INSTAGRAM
Wiadomości wysłane

POŁĄCZENIE Z:  Pszczółka

22:08

Choć różnili się od siebie jakby był każdy z innej planety, to jednak schemat za którym podążał nieświadomie Hiroshi, u Kou niewiele się różnił - też uciekał wiecznie od spirali samotności, zasypując tą dziurę tanim piaskiem, byle by tylko nie musieć jej widzieć. Płytkie znajomości, chwilowe przyjaźnie - nic mu nie przeszkadzało, bo sam traktował siebie jakby na nic więcej nie zasługiwał. Mało tego, bał się. Bał się strasznie tej najszczerszej bliskości, która w chwilach jak ta mściła się na nim za istnienie w ciągłym niebycie. Bał się rzeczy, których nie znał, nawet jeśli były mu niezwykle potrzebne. Bał się, że by go odrzuciły i na zawsze zraniły, tak jak zrobiła to już niejedna bliska mu osoba. Bliskość zdawała się piękna jak róża, a on wiecznie bał się doświadczyć jej kolców.
Tak samo, jak Hiroshi nie umiał przebywać sam ze sobą. On jednak nie stronił od ludzi; wręcz przeciwnie, kurczowo się ich trzymał, stroniąc jednak od ich serc.
Dlatego wciąż się snuł. Może nie miał pracy w domu, jednak przebywał od jednego człowieka do drugiego, od cichej choć wymagającej skupienia biblioteki w której pracował, po nocny klub dający poczucie pewnego odrealnienia. Potrzebował tego, potrzebował tych wszystkich różnorodnych bodźców jak powietrza. Potrzebował zarówno wytchnienia, jak i cierpienia, którego przysparzali mu niezbyt dobrze znani ludzie. Dzięki nim mógł dalej się wyniszczać, zapominając o prawdziwym poczuciu nieszczęścia. Żył problemami innych, plotkami które bezustannie gdzieś zbierał. Żył patrzeniem, jak inni żyją; czując się częścią tego wszystkiego, niemalże jakby to zastępowało mu brakującą rodzinę. I to pomagało. Do czasu, kiedy przychodziły okazje takie, jak ta, przypominające że to wszystko fikcja. Że nikt z ludzi z którymi gada lub o których gada czy którymi odruchowo się przejmuje, nawet się z nim nie spotka.

Gdyby Kou usłyszał podejrzenia Hiroshiego na głos, zapewne niemałe rozbawienie uniosłoby się na jego policzkach. Bo jego przypuszczenia mogłyby być całkiem słuszne - gdyby nie fakt, że na japońskim rynku pracy, był skończony. W miejscu, gdzie bez dobrych studiów ciężko o jakkolwiek poważaną pracę, osoba bez nich była społecznie o poziom niżej, niż wszyscy. Może nie istniał system kasty, który by to jawnie i konkretnie określał, jednak istniały sytuacje w których dało się to odczuć. Z drugiej zaś strony Kou nie potrzebował takowego poważania. Zrobił odważny krok, na który mało kto się w tym kraju decydował, na stałe odcinając od rodziny. Nie potrzebował niczyjego poważania. W zasadzie, często go nawet nie oczekiwał; gdyby było inaczej nie godziłby się na pracowanie na słabiej strzeżonych, nocnych zmianach, na których relacje z klientami przypominały bardziej walkę o przetrwanie. Może nie był bezpośrednio zagrożony ani nie robił nic złego, jednak musiał ciągle samemu sobie radzić by unikać niezbyt komfortowych sytuacji, jednocześnie pijąc i naciągając cudze portfele. Nie żeby nie lubił ogólnie tej pracy. Po prostu nie miał w sobie tej upozorowanej, sztucznej godności, która zabiłaby mentalnie i społecznie każdego statystycznego Japończyka, który na jeden wieczór by się z nim zamienił. A biblioteka? Cóż, to też długa historia, jednak nie dostałby się tam, gdyby rekrutacja nie zważała na jego ładną buzię. Ponad tym wszystkim czasem musiał wygospodarować czas na jakiś rozkład kart i kilka filmów lub zdjęć na Instagramie, bo chwila słabości mogłaby całkiem zrazić do niego algorytm. Łącząc to wszystko sam był także pochłonięty w pewien sposób pracą; bo nawet jeśli nie w korporacji, wciąż był Japończykiem, wychowanym tak, by bez przerwy coś robić. Szczęściem w nieszczęściu był fakt, że los obdarował go pewną niezwykłą energią i jakimś cudem starczało mu na wszystko sił. Ah, to nie ja, to Mars w baranie, skarbie. Tak odpowiadał zawsze, gdy ktoś zwrócił uwagę na fakt, że zdawał się wręcz nie znać słowa zmęczenie. Przynajmniej do momentu, w którym zasypiał niekontrolowanie, gdy jego własne ciało nie mogło za nim nadążyć.

