W tym różnica, Ye - nigdy niewypowiedziane słowa zalęgły się w kąciku wykrzywionych ust. Wargi maźnięte czerwoną farbą wydawały się zbyt sztywno nieruchome; jakby trzymał coś za nimi, odpierał atak wyrazów próbujących przedostać się przez szczelny mur zwartych kłów. Myśli jednak galopowały wewnątrz czaszki, hałasowały, wprawiały wszystko w chaos. To prawda, że jest niezliczona ilość opcji na skończenie ze sobą i nie wszystkie wiążą się z zatrzymaniem akcji serca, odłączeniem mózgu od przewodów krwiobiegu. Ale w tym wszystkim samobójstwo to wybór. Umierasz na własną odpowiedzialność i nikomu nie powinno być szkoda twojego cierpienia, bo na nie się zgodziłeś. Ładujesz bosą stopę między ciernie i dziwisz się, że boli, gdy próbujesz ją wycofać zachlapując wszystko krwią, ale to nie wina cierni, że są ostre, tylko twoja, bo nie uważałeś. Sięgasz w głąb paleniska, bo podobało ci się ciepło i chcesz go więcej, ale za późno orientujesz się, że już nie ogrzewa a parzy, zostawiając tylko ropiejące bąble, ale to nie wina ognia, bo jego temperatura się nie zmieniła, tylko ty nie zachowałeś odpowiedniego dystansu. Wbijasz igłę z narkotykiem, pozwalając substancji zadziałać pozytywnie, ale potem nie potrafisz jej już odstawić, a ona wyniszcza organizm zamiast mu pomagać. Samobójstwo to zwykła głupota z inicjatywy. Ciernie, ogień i narkotyki są stałą w tym równaniu - nie zmienią się z twoim udziałem czy bez niego. Ty nadajesz im wydźwięku. Ty je dawkujesz. Robiąc to źle, sam sobie szkodzisz. Bo to wina krzewu, że w niego wszedłeś albo płomieni, że zbliżyłeś się za bardzo? Podjąłeś decyzję. Teraz cierp. Nie zasługujesz nawet na to, aby czuć smutek wobec samego siebie, bo nikt cię nie wepchnął w kolce ani nie operował strzykawką, to były twoje kroki i twoje ręce.
Kusiło, by podjąć temat, ale jednak milczał, zagryzając kraniec języka do wyczucia metalicznego posmaku. Ye Lian musiał uderzać do sprawy wypadku - tego był właściwie pewien. Operował metaforą i zasłaniał się rozmową pozornie niezwiązaną z tamtym zdarzeniem, ale czuć było od niego charakterystyczną blokadę, jakąś cienką błonę wyważonej tajemnicy naciągniętą na neutralne kwestie. Jakby starał się coś powiedzieć, ale nie wprost. Przyznać do czegoś nie mówiąc do czego. Nakierowywał w stronę celu, ale nie pokazywał palcem trasy, tylko co jakiś czas szeptał zimno albo ciepło pozwalając osobie trzeciej kluczyć po nieznanych terenach bez konkretnej informacji gdzie znajduje się skarb i jaki ten skarb w ogóle jest. Nie mógł domyślać się, że Shin’ya wiedział co dostrzegłby po podważeniu wieczka; poczucie winy ciężkie jak betonowa bryła uczepiona grzbietu. Nienawiść do siebie, od której cierpły palce, a wzrok umykał poza granice luster. Codzienne cierpienie, którego nie łagodził, bo był go wart i zdawał sobie z tego sprawę. Powtarzał sobie wtedy, że Ye Lian wypija piwo, którego sam sobie nawarzył. Odraza wobec starszego mężczyzny nie słabła ilekroć dostrzegał jego chłodne spojrzenie, ostrożne, eleganckie ruchy, wyprasowane koszule z wykrochmalonymi kołnierzami. Doszukiwał się w nich zatuszowanego błagania do bogów, aby móc cofnąć czas, ominąć krzew, zatrzymać rękę przy płomieniach, odepchnąć igłę. Warui wszystkie karty postawił na jedną opcję - tę, w której nie ma dla Ye Liana gorszej kary niż świadomość popełnionego błędu. Błędu, którego nie można naprawić dodatkowymi decyzjami. Jak amputacja nogi. Jak przeszczep serca, które bije w piersi, ale nie jest w pełni przyjęte przez resztę organizmu i jakoś trzeba żyć z tym wynaturzeniem, niewygodą i ściskiem. Gdyby się pomylił cały wieloletni plan szlag by trafił. Rozpłynąłby się jak wsypany do kubka proszek, po którym odpowiedział kobiecie uśmiechem. Wystylizowana na czarownicę prezentowała się łagodniej niż większość przebierańców; dziewczęcy kształt twarzy pokryła zielonkawym pudrem, długie, czarne włosy zakręciła w fale nadające jej bardziej nastoletniego i frywolnego wyglądu niż grozy. Ilekroć pochylała głowę, aby skupić się na serwowanych kawach i herbatach, ogromny kapelusz rzucał cień na jej oblicze i tylko czerwone wargi zwracały uwagę klienteli. W porównaniu do wiedźm znanych z legend jej usta uśmiechały się z delikatnością i uprzejmym zainteresowaniem. - Naprawdę tak to wygląda? - przebiło się wyraźniej w pewnym momencie, akurat gdy opierał palce na zakupionym napoju - tuż obok dłoni sprzedawczyni. Śmiech, który wyrwał mu się z krtani, był automatycznym odruchem; wrodzoną cechą ludzi, którzy na komplement reagują niepewną wdzięcznością, ale widocznie wybrzmiał wystarczająco naturalnie, skoro w jej oczach nie znalazł zwątpienia.
W porównaniu do źrenic Ye Liana, które były nimi wypełnione po brzegi.
Kiedy znalazł się już w pobliżu, otaksował bladą cerę mężczyzny z wymownością kogoś kto zbyt przesadnie udaje, że nie dostrzega ogromnej plamy na obrusie. Czerwone punkty pod powiekami i podrażniona skóra nosa nad linią maseczki były właśnie taką plamą na śnieżnej powierzchni.
