Mógłby znaleźć dziesięć tysięcy argumentów, dla których to, co się działo, nie miało prawa kontynuacji. I ani jednego powodu, dla którego warto tych dziesięć tysięcy argumentów zignorować. Sabotował już sam siebie.

Co ci strzeliło do łba.

Co z tobą nie tak?

Wiesz w ogóle po co to robisz? Trzymasz w kieszeni choć jedną sensowną tezę?

Z ustami zawieszonymi pół milimetra od nieruchomych, rozchylonych w drżącej niestałości warg drugiego mężczyzny zdawał się identycznie zamknięty między opcjami. Jedna przypominała o tym jak głupia, irracjonalna i katorżnicza była sytuacja, przywoływała do porządku i nakłaniała, aby przestać, póki nie przekroczyło się tej samej niepojętej bariery co w hotelu. Druga natomiast, jak lekkoduszny dzieciak, lekceważąco machała dłonią, odrzucając od siebie wszelkie konsekwencje. Co złego może się stać? To tylko trochę zabawy. Cel uświęca środki. Ta opcja nie obawiała się niczego. Nie interesowała się światem poza drzwiami klaustrofobicznego pomieszczenia. Nie było zabawy halloweenowej piętro niżej. Ani wyciągniętych z horrorów atrakcji. Rzeczywistość zawęziła się do jednego pokoju albo raczej: bardzo małej części.  Wąska kolumna przestrzeni, w której zmieści się maksymalnie dwójka osób. Stojąc bardzo blisko siebie. Poplamiony sztuczną krwią kącik zadrgał w przedsmaku uśmiechu; nie zdążył się jednak unieść, wyczuwając na spękanej strukturze słabe muśnięcie. Wstrzymany dech nie mógł być reakcją na coś tak ckliwie niewinnego, jednak u dna źrenicy błysnął pierwszy promyk.

— Chcę zmienić zasady.

Czekał w pozornej obojętności; nie ruszał się nadmiernie, nie przybliżał dalej twarzy, choć wzrokiem, dość wymownie, co jakiś czas zjeżdżał w dół, krążył, zahaczał o ciemne znamię poruszające się razem z wypowiadanymi słowami, a potem wracał do tych oczu ze srebrem zamglonym siwymi oparami choroby. Starał się być nieinwazyjny; grzeczny. Taki, który nie spłoszy nerwowej zwierzyny.  

Udawało się. Tylko oddechem napierał na znajdujące się coraz wyżej ręce. Wraz z zaczerpywanym powolnie tlenem naprężała się pierś, rosła w zamknięciu odzieży i czasami lekko muskała boki rozpinających guziki dłoni. Zaraz potem wycofywała się jednak, tors zapadał w sobie, a ciepły wydech osiadał na czerwonawej skórze Ye Liana podnosząc jej temperaturę o pół stopnia.

— Myślę, że moglibyśmy to kontynuować.

Łaskawie. Nie potrafił nie myśleć o tym inaczej niż w kategorii sarkazmu. Brzmienie tonu, choć zaburzone przez chaotyczne zwilżanie warg i zawahania, nadal reprezentowało przede wszystkim dystyngowany spokój znany jedynie władcom. Ten najbardziej irytujący aspekt nie opuszczał go w żadnej chwili; czasami odrobinę chował się za lękiem, ale z całą pewnością nie zostawał zniwelowany do cna. Budził się w drobnych rzeczach — w głosie, we wzroku. Niektórzy rodzą się z godnością wtłoczoną w żyły i Ye Lian był tego żywym dowodem. Jak tu utrzymać gardę?

Shin’ya poczuł jak materiał taniej koszuli ociera się o ramię; jak tkanina nieco się przesuwa, odsłaniając szerzej kreślone białawymi bliznami ciało. Nie pamiętał kiedy ostatnim razem ktoś go rozbierał; kiedy w ogóle była szansa na to, by bez zbędnych formalności doszło do jakiegokolwiek zbliżenia. W bezruchu rzeźby reprezentował wyrobioną przez pracę pierś, płaski, zarysowany brzuch, wyeksponowane obojczyki, na których wyróżniały się intensywne w kolorycie piegi. Jedynie cyrkulacja powietrza udowadniała, że był tu i teraz w pełni żywy. Oddychał już jednak niespokojniej.

I próbował słuchać uważnie monologu, którego nie pojmował. Docierały do niego wprawdzie słowa, ale nie brzmiały znajomo, nie stanowiły sensownej wersji ustawione jedne obok drugich. Wręcz przeciwnie. Im więcej zdań wypowiadał Ye Lian, tym mniej go rozumiał. Palce, pobrudzone fałszywą juchą, przesunęły się bezgłośnie po blacie ślizgając po gładkiej powierzchni aż do opartego niedaleko uda. Dotyk był słaby, prawie niewyczuwalny, ale uniósł się na biodro, wemknął pierwszą opuszką pod fałdę ciemnego golfu wprost na nagrzane lędźwie. Zdradzał popędliwość charakteru, brak zrównoważonego opanowania, bo choć Warui miał go jedynie posłusznie studiować, nie obyło się bez subtelnego przekraczania granicy. Musiał wydawać się roszczeniowy, nawet mimo tego, że angażował wszystkie zmysły w przekaz serwowany przez rozmówcę.

A ten, siedząc w jaskini, z pewnością niewiele widział. Zapewniał tym sobie jednak bezpieczeństwo, z biegiem czasu przyzwyczaił oczy do czerni, która obejmowała wszystko dookoła. Bywały jednak chwile, gdy robiło się nieznośnie zimno. W odmętach ciemności jedyne co mógł to rozniecać drobny ogień ocieplający w największych chłodach. Problem w tym, że każdy taki zabieg przyciągał uwagę drapieżników. I zapewne tak było, kiedy Ye Lian starał się odsłonić ze swoimi duszonymi przez lata uczuciami. Ludzie go nie rozumieli. Chcieli pożreć jak wygłodniałe potwory całe życie czyhające w mrokach groty, denerwowane nagłym światłem, które je oślepiało i raniło — bo nim nie emanowali. Więc koniec końców palenisko zostawało zagaszone, przysypane brudnym piachem, a on, ten słaby, zdominowany strachem marny pisarzyna, marznął na lodowatych, zawilgoconych płytkach głazów, wsłuchując się w kapanie wody, od której można było sfiksować.

Uśmiechnął się do własnych myśli. Do wyobrażenia Ye Liana zamkniętego w ciasnej jamie, pozbawionego odrobiny ciepła z powodu demonów kryjących się w kątach. Uśmiechnął, bo było to zbyt obrazowe, a jednocześnie zbyt wiele się już dowiedział, by nie uznać tego za szalenie prawdziwe. Odwzorowywało rzeczywistość w masie detali. Metafora przejęła panowanie nad jego gestami, nad spojrzeniem, które skuł szron najniższych stref jaskiń. Był dokładnie tym, co przedstawił w swojej pokręconej, niezrozumiałej dla statystycznego słuchacza, wersji.

Żaden z nas nie może nigdy wziąć tego na poważnie.

— Jak wolisz.

Nie chcę żadnych komplikacji.