Za to zastanawiało go, jak to możliwe, że nocny towarzysz jego chwili "odpoczynku" za każdym razem miał czas, by odpowiedzieć. Zawsze. Po sekundzie wręcz, zdawał się wiecznie przyklejony do telefonu, jakby tylko na to cały dzień czekał. Niezależnie od dnia ani godziny, jedyne momentami gdy nie odpowiadał były zawsze po pewnym czasie oznaczone słowami Najmocniej przepraszam, zasnąłem. Tak jakby mógł zasnąć w każdym miejscu o każdej porze i co dziwniejsze, czuł potrzebę aby się z tego tłumaczyć. Nie, żeby Kou to nie schlebiało, jednak wciąż budziło rosnące niezaspokojone zaciekawienie, którego mężczyzna ciągle nie chciał zaspokoić. Miał poczucie, jakby się z nim bawił, nie chcąc wciąż wyjawić tak banalnej informacji. Choć z jednej strony była to prywatna sprawa i powinien to rozumieć, jakoś tak było, że ciekawość względem Hiroshiego wchodziła w jego przypadku na wyjątkowo intensywny tor. Kim w końcu jesteś, Hiroshi? Chciał go znów zobaczyć by spróbować uchylić rąbka tajemnicy, która tak bardzo w swej zamkniętej naturze prosiła się wręcz o odkrycie.

Słowa jak i pytanie snycerza jednak rozczuliły go. Gdyby tylko mógł zobaczyć, jak czerwone od nadmiaru alkoholu policzki wyginają się w nietrzeźwym uśmiechu rumieniąc się tylko bardziej... ah, jak pięknie byłoby go teraz widzieć. Nawet, jeśli nie opowiedziałby mu o wszystkim. Bo nigdy tego nie robił, z zasady chroniąc swoją przeszłość przed każdym, na wszelki wypadek. Ale to nic. Nie zebrałby się na odwagę powiedzieć mu teraz wprost nawet o tym, ze wszystko zapewne by minęło gdyby mógł z nim teraz pogadać twarzą w twarz, choć sam już jego głos zmieniał niesłychanie dużo. Był jak ten jeden, ciepły promyczek, przy którym cała reszta mieszkania włącznie z balkonem na którym przebywał zdawała się zimna i pusta jak opuszczona jaskinia.

Smętną atmosferę, która tak bardzo zmartwiła snycerza, przerwał nagle lekki, choć wciąż zduszony smutnymi emocjami śmiech.

W doooomu, słodziaku.

Możesz mnie stąd odebraaaać, kooończ to co tam robisz i chodź, mi amore.

Wtedy wszystko ci wyśwpiiewamm, jak na spowiedzii.