- Nikt mnie nie będzie szukał. Nie mam pięciu lat, ani krótkiej smyczy - przypomniał rozbawiony, odstawiając dwie tekturowe podstawki (po dwa napoje na jedną) na parapet. - Za to oni nie mieli twojego mleka. Najwidoczniej na tym balu wampiry nie piją A RH-, tylko przesłodzone cappuccino bez laktozy. - Odetchnął nagle, wspierając palce pobliźnionych rąk na swoich biodrach; wyglądał jak człowiek, przed którym stało bojowe wyzwanie. I pewnie tak też się czuł, nabierając powietrza do płuc, by dać radę wyrecytować wszystkie warianty. - Wziąłem ci z sojowym, kokosowym, owsianym, migdałowym, ryżowym i chyba z grochu, ale nie wiem czy dobrze zrozumiałem, bo zacząłem się nerwowo śmiać już po drugiej opcji, zagłuszając przypadkiem pozostałe. Któreś musi być znośne. Może cudaczny cukier, którego używasz, jakoś złagodzi smak, a jak nie to mam jeszcze dwie herbaty, białą i zieloną, ale czekają z chyba-grochem i ryżowym aż je dotargam. Zabrakło mi rąk bardziej niż tobie zdrowego rozsądku. Właściwie nie rozumiem jednej kwestii. - Zawiesił głos. Przyglądał się mu w ten konkretnie irytujący sposób, jakby był o krok od dodania, że przecież obydwoje wiedzieli od początku, że jego wiadomości były żartem, szczeniackim pretekstem. - Skoro jesteś tak przeziębiony to dlaczego przyjechałeś? - Drżenie zaczepnego śmiechu w teatralnie poważnym tonie. - Martwiłeś się?

- Nie ma za co. - Uśmiech krył się w słowach, spojrzeniu, w tonie, jakim to wypowiedział - nieco żartobliwym, jakby w ogóle nie dostrzegł oschłego, nieodgadnionego spojrzenia grafitowych tęczówek. Zachowywał się jak ktoś kto nie rozumie - nie rozumie, że może się nie spodobać, że może nie wpasować się w czyjeś humorystyczne gusta. Że może okazać się zbyt energiczny, nachalny, zbyt swój. Umysł nie działał poprawnie, nie odbierał bodźców w typowy sposób ludzi stłamszonych obowiązującymi normami. Szaleńcza gonitwa myśli taranowała wściekłe poszeptywania tłumu jak stado gnających mustangów. Pod niekutymi kopytami ginęły zdegustowane zerknięcia, westchnienia starszych i niepewność zduszonych garniturami przykładnych biznesmenów. Nie rejestrował tego. Nie obchodziło go to; był ponad. W swojej nastoletniej zuchwałości prezentował się niemal niewinnie, ale kryło się coś za szkłem źrenic, coś nietutejszego i absurdalnego, jak prawdziwa gorączka u wariata. Upłynnione złoto rogówek wychwytywało refleksy w sposób, w jaki mogłyby poruszać się zamieszane, rozpuszczone w naczyniu drogocenne kamienie.
Przekrzywił nieco głowę; rude pasma opadły na skroń, kiedy nakierowywał spojrzenie na smukłe palce. Pamiętał je jako nieruchome kadry; zamknięte na białej pościeli, z materiałem gniecionym w paliczkach; oparte wierzchem o rozgrzane do intensywności czoło; z paznokciami werżniętymi w ramię, gdy w tle głowa odchylała się, wbijając potylicą w miękkość poduszki. Teraz w swojej bladości i drżeniu wywoływały inne odczucia. O wiele słabsze. Na to również chętnie odpowiedziałby z odgrożeniem się ciętym językiem, ale już sam wytyk przeniósł koncentrację z jasnych knykci na profil twarzy.
- Dużo spraw mnie interesuje. - Nie czuł obowiązku kajania się; nie potrzeba tu było wytłumaczeń, bo nic mu nie był winien. Sam Ye Lian z pewnością na nie nie liczył, ale drgnienie mało subtelnej prowokacji wplątane w struny głosowe sugerowało, że Shin nie robił tego po to, aby się wybielić. Zbyt mocno wpatrywał się w okolicę kości jarzmowej i za bardzo szukał jego spojrzenia, uciekającego we wszystkie możliwe punkty tylko nie ku niemu, aby uznać to za cokolwiek poza zaczepką.
Powoli zdjął ręce z bioder i skrzyżował ramiona na piersi; zamknięta pozycja prezentowała się bardziej jakby na coś wyczekiwał niż wzbraniał się przed atakiem. Rzeczywistość kazała sądzić, że dobrze bawił się podczas własnej gry i nawet nawiązanie do Enmy nie wytrąciło go z równowagi. Uniósł jedynie brew w niemym pytaniu, ale ostatecznie krótkie parsknięcie zniszczyło niezrozumienie. - Gdybym naprawdę był w niebezpieczeństwie nie zadzwoniłbym do ciebie. Po pierwszej sytuacji, w której okazało się, że przyjechałeś z piskiem opon, połączyłem kropki i wiem aż za dosadnie, że zrobisz wszystko, aby cholerny brat Ichiru nie nabił sobie guza. - Co z tego, że znali realia. Co z tego, że wszędzie czaiły się byty, nad którymi nie byli w stanie zapanować. Nie mieli władzy nawet nad przyziemnymi problemami - nad wirusami wywołującymi zimno mimo warstw ciepłych ubrań; nad rozdrażnieniem wykręcającym trzewia. Skoro nie kontrolowali podstaw co dałoby martwienie się sprawami zaawansowanymi? Lekceważąca natura Shina wiodła więc teraz prym; szczupłe barki poruszyły się pod ciężką narzutą peleryny, gdy wzruszał nimi jakby nigdy nic. - Chciałem byś się trochę rozerwał. Ignorowałeś moje telefony i wiadomości, jakiekolwiek by nie były. Jeżeli nazwisko Seiwy ruszyło cię z mieszkania to świetnie. Może powinienem wykorzystywać je częściej.
