Wygrał na pieprzonej loterii. Szkoda tylko że nie pieniądze, a mało przyjemne spotkania kończące się niczym innym jak ogłuszeniem. Leżał więc pod ścianą na krawędzi przytomności. Najpierw sytuacja w łazience, a teraz to... - Kuuurwa, co się dzieje. - Jęknął próbując wstać z podłogi na której leżał. Plecy go nakurwiały zupełnie jakby ktoś nożem tapeciakiem graffiti mu na nich jebnął. i to takie konkretne. Artystyczne. Słyszał jak ktoś do niego mówi i chyba niesie. Uchylił oczy i ujrzał rudzielca, który z Seiem definitywnie zabrał się za targanie olbrzyma. Ale... Dopiero co przy nich stał? Co się odjebało. - Tylko ciebie kochaniutki. - Odparł do Waruia i spróbował iść dalej o własnych siłach. O ile w ogóle był w stanie. - Za pasem powinienem mieć rewolwer z gumowymi kulami, a w kieszeni wodę święconą. Nie wiem czy to coś pomoże, ale skoro duchy istnieją, to bóg może też i zadziała. - Ta kukułka zaczynała go już za to wkurwiać. Już wcześniej się z nią męczył, a w stanie w jakim był teraz miał ochotę najzwyczajniej w świecie wykurwić nią przez okno.
Na to czasu jednak nie było. Śpieszył się by jak najszybciej uciec z tego przeklętego miejsca.

Nie robił sobie nadziei na podniesienie mężczyzny z podłogi, ale we dwójkę mieli przynajmniej większe szanse. Yakushimaru kiwnął głową, gdy rudowłosy zdecydował się na udzielenie pomocy. W pośpiechu i bez zbędnej delikatności, wziął Shibę pod jedno ramię i w synchronizacji z Waruiem, podciągnął go do góry, wkładając całą swoją siłę. Sam dziwił się, że wciąż drzemały w nim jakieś jej pokłady, ale najwidoczniej ciało walczące o przetrwanie nie znało żadnych limitów.
  — Spierdalajmy stąd — rzucił, ruszając do przodu. Starał się narzucić żwawe tempo, ale ostatecznie każdy krok dostosowywał się do niezbyt imponującego tempa Ookamiego. Szczęście w nieszczęściu, że białowłosy jeszcze dawał radę przebierać nogami.
  W drodze do schodów co jakiś czas oglądał się za siebie, jakby to, co chciało bawić się w chowanego, właśnie wyglądało na nich z pokoju albo już miało deptać im po piętach. Obarczeni dodatkowym ciężarem nie mieliby żadnych szans, by jakoś się obronić. Ostatni raz spojrzał w stronę przeklętego pokoju, gdy znaleźli się u szczytu schodów, dopiero później jego wzrok spoczął na znajomych twarzach. Powinien poczuć ulgę, gdy okazało się, że nadal są żywi, ale zamiast tego zmarszczył brwi, co nadało jego spojrzeniu ostrego i niemalże karcącego wyrazu.
  — Co wy tu kurwa jeszcze robicie? Mieliście czekać na zewnątrz — warknął. Nie mógł być pewien, że jego wcześniejszy plan nie miał żadnych wad, ale otwarta przestrzeń wydawała mu się bezpieczniejsza niż duszny dom, w którym można było utknąć za zatrzaśniętymi drzwiami pokoju. Tylko ciężar przerzuconego przez kark ramienia Shiby powstrzymywał go od wyrwania się do przodu i wytargania ich siłą za drzwi, choć ciężko było mu się skupić, gdy jego umysł lawirował pomiędzy skupieniem się na ostrożnym stawianiu kroków na stopniach a wściekłością o to, że po otrzymaniu rozwiązania, ktoś nadal postanowił idiotycznie się narażać.
  Nie żeby sam tego nie robił.
  — Do wyjścia. Już — polecił i kiwnął głową ku drzwiom wyjściowym. Wszystko tylko po to, by za moment zatrzymać się w miejscu, gdy dom wypełnił się skumulowanym hukiem zatrzaskujących się drzwi i okien. Czarnowłosy z niedowierzaniem objął spojrzeniem najbliższe otoczenie, a wewnątrz złość wzbierała w nim coraz bardziej i bardziej. Znów coś się spierdoliło. Znów nic nie szło po jego myśli. Znów trzeba było wymyślać nowe rozwiązania, a on był już coraz bardziej zmęczony. Coraz bardziej niechętny do opierania się temu, co wydawało się nieuniknione. Znów drżały mu ręce i kiedy otrząsnął z zawieszenia, pchnął barkiem Ookamiego, by odsunąć nie tylko jego, ale i Shin’yę od schodów i wypuścić rannego mężczyznę.
  — Wkurwiłem się — oznajmił, jakby jeszcze tego nie zauważono. Dramatyczna cisza nie trwała długo, a Seiya nie robił sobie wiele z tego, że właśnie urządzał scenę. Miał ku temu powody. Wiele powodów. — Dorwę tego jebanego chuja jak tylko stąd wyjdę. A wy mieliście do zrobienia jedną kurwa rzecz, ale nie – lepiej wpierdalać się na schody ze skręconą nogą, bo tak zrobiłby każdy jebnięty bohater horrorów. — Przechodząc obok Iseia, celowo zderzył się z nim ramieniem. Wyglądało jednak na to, że to nie on był jego celem. — Pierdolę to wszystko. A ty, chory zjebie z góry, lepiej zapierdalaj szybciej. Mam dla ciebie prezent, więc przestań się kurwa czaić jak szczerbaty na suchary. — Chwycił za kolejne krzesło, nad którym dzisiaj widocznie zamierzał się pastwić, i bez ostrzeżenia cisnął nim w stronę jednego ze starych okien, zaraz zaciskając palce na oparciu kolejnego krzesła, z którym obrócił się przodem do schodów, unosząc wściekłe spojrzenie i wlepiając je w szczyt schodów.

Westchnął potężnie, ponieważ wizja poddania się nie przychodzia mu łatwo, jednak musiał zaakceptować tę brutalną rzeczywistość. Nieważne jak paskudna ona nie była. - No dobrze ładniutki. Spierdalamy - Odparł do Waru i dał się prowadzić do wyjścia z posiadłości. Fakt że mieli tu przetrwać 14 nocy, a wyjebali się na 2 był conajmniej komiczny, ale co poradzić gdy ścierali się z jakimś niematerialnym bytem? Plecy go napierdalały, ale nie miał zamiaru się poddawać. Parł do przodu. Jednak kiedy drzwi i okna się zatrzasnęły, miał już pewność co do jednej rzeczy. - Jebane gówno nie chce nas wypuścić. - Bawiło się nimi w dom dla lalek. No, taki horrorowy. Godny Wendsday. -CHUJ! - Krzyknął ruszając do drzwi i próbując wywalić je z kopa. Mądry nie był aż tak. Jedyne co miał to mięśnie i celne oko. Bez nich? Wiele pożytku z niego tu nie mieli. Wtedy jednak Carei zwróciła na siebie jego uwagę. Jakie kurwa pająki?!