Zakręcił na palcu kosmyk włosów, zupełnie nie kontrolując już, czy to co mówi ma sens i czy jest w ogóle na miejscu.
Co było dziwne.
Rzadko było po nim naprawdę widać, jak bardzo był pijany. Głos jednak zakręcał coraz silniejsze, przedłużone głoski, doskonale komponując się z mówieniem jakby nie wszystkie wypowiadane przezeń słowa były do końca świadome. Widocznie jednak zdążył już przed rozmową nadwyrężyć swój limit, tak jak wykończył wcześniej limit posiadanej przez siebie sztucznej pozytywności. Wszystko musiało w końcu jebnąć, pozostawiając go w sytuacji, w której tylko alkoholem potrafił uleczyć swoje przeciążające emocje.


 

POŁĄCZENIE Z:  Pustułka

trwa

Nawet jeśli Kou obawiał się bliskości, był w zdecydowanie innej sytuacji, mając za sobą bagaż doświadczeń (choćby płytkich) zarówno w sferze przyjaźni, jak i romantyzmu. Hiroshi natomiast nie znał bliskości w ogóle — nie zaznał jej nigdy w życiu, bez względu na intencje relacji, których miał niewiele, a jeśli już jakieś były, kończyły się na koleżeństwie. Z wiadomych przyczyn nigdy nie rozwijały się dalej. Kiedy przyleciał do Japonii, był pewien, że czeka go jedyny znany mu los samotnika, stroniącego od ludzi. Nie miał wcześniej sympatii, nie posiadał też przyjaciół, nie potrafiąc odnaleźć się w skomplikowanych labiryntach relacji międzyludzkich. Wszelkie objawy romantycznego zainteresowania kończyły się wcześniej, niż się zaczynały, ponieważ aseksualny umysł nie potrafił wychwytywać poszczególnych znaków — szczególnie tych koreańskich, niezwykle nieśmiałych i powściągliwych z natury. Paradoksalnie za to odnajdywał się w dwuznacznie zabarwionych żartach, rzucanych z lekkością w towarzystwie tej jednej, jedynej osoby, przy której pozwalał sobie na taki humor, wyraźnie zachęcony dowcipem rzucanym przez Kou, nawet do mniej bliskich znajomych.
Czy Hiroshi bał się bliskości? Nie, bo nie przypuszczał, że kiedykolwiek ją poczuje, skutecznie odganiając lęk przed nieznanym.

Jeśli Kou czuł na sobie niesprawiedliwość istniejącego systemu pracy w Japonii, co Hiroshi mógł powiedzieć w nieprzyjaźnie mu nastawionej Japonii, w której jego wykształcenie nabyte w zakłamanej propagandzie upiornej czerwieni, nie miało najmniejszego znaczenia. Gdzie samo koreańskie pochodzenie z góry skazywało go na porażkę, ilekroć szukał zatrudnienia. Z uprzedzeniami, które spotkały go już w Seulu, udowadniając mu, że posiadanie obywatelstwa wcale nie daje mu biletu do lepszego świata. Wykształcenie? Żadne.
Wyuczony przed laty wymarły zawód snycerki nie miał prawa bytu w tonącej w nowoczesnej technologii Korei Południowej.
Doświadczenie zawodowe? W plutonie egzekucyjnym. To skomplikowane.
Jedyną opcją odnalezienia się w nowej rzeczywistości w kraju kwitnącej wiśni było zaryzykowanie i próba utworzenia własnej działalności gospodarczej na terenie Japonii. Długo podróżował po tym kraju, nim znalazł miejsce, które dałoby mu, choć cień szansy, by się utrzymać, robiąc to, na czym znał się najlepiej. Gdy tylko zobaczył tradycyjną zabudowę tonącej w drewnianych elementach Asakurę — wiedział, że rękodzieło znajdzie tu o wiele przychylniejsze spojrzenie niżeli w Korei Południowej. I zaryzykował, choć bał się, jak nigdy.    


Nie widział Nai. Nie mógł tym samym dostrzec zaczerwienia, które wspinało się na tych estetycznych policzkach. Nie do końca wiadomo czy wynikłych upojonym stanem ich właściciela, czy może niewinnym rumieńcem, na skutek słów, które zdążyły już wypłynąć dzisiejszego wieczoru.