Nie umknęła jego uwadze ciemna tkanina zasłaniająca gardło; widok odkrytego zza płaszcza golfu przytrzymał jego spojrzenie o pół sekundy za długo; kalkulował; oceniał; ale zaraz powrócił do twarzy mężczyzny, zawieszając na niej wąskie źrenice. Równie dobrze można było uznać, że na dźwięk łagodnych słów rzeczywiście spróbował ocenić prowizoryczne przebranie. - Nie rozczarowałem. Jest w porządku. - Właśnie tak wyglądają mordercy. Jak zwykli ludzie. Tego już jednak nie dodał; wyzwolił wyobraźnię, aby zobaczyć obraz młodego Ye Liana i jego siostry. Nigdy jej nie poznał, raczej nie mignęło mu choćby zdjęcie. Dostrzegał więc u krawędzi fikcji błyszczące jak gwiazdy cekiny uczepione sukienki na cienkich ramiączkach. Listki papieru zrywały się sporadycznie, komentowane zniecierpliwionym cmoknięciem; zmarszczeniem brwi. Rozumiał przekaz tej nieznajomej, nigdy niepoznanej dziewczyny. Przebrania zmieniały wszystko - tego był żywym przykładem. Cudza skóra wydawała mu się równie łatwa do założenia jak skompletowany outfit zawieszony w szafie. Ye Lian z pewnością posiadał masę wieszaków z od linijki prostymi kombinacjami dopasowanymi kolorystycznie i stylowo. Mniej więcej tak swoje aktorskie podboje widział Shin'ya. Sięgał w głąb umysłu i wyciągał na wierzch cudzy charakter, wciskał się w niego jak w kombinezon. Bywały temperamenty dopasowujące się do kształtu jego wierzeń niemal idealnie - w takich poruszał się swobodnie, bez zgubienia choćby kroku na światowej scenie. Coraz częściej zmuszony był jednak do ryzyka, by przetrwać godzinę, dwie, czasem dłużej, reagując na wszystko w ponaciąganych, uwierających ludzkich cechach, w toku myślenia, który nie potrafił zsynchronizować się z jego własnym. Dusił się wtedy, organizm był za ciasny, a masa jego nowej osobowości - zbyt rozrośnięta. Przekonał się już, że przekroczenie granicy komfortu to zawsze mnóstwo katorżniczej pracy; to szeroko otwarte oczy, całkowita kumulacja uwagi na obiekcie, to rejestrowanie nie tylko wyrazów, ale podlegającemu im akcentu. Liczyło się wszystko - postawa, nerwowe tiki. Liczył się dobór pytań. Aby odwzorować rolę, musiał pojąć to, co najchętniej by wyparł; to, co nie wpasowywało się w listę rzeczy, na które ma ochotę.
Potrafił więc, mimo wszystko, wdawać się w dyskusje, które go nie interesowały. Nie bez lekkiego skrzywienia - nie odpuścił sobie ani tego, ani westchnienia zmywającego uśmiech z warg. - Nie lubię, kiedy mówisz w ten sposób. - Oparł się o parapet, na który opuścił obydwie ręce. Przekręcił się więc bokiem do rozmówcy; wzrok uciekł gdzieś naprzód, w kierunku obsługującej gości czarownicy. - Wyrafinowanie i przemądrzale. Jakby wszyscy musieli wiedzieć o kogo chodzi. Sam wiem przypadkiem. Nie jestem dobry z literatury, ale, jak wspominałem, japonistka nas cisnęła. Kojarzę więc Charlesa Perraulta, chociaż nigdy nie przeczytałem żadnej jego książki. Nienawidzę książek. Mają za dużo trudnych znaków. Do ósmego roku życia w ogóle nie potrafiłem czytać. Na tym etapie powinienem już dawno ogarniać minimalną poprzeczkę, ale ponieważ tego nie umiałem, nauczyciele uważali, że jestem zacofany. Traktowali jak ułomnego i wkrótce taki się stałem.
Zamilkł na moment, mrużąc nieco sine powieki; we wcześniej entuzjastycznie rozświetlonym spojrzeniu pojawił się jakiś cień. Wspomnienie dawnych lat, gdy jedyna charytatywna impreza tworzona była podczas zabaw w opuszczonej fabryce słodyczy i nie zbierało się na niej funduszy tylko dziecięce marzenia, gdy mieszkańcy przebierali się jedynie za bogate wersje samych siebie nie dostrzegając, że prezentują się śmiesznie, a nie dostojnie. Wszystkie te dni, kiedy wracał z rękoma brudnymi od suchego, czarnego piachu i wzbraniał się przed umyciem ich, bo zima ośnieżyła całe Nanashi, a woda była jeszcze chłodniejsza niż powietrze. Kostniały wszystkie stawy w palcach, skóra pękała od lodowatości. Potrzebował dłoni, aby pracować, więc nie rozumiał pedantyzmu matki. Kobiety wrzuconej w błoto, z dumnie uniesionym podbródkiem. Wśród wilczych kundli zachowywała się jak księżniczka; błyszczący diament ciśnięty w muł, grzęznący w nim z każdą dobą. Sięgali po nią w krwiożerczej pożądliwości, oglądali, dotykali, a potem zostawiali. Parszywi, chorzy i zdurniali, bez żadnych perspektyw. Ze stępiałymi pazurami.
Sylwetka Waruiego nieco się w sobie zapadła, gdy odchylił plecy, opadł nimi na szybę. To samo arktyczne uczucie sięgnęło jego czaszki, przylgniętej do śliskiej powierzchni okna. Niska temperatura zawsze cuciła - teraz również. Wrócił do Ye Liana, do jego pokraśniałych od przeziębienia policzków i do pytania o Charlesa Perraulta, którego nazwiska nie skojarzyłby, gdyby nie przypadek. - Morału mogę się tylko domyślać - wznowił poddańczo, znów przekrzywiając odrobinę głowę. Wraz z tym ruchem powróciło czujne spojrzenie; skrzący się, sproszkowany topaz i bursztyn, całkowicie zcentralizowany na arystokratycznych rysach. - By nie ufać nikomu, bo można natrafić na kogoś, kto chce ci zaszkodzić. Ale co z tego? Nie każdy jest drapieżnikiem, a nawet oni tworzą grupy. Jeżeli nie trzymasz się stada to znaczy, że się separujesz i wystawiasz na niebezpieczeństwo. Samotne okazy to łatwy łup, więc zaufanie jest ważne. Być może źle wybierzesz i zostaniesz zraniony, dożywotnio okaleczony albo pożarty, ale nie włączając się do żadnego skupiska tylko zwiększysz ryzyko takiego końca. Dobrze mieć kogoś kto chroni podatnych na ciosy stref, kiedy ty nie jesteś w formie. Na przykład teraz.
