złożonej obietnicy.

- Zostanę z nim. - Po co? Nic im nie był winien. Nie powinien przykładać urządzenia do ucha, czekając w napięciu na reakcje ze strony kogoś, kto dawniej, w tych samych zaszczanych, zapomnianych przez dobrodziejstwo uliczkach, uratował go przed śmiercią (tu z kolei było odwrotnie: ten samarytański lekarz nie był winny nic jemu, więc równie dobrze mógł nie odebrać i nikt nigdy nie miałby prawa mu tego wytknąć). Być może zresztą dzieciaki, które dwa lata temu zostawiły Shinowi rozległą pamiątkę na brzuchu, były najlepszymi przyjaciółmi dwójki, której się teraz przyglądał. Świat mógł być tak ironiczny?

- Biegnij po pomoc, spróbuję coś tu wykombinować. - Odetchnął rozdrażniony. - Przecież was nie zostawię w takiej sytuacji.

 Przestraszone, sarnie oczy dziewczynki zaczęły wpatrywać się w zamaskowanego wybawiciela, jakby nie dowierzając w jego ofertę. Nie wiedziała czy powinna mu ufać, czy nie zostawi Kenjiego jak tylko zniknie za najbliższym rogiem. Nie miała ochoty ani przebywać tu chwili dłużej, ani tym bardziej zostawiać w okolicy swojego towarzysza. Był dla niej jak starszy brat, a rodziny w potrzebie nie powinno się zostawiać.
 – Nie podchodźcie do drzewa. Proszę. To coś przy nim mieszka. – Drobna postać nerwowo zaczęła skubać rękawy, nawet odrobinę nie uspokajając się, kiedy chłopak obiecał trzymać się od niego z daleka. Ponaglił ją, żeby uciekała po pomoc. Ociągając się jeszcze chwilę, wreszcie odwróciła się na pięcie i przedzierając przez dość głęboką jak na jej wzrost wodę, ruszyła w kierunku ulicy.
 – Chiyo ma trochę zbyt bujną wyobraźnię – stwierdził Kenji po chwili, kiedy uznał, że dziewczynka znalazła się już daleko poza zasięgiem słuchu. Spróbował się nieco poprawić, ale obecny stan dwóch kończyn niezbyt na to pozwalał. Kusiło uwolnić chociaż rękę, zaciskając wcześniej mocno zęby i przygotowując się, że będzie niemożliwie bolało, ale wolał poczekać na pomoc. Pewnie wykrwawiłby się zanim Jona dotarłby na miejsce. Znał swoją towarzyszkę, najpierw powie wszystko ze szczegółami, potem znowu będzie panikować o potworze w wodzie i dopiero na końcu przekaże informacje niezbędne do wysłania ekipy ratunkowej.
 – Twierdzi, że – bolesne jęknięcie, chwila przerwy przed kontynuowaniem wypowiedzi – pływa tu jakaś wielka ryba z zębiskami. – Prychnął lekko. W tej chwili nawet szczury nie chciały tu pływać, a w tym gigantycznym śmietnisku, jakim było Nanashi, w ciągu kilku miesięcy raczej nie zalęgłyby się żadne wodne zwierzęta. – Pewnie szczupaka zobaczyła – chciał się zaśmiać, ale zamiast tego na jego twarzy powstał wyłącznie grymas bólu. Nie wierzył w żadną demoniczną rybę, ale nie miał ochoty leżeć w zimnej, brudnej wodzie, powyginany jak w samym środku dzikiej rozgrywki w Twistera, w budynku, który mógł w każdej chwili stwierdzić, że on też chętnie się położy, jak jego jedna ściana już uczyniła. – Albo to jakiś bóbr, kurwa.
 Coś cicho plusnęło, nieco inaczej niż lejąca się z nieba woda. Był to dźwięk jednorazowy, dość odległy. Przypominał wrzucenie kamienia do głębokiej kałuży. Może studzienka kanalizacyjna na chwilę się odetkała, wysyłając w stronę niespokojnej tafli bańkę powietrza uwięzioną od kilku dni. A może Chiyo naprawdę dostrzegła coś czającego się w uliczkach, mieszkającego w cieniu nagich gałęzi negai no furuki.