Co jakiś czas klął pod nosem, bo tylko to dawało upust poirytowaniu, które odczuwał, gdy po raz kolejny obracał się na łóżku. Nie wiedział, czy bardziej przeszkadzał mu zaduch czy niewygodny materac. Pierwsza noc w nowym miejscu bywała trudna, gdy ciało nie od razu przyzwyczajało się do nowych warunków. Łóżko, na którym leżał, było za małe. Może zadowoliłby się nim, gdyby jeszcze był niewyrośniętym nastolatkiem, ale teraz czuł się tak, jak na więziennej pryczy – pokoje zresztą były łudząco podobne do celi, które urządzano w ten sam sposób. W więzieniu nigdy nie był, ale zakładał, że właśnie tak czuli się skazańcy. Byli skazani nie tylko na pozbawienie wolności, ale i na wszelkie niewygody. Mógł, rzecz jasna, trochę przesadzać, bo w rozdrażnieniu przeszkadzało mu dosłownie wszystko, a koc lepiący mu się do nagich pleców był chyba najgorszy, więc koniec końców wylądował na podłodze.
  Zrobiło mu się lepiej. Minimalnie.
  Trudno powiedzieć, ile czasu minęło, zanim zaczął odpływać. Odnosił wrażenie, że trwało to wieczność, a jego umysł i tak na przemian wyłączał się i odpływał ku snom, tylko po to, by zaraz znów przybijać do brzegu jawy (wtedy aż za bardzo zdawał sobie sprawę z panującej dookoła ciszy). Brakowało mu słuchawek w uszach i muzyki, która zwykle bywała pomocna – nakierowywała jego myśli na przyjemniejsze tory i pobudzała wyobraźnię. Wiedział, że gdyby nie ta panująca dookoła martwota, może nie zwracałby uwagi ani na upał, ani na chujowy materac, ani na szorstki koc, którego nie dałby nawet psu.
  Nie zignorowałby za to ciepłego oddechu, bo wiązał się z czymś zupełnie nieprzewidzianym, więc i Yakushimaru zareagował w nieprzewidziany sposób, gdy odruchowo zamachnął się ręką. Niewiele myślał na temat tego, kto mógł wkraść się do jego pokoju, ale na pewno miał dostać solidną nauczkę za branie go z zaskoczenia i przeszkadzanie mu przespaniu chociaż tych kilku godzin do rana. Tyle, że przedramię czarnowłosego przecięło jedynie powietrze, a pierwszym, co zaświtało w głowie Seiyi było to, że miał skurwiel refleks.
  — Masz przejebane — rzucił w ciemność, gdy poderwał się na łokciach do pozycji półleżącej. Półmrok panujący w pokoju był wystarczający, by w kolejnej sekundzie spostrzegł, że obok nikogo nie było. Nie słyszał też kroków, które świadczyłyby o tym, że ktoś zdążył już uciec za drzwi. Stare deski skrzypiały na tyle głośno, że mało kto byłby w stanie przemknąć po nich bezszelestnie.
  O ile nie był duchem.
  Chłopak przez jakiś czas tkwił w tej jednej pozycji, błądząc spojrzeniem po wszystkich kątach niewielkiego pomieszczenia. Nasłuchiwał intensywnie, ale w uszy wgryzała mu się tylko ta intensywna cisza, którą zakłócał jedynie cichy szmer jego własnego oddechu. Wreszcie z niezadowolonym pomrukiem odchylił głowę do tyłu i znów runął na plecy, wbijając wzrok w sufit. Wcześniejszy oddech stał się dla niego jedynie majakiem wywołanym zmęczeniem. To ironiczne, że w takiej chwili sabotował go nawet własny umysł, który jak na złość postanowił uczepić się pozostania świadomym.
  Gdyby wierzył w tak silne przeczucia i w intuicję, być może uznałby, że zupełnie instynktownie trwał w trybie czuwania. Gdy chwilę później pocierał palcami zmęczone oczy, po całym domu poniósł się nieco stłumiony wrzask. Seiya ponownie poderwał się do góry, tym razem do siadu. Pojedynczy krzyk może nie zrobiłby na nim takiego wrażenia, ale ten zdawał się rozpaczliwie ciągnąć w nieskończoność. Jak każdy typowy bohater horroru – choć zwykle wyklinał ich, gdy widział ich debilne zachowanie na ekranie – niewiele myśląc, zszedł z łóżka i gwałtownie otworzywszy drzwi tak, że z hukiem uderzyły o ścianę, opuścił swój pokój. Zaledwie pobieżnie rzucił okiem na jadalnię, ale nietrudno było się domyślić, że krzyki dobiegały z piętra wyżej i to tam skierował pospieszne kroki, które ciężko tłukły o drewniane stopnie. Niewiele robił sobie z tego, że postawi na nogi cały dom, bo zakładał, że dziewczyna i tak poradziła sobie z tym doskonale.
