Jego ślepia, jak złotoskrzydłe ćmy, dążyły do ruchu światła — dłoni okolonej aurą poświaty białych jarzeniówek, wznoszonej przez brzuch, górę korpusu, gardło, aż do rozchylających się warg. Nie mógł oderwać skupienia od trasy przegubu, od finału, w którym kraniec języka smaga rozprostowywane palce i nawilża opuszki transparentną, mieniącą się warstwą śliny. Ten spektakl wywołał zachwyt w jasnych oczach, trzask drwa zajmowanego płomieniem u dołu źrenicy — buchnęły rażąco żółte iskry sypkością śniegu. Twarz pozostała niezmienna; leniwie wyczekująca. Wszystko działo się jednak w spojrzeniu, w łapczywości, z jaką przypatrywał się ostrożnym poczynaniom ręki wracającej na poprzednie miejsce i szukającej dla siebie wygodnej pozycji. Niezgrabny dotyk obejmujący członek naprężył nakrapiany cynamonowymi piegami kark; nakreśliły się żyły na szyi. Szczęki, dotychczas rozluźnione, zacisnęły się mocniej, uwydatniając męską linię żuchwy. Nie był już dzieckiem, nie znalazłoby się na nim zaokrągleń, które w młodości nadawały policzkom pulchnych kształtów, choć coś w sposobie bycia, w bezczelnych uśmiechach i przeciąganiu głosek w prowokacyjnej tonacji kazało sądzić, że nie wyzbył się do końca nastoletnich nawyków. Dalej zapominał, że świat rządził się swoimi prawami. Że sam nie jest nieśmiertelny. Nie wszystko może mieć.

Zbyt mocno wahał się przez to na granicy brutalnej rzeczywistości i infantylnej wiary w niemożliwe. Łatwo mieszały się więc obydwie te strefy. Jak teraz, gdy wyczuł pierwszy nieporadny ruch, smukłe paliczki zakleszczające się delikatnie dookoła wrażliwej, nabiegającej krwią tkanki. Tylko tyle żałosnej interwencji wystarczyło, żeby wyparowały nagle wszelkie nieścisłości. Zniknął cały zamęt powodowany tym, że znajdował się w ciasnym, wynajętym na jedną noc pomieszczeniu; że tuż przed sobą miał kogoś, kto nie powinien go interesować — skrytego mężczyznę o jedną trzecią życia dojrzalszego. Że ten mężczyzna, który niespiesznie przeciągał delikatnym śródręczem wzdłuż twardniejącej męskości, użył kiedyś tej samej dłoni, aby przeciąć kable w samochodzie, doprowadzając do śmiertelnego wypadku. Shin miał wrażenie, że za moment skończy tak samo otumaniony, tak samo rozgrzany do nieprzytomności, bezradny wobec ognia i zgnieceń klatki napierającej na oblepione potem ciało. Doświadczy kolejnego wypadku, którego się nie spodziewał i za który słono mu będzie trzeba płacić. Tak samo jak wtedy tracił powietrze — oddech stał się szybszy i płytszy, kompletnie niekontrolowany. Nie zauważył kiedy pierwsza fala gorąca oblała podbrzusze, sięgnęła wrzątkiem dolnych organów, wywołując minimalnie wycofanie i w następstwie wypchnięcie bioder. Otarł się o złączone w okrąg wnętrze palców dławiąc w tchawicy niskie westchnienie.

Ta granica wytrzymałości stawała się coraz bardziej konkretna. Opuścił niespiesznie głowę, niemal opierając czoło o smukły, okryty czarnym materiałem bark Ye Liana. Wzrok wbił w pracę jego rąk, w starania i nieśmiałość popędzaną pragnieniem, aby przejść o krok dalej. Brutalny ścisk pięści zamkniętej na blond kosmykach puścił; szorstka ręka opadła z pogniecionych włosów niżej i tam znalazła dla siebie pewniejsze oparcie, obejmując kark szerokim rozstawem pociętych bliznami palców.

Odbierał dozowaną przyjemność bez wyrzutów sumienia; należało mu się to, był tego pewien, więc czerpał bez zawahania. Zmiany tempa przyspieszały tłukące w piersi serce, kiedy nadgarstek z pojedynczym, ciemnym znamieniem nagle spowalniał, by wraz z przesunięciem się ku podbrzuszu nabrać prędkości. Mokrawe tarcie mieszało się z szumem wypełniającym uszy, z coraz większą świadomością, że wszystko wewnątrz organizmu zaczyna się napinać. Plątało się w zacisku nici, jakby ktoś próbował obwiązać mu wnętrzności, zmienić funkcjonalność płuc i żołądka. Ye Lian z pewnością wyczuwał już pulsowanie w reakcji na dotyk. Uwydatniały się żyły wypełnione ciśnieniem, rósł obwód kamieniejący pod artystycznie długimi palcami.

Shin’ya już gubił sekundy, bo nie zauważył, kiedy dokładnie wyprostował ramiona i ponownie zadarł brodę. W której chwili sięgnął rozgrzanych ust, pozwalając na to, by białe szkliwo przegryzło dolną wargę w tkliwym uszczypnięciu. Kiedy ręka obejmująca okraszony różem kark przesunęła kciuk z boku szyi wyżej wtykając go pod staw żuchwy, aby unieść głowę Ye Liana; bo za dużo sprawdzał co i jak robi, zbyt silnie interesował się projekcją, zamiast działać wedle instynktu.