Jakby na potwierdzenie swoich słów odgiął głowę do przodu, wyprostował się, odsunął od okna. Paskudnie zabliźnione palce sięgnęły supła na krtani; sznurek puścił bez problemu, pętla zluzowała się i rozwinęła, zsuwając z ramion karmazyn materiału. Peleryna zaraz ciężko osiadła na barkach Ye Liana, zarzucona tam wprawnym ruchem człowieka gotowego by to zrobić od samego początku. - W towarzystwie jest cieplej. - Ściągnął tkaninę pod jego grdyką, uważając, aby nie potracić kubka z napojem. - Wydaje mi się, że autorowi wcale nie chodziło o tak dosadną bajkę. To znaczy, cała ta historia z wilkiem wkradającym się do domu niedołężnej kobiety, pożarciem jej, a później spałaszowaniem wnuczki, to coś, co ma logiczny sens, nawet jeżeli weźmiemy pod uwagę ugrzecznioną wersję, w której wilk przegrywa. Ale może wilk to tylko metafora. Może chodziło o to jak naiwni są starzy ludzie wpuszczając do środka nieznajomych. Las ma przedstawiać nie miejsce, a być obrazem ich osamotnienia. Bo tam się łatwo zgubić, tam nikt nie chce chodzić, jeżeli nie zna drogi. Ludzka psychika nie zna granic, więc jeżeli ktoś już puka do jej drzwi, dlaczego mieliby nie otworzyć? Są tak pozbawieni towarzystwa, że każde wydaje się dobre. Może to też uwaga dla najmłodszych, aby nie ufali obcym, bo oni często podają się za członków rodziny, a ponieważ gówniarze nie mają wyrobionej zdolności reagowania na takie sytuacje, po prostu wierzą na słowo i w efekcie zostają skrzywdzeni. I gdzieś w tym wszystkim jest leśniczy, który postrzela wilka, ale kto wie, czy to nie tylko przenośnia do kogoś racjonalnie myślącego, który głosem... - kliknął językiem - wiesz, kategorycznym jak wystrzał ze strzelby, uprzytamnia kto tutaj jest cholernym naciągaczem i manipulatorem. Otwiera oczy ofiarom, tłumaczy kto jest wrogiem, pokazuje prawdziwe wnętrze drapieżnika. - Ye Lian mógł nie przyjąć okrycia; mógł się wzbronić, wycofać, wściec, mógł machnąć nadgarstkiem, odtrącając jego ręce. Był na to w pewien sposób przygotowany; siła napiętych mięśni świadczyła o stałej ostrożności, kiedy kładł palce na ramionach mężczyzny niby po to, by poprawić ułożenie kaptura. Kciuki wemknęły się dotykiem po bokach szyi, lekkim naciskiem podkreślając obecność. - Ale pewnie źle na to patrzę i zechcesz mi wszystko wytłumaczyć jak trzeba. Słucham.

Różnili się wszystkim; chłodem i żarliwością temperamentu; źrenicami i barwą tęczówek - jednego były ogromne, otoczone srebrną łuną księżyca, drugiego wilcze i zaognione jak płynna, zamknięta w obręczy lawa. Różnili się myślami nieśmiałymi i arogancko prostolinijnymi, nawet ich dotyk nie miał powiązań. Palce Ye Liana, chłodne, wibrujące od lekkiego dygotu, położone na nadgarstkach Shin'yi, sprawiały wrażenie lodowych sopli przytkniętych do szorstkich drewien zajętych płomieniami. Wzrok yurei uległ zmianie. Nad linią wodną wilgotny błysk przemknął z jednego kącika do drugiego, gdy w minimalnym przechyleniu przekrzywił głowę. Zmieniał kąt, kalibrował fale, próbując złapać wspólną. Nic się nie udawało. Szept wykrzywił jego usta. Nie tutaj. Nie wycofał dłoni z jego szyi, kciuków wetkniętych pod fałdy golfa. Pozwolił to zrobić jemu, nie stawiając oporu, ale nie pozostając też biernym. Zgięty w stawach paliczek musnął miejsce pod brodą mężczyzny, gołą lukę między żuchwą a materiałem jednorazowej maseczki; tkliwy gest, jakby w ostatniej sekundzie wahał się jeszcze, czy go nie ująć i nie unieść twarzy ku sobie. Jeżeli przemknęła mu taka ewentualność, nie skorzystał z niej ostatecznie. Zabrał ręce, jedną opierając o parapet; dla drugiej nie znajdując zajęcia. Zamknął ją w luźną pięść, drapał wnętrze paznokciami zbrukanymi sztuczną krwią. Bardzo wolno, bezmyślnie, w ramach nerwowego tiku, dzięki któremu tłumił swoją energię. Cała przekierowywana była do lewego nadgarstka i stamtąd do dłoni i do starych blizn na zawsze łączących się historią z tymi na twarzy. Szrama wykrzywiała wargi w nonszalanckim, frywolnym uśmiechu; jeden brzeg zawsze był nieco uniesiony za sprawą pogniecionych tam linii cery, ale sam Warui nie wyrażał radości. Wsłuchiwał się w słowa w skupieniu; uczelniany wyraz kodujący napływ informacji przylgnął do niego; do rysów, spojrzenia. Przedegzaminowy wybuch koncentracji, od którego ściągały się ku sobie brwi, a wzrok, wcześniej bystry i ostry, zachodził mleczną mgłą. Przypatrywał się stojącemu naprzeciw rozmówcy, ale nie spoglądał na niego; Ye Lian był niewidzialną ścianą albo inną przeszkodą, której nie dało się dostrzec przez pryzmat wyobrażanych kadrów.
Shin znajdował się w stanie, w którym potrafił wykreować wyimaginowany las spowity wstęgami zastygłej pary falującymi niespiesznie pomiędzy drzewami. Pnie, jak oskarżycielskie palce, pięły się ku górze sztywnym pionem, niknąc w gęstych, czarnych koronach przysłaniających niebo. Meandry ścieżek dawno zakamuflowały dzikorosnące krzewy i kłęby traw i tylko jedna udeptana trasa prowadziła zawiłościami do starej, spróchniałej chaty z kominem. Wybuchy siwego dymu przypominały rozgonione machnięciem wyblurowane serpentyny; niewielka polana była ciemnozielona i pozbawiona kwiatów. Nawet drzwi do domku skrzypiały jak w złowieszczych horrorach; ten przeraźliwy zgrzyt był jednocześnie alarmem dla umysłu.
