10 maja

Deszcz lał się gęsto nieprzerwanie od tygodni. Sytuacja ze złej stała się tragiczna. To już nie była kwestia zalanych piwnic, problemu z suszeniem prania, wybijanej zawartości kanałów. Podmywane przez tygodnie fundamenty ulegały żywiołowi. Wąskie uliczki zmieniały się w potoki mogące porwać przechodniów, nie wspominając już o dzieciach. Nurt ciągnął za sobą wszystko co było słabsze od niego - śmietniki, kostkę z chodnika, rowery, tostery, koce... Dosłownie wszystko co się napatoczyło tworząc śmietnikowe wyspy. W niektórych dzielnicach poruszanie się było już tylko możliwe poprzez korzystanie z dachów budynków dookoła chociaż i to nie zawsze się już teraz udawało.
Kai właśnie ledwie doskoczył do krawędzi. Podciągnął się szukając oparcia w śliskiej, metalowej barierce dachu. Trampki chlupotały radośnie. Spodnie i koszula również były kompletnie przemoczone. Nawet kiedy starał się nosić kurtkę efekt był taki sam więc przestał. Im więcej nosił warstw przemoczonego materiały tym czuł się cięższy. Zsunął czapkę z daszkiem z głowy przeciągając dłonią po włosach. Wyciśnięty nadmiar wody spłynął po karku. Wzdrygną się. Złożył czapkę na nowo chroniąc tym samym oczy by się rozejrzeć, choć ciężko było cokolwiek dostrzec w tak gęstym deszczu.
- Shimi, wszystko w porządku? Chcesz odpocząć, czy jeszcze dajesz radę? - spytał spoglądając z góry na dziewczynkę. Bez wątpienia była dużą pomocą w patrolowaniu okolicy w takich warunkach. Wciąż jednak była tylko dzieckiem - Coś rzuciło ci się w oczy? - dopytał samemu starając się rozejrzeć. Ta okolica i tak nie zachęcała do zadomowienia się. Prawdopodobnie wszyscy dzicy lokatorzy powinni udać się za głosem rozsądku i uciec. Zawsze jednak trafił się ktoś mniej rozsądny lub ktoś, kto nie miał wyboru lub możliwości. Chodziło przeważnie o dzieci.

Rzut na rozglądanie się: porażka

Było jej zimno. Drżała, jak przysłowiowa osika. Kręciła przy tym głową, jak zmoczony - dosłownie - deszczem ptak. Związane ciasno, w dwa koczki włosy, stały się ciężkie, rozwijając splot, klejąc się wilgotnymi pasmami do szyi. Nie zauważała cieknących po karku strug. Tak ona, jak i jej braciszek byli całkowicie przemoczeni. I szumiący cień wciąż lejącego się deszczu nie zapowiadał, by w najbliższym czasie miało się cokolwiek zmienić. I nie podobało jej się to na wszelkich możliwych poziomach. Jednym z nich była - ciężka do przebicia - komunikacja. Grzechoczące krople - utrudniały wszystko.
Podobnie do Kaia, nie próbowała nakładać na siebie więcej, by nie utrudniać sobie poruszania. Ale dbała o to, by mieć zawsze spodnie, zawiązane po kostkę buty i bluzkę z długim rękawem, która wisiała na niej, jak na strachu. Była chuda. Wiedziała o tym, a klejąca się do skóry materia tylko o tym przypominała. Na nadgarstkach trzymała plecione opaski, pomocne, nie tylko dla utrzymania rękawów w stabilnym miejscu. Nadgarstki, zbyt często wpierała na śliskich ścianach, gdy pokonywali kolejne przeszkody.
Rzadko schodzili niżej, ale - od czasu do czasu i to było konieczne, gdy patrzyło się na umykające z wędrującą deszczowo rzeką, jak rwącym kanałem - rzeczy. Mniej lub bardziej ruchliwe.
Uczepiła się rękoma wyrwy w ścianie, dla nóg odnajdując  fragment naderwanego parapetu... czy tez stołka. Albo razem - bo przybite (skutecznie) na kilka sztachet, całkiem mocno powstrzymywało nadciagający poziom zbierającej wody. Uniosła wzrok ku górze, chwytając spojrzenie i słowa chłopaka.
- Zimno mi - odpowiedziała zadziwiająco - jak na nią krótko. Ale po skupionym (nawet jeśli rozmazanym w deszczu) wzroku dało się wyczuć, że uwagę ciągnęło gdzieś indziej  - ..i dobrze, że jednak nie jesteśmy z cukru... bo nawet lukru zrobić by się nie dało. A wodą z cukrem jest mdła. Chociaż... jakby namoczyć chleb i posypać cukrem... - zawiesiła głos, kręcąc głową, rozchlapując wokół wodę.
- Coś... tam pływa? - zawahała się wskazując otwarta dłonią niżej, gdzieś w ciemną toń. Odchyliła się, próbując naiwnie dojrzeć, czy cień, który dostrzegła, rzeczywiście był pływającym (żywym?) obiektem, czy wymysłem rozbieganego umysłu. Być może także nieco głodnego - I... się rusza? - aż wygięła szyję, próbują dojrzeć cokolwiek więcej. I tylko ustalenia wcześniej powstrzymały ją przed sprawdzeniem - samej - czy miała rację - O tam, widzisz? - pomachała ręką - to znaczy... bo to nie płynie bezwładnie raczej. Tylko tam się kręci... myślisz że to ryba? - jakie było prawdopodobieństwo, że ulicznym kanałem płynęło wodne zwierzę?
Coś, było na pewno.
Prawdopodobnie.