A bezmyślność była im teraz szczególnie potrzebna. Odpychając od siebie wściekłość na to jak łatwo go było pobudzić czymś tak niewytrenowanym, czymś, co powinno wywołać beznadziejnie prześmiewcze parsknięcie, a co w irracjonalności jedynie bardziej podkręcało temperaturę, przejął inicjatywę. Jakby powielając jego ruch poruszył wolną dłonią wzdłuż brzucha i smagłej, wyprężonej ku niemu piersi; marszczył tkaninę czarnego golfu, zadzierając go odrobinę wyżej, odsłaniając jeden z pieprzyków zdobiących miejsce tuż pod wypukłością żeber. Przysunął się o pół kroku i naparł celowo na mężczyznę. Zmniejszył dystans między nimi, zmuszając do tego, by każde kolejne przemieszczenie się pracującego nadgarstka nie tylko pobudzało jego męskość do gotowości, ale również, z braku przestrzeni, ocierało się przegubem o Ye Liana. Shin wyczuwał jak wraz z przybliżeniem oparł się mu o spodnie drgający w podnieceniu członek blondyna, jak jego końcówka ślizga się po skrawku odsłoniętej skóry nad paskiem, jak zostawia na cerze mokre ślady przy byle oddechu. Dłonią znalazł się tymczasem na linii wyeksponowanych obojczyków, zbadał ich twardy, wyrazisty kształt, by płynnie rozcapierzając palce pochwycić zaraz gardło. Lekko i tylko po to, aby przypomnieć swoją obecność; w następnie i tak wskazujący i środkowy złączył ze sobą, docierając chwilę później tuż pod dolną wargę w kolorze upłynnionych porzeczek. Cmoknięcie gwałtownie przerwało pocałunek uwieńczony cienkim jak jedwabna nitka łańcuszkiem śliny — zerwanej w sekundzie, w której opuszki, bez czasu na reakcję, wemknęły się między rozchylone usta. Osiadły wpierw pod zwinną powierzchnią języka, zebrały stamtąd nagromadzoną wilgoć, przemieszczając się wyżej. Stawy paliczków musnęły podniebienie, nim nie rozprostowały się, sięgając czubkami palców w głąb gardła. Ciepłe powietrze od razu okryło skórę mgiełką, wywołując ciekawość, jak daleko mógłby zabrnąć, nim nie usłyszałby zdławionego kasłania.

Czy to wystarczy, abyś mnie tu wziął? Ciemne majaki przed oczami burzyły ostrość obrazu; dostrzegał przez to tylko wycinki kadrów. Czerwień na policzkach, zaszklone srebro wyzierające spomiędzy przymrużonych powiek, zbierającą się w kącikach warg mokrość, której przybywało przez brak możliwości swobodnego przełykania. Powstrzymywał się przed przekroczeniem linii; granicy, w której dech zostanie przerwany, a cała sylwetka zamrze w kamiennym bezruchu zszokowania.

Bo dotarła do niego częściowa przytomność, więc nieoczekiwanie zniknęło imadło zamknięte dotychczas na wątłym karku Ye Liana. Dotyk pojawił się niżej, na odsłoniętym odcinku lędźwiowym, do którego dołączyła druga dłoń. Palce wysunęły się z granicy przełyku okryte pachnącą miętowymi pastylkami cieczą. Satysfakcjonująca wizja mieszcząca w sobie upodlenie, bo jak raz zamknął mu tę wypełnioną pogardliwymi, tuszowanymi uprzejmością uwagami gębę. Raptownie arogancko prostacki ruch przyciągnął mężczyznę bliżej Shina; oparł jego szczękę o wyrobione ramię, przywarł policzek do ciepłej szyi, ustawił ucho tuż pod szorstkimi wargami w pułapce przegryzień płatka, haczenia zębami o wszelkie nierówności. Nie było tu już łagodnego przejścia pomiędzy aktami. Zabrakło zakończenia rozdziału i rozpoczęcie kolejnego, jakby obydwa nagle przemieszały się w zdaniach, wypełniając akapity bełkotem treści. Jeszcze podczas przyciągnięcia do siebie rozgorączkowanej sylwetki, w trakcie czasowego spowolnienia, gdy sekundy rozciągnęły się do minut, jedna dłoń naparła na szczupłe udo, rozchylając je bezwstydnie, podczas gdy palce drugiej — środkowy i serdeczny, zwilżone efektem niedawnego zabiegu — dotarły w łagodne wnętrze.

W tym wszystkim podobało mu się to jak Ye Lian go adoruje; jak nieświadomie wyciąga plecy, wygina je stale w zgrabny łuk i pozornie ucieka od natręctwa chaotycznych doznań. Nie dało się mimo tchórzostwa zignorować przebijających przez wstyd reakcji; już wcześniej zakodowały się w pamięci drobne szczegóły. Asteniczny kręgosłup wyprężał się w przeciwnym do dotyku kierunku, jednak uda odchylały się odrobinę do tyłu, eksponowane w milczącym podjudzeniu. Shin’ya nigdy nie sądził, że ktoś, kto zdaje się stworzony z fundamentów dystyngowania i elegancji, jest w stanie wykrzesać z siebie tyle błagalnych próśb serią mikroskopijnych starań. Mógłby je spełnić; rzeczywiście wystarczyło tyle, nawet mniej, aby go tu wziął. Złośliwość nie pozwała jednak na to, aby wykonać polecenie tuż po jego wydaniu. Ścięgna nadgarstka zaogniły się od wysiłku wkładanego w niehamowaną jakąkolwiek cierpliwością czynność; opuszki trące wyczulony punkt bez przerwy wycofywały się aż do linii pierwszych stawów, by zaraz wedrzeć na całą długość palców, przedzierane przez obronną odpowiedź ciała. Od nocy w hotelu niewiele się musiało zmienić; dalej wyczuwał natychmiastowy opór, zapewne potęgowany lękiem przed początkowym dyskomfortem, a dziś, z cała pewnością, również bólem. Nie przejmował się tym. Tego wieczoru nie miał mieć dla niego litości, dlatego naparł na niego kolanem, rozchylił wyrobione ćwiczeniami nogi. Nawet przez materiał spodni wyczuwał drżenie jego kończyn, domyślał się, że dolaną do ognia oliwą jest uwłaczająca nagość. Negliż odsłaniający zarys zbitych od powstrzymywania się tkanek i wystawiający na ostrzał spojrzeń dudniącą u czubka męskość. Musiał przyznać, że jego samego doprowadzało to do amoku. Szaleństwo wkradało się w tętnice, operowało jego organizmem jak marionetką. Ledwo nadążał skupieniem za tym, co robił. Wpierw działał, później kodował jak dokładnie.