O wiele za późno na takie wymagania; o jeden oddech za dużo, o jedno zaprzeczenie za mało. Nie było już odwrotu i ciepło rozpływające się po kanalikach organizmu tylko o tym uświadamiało. Shin godził się z tym, że stopniowo przestawał przytomnie myśleć. Odczuwał wzrost gorąca jak w febrze, szybsze tętno, którego nurt uderzał powoli do głowy. Otumaniony przypatrywał się jak barki Ye Liana zaczynają się poruszać. Gdzieś, idąc uwagą wzdłuż szczupłych ramion i kruchych nadgarstków, znalazłby dłonie o długich palcach artysty, próbujące rozprawić się z ostatnimi zapięciami. Nie zamierzał mu w tym pomagać, choć mrowienie natrętnie wibrowało tuż pod linią wżynającego się w brzuch paska do spodni. Wydawało mu się, jakby pierwotne instynkty w nim rosły i nie starczało już na nie miejsca. Rozpychały wszystkie mięśnie, szarpały za żyły. Wszystko go swędziało, każdy punkt dudnił albo pulsował targany dreszczem. Udręka wymuszała na nim aktywność; pragnął przede wszystkim zerwania węzłów, które zadzierzgnięto mu na gardle. Po co się hamował? Dostał pozwolenie; mogli to kontynuować. Przez opary w umyśle przebiło się rozbawienie, że może jeszcze skorzystać z tego wieczoru, nawet nie spodziewając się, że będą to takie profity. Fanty zarezerwowane na jakiś czas tylko dla niego w formie zgniecionego materiału tuż przy obojczykach, niezbyt imponującej siły przyciągającej jego koszulę, wreszcie w pocałunku, od którego nie wyhamował emocjonalnie, reagując cichym mruknięciem. Zadowolenie spłynęło wzdłuż kręgosłupa, głowa opustoszała jak zatęchłe mieszkanie, w którym pootwierano wszystkie okna. Miał naraz wrażenie, że wszystkie wątpliwości i denne teksty, które zdążyły wylęgnąć się w psychice, wraz z krwią spłynęły niżej, przez meandry wnętrzności aż do podbrzusza, którym naparł na mężczyznę, jednocześnie mocniej przywierając do niego dłonią w dolnej partii pleców. Palce wbiły się silniej w lędźwie, paznokcie dały znać o swojej obecności — wszystko akurat, gdy ręka Ye Liana naparła na jego kark, przyciągnęła w wyznaczonym kierunku, odrywając z cichym cmoknięciem od ust. Dalej czuł tkliwość muśnięć, wspomnienie coraz śmielszej próby przełamania barier, posmak kawy i pastylek na ból gardła — wszystko to, co osiadło na krańcu języka, którym nieoczekiwanie, jakby w płynnym przejściu między scenami, przylgnął do tętniącej żyły. Zjechał od linii żuchwy aż po materiał golfu, znacząc trasę wilgocią, uwieńczoną zaczepnym zagryzieniem zębów. Nie mocno; nie po to, aby werżnąć kły do krwi. Ale zostawić zaczerwienienie? Tak.

Decyzja rzeczywiście musiała być również jego, choć błądząc ręką pod czarną dzianiną przede wszystkim szukał odpowiedzi w Ye Lianie. W tym czy uciekał czy lgnął do dotyku. W temperaturze skóry, której gładką powierzchnię drażnił nieprzyjemnie tnącymi palcami. Tym razem się nie spieszył. Przypominał sobie punkty, w których pierwszej nocy dostrzegł ciemne znamiona. Przy nich zatrzymywał się na kilka sekund, jakby był w stanie wyczytać z danego skrawka, czy mikroskopijna plamka wciąż się tam znajduje. Kojarzył tę przy obojczyku. Na lewej piersi. Tuż obok pępka. We wnętrzu uda... ale dotarł jedynie do tej pod łopatką, zadzierając ubranie mężczyzny wyżej, odsłaniając kawałek korpusu, który w pasie objął drugim przedramieniem. Nadgarstek przylgnął nisko i naparł na szczupłe ciało blondyna, by przybliżyć wycofane na blat biodra do swoich, złączyć je w pierwszym, gwałtownym spotkaniu. Wystarczyło pół kroku, aby otrzeć jeden materiał spodni o drugi. Ten sam gardłowy komentarz wyrwał się drgnieniem ze strun, dotarł wibracją do skóry dotykanej wargami. Znaczył czerwieniejącą malinką punkt pod uchem, czuł jak przy przekrzywieniu głowy o kącik ust ociera się miękki płatek, który smagnięty językiem zamknął zaraz w uszczypnięciu szczęk. Chciał ugryźć go bez procedur, ale ograniczył się przed tym resztką silnej woli. We wnętrze małżowiny dotarł więc ciepły, zrezygnowany oddech; a chwilę po nim słowa. — W hotelu się nie powstrzymywałem. — Jak prosiłeś.

Dłonie, arytmicznie czytające reakcje drugiego ciała, zsunęły się w wystudiowanej harmonii na talię po obu jej stronach i tam osiadły w bezruchu. Miękka tkanina golfa opadła z powrotem na blady brzuch i na wsparte na kościach biodrowych Ye Liana zdarte do strupów knykcie Shin’yi.

— Więc skoro kochasz literaturę — ściśnięte gardło dopuszczało wyłącznie szept; nieco emocjonalnie schrypnięty. — To znasz dużo słów. — Spojrzenie wyzierało spomiędzy przymrużonych powiek, ale z tej odległości i tak wszystko rozmazywało się przed nosem. Podnosząc nieco głowę, musnął wywiniętymi kosmykami policzek Ye Liana, ustami specjalnie zahaczył o arystokratyczną linię szczęki. — I mogłeś wtedy powiedzieć, że chcesz przestać. — Kciukami rozmasował napięte tkanki, jednym z nich zahaczył o skórzany pasek, wsunął się za materiał spodni, wkradł za warstwę bielizny, by znaleźć się w milimetrze zupełnie prywatnej strefy. Osobistej. Twarz miał już jednak przed jego obliczem, chociaż trzymała się go świadomość, że znajduje się w za ciasnej klatce. Każda komórka organizmu w nim wrzeszczała, aby pozwolił jej działać na szybkich obrotach. Aby zrobił pożytek z tego, że dostał ofertę, w której liczyło się jego zdanie. Zamiast tego przystopował, westchnął, próbował wziąć w garść. Ciepłota znaczyła grzbiet jego nosa i kości jarzmowe lekkim różem, w szkłach źrenic sypały się iskry ognia i całym sobą reprezentował niecierpliwość oplecioną ostatnimi, zrywającymi się linkami samokontroli. — To nie zawsze musi tak wyglądać. — Czasami, jak teraz, czuł się żałosny jako mężczyzna. Kompletnie pierwotny i nieprzystosowany, zazdroszczący kobietom, że potrafiły oszukać kochanka panując nad swoją fizycznością do zadowalającego poziomu. Jemu nie przyszło to w udziale; pozorny spokój może i odbijał się na oszpeconym licu, ale dotykał przy tym Ye Liana podbrzuszem i czuł jak pulsowanie zmienia postać rzeczy, z frywolnego zaczepialstwa przeinaczając w poważny sygnał. Zwierzęce podniecenie od którego uderzało mu do czerepu, przez które przestawał sprawować nad sobą kontrolę, bezcześciło i tak wątpliwą namiastkę inteligencji. Wystarczyło trochę dotyku chłodnych opuszek, kilka miękkich pocałunków i zapach męskich perfum, aby coraz ciężej było utrzymać łapy przy sobie. Był aż tak tani?

Usłyszał nagle śmiech i nie w porę zdał sobie sprawę, że to jego własny; zduszony jak krótkie parsknięcie. — Byłem pewien, że nad ranem mnie zamordujesz. — Odsuń się. Nie przyzwyczajaj. Nie, nie możesz. Nic już nie mów. — Ale już wtedy zapadła moja decyzja i właściwie się nie zmieniła. — Lawina wspomnień atakowała szpilami każdy nerw, naprężony jak struna, bo tak, chyba rzeczywiście nie był warty trzech jenów, skoro wystarczyły paliczki oparte o jego w zdenerwowaniu skamieniały kark, pogryzione wargi, którym się bez ustanku przyglądał jak nałogowiec ukradkiem obserwujący źródło swojego problemu oraz to cholerne otumanione spojrzenie na granicy pewności i zwątpienia. — Możemy się przecież dogadać, żeby nie było to dla ciebie tak... — uwłaczające; zawstydzające; wyczerpujące, do diabła, przeszkadzały mu jego ubrania, przeszkadzały mu swoje ubrania, przeszkadzał mu ucisk w żołądku, coraz mniej subtelnie napierający na szczupłe udo członek, przeszkadzało mu to, że nie miało to być uwłaczające, ani doprowadzające do wstydu, a mimo tego zdawał sobie sprawę, że padną następne słowa, że lekko wykrzywi wargi i rzuci, że nie musi to być tak — trudne. Czegokolwiek nie wymyślisz i jakkolwiek nieprawdopodobne, ckliwe czy powolne miałoby to być, przecież dotrzymam tajemnicy. Też mam w tym swój interes, nie musi być po mojemu.

Jechali na tym samym wózku — zaczynając z innych miejsc, w różnych czasach. Ale pojazd był niezmienny, identycznie rozklekotany, z zardzewiałymi metalowymi wstawkami ledwo trzymającymi spróchniałe drewniane deski w zbity wagon, ze szprychami, które przy byle wyboju sprawiały wrażenie niestabilnie zamocowanych, z obawą, że przy każdym zakręcie i przy takiej prędkości wypadnie się z trasy, z modlitwą utkniętą w gardle, by stare szyny wytrzymały, gdy raz jeszcze koła podskoczą i uderzą w rozchwierutane tory. Świat każdemu oferował identyczne rozdanie kart. Nie każdy potrafił się nimi posługiwać, ale byli też tacy, którzy łapali bakcyla niemal naturalnie. Kwestia charakteru. Kwestia wychowania. Shin’ya potrafił sobie wyobrazić niepewność podczas pierwszej przejażdżki — organizm nie potrafi złapać równowagi, percepcja nie wie na czym się skupić. Za dużo detali. Za duży hałas. Zbyt wiele bodźców. Z czasem powtarzanie tej samej drogi utarłoby schematy. Znałoby się rozkład, wiedziało, kiedy szarpnie mocniej, kiedy rozpocznie się sinusoida wzniesień i spadów.