Powieki zamrugały, usuwając spod spodu baśniowe kadry. Byłby w stanie przysiąc, że czuje słodki zapach ludzkiego mięsa, metaliczny fetor krwi, którego nienawidził. Byłby skory pociągnąć temat dalej, nawet jeżeli wcześniej zaznaczył swoją niechęć do książek. Nie skłamał; nie znosił ich żadnego elementu, ani gładkiej faktury kartek, ani zapachu świeżego druku. Nie cierpiał znaków, których nie rozumiał, bo było ich zbyt wiele, wyrabiały mu drogę do wyższego wykształcenia jak małe kamienie, od których każdy krok wywoływał ból, znaczył wędrówkę kroplami czerwieni. Nie świadczyło to jednak o tym, że nie potrafił sięgnąć po dany tytuł; że nie był zmuszony do chwycenia za jakiś tom, jeżeli ten tom miałby go przybliżyć do równoległego celu. Nie zawsze robiło się to co sprawiało przyjemność; wbrew opinii lekkoducha zdawał sobie z tego sprawę. Dawał więc radę w kryzysowych sytuacjach, gdy nic innego nie pozostawało, wczytać się w bloga o tematyce chińskiej symboliki albo, jak teraz, podjąć dyskusję wyciągając własne wnioski na podstawie ogółu historii, a nie jej szczegółowej wersji wynikającej z zapoznania się z zawartością bajki.
Nie zdążył jednak zapytać o drugą prośbę wilka. Rozchylał już usta, nabierał tchu; urosła mu klatka piersiowa pod rozpiętą pod krtanią koszulą. Zamigotał w świetle srebrny kluczyk usadzony pomiędzy obojczykami. Mimo tego żaden głos nie wydobył się z gardła; nie wyplątały się nuty ze strun. Jasnobrązowy płyn skroplił śniadą cerę, ubrudził eleganckie, wyprasowane spodnie, na których plamie oczy Shina zatrzymały się o dwie taktyczne sekundy zbyt długo. Podnosząc wzrok sam nie do końca wiedział jak zareagować; wypadł z roli jak ktoś, komu zaserwowano nagle inny tekst niż ten ze scenariusza. Musiał improwizować.
Wczuć się w sytuację nie tylko ze swojej perspektywy, ale również przez wzgląd na drugiego aktora.
- Bywasz niezdarny - powinien powiedzieć to cicho, bardziej prywatnie; a zamiast tego komentarz przetoczył się silniej, jak grom, który ma zasygnalizować otoczeniu o niebezpieczeństwie, zmusić obecnych do popłochu i ucieczki. Wyzwolić w zebranych w pobliżu obawę, ze mogą oberwać elektrycznym impulsem, więc nie pozostaje nic prócz oddalenia się od miejsca, w które uderzył piorun.
Ręka Shin'yi uniosła się, wskazując kierunek, podczas gdy druga zawisła gdzieś przy boku Ye Liana, jakby zamierzał złapać go w pasie albo asekurować podczas prowadzenia. Nic podobnego się nie wydarzyło, choć ten tymczasowy gest z perspektywy osoby trzeciej równie dobrze mógł wyglądać jak jawny przekaz ochronny.
- Łazienki są w pokojach dla gości - podjął, kiedy zostawili za sobą pierwszą stłoczoną grupkę przebierańców. Jedna z króliczków playboya pociągnęła wzrokiem za profilem mijanego blondyna, ale jeżeli chciała zagadnąć, zawahała się przypadkiem konfrontując z idącym obok obiektu zainteresowania chłopakiem. W przymrużających się powiekach yurei zajarzyło ostrzeżenie. Zrezygnowała wzruszeniem barków i wkrótce zniknęła za najbliższym zakrętem.
- Na pewno mają tu też jakąś ogólną - przetoczył wreszcie wzrokiem po holu, wykreślając istnienie skąpo ubranej kobiety z pamięci - ale będą tam całe legiony ogrów, mutantów i ślicznotek w równej linii przy pisuarach. Zwłaszcza widok tych ostatnich nawet mnie zatrzymałby przed wejściem.
Brzmiało jak wymówka; było nią. Na ciemnym materiale rękawiczki pojawił się klucz do zarezerwowanego lokum; niewielkiego pokoju z jednym łóżkiem, szafką nocną, oknem o ciężkich zasłonach i stolikiem z pojedynczym fotelem.
Nie stracili dużo czasu; choć kawa na skórze Ye Liana z pewnością zdążyła zaschnąć i zamienić się w mało przyjemną, lepką konsystencję, cienką warstwę brudu, do której przyklei się każdy kurz i pyłek. Shin'ya wydawał się jednak nie spieszyć; jeżeli robił to celowo to nie dawał tego po sobie poznać. Oceniał ściany, miękko stawiał kroki po starym, ciemnobordowym dywanie. Po obydwu stronach korytarza ciągnęły się rzędy drzwi; każde po kolei rejestrował aż obydwoje nie dotarli do tych z numerem 59. Mosiężny kluczyk zniknął połowicznie w zamku chwilę przed tym jak rozległ się zgrzyt przestawianych wewnątrz mechanizmów.
Nie sięgnął wpierw po klamkę. Zamarł jak urządzenie z odciętym prądem i tylko ruch żuchwy świadczył o bitwie myśli toczącej się w czaszce. Przekierowując ostatecznie twarz ku Ye Lianowi zdawał się skory, aby o coś zapytać; trwało to mignięcie. Zaraz uśmiechnął się, uchylając drewniane drzwi i ukazując niewielkie wnętrze pomieszczenia, którego jedyne źródło światła stanowiła nocna lampka ustawiona na blacie nakastlika.
Na przygotowanych, wciąż złożonych w kostkę warstwach pościeli, koca i poduszki uwagę zwracała rozświetlona żółtawą żarówką, ułożona na samym szczycie narzut, sportowa torba. Shin, po przepuszczeniu Ye Liana i zamknięciu za nimi drzwi, ruszył właśnie do niej. - Zostań do rana. - Dźwięk szarpniętego zamka błyskawicznego przeciął ciszę krótkim wizgiem; tak kategorycznym, jakby nie dawał pola odmowy na wystosowaną propozycję. - Tak. Jasne, że zdrzemnę się w fotelu. - Wyciągnął krzywo zrolowany ręcznik barwy wściekłej czerwieni, podążając do framugi oddzielającej sypialnię od łazienki. - Jesteś rozpalony gorączką - przypomniał go sobie nagle stojącego przy oknie, z pokraśniałymi policzkami i zaczerwienionym nosem; właśnie wtedy wydawał się taki słaby - zmęczony - dodał wyjątkowo cierpliwie, kładąc bawełniany materiał na brzegu umywalki. - I z pewnością skory do dalszych wyjaśnień. O ile nie postanowisz wylać resztek kawy również na płaszcz, golf i to, co masz pod nim, kompletnie wytrącając mnie z równowagi.