Nagle rozległ się huk i zadzwoniła plastikowa obudowa ze schowaną wewnątrz szczoteczką. Wąski pojemnik, ułożony wcześniej na brzegu umywalki przez Shina, ześlizgnął się do zlewu, obijając o porcelanę. W lustrze pojawiło się odbicie uniesionej we wdechu piersi — z brzydkimi pasami blizn i otarć. Złote spojrzenie na pół momentu spotkało się z odpowiednikiem wyrysowanym w zwierciadle. Dostrzegł rude pasma zmierzwione jak po huraganie, odgarnięte z czoła z niebywałą niedbałością. Rzucił okiem na pogięty kołnierzyk koszuli, na łańcuszek opadający wraz z klatką piersiową, na kluczyk łapiący blask światła. Zauważył rękę o mokrych palcach opartą silnie o kark pochylonego Ye Liana. Ledwo zrozumiał, że musiał go szarpnąć i obrócić, popchnąć brzuchem na blat obudowy, na którym wciąż, zwinięty w rulon, leżał czerwony ręcznik. Gdzieś w przerwie między przytomnością psychiki złapał go — ponownie, dlaczego stale to dziś robił? — za szyję, by nie pozwolić na wyprostowanie zgrabnych pleców, tylko do połowy skrytych przez odzienie. Druga dłoń odnalazła miejsce na kości biodrowej, wczepiła się w nią potęgą orlich szponów, przyciskając szczupłe pośladki do podbrzusza. Członek znalazł się pomiędzy wystawionymi udami. Na plątaninie opuszczonych spodni wylądował zaś ciężki but, uderzył bokiem w goleń, przypominając, by nie złączał nóg. Shin we własnym wzroku zarejestrował szaleńczy ognik, był świadkiem, jak łamie się w nim opanowanie. Układność kruszała jak ścierana paznokciem kreda. Odpadała coraz większymi płatami aż wreszcie nie zostało z niej nic poza mokrym dźwiękiem. Odgłos uderzającej skóry o skórę; pierwsze odsunięcie i napór bioder. Zapomniał o tym z kim ma do czynienia. Że wnętrze Ye Liana, w którym znalazł się impulsywnym wdarciem, nie było zaprawione dziesiątkami podobnych doświadczeń. Że to jego drugi raz, a to za mało, by wystarczająco wyrobić mięśnie. Shin’ya powinien, jako przykład dobrego wsparcia, wyselekcjonować przejścia dla niego, by przyzwyczaił się do uwierającej obecności, ale zamiast tego wyprostował ramiona, zjechał ręką z — wkrótce z rozkwitającymi od siły siniakami — karku na środek jego pleców, pod mokrawy golf; i nie czekał na tworzenie żadnych etapów pomiędzy. Przestał tylko spoglądać w kierunku lustra; skupił się na czerwieniejących od uderzeń pośladkach, kierowanych do przodu wtedy, gdy sam odchylał się w pasie na niemal całą długość prężącej męskości, by naraz wypchnąć własne podbrzusze, ręką opartą o kość biodrową ściągając jego ciało ku sobie. Chciał, aby Ye Lian zapomniał o chorobie i jedynym z czego przyjdzie mu się leczyć to ze wspomnień dzisiejszego spotkania.

Zrozumiał po czasie. Szum nie rozlegał się tylko w jego głowie. Pojął, że to nie wody mimowolnego amoku zalewały umysł, topiąc pod wściekłymi falami wszystkie racjonalności. (To odkręcony kran.) Słyszał huk na granicy zmysłów; rozdzierający dźwięk jak z pistoletu, z rozgrzanej lufy przytkniętej tuż za uchem, z której kompletnie już ustrzelono w nim prawdziwą osobowość. (Ale to pięść Ye Liana trafiająca w blat.) Czuł pierwsze oznaki napięcia spowodowanego wysiłkiem i postawiłby wszystkie wartościowe rzeczy na to, że jest gdzieś w barowej łazience, gdzieś na zapleczu w sklepie albo w byle jakiej innej placówce, bo kobieca dłoń o wystylizowanych paznokciach złapała go za kołnierz i zaprowadziła poza obręb cudzych spojrzeń. (Nie było żadnych kobiet.) To ostatnie zadziałało jak orzeźwiające uderzenie w twarz; stało się szturchańcem kogoś, kto nie wyhamował na zakręcie, wyrywając potrąconego przechodnia z bezmyślnego zawieszenia. Przecież żadna z kobiet nigdy nie pozwoliła, aby włożył siłę większą niż to konieczne. Były cholernymi filigranowymi lalkami, które, jeżeli by się stłukły, od razu podniosłyby alarm u swoich właścicieli, ściągając na niego przykre kłopoty. Tam, gdzie go wabiły, zawsze było cicho i szybko, z blokadami nałożonymi w formie terminów. A teraz nie było limitu; tylko wieczność wypełniona mokrym mlaskiem stykających się ze sobą ciał, bólem uderzeń bez najmniejszego oporu powielanych jeden po drugim, bez znaczenia, czy wkrótce w tych miejscach wykwitną siniaki i szczypiące od spodni otarcia. Zdawał się niewzruszony ewentualnością, w której blada skóra ściemnieje do bordowych plam, nabiegnie żółtawymi cętkami. Może wręcz na tym mu zależało. Podnosił poziom intensywności i przekraczał granicę, bo dalej nie dostawał tego czego chciał. Instynkt zawładnął podświadomością. Wydawało mu się, że nie widzi tak, jak powinien. Zawężone pole działało niczym cienki promień latarki — tam, gdzie skupiało się światło, wyróżniał wszystkie detale, ostre jak żyletka, od których musiał mrużyć pociemniałe niewyspaniem powieki. Wszystko pozostałe się rozmywało, stanowiło niewyraźne, mroczne tło dla malutkiego kadru, w który akurat się wpatrywał. Poddał się temu i rejestrował szczegóły, kodując je zachłannie. Oceniał chwilę i uciekał w inny punkt. Patrzył w ściągnięte łopatki przebijające się kształtem pod czernią golfu. W poruszane każdym pchnięciem blond kosmyki, podwinięte na krańcach od wszechobecnej wilgoci. W drżące przy każdym uderzeniu pośladki, w dwa charakterystyczne wcięcia nad nimi, na linii wystawionych nieelegancko lędźwi.