  — Hej! — podniósł głos, by jakoś zwrócić na siebie uwagę albo oznajmić wydzierającej się dziewczynie (@Ejiri Carei), że przynajmniej nie była tu sama. W otwartych drzwiach dostrzegł rudowłosego (@Warui Shin'ya), który wyglądał, jakby właśnie przymierzał się do zamachu na… chuj wie co. Przed sobą miał tylko powietrze. — Co się tu, do chuja, dzieje? — zatrzymał się w pół kroku, gdy klamka drzwi, za którymi znajdowała się czarnowłosa opadła z impetem pod naporem (zapewne) jej ręki. Na końcu języka miał pytanie, czy to znów były te jebane szczury, ale przerażenie brunetki – nawet jak na jego standardy – było nieproporcjonalne do strachu przed zwykłym gryzoniem.

Dziwne, bo jeszcze chwilę temu na końcu języka miał pytanie „Ktoś umarł?” i tylko za sprawą dziwnego zrządzenia losu w porę ugryzł się w język. Pomimo niezbyt okrzesanego usposobienia, czasem odnajdował w sobie te niewielkie zapasy ogłady, które sprawiały, że starał się nie bagatelizować niektórych spraw. Tak jak teraz, gdy skulona z przerażenia dziewczyna, opuściła w pośpiechu swój pokój.
  — Ona nie żyje.
  Trudno było powstrzymać spojrzenie uciekające ku drugiemu chłopakowi (@Warui Shin'ya), gdy z ust czarnowłosej padło to dość absurdalne stwierdzenie. Byli w końcu uczestnikami programu, w którym wszystko miało na celu ich nastraszyć. Zastanawiał się nawet, czy wśród nich nie było podstawionych aktorów, a jeśli tak – dziewczyna świetnie sprawdzała się w swojej roli, bo w pierwszym odruchu naprawdę przyszło mu na myśl, że jednak coś się stało. Nie odezwał się jednak ani słowem, przez moment po prostu obserwując tę próbę uspokojenia jej przez rudowłosego. Zresztą sprawdzał się w tej roli znacznie lepiej niż ktoś, kto prędzej był gotów wyrwać się do przodu i osłonić kogoś własnym ciałem w instynktownej odpowiedzi atakiem na atak. Zagrożenie jednak nie nadciągało, a z pokoju nie dobiegał żaden szmer, który świadczyłby o tym, że powinni mieć się na baczności.
  Z umęczonym westchnieniem przesunął ręką po karku, głośno wypuszczając powietrze przez nos. Noc i tak miał już zjebaną, ale ciężko było mu dodatkowo wściekać się na spanikowaną laskę.
  — Sprawdzę — zakomunikował, bo któreś z nich musiało potwierdzić, że niczego tam nie było. Wymijając pozostałą dwójkę i stawiając pierwsze kroki naprzód, w głowie był w stanie wyjaśnić sobie nawet to, dlaczego jej współlokatorka nie obudziła się, gdy brunetka wszczęła alarm swoim krzykiem. Niektórzy mieli tak głęboki sen, że dosłownie spali, jak zabici i tej wersji trzymał się jeszcze mniej więcej przez dziesięć sekund, gdy postanowił zwrócić się do dziewczyny (@Ejiri Carei): — Pewnie odjebali jakieś wiarygodne efekty specjalne dla dobra programu. Musiałaś mieć zły sen i to tylko ci się przywi- — urwał, gdy zatrzymał się w drzwiach. Nie musiał przemykać wzrokiem po pokoju, po którym rozpływało się słabe światło nocnej lampki – jego wzrok od razu zatrzymał się na dostawionym łóżku, na którym siedziała dziewczyna. Z początku nie widział w tym niczego dziwnego, ale im dłużej wpatrywał się w Momokę, jej pozycja coraz bardziej zaczynała wydawać mu się nienaturalna.