Kojarzył zbyt dobrze ten upokarzający moment pierwszego razu, po którym był pewien w stu procentach, że nigdy więcej nie przeżyje podobnej kompromitacji. Zawalał lekcje wychowania fizycznego, odwracał wzrok mijając nauczycielkę. Na długie dni cichł w szkolnej ławce, wyglądając jedynie przez okno, patrząc na coś, czego nawet nie było, bo widział to tylko on — wyciągał kadr po kadrze z podkopanej pamięci. Po tamtym zdarzeniu każda myśl, że miałby spróbować ponownie powodowała automatyczny hamulec. Przełamanie blokad trwało wystarczająco długo, ale teraz, po latach i eksperymentach, obawy wyparowały bezpowrotnie. Zakorzeniło to jednak świadomość, że im cięższy materiał doświadczeń, tym trudniej go rozwiać. Być może dlatego tragiczne wydarzenia zostawiają trwałe piętno. Dobre sytuacje rozmywają się w kilka chwil — wprawiają w lekkość, ale same też takie są. Jak pióra, puch, śnieg — coś, co jednym ruchem zmienia swoje położenie, rozszczepia się na atomy i niknie wraz z podmuchem. Zostaje jednak w zasięgu wzroku ten cholerny głaz wstydu i złości, którego żadne pogodowe anomalie nie są w stanie odsunąć. Shin łudził się, że noc z hotelu nie była skałą tylko kilkoma kamieniami; czymś, co wreszcie zmurszeje i zostanie zakryte drobinkami piasku. Dlatego teraz stąpał jak po cienkim lodzie. Dlatego wciąż trzymał dłonie na jego biodrach, z kciukiem wsuniętym za materiał ubrań, przesuwającym się nad gładką, cienką skórą łączącą wnętrze uda z podbrzuszem. I nie robił nic więcej. By nie popełnić tego samego błędu. Nie wsiąść do kolei nieprzygotowanym. Wolał poddać się temu co oferował Ye Lian. Jego rękom błądzącym po materiale niewyprasowanej koszuli. Zdartemu głosowi tłumaczącemu, że będzie spokojniejszy, jeżeli padnie deklaracja; i padła, bo przytaknął krótko, w mikroskopijnym skrzywieniu warg. Nie znosił obietnic; rzadko je dotrzymywał. Tutaj nie było opcji na odpowiedź inną niż twierdząca — więc potwierdził, przypatrując się jego skrytej pod cieniem twarzy. Na linii obojczyków wyczuł ruch, zaraz później szczupły palec oderwał od skóry nagrzany łańcuszek. Zastanawiał się czasami, czy w alternatywnej rzeczywistości, w której nie było żadnych uszkodzonych samochodów ani skrupulatnie pielęgnowanej zemsty, byłby dobrym pocieszeniem za Ichiru. Czy wtedy też okazałby się świadkiem, jak opuszki dotykają srebrnych ogniw, badają nierówności w ząbkach kluczyka i pomyślałby, że zrobi wszystko, aby ta część albumu nigdy nie została otworzona. Miałby wtedy pełne prawo walczyć zamiast się wzbraniać. Pojawiłby się realny powód, którego teraz brakowało.

Dotyk na piersi zamrowił, jakby przez Ye Liana przebiegły impulsy prądu, trafiając w nerwy dotkniętego skrawka torsu. Mimo natłoku irracjonalności w głowie, nie wzbraniał się podczas tego, co próbował na nim wymusić mężczyzna. Przybliżył się o pół kroku, szurając dyskretnie podeszwą buta o kafelki. Czubek uderzył w zabudowę umywalki. Przez kark przebiegły dreszcze na świadomość, że znalazł się między subtelnie rozchylonymi nogami, z udem wsuniętym między jego uda. Z przesadnie spokojnym oddechem przywarł czołem do toczonego gorączką odpowiednika, przez pierwsze sekundy nie wiedząc co zrobić ze wzrokiem. Ostatecznie uniósł spojrzenie, które po niedługim czasie — choć zapewne o wiele za długiej walce wewnętrznej — spotkało się z odpowiedzią. Szare powierzchnie wydawały się wypolerowanym, najjaśniejszym metalem. Odbijały każdy refleks światła, prowokowały do działania. Przełykając ślinę skupiał się na jego słowach, ale, no właśnie, nie w tym rzecz. Cały czas ledwie go słyszał. Krew tłukła mu się w żyłach, pompowana szybkim rytmem serca. Wzrastała ciepłota organizmu i dłonie, które opierał na talii Ye Liana, powoli zaczynały grzać. Katorgą było nieruszanie się, postępowanie według zasad i norm. Nie chciał naciskać, ale im dłużej wchłaniał wykład, tym wydawało się to bardziej bezsensowne. Nic już nie rozumiał. W hotelu...

Zjechał wzrokiem na jego palce, niespodziewanie szukające oparcia w klamrze spodni. Powieki przymrużyły się w oczekiwaniu, ale kiedy szczęknął metal, źrenice znów powędrowały do góry.

... czemu by tego po prostu nie mieć?

W normalnych okolicznościach dalej podtrzymałby rozbawienie. Grzęzło mu jednak w gardle, wiercił się w zniecierpliwieniu, raz po raz, niby przypadkiem, opierając o ciało mężczyzny. Igła wysunęła się tymczasem z oczka, a on cofnął biodra, osuwając odrobinę twarz. Za barierą jasnych ślepi kryło się rozpalenie nie mniejsze niż to atakujące Ye Liana — dostrzegł jak luzują się granice materiału, jak pojawia ciemny zarys tkaniny, fragment tematycznej garderoby. Kompletnie nie był przygotowany na taką okoliczność; nie pomyślał nawet o scenariuszu, w którym znajdzie się sam na sam w jednym pomieszczeniu z półmyślącym przez przeziębienie człowiekiem. Kimś, kto raptem dwa miesiące temu patrzył na niego oskarżycielsko i to do stopnia, w którym zaczynał wierzyć, że zrobił coś niewybaczalnego.

Chociaż bardziej niewybaczalne było to jak mieszano mu teraz w głowie. Ile sprzecznych sygnałów dostawał. Z jednej strony wyczuwał od niego pełnię oddania, wychwytywał stale prezentowane przez spojrzenia propozycje, rejestrował napięcie mięśni, zacisk szczęk, drgnienie opuszek zaczepnie opartych o twardniejący pod ich inicjatywą członek. Z drugiej, gdy w mrugnięciu zamykał oczy, pod powiekami dostrzegał obrazy czerwonych wykwitów na jasnej cerze; siniaków rozsianych po wnętrzu ud, śladów po zębach na każdym skrawku, na który był w stanie zerknąć; pamiętał zbyt dobrze ostrość słów i skrzywdzenie utknięte w źrenicy. Jakby wszystko zrobił wbrew jego woli, ale przecież gdyby tak było, nie prostowałby teraz pleców, nie doświadczał rozpalonej aury emanującej z oblicza mężczyzny, zastygniętej na granicy febry i pożądania. Rozdzierany na pół między wątpliwościami wypuścił tylko głośniej powietrze.

Nie składam się wyłącznie z kawałków potłuczonej porcelany.