Nie kontrolował przy tym swojego oddechu; nauczył się jednak, aby robić to niemo i tylko czasem, gdy wdzierał się po całą długość, gdy wyczuwał, jak podrażniona tarciem tkanka obejmuje ciasno jego męskość, gdy wydawało mu się, że jest o krok, że na tym koniec, powinien się już nie wycofywać i pozwolić cierpnącemu gorącu rozlać się po wnętrzu Ye Liana, wtedy właśnie wyrywał mu się spomiędzy ściśniętych zębów ledwo słyszalny wydech. Po którym jednak łapał go mocniej za talię, jednak ciągnął to dalej, jednak znajdował w sobie pokłady kumulowanej ostatnimi tygodniami chęci, by zapomnieć o deszczu za oknem i niknących w błocie tropach, o krzywiznach szram na palcach, których opuszkami przebiegał wzdłuż artykułów związanych z mordercami sprzed wieków. Teraz mógł sczytywać informacje z jego rozgrzanej cery, z chudego kręgosłupa, po którym przeciągnął, nie oszczędzając żadnego kościstego kręgu. Zebrał wilgoć na czubkach palców. I na spodniach, przesiąkniętych kroplami roszącymi wnętrze podrażnionych ud.

Był otępiały, gdy zorientował się o coraz wyraźniejszej myśli dominującej psychikę. Miał ochotę połamać mu palce. Na pół chwili rozproszyły się czerwone opary mglące wzrok i tylko dzięki temu zdał sobie sprawę jak niebezpieczna stawała się ta gra. Ile wypadków mogło mieć miejsce, gdyby nie resztki ludzkich cech. Szczuły go jednak te długie, blade paliczki, przyciskane do warg, tamujące każdy odgłos. Te wydarte z dna gardła jęki należały do niego; wszystkie raptowne wdechy, co do jednego zdławione sapnięcia. Miały zagłuszać muzykę. W jakiś pokrętny sposób nią być. Miały wywoływać przyjemne dreszcze, być posmakiem wygranej na powierzchni sunącego wzdłuż kłów języka. Naprawdę musiał mu wszystko odbierać?

Roztargane, rdzawe pasma zsunęły się na czoło, gdy pochylił sylwetkę. Ręką opadł na blat, tuż obok fałd podwiniętego golfu. Przy każdym pchnięciu na przemian ocierała się o nadgarstek albo tkanina, albo wilgotna skóra Ye Liana. Bliskość uświadomiła jakim gorącem obydwoje emanowali; ledwo się zbliżył, a odczuł wzrost temperatury bijący od drugiego organizmu, zapach męskich perfum spotęgowanych wysiłkiem, mrowienie wibrujące od dłoni, którą nagle dostrzegł, nakierowywaną w stronę rozsuniętych, zaróżowionych ud. Wyczuł obecność pomiędzy własnym podbrzuszem a jego pośladkiem i spojrzał w tamtym kierunku. Przez ślepia przemknął błysk zachwytu, gdy dygoczące palce wczepiły się w mięśnie, bardziej je rozsuwając.

Prąd targnął kącikiem ust wykrzywiając je w sekundowym uśmiechu. Pomyśleć, że dopiero co chciał mu pokruszyć wszystkie kości stawów w tych zadbanych dłoniach. Zmielić je na proch, skrępować przeguby tak ciasno, by boleśnie odrętwiały. Gdyby to zrobił nie otrzymałby obecnej nagrody. Mógłby żałować. — Ye Lian. — Imię zagłuszone przez szumne ciśnienie ulatującej wody, spryskującej akryl i podrygującą w kaskadzie plastikową obudowę; imię, które szeptem ułożyło się na spiętym karku ciepłotą muskających warg; imię, będące o krok od głosu, który Ye do zdarcia płyty mógłby odtwarzać w głowie tysiąc razy.

Shin wiedział, że nie otrzyma odpłaty. Mógł wydusić z niego łzy, mógł wywołać strach podsycany prymitywnym podnieceniem, mógł wreszcie usłyszeć zachrypnięty jęk cierpienia mieszającego się z tłamszoną satysfakcją, ale szansy na wydźwięk własnego imienia nigdy nie posiadał. Znał to diabelskie prawo. Siłą mógł zdobyć władzę, ale nie szacunek. Mógł mieć zegar, ale nie czas. Budynek — ale przecież nie dom. Siłą mógł wymusić seks, ale nie miłość. Zdobyć lekarstwa bez opcji na zdrowie. Mógł wywalczyć ubrania, ale nie dobry gust.
Rozumiał.
Siłą mógł go zabić, ale nie złamać.

Było już jednak za późno na odmowę. Przekroczyli wszelkie linie, pozamykały się drzwi i uniemożliwiły wycofanie — ta prawda uwalniała spięte ramiona z oków. Pozwalała, aby sięgnął pod zmęczone ciało, wkradł się na dotychczas zetknięty z blatem brzuch. Naparł na niego, niżej niż chciał; był pewien, że styka się śródręczem z ciemnym znamieniem pod pępkiem. Pomknął jednak w dół, musnął gładkie krzywizny wybijających się na cerze kości, parzące jak rozpalony piec.