Czy chciał złamać zasady po raz kolejny? - To groźba? - Figlarność pojawiła się w oczach; uśmiech wykrzywił usta wraz z drgnieniem ramion w parsknięciu; czy propozycja? - Planował inaczej to rozgrywać. Za każdym razem ilekroć się spotykali. Być bardziej szorstkim i zdystansowanym. Obojętnym. Odpłacać się podobną chłodnością wplecioną po prostu w naturalną płynność ruchów i energiczność wypowiedzi, mimo pozornej aury nonszalanckiej szczeniackości nie pozostawiając wątpliwości, że nie żywi wobec niego absolutnie żadnych emocji; ani złych, ani dobrych. Kończył jednak tak samo; z fiaskiem, nie w porę orientując się, że zabrnął za daleko i nie ma odwrotu. Paliły się mosty za plecami, ogień sięgał gorącem karku, zmuszając go do tego, by brnął dalej w coś, co zaczął, nawet jeżeli nie tędy miał iść. Poddawał się jednak trasie, bo jaki miał wybór? Wycofując się, znalazłby się w płomieniach. Strawiłyby wszystko, na co pracował. Cały trud aktorskiej gry, która go wypełniała, wszystkie scenariusze, które założył i opisał w zakamarkach umysłu analizując niebotycznie ogromną liczbę "może" oraz "jeżeli", piętrzących się metrowymi kolumnami w archiwach świadomości. Nie zostawiał miejsca na błędy, ale i tak się pojawiały i prościej było zrzucić nietrafny wybór na karb przypadku i nieostrożności niż zaintrygowania zupełnie odmienną ścieżką. Patrząc co wieczór w oczy swojego odbicia, widział w lustrze zmierzwione rude pasma, cienie pod ślepiami, rozsypane piegi w kolorze wyblakłego cynamonu - i wciskał kit, że jest okej, że to się ugra, że tak miało być. Przecież nie było szansy, aby dorwać wroga, nie zbliżając się do niego. Tłumaczył więc - sam sobie, jak szaleniec, którego jedynym słuchaczem są popękane fragmenty zwierciadła na których rysuje się ten sam wyraz twarzy, identyczny błysk w źrenicach, to samo niepewne zrozumienie - motywy, dzięki którym zbliży się do Ye Liana. Wmawiał potrzebę uzewnętrzniania, bo tylko płacąc szczerością otrzyma szczerość. Nominał za nominał; waluty nie kłamią. W wielu sprawach trzeba było odsłonić newralgiczne miejsca, aby sięgnąć w bolesną strefę przeciwnika i taki stan rzeczy do niego przemawiał wystarczająco, by zrzucić z barków poczucie winy i rozdrażnienia. Mógł czerpać z tych spotkań, jednocześnie usprawiedliwiając własny angaż i umniejszając go do kolejnego punktu z długiej listy zagrywek serwowanych na poczet wygranej. W swoich reakcjach był dzięki temu bardziej naturalny - i to również uważał za plus. Przeciwnik się przy nim rozluźniał, spuszczał z tonu, nawet jeżeli nie zawsze się na to początkowo zapowiadało.
W normalnych okolicznościach Ye Lian nie zrzucał z siebie maski elegancji i arystokratycznego besserwisserstwa. Tymczasem udowodnił, że jest w stanie wylać na siebie kawę, zbrudzić cerę, którą zwykle szorował do czerwoności, pozbywając się faktycznych i wyimaginowanych zarazków, potrafił wejść do niewielkiego pokoju i, wreszcie, znaleźć się tuż obok w jeszcze ciaśniejszej łazience. Z własnej inicjatywy.
Czerwień peleryny odcisnęła się kontrastem na tle jasnej koszuli, wywołując u Shin'yi zaciekawienie. Niekryte i wręcz bezczelne, podkreślone drgnieniem kącika ust i minimalnym uniesieniem brwi. W pytaniu. W aluzyjnym: nie za blisko? Być może rzeczywiście mógł go teraz zabić; tak jak padło w sugestii. - Na dole bawią się ogłupiali alkoholem ludzie, a mój towarzysz poległ. To nie są już tereny do rozrywki, z pewnością nie dla mnie. - Mówiąc ukazywał ostrzejsze kły; jakby był stworzony do obrania roli, naprawdę kryjąc pod ludzką powłoką bestię z bajek autora, którego nazwiska nikt nie pamiętał. Zapomniany artysta zostawił po sobie spuściznę, samemu wymierając w historycznej pamięci; Warui był pewien, że z nim będzie identycznie. Odciśnie jakiś ślad, ale nikt nie będzie kojarzył, kto jest tego twórcą. Może prócz paru wyjątków.
Jednego.
- Dwa miesiące temu - podjął - ustaliliśmy zasady, po których mieliśmy zapomnieć o tym, co się wydarzyło i wrócić do poprzedniego porządku. Tymczasem nie odbierasz telefonów, ignorujesz wiadomości albo odpisujesz na nie jednym słowem, kompletnie mnie zbywając. I nagle wbrew logice przyjeżdżasz tu i posłusznie podążasz aż do pokoju. - Odchrząknął, doprecyzowując: do chatki.
Wyśmianie pojawiło się w wiązadłach głosowych, potęgowane wkradającym na oblicze uśmiechem. W całym swoim ironicznym przedstawieniu był jednak mimo wszystko łagodny; jak ktoś kto stoi na uboczu i stuka palcem w brzeg szklanego naczynia, przypatrując się plenerowi, gdy wokół cały bar wali się od stropu. Nie podłożył bomby. Po prostu jej nie rozbroił. - Jeżeli miałbym cię zabić - ciągnął grę, zsuwając powoli palce z akrylowego brzegu umywalki, na którym zostawił słaby odcisk palców; sztucznej krwi - wpierw musiałbym cię zachęcić, abyś sam coś przegryzł. - Śnieżne szkliwo zadrasnęło dolną wargę; niby przypadkiem, na sekundę, w pozornym zamyśleniu. - Tak było w pierwotnej wersji? - Minimalne nachylenie zmniejszyło i tak skąpy dystans; na szczupłe ramię przykryte peleryną naparła pierś; i między rozchylonymi fragmentami kołnierzyka zabłyszczał srebrny kluczyk. - Dobrze pamiętam wykład?