— Wiem — mówiąc kierował już dłoń wzdłuż jego ciała; zarysował je, naprowadzany przez uchwyt chłodnych palców. Wyjaśnienia nie były mu potrzebne — zdawał sobie sprawę, że nie ma do czynienia ze szkłem. Nie tak go traktował w hotelu. Nie był wobec niego pobłażliwy w żadnym czasie i w żadnym życiu — przed wypadkiem i na długo po nim. Paliczki wplecione w blond pasma zwarły się więc w pięść od razu, gdy tylko odczuł miękką strukturę kosmyków. Szarpnięciem w dół odchylił głowę, odsłonił gardło z uwypukleniem grdyki. Jeszcze nim dotknął wargami okraszonej różem skóry, pozostała przy eleganckich spodniach dłoń przesunęła się w kierunku paska Ye Liana. Kciuk wcisnął pod sprzączkę, luzując zatrzask, akurat w momencie, w którym natrafił pocałunkiem na pulsującą tętnicę. Rytm tłukł się o usta, dostrajał do jego własnego dudnienia w ciemieniu. Wyczuwał gwałtowność cudzego serca pod językiem; wilgotny ślad przemknął aż pod żuchwę, pod twardą kość stawu. Przeszedł pod ucho i za nie, gdy palce trzymające parę słomianych pukli pociągnęły głowę silniej na bok. Udostępniony punkt potraktował wpierw oddechem, naprężona szyja wydawała się niemożliwie bezbłędna — gładka i ironicznie śliska jak tafla lustra, coś prostego do rozbicia, gdyby się postarać. Zęby haczące o cerę jedynie ją jednak marszczyły; aż zagryzł szczęki, zatapiając je w miękkiej tkance. Rozległ się przy tym szczęk rozpinanego paska, szarpnięcie za zamek błyskawiczny sekundę po tym jak puścił wysunięty z otworu guzik. W porównaniu do Ye Liana, nie był tak subtelny. Nie badał terenu. Nie musiał już czekać na zgodę; dostał ją. Puściły więc hamulce, otwarły wszystkie bramy i żelazne drzwi, za którymi poukrywał trywialne zachcianki, setki bezmyślnych potrzeb i fantazji. Dłoń wsunęła się pod materiał bielizny, przemknęła szorstkością opuszek wzdłuż biodra aż na udo. Docierając pod lędźwie sięgnął głębiej i niżej. Od kanciastości mebla oddzielała go tylko dolna część garderoby pisarza. Twarde drewno otarło się o knykcie, gdy wkradał rękę pomiędzy szafkę a oparte o nią ciało. Ye musiał wyczuć jak dotyk na ciepłym od tkanin pośladku odsuwa go od blatu, przyciąga bliżej drugiej sylwetki, zamykając na krótką chwilę szczupłą dłoń pomiędzy przywartymi do siebie podbrzuszami.

A byle tknięcie i mocniejszy nacisk ze strony Ye Liana wywoływał cierpnące gorąco; fala spływała wzdłuż kręgosłupa Shina, przechodziła naprzód, naprężała ciepłem nieśmiało badaną męskość. Poziom zachłanności podnosił się z każdą sekundą, aktywował jakąś wcześniej tłumioną taktownie natarczywość. Napór pozabliźnianego nadgarstka osunął częściowo i eleganckie spodnie, i bieliznę, odsłaniając negliż jasnego uda. Tylko fakt, że prościej było rozprawić się z problemem dzięki dłoni, a nie przegubowi, przesunął jego rękę z miękkiej skóry. Wczepił w następstwie środkowy palec w szlufkę, pociągnął za nią w dół, z cichym, niemal niesłyszalnym mruknięciem; bardziej formą oddechu nałożoną na odgiętą szyję, krtań, którą musnął czubkiem języka i przywarłszy nim zaraz do wyeksponowanej chrząstki grdyki, przemknął płynnie wzwyż, minął podbródek i nie zatrzymując się starł ślad po makijażu. Zamarł dopiero przy kąciku ust; sięgnął po nie lekko, gestem kogoś, kto nie chce spłoszyć. Zachował się, jakby wcale nie szargał za jego spodnie, osuwając je nad kolana, i niżej, aż wreszcie mógł nadepnąć na materiał między jego nogami ciężką podeszwą, by zjechał do kostek, fałdami osiadając na wypastowanych butach. Jakby nie trzymał go wciąż za włosy, wczepiony w pukle brutalnością właściciela łapiącego psa za kark. I, wreszcie, jakby wcale nie wykorzystywał tego, że to wyszło z cudzej inicjatywy; że kościste palce artysty pierwsze sięgnęły do stref, po których nie było już żadnych wątpliwości co do tego, z jakimi zamiarami tu przybył.

Choć może wcale nie o tym myślał siadając za kółkiem. Może wciskając pedał gazu nie zakrzątał sobie głowy minionymi tygodniami, podczas których siadał bezmyślnie w fotelu i spoglądał przez okno, stale przywołując wspomnienia z hotelu. Może to wszystko było wynikiem spontanicznej zachcianki; reakcji podsycanej atmosferą tajemnicy i dreszczyku strachu.

A może jednak miał już dość gęstniejących nocy, w których jedynym źródłem życia jest własny organizm i własne dłonie z niechęcią próbujące odtworzyć scenariusz czyichś ruchów. Istniała szansa, że miał podobnie — że w chwilach, w których miasto usypiało i głosy w czaszce stawały się nieznośne atencyjne, starał się sobie wmówić, że jest samowystarczalny; że wystarczy odrobina osobistego zapału, aby zrekompensować sobie utracone możliwości.

Czymkolwiek to było — doprowadziło do jednego rezultatu. Do pięści zamkniętej na popielatych pasmach, zmuszającej do tego, aby odpowiedzieć na pocałunek; nieoczekiwany, gwałtowny. W chwili, w której pojawił się napór na potylicę, popękane wargi Shina stykały się już z łagodną, niemal aksamitną powierzchnią warg Ye Liana. Nie było mowy o cofnięciu się, o zwiększeniu dystansu — nie wtedy, gdy trzymał go stanowczo, zmuszając do pogłębienia muśnięć. Cichym, wilgotnym odgłosom towarzyszył dźwięk przesuwanej wzdłuż sylwetki obandażowanej dłoni. Dotykał jego biodra, wcięcia w talii, części pleców, wracał w impulsywności do góry, pod golf, na miejsce, gdzie zaczynają się żebra, ale wkrótce osunął swoją rękę na grzbiet jego. Splątał ich palce, tylko po to, aby dodać mu śmiałości; nakierować go za granicę przylegających do ciała bokserek. Paznokciem wkradł się za elastyczną gumkę, by ją odchylić, pomóc w wemknięciu za tkaninę nerwowo drgających opuszek. Zajmij się mną — to nie była prośba, choć lekki uśmiech ugiął usta, na pół momentu przerywając serię zachłannych pocałunków. Mrowiły go już dziąsła, potęgując ochotę, by wgryźć się w kolejne wątłe tkanki; zaczynał przy tym odczuwać wstępne otumanienie, które w hotelu, gdy wreszcie go zdominowało, kompletnie zamroczyło zdrowy rozsądek. Zdawał sobie sprawę, że polecenie, by Ye Lian w pełni go pobudził, zamknie rozdział tytułowany cierpliwością. Mimo tego wolał wytrzymać, byle raz jeszcze przyjąć nieudolne próby jego skostniałych z zakłopotania ruchów.

Jego ślepia, jak złotoskrzydłe ćmy, dążyły do ruchu światła — dłoni okolonej aurą poświaty białych jarzeniówek, wznoszonej przez brzuch, górę korpusu, gardło, aż do rozchylających się warg. Nie mógł oderwać skupienia od trasy przegubu, od finału, w którym kraniec języka smaga rozprostowywane palce i nawilża opuszki transparentną, mieniącą się warstwą śliny. Ten spektakl wywołał zachwyt w jasnych oczach, trzask drwa zajmowanego płomieniem u dołu źrenicy — buchnęły rażąco żółte iskry sypkością śniegu. Twarz pozostała niezmienna; leniwie wyczekująca. Wszystko działo się jednak w spojrzeniu, w łapczywości, z jaką przypatrywał się ostrożnym poczynaniom ręki wracającej na poprzednie miejsce i szukającej dla siebie wygodnej pozycji. Niezgrabny dotyk obejmujący członek naprężył nakrapiany cynamonowymi piegami kark; nakreśliły się żyły na szyi. Szczęki, dotychczas rozluźnione, zacisnęły się mocniej, uwydatniając męską linię żuchwy. Nie był już dzieckiem, nie znalazłoby się na nim zaokrągleń, które w młodości nadawały policzkom pulchnych kształtów, choć coś w sposobie bycia, w bezczelnych uśmiechach i przeciąganiu głosek w prowokacyjnej tonacji kazało sądzić, że nie wyzbył się do końca nastoletnich nawyków. Dalej zapominał, że świat rządził się swoimi prawami. Że sam nie jest nieśmiertelny. Nie wszystko może mieć.