I kiedy sunął ręką w kierunku prężącego się członka, drugą wykierował w przeciwległą stronę, na policzek i na szczękę, za którą złapał, szarpnięciem unosząc mu głowę. Zadarł ją, przekrzywiając twarz ku zaparowanej oddechem tafli. Mysie kosmyki przylegały do skroni, na czole perliły się drobinki wycieńczenia. Ten obraz zapamięta na długo; złamaną, pozbawioną wszelkiej subtelnej dumy maskę, dyszącą cherlawą pierś i zmechacone pod brodą zagięcie odzieży. Zapamięta też, że pod palcami znajdowały się mokre ślady, choć nie wiedział, czy z powodu płaczu, czy coraz dotkliwszej bezsilności.

Spójrz na siebie.
Pod białą koszulą na ramieniu wyrysował się biceps, kiedy targnął Ye Lianem wyżej, pociągnął za żuchwę bez najmniejszej kultury. Dążył jedynie do tego, by mężczyzna wyprostował sylwetkę, opadł na niego ciężarem finezyjnie zbudowanej anatomii, przysunął się drepcząc w plątaninie własnej odzieży przeszkadzającej krokom, wdzierając tym gwałtownym cofnięciem głębiej między pośladki krępujące przyrodzenie. Shinowi od nadmiaru emocji (czy wszystkie były tak negatywne jak chciał?) huczało w skroni, którą oparł o bok blond głowy. Spod przymrużonych powiek wyzierały złote obręcze, lśniące gorączką burzliwego rozochocenia, ale twardo utrzymujące się na odbiciu smukłej, wyeksponowanej w lustrze postaci. Kształty Ye Liana, nieco podkulone naturalnym dla niego odruchem zasłaniania się, sondował od jednego brzegu ramy po drugi, ślizgał się wzdłuż tafli spojrzeniem ostrym jak krańce łyżew. Nie mógł umknąć jego uwadze pierwszy ruch własnej dłoni obejmującej śliską od wilgoci męskość u samej nasady; tego w jaki wyraz układały się pęknięte od ugryzień wargi, gdy pieszczotą palców przesunął po sam czubek, kciukiem pocierając kraniec bez powolności, nie tyle skupiając się na tym, co bawiąc; opuszki wpierw sprawdzały reakcje, opadały wzdłuż aż po miękkie podbrzusze, oplatały ponownie tętniący upojeniem narząd, już mocniej ściągając się ku górze. Biodra tymczasem, na kilkanaście ostatnich sekund przylgnięte nieruchomo do dolnej strefy pleców, poruszyły się ponownie w nieregularny takt plaśnięć, cichych, mokrych odbić jednej sylwetki o drugą. Czuł jak napięcie powoli ściska go za kark pięścią karcącą rozszalałe zwierzę. Jak spływa wrzątkiem wzdłuż kręgosłupa i osiada na moment w żołądku, grzejąc wnętrzności, napinając wyrobiony brzuch.

Ye Lian mógł poczuć szorstkość bandaża ocierającą się o klatkę piersiową; zamknięta w opatrunku dłoń, która trzymała jego szczękę w żelaznych ryzach, przemknęła niżej, schroniła pod zwykle uprasowaną odzieżą. Jeżeli będziesz się uciszał, następnym razem cię zwiążę - szeptał mu ironicznie czule w szyję, między pocałunkami na oblanej czerwienią cerze. Golf zdążył opaść przy zmianie pozycji, ale nową ingerencją znów został zadarty na poziom splotu, odsłoniły się wciągnięte mięśnie, wyselekcjonowane żebra, każdy wdech i wydech, pokraśniałe sutki; jeden pochwycony nadgorliwą inicjatywą. Gdy tylko Shin poczuł twardą wypukłość na błonie między rozcapierzonymi, masującymi pierś palcami, ścisnął go zwarciem paliczków, traktując tkliwy punkt użyciem szczypiącej siły. Naprzeciw siebie dostrzegał błysk szkliwa. Mignięcie zwróciło jego percepcję akurat, gdy wgryzał się w opozycyjny do bieli zębów turmalin tkaniny; w ścięgna łączące gardło z barkiem przegrodzone jedynie splotami drogiej części garderoby. Zwierając kły doświadczył jak cały ukrop ściąga się z organizmu w stronę nieuczciwie dociśniętego do ostateczności członka. Zabrzęczała sprzączka, uderzając o biodro Ye Liana, gdy bezwstydnie przywarł do niego podbrzuszem, nie zostawiając pomiędzy nimi milimetra luki. Klamra była gorąca jak rozżarzony metal, podobnie jak kleisty płyn wypełniający sensytywny środek, wrażliwy na najdrobniejszy ruch. Kilka gęstych, białawych kropel ściekało już po wnętrzu ud mężczyzny, kiedy Shin'ya zreflektował się, że powinien wreszcie postąpić krok w tył. Żałował jedynie, że nie dało się równie łatwo wycofać z tej beznadziejnej sytuacji.