Pilnie się uczył nie tylko serwowanych podstaw na temat książek - studiował zmiany zachodzące na artystycznym profilu mężczyzny, oglądanym z taką zapalczywością; wszystkie drobne akcenty, pojedyncze włoski długich rzęs, cień padający na pokraśniałe policzki; lekko rozchylone usta, które w pełni przejęły funkcję cyrkulacji, bo nos nie był już w stanie. Ye Lian był chory; rozpalony gorączką. Może dlatego nie myślał w pełni racjonalnie? Stąd spłoszenie objawiające się wieczną ucieczką spojrzenia i pozornie chłodna postawa, wyglądająca jak szkło rozgrzewane od środka?
- Gdyby to ode mnie zależało, nawet bym się nie zastanawiał nad nagięciem historii pod własne widzimisię. Ale... - nic nie zależy ode mnie. Jedynie powolny oddech kładł się na kredowej cerze, na różowych akcentach na wysokości kości jarzmowej; nie musiał nic robić. Klaustrofobiczna łazienka zmuszała ich do ciasnoty, do stania niemal jeden obok drugiego, w zwartym szyku, od którego zapachy perfum mieszały się ze sobą jak wstążki w niewprawnych dziecięcych rękach. - Ale, jak sądzę, chcesz mnie czegoś nauczyć. Jako wielki koneser literatury. O co więc jeszcze - poprosił Wilk? - powinienem poprosić, abyś stracił czujność i zwyczajnie uległ mojej propozycji? - Subtelnie wyważony dotyk zahaczył o dłoń zbrudzoną kawą; opuszki ledwie musnęły wnętrze skóry, mgliście szukały zaczepienia w paliczkach, chcąc wemknąć się pod zgięte stawy; unieść je, przyłożyć do kpiarsko wykrzywionych w uśmiechu ust. Czekał jak łowca; cierpliwie, ale wygłodniale.

Role. Wyznaczały coraz liczniejsze trasy w jego życiu, żłobiły głębokie bruzdy w charakterze, jakby potrzeba było na nie oddzielnego miejsca, bo wlewały się w jego umysł, a stamtąd w cały organizm, tłoczone w żyły wraz z krwią. Uczył się obcego myślenia. Uczył się obcych gestów. Wyrabiał nawyki, niepotrzebne jemu samemu, ale konieczne z punktu widzenia celu. Tylko dzięki nim wypadał wiarygodnie; był aktorem wielu talentów, wielu perspektyw, zbyt wielu scen. Zaciągane kurtyny odsłaniały za każdym razem kogoś innego. Przykładnego obywatela. Dobrego syna. Nieznośnego brata. Buntowniczego ucznia. Nie wszystkie potrafiły ze sobą koegzystować. Ludzie występujący z nim na jednym parkiecie, poznawszy ludzi z innego parkietu, mogliby go wprowadzić w niemożliwą do ugrania sytuację. Musiałby być jednocześnie kimś i nikim, musiałby którąś ze stron rozczarować i przyznać się jej, że nie jest akurat taki. Ryzyko wydawało się gargantuiczne i rosło wraz z mnogością wykreowanych postaci, jednak pozwalało równocześnie zwiększyć swoją sławę na międzynarodowym rynku. Tworząc stale to samo, nie rozwijałby się. Byłby więc tak mały, że niewielu by go dostrzegło. Istniała też szansa o wysokim procencie, że ktoś zwyczajnie by go przygniótł, jak przypadkiem miażdży się robaka twardą podeszwą buta po prostu sobie spacerując, nie będąc nawet przy tym świadomym popełnionego morderstwa. Dlatego też uważał, że wielcy ludzie nie mogą upaść. Upadając wstrząsają całym światem, podobnie jak wstrząsnąłby nim gigant potęgi wieżowca. Różnica pomiędzy potknięciem olbrzyma a mrówki jest tak kolosalna, że tylko ten pierwszy zwraca uwagę, tylko ten pierwszy tworzy zamęt. Nielicznym udaje się iść prosto, z drobnymi zawahaniami równowagi, ale bez uderzenia kolanami w bruk. Trzeba być elastycznym. Trzeba być doświadczonym. Trzeba znać wiele dróg, aby mieć pewność, że niektóre się nie nadają do przejścia. Wyglądało więc na to, że - według własnych standardów - o rolach wiedział tak dużo, analizował to tak często, umieszczał to w swoim życiu pod kątem metaforycznym, że nie mógł przytaknąć opinii Ye Liana.
Oddech padający na poczerwieniałe knykcie zniknął, by po nieistniejącej jednostce czasu nagle pojawić się w o wiele cieplejszej wersji - akurat, kiedy Shin'ya parsknął prosto w trzymaną dłoń. Krótki, sekundowy śmiech, urwany dla taktu. - Źle na to patrzysz - zawyrokował z usłużną łagodnością, ustami muskając stawy szczupłych palców przy każdej sylabie. Na wargach odcisnęła się transparentna plamka kawy zdjęta tkliwym pocałunkiem któregoś z wypowiedzianych wyrazów. - Rola to tylko przedmiot, który wykorzystujesz. Rzeczywistość, w której przychodzi nam żyć, daje ci więc wybór. Te same skrzydła mogą cię wznieść ponad obłoki, jeżeli postanowisz użyć ich do tego, by sięgnąć granicy nieba, ale możesz też przypaść do ziemi i ochraniać nimi pisklę przed niebezpieczeństwem. Jedna rzecz - pauza na uśmiech - wiele zastosowań.
