Jego zapach był mocniejszy od Nozary. Cięższy. Cała jego osoba przytłaczała wyciskając resztki utęsknionego powietrza z płuc. Było w nim coś innego. Wręcz niebezpiecznego, niczym zabawa ze skupionym na polowaniu kocurem. Nie otaczał jej aurą bezpieczeństwa, odwrotnie delikatnie, prawie niezauważalnie ciągnąc za jej już zszargane nerwy. Bawił się i robił to specjalnie. Jego perfidność pozostawiała suchy posmak na języku, kiedy gardło wysychało na wiór. A jednak serce wciąż biło odrobinę za szybko, za mocno niczym u żyjącego, prawdziwego człowieka. Adrenalina krążyła w naczyniach krwionośnych pompujących słodką krew. To właśnie ta iskierka strachu i niebezpieczeństwa wciąż trzymała ją w miejscu. Bo to właśnie ten dreszczyk emocji zakrawał o jej największe pragnienia, o których nigdy nie przyznałaby się głośno. Nieświadomie zwilżyła językiem spierzchnięte pełne wargi próbując skupić się tylko i wyłącznie na rozmówcy. Czemu było to takie ciężkie?

Słyszała stłumione głosy znudzonych uczniów. Bezpodstawnie ociekający entuzjazmem ton przewodnika. Gdzieś w oddali oglądali resztę biblioteki pewnie podążając w stronę wielkich drzwi o wyżłobionej fakturze, które zdążyła dotknąć gdy tutaj przyszli. Kilkanaście chwil dłużej i zostaną tutaj całkiem sami.

Wtem ponownie odzyskał jej pełną uwagę. Krótki dźwięczny śmiech sprawił, że wstrzymała na moment oddech. Pięknie się śmiał. Całkiem niewinnie jak na kogoś, kto chyba próbował nastraszyć nowe koleżanki. Coś zacisnęło się na dnie jej żołądka odbijając ciężarem na ramionach, gdy tak swobodnie uświadamiał jej jak wiele o niej wiedział. Jak często musiał widywać ją na zajęciach. Może na nią wpadać, może obok przechodzić. Musiała stanowić dla niego zwykły pospolity widok, kiedy ona właśnie dostrzegła go po raz pierwszy. Przed tem nigdy nie istniał. To chore, że jego wyzwanie napełniło ją niepokojem w takim samym stopniu jak sprawiło jej przyjemność. Dłoń ponownie zacisnęła się na chwilę na jego palcach, żeby potem spróbować w k o n c u wyswobodzić się z jego delikatnego, a jednak stanowczego uścisku.

- Amaya Tsuru - powtórzyła smakując nowo poznanego imienia na języku. Przypisując mu jakieś cechy. Tsuru kojarzyło jej się jedynie z szczupłym ptakiem o białych piórach i czerwonej plamie na głowie. Nieświadomie przygryzła policzek hamując cisnący się na usta uśmiech. Znała czaplę tylko z książek dla dzieci, które kiedyś oglądała razem z Nozarą. Jej wolna dłoń odruchowo powędrowała ku górze, jak zawsze gdy próbowała kogoś poznać. Chciała zaledwie dotknąć skrawka jego twarzy, nie myśląc za wiele, w pierwotnym odruchu. Jej dłoń jednak minęła się z rozmówcą o kilka dobrych centymetrów wisząc gdzieś ponad jego ramieniem. Zdała sobie sprawę, że brała dotychczas pustkę za jego twarz. Nic poważnego, typowy błąd, który z czasem miał się poprawić. Z czasem, jeśli będą się często widywać. Chociaż przypadkowo, skrzyżowała ich spojrzenia wpatrując się prosto w okalane bielą tęczówki. On ją widział. Ona jego nie. Jeśli jej nie powstrzymał dłoń przesunęła się w powietrzu w końcu spotykając wierzchem z jego chłodnym, miękkim policzkiem. Przypominał dotykiem śnieg. Spadające frywolnie płatki śniegu. Tak jak ten jego śmiech. Przyjemny, a jednak podstępnie zimny. Cofnęła dłoń, pozwalając jej opaść wzdłuż ciała. Przełknęła ślinę czując jak policzki piekły gorącem.

- Aż tak bardzo śmieszy cię wizja wyższego wykształcenia? - Zadrwiła zanim zdążyła ugryźć się w język. Brwi powędrowały ku górze, jak by w rozbawieniu, jednak nerwowo przystąpiła z nogi na nogę. Mogła po prostu nic nie powiedzieć. A jednak chciała podtrzymać tę rozmowę. Jego nastawienie powinno było ją odpychać, a jedynie napawało niewinną ochotą konfrontacji. Czy się zdziwił? Czy w jego policzkach pojawiły się małe dołeczki, a może zmarszczył brwi w zaskoczeniu? Smukłe palce mrowiły, w przypływie chęci dotknięcia jego twarzy. Namacania dowodu jego reakcji.

Odmów.
Odmówię - zapewniła samą siebie sięgając dłonią rękawa jego marynarki. Wysokiej jakości materiał dodawał jej otuchy, gdy nieświadomie drżącą dłoń chwyciła się jego przedramienia. Chociaż paluszki mogły wydawać się nad wyraz kruche uchwyt okazał się pewny.

- Jeśli mnie uprowadzisz będę krzyczeć - zapewniła konspirscyjnie, chociaż obydwoje wiedzieli, że nie zauważyłaby, gdyby rzeczywiście zamierzał ją gdzieś wynieść. Jeśli mieli zniknąć, musiała mu też zaufać.
Nie ufała mu jednak za grosz.
Wciąż chcąc z nim pójść.
Głupiutka naiwna idiotka.