Świat realny i sen przeplatały się ze sobą jak ciasno związany warkocz i tuż nad ranem umysł nie był świadom po której stronie granicy się znajduje. Przez podbite cieniem przemęczenia powieki przebijało się delikatne światło, sączące promieniami przez zasłony. Osiadało na wrażliwej skórze i raziło złoto rogówek, zaszklonych nieoczekiwanie od jaskrawości obrazów. Śliskich płytek. Gładkiego blatu. Błysków światła odbijanych od strumienia wody puszczonej z kranu pod olbrzymim ciśnieniem. Shin'ya poruszył się nieco, przekręcając głowę, wtulając tym samym policzek w poduszkę. Próbował schronić się w jej materiale, ale było już za późno; nieludzko wczesna pora wkradła się pod ubranie, pod skurczone ciało i skrzyżowane na torsie ramiona. Koc, którym przykrył się w nocy, opadł dawno z piersi, spoczywał teraz fałdami na rozstawionych nonszalancko udach. Bose stopy dotykały wykładziny i kiedy przypadkiem drgnął, poczuł pod piętą fakturę dywanu. Zadziałało jak szturchaniec, przebiegło dreszczem wzdłuż napiętej łydki, przemknęło po biodrze, a potem całą długością kręgosłupa, docierając wreszcie do mózgu jak uderzenie ze strzelby. Szorstkie wargi, wcześniej minimalnie rozchylone, zamknęły się i zacisnęły; tłumiły gromadzące w przełyku mruknięcie. Brwi ściągnęły się ku sobie, tworząc na odkrytym czole wyraźną zmarszczkę. Może jeszcze chciał walczyć o odrobinę regenerującego relaksu, na godzinę albo dwie ulec odpoczynkowi, zanurzając się w toni kompletnej nieświadomości, ale coś szczęknęło, odbił się o coś metal i powieki wreszcie się uniosły. Spomiędzy nich wyzierało niezbyt pojmujące okoliczności spojrzenie. Zamglone majakami ślepia rozglądały się leniwie wzdłuż ciemnych ścian, tu i ówdzie jedynie oznaczonych plamą słońca, o ile jakiemuś promieniowi udało się przedostać przez szczelność kotar. Na zmechaconym łóżku leżała bluza; obok stolika, jak olbrzymi piórnik, uwagę zwracała szmyrgnięta na podłogę torba. Nie tego szukał. Sam do końca nie wiedział czego; jeszcze nie działał prawidłowo, dopiero rozpalały się kotłownie napędzające dziesiątki tłoczni. Miał wrażenie, że potrzebował masy czasu, aby wreszcie obiec wzrokiem pomieszczenie i scentralizować koncentrację na Ye Lianie. Przypomnieć sobie jak całkiem niedawno rozcapierzał palce, na pół rozbawiony, na pół zaskoczony lepką substancją ściekającą z dłoni gęstą, białawą zawiesiną; jak naprawdę wsparł go w ogarnięciu tego bałaganu, opuścił rękę na uchwyt i zastopował przeraźliwy szmer wody; przyklęknął, aby dotknąć kostki mężczyzny i pomóc mu wysupłać się z plątaniny własnych spodni; jak, nim podniósł się ponownie, przybliżył twarz do nagiego uda, muskając wargami miękki fragment śniadej skóry. Wspomnienia zalewały stopniowo czaszkę, wypełniały zmysły echem dźwięków i wyrazów, ilekroć mrugał dostrzegał kadry, na języku wciąż czuł słaby posmak miętowych pastylek na gardło - z pewnością będący jedynie wytworem jego wybujałej wyobraźni, ale pozwalający na to, by prędzej się wybudził.

Powiercił się w fotelu; zastała w niewygodnej pozycji sylwetka naprężyła się, gdy próbował ją wyprostować. Z krtani wyrwało się wreszcie stęknięcie; skurcz złapał go w plecach, w nogach, które nie zmieściły się na siedzisku, w lewym ramieniu, dotychczas podpierającym poduszkę, aby nie zsunęła się na ziemię.

Rude kosmyki wydawały się dziwnie poodginane, zmierzwione, zaczesane z czoła wiły się niekontrolowanie, jakby na wczorajszy wieczór zostały potraktowane prostownicą, by dziś zniszczyć ten efekt, kręcąc się na skroni rdzawymi haczykami. Dłoń, wciąż owinięta bandażem, zakryła twarz, kiedy potarł opuszkami zaspane oblicze. - Już wstajemy, cholera... - Nie było żadnych "ich", ale o tym nie wiedział; jeszcze nie kontaktował i nie łączył faktów, jedną stroną siebie znajdował się pod taflą tej diabelskiej wody, zamroczony urokami złudzeń sennych. Ciężko było wypłynąć ponad powierzchnię, zaczerpując lodowatego oddechu rzeczywistości.

Ale poduszka wyślizgnęła się na glebę, kiedy poprawił pozycję. Ziewnięcie uzewnętrzniło biel zębów; bez żadnej kultury i bawienia się we wstydliwe zasłanianie ust. Rękę miał zresztą zajętą - nieporadnie próbował nią chwycić za narzutę i ściągnąć ją z siebie, ale część materiału musiała zakleszczyć się pod udem, w bezowocnej walce ciągnął więc tkaninę, lekko zirytowany.

- Matko boska... - marudził zaspany, poddając się i siłą wyszarpując koc. Odrzucił go na podłokietnik i dźwignął się do pionu; od razu poczuł protest mięśni. Świadomość tego, co było powodem ich zmęczenia, o pół tonu rozmyła mgłę nieprzytomności z tarcz oczu. - Ye Lian - kaleczył się o własne zgłoski. Do Shin'yi docierało mozolnie, że to nie ten rodzaj chrypy, z którym budził się zazwyczaj; ten był inny, towarzyszył mu charakterystyczny, kwaskowaty ból gardła, którego nie zniwelowało bezradne odchrząknięcie. Ucisk u nasady nosa, ćmienie we łbie...

Jakby na zawołanie przyjrzał się wnikliwiej blademu, schorowanemu obliczu blondyna, zakodował rumieńce na jego kościach jarzmowych i naraz dotarło do niego, że pewnie miał teraz podobny wysyp czerwonawych plam na policzkach; że obydwoje czuli się wytrąceni ze stabilności, w jakiś pokrętny sposób osłabieni i że taki stan najlepiej wygrzać pod pościelą, a Ye Lian... - czemu już nie śpisz? - Autentyczność niezrozumienia zawisła w milczeniu pomiędzy nimi, nabierała masy, osiadała na ramionach.

Shin'ya odwrócił się w kierunku stolika, dotykając czubkiem palca ekran leżącego na blacie telefonu. Pulpit rozjaśnił się oślepiającym blaskiem. - Jest czwarta trzydzieści - westchnął - siedem. - Godzina, od której cierpł mu kark; nieludzka, gorsza od tej, którą uważano za porę duchów. - Jeżeli Cię opętało, pokój obok śpi Seiwa. Zaradzi.