Pracownię spowijał niemal całkowity mrok, a na jego twarz padały pojedyncze wkradające się przez okna promienie księżyca, na który spoglądał w skupieniu, wsłuchując się w głos po drugiej stronie słuchawki. Jego towarzysz nocnych samotnych wieczorów brzmiał dzisiaj zupełnie inaczej niż zwykle, gdy zwyczajowo odbierając od niego telefony można było aż wyczuć wylewający się ze słuchawki zmanierowany entuzjazm i dziwny rodzaj energii, której nie potrafił zdefiniować, a która tak bardzo do siebie przyciągała. Energii, którą z łatwością nazwałby w tym jednym, wybranym słowem. Bardzo.
Wszystko w Zielonowłosym było bardzo.
Bardzo urodziwy, bardzo wysoki, bardzo towarzyski. Niezależnie od czasu czy miejsca zawsze oscylował wokół tego słowa. Nawet dzisiaj. Dzisiaj był bardzo pijany i bardzo smutny, choć niekoniecznie wzbudzało to aprobatę samego snycerza, wiedział, że tego człowieka nie można było ot tak zamknąć w określonych schematach, czyniąc go... bardzo nieoczywistym.

Wciąż czekał na wybuch tej nieposkromionej energii i entuzjazmu, kompletnie nie zdając sobie sprawy, z tego jak bardzo się mylił, dając się zwodzić na ten przykrywający, rozbrajająco wesoły ton zniewieściałego głosu, który nie miał teraz siły udawać.

Dzisiaj wsłuchując się w to niepodobne jemu częściowe milczenie, miał wrażenie, że słyszy mijające bezlitośnie sekundy. Jakby coś umykało i nie pozwalało się schwytać. Coś, czego umysł skryty pod zielenią włosów zaciemniony nadprogramową ilością alkoholu do ostatniej chwili nie chciał wyjawić. Aż w końcu przerwał tę zasłonę milczenia zduszonym śmiechem, którego nie sposób było teraz zrozumieć.

"W doooomu, słodziaku."

Przeciągające się głoski tylko podkreślały jego nietrzeźwy stan.

"Możesz mnie stąd odebraaaać, kooończ to co tam robisz i chodź, mi amore.

Wtedy wszystko ci wyśwpiiewamm, jak na spowiedzii."

— Dobrze, mi amore. —  odpowiedział na ten nieoczywisty ton, podkradając to jedno sformułowanie, którego nie mógłby wziąć na poważnie. Mimo że tak wyraźnie je zaakcentował.
—  Ale obawiam się, że prędzej zdążysz mi zasnąć, zanim ja zdążę zamówić taksówkę.

Był pijany, nie mógł wiedzieć, czy naprawdę chciałby go teraz widzieć, nawet jeśli trzeźwość umysłu Matsumoto sama podpowiadała mu tęsknotę. Sam bardzo chciałby go zobaczyć.

—  A poza tym wyciąganie z ciebie informacji w takim stanie byłoby szalenie nieuczciwe i nieeleganckie, nie uważasz? —  przyznał po chwili tym razem zupełnie poważnym tonem.

—  Wiesz, co? Mam lepszy pomysł.
Przywołał myślami jego twarz, wklęsłe policzki, które zdały się z czasem jeszcze bardziej uwydatnić, pozwalając mu wysnuć pewne wnioski. Nigdy nie przypuszczał, że się na to odważy, jednak troska o tę bardzo i coraz bardziej szczupłą sylwetkę wzięła górę nad jego obawami.
—  Zjedzmy jutro razem lunch. —  chwilowo wstrzymał oddech, oczekując na odpowiedź. Czy wymuszanie na nim odpowiedzi w takim stanie było nie fair? Być może. Nie mniej musiał spróbować.