  Dłużące się milczenie czarnowłosego mogło wydawać się coraz bardziej niepokojące, zwłaszcza że przez moment wyglądał tak, jakby zatrzymał się w czasie, podczas gdy dla Waruiego i czarnowłosej ten płynął dalej. Dopiero mrugnięcie i ruch szczęki, gdy zamykał lekko rozchylone usta, dał im sygnał, że nie zawiesił się na stałe. Nadal jednak nie odezwał się ani słowem, procesując w głowie to, czy powinien wierzyć własnym oczom, ale nie wierzył. Nie uprzedzając nikogo, ruszył wolnymi krokami w głąb pokoju. Nieważne, jak wiarygodnie wyglądał obraz, który miał przed sobą, wolał upewnić się, że nie miał do czynienia z podstawioną tam kukłą. Wszystko tutaj miało być przecież tylko zabawą. Zbliżywszy się do niej na odpowiednią odległość, trącił dwoma palcami wątłe ramię.

Skrzypnięcie łóżka pod nim wydało mu się na tyle groźne, że jedynie siłą woli powstrzymał się przed poderwaniem się z niego w celu uniknięcia przykrego spotkanie z podłogą. Sen przyszedł mu zaskakująco łatwo i było w tym coś dziwnego. Nikt normalny nie zasnąłby sielsko w tak starym i podobno też nawiedzonym domostwie. A, no tak. Mu od normalności było naprawdę, ale to naprawdę daleko. I ten błogi sen został brutalnie przerwany przez skrobanie w drewno. Wstał z łóżka uważając żeby do reszty go nie rozjebać, zbliżył się do okna i zaczął szukać tego co wydawało ten paskudny odgłos. Zwłaszcza że było to bardziej brzęczenie, przez które włos jeżył mu się na karku. Na szczęście przed dokładnym sprawdzeniem tego powstrzymał go kobiecy wrzask. Szczur przybył z odwetem tym razem w kierunku dziewczyn? Szarpnął drzwi otwierając je i natychmiast skierował się do miejsca w którym rozległ się wrzask. -Co się dzieje? - Odparł bezpardonowo dopiero potem próbując się rozejrzeć i obeznać w sytuacji jaka ich zastała.

Skupiony na mało przyjemnym wizualnie obiekcie obserwacji, został wytrącony z równowagi, gdy w całym domu rozległy się uderzenia zegara. Bojowa natura, która utrzymywała Yakushimaru w stanie czuwania, sprawiła, że wyprostował się i w tym momencie może nieco zbyt mocno trącił ciało dziewczyny. Mięśnie przedramion już miał napięte, a palce skuliły się w pięści, gdy na moment obejrzał się za siebie, natrafiając wzrokiem na… właściwie na nic szczególnego.
  — Kurwa! No rozjebię to ustrojstwo — syknął pod nosem, co dla osób na korytarzu brzmiało, jak niezadowolony mamrot. Coś w panującej w pokoju atmosferze sprawiało, że nie chciał podnosić głosu, jakby mogło to nagle uruchomić powykręcaną lalkę. Myślał o niej w kategorii podrzuconej zabawki, mimo że wcześniejsze uczucie pod palcami przeczyło tej logice. A jednak fakt, że ktoś realnie mógł zginąć tu już pierwszej nocy był jeszcze bardziej nielogiczny. To przecież tylko jebany program, a nie kurwa igrzyska śmierci – tłumaczył sobie, gdy ponownie zwrócił spojrzenie ku Momoce. W przeszłości bywał w domach strachów, więc zdążył przywyknąć do ponurych widoków – niektóre z nich szczyciły się naprawdę dobrymi efektami specjalnymi. Teraz czuł się, jak w jednym z takich domów. Mieli już krzyczącą laskę, nagle wybrzmiewający zegar i wreszcie poczwarę, której widok miał ich wszystkich nastraszyć.
  Dobre sobie.
  Czarnowłosy skrzyżował ręce na klatce piersiowej, wpatrując się w martwą twarz dziewczyny. Widział połyskujący w jej ustach przedmiot, ale jakoś nie spieszyło mu się, by go z nich wyciągnąć. Wpatrywał się w puste oczy, jakby właśnie mierzył się spojrzeniem z samą śmiercią.
  — Wiecie co? Nie wygląda to najlepiej, ale za chuja nie wiem czy to ona, ale ktoś tu chyba lubi Corpse Party — odezwał się nagle. Jego reakcja była zupełnie sprzeczna z wcześniejszą paniką czarnowłosej, ale być może był to jedynie efekt tego, że jeszcze nie wziął pod uwagę, że atrapa przed nim może być prawdziwa. Może tak było lepiej. Może ta nieświadoma postawa miała szansę w jakiś sposób uspokoić zdruzgotaną czarnowłosą. — Sprawdzaliście, czy nie wróciła do tamtego pokoju? Zawsze mogli skorzystać z okazji — Przekręcił nieznacznie twarz ku drzwiom, by lepiej było go słychać. Nie spuszczał jednak wzroku z Momoki, przez cały czas śledząc ją kątem oka.