Wokół było niemo. Ta cisza zaległa w kątach, wypełniła sobą atomy powietrza, zatrzymała całą naturę za oknem, usunęła wszystkich ludzi z powierzchni Ziemi. Nie było nawet ptactwa albo świstu wiatru. Jedynie szelest ocierających się o siebie ubrań, gdy Warui przestawiał się ponownie frontem do rozmówcy.

Spoglądał na niego już czujniej, z większą zaciekłością. Nieruchomo wytrzymywał konfrontację, oczekując choć jednego racjonalnego powodu, dla którego łażono po pokoju, ubierano się, szykowano dokładnie tak, jakby lada moment zastygły w bezruchu świat miał zostać strzaskany dźwiękiem drzwi uderzających o framugę.

Uciekał.

- Tak po prostu.

Skłamałby twierdząc, że się tego nie spodziewał. Jeszcze próbując dopasować się do swojego prowizorycznego, niesymetrycznego względem gabarytów ciała fotelowego gniazdka, układał coś w głowie.  Wizje tego jak będzie wyglądać poranek. Czy jego bluza zostanie starannie poskładana w kostkę, z wyselekcjonowanym dla niej miejscem na samym brzegu łóżka. Koniecznie zaścielonego od linijki, z wyprostowaną dłońmi pościelą, z poduszką bez ani jednego wgniecenia, jakby nikogo tu nigdy nie było. Czy w łazience ktoś przetrze jeszcze kroplącą się na szybie prysznica wilgoć, czyszcząc hartowane szkło dla lepszego wrażenia, którego i tak nikt naprawdę nie doceni. I czy zniknie jednorazowy kubek po kawie, który - później, gdy odetchnęli, gdy nie było nic poza mokrymi od kąpieli włosami i ręczników przewieszonych przez karki - wymył pod kranem, by móc się podzielić z Ye Lianem butelką wody z plecaka. Bo zawsze miał przy sobie coś do picia, a przecież przez chorobę dało się nieźle odwodnić. Scenariuszy widzianych po wewnętrznej stronie powiek miał dziesiątki i ani jeden nie założył, że po otwarciu oczu w kreowanych aktach pojawi się obecność dodatkowego, poza nim, aktora. Może tak byłoby lepiej. Nie musiałby słuchać tych wszystkich bzdur, wpierw całkiem poważnie, z biegiem rozwoju ich przekazu uśmiechając się kącikiem ust. Krzywo i z niedowierzaniem, jakby ostatkiem sił powstrzymywał się przed parsknięciem.

- Jesteś taki... - szukał odpowiednich określeń, gnieździło się to w jego błyszczących, jeszcze wpół zaspanych oczach, w drgnięciu warg, podczas przetestowania losowego słowa, w którego kształt ułożył usta; starał się dla niego, siebie, planu i kruchej relacji uwięzionej w nałożonych na nią zasadach, ale przegrał walkę dokańczając z rezygnacją - tchórzliwy.

Pokręcił głową, wyciągając dłoń i kładąc ją na podawanym kubku, ale tak naprawdę opierając dotyk o rękę Ye Liana. Pod opuszkami wyczuwał subtelne, gładkie zimno muskając je własnym, podniesionym przez gorączkę ciepłem. Na błonę między kciukiem a palcem wskazującym tryskały mu mikroskopijne, wyskakujące z plastikowej jednorazówki kropelki. W szumie rozpuszczającej się tabletki przypominał sobie, po kolei, wszystkie jego argumenty. Obaj wiemy, że... - Ty wiesz, że nie możesz tu zostać. Nie mieszaj mnie do tego. - Spałem w twoim pokoju. - Zaznaczę, że spałeś w wielu pokojach, Ye Lian, i żaden się z tego powodu nie zawalił. - Gdzieś w tej rezydencji znajdują się ludzie, z którymi tu przyjechałeś... - A ludzie, z którymi przyjechałem, chrapią tuż za ścianą. Co niespecjalnie ci wczoraj przeszkadzało. - ... nie chciałbym, aby cię ze mną zastali. Nagły śmiech, niemal szczerze rozbawiony. - Ale nagle sobie zdałeś sprawę, że nie chcesz, bym był widziany w twoim towarzystwie. Bo to jest proste do wytłumaczenia, ale ty nie lubisz prostych rozwiązań.

Uniósł wolną rękę. Prawie jak kilka chwil wcześniej Ye Lian uniósł swoją. Aby zatrzymać. Wyjątek był taki, że Shin'ya chciał przyhamować nie jego. Próbował siebie. Ten niby obronny gest był przede wszystkim mentalnym murem pomiędzy tym co chciał, a co powinien zrobić. Stop. To naprawdę jest tego warte? Nie było.

- Gdyby ktoś tutaj wszedł - zaczął więc wbrew myślom, powoli opuszczając nadgarstek. Nim ciężki przegub zawisł luźno wzdłuż sylwetki na sekundę tknięcie zabandażowanych paliczków trafiło na napiętą szczękę, pocierając ją w nerwowym, pełnym zmęczenia nawyku. - Zobaczyłby ciebie śpiącego pod siedmioma warstwami narzut, chorego i rozmemłanego, i mnie wkomponowanego w fotel o połowę mniejszy niż to wygodne. Naprawdę sądzisz, że ten tajemniczy ktoś wparowałby tutaj, bogowie raczą widzieć po co w ogóle wyważając drzwi, zastał półprzytomnego ciebie i mnie ledwo ogarniającego po której stronie orbity się znajduję, po czym ten ktoś miałby z góry założyć, tak po prostu, na obraz dwóch typów oddalonych od siebie na maksymalną długość powierzchni, że wynajęliśmy jednoosobowe pomieszczenie parametrów szkolnego składziku do spędzenia upojnej nocy w nawiedzonej rezydencji, aby później odseparować się na dwa oddzielne meble, bo jesteśmy jawnymi wrogami sensownie przeprowadzonej operacji o kryptonimie odpoczynek i hobbistycznie lubimy utrudniać sobie życie?

