Ktoś wierzący w siłę wyższą powiedziałby, że go pokarało. Jednocześnie miał też ogromne szczęście. W jednej chwili był gotów zamierzyć się krzesłem z tym samym zaciętym spojrzeniem, jakby nie robił sobie nic z tego, że to, co pędziło ku niemu było niewidzialne, a w następnym momencie jego uwagę odwrócił stary żyrandol. Zareagował zbyt szybko, by doświadczyć uczucia życia przelatującego przed oczami i pewnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że w ogóle mógł zginąć. Nie chciał jednak stracić przytomności. Nie tutaj, nie w tym domu i nie wśród obcych ludzi – nawet jeśli sam rzucił się wcześniej na ratunek, nie liczył na to samo. Może podświadomie zdawał sobie sprawę z tego, że jego stosunek do innych był na tyle nietypowy, że wręcz zachęcał do pozostawienia go gdzieś z tyłu. Nie była to myśl, która szczególnie go przybijała – myślał o tym w taki sposób, jak myślało się o tym, co będzie na obiad, a nawet przyszły posiłek nie był aż tak oczywisty, jak fakt, że sam by sobie nie pomógł.
  Krzesło upadło na podłogę i stało się jedynym celem lecącego w dół żyrandola. Yakushimaru przyglądał się zniszczonemu kandelabrowi, oddychając ciężko, jakby ten ułamek sekundy walki o swój dobrostan kosztował go wiele wysiłku. Nieświadomie zaciskał palce na ramieniu Iseia, wbijając je w jego ciało mocniej niż było to konieczne. Dopiero słysząc zadane przez niego pytanie, wrócił z powrotem na ziemię i rozluźnił palce, w milczeniu kiwając głową, jak ktoś, kto otrząsał się z nagłego szoku, który na moment odciął go od harmidru dookoła (choć sam przed momentem narobił go najwięcej).
  — Ten kutas cały czas tu jest — rzucił tak, jakby był to największy problem i w pewnym sensie był. Nawet jeśli perspektywa ucieczki stała się bardziej prawdopodobna, Seiyi nie podobało się to, że coś, co wywołało tyle zniszczeń i próbowało ich zabić, wciąż miało sobie tu spokojnie egzystować. Zamiast zwrócić uwagę na zniszczone drzwi, rozglądał się dookoła, jakby szukał czegokolwiek, co naprowadziłoby go na obecność napastnika – cienia na ścianie, ręki wysuwającej się z utorowanego przez niego przejścia w ścianie, przypadkowo przesuwającego się przedmiotu.
  „Yakushimaru.”
  Na moment paranoicznie wierzył, że przemawia do niego obcy głos, ale szybko dotarło do niego, że ten głos był już dla niego całkiem znajomy. Powiódł wzrokiem ku rudowłosemu i odruchowo naparł na ramię Yoshiro, by wymusić na nim ruszenie w stronę drzwi wyjściowych.
  — Dobra kurwa, wypierdalać stąd — warknął, powoli odzyskując rezon. Zachowywał się tak, jakby wyrzucał ich z własnego domu, ale w praktyce też skierował swoje kroki ku wyjściu, nawet jeśli jedna myśl nie dawała mu spokoju. Trzymając się na samym końcu, obejrzał się za siebie przez ramię, zerkając ku tajemniczym schodom prowadzącym w dół. — Nadal to robimy? — spytał Waruiego, gdy dołączył do reszty. Oboje planowali spalić tę ruderę, ale teraz, gdy znaleźli się na zewnątrz, powrót do środka nagle stanął pod znakiem zapytania.
  Słysząc błagalny ton dziewczyny, opuścił na nią wzrok i przyjrzał się jej spod zmarszczonych brwi. Wszyscy mieli przechlapane po równo i może powinien wykazać się większą wyrozumiałością, ale nadal był zły, że nie zdecydowała się ruszyć w drogę po pomoc już pół godziny temu.
  — To ty miałaś nas kurwa zostawić w tyle — przypomniał. Robił to tylko dla zasady, a raczej z braku umiejętności powstrzymywania komentarzy, które same ładowały mu się na koniec języka. — Rudy pójdzie pierwszy i odbierze cię po drugiej stronie. Pasuje? A to już kurwa nie będzie potrzebne. — Bezceremonialnie chwycił za linę z prześcieradeł, która miała być przeznaczona tylko dla czarnowłosej, i wyrwał ją z rąk Shin’yi, ale w ostatniej chwili powstrzymał się od zrzucania materiału na podłogę, przystając w połowie kroku. Przyjrzał się materiałowi, rozcierając go w palcach, jakby nagle zainteresował się jego fakturą. Choć od drzwi domu zdążył już odejść spory kawałek, nagle bez słowa uprzedzenia zawrócił, by zbliżyć się do zniszczonych drzwi. Dzieliły go od nich dwa kroki, gdy z kieszeni wyciągnął zapalniczkę i odpalił ją, zbliżając płomień do zbitej kupki bawełnianej tkaniny. Język ognia łapczywie liznął prowizoryczną linę, a Yakushimaru jeszcze przez chwilę trzymał ją w ręce, chcąc mieć pewność, że ogień rozrósł się na tyle, by mieć szansę stać się autentycznym zagrożeniem – dopiero wtedy cisnął nim w stronę wnętrza domu, licząc na to, że pożre spróchniałą podłogę, stare krzesła, łuszczącą się tapetę o paskudnym motywie.