Nie był już do końca pewien czy dalej grali przedstawienie; jasny podbródek mężczyzny wreszcie się uniósł, cały czas w tej swojej spowolnionej, eleganckiej wersji ruchów. Stworzony do niespiesznych gestów, do wyważonych uśmiechów, do określonej sumy spojrzeń. Wszystko to składało się na postać Ye Liana; jednocześnie fascynowało i drażniło. Było tym, co wywoływało w szczękach Shina nieoczekiwaną blokadę. Hamowało je jakby w szprychy mechanizmu wetknięto kij - i nie mógł nic powiedzieć. Każda riposta, argument, cokolwiek, co przeciskało się przez gardło, natrafiało na ścianę ze zwartych zębów. Zapalnikiem do tego stanu retardacji okazywały się różne. Czynniki miały tak szeroki rozstrzał opcjonalny, że nie dało się na nie przygotować. Czasami były jedynie małym, ale odurzającym gestem, od którego umysł zaczynał pracować w afektowanym trybie pełnym abstrakcyjności - wytwarzał gorąco parzące w kark, chwytał za żołądek i wykręcał go jak kurzą szyję w strzykającym akompaniamencie kręgów i miało to miejsce choćby wtedy, gdy zęby delikatnie naruszały dolną wargę, w nieśmiałości i obawie przegryzając cienką powierzchnię sinych ust. Ale bywało i tak, że padało pytanie - tylko jedno. I gęba mu się zamykała, sam nieruchomiał. Stawał się uważny i niemal przesadnie skoncentrowany. W kapilarze wywalało odczyt ponad skalę; gdyby tylko dało się jego ciekawość przedstawić jako temperaturę.
W takich przypadkach nie trzeba było słownych odpowiedzi, ale mieć pewność, że chciał poznać powód.
Wyprostował się tylko minimalnie, z pewnością wyłącznie dla wygody. Szczupłe palce wyślizgnęły się z uchwytu jego ręki i już drugi raz tego wieczoru pozwolił na to, aby Ye Lian się od niego odsunął. Nie oponował, ale spojrzenie stało się o procent bardziej marsowe, spochmurniałe faktem, że ucieczka mężczyzny mu się zwyczajnie nie podobała.
Tyle że już raz przesadzili; wszystko zaszło za daleko.
Poznając cudze postrzeganie mógł nałożyć pewne korekty na własne; aby sięgnąć nagrody, która tym razem mu się nie wywinie. Miał na uwadze, że planując pokonać jakąś trasę w krótszym czasie, trzeba zrobić kilka kroków do tyłu, aby móc wziąć rozbieg do sprintu. Dlatego potrafił się wycofywać; choć z niechęcią, której nawet nie krył i która równie prędko wyparowała. Zastąpiona zaskoczeniem, od którego źrenice Shina przeskoczyły z ust mężczyzny na jego oczy, jakby to w nich szukał wyjaśnień wobec niespodziewanego obrotu spraw.
Bo dopiero zabrane palce znalazły się raz jeszcze w zasięgu jego oddechu; tym razem z osobistej inicjatywy. Tknęły szorstkość wargi, lekko ją rozchyliły. Czekał aż opuszka dotrze do zabrudzonego w sztuczny sposób kącika profilu bez blizny. Ye Lian ciągnął monolog, ale jego głos zakłócało podwyższone dudnienie w skroni; wcześniej potrafił zignorować przebijające się z dołu hałasy muzyki i miał wręcz wrażenie, że wchodząc do łazienki znalazł się w dźwiękoszczelnej bańce, a teraz własne serce zakłócało mu rejestr zdań. Coś o śmierci. O ciągnięciu tego odpowiednio długo.
O nieprawdzie.
I meandrowaniu w przyszłość.
Przekrzywił się ku odczuwanemu dotykowi. Usta rozchylił szerzej, spomiędzy nich błysnęły kły, kiedy szczęka przechyliła się bardziej na bok, język wsunął pod opuszek wcześniej badający nierówną fakturę skóry. Nagrzany od ciepłoty ciała pasek przylgnął do nagiego brzucha, kiedy zniknął materiał wetkniętej tam wcześniej koszuli. Linoleum przyjęło bezgłośny krok, podczas którego jedna z pobliźnionych dłoni oparła się o umywalkę tuż obok opartego o akryl boku mężczyzny. Sylwetka Shina równocześnie zbliżyła się do Ye Liana, znalazła nagle przed nim. Paznokieć wolnej ręki zahaczył o splot tuż przy krtani pisarza; poluzował związane sznurki. Szelest ciężko upadającej na blat peleryny rozbrzmiał akurat wtedy, gdy cofnął głowę, tylko po to, aby zjechać językiem we wnętrze jasnej dłoni. Posmak już zimnego, słodkiego napoju zmieszał się z wilgocią śliny, nasada nosa otarła o kciuk. Powietrze wydechu ogrzało wysunięty zza rękawa nadgarstek, wzrok się uniósł. Z pochyloną brodą zdawał się spoglądać na niego z dołu. Nienazwana jednostka czasu rozciągnęła śmiesznie krótką chwilę do miary eonów.
Inferno w ślepiach płonęło. Zaintrygowanie. Wulgarna śmiałość. Zabawa. Zachęta opakowana w cierpliwość jak w przeźroczyste pudełko, w które włożono prezent, niespełniające swojej funkcji, nie kryjące niczego, ale będące dla świętej zasady. Fałszywy spokój nie pasował do tego co odgrywało się w psychice. Nie panował nad tym jak wiele kadrów próbowało wedrzeć się na pierwszy plan, podświadomość na przekór zmieniała mu projekcje na takie, które nijak miały się do obecnego schematu - bo starał się rozgrywać wszystko bez uporczywości i natręctwa. Czekanie wprawiało jednak mięśnie w mrowienie, ale panował nad sobą. Jeszcze potrafił utrzymać nieruchomo sylwetkę, opierać się o zlew, a nie o Ye Liana, choć podszedł tak blisko, że kilka centymetrów i przylgnąłby do niego burząc pojęcie jakiegokolwiek dystansu. Nie chciał. Nie, bo wtedy mógłby dotknąć dłoni manewrującej przy plastikowych guzikach. Zawahałby go. Odsunął od pomysłu dalszego rozpinania koszuli, pod której materiałem unosiła się i opadała pierś wypełniona łoskotem stada spłoszonych wróbli.
Uniósł jedynie brodę, zatrzymując się twarzą na wysokości jego twarzy. - Proszę - ten sam uśmiech w głosie; trochę prześmiewczy, trochę kpiarsko szczeniacki. Nieznający powagi konsekwencji. Ale zaraz potem pojawił się ruch i w efekcie cień na jasnym obliczu, oddech osiadł na przed momentem drgających wargach Ye Liana. Padło o wiele ciszej: proszę. Złoty wzrok osunął się z oczu na usta, do których sięgał z trzecim, regulaminowym proszę, którego ostatnia głoska miała już dotknąć celu.