Zamilkł raptownie, walcząc z dwoma odruchami. Z tym, aby wykaszleć się w pięść, wyrzygując z płuc całe zapotrzebowanie tlenu. Oraz z tym, aby ten sam tlen wypuścić przez gardło w głośnym, sfrustrowanym rozdrażnieniu. Wyczerpaniu, które pojawiło się na zachowanie Ye Liana, jego niepohamowane obawy i tworzenie zaawansowanych wymówek, brzmiących mądrze, sensownie i z pewnością mogących trafić do publiki, ale jednocześnie kompletnie niepotrzebnych, wymuszonych i odbierających swobodę przeżywania zupełnie normalnej sytuacji.

Nie wykaszlał się ani nie westchnął tylko dlatego, że nie dał rady zdecydować co lepsze.

- I tak wyjdziesz. - Wiedział doskonale. Zanim Ye Lian to przyznał. Zanim sam, przypadkiem, został wyrwany ze snu. Nawet jeszcze przed próbą ułożenia się w jakkolwiek sensownej pozycji, kiedy starał się dopasować do sylwetki za krótki koc, ostatecznie i tak z tego rezygnując, pozwalając, aby materiał odsłaniał bose stopy i non stop, przy byle zmianie, zsuwał mu się wpierw z ramienia, a potem z całego boku. Wiedział, bo stojący przed nim mężczyzna, mimo swojego wysublimowania, naprawdę był jedynie zalęknionym hipokrytą. - Ale mógłbyś zostać.

(Kłam. Łżyj jak pies.) Przypatrywał się mu intensywnie, popchnięty o pół kroku; choć to za dużo powiedziane. Bardziej po prostu przełożył ciężar ciała z pięty na przód stopy, prawej, by móc przekrzywić głowę, znaleźć się odrobinę bliżej zaczerwienionej twarzy. (Do tego jesteś stworzony, marny aktorzyno. Jeżeli nie chcesz, aby cały plan szlag trafił, uzależniaj go od siebie. Teraz ucieknie, następnym razem też, i kolejnym, ale już coraz mniej chętnie, mniej stanowczo. Wystarczy zasiać co trzeba, plony zbierzesz później. Użyj jak raz gęby do czegoś innego niż tępe teksty.) Sam siebie musztrował? Tyle razy wbijał do łba, aby odegrać bezbłędnie repertuar i właściwie nigdy się go nie trzymał. Nagle naprawdę jednak parsknął, częściowo na własne myśli, na ten dobijający się do niego Głos Rozsądku, częściowo zwyczajnie na sytuację, częściowo przez brak pomysłu jak zareagować inaczej.

Kiedy stał w takim rozdarciu - pomiędzy sennością i przytomnością, pomiędzy rzetelnym w postanowieniu codziennym Ja a Ja, które miało ochotę odpuścić, na jeden cholerny poranek zapomnieć, że wszystko to wyreżyserowana scenka do kiepskiego filmu, oprzeć czoło o zagłębienie cudzego ramienia, odetchnąć zapachem, którym upajał się pół poprzedniej nocy, w rozdarciu między życiem, którego i tak nigdy nie odzyska a ślepą wiarą, że może jednak, może to jakoś ugra, może coś wymyśli - wtedy właśnie wyglądał na najbardziej zmęczonego. Skóra pod powiekami zdawała się krwista, kiedy jeszcze trochę przechylił skroń i zmiana kąta przemieściła cienie. Odległość dziesięciu centymetrów wystarczyła, aby dostrzegał każdy akcent odbijający się w srebrnych tęczówkach.

Żaden z nas nie może nigdy wziąć tego na poważnie.

- Wiesz kto ucieka z miejsca zbrodni? - Palce działały subtelnie, cały czas się przemieszczały, a teraz sięgnęły już nadgarstka, wsuwając pod rękaw golfu i płaszcza. Pod swoją linią papilarną Shin'ya wyczuł lekkie zgrubienie; ślad ugryzienia, które z niepasującą do siebie tkliwością pogładził miękkim ruchem. - Sprawca. - W zogniskowanym spojrzeniu tliły się pożarne ognie.

I naraz, jakby pękła linka cierpliwości albo przeskoczył kanał w telewizorze, wyprostował plecy, odsuwając się gwałtownie od woni drogich zapachów i ciepła cudzego oddechu. Krtań drażniła chrypa, potrzeba odkaszlnięcia, której realizację opóźnił wymownym odchrząknięciem. Dudniło mu, ale nie był w stanie sprecyzować czy to przez wzgląd na galop myśli - najróżniejszych, najgłupszych - czy jednak przez przeziębienie.

- Chyba faktycznie się załatwiłem. - Pociągnął nosem; cicho, taktycznie, zaraz przełykając ślinę i układając usta w uśmiechu. - Mam dwie sprawy. - Kciuk objął smukły przegub, jakby w obawie, że mężczyzna nagle się wycofa. - Pierwsza: przyjdziesz do mnie za jakiś czas. Jest coś, w czym możesz mi pomóc. Druga: kiedy wyzdrowiejesz i przestaniesz przewracać oczami na sam mój widok, zadzwonisz albo napiszesz wiadomość. Wtedy gdzieś cię zabiorę. Bo mam sprawę, ale może poczekać. Ah. - Zreflektował się nagle, wzruszając barkami, jak ktoś, kto omal zapomniał o najważniejszym. - Jednak jeszcze jedna. Wypij połowę tej twojej cudotwórczej aspiryny, bo nie wyglądasz najlepiej. I, zanim trzaśniesz mi drzwiami przed nosem, podaj mi resztę lekarstwa. - W minimalnie zadartym podbródku czaiło się coś prowokacyjnego - może przez to, że spoglądał na niego z góry. - Mając zajęte usta, nie będę mógł nikomu powiedzieć o twojej ucieczce, hm?