  Wszystko.
  Wycofał się o dwa kroki, wpatrując się w głąb nawiedzonego domu i w duchu licząc na to, że nowy plan się powiedzie. W końcu pogoda sprzyjała robieniu ogniska.

Plecy nie tyle go bolały, co napierdalały jak dzwony kościelne. Ale na szczęście nie na tyle, by powstrzymało go to przed wywaleniem drzwi z zawiasów. Nawet jeśli miało się to nieprzyjemnie na nim odbić w postaci padnięcia na kolano, a łomot w niego głowie ponownie narastał. Jednak wolał już paść nieprzytomny dopiero po tym jak już wydostaną się z tego piekła. O ile w ogóle mu się to uda. - Potrzebne, niepotrzebne... Ważne że drzwi nie ma i możemy wyjść. - I to też zamierzał zrobić po powstaniu. Rudy okazał też delikatne zmartwienie stanem Shiby, co ten nawet docenił. - Tak, chyba tak. Tylko ból trochę się nasila. - Ruszył w kierunku murku na który miał zamiar się wspiąć, usiąść sobie i pomagać im przechodzić na drugą stronę. W końcu ogromne łapska do czegoś się przydadzą. Do łapania i przerzucania reszty.
Przynajmniej tak długo jak będzie w stanie zachować przytomność, bo narastający ból pleców raczej nie był niczym dobrym i jeśli po raz kolejny miał stracić przytomnośc, to zlazł po drugiej stronie i oparł się o ścianie zanim na dobre stracił przytomność

— No dalej — wymruczał pod nosem, niecierpliwiąc się, gdy ogień leniwie rozprzestrzeniał się po materiale. Nie była to ich ostatnia nadzieja, ale kąpany w gorącej wodzie Yakushimaru lubił szybkie rozwiązania. Nic dziwnego, że nierzadko zamiast słów stosował pięści – zwłaszcza wtedy, gdy czuł, że nie ma o czym dyskutować (przeważnie nie było).
  Płomień odbijał się w umęczonym spojrzeniu chłopaka, które jednak odżyło, gdy okazało się, że coś wreszcie poszło po jego myśli. Jeśli śledził efekty swojego dzieła, to tylko przez chwilę. Za jego plecami wciąż miała miejsce akcja ratunkowa i wiele by dał za to, by w tym momencie mieć oczy dookoła głowy. Sytuacja, która była porządnym zastrzykiem adrenaliny, wywoływała w nim silne poczucie kontroli sytuacji (a było to równie wyczerpujące, co nieustanny gniew).
  — Może przy odrobinie szczęścia ta jebana rudera zaraz spłonie — poinformował, zbliżając się do reszty i otrzepując ręce, jakby faktycznie podjęcie się tego zadania było brudną robotą, choć w gruncie rzeczy wszystko tu było brudne. Kopanie dołu, ślęczenie w upale, wycieranie zakurzonej podłogi kolanami, gdy wyszarpywał rudowłosego ze szponów nieznanych mu mocy – tych samych, które później dopadły Ookamiego. Emocje jeszcze nie opadły, a on już czuł, że kiedy znajdą się po drugiej stronie, nie będzie marzył o niczym więcej, jak o zimnym prysznicu i kilkunastu godzinach snu. — Nigdy kurwa więcej nie zgłoszę się do żadnego programu.
  Nie były to słowa rzucane na wiatr.
  Podszedł do muru i choć zacisnął palce na pomocnym przedramieniu Shiby, starał się wdrapać na górę o własnych siłach, które – sądząc po drżeniu mięśni – były już na wyczerpaniu. Znalazłszy się na szczycie wysokiego ogrodzenia, usiadł na chwilę, by odetchnąć głębiej i dać sobie czas na ocenę wysokości z tej perspektywy. Nie mógł też powstrzymać się od obejrzenia się za siebie, by raz jeszcze przyjrzeć się miejscu, z którego właśnie uciekali. Jeśli wszystko miało pójść z dymem, może to i lepiej dla tych, którym nie udało się przetrwać do tego momentu.
  Kto mógł wiedzieć?
  Pierdolony Charlie się nie pozbiera – przemknęło mu przez myśl, gdy tak jak Isei, przybrał pozycję gotowości do bezpiecznego opuszczenia się na rękach. W szczycie formy nie miałby problemu z zeskokiem, ale teraz nie ufał już własnym nogom, a ramionom – jak się okazało – też nie powinien. Gdy tylko opuścił się niżej po drugiej stronie, podeszwami butów starał się dodatkowo asekurować swoje zejście, ale palcom, które trzymały się betonowej krawędzi, niewiele to pomagało. Zaklął pod nosem, czując jak jego skóra nieprzyjemnie ociera się o chropowatą powierzchnię, gdy grawitacja postanowiła niebezpiecznie ściągnąć go w dół.