Zbyt mocno wahał się przez to na granicy brutalnej rzeczywistości i infantylnej wiary w niemożliwe. Łatwo mieszały się więc obydwie te strefy. Jak teraz, gdy wyczuł pierwszy nieporadny ruch, smukłe paliczki zakleszczające się delikatnie dookoła wrażliwej, nabiegającej krwią tkanki. Tylko tyle żałosnej interwencji wystarczyło, żeby wyparowały nagle wszelkie nieścisłości. Zniknął cały zamęt powodowany tym, że znajdował się w ciasnym, wynajętym na jedną noc pomieszczeniu; że tuż przed sobą miał kogoś, kto nie powinien go interesować — skrytego mężczyznę o jedną trzecią życia dojrzalszego. Że ten mężczyzna, który niespiesznie przeciągał delikatnym śródręczem wzdłuż twardniejącej męskości, użył kiedyś tej samej dłoni, aby przeciąć kable w samochodzie, doprowadzając do śmiertelnego wypadku. Shin miał wrażenie, że za moment skończy tak samo otumaniony, tak samo rozgrzany do nieprzytomności, bezradny wobec ognia i zgnieceń klatki napierającej na oblepione potem ciało. Doświadczy kolejnego wypadku, którego się nie spodziewał i za który słono mu będzie trzeba płacić. Tak samo jak wtedy tracił powietrze — oddech stał się szybszy i płytszy, kompletnie niekontrolowany. Nie zauważył kiedy pierwsza fala gorąca oblała podbrzusze, sięgnęła wrzątkiem dolnych organów, wywołując minimalnie wycofanie i w następstwie wypchnięcie bioder. Otarł się o złączone w okrąg wnętrze palców dławiąc w tchawicy niskie westchnienie.

Ta granica wytrzymałości stawała się coraz bardziej konkretna. Opuścił niespiesznie głowę, niemal opierając czoło o smukły, okryty czarnym materiałem bark Ye Liana. Wzrok wbił w pracę jego rąk, w starania i nieśmiałość popędzaną pragnieniem, aby przejść o krok dalej. Brutalny ścisk pięści zamkniętej na blond kosmykach puścił; szorstka ręka opadła z pogniecionych włosów niżej i tam znalazła dla siebie pewniejsze oparcie, obejmując kark szerokim rozstawem pociętych bliznami palców.

Odbierał dozowaną przyjemność bez wyrzutów sumienia; należało mu się to, był tego pewien, więc czerpał bez zawahania. Zmiany tempa przyspieszały tłukące w piersi serce, kiedy nadgarstek z pojedynczym, ciemnym znamieniem nagle spowalniał, by wraz z przesunięciem się ku podbrzuszu nabrać prędkości. Mokrawe tarcie mieszało się z szumem wypełniającym uszy, z coraz większą świadomością, że wszystko wewnątrz organizmu zaczyna się napinać. Plątało się w zacisku nici, jakby ktoś próbował obwiązać mu wnętrzności, zmienić funkcjonalność płuc i żołądka. Ye Lian z pewnością wyczuwał już pulsowanie w reakcji na dotyk. Uwydatniały się żyły wypełnione ciśnieniem, rósł obwód kamieniejący pod artystycznie długimi palcami.

Shin’ya już gubił sekundy, bo nie zauważył, kiedy dokładnie wyprostował ramiona i ponownie zadarł brodę. W której chwili sięgnął rozgrzanych ust, pozwalając na to, by białe szkliwo przegryzło dolną wargę w tkliwym uszczypnięciu. Kiedy ręka obejmująca okraszony różem kark przesunęła kciuk z boku szyi wyżej wtykając go pod staw żuchwy, aby unieść głowę Ye Liana; bo za dużo sprawdzał co i jak robi, zbyt silnie interesował się projekcją, zamiast działać wedle instynktu.

A bezmyślność była im teraz szczególnie potrzebna. Odpychając od siebie wściekłość na to jak łatwo go było pobudzić czymś tak niewytrenowanym, czymś, co powinno wywołać beznadziejnie prześmiewcze parsknięcie, a co w irracjonalności jedynie bardziej podkręcało temperaturę, przejął inicjatywę. Jakby powielając jego ruch poruszył wolną dłonią wzdłuż brzucha i smagłej, wyprężonej ku niemu piersi; marszczył tkaninę czarnego golfu, zadzierając go odrobinę wyżej, odsłaniając jeden z pieprzyków zdobiących miejsce tuż pod wypukłością żeber. Przysunął się o pół kroku i naparł celowo na mężczyznę. Zmniejszył dystans między nimi, zmuszając do tego, by każde kolejne przemieszczenie się pracującego nadgarstka nie tylko pobudzało jego męskość do gotowości, ale również, z braku przestrzeni, ocierało się przegubem o Ye Liana. Shin wyczuwał jak wraz z przybliżeniem oparł się mu o spodnie drgający w podnieceniu członek blondyna, jak jego końcówka ślizga się po skrawku odsłoniętej skóry nad paskiem, jak zostawia na cerze mokre ślady przy byle oddechu. Dłonią znalazł się tymczasem na linii wyeksponowanych obojczyków, zbadał ich twardy, wyrazisty kształt, by płynnie rozcapierzając palce pochwycić zaraz gardło. Lekko i tylko po to, aby przypomnieć swoją obecność; w następnie i tak wskazujący i środkowy złączył ze sobą, docierając chwilę później tuż pod dolną wargę w kolorze upłynnionych porzeczek. Cmoknięcie gwałtownie przerwało pocałunek uwieńczony cienkim jak jedwabna nitka łańcuszkiem śliny — zerwanej w sekundzie, w której opuszki, bez czasu na reakcję, wemknęły się między rozchylone usta. Osiadły wpierw pod zwinną powierzchnią języka, zebrały stamtąd nagromadzoną wilgoć, przemieszczając się wyżej. Stawy paliczków musnęły podniebienie, nim nie rozprostowały się, sięgając czubkami palców w głąb gardła. Ciepłe powietrze od razu okryło skórę mgiełką, wywołując ciekawość, jak daleko mógłby zabrnąć, nim nie usłyszałby zdławionego kasłania.

Czy to wystarczy, abyś mnie tu wziął? Ciemne majaki przed oczami burzyły ostrość obrazu; dostrzegał przez to tylko wycinki kadrów. Czerwień na policzkach, zaszklone srebro wyzierające spomiędzy przymrużonych powiek, zbierającą się w kącikach warg mokrość, której przybywało przez brak możliwości swobodnego przełykania. Powstrzymywał się przed przekroczeniem linii; granicy, w której dech zostanie przerwany, a cała sylwetka zamrze w kamiennym bezruchu zszokowania.

Bo dotarła do niego częściowa przytomność, więc nieoczekiwanie zniknęło imadło zamknięte dotychczas na wątłym karku Ye Liana. Dotyk pojawił się niżej, na odsłoniętym odcinku lędźwiowym, do którego dołączyła druga dłoń. Palce wysunęły się z granicy przełyku okryte pachnącą miętowymi pastylkami cieczą. Satysfakcjonująca wizja mieszcząca w sobie upodlenie, bo jak raz zamknął mu tę wypełnioną pogardliwymi, tuszowanymi uprzejmością uwagami gębę. Raptownie arogancko prostacki ruch przyciągnął mężczyznę bliżej Shina; oparł jego szczękę o wyrobione ramię, przywarł policzek do ciepłej szyi, ustawił ucho tuż pod szorstkimi wargami w pułapce przegryzień płatka, haczenia zębami o wszelkie nierówności. Nie było tu już łagodnego przejścia pomiędzy aktami. Zabrakło zakończenia rozdziału i rozpoczęcie kolejnego, jakby obydwa nagle przemieszały się w zdaniach, wypełniając akapity bełkotem treści. Jeszcze podczas przyciągnięcia do siebie rozgorączkowanej sylwetki, w trakcie czasowego spowolnienia, gdy sekundy rozciągnęły się do minut, jedna dłoń naparła na szczupłe udo, rozchylając je bezwstydnie, podczas gdy palce drugiej — środkowy i serdeczny, zwilżone efektem niedawnego zabiegu — dotarły w łagodne wnętrze.

W tym wszystkim podobało mu się to jak Ye Lian go adoruje; jak nieświadomie wyciąga plecy, wygina je stale w zgrabny łuk i pozornie ucieka od natręctwa chaotycznych doznań. Nie dało się mimo tchórzostwa zignorować przebijających przez wstyd reakcji; już wcześniej zakodowały się w pamięci drobne szczegóły. Asteniczny kręgosłup wyprężał się w przeciwnym do dotyku kierunku, jednak uda odchylały się odrobinę do tyłu, eksponowane w milczącym podjudzeniu. Shin’ya nigdy nie sądził, że ktoś, kto zdaje się stworzony z fundamentów dystyngowania i elegancji, jest w stanie wykrzesać z siebie tyle błagalnych próśb serią mikroskopijnych starań. Mógłby je spełnić; rzeczywiście wystarczyło tyle, nawet mniej, aby go tu wziął. Złośliwość nie pozwała jednak na to, aby wykonać polecenie tuż po jego wydaniu. Ścięgna nadgarstka zaogniły się od wysiłku wkładanego w niehamowaną jakąkolwiek cierpliwością czynność; opuszki trące wyczulony punkt bez przerwy wycofywały się aż do linii pierwszych stawów, by zaraz wedrzeć na całą długość palców, przedzierane przez obronną odpowiedź ciała. Od nocy w hotelu niewiele się musiało zmienić; dalej wyczuwał natychmiastowy opór, zapewne potęgowany lękiem przed początkowym dyskomfortem, a dziś, z cała pewnością, również bólem. Nie przejmował się tym. Tego wieczoru nie miał mieć dla niego litości, dlatego naparł na niego kolanem, rozchylił wyrobione ćwiczeniami nogi. Nawet przez materiał spodni wyczuwał drżenie jego kończyn, domyślał się, że dolaną do ognia oliwą jest uwłaczająca nagość. Negliż odsłaniający zarys zbitych od powstrzymywania się tkanek i wystawiający na ostrzał spojrzeń dudniącą u czubka męskość. Musiał przyznać, że jego samego doprowadzało to do amoku. Szaleństwo wkradało się w tętnice, operowało jego organizmem jak marionetką. Ledwo nadążał skupieniem za tym, co robił. Wpierw działał, później kodował jak dokładnie.

Nagle rozległ się huk i zadzwoniła plastikowa obudowa ze schowaną wewnątrz szczoteczką. Wąski pojemnik, ułożony wcześniej na brzegu umywalki przez Shina, ześlizgnął się do zlewu, obijając o porcelanę. W lustrze pojawiło się odbicie uniesionej we wdechu piersi — z brzydkimi pasami blizn i otarć. Złote spojrzenie na pół momentu spotkało się z odpowiednikiem wyrysowanym w zwierciadle. Dostrzegł rude pasma zmierzwione jak po huraganie, odgarnięte z czoła z niebywałą niedbałością. Rzucił okiem na pogięty kołnierzyk koszuli, na łańcuszek opadający wraz z klatką piersiową, na kluczyk łapiący blask światła. Zauważył rękę o mokrych palcach opartą silnie o kark pochylonego Ye Liana. Ledwo zrozumiał, że musiał go szarpnąć i obrócić, popchnąć brzuchem na blat obudowy, na którym wciąż, zwinięty w rulon, leżał czerwony ręcznik. Gdzieś w przerwie między przytomnością psychiki złapał go — ponownie, dlaczego stale to dziś robił? — za szyję, by nie pozwolić na wyprostowanie zgrabnych pleców, tylko do połowy skrytych przez odzienie. Druga dłoń odnalazła miejsce na kości biodrowej, wczepiła się w nią potęgą orlich szponów, przyciskając szczupłe pośladki do podbrzusza. Członek znalazł się pomiędzy wystawionymi udami. Na plątaninie opuszczonych spodni wylądował zaś ciężki but, uderzył bokiem w goleń, przypominając, by nie złączał nóg. Shin we własnym wzroku zarejestrował szaleńczy ognik, był świadkiem, jak łamie się w nim opanowanie. Układność kruszała jak ścierana paznokciem kreda. Odpadała coraz większymi płatami aż wreszcie nie zostało z niej nic poza mokrym dźwiękiem. Odgłos uderzającej skóry o skórę; pierwsze odsunięcie i napór bioder. Zapomniał o tym z kim ma do czynienia. Że wnętrze Ye Liana, w którym znalazł się impulsywnym wdarciem, nie było zaprawione dziesiątkami podobnych doświadczeń. Że to jego drugi raz, a to za mało, by wystarczająco wyrobić mięśnie. Shin’ya powinien, jako przykład dobrego wsparcia, wyselekcjonować przejścia dla niego, by przyzwyczaił się do uwierającej obecności, ale zamiast tego wyprostował ramiona, zjechał ręką z — wkrótce z rozkwitającymi od siły siniakami — karku na środek jego pleców, pod mokrawy golf; i nie czekał na tworzenie żadnych etapów pomiędzy. Przestał tylko spoglądać w kierunku lustra; skupił się na czerwieniejących od uderzeń pośladkach, kierowanych do przodu wtedy, gdy sam odchylał się w pasie na niemal całą długość prężącej męskości, by naraz wypchnąć własne podbrzusze, ręką opartą o kość biodrową ściągając jego ciało ku sobie. Chciał, aby Ye Lian zapomniał o chorobie i jedynym z czego przyjdzie mu się leczyć to ze wspomnień dzisiejszego spotkania.

Zrozumiał po czasie. Szum nie rozlegał się tylko w jego głowie. Pojął, że to nie wody mimowolnego amoku zalewały umysł, topiąc pod wściekłymi falami wszystkie racjonalności. (To odkręcony kran.) Słyszał huk na granicy zmysłów; rozdzierający dźwięk jak z pistoletu, z rozgrzanej lufy przytkniętej tuż za uchem, z której kompletnie już ustrzelono w nim prawdziwą osobowość. (Ale to pięść Ye Liana trafiająca w blat.) Czuł pierwsze oznaki napięcia spowodowanego wysiłkiem i postawiłby wszystkie wartościowe rzeczy na to, że jest gdzieś w barowej łazience, gdzieś na zapleczu w sklepie albo w byle jakiej innej placówce, bo kobieca dłoń o wystylizowanych paznokciach złapała go za kołnierz i zaprowadziła poza obręb cudzych spojrzeń. (Nie było żadnych kobiet.) To ostatnie zadziałało jak orzeźwiające uderzenie w twarz; stało się szturchańcem kogoś, kto nie wyhamował na zakręcie, wyrywając potrąconego przechodnia z bezmyślnego zawieszenia. Przecież żadna z kobiet nigdy nie pozwoliła, aby włożył siłę większą niż to konieczne. Były cholernymi filigranowymi lalkami, które, jeżeli by się stłukły, od razu podniosłyby alarm u swoich właścicieli, ściągając na niego przykre kłopoty. Tam, gdzie go wabiły, zawsze było cicho i szybko, z blokadami nałożonymi w formie terminów. A teraz nie było limitu; tylko wieczność wypełniona mokrym mlaskiem stykających się ze sobą ciał, bólem uderzeń bez najmniejszego oporu powielanych jeden po drugim, bez znaczenia, czy wkrótce w tych miejscach wykwitną siniaki i szczypiące od spodni otarcia. Zdawał się niewzruszony ewentualnością, w której blada skóra ściemnieje do bordowych plam, nabiegnie żółtawymi cętkami. Może wręcz na tym mu zależało. Podnosił poziom intensywności i przekraczał granicę, bo dalej nie dostawał tego czego chciał. Instynkt zawładnął podświadomością. Wydawało mu się, że nie widzi tak, jak powinien. Zawężone pole działało niczym cienki promień latarki — tam, gdzie skupiało się światło, wyróżniał wszystkie detale, ostre jak żyletka, od których musiał mrużyć pociemniałe niewyspaniem powieki. Wszystko pozostałe się rozmywało, stanowiło niewyraźne, mroczne tło dla malutkiego kadru, w który akurat się wpatrywał. Poddał się temu i rejestrował szczegóły, kodując je zachłannie. Oceniał chwilę i uciekał w inny punkt. Patrzył w ściągnięte łopatki przebijające się kształtem pod czernią golfu. W poruszane każdym pchnięciem blond kosmyki, podwinięte na krańcach od wszechobecnej wilgoci. W drżące przy każdym uderzeniu pośladki, w dwa charakterystyczne wcięcia nad nimi, na linii wystawionych nieelegancko lędźwi.

Nie kontrolował przy tym swojego oddechu; nauczył się jednak, aby robić to niemo i tylko czasem, gdy wdzierał się po całą długość, gdy wyczuwał, jak podrażniona tarciem tkanka obejmuje ciasno jego męskość, gdy wydawało mu się, że jest o krok, że na tym koniec, powinien się już nie wycofywać i pozwolić cierpnącemu gorącu rozlać się po wnętrzu Ye Liana, wtedy właśnie wyrywał mu się spomiędzy ściśniętych zębów ledwo słyszalny wydech. Po którym jednak łapał go mocniej za talię, jednak ciągnął to dalej, jednak znajdował w sobie pokłady kumulowanej ostatnimi tygodniami chęci, by zapomnieć o deszczu za oknem i niknących w błocie tropach, o krzywiznach szram na palcach, których opuszkami przebiegał wzdłuż artykułów związanych z mordercami sprzed wieków. Teraz mógł sczytywać informacje z jego rozgrzanej cery, z chudego kręgosłupa, po którym przeciągnął, nie oszczędzając żadnego kościstego kręgu. Zebrał wilgoć na czubkach palców. I na spodniach, przesiąkniętych kroplami roszącymi wnętrze podrażnionych ud.

Był otępiały, gdy zorientował się o coraz wyraźniejszej myśli dominującej psychikę. Miał ochotę połamać mu palce. Na pół chwili rozproszyły się czerwone opary mglące wzrok i tylko dzięki temu zdał sobie sprawę jak niebezpieczna stawała się ta gra. Ile wypadków mogło mieć miejsce, gdyby nie resztki ludzkich cech. Szczuły go jednak te długie, blade paliczki, przyciskane do warg, tamujące każdy odgłos. Te wydarte z dna gardła jęki należały do niego; wszystkie raptowne wdechy, co do jednego zdławione sapnięcia. Miały zagłuszać muzykę. W jakiś pokrętny sposób nią być. Miały wywoływać przyjemne dreszcze, być posmakiem wygranej na powierzchni sunącego wzdłuż kłów języka. Naprawdę musiał mu wszystko odbierać?

Roztargane, rdzawe pasma zsunęły się na czoło, gdy pochylił sylwetkę. Ręką opadł na blat, tuż obok fałd podwiniętego golfu. Przy każdym pchnięciu na przemian ocierała się o nadgarstek albo tkanina, albo wilgotna skóra Ye Liana. Bliskość uświadomiła jakim gorącem obydwoje emanowali; ledwo się zbliżył, a odczuł wzrost temperatury bijący od drugiego organizmu, zapach męskich perfum spotęgowanych wysiłkiem, mrowienie wibrujące od dłoni, którą nagle dostrzegł, nakierowywaną w stronę rozsuniętych, zaróżowionych ud. Wyczuł obecność pomiędzy własnym podbrzuszem a jego pośladkiem i spojrzał w tamtym kierunku. Przez ślepia przemknął błysk zachwytu, gdy dygoczące palce wczepiły się w mięśnie, bardziej je rozsuwając.

Prąd targnął kącikiem ust wykrzywiając je w sekundowym uśmiechu. Pomyśleć, że dopiero co chciał mu pokruszyć wszystkie kości stawów w tych zadbanych dłoniach. Zmielić je na proch, skrępować przeguby tak ciasno, by boleśnie odrętwiały. Gdyby to zrobił nie otrzymałby obecnej nagrody. Mógłby żałować. — Ye Lian. — Imię zagłuszone przez szumne ciśnienie ulatującej wody, spryskującej akryl i podrygującą w kaskadzie plastikową obudowę; imię, które szeptem ułożyło się na spiętym karku ciepłotą muskających warg; imię, będące o krok od głosu, który Ye do zdarcia płyty mógłby odtwarzać w głowie tysiąc razy.

Shin wiedział, że nie otrzyma odpłaty. Mógł wydusić z niego łzy, mógł wywołać strach podsycany prymitywnym podnieceniem, mógł wreszcie usłyszeć zachrypnięty jęk cierpienia mieszającego się z tłamszoną satysfakcją, ale szansy na wydźwięk własnego imienia nigdy nie posiadał. Znał to diabelskie prawo. Siłą mógł zdobyć władzę, ale nie szacunek. Mógł mieć zegar, ale nie czas. Budynek — ale przecież nie dom. Siłą mógł wymusić seks, ale nie miłość. Zdobyć lekarstwa bez opcji na zdrowie. Mógł wywalczyć ubrania, ale nie dobry gust.
Rozumiał.
Siłą mógł go zabić, ale nie złamać.

Było już jednak za późno na odmowę. Przekroczyli wszelkie linie, pozamykały się drzwi i uniemożliwiły wycofanie — ta prawda uwalniała spięte ramiona z oków. Pozwalała, aby sięgnął pod zmęczone ciało, wkradł się na dotychczas zetknięty z blatem brzuch. Naparł na niego, niżej niż chciał; był pewien, że styka się śródręczem z ciemnym znamieniem pod pępkiem. Pomknął jednak w dół, musnął gładkie krzywizny wybijających się na cerze kości, parzące jak rozpalony piec.

I kiedy sunął ręką w kierunku prężącego się członka, drugą wykierował w przeciwległą stronę, na policzek i na szczękę, za którą złapał, szarpnięciem unosząc mu głowę. Zadarł ją, przekrzywiając twarz ku zaparowanej oddechem tafli. Mysie kosmyki przylegały do skroni, na czole perliły się drobinki wycieńczenia. Ten obraz zapamięta na długo; złamaną, pozbawioną wszelkiej subtelnej dumy maskę, dyszącą cherlawą pierś i zmechacone pod brodą zagięcie odzieży. Zapamięta też, że pod palcami znajdowały się mokre ślady, choć nie wiedział, czy z powodu płaczu, czy coraz dotkliwszej bezsilności.

Spójrz na siebie.
Pod białą koszulą na ramieniu wyrysował się biceps, kiedy targnął Ye Lianem wyżej, pociągnął za żuchwę bez najmniejszej kultury. Dążył jedynie do tego, by mężczyzna wyprostował sylwetkę, opadł na niego ciężarem finezyjnie zbudowanej anatomii, przysunął się drepcząc w plątaninie własnej odzieży przeszkadzającej krokom, wdzierając tym gwałtownym cofnięciem głębiej między pośladki krępujące przyrodzenie. Shinowi od nadmiaru emocji (czy wszystkie były tak negatywne jak chciał?) huczało w skroni, którą oparł o bok blond głowy. Spod przymrużonych powiek wyzierały złote obręcze, lśniące gorączką burzliwego rozochocenia, ale twardo utrzymujące się na odbiciu smukłej, wyeksponowanej w lustrze postaci. Kształty Ye Liana, nieco podkulone naturalnym dla niego odruchem zasłaniania się, sondował od jednego brzegu ramy po drugi, ślizgał się wzdłuż tafli spojrzeniem ostrym jak krańce łyżew. Nie mógł umknąć jego uwadze pierwszy ruch własnej dłoni obejmującej śliską od wilgoci męskość u samej nasady; tego w jaki wyraz układały się pęknięte od ugryzień wargi, gdy pieszczotą palców przesunął po sam czubek, kciukiem pocierając kraniec bez powolności, nie tyle skupiając się na tym, co bawiąc; opuszki wpierw sprawdzały reakcje, opadały wzdłuż aż po miękkie podbrzusze, oplatały ponownie tętniący upojeniem narząd, już mocniej ściągając się ku górze. Biodra tymczasem, na kilkanaście ostatnich sekund przylgnięte nieruchomo do dolnej strefy pleców, poruszyły się ponownie w nieregularny takt plaśnięć, cichych, mokrych odbić jednej sylwetki o drugą. Czuł jak napięcie powoli ściska go za kark pięścią karcącą rozszalałe zwierzę. Jak spływa wrzątkiem wzdłuż kręgosłupa i osiada na moment w żołądku, grzejąc wnętrzności, napinając wyrobiony brzuch.

Ye Lian mógł poczuć szorstkość bandaża ocierającą się o klatkę piersiową; zamknięta w opatrunku dłoń, która trzymała jego szczękę w żelaznych ryzach, przemknęła niżej, schroniła pod zwykle uprasowaną odzieżą. Jeżeli będziesz się uciszał, następnym razem cię zwiążę - szeptał mu ironicznie czule w szyję, między pocałunkami na oblanej czerwienią cerze. Golf zdążył opaść przy zmianie pozycji, ale nową ingerencją znów został zadarty na poziom splotu, odsłoniły się wciągnięte mięśnie, wyselekcjonowane żebra, każdy wdech i wydech, pokraśniałe sutki; jeden pochwycony nadgorliwą inicjatywą. Gdy tylko Shin poczuł twardą wypukłość na błonie między rozcapierzonymi, masującymi pierś palcami, ścisnął go zwarciem paliczków, traktując tkliwy punkt użyciem szczypiącej siły. Naprzeciw siebie dostrzegał błysk szkliwa. Mignięcie zwróciło jego percepcję akurat, gdy wgryzał się w opozycyjny do bieli zębów turmalin tkaniny; w ścięgna łączące gardło z barkiem przegrodzone jedynie splotami drogiej części garderoby. Zwierając kły doświadczył jak cały ukrop ściąga się z organizmu w stronę nieuczciwie dociśniętego do ostateczności członka. Zabrzęczała sprzączka, uderzając o biodro Ye Liana, gdy bezwstydnie przywarł do niego podbrzuszem, nie zostawiając pomiędzy nimi milimetra luki. Klamra była gorąca jak rozżarzony metal, podobnie jak kleisty płyn wypełniający sensytywny środek, wrażliwy na najdrobniejszy ruch. Kilka gęstych, białawych kropel ściekało już po wnętrzu ud mężczyzny, kiedy Shin'ya zreflektował się, że powinien wreszcie postąpić krok w tył. Żałował jedynie, że nie dało się równie łatwo wycofać z tej beznadziejnej sytuacji.

Świat realny i sen przeplatały się ze sobą jak ciasno związany warkocz i tuż nad ranem umysł nie był świadom po której stronie granicy się znajduje. Przez podbite cieniem przemęczenia powieki przebijało się delikatne światło, sączące promieniami przez zasłony. Osiadało na wrażliwej skórze i raziło złoto rogówek, zaszklonych nieoczekiwanie od jaskrawości obrazów. Śliskich płytek. Gładkiego blatu. Błysków światła odbijanych od strumienia wody puszczonej z kranu pod olbrzymim ciśnieniem. Shin'ya poruszył się nieco, przekręcając głowę, wtulając tym samym policzek w poduszkę. Próbował schronić się w jej materiale, ale było już za późno; nieludzko wczesna pora wkradła się pod ubranie, pod skurczone ciało i skrzyżowane na torsie ramiona. Koc, którym przykrył się w nocy, opadł dawno z piersi, spoczywał teraz fałdami na rozstawionych nonszalancko udach. Bose stopy dotykały wykładziny i kiedy przypadkiem drgnął, poczuł pod piętą fakturę dywanu. Zadziałało jak szturchaniec, przebiegło dreszczem wzdłuż napiętej łydki, przemknęło po biodrze, a potem całą długością kręgosłupa, docierając wreszcie do mózgu jak uderzenie ze strzelby. Szorstkie wargi, wcześniej minimalnie rozchylone, zamknęły się i zacisnęły; tłumiły gromadzące w przełyku mruknięcie. Brwi ściągnęły się ku sobie, tworząc na odkrytym czole wyraźną zmarszczkę. Może jeszcze chciał walczyć o odrobinę regenerującego relaksu, na godzinę albo dwie ulec odpoczynkowi, zanurzając się w toni kompletnej nieświadomości, ale coś szczęknęło, odbił się o coś metal i powieki wreszcie się uniosły. Spomiędzy nich wyzierało niezbyt pojmujące okoliczności spojrzenie. Zamglone majakami ślepia rozglądały się leniwie wzdłuż ciemnych ścian, tu i ówdzie jedynie oznaczonych plamą słońca, o ile jakiemuś promieniowi udało się przedostać przez szczelność kotar. Na zmechaconym łóżku leżała bluza; obok stolika, jak olbrzymi piórnik, uwagę zwracała szmyrgnięta na podłogę torba. Nie tego szukał. Sam do końca nie wiedział czego; jeszcze nie działał prawidłowo, dopiero rozpalały się kotłownie napędzające dziesiątki tłoczni. Miał wrażenie, że potrzebował masy czasu, aby wreszcie obiec wzrokiem pomieszczenie i scentralizować koncentrację na Ye Lianie. Przypomnieć sobie jak całkiem niedawno rozcapierzał palce, na pół rozbawiony, na pół zaskoczony lepką substancją ściekającą z dłoni gęstą, białawą zawiesiną; jak naprawdę wsparł go w ogarnięciu tego bałaganu, opuścił rękę na uchwyt i zastopował przeraźliwy szmer wody; przyklęknął, aby dotknąć kostki mężczyzny i pomóc mu wysupłać się z plątaniny własnych spodni; jak, nim podniósł się ponownie, przybliżył twarz do nagiego uda, muskając wargami miękki fragment śniadej skóry. Wspomnienia zalewały stopniowo czaszkę, wypełniały zmysły echem dźwięków i wyrazów, ilekroć mrugał dostrzegał kadry, na języku wciąż czuł słaby posmak miętowych pastylek na gardło - z pewnością będący jedynie wytworem jego wybujałej wyobraźni, ale pozwalający na to, by prędzej się wybudził.

Powiercił się w fotelu; zastała w niewygodnej pozycji sylwetka naprężyła się, gdy próbował ją wyprostować. Z krtani wyrwało się wreszcie stęknięcie; skurcz złapał go w plecach, w nogach, które nie zmieściły się na siedzisku, w lewym ramieniu, dotychczas podpierającym poduszkę, aby nie zsunęła się na ziemię.

Rude kosmyki wydawały się dziwnie poodginane, zmierzwione, zaczesane z czoła wiły się niekontrolowanie, jakby na wczorajszy wieczór zostały potraktowane prostownicą, by dziś zniszczyć ten efekt, kręcąc się na skroni rdzawymi haczykami. Dłoń, wciąż owinięta bandażem, zakryła twarz, kiedy potarł opuszkami zaspane oblicze. - Już wstajemy, cholera... - Nie było żadnych "ich", ale o tym nie wiedział; jeszcze nie kontaktował i nie łączył faktów, jedną stroną siebie znajdował się pod taflą tej diabelskiej wody, zamroczony urokami złudzeń sennych. Ciężko było wypłynąć ponad powierzchnię, zaczerpując lodowatego oddechu rzeczywistości.

Ale poduszka wyślizgnęła się na glebę, kiedy poprawił pozycję. Ziewnięcie uzewnętrzniło biel zębów; bez żadnej kultury i bawienia się we wstydliwe zasłanianie ust. Rękę miał zresztą zajętą - nieporadnie próbował nią chwycić za narzutę i ściągnąć ją z siebie, ale część materiału musiała zakleszczyć się pod udem, w bezowocnej walce ciągnął więc tkaninę, lekko zirytowany.

- Matko boska... - marudził zaspany, poddając się i siłą wyszarpując koc. Odrzucił go na podłokietnik i dźwignął się do pionu; od razu poczuł protest mięśni. Świadomość tego, co było powodem ich zmęczenia, o pół tonu rozmyła mgłę nieprzytomności z tarcz oczu. - Ye Lian - kaleczył się o własne zgłoski. Do Shin'yi docierało mozolnie, że to nie ten rodzaj chrypy, z którym budził się zazwyczaj; ten był inny, towarzyszył mu charakterystyczny, kwaskowaty ból gardła, którego nie zniwelowało bezradne odchrząknięcie. Ucisk u nasady nosa, ćmienie we łbie...

Jakby na zawołanie przyjrzał się wnikliwiej blademu, schorowanemu obliczu blondyna, zakodował rumieńce na jego kościach jarzmowych i naraz dotarło do niego, że pewnie miał teraz podobny wysyp czerwonawych plam na policzkach; że obydwoje czuli się wytrąceni ze stabilności, w jakiś pokrętny sposób osłabieni i że taki stan najlepiej wygrzać pod pościelą, a Ye Lian... - czemu już nie śpisz? - Autentyczność niezrozumienia zawisła w milczeniu pomiędzy nimi, nabierała masy, osiadała na ramionach.

Shin'ya odwrócił się w kierunku stolika, dotykając czubkiem palca ekran leżącego na blacie telefonu. Pulpit rozjaśnił się oślepiającym blaskiem. - Jest czwarta trzydzieści - westchnął - siedem. - Godzina, od której cierpł mu kark; nieludzka, gorsza od tej, którą uważano za porę duchów. - Jeżeli Cię opętało, pokój obok śpi Seiwa. Zaradzi.

Wokół było niemo. Ta cisza zaległa w kątach, wypełniła sobą atomy powietrza, zatrzymała całą naturę za oknem, usunęła wszystkich ludzi z powierzchni Ziemi. Nie było nawet ptactwa albo świstu wiatru. Jedynie szelest ocierających się o siebie ubrań, gdy Warui przestawiał się ponownie frontem do rozmówcy.

Spoglądał na niego już czujniej, z większą zaciekłością. Nieruchomo wytrzymywał konfrontację, oczekując choć jednego racjonalnego powodu, dla którego łażono po pokoju, ubierano się, szykowano dokładnie tak, jakby lada moment zastygły w bezruchu świat miał zostać strzaskany dźwiękiem drzwi uderzających o framugę.

Uciekał.

- Tak po prostu.