| Rzut na spostrzegawczość (percepcję) czy coś tam w wodzie widzę - sukces

@Asami Kai

Zachichotał słysząc skargę, a potem pocieszne mamrotliwe uwagi. W pewien sposób były czymś podtrzymującym go w tym momencie na duchu - ciepłym i nieco lepkim. Później jednak zmarszczył brwi, patrząc w dół na wzburzoną wodę, gdzie Shimi wskazywała. Może to przez to, że nie był tak spostrzegawczy jednak nie potrafił dostrzec tego wyraźnie. Cokolwiek tam pływało i poruszało się zbyt regularnie nie mogło być przypadkowym śmieciem. Majaczące cienie pod ponurą powierzchnią tafli nie mogła być rybą. Nanashi nie było jeszcze jeziorem... Jeszcze. Nie zaskoczyłoby go to, gdyby to było ciało jakiegoś nieszczęśnika. Przeciągnął dłonią po twarzy, starając się lepiej skupić, lecz w tym samym momencie jego uwagę rozproszył przeraźliwy dźwięk zza pleców.
Budzący niepokój huk dochodził z jednego z budynków. Obejrzał się przez ramię i zobaczył, jak okoliczna kamienica zaczynała się zapadać pod ciężarem rozmokłych fundamentów. Pęknięcia w ścianach rozchodziły się jak błyskawice, a z wnętrza dobiegły wrzaski ludzi. Panika w ich głosach była wyraźnie słyszalna, mimo ciągłego bicia deszczu.
- Cholera! - Kai poczuł, jak serce zaczyna bić szybciej. Nie było czasu na myślenie o tym, co pływało w wodzie. Jeśli ten budynek runie, to będzie katastrofa. Spojrzał na Shimi, wiedząc, że musi działać szybko. Mimo że drżała z zimna, wiedział, że może na nią liczyć.
- Shimi, zostaw to, musimy pomóc tym ludziom! - krzyknął, zrywając się na nogi. Jego ciało, mimo zmęczenia, od razu zareagowało na nagły przypływ adrenaliny.
W sekundę ocenił sytuację. Miał niewiele czasu. Z każdym ruchem kamienica coraz bardziej przechylała się w stronę ulicy, a spod niej zaczęła wypływać woda. Kai przesunął wzrok po okolicznych dachach, szukając sposobu, aby dostać się do tego budynku. Wzrok padł na napięte między budynkami kable, które przetrwały mimo nawałnicy.
- Tam! Trzymaj się blisko!  - wskazał Shimi, zeskakując na najbliższy fragment dachu, który był stabilny. Jego ruchy były pewne, choć wciąż zachowywał ostrożność. Napięte, ale wytrzymałe przewody mogły stanowić jedyną drogę, by dostać się na drugą stronę, a potem również stanowić jedyną drogę ucieczki..
Wyciągnął ramię w stronę kabli, przeskakując nad kałużą wody. Chciał wykorzystać stary trik, którego nauczył się dawno temu, i w tych warunkach przyniósłby mu ogromną przewagę. Nie wszystko jednak poszło tak, jak chciał. Czy to zmęczenie, czy to lichy montaż, a może pogoda - chybotnęło nim na tyle, że stracił równowagę. Kontrolując ciało nie doleciał do balkonu zawalającego się budynku ale improwizując skierował pęd by przebić się przez szybę mieszkania piętro niżej. Wtarabanił się do niego z pełna mocą i przytupem. Przeturlał się przez jakiś stolik kawowy, a potem wylądował z jękiem na podłodze. Mogło być gorzej... Nie była to jednak chwila by się rozczulać..
- Żyję..! - krzykną starając zmobilizować swoje ciało do otrzepania z resztek potłuczonego szkła i wspięcia się na piętro na którym najwyraźniej ktoś ciągle przebywał. Ostatecznie miał jednak nadzieję, że Shi nie będzie trzymała się aż tak blisko..

|rzut na parkour, nieudany

To obecność - ta cudza, bliższa, tak mocno ugruntowała jej pozycję w Kyoken. Jeśli tylko przekroczyła granicę Nanashi, nie czuła się sama. Zapominała, że poza nim istniały święcące zbyt mocno neony, że gdzieś tam oferowano tanią rozrywkę. Tu - miała na kim polegać. I bardzo się starała, by można było i na niej oprzeć swoją nadzieję. Także tą kruchą, bo ostatnimi czasy, płukane taka ilością deszczu, że z początkowych, niekończących się kałuż, powstały ciągnące się co węższymi uliczkami, słodkie - od mdlącego brudu - rzeki. Problemy - nawarstwiały się i wydawało się, ze pozostawiony sam sobie margines społeczny, został skazany dosłownie na wypłukanie. Ale - nawet przy szaleństwie pogody... czy klątwy - nie wiedziała - nikogo nie pozostawiano samego, z tyłu. Po to - w towarzystwie Kaia ślizgała się po zmoczonych dachach, szukając - nawarstwiających się zagrożeń. I prób ich powstrzymania.
Mówiła dużo, bo taka była jej natura. Być może na swój sposób, plecionymi słowami odganiała ciężar okoliczności, które potrafiły przytłoczyć i przysłonić cel. Nie mogła na to pozwolić. Nie pozwalała na to zazwyczaj wcale.
Palce wciąż wpijała w kruszący się fragment ściany. Zaraz za chłopakiem podążyła uwagą za nagłym drżeniem, a potem łomoczącym hukiem, który skutecznie nakierował jej spojrzenie - na nie tak daleki budynek. Stara kamienica, dosłownie na ich oczach zapadała się, z łomotem opadających bloków cementu i trzeszczącego metalu. Zapowietrzyła się z płytkim westchnieniem, gdy spróbowała zatamować pisk. Krzyk w jej wykonaniu nie mógł nikomu pomóc. Za to zduszone, ludzkie jęki działały przerażająco wręcz pobudzająco. Serce załomotało, wywołując w niej nierówny gest, ale do rzeczywistości przywołał ją głos Kaia. Kiwnęła głową, bardziej nerwowo, cąłkowicie skupiając się na tym - co mówił i gdzie wskazywał, gdy zwinie poderwał się z miejsca. Zrobiła zaraz to samo, w uszach wciąż powtarzając prośbę, by trzymała się blisko. Bez wahania wykonała polecenie. Nie próbowała zgrywać chojraka. Był bardziej doświadczony i starszy. I już zdążyła poznać, że mogła na nim zawsze polegać. Dogadywali się na poziomie beztroskich rozmów, ale gdy okoliczności tego wymagały - działał.
Odepchnęła się od dotychczasowej podpory, kierując początkowo nierówny skok na niższą partię dachu, już nieuzbrojoną w pozrywane kostki. Poślizgnęła się lekko, ale prędko złapała równowagi, podpierając się ręką. Zamarła, w pół-przykucu, obserwując jak towarzysz jakoś nierówno pokonuje dzielącą ich odległość od zawalającego budynku - Kai! - krzyknęła i zwarła usta, czepiając się rękami kabla, który zachybotał niebezpiecznie. Odetchnęła, gdy dostrzegła znajomą sylwetkę wychylającą z okna. Sama, wybrała inne miejsce, odbijając się od mniej chybotliwej strony i wspierając - za przykładem starszego od niej - na drugą stronę.
Deszcz uderzył mocniej, gdy odbiła się stopami o wyznaczony brzeg dachówek. Wypuściła gruby kabek, akurat by może nie widowiskowo, ale opaść względnie bezpiecznie na twardą (jeszcze) powierzchnie. Przetoczyła się przez bark, czując jak zdziera sobie policzkiem. Zapiekło, ale poderwała się zaraz, wychylając zza krawędzi i szukając wybitego okna - Tu jest wejście! - krzyknęła najpierw co tchu, by wrócić się do centrali rozciągniętego nierówno, szczytu piętra, odnajdując zardzewiałą klapę. Kopnęła w klamrę, która odskoczyła ze zgrzytem - nie była zblokowana.

| parkour minimalnie udany